คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : p@rT A
PART A
ซ่า.....ซ่า....
ไม่รู้เพราะอะไรเหมือนกันทั้งๆที่ตอนนี้อยู่ในฤดูร้อนแท้ๆ แต่ฝนดันตกกระหน่ำลงมาในใจฉันไม่หยุด และด้วยบรรยากาศเช่นนี้แล้วจะมีใครบ้างล่ะ ที่ไม่รู้สึกถึงความเหงาที่สาดเทลงมาอย่างมากมายและถาโถม
เมื่อเปิดโทรทัศน์เพื่อฆ่าเวลานั้นก็พบว่า
"ค้นหาสัญญาณ" - - "
บ้านฉันมักเป็นแบบนี้ประจำแหละ ทั้งๆที่ติดจานดาวเทียมไฮโซเชียว แต่พอฝนตกมันก็เหมือนๆกับบ้านคุณๆนั่นแหละ สมาชิกในบ้านฉันประกอบไปด้วย ปาป๊า มาม๊า และคุณน้องชายที่อายุห่างกันกว่า 10 ปี อย่าคิดเชียวนะ ว่ามันดูอบอุ่นเป็นครอบครัวจะตายไปแต่ทำไมฉันถึงยังรู้สึกเหงาอยู่ได้ มันเป็นเพราะครอบครัวนี้มันไม่ใช่ครอบครัวของฉันจริงๆนะซิ ส่วนครอบครัวของฉันจริงๆน่ะหรอ พวกเขาเป็นใครฉันจะก็ไม่รู้ และไม่คิดจะรู้ด้วย
"แค่อยากจะบอกรัก แค่อยากจะฝากรัก ถ้าไม่ลำบากนักรักกันรักกันเถอะ เย เย เย"
เสียงเรียกเข้าโทรศัพท์ฉันเอง ^___^
"อืม"
"อืม ไรล่ะ แกรู้หรอไง ว่าใครโทรมาน่ะ"
"อืม"
"ช่างแกเหอะไอ้คนไร้ความรู้สึก ชิ แต่ไม่เป็นไรหรอกวันนี้ฉันอารมณ์ดีมากกกก"
"...."
"ถามฉันหน่อยสิ ว่ามีอะไรถึงได้โทรมา"
"ไม่ถามแกก็อยากบอกอยู่แล้วนิ"
"อยากรู้ใช่ม้า" ^o^
"......" - - ^
"พี่อิชชิขอฉันคบล่ะ"
"............เพล้ง"
"เสียงไรอ่ะ"
"ป่าวๆ สงสัยแก้วจะแตกน่ะ แล้ว...แล้วแกตอบเค้าว่าไงหรอ"
"แหมแกก็รู้ ที่ฉันทำลงไปทุกอย่างก็เพื่อวันนี้แหละ ขอบใจนะยัยเพื่อนเลิฟ"
เศร้าอ่ะ ไม่รู้ทำไมอยู่ๆน้ำตาก็ไหลออกมา U_U
คุณรู้อะไรไหมล่ะ ว่าเสียงเมื่อกี๊มันอะไรกัน ทันทีที่ได้ยินประโยคนั้น หัวใจของฉันแทบจะแตกลงไปพร้อมแก้วใบนั้นเลยล่ะ คนที่โทรมาหาฉันเมื่อกี๊เป็นเพื่อนรักของฉัน มันชื่อ อัน เป็นเพื่อนคนแรกของฉันในรั้วมัธยมต้นจนกระทั่งตอนนี้ที่กำลังจะขึ้นมัธยมปลายเราก็ยังสนิทสนมกันเหมือนเดิม แต่ที่เปลี่ยนไปคือความรู้สึกของฉัน
มันเปลี่ยนไปตั้งแต่วันนั้น....
ตึ๊ด ๆ ตึ๊ดๆ
มีข้อความเข้า 1 ข้อความ ขณะที่ฉันกำลังเล่นคอมอยู่
"คืนนี้โทรมาหาหน่อยดิ มีเรื่องสำคัญจะบอก"
ในตอนนั้นฉันไม่คิดอะไรเลย คิดแต่ว่าอยากจะคุยทำไมไม่โทรมา(ว่ะ)
"อืม เรื่องสำคัญอะไรที่ว่าน่ะ"
"............อยากรู้จริงๆหรอ"
"อ่าว ที่ให้โทรมาก็เพราะมีเรื่องจะบอกไม่ใช่หรอไง"
"แต่ตอนนี้ไม่กล้าแล้วอ่ะ" >.<
"อะไรเนี่ย มันเปลืองตังค์รู้ป่าว"
"ขอเวลาทำใจพักนึงนะ คุยเรื่องอื่นก่อนดีกว่า"
แล้วเรา 2 คนก็ร่ายยาว เม้ากันไปกว่า 2 ชั่วโมง
"อยากรู้ใช่มั๊ยว่าจะบอกอะไร"
"ลองทายดิ ว่าฉันชอบใคร"
".......แกชอบฉันจริงๆหรอเนี่ย"
"ทายดิ"
"จะรู้ได้ไงล่ะ พี่อิชชิหรอไงฮะ"
"ถ้าบอกว่าใช่ล่ะ"
ว่าไงนะ (นี่คือเสียงในใจค่ะ แต่ที่พูดออกไปคือ....)
