[Twilight Vampire x OC]

ลำดับตอนที่ #1 : Chapter : แรกรัตติกาล1

Episode : แบบนี้เรียกฝันซ้อนฝันถูกไหม...




ร้อน

ร้อนมากเหมือนกำลังอยู่กลางกองเพลิง

ฉันฝืนขยับเปลือกตาที่หนักอึ้งมามองภาพรอบด้าน ตาพร่ามัวมองอะไรไม่ชัดและมีก้อนเลือดเกาะอยู่ที่ขนตา ร่างกายนิ่งแข็งไม่สามารถขยับได้ดั่งใจเหมือนโดนผีอำ อาการด้านชาตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าค่อยๆเลือนหายแทนที่ด้วยความเจ็บปวดสาหัส

ตอนนี้ร่างของฉันนอนคว้ำอยู่ใต้ท้องรถที่พลิกหงาย กลางถนนเปลี่ยวๆไม่มีรถสัญจรผ่านมา มีเพียงแสงสว่างจากเสาไฟข้างถนน

ครึ่งตัวด้านบนอยู่นอกรถ แก้มสัมผัสพื้นถนนเย็นๆ ลำตัวพาดทับหน้าต่างที่มีเศษกระจกกระจายโดยรอบ ตรงเอวซ้ายมีเศษกระจกรถขนาดใหญ่แทงไว้โดยที่ฉันนอนทับอีกที ครึ่งล่างอยู่ในรถและไม่มีความรู้สึกถึงขาทั้งสองข้าง

ได้แต่ภาวนาไม่ให้ขาขาดอย่างที่คิดเพราะฉันไม่สามารถขยับคอหันมาดูได้เลย

กลิ่นน้ำมันยังคงลอยเข้ามาเตะจมูก ไฟกำลังลุกท่วมรถ มันร้อนมากๆ วินาทีนั้นทั้งสับสน มึนงง และหวาดกลัว ฉันจำไม่ได้ว่ามาอยู่จุดนี้ได้ยังไงหรือก่อนหน้านี้เกิดอะไรขึ้น ในหัวว่างเปล่าไปหมด

หางตาเห็นร่างของเด็กผู้หญิงคนนึงไม่ได้สติอยู่ไม่ไกลนัก ร่างเล็กกำลังชักตาเหลือกตัวเปื้อนเลือด มันน่ากลัวมากๆ ฉันหลับตาแน่นไม่อยากมองภาพนั้น

"ยังไม่ตาย"

"แต่ไม่น่ารอด"

เสียงคนสองคนพูดคุยกันอยู่เหนือหัว ฉันไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่จะฝืนลืมตาได้อีกครั้ง เพื่อขอความช่วยเหลือ

"ฆ่าซะ"

นั่นเป็นเสียงสุดท้ายที่ได้ยินก่อนจะหมดสติ




นี่ลิเดีย

หืม

เราจะอยู่ด้วยกันตลอดไปใช่มั้ย

แน่นอนเราจะอยู่ด้วยกันตลอดไป

สัญญานะ

อื้อ สัญญาเลย





"หนูลิเดียจำลุงได้ไหม"

ชายหนุ่มในชุดตำรวจปรากฏในครรลองสายตา เขาพูดเป็นภาษาอังกฤษสำเนียงบริติช เมื่อเห็นฉันได้แต่มองตาปริบๆก็ถอนหายใจหันไปคุยอะไรบางอย่างกับหมอ

ฉันอยู่ในห้องผู้ป่วยเด็กแบบรวม บนผ้าห่มมีเขียนไว้ว่า โรงพยาบาลฟอร์ค ขาข้างขวาฉันใส่เฝือกยกสูงห้อยเอาไว้ อีกข้างมีพันแผลตรงนิ้วโป้งไว้เหมือนจะเล็บหลุดนะถ้าจำที่หมอบอกไม่ผิด แขนสองข้างยังปวดแสบปวดร้อนจากโดนไฟลวก ตรงเอวที่กระจกแทงเย็บปิดปากแผลเรียบร้อย หัวแตก แก้มถลอก สรุปโดยรวมสภาพเหมือนโดนจับทำมัมมี่ทั้งเป็น

