คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความกลัวในสิ่งที่ไม่อยากพูด
เจมส์เอื้อมมือไปหยิบน้ำร้อนข้างตัวที่เขาพกมา พร้อมกับลุกไปชงกาแฟ แต่เขาก็นึกขึ้นได้ว่า...นี่ไม่ใช่ออฟฟิศเขา ฉะนั้นที่นี่ไม่มีกาแฟ! เร็วเท่าความคิด เขาเดินไปหาเจ้าหน้าที่หนุ่มนายหนึ่ง
“คุณช่วยหาน้ำให้ผมซักแก้วนะ ที่นี่มีแต่น้ำร้อน” พร้อมกับบุ้ยใบ้ไปยังกระติกในมือซ้าย
เจ้าหน้าที่หนุ่มพยักหน้า “ครับผม” พร้อมกับขานตอบ ก่อนจะเดินออกไปหาน้ำเปล่ามาให้
นั่นแปลว่า การแก้สถานการณ์หน้าแตกของเขาสมบูรณ์แบบ มันทำให้เขาอารมณ์ดีขึ้น เขากลับมานั่งที่ แล้วเจ้าหน้าที่ก็ยกน้ำมาให้
“ขอบคุณครับ” เขาดื่มจนหมดแก้ว แล้วยื่นส่งกลับให้ “ช่วยเรียกพยานคนต่อไปได้เลยครับ”
พยานคนที่3เดินเข้ามาในห้องอย่างเชื่องช้า ก่อนจะนั่งลงอย่างนิ่มนวล
“สวัสดีครับ ผม...”
ตี๊ดๆๆ
เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้นขัดการสนทนา ซึ่งมันเป็นของของพยาน แล้วเธอก็รีบล้วงเอาโทรศัพท์มือถืออย่างลุกลี้ลุกลนและรวดเร็วเท่าที่จะทำได้จากกระเป๋าถือ เธอกดปุ่มรับสาย แนบไว้ข้างหู แล้วพูดว่า
“ฮัลโหล...ค่ะ...ตอนนี้อยู่ที่ห้องสอบปากคำ...อยู่ห้องสอบปากคำค่ะ...ใช่ค่ะ...เรื่องมันยาวค่ะ...ไว้เล่าทีหลังค่ะ ในที่ทำงานก็ได้ค่ะ...วันนี้อาจไม่ไปทำงานค่ะ...ต้องขอโทษด้วยค่ะ...พรุ่งนี้จะรีบทำให้เสร็จค่ะ...ไม่ต้องห่วงค่ะ จะรีบทำให้เสร็จค่ะ...รับรองว่าทันค่ะ...ทันค่ะ คือตอนนี้กำลังสอบปากคำกันอยู่นะคะ...เรื่องมันยาวค่ะ เอาไว้ค่อยคุยกันทีหลังได้มั้ยคะ...ค่ะ...ขอบคุณค่ะ”
“ต้องขอโทษด้วยค่ะ คือเจ้านายเขาตามงานน่ะค่ะ” เธออธิบายให้ฟัง
“ไม่เป็นไรหรอกครับ...งั้น เราเริ่มกันเลยนะครับ”
“ค่ะ” ท่าทางของเธอดูพร้อมเต็มที่ ยิ่งทำให้เจมส์ค่อยสบายใจขึ้น เพราะไม่ต้องห่วงเรื่องการให้ความร่วมมือ
“ผมขอทราบชื่อของคุณ และประวัติการทำงานด้วยได้มั้ยครับ”
“ได้ค่ะ ฉันชื่อ เฮเลน มัวร์ ค่ะ ส่วนเรื่องที่ทำงานน่ะ ฉัน...” เธอหยุดมองสบตากับเจมส์สักพักหนึ่ง ด้วยสายตายั่วยวน “เป็นนักธุรกิจค่ะ”
หลังจากสบตากัน เจมส์นั้นได้แต่นิ่งค้าง สายตาเมื่อกี้ที่จ้องมองกัน มันช่างเป็นสายตาที่ยั่วยวนเขาเหลือเกิน สมาธิในตอนนี้ของเขาไม่เหลืออีกแล้ว เพราะมันทำให้เขายิ่งคิดว่า...เธอกำลังจีบเขา
เจมส์ได้สติก่อนที่จะตกห้วงลึกลงไปมากกว่านี้ แต่เมื่อเขายังคิดถึงเรื่องนี้อยู่ จึงถามกลับว่า
“คุณเป็นนักธุรกิจ ทำไมถึงแต่งตัวสวยอย่างนี้ล่ะครับ”
หลังถามเจมส์ก็ทอดสายตาไปยังชุดแต่งกายของเธอ ตั้งแต่ชุดเกาะอกสีน้ำเงิน ลงไปถึงกระโปรงสั้นสีดำ
“เอ่อ...คือว่าฉันไม่ได้ไปทำงาน แต่ออกจากบ้านมาเที่ยวผับตอนเย็นน่ะค่ะ จริงๆแล้ว ฉันควรจะไปตอนวันศุกร์ตามปกติ แต่ศุกร์นี้ฉันมีงาน ก็เลยคิดว่าจะชดเชยไปในวันเมื่อวานค่ะ” เธอตอบด้วยเสียงค่อนข้างแผ่วเบา
“อ๋อ ผมเข้าใจแล้วครับ” เขาตอบแล้วยิ้ม เสียงที่เธอพูดแต่ละคำเขาคิดว่ามันเซ็กซี่ทุกคำ เสียงที่แผ่วเบามันทำให้สายตาของเขาเลื่อนมาจับที่ใบหน้าของเธอ ในตอนนี้เขาเห็นที่ใบหน้าของเธอแล้วทำให้เขาตระหนักได้ว่า เธอเป็นคนสวยคนหนึ่ง...ไม่สิ เธอเป็นคนสวยมากต่างหาก...ไม่ใช่สิ เธอเป็นผู้หญิงที่สวยที่สุด เท่าที่เขาเคยเห็นมาทั้งชีวิต
อีกคร้งหนึ่ง ที่เขาทำได้แต่นั่งนิ่ง ยิ่งเขาคิดมากเท่าไหร่ เขาก็ยิ่งตกหลุมลึกลงไปมากเท่านั้น แล้วมันก็ทำให้เขาเอ่ยคำถามๆหนึ่งออกไปโดยไม่รู้ตัว
“งั้นถ้าคุณว่างวันศุกร์ ฉะนั้นศุกร์นี้ ผมขอไปกับคุณด้วยได้มั้ยครับ”
“กรุณาเข้าเรื่องด้วยค่ะ”
คำตอบกลับเป็นเสียงที่ห้วนมาก สีหน้าเธอเปลี่ยนสีไปทันที หน้าตาของเธอบอกอ่รมณ์หงุดหงิดมาก เธอคงทนมานานมากพอแล้ว กับคำถามที่นอกเรื่องมากจนเกินไปของเจมส์
แล้วแค่คำตอบนั้นมันทำให้เจมส์หน้าถอดสีไปในทันที สิ่งที่เขาหลงคิดไปนั้นมันผิดทั้งหมด เขาไม่อยากเชื่อตัวเองเลยว่าตัวเองขาดสติไปถึงขนาดนี้ มันทำให้เขารู้สึกผิดมาก ทำได้แต่เพียงก้มหน้ามองพื้น
ห้องทั้งห้องเงียบกันไปพักหนึ่ง เจมส์จึงเอ่ยขึ้น
“เรื่องเมื่อกี้ผมขอโทษจริงๆครับ”
เธอพยักหน้ารับ เธออารมณ์ดีขึ้น
“เอ่อ ผมขอถามเลยละกันว่า คุณไปเจอใคร ทำอะไร ที่ไหน อย่างไรครับ ตอนเกิดเหตุน่ะครับ และช่วยบอกลักษณะของผู้ที่น่าสงสัยด้วยครับ
“เรื่องนี้ฉันยังบอกคุณไม่ได้ค่ะ”
ความคิดเห็น