ธรรมทมิฬ(แก้ไขใหม่หมด)

ลำดับตอนที่ #2 : องไท่เล่าเอี้ย

ยามสามแล้ว บ้านช่องส่วนใหญ่ล้วนดับไฟเข้านอนจนหมดสิ้น  ในตรอกน้ำครำที่ทั้งแคบทั้งโสโครก

บุรุษหนุ่มผู้หนึ่งเดินออกจากตรอก มันแต่งกายอย่างบัณฑิต แต่สีหน้าซูบซีดอิดโรย สายตายหลายคู่จับจ้องมันจากร่องประตู บ้างชื้นชม บ้างนิยมชมชอบ บ้างก็ริษยา รถม้าคันใหญ่พลันแล่นมาจอกที่ปากตรอก นายหนุ่มเดินขึ้นไปบนรถ

        ยามนี้ยังมีอีกผู้หนึ่งที่ยังไม่เข้านอน องไท่เป่ย อดีตราชองค์รักษ์ นั้งตะหง่านอยู่บนเก้าอี้ไท่ซือที่กลางหน้า

มันดำรงตำแห่งหัวหน้าองค์รักษ์เสื้อแพร่ แต่ผู้ใดจะทราบว่ามันต้องฝ่าฟันจากตำแห่งราชองค์รักษ์อย่างไรจึงมาถึงจุดนี้ได้ วันนี้ไม่เพียงเป็นใหญ่ในวงราชการ ในยุทธจักรก็ครั่นครามมันไม่น้อย สายตาที่เด็จเดี่ยวมั่นคงจับจ้องอยู่ที่

คนผู้หนึ่งเป็นคนครึ่งคน

                เตียไต่ย้ง นั่งอยู่บนเก้าอี้ตัวหนึ่งแต่ดูไปกลับนั่งไม่สบายนัก ฝั่งตรงข้ามของมันนั่งไว้ด้วยคนผู้หนึ่ง คนผู้นี้ ศรีษะล้านเลี่ยนเป็นมันระยับดวงตาหยี่เล็กซ้ำชี้เฉียงขึ้นไปที่หางคิ้ว จมูกยาวงองุ้มดุจปากแร้ง ร่างซูบผอมดังไม้รวก แต่กลับสวมเสื้อแพร่สีเขียวขลิบแดง บวกกับสวมรองเท้าเหลืองดูไปแทบคล้ายกับไก้ยักตัวหนึ่งที่นั่งบนเก้าอี้

ที่ด้านขวาของมนุษย์ไก่ นั่งไว้ด้วยคนอีกผู้หนึ่งคนผู้นี้ ใบหน้าม่วงไว้เคราดำจรดอก ดูไปทั้งสัตย์ซื่อทั้งเที่ยงธรรม

คนที่ดูคล้ายไก่ยักคือ อี้เฉา มือปราบจาก กรมราชทัณฑ์ ส่วนคนเคราดำนั้นคือ กังปัง มือปราบประจำเมืองเอี้ยงจิ้ว ฉายา บรรทัดทองแห่งกังหนำ  นักพรตหนุ่มหน้าตาคมคายหล่อเหลาคนหนึ่งสวมชุดนักพรตสีเทา บนศรีษะประดับมงกุฏทองนั่งอยู่ทางด้านซ้ายของเตียไต่ย้ง  คนผู้นี้แทบเหมือนไม่รับรู้สิ่งใดๆที่เกิดขึ้นคล้ายกำลังเข้าสู่ญาณสมบัติก็ไม่ปาน

                อี้เฉากล่าวว่า

                “ผู้แซ่เอ็งไฉนยังไม่มากลับต้องให้องไท่เล่าเอี้ยรอนาน กลับมีขวัญกล้าบังอาจนัก”

                องเท่ยเป่ยกล่าวว่า

                “เตียไต่เฮียบ ท่านโปรดประทานบอกที่แท้คืนนั้นในหอโคมเขียวเกิดอันใดขึ้น”

                คนผู้นี้แม้กล่าววาจาดุจร้องขออ้อนวอนแต่กลับแฝ่งอำนาจชนิดหนึ่ง เตียไต่ย้งได้แต่ก้มหน้าหลั่งเหงือดุจห่าฝน

                อี้เฉาเค้นเสียงในลำคอดังเฮอะกล่าวว่า

                “เตียไต้เฮียบ ท่านใช่ไม่กล้าพูดหรือไม่ เรากล่าวาจาแทนท่านจะประเสริฐกว่า ในความเห็นเรา ข้อความ”ริมน้ำไผ่เขียวขจี ชีวีมากสุขี” นี้ขัดแจ้งยิ่งทั้งยุทธภพล้วนทราบดี เมื่อ2ปีก่อนคนที่ลอบเข้าสู้วัดเส้าหลินขโมยคำภีย์ของเสียวลิ้มยี้ออกมา ก็เป็นคนผู้นี้ นึกไม่ถึงหานไก้วซิ้งผู้นี้ขวัญกล้าบังอาจกับถึงกับสังหาร หลานชายขององไท่เล่าเอี้ย”

                พลันปรากฏเสียงเดินมาตามทางระเบียง บัณฑิตหนุ่มที่ซูบเซียวผู้หนึ่งเดินเข้ามาโค้งเคานับองไท่เป่ย

กล่าวว่า

                “องไท่เล่าเอี้ย อภัยที่ผู้เยาว์มาสายไป ผู้เยาว์คงไม่พลาดเรื่องราวสำคัญกระมัง”

            หลังจากทุกคนนั่งประจำที่แล้ว อี้เฉากล่าวว่า

                “ยุทธภพล้วนทราบ เตี้ยไต้เฮียบท่านหลังจากเกิดเรื่องก็เก็บได้กระดาษแผ่นหนึ่ง ท่านก็นำ

                ออกมาให้ทุกคนชมดู จริงเท็จจะกระจ่างในบัดดล”