คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #9 : ใจแข็ง ใจอ่อน ใจร้อน หลายใจ???
บทที่ 9
ใจแข็ง ใจอ่อน ใจร้อน หลายใจ???
(พัดลม)
แบบนี้น่ะดีแล้ว...เป็นเพื่อนกันก็ดีแล้วนี่นา ยัยพัด!!! จะมาเสียใจทำไม จะมานั่งร้องไห้ทำไม ก็เธอไปบอกเขาเองว่าเป็นเพื่อนกันก็ดีอยู่แล้ว...ทั้งๆที่เธอรักเขา....ทำไมถึงต้องพูดแบบนั้น!!!ไม่เข้าใจตัวเองเลย
“ยัยพัด!เข้าห้องน้ำนานเกินไปแล้วล่ะมั้ง”เสียงพี่สาวแสนสวยะโกนออกมาจากข้างนอก
“ฮือๆๆ” ฉันร้องไห้ไม่หยุด อยู่ตรงฝักบัวอาบน้ำ...น้ำตาของฉันไหลไม่หยุด...น้ำอุ่นๆไหลรินลงมาเรื่อยๆฉันรักนายจริงๆด้วย ยัยพัดบ้า!!ทำอะไรไม่รู้จักคิดเลย....
“แกเป็นอะไรอ่ะ ยัยพัด?”พี่แอร์ถามฉันด้วยสีหน้าตกใจสุดกู่ เมื่อเปิดประตูเข้ามา (ทำไมฉันต้องลืมล็อคประตูด้วยเนี่ย?)
“พี่แอร์...พัดเป็นคนแบบไหนกันแน่?ฮือๆ”ฉันถามออกไป
“เอ่อ...แกน่ะ เป็นคนใจแข็งมากเลยรู้มั้ย?ขนาดนายข้าวเจ้านั่นทำดีกับเธอขนาดนั้น เธอยังปฏิเสธลง...ใจแข็งสุดๆ”
“พัด...พัด....”ฉันไม่รู้จะพูดยังไงดี ว่าแต่....
“พี่แอร์รู้ได้ยังไง?”
“แหะๆ แอบฟังน่ะ^^”แป่ว...
“แต่แกก็ชอบนายนั่นใช่มั้ย?ไม่อย่างนั้นแกก็ไม่มานั่งร้องไห้เสียใจแบบนี้หรอก..จริงมั้ย?” ใช่..ฉันเสียใจสุดๆ
“อื้ม...แต่ฉัน...ฉันคิดว่าแบบเดิมน่ะดีแล้ว เป็นเพื่อนกันน่ะดีกว่า”
“เหรออออ แกคิดแบบนั้นแล้วมานั่งตาบวมแบบนี้ทำไมล่ะยะ?นอกจากเป็นคนใจแข็ง แล้วยังจะปากแข็งอีก...เอาเถอะ!แกอยากทำอะไรก็เรื่องของแก รักของแก ไม่ใช่ของฉัน!!!”พี่แอร์พูดเชิดๆกึ่งประชดแล้วก็เดินออกไป...
นี่เหรอที่ผู้เป็นพี่ทำให้แด่น้องสาวคนนี้!!! เฮ้อ~จะมีรักทั้งทีทำไมต้องไปรักเพื่อนตัวเองด้วยเนี่ย???
เช้าวันใหม่ที่โรงเรียน
“หวัดดีจ้า พัดลม...แข็งแรงขึ้นเยอะเลยนะเนี่ย^^”เสียงข้าวหอมที่แสนสดใสทักทายฉันขึ้นมา...วันนี้ข้าวหอมไม่ได้มาคนเดียวมีแฟนของเธอติดสอยห้อยตามมาด้วย...จะใครล่ะ?ก็พี่ข้าวโอ๊ตนั่นแหละ!!
“หวัดดีจ้ะ พัดลม^^”
“สวัสดีค่ะ...เอ่อ...”ฉันอยากถามว่าป๊ะป๋าของพวกเขารู้เรื่องรึเปล่า แต่เกรงใจมากกกกกกก
“เอ่อ อะไรเหรอพัดลม?”น่านไง!!ฉันทำตัวมีพิรุธมากเลย...
“เอ่อ..กินข้าวกันมารึยัง?”สุดท้ายฉันก็ต้องจบลงด้วยเรื่อกิน...ถึงได้พุงพลุ้ยขนาดนี้ไง!!!
“อื้มๆ ไปกินข้าวกินดีกว่า...ดีมั้ยคะพี่โอ๊ต?”ข้าวหอมทำสายตาหวานหยาดเยิ้มไปให้พร้อมฉีกยิ้มกว้าง
“แน่นอนจ้ะ...แฟนพี่ว่ายังไงก็ต้องว่าตามกัน^//^”พี่โอ๊ตพูดพร้อมเอามือขยี้ผมแรงๆแก้เขิน...จะหวานกันไปไหนเนี่ย??