ฉันว่าตอนนี้ฉันกำลังฝันละ คนอายุ18ที่กำลังจะเตรียมเข้ามหาลัยอย่างฉันจะกลายมาเป็นเด็กน้อยที่รถคว้ำจนต้องนอนในโรงพยาบาลได้ยังไง มันเป็นฝันที่สมจริงมาก และยาวนานอย่างต่อเนื่อง

"หนูลิเดีย.. ลุงชื่อชาลี เป็นเพื่อนของพ่อกับแม่หนู ลุงจะพาหนูไปอยู่กับลุงด้วยหลังจากที่หนูพร้อมจะออกจากโรงพยาบาลนะ"

คุณตำรวจที่ชื่อชาลีนั่งลงข้างเตียงแล้วลูบหัวฉัน สายตาของเขามันดูเศร้าหมอง เขาบอกว่ารถที่ฉันนั่งไปกับแม่พลิกคว้ำทั้งรถมีฉันรอดแค่คนเดียว เขาจะรับเลี้ยงดูฉันชั่วคราวจนกว่าจะติดต่อญาติของฉันได้

ฉันหันมองไปนอกหน้าต่างต้นสนไหวลู่ไปตามแรงลม หยดน้ำฝนกระเซ็นขึ้นมาเกาะเต็มบานกระจก กลิ่นไอดินไอฝนอันแสนสดชื่นสูดดมเข้าปอด ฤทธิ์ยาที่หมอจัดให้เมื่อครู่ดึงฉันเข้าสู่ห่วงนิทราอีกครา

เมื่อลืมตาขึ้นมาฉันก็จะกลับสู่ที่เดิมที่ควรอยู่ เตรียมสอบเข้าวิทยาลัยในฝัน และเรื่องราวเหล่านี้จะเลือนหายไป




                                         ⚜



ซึ่งมันควรเป็นแบบนั้น...

"ไงลิเดียรอนานไหม ลุงมารับกลับบ้านแล้วนะรอนานไหม"

ฉันได้สติเมื่อได้ยินเสียงลุงชาลีดังขึ้นใกล้ๆ เขาเดินมาพร้อมถุงยาในมือ ตัวฉันนั่งอยู่บนเก้าอี้วีลแชร์หน้าจุดประชาสัมพันธ์ ชุดคนป่วยที่เคยใส่กลายเป็นชุดกระโปรงน่ารักๆลายมีน้อย นิ้วโป้งเท้ายังไม่หายดี ที่หน้าท้องปากแผลแห้งแล้วแต่ถ้าขยับตัวมากก็ยังเจ็บแปลบๆอยู่ ส่วนขายังคงใส่เฝือก ที่หัวแตกก็หายดีแล้ว

มันราวกับว่าผ่านมาแล้วเป็นเดือนๆไม่ใช่แค่หลับหนึ่งตื่น แล้วฉันมานั่งอยู่ตรงนี้ได้ยังไงกัน

"เป็นอะไรทำไมทำหน้าแบบนั้น ปวดหัวหรอ"

ลุงชาลีย่อตัวลงมาอยู่ในระดับสายตา วันนี้ลุงเค้าก็ยังอยู่ในชุดตำรวจเหมือนเดิม แต่ตอนนี้ฉันสงสัยเรื่องบาดแผลมันไม่น่าหายเร็วขนาดนี้ ฉันควรถามเค้า

"หนูอยู่โรงพยาบาลมานานแค่ไหนคะ"

"อืม.. สามเดือนกว่าๆแล้วนะ อาทิตย์หน้าหมอนัดถอดเฝือกที่ขาออกแล้ว เดี๋ยวลุงพามาใหม่"

สามเดือนหรอ ทำไมฉันรู้สึกเหมือนว่าเป็นเมื่อวานที่เข้าโรงพยาบาลครั้งแรก แล้วนี่ทำไมฉันยังไม่ตื่นอีก ฉันควรตื่นได้แล้วนี่นา พึ่งนอนไปตอนตี2อีก4ชม.6โมงเช้านาฬิกาตั้งปลุกตอนนั้น เวลาแค่4ชม.สามารถฝันได้ยาวนานเป็นเรื่องเป็นราวขนาดนี้เลยหรอ

"ทำหน้ายุ่งเชียว ตัวแค่นี้หัดขมวดคิ้วแล้วหรอ หมอบอกว่าอย่าเครียดมากล่ะ ส่วนเรื่องความทรงจำน่ะอาจใช้เวลานานบ้างแต่กลับมาแน่ไม่ต้องห่วง"

ลุงชาลีว่าแล้วก็อุ้มฉันนั่งด้านข้างคนขับ พับเก้าอี้วีลแชร์ไว้เบาะหลังแล้วตามมาขึ้นรถ

ฉันเบนหน้ามองวิวด้านข้าง ภาพสะท้อนในกระจกข้างของรถคือเด็กหญิงตัวน้อยอายุราวๆ7-8ขวบ ผมเป็นลอนคลื่นสีน้ำตาลเข้มเหมือนช็อกโกแลต ผิวขาวกระจ่าง ดวงตากลมโตสีน้ำเงิน ปากนิดจมูกหน่อย องค์ประกอบใบหน้าลงตัวซึ่งมันน่ารักมากเหมือนตุ๊กตากระเบื้อง

เหมือนกับตัวฉันตอนเป็นเด็ก เมื่อตอนอายุ12ฉันประสบอุบัติเหตุความจำเสื่อม เรื่องราวก่อนหน้านั้นไม่สามารถจำได้ มีเพียงอัลบั้มภาพถ่ายที่แม่เก็บเอาไว้เท่านั้นที่บอกได้ว่าตอนเด็กหน้าตาฉันเป็นยังไง

บรรยากาศในรถมันช่างดูอึดอัด ลุงชาลีตัวเกร็งอย่างเห็นได้ชัด ฉันควรชวนคุยเพื่อคลายบรรยากาศดีมั้ย งั้นถ้าฉันใช้โอกาศนี้ลองภามถึงเรื่องราวของเด็กคนนี้ดีละ

"ลุงชาลีคะ ลุงช่วยเล่าเรื่องราวของหนูให้ฟังหน่อยได้ไหมคะ"

ลุงชาลีหันมองฉันอย่างแปลกใจก่อนจะพยักหน้าแล้วหันกลับไปดูเส้นทาง

"ลุงชื่อชาลี เป็นเพื่อนสนิทของพ่อกับแม่หนู วันนั้นหนูลิเดียกับแม่มาที่เที่ยวฟอร์คแย่ขากลับดันรถคว้ำ หนูรอดมาได้แค่คนเดียว ส่วนพ่อของหนูกับพี่สาวหายหัวไปนี่ผ่านมานานมากแล้วลุงยังติดต่อพวกเขาไม่ได้ แต่ไม่ต้องห่วงนะลุงจะดูแลหนูเอง"

อ่า.. ช่างเป็นเด็กที่น่าสงสาร จะว่าไปแล้วเด็กคนนี้ก็ชื่อเดียวกับฉันเลยนี่นา แถมหน้าตาก็เหมือนฉันตอนเด็กอีก แต่เป็นไปไม่ได้หรอกที่ฉันจะเป็นเด็กคนนี้เพราะฉันน่ะอายุ18แล้วไม่ใช่8ขวบ

ฉันมั่นใจละนี่คือฝันนั่นแหละถูกแล้ว ความฝันคือจินตนาการที่ถูกปรุงแต่งขึ้นมาโดยจิตใต้สำนึก คงเพราะก่อนนอนดันไปเปิดดูรูปตัวเองตอนเด็กเข้าให้สินะเลยเอามาฝันเป็นตุเป็นตะ

รถตำรวจคันเก่าๆขับเข้ามาจอดในบ้านสองชั้นหลังเล็กสีครีม ชั้นล่างเป็นห้องครัว ห้องน้ำและห้องรับแขก ด้านบนเป็นห้องนอนมีเพียงสองห้อง

ลุงชาลีบอกว่าห้องที่ให้ฉันอยู่เป็นห้องของลูกสาวเขาที่อายุเท่ากับฉัน ตอนนี้ลุงชาลีกับภรรยาหย่าขาดกันทั้งคู่ย้ายไปอยู่ในรัฐแอริโซน่าแถวๆฟีนิกซ์

ทุกช่วงปิดเทอมฤดูร้อนลูกสาวของเขาจะมาเที่ยวที่นี่และมักจะทิ้งข้าวของไว้ไม่ได้ขนกลับไปด้วย นั่นมีเสื้อผ้าที่ฉันใส่ได้อยู่หลายตัวลุงจึงให้ฉันใส่ไปก่อนแล้วเอ่ยปากบอกจะพาไปซื้อของใช้ส่วนตัววันหลัง

ฉันไม่กล้าแตะต้องสิ่งของใดๆในห้องนี้ รูปภาพมากมายมีอยู่ตามมุมห้อง เด็กหญิงวัย3ขวบที่นั่งกัดลูกบอลยางโดยมีหญิงสาวผู้เป็นแม่พยายามป้อนอาหาร มีรูปของลุงชาลีสมัยตอนอายุยังเลขสองอยู่บ้างประปราย เห็นได้ชัดว่ารูปส่วนใหญ่เค้าเป็นคนถ่าย

รูปที่อยู่ตรงหัวเตียงเป็นรูปเด็กหญิงคนนั้นนั่งอยู่หน้าเค้กวันเกิด ตรงกรอบรูปมีหมึกปากกาเขียนไว้ว่า

แด่ลูกสาวของเรา อิซเบลล่า สวอน อายุ4ขวบ

"นี่ฝันถึงตัวเองเป็นเด็กไม่พอยังมาฝันว่าได้มาอยู่ในเรื่องแวมไพร์ทไวไลท์อีกหรอ ทั้งฟอร์ค ทั้งชาลีและเบลล่า สวอน ให้ตายดูหนังมากไปแล้วสิฉัน"

ฉันวางกรอบรูปลงที่เดิมแล้วใช้ไม้ค้ำพยุงตัวลงไปด้านล่าง ลุงชาลีกำลังวุ่นวายอยู่กับการจัดโต๊ะมื้อกลางวันของพวกเราด้วยอาหารชุดใหญ่ แน่นอนเค้าซื้อมาเพราะลุงแกทำอาหารไม่เป็น ส่วนมากมักจะไปนั่งทานที่ร้านเพื่อนเขามากกว่า เห็นบอกว่าไว้วันพรุ่งนี้จะพาฉันไปลองฝีมือเจ้าประจำของเขา

ฉันทิ้งตัวลงบนที่นอนนุ่มๆหลับตาลงอย่างเหนื่อยอ่อน ทั้งที่มั่นใจว่าทั้งหมดนี้เป็นเพียงฝันแท้ๆ แต่บางอย่างกำลังบอกว่ามันไม่ใช่ งั้นฉันต้องอยู่ที่นี่ตลอดไปงั้นหรอ ไร้สาระน่าลิเดียคิดไรบ้าๆ มันก็แค่ฝันเท่านั้นแหละ

to be continued...

เมื่อกี้แอบไปปรับเนื้อเรื่องตอนนี้มาค่ะรู้สึกมันหย่อนเกินไปไม่กระชับ กำลังกังวนอยู่ว่าเนื้อเรื่องดำเนินเร็วไปรึป่าว ถ้าอ่านแล้วมันติดขัดแจ้งเค้าได้นะคะ ขอบคุณที่ติดตามค่ะ