คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ทดสอบ & สู้
“วันนี้ก็มีแบบทดสอบเรื่องที่เรียนให้ทำนะนักเรียน…”อาจารย์พูด แบบทดสอบอีกแล้วเหรอเนี่ย! ฉันอยากจะตายไปซะตรงนี้เลยเพราะมันชอบมีแบบทดสอบให้ทำอยู่เรื่อยน่ะสิ!
อาจารย์เริ่มเดินแจกข้อสอบให้นักเรียนทำ แต่มันก็ไม่ค่อยยากนะเรื่องพวกนี้เป็นเรื่องการวาดรูปพื้นฐาน ซึ่งฉันก็เรียนมาแล้วด้วยฉันลงมือทำข้อสอบอย่างรวดเร็วอย่างไม่รอช้า
ฉันเหลือบไปมองโซโลม่อนเล็กน้อย เขาก้มหน้าทำข้อสอบด้วยสีหน้าเรียบเฉยเหมือนมันจะง่ายสำหรับเขายังไงยังงั้นแถมยังทำเสร็จแล้วด้วยสิ เขาคงตรวจข้อสอบล่ะมั้ง
“เมย์ลิน!”เสียงอาจารย์ที่นั่งอยู่หน้าชั้นเรียกเสียงดังจนคนอื่นหันมามองฉันเป็นตาเดียว ฉันเลยต้องก้มหน้าทำข้อสอบต่อ ไม่น่าเลยเมย์ลินเอ๊ย!
โซโลม่อนกับเลโอนาร์ตเดินออกไปนอกห้องก่อนใคร พวกนั้นจะอัจฉริยะเกินไปแล้วคราวนี้ฉันต้องรีบทำบ้างแล้ว ย้ากกก! สู้เขาเมย์ลิน
10 นาทีผ่านไป
ฉันเดินออกมาพร้อมกับผมที่ยุ่งชี้ฟูไม่เป็นทรงเพราะเครียดกับการทำข้อสอบ โรโล่ก็ออกมาแล้วก็เหลือแค่ฉันที่ออกคนสุดท้าย แล้วโซโลม่อนหายไปไหนแล้วนะ
“โซโลม่อนล่ะ…”ฉันถามสายตากวาดมองไปรอบๆแต่ก็ไม่เจอ
“เขาอยู่ข้างล่างน่ะ…”โรโล่พูด ฉันมองลงไปข้างล่างเห็นร่างสูงของโซโลม่อนนอนอยู่บนพื้นหญ้าเหมือนกำลังคิดอะไรอยู่เลยแฮะ
“นักเรียนเข้าห้องได้แล้ว…”เสียงอาจารย์ตะโกนจากข้างในห้อง ฉันจึงรีบเข้าห้องทันทีแล้วก็ไม่ได้สนใจคนที่อยู่ข้างล่างอีกเลย
เลิกเรียน
นักเรียนต่างทยอยกันกลับบ้านกันไปเกือบหมดแล้วเหลือฉัน โรโล่ เลโอนาร์ตแล้วก็โซโลม่อนเท่านั้น ตลอดทั้งวันฉันยังไม่เห็นว่าเขาจะคุยอะไรกับใครเลยด้วยซ้ำหรือว่าหมอนี่จะเป็นพวกเก็บกด (?)
“ท่านพี่กลับบ้านกันเถอะ…”เลโอนาร์ตพูดแล้วเดินนำออกไปก่อน
“…”โซโลม่อนไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแล้วเดินตามไปแทน
ฉันจึงเดินตามพวกเขาออกไปจนรู้ว่าพวกเขาบ้านไปทางเดียวกับพวก แต่เหมือนว่าโซโลม่อนคุยอะไรนิดหน่อยสีหน้าของเขาดูเครียดมาก แล้วก็แยกไปอีกทางหนึ่งแต่ฉันก็ไม่ได้สนใจอะไรมาก (ในใจสนใจมากก) แล้วเดินกลับบ้านกับโรโล่แล้วก็เลโอนาร์ตไป
Solomon’s Say
ผมเดินแยกออกมาจากพวกเมย์ลินแล้วแยกมาทางตึกเก่าที่ไม่มีใครใช้แล้วเพราะรู้สึกเหมือนมีใครบางคนกำลังสะกดรอยตามอยู่
“ออกมาได้แล้วลูซิเฟอร์!”ผมตะโกนเสียงก้อง
เงาคนตะคุ่มๆอยู่ทำให้ผมรู้ว่าเขายังอยู่นี่ก่อนจะปรากฏให้เห็นร่างสูงใส่ชุดสีดำมืด ผมสีดำยาวถูกมัดรวบไว้ข้างหลังมันเป็นภาพที่ผมรู้สึกชินตามากที่สุดเพราะมันเป็นคนคนเดียวกันกับคนที่ฆ่าแม่และน้องสาวผม!
“เก่งดีนี่โซโลม่อนที่จับข้าได้”ลูซิเฟอร์พูดพลางหัวเราะในลำคอ
“เจ้าต้องการอะไร…”ผมถามเสียงเย็นชา เรื่องวันนี้คงไม่จบไปง่ายๆแน่
“ก็ฆ่าเจ้ายังไงล่ะ!”ลูซิเฟอร์คำรามแล้วชักมีดสั้นออกมาแล้วพุ่งเข้าหาตัวผมรวดเร็ว
ผมเบี่ยงตัวหลบวิถีมีดไม่ยังงั้นคงโดนเสียบแน่ๆ แต่เพราะความสะเพร่าของผมทำให้มีดฟันเข้าที่หัวไหล่ผมเล็กน้อย ผมเซไปหลายก้าวก่อนจะเบี่ยงตัวหลบอีกครั้ง มันไม่มีช่องว่างเลยแม้แต่จุดเดียว
“เจ้าดีแต่หลบรึไง ฮ่าๆๆๆ”ลูซิเฟอร์หัวเราะอย่างบ้าคลั่งพร้อมกับตวัดมีดไปมา ขณะที่ผมทำได้เพียงแค่หลบเท่านั้น
ขณะที่ผมกำลังหลบมีดไปมา สายตาก็เหลือบไปเห็นช่องว่างตรงลำตัวของลูซิเฟอร์ ผมจึงตวัดขาขึ้นเตะแรงๆมันเข้าเป้าเต็มๆ ตัวของลูซิเฟอร์เซไปหลายก้าวจนเกือบล้มหน้าทิ่ม
“หึๆ ดีแบบนี้สิ ข้าจะได้เอาจริงเสียที”มือของลูซิเฟอร์หยิบเข็มอะไรซักอย่างขึ้นมา
เฟี้ยว!!
เขาปาเข็มมาทางผมถ้าผมเดาไม่ผิดมันคงเป็นเข็มอาบยาพิษแน่ๆ แย่ชะมัด! ต้องมาอยู่ในช่วงที่ไม่อยากเจอเลยจริงๆ
ฉึก!!
เข็มพุ่งตรงมาทางผมจำนวนมากจนหลบไม่ทันเลยโดนไปหลายจุด ร่างของผมทรุดลงกับพื้นเสียดื้อๆ ร่างกายมันไม่ยอมขยับตามที่สั่งแถมตาก็เริ่มพร่ามัวมองอะไรไม่ค่อยเห็นแล้วด้วย โธ่เว้ย! มันเป็นบ้าอะไรเนี่ย
“หึ! เจ้าจงรอให้พิษมันออกฤทธิ์เจ้าก็จะได้ไปเจอแม่ของเจ้าแล้ว”ลูซิเฟอร์พูดทิ้งท้ายไว้สติของผมก็หมดลง
End Solomon’s Say
ฉันยืนมองเหตุการณ์อยู่สักพักหนึ่ง ร่างของโซโลม่อนล้มลงไปพร้อมกับที่ชายปริศนาเดินออกไป ฉันจึงวิ่งเข้าไปหาโซโลม่อนที่นอนอยู่ตัวเขาเต็มไปด้วยเข็มหลายแท่งเลย ฉันอดตกใจไม่ได้เพราะไม่คิดว่าจะมาเจออะไรแบบนี้
ทุกคนคงสงสัยว่าทำไมฉันมาอยู่ที่นี่นั่นก็เพราะฉันแอบไปถามเลโอนาร์ตมาน่ะสิ (ไอ้พวกส.ร.ส.ห.จริงๆยัยนี่ -_-) ตอนแรกฉันก็อึ้งอยู่เหมือนกันที่พอมาถึงก็เจาพวกเขาสู้กันอย่างกับจะต้องให้ใครตายกันไปข้างนึงงั้นแหละ ตอนนี้ฉันรีบพาเขาไปส่งโรงพยาบาลก่อนดีกว่า…
ความคิดเห็น