คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : จดหมายถึงโซโลม่อน
ฉันนั่งจดนู่นนี่ตามที่อาจารย์กำลังอธิบายสิ่งต่างๆบนกระดาน ในขณะที่อีกคนหันหน้าเหม่อมองออกไปนอกหน้าไม่สนใจสิ่งที่อาจารย์พูด ฉันล่ะสงสัยจริงๆว่าทำไมหมอนี่ถึงได้เรียนเก่งนักทั้งๆที่เอาแต่หันหน้าออกนอกหน้ต่างตลอด
“นายโซโลม่อน ออกมาทำโจทย์นี่สิ”เอาแล้วไง! อาจารย์แกเห็นเข้าให้แล้วโซโลม่อน
เขาลุกขึ้นเดินไปหน้าห้องที่มีโจทย์มหาโหดที่อาจารย์แกคิดเอาไว้ให้ มือเรียวของเขาจับมาร์กเกอร์ขึ้นมาก่อนจะเขียนการแสดงวิธีการทำสั้นกระทัดรัดให้เห็น มันคงเป็นวิธีลัด แต่เขาทำได้ยังไงกันทั้งๆที่โจทย์มันออกจะยากปานนั้น
“อืม…คำตอบถูกต้อง”อาจารย์พูด โซโลม่อนจึงเดินกลับไปที่นั่งแล้วหันหน้าออกมองหน้าต่างเช่นเดิมจนกระทั่งถึงเที่ยง
Solomon’s Say
ตอนนี้ได้เวลาพักผมเดินแยกออกมาจากพวกเมย์ลินเพื่อมามองวิวทิวทัศน์จากบนห้องเรียน ไม่ว่าจะมองออกไปกี่ครั้งมันก็ยังคงสดใสอยู่เช่นเดิมไม่เปลี่ยนแปลงไปจากเดิมเลยซะนิด…
ผมมองมันจนรู้สึกเบื่อจึงตัดสินใจลงไปข้างล่างเพื่อไปนอนกลางวันอย่างที่ตัเองชอบทำเป็นประจำ
ผมเดินมาจนถึงสวนด้านหลังมหา’ลัย มันเป็นสวนที่ใหญ่พอสมควรมีต้นไม้ปลูกอยู่โดยรอบกับสายลมเย็นๆที่พัดผ่านรอบตัวผมไป ผมล้มตัวลงนอนลงกับพื้นหญ้าแล้วหลับตาลงเพื่อเติมพลังงานในคาบเรียนตอไป วันนี้เป็นวันที่เรียนหนักที่สุดและต้องเรียนทั้งวัน ก็ต้องเหนื่อยกันหน่อยอ่ะนะ
ผมหลับไปจนกระทั่งใกล้เวลาถึงคาบเรียนต่อไปประมาณสิบนาทีแล้วรีบเดินขึ้นไปบนห้องเรียน
End Solomon’s Say
หลังจากที่กินข้าวกลางวันกันเสร็จแล้ว ฉันเดินแยกจากเลโอนาร์ตและโรโล่ไปเข้าห้องน้ำก่อนเข้าคาบเรียนต่อไปเพรามะถึงไปเรียนฉันก็ต้องไปนั่งหลับอยู่ดีเพราะวิชาต่อไปคือวิชาอังกฤษที่ฉันเกลียดที่สุดในสามโลกเลย
สิบนาทีผ่านไปฉันเดินกลับมาที่ห้องเรียนอย่างชิวๆ แต่พอฉันเดินมาถึงปรากฏว่าอาจารย์ฝรั่งเข้ามาสอนเรียบร้อยและตอนนี้คงเรียนกันยาวเลย
แอ๊ด!!
ฉันหน้าด้านเปิดประตูเข้าไปทุกสายตาในห้องหันมามองที่ฉันเป็นตาเดียว โดบยเฉพาะอาจารย์หัวทองนั่นหันมามองฉันอย่างไม่พอใจเท่าไหร่ก่อนจะถามว่า…
“What are you doing Ms. Melin?”
“I’m go to toilet”ฉันตอบอย่างคล่องแคล่วเพราะมันเป็นประโยคแปลได้ง่ายๆขนาดเด็กประถมยังตอบได้
อาจารย์ไม่ถามอะไรอีกฉันจึงเดินกลับไปนั่งที่เดิมแล้วนั่งเรียนต่อไปจนกระทั่งถึงเวลาเลิกเรียน
Solomon’s Say
พวกนักเรียนทุกคนต่างทยอยกันกลับบ้านไปกันหมดจนเหลืออยู่ไม่กี่คนที่อยู่ในห้อง ผมรีบเก็บของแล้วลงไปข้างล่างพร้อมกับเลโอนาร์ต
รถหรูสีดำจอดอยู่ที่หน้ามหา’ลัยทุกคนต่างมองมาที่พวกผมบางคนกซุบซิบกัน บ้างก็แอบกรี๊ดเล็กน้อย ผมไม่สนใจอะไรแล้วเดินกระโดดขึ้นรถกลับบ้าน
มีอาร์ยื่นซองกระดาษสีน้ำตาลเข้มให้ผม มันเป็นซองที่มีรูปลายสลักบ่งบอกว่าเป็นจดหมายของใคร มันเป็นจดหมายของทางคาร์ซัมเบิร์กนั่นเอง ผมเปิดซองนั่นขึ้นมาอ่านและข้อความในจดหมายทำให้ผมเบิกตากว้างด้วยความตกใจเพราะในจดหมายมันเขียนข้อความไว้ว่า…
‘ถึง โซโลม่อน
อีกไม่นานเจ้าจะแต่งงานและข้าได้เลือกคู่หมั้นให้กับเจ้าเอาไว้แล้วและอีกไม่นานนางก็จะไปหาเจ้าที่โลกมนุษย์’
ข้อความนั้นทำให้ผมรู้สึกนิ่งอึ้งหัวใจของผมหล่นวูบลงไปถึงตาตุ่ม ความมึนงงเริ่มเข้ามาในหัวสมองของผม แบบนี้มันคงเป็นเรื่องล้อเล่นกันแน่ ใครก็ได้ช่วยบอกผมทีว่าเรื่องนี้มันเป็นเรื่องล้อเล่น!!
ความคิดเห็น