ตั้งค่าการอ่าน

ค่าเริ่มต้น

  • เลื่อนอัตโนมัติ
    contact love สัมผัสรักหัวใจนายสโมกกี้บอมม์

    ลำดับตอนที่ #9 : illusion vs storm guardian

    • อัปเดตล่าสุด 31 มี.ค. 56


                Gokudera’s Say

                ผมมาถึงสถานที่ที่อันตรายที่สุดพร้อมกับคนอื่นๆ ไม่มีการรีรอแต่อย่างใดขาทั้งสองของผมก้าวฉับๆเข้าไปในตัวตึกสูงใหญ่ภายในดูมืดสนิท แต่ถึงเป็นอย่างนั้นก็ตบตาผมคนนี้ไม่ได้หรอกเพราะมันเป็นภาพมายาทั้งสิ้น

                มากันแล้วสิวองโกเล่…”เสียงเย็นยะเยือกดังขึ้นตรงหน้าพร้อมกับบุรุษปริศนาที่ใส่เสื้อคลุมดำจนมองไม่เห็นหน้า

                แกเอาตัวยัยนั่นไปไว้ไหน!”ผมตะโกนอย่างไม่ไว้หน้าใครเพราะตอนนี้มีแต่ต้องช่วยปั๊บออกมาก่อนเท่านั้น!

                สาวน้อยคนนั้นก็อยู่นี่ยังไงล่ะพูดจบมันก็ถอยไปนิดหน่อยและปรากฏให้เห็นร่างบางที่มีโซ่ตรวนข้อมืออยู่ ใบหน้าของเธอดูซีกเซียวตามร่างกายมีแผลรอยบาดแผลที่เกิดจากแส้จนเลือดออกจำนวนมาก

                ผมกำหมัดแน่นอย่างแค้นใจแต่ในจังหวะนั้นเองที่มันมีอะไรบางอย่างฟาดเข้ามาทางผมอย่างรวดเร็ว

                ฟึบ!

                มีดสั้นเล็กๆปาดเข้าสีหน้าข้างของผมจนเกิดแผลเล็ก ผมจึงไม่รออีกต่อไปก่อนวิ่งเข้าไปจู่โจมมันอย่างรวดเร็วเหมือนลมกรด (?)

                ผมเงื้อหมัดต่อยอัดเข้าที่หน้าของมันจนมันถอยไปหลายก้าวแล้วเข้าไปอัดซ้ำที่ท้องจนจุกเกือบล้ม ผมคว้าระเบิดออกมาแล้วปาใส่มัน ควันทั้งหลายฟุ้งจนมองไม่เห็นเลยว่ามันดับไปรึยัง ผมเดินผ่านกลุ่มควันนั้นเพื่อไปหาปั๊บ แต่ทว่าตัวเธอไม่ได้อยู่ตรงนั้น

                ยัยนั่นหายไปไหนนะผมคิดก่อนจะมองไปรอบๆ แต่ก็ไม่เจอ

                พลั่ก! ตุ้บ!!

                ด้วยความประมาทของผมที่มากเกินไปทำให้โดนลูกเตะหนักๆทางด้านและถูกต่อยซ้ำอย่างสมเพช ไอ้เวรนั่นอุ้มร่างของปั๊บไว้บนบ่า มันแสยะยิ้มให้ผมแบบเย้ยหยัน

                โกคุเดระ! ระวังข้างหลังเสียงอุ่นใจตะโกนขึ้นมาจากด้านหลังด้วยความไวผมจึงรีบเบี่ยงตัวหลบและมันก็ได้ผลเพราะไม่งั้นลูกเตะคงกระแทกเข้าที่หน้าผมเป็นแน่

                มันหลบไปอยู่ที่มุมตึกผมจึงรีบตามไป มันเอาเมดยาอะไรซักอย่างยัดเข้าไปในปากของปั๊บแล้วหลังจากนั้นมันก็หายไปตัวไปกับความมืดนั้น

                แค่กๆ…”ผมแทบจะวิ่งเข้าไปทันทีแล้วประคองปั๊บไว้

                เธอปรือตาขึ้นเล็กน้อยก่อนที่ริมฝีปากบางจะขยับยิ้มบางๆออกมาราวกับว่ากำลังดีใจที่เห็นพวกเรา

                ในที่สุดนายก็มาช่วยฉัน ขอบใจนะพูดจบดวงตานั้นก็ปิดลงด้วยความเหนื่อยล้า ผมจึงรีบอุ้มเธอกลับบ้านทันที

    ติดตามเรื่องนี้
    เก็บเข้าคอลเล็กชัน

    ผู้อ่านนิยมอ่านต่อ ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    อีบุ๊ก ดูทั้งหมด

    loading
    กำลังโหลด...

    ความคิดเห็น

    ×