คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : ไม่ถูกชะตา
บทที่ 10
ไม่ถูกชะตา
ฉันกับสึนะออกจากบ้านเร็วกว่าปกติ แต่เจ้าบ้านั่นยังเฟอะฟะไม่เปลี่ยนจนต้องเสียเวลาไปสิบห้านาทีแล้วเกือบโดนไอ้กรรมการคุมกฏนรกนั่นขย้ำตายคาที่แล้วมั้ยเนี่ยไอ้ห่วยสมองขี้เลื่อย
“อุ่นใจ! ทำไมวันนี้มาสายอ่ะ -o-”เมื่อฉันเข้ามาถึงห้องด้วยอาการเหนื่อยหอบ แพรวาก็เดินเข้ามากอดคอฉันจนหายใจแทบไม่ออก
“อ๊อก…ปล่อยก่อน”ฉันพูดแล้วดึงแขนเท่างวงช้าของไอ้แพรวาออก มันจะแรงเยอะไปไหนวะเนี่ย!
“อ๋อ! นี่เพื่อนใหม่เราชื่อยูกิ”แพรวาเปลี่ยนเรื่องมาแนะนำตัวผู้หญิงตัวเล็กน่ารักข้างๆแทน
“สวัสดีจ้า เราชื่ออุ่นใจนะ”ฉันแนะนำตัวเองแล้วยิ้มให้อย่างเป็นมิตร
หลังจากที่แนะนำตัวกับเพื่อนใหม่เป็นที่เรียบร้อยฉันก็แยกตัวออกมาหาปั๊บที่ยืนอยู่ที่มุมห้อง วันนี้ยัยนี่ดูอารมณ์ไม่ดีชักกล
“ปั๊บเป็นอะไรเหรอ? ทำไมเงียบจังวันนี้”ฉันถามปั๊บที่สายตามัวจ้องใครอยู่มันทำให้ฉันหันตามก็เจอต้นเหตุก็คือยูกินั่นเอง หว๋า! หรือปั๊บมันเป็นเลสเบี้ยนเนี่ย!!
“แกไม่ต้องคิดลึกเลยนะ…”ปั๊บพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งเรียบคล้ายกับอ่านความคิดออก
“แล้วแกมองยูกิไมว่ะ?”ฉันถามอย่างสงสัย
“แค่รู้สึกไม่ถูกชะตาด้วยก็เท่านั้น”เธอพูดพลางถอนหายใจเบาๆ
ฉันหันไปมองยูกิก็ไม่เห็นมีอะไรที่น่าสงสัยตรงไหนเลยนี่น่าแล้วทำไมปั๊บมันถึงบอกไม่ถูกชะตาด้วยวะเนี่ย?
End Oon-jai’s Say
อุ่นใจที่ยืนอยู่ข้างกับฉันหันมามองอย่างงงๆฉันยังคงจ้องยูกิที่ยืนอยู่ท่ามกลางวงล้อมของกลุ่มเราอย่างไม่วางตา ฉันรู้สึกไม่ชอบมาพากลเกี่ยวกับตัวยัยนี่ตั้งแต่ตอนที่แพรวาพามาแนะนำแล้วเหมือนมันมีอะไรบางอย่างแฝงอยู่ภายใต้รอยยิ้มแสนหวานนั้น
“มันต้องมีอะไรซักอย่างสิน่า…”ฉันพึมพำกับตัวเองพลางวิเคราะห์อย่างหนัก แต่ไม่รู้ว่าสิ่งนั้นมันคืทออะไรกันแน่และสิ่งนั้นก็ต้องยุติไว้ก่อนเมื่ออาจารย์ก้าวเข้ามาในห้อง
ฉันก้มหน้าฟุบลงกับโต๊ะด้วยความเบื่อหน่ายและไม่อยากทำอะไร ขณะที่อาจารย์นั้นกำลังอธิบายอยู่ก็ตาม แต่ยิ่งมีเรื่องยัยยูกินั่นเข้ามาก็ยิ่งคิดไม่ตกมันเหมือนกลุ่มของพวกเรากำลังจะเปลี่ยนไปงั้นแหละ ยิ่งคิดยิ่งเครียด วันนี้รีบกลับบ้านดีกว่า
พักกลางวัน
พวกเรายังคงทำอะไรเหมือนๆเดิม แต่กลับมีเงาของใครตามมาด้วยจะเป็นใครได้ซะอีกนอกจากยัยยูกิเวลาไปไหนมาไหนต้องไปกับกลุ่มพวกเราตลอดกระทั่งพักเบรกสิบนาที ฉันสงสัยว่ายัยนี่จะมีแผนอะไรรึเปล่าเนี่ยสิ
“ทุกคนเย็นนี้ฉันกลับด้วยนะ…”เสียงหวานเอ่ย
“แต่บ้านเธออยู่อีกทางไม่ใช่เหรอ?”โกคุเดระยักคิ้วถาม
“ฉันยังมีบ้านอีกหลังนึงน่ะจ๊ะ…”เออ! ยิ้มหวานเข้าไปทั้งหมดที่พูดมาคงเป็นข้ออ้างล่ะสิไม่ว่า!! (รำคาญน่ะ)
ฉันไม่พูดอะไรใดๆทำเพียงมองนิ่งแต่กลับรู้สึกว่ามีรอยยิ้มร้ายของยัยตัวดีส่งมาให้ก็ไม่รู้ ต้องค่อยๆดูการเคลื่อนไหวไปก่อนเดี๋ยวก็คงแผลงฤทธิ์ออกมาเอง
และในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกเรียนที่ฉันรอ ไม่รอช้านักฉันเก็บของใส่กระเป๋าหมดเสร็จแล้วรีบวิ่งกลับบ้านทันทีโดยไม่รอพวกอุ่นใจ ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมฉันต้องกลับก่อนเพราะไม่อยากเดินกับใครบางคนที่ไม่ค่อยไว้ใจเท่าไหร่
บ้านโกคุเดระ
“ทำไมวันนี้เธอกลับเร็วจัง…”โกคุเดระถามหลังจากเข้ามาบ้านไม่นาน ฉันจึงหันหน้าจากทีวีมาทางเขา
“ปวดหัว…”ฉันโกหกคำโตเพื่อไม่ให้เขาสงสัย แต่เขาก็ดูท่าจะเป็นเอามากถึงได้มานั่งข้างฉันทันที
“เธอปวดหัวทำไมไม่บอกฉันจะได้พากลับด้วย…”เพราะฉันไม่อยากอยู่กับใครบางคนน่ะสิ… ฉันพูดในใจ ก่อนจะเปลี่ยนเรื่อง
“ยูกิน่ะนายคิดว่าเธอเป็นคนยังไง…”ฉันถามเบนความสนใจ ร่างสูงของโกคุเดระถึงกับขมวดคิ้ว
“มีเสน่ห์แล้วก็พูดเก่งมั้ง ถามทำไมอ่ะ…”เขาถามกลับฉันส่ายหน้าเบาๆแล้วหันกลับมาสนใจทีวีแทน
“เธอน่ะอิจฉางั้นเหรอ?”ไม่ใช่อิจฉาแต่รู้สึกไม่ดีต่างหาก
บรรยากาศรอบตัวเงียบลงพริบตามีเพียงเสียงจากทีวีเท่านั้นไม่รู้อะไรดลใจให้เงียบได้แบบนี้ หวังว่ามันคงจะไม่เป็นแบบนี้อีกนะที่เขาจะมาห่วงฉันน่ะ…
ความคิดเห็น