“นี่ๆพัดลมรู้รึเปล่าว่าพวกพี่ลูกกวาดอยู่ที่ห้อง ผอ. ได้ข่าวว่าจะโดนไล่ออกอ่า”ไล่ออก!!!ไม่ได้นะ!!
ฉันวิ่งออกไปทันที และคิดตลอดทางว่าจะพูดยังไงดี ฉันไม่ได้อยากให้พี่ลูกกวาด แก๊งสตรอว์เบอร์รี่ทั้งสาม ถูกไล่ออกจากโรงเรียน ฉัน....ฉันไม่อยากรู้สึกผิดไปมากกว่านี้ เพราะพวกเขาก็โดนฉันเอาคืนแล้ว
ห้องผู้อำนวยการ
ฉันมาหยุดอยู่ที่หน้าห้องผู้อำนวยการ แล้วกำลังจะเดนเข้าไป แต่ถูกเสียงหนึ่งเรียกเอาไว้....
“จะทำอะไร พัดธิการ์?”เสียงนี้....อาจารย์สุนีย์!!!O~O
“เอ่อ...หนูจะมาช่วยพวกเขาค่ะ”ฉันตอบเสียงสั่น
“ทั้งที่เขาทำกับเธอขนาดนั้นน่ะเหรอ?”อาจารย์สุนีย์ถามเสียงเข้ม
“ค่ะ!!!”ฉันตอบหนักแน่น
“อาจารย์อย่าห้ามหนูเลยนะคะ”
“ใครบอกว่าฉันจะห้ามเธอ จะทำอะไรก็ไปทำสิ!แต่ถ้าเรื่องนี้รีบขนาดนี้ล่ะก็ เวลาส่งการบ้านฉันก็ให้มันเร็วแบบนี้ด้วยล่ะ!”อาจารย์สุนีย์พูดกัดเล็กน้อย ฉันเริ่มรู้สึกดีขึ้นทุกวันกับอาจารย์แสนดีคนนี้....
ฉันเปิดประตูออกไป สายตาทุกสายตามองมาที่ฉัน ทั้งผอ. อาจารย์ พวกของพี่ลูกกวาด และผู้ปกครองของสี่คนนั้น
“เธอเป็นใคร?”เสียงสุขุมของผู้อำนวยการ พูดขึ้นมา
“หนูชื่อพัดธิการ์ค่ะ เป็นคู่กรณีของสี่คนนี้น่ะค่ะ”ทั้งสี่คนมองหน้าฉันด้วยสายตาโกรธ โมโห และเสียใจ ฉันจะช่วยพวกเธอ...
“แล้วเธอมาทำไม?”ผอ.ถามขึ้น
“หนูมาขอร้องค่ะ อย่าไล่ทั้งสี่คนนี้ออกเลยนะคะ พี่ลูกกวาดกำลังจะจบ ม.6แล้วไปสอบเข้ามหาวิทยาลัยอยู่แล้ว ขอโอกาสให้เขาเถอะนะคะ หนูไม่เออาเรื่องอะไรทั้งนั้น”ถึงห้องนี้ จะเปิดเครื่องปรับอากาศ ซึ่งให้ความเย็นสบาย แต่ฉันกลับมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มใบหน้า ฉันกำลังถูกมองด้วยแรงกดดัน
“เธอไม่โกรธเหรอ?”
“โกรธค่ะ...แต่หนูก็ไม่ได้คิดที่จะทำร้ายอนาคตของใครทั้งนั้น หนูเองก็มีส่วนผิดค่ะที่ไปทำร้ายพวกเขาคืน ถ้าหนูจบทุกอย่าง ไม่ไประรานพวกเขาต่อ เรื่องมันคงไม่บานปลายขนาดนี้!!!ที่พี่เขาทำร้ายหนูเพราะเขาโกรธแทนน้องสาวของเขาค่ะ หนูเองก็ผิดค่ะ ผอ. กรุณอย่าถึงกับไล่ออกเลยนะคะ!!”ฉันพูดออกไป โชคดีที่ข่าวนี้ไม่ได้แพร่ไปไกล และทางฉันเองก็ไม่ได้เอาเรื่องถึงตำรวจ....ฉันช่างดีอะไรเพียงนี้
“ถ้าอย่างนั้น ฉันจะคาดโทษพวกเธอทั้ง5คนเอาไว้สูงสุด ถ้าพวกเธอก่อเรื่องอีกแม้แต่ครั้งเดียวไล่ออก!!!”ผอ.พูดเสียงเด็ดขาด น่ากลัว~แงๆๆๆ แต่ฉันโดนคาดโทษไว้ด้วยอ่า กระซิกๆTT แต่อย่างน้อยฉันก็ช่วยเพื่อนๆและพี่เอาไว้ได้ เก่งมากยัยพัดลม!!!^0^
“ขอบใจนะลูก... ที่ช่วยสองคนนั้น ขอบคุณจริงๆ ฮือๆ”มีป้าคนนึงเดินเข้ามาหาฉัน หลังจากที่ออกมาจากห้องสอบสวนอันน่าอึดอัดนั้น.....ท่าจำไม่ผิด ป้าคนนี้นั่งข้างๆกับพี่ลูกกวาด สงสัยเป็นแม่พี่ลูกกวาดกับเชอร์รี่แน่ๆ
“ค่ะ...ไม่เป็นไรค่ะ คุณน้าคงเป็นแม่ของพี่ลูกกวาดกับเชอร์รี่ใช่มั้ยคะ?”ฉันถามไป ทั้งๆที่คิดว่า ต้องใช่อยู่แล้ว
“เปล่าจ้ะ พ่อแม่ของลูกกวาดกับเชอร์รี่น่ะ เสียไปนานแล้วล่ะ สองคนนั้นน่าสงสารมาก...ป้าเป็นป้าของลูกกวาดกับเชอร์รี่น่ะ ถึงยังไง ป้าก็ขอบใจนะ^^”ที่แท้....ทั้งพี่ลูกกวาดแล้วก็เชอร์รี่ ไม่ได้รับความรักจากพ่อแม่นี่เอง น่าสงสารจัง
“ค่ะ ขอตัวนะคะ”ฉันพูดปลีกตัวออกมา เพื่อไม่อยากรับรู้เรื่องราวของสองคนนั้นอีก เพราะฉันจะยิ่งรู้สึกผิดที่ไปทำร้ายคนที่มีแผลอยู่แล้ว....โอ้ว ซึ้ง!!!
“พัดลมๆๆเป็นไง ได้ผลมั้ย?แฮ่กๆ”ข้าวหอมถามฉัน ทั้งๆที่ตัวเองวิ่งอยู่ เหนื่อยแทนเลย
“แน่นอนอยู่แล้ว!! นี่ใคร? “
“อ้าว...เธอจำตัวเองไม่ได้เหรอ พัดลม?” แป่ว...เล่นมุกซะงั้น
“ไม่ได้ความแบบนั้นข้าวหอม...เธอคนนี้คือ ‘พัดลม อั๊ยย่ะ!!!’”เฮ้ย!จำได้ด้วยเหรออออ
“แหะๆ ไปกินข้าวกันดีกว่าค่ะ พัดหิวแล้ว”
“อื้มๆ ฉันอุตส่าห์บอกให้พี่โอ๊ตรอเลลยนะเนี่ย”ข้าวพูดพลางยิ้มหวานใส่แฟนหนุ่ม อ๊าย~อิจฉาๆๆๆอยากมีแฟนที่ดีแบบนี้บ้างอ่ะ!!!
“ไง!ยัยพัดลมตด...มาแต่เช้าเลยนะวันนี้!!”เสียงและคำพูดทักทายกวนประสาทขนาดนี้จะเป็นใครได้อีกล่ะ...
“ไอ้ข้าวเน่า!!!นายอยากโดนดีแต่เช้าเลยใช่มั้ย?”ฉันถามพร้อมทำหน้ายักษ์ใส่
“แบร่...กะ กะ กะ กลัวที่ไหน~... ฮ่าๆๆแน่จริงก็ตามให้ทันดิ!!!ยัยอืดดดด”กรี๊ด...ไอ้บ้า!!!
“นายตายแน่!!!”ฉันพูดทิ้งทายแล้ววิ่งตามนายข้าวเน่าไปทันที
“เฮ้อ~สองคนนี้คงเป็นแฟนกันไม่ได้จริงๆ”เสียงทิ้งท้ายของพี่โอ๊ตพูดแทงใจดำฉันมากกกก
ตึ่กๆๆ ตึ่กๆๆๆ เสียงฝีเท้าของฉันและนายข้าวเจ้าเริ่มผ่อนลงไปเรื่อยๆ และเริ่มมีเสียงกระหืดกระหอบดังออกมาจากเราทั้งคู่
“ยังตามมาอีกเหรอเนี่ย??แฮ่กๆ”นายข้าวเจ้าถามขึ้น ทั้งที่ตอนนี้ยังวิ่ง...ไม่สิ!เดินหนีฉันไปเรื่อยๆ
“ก็เอออ่ะดิ!แฮ่กๆ”ฉันตอบ ตอนนี้ฉันกำลังย่อตัวเอามือจับเข่าอยู่เพื่อพยุงตัวเองไม่ให้ล้มไปเสียก่อน
“เลิกตามได้แล้ว!!เหนื่อยโว้ย!!!”ไอ้นี่!!นายหนีฉันก่อนนะยะ
“ฉันก็เหนื่อยเว้ย!!!”ฉันพูดบ้าง
“เป็นผู้หญิงภาษาอะไรพูดวะพูดเว้ย!!น่าเกลียดจริงๆ”
“น่าเกลียดแล้วมาชอบคนหน้าเกลียดทำไมล่ะ?”ฉันพูดออกไป...ก็เรื่องจริงนี่นา
“........”เงียบกริบ
“ฉันพูดอะไรผิดเหรอ