"ก็ไม่ว่าไงนิ ทุกคนมีสิทธิจะชอบกันได้อยู่แล้วนิ ใช่ม่ะ"
"แกคิดเหมือนฉันเลย แหมถ้ารู้ว่าแกใจดียังงี๊บอกไปตั้งนานแล้ว"
"อืม"
"แกโกรธฉันป่ะ"
"ไม่นิ จะโกรธเรื่องไรล่ะ"
"ค่อยสบายใจขึ้นมาหน่อย นึกว่าจะเสียแกไปซะแล้ว"
"งั้นแค่นี้นะ บาย"
เรื่องมันก็เป็นอย่างนี้ล่ะ ฉันแอบปลื้มพี่อิชชิมากว่า 2 ปีแล้วล่ะ วันนึงฉันรวบรวมความกล้าโทรไปหาเขาและเราก็คุยกันบ่อยมากขึ้น และในบางทีพี่เขาก็โทรมาหาชั้นบ้างด้วยล่ะ ^o^
ตอนนั้นชีวิตฉันสุดแสนจะ Happy มีความสุขมากๆ มีเรื่องอะไรก็มักจะเล่าให้เพื่อนฟังเสมอเลยโดยเฉพาะยัยอัน เพราะอันเป็นเพื่อนที่ฉันรัก และไว้ใจมากที่สุด ส่วนอันน่ะหรอเวลาพี่เค้ามาคุยกับฉันหรือยิ้มให้มันจะทำท่าแบบว่า แหวะ ถ้าหล่อซะหน่อยจะไม่ว่าเลย หรืออะไรประมานเนี๊ยล่ะค่ะ -*-
เมื่อเหตุการณ์อย่างนี้เกิดขึ้น สิ่งที่ฉันทำได้ก็เพียงโทษตัวเองที่ไว้ใจคนมากเกินไป ทั้งๆที่เคยมีบทเรียนจากผู้หญิงคนนั้นแล้วแท้ๆ และอีกสิ่งที่ทำได้คือ ทำใจยอมรับมัน
พี่อิชชิอายุมากกว่าพวกเรา 1 ปีตอนนี้เค้ากำลังจะขึ้นม. 5 ล่ะ ที่จริงแล้วพี่เค้าไม่ได้ชื่ออิชชิหรอกค่ะ จริงๆแล้วเค้าชื่ออิฐ แต่ก็ไม่มีใครเรียกว่าอิฐเฉยๆหรอกนะค่ะ ร้อยทั้งร้อยจะรู้จักเค้าในนามอิชชินี่แหละ เพราะเป็นชื่อที่เหล่าบรรดาแฟนคลับตั้งให้นะค่ะ อิชชิในภาษาญี่ปุ่นแปลว่า 1 แล้วพี่อิชชิคนนี้ก็เป็นที่หนึ่งในใจพวกเราไงล่ะค่ะ ^^^ ก็พี่เค้าทั้งน่าตา นิสัย ฐานะดีพร้อมทุกอย่างขนาดนั้นถือว่าเป็นผู้ชายในอุดมคติของฉันเลยล่ะ
ซึ่งโดยบรรยากาศฝนตกแบบวันนี้ด้วยแล้ว ฉันจึงเปิดเพลงฟังแก้เหงา แต่ไม่คิดเลยว่าเพลงอกหักมันจะไพเราะเพราะพริ้งขนาดนี้
"รักกันให้ดีนะ ให้นานนะ อยู่กันดีดี รักกันให้มันคุ้มกับวันนี้ที่ฉันต้องลา"
แค่เพลงนี้เพลงเดียวก็โดนเข้าไปเต็มๆ แบบน้ำตาไหลพรากแล้วยังมีต่อมาอีกเป็นระลอกให้นอนน้ำตาท่วมหมอนกันไปเลยมั้ง แต่อารมณ์ก็ต้องสะดุดเมื่อได้ยินเสียง
"ปั๊บๆ ลงมานี่หน่อย"
ค่ะ นี่แหละชื่อของฉันเอง ฉันชื่อ ปั๊ป เป็นเด็กหญิงธรรมดาๆคนหนึ่งกำลังจะขึ้นม. 4 และที่สำคัญเป็นโรคหวาดระแวงเกี่ยวกับการไว้ใจคนอื่นเพราะเมื่อตอนยังเด็กนั้น....
"ปั๊ป หนูรออยู่ที่นี่นะ แล้วแม่จะรีบกลับมารับ แม่สัญญา......"
"ค่ะ ปั๊ปจะรอคุณแม่ และจะทำตัวเป็นเด็กดีด้วยค่ะ" ^______^
และนับจากวันนั้นถึงวันนี้ คนที่เรียกตัวเองว่า...แม่...ก็ไม่กลับมาหาฉันอีกเลย จนกระทั่งครอบครัวนี้รับฉันมาอยู่ด้วย
"มีอะไร ให้ปั๊ปช่วยหรอค่ะ"
"เมื่อกี๊มาม๊าไปตลาดมา ผ่านร้านถ่ายรูปเค้าเลยเรียกไปเอามากลับมาน่ะ"
"อ๋อ ขอบคุณมากนะค่ะ"
"แต่มาม๊าเห็นเค้าบอกว่าฟิล์มมันมีปัญหาน่ะจ๊ะ อะไรติดมาด้วยก็ไม่รู้ เค้าเลยอยากเอามาให้ดูก่อนน่ะ"
รูปที่ว่านี่ก็คือรูปที่ฉันไปเที่ยวทะเลกับเพื่อนๆในช่วงสุดสัปดาห์ที่แล้วน่ะ
"อ๊ะ มีอะไรอยู่ในภาพน่ะ"
"ผ....ผ....ผี.....แน่เลย ฮือๆๆๆๆๆๆๆ"
ที่ฉันร้องไห้ไม่ใช่เพราะกลัวอะไรหรอกนะค่ะแต่เป็นเพราะเสียดายรูปมากกว่า >.< ก็แหมคุณพ่อ คุณแม่บุญธรรมของฉันนะซิค่ะ ท่านค่อนข้างห่วงฉันมากเลยล่ะ นานๆทีถึงจะปล่อยให้ไปเที่ยวกับเพื่อนๆซักที แล้วดูซิเกิดอะไรขึ้นเนี่ย อะไรกานนนนนนนนนนน -/|-
หลังจากนอนทำใจซักพักนึงก็ยังไม่หายโมโหเรื่องรูปอยู่ดี
"ฉันจะต้องรู้ให้ได้เลยว่าทำไมภาพถ่ายอันสวยงามของฉันถึงเป็นอย่างนี้"
และในคืนนั้นฉันก็ฝัน........................ในฝันฉันเห็นแสงเงาๆในภาพที่ไม่ค่อยชัดนักจู่ๆภาพก็ค่อยๆชัดขึ้นมาทีละนิดจนปรากฏขึ้นเป็นรูปร่าง
"ว๊ากกกกกกกกกก ผ.....ผ.....ผี .....ผี......หลอก"
"..............."แต่ปฏิกิริยาของคนในภาพที่มองกลับมานั้น -_- (เฉยชาซะจนไม่เหมือนตัวตน)
"นะโมตัส...ตัส........สะ...อะไรต่ออ่ะ...ฮือๆๆๆๆ" Y__Y
"เธอกลัวฉันจริงๆด้วยสินะ"
"อ๊ากกกกกกกกก ผีพูดได้"
"นั่นสินะก็ฉันเป็นผีนิ" คนในภาพตอบกลับมาด้วยดวงตาที่เศร้าสร้อย และเสียงอันเรียบเฉย
"นี่ฉันฝันอยู่หรอ" (นางเอกของเราเริ่มทำใจได้)
ขณะที่เค้ากำลังจะตอบก็มีเสียงบางอย่างดังขึ้น
กริ๊งๆๆๆ
โทรศัพท์บ้านดัง ฉันไปรับและพบว่าอันโทรมาที่มือถือฉันหลายรอบแล้วแต่ฉันไม่ได้รับ อันจึงโทรเข้าเบอร์บ้านบทสนทนาเรามีดังนี้.....
"ทำไม ไม่รับโทรศัพท์ เป็นอะไร โกรธฉันจริงๆด้วย ขอโทษนะแต่ฉันรักพี่อิชชิแล้วจริงๆนินา"
"มีอะไรก็รีบพูดมาสิ ฉันจะรีบไปฝันต่อ"
"ก็พี่เอกเค้าชวนแกกับฉันไปเที่ยวนะสิ แต่แกอยากจะไปหรอ"
"ถ้าไม่อยากให้ไปก็ไม่เห็นต้องโทรมาชวนเลยนิ ฉันไม่ไปหรอก"
"ขอบใจนะปั๊ปปี๊เลิฟ (ยัยนี่ช่างคิดเรื่องชื่อคนซะจริง) เพราะนี่เป็นเดทแรกของฉันก็เลยอยากไปกัน 2 คนน่ะ ไว้คราวน่าแกจะไปด้วยก็ได้นะ"
"อย่าเลย เที่ยวให้สนุกแล้วก็อย่าโทรมาอีกนะ"
หลังวางโทรศัพท์แล้วฉันก็พยายามข่มตานอนต่อแต่ถึงจะหลับลงได้ฉันก็ไม่ฝันอีกแล้ว ฉันยังมีความสงสัยเกี่ยวกับเรื่องในฝันอีกมากมายที่อยากจะถามเค้า และฉันตั้งใจว่าจะสืบให้รู้ที่มาที่ไปให้ได้ฉันจึงไปที่ร้านถ่ายรูป
"พี่ค่ะ อยากจะสอบถามเรื่องรูปที่มาล้างวันก่อนค่ะ" แล้วฉันก็ยื่นฟิล์มให้ทางร้าน
"ทำไมล่ะค่ะ มีอะไรผิดปรกติงั้นหรอ" พนักงานทำน่างงๆพร้อมยื่นฟิล์มคืนให้
"ก็แสงสีขาวๆนี่ไงล่ะค่ะ" ฉันชี้ให้ดู แต่ไม่มีแสงสีขาวใดใดทั้งนั้น เป็นเพียงรูปถ่ายริมทะเลแบบปกติเท่านั้น และนั่นยิ่งเพิ่มข้อสงสัยให้ฉันเพิ่มขึ้นไปอีก เมื่อไปถามคุณแม่ก็เหมือนว่าท่านจะจำอะไรเกี่ยวกับรูปไม่ได้เลยเช่นกัน แล้วในคืนนั้นก็มีแสงวาบออกมาจากรูปใบนั้น
"อยากรู้เรื่องฉันจังเลยนะ" ^O^ อารมณ์ผิดกับเมื่อวานเลยแฮะ
"เจอแบบฉันใครจะไม่สงสัยบ้างล่ะ"
"ไม่กลัวฉันแล้วหรอ"
"ก็ไม่เชิงหรอกนะ ฉันชื่อปั๊ป" เท่าที่สังเกตดูฉันคิดว่าเค้าอายุมากกว่าฉันปีหรือ2ปี
"รู้ชื่อเธอมาก่อนแล้วล่ะ ฉันจีนะ จีระเดชน่ะ"
"แล้วนายต้องการอะไรหรอ ถึงมาแกล้งกันอย่างนี้"
"ฉันมาช่วยเหลือเธอต่างหาก ยัยบ๊อง แล้วก็อีกอย่างนะฉันมีชื่ออย่ามาเรียกว่านายอีก" พูดไม่ทันจบจีก็ทะลุออกมาจากภาพออกมานั่งข้างฉัน
".................." ฉันค้างไปแล้วด้วยความ ตกใจสุดๆ แล้วเราสองคนก็คุยกันจนเกือบสว่างเลยล่ะ
ก๊อก ๆ ๆ
ปั๊ป มีเพื่อนมาหาหนูนะจ๊ะ
"โฮะ ๆ ๆ ๆ ๆ ๆ"
"มาทำไมอ่ะ นี่ปิดเทอมนะอย่าลืมดิ"
"ก็แกไม่ให้ฉันโทรมานินา ฉันมีเรื่องจะเล่าให้ฟังเยอะแยะเลย"
"เล่ามาดิ..........คร่อก……ก" แล้วฉันก็นอนต่อโดยไม่ได้ใส่ใจสิ่งที่อันเล่า และเมื่อฉันตื่นก็ดูเหมือนว่าอันจะยังเล่าไม่จบเลย -*-
"พี่อิชชิบอกว่าคราวหน้าต้องชวนแกมาด้วยให้ได้ ไม่รู้ติดใจอะไรนักหนา"
"อืม"
แล้วพอตกกลางคืนฉันก็รอเวลาที่จะได้พบกับจี แต่เค้าก็ไม่มา...................................................................................
ความคิดเห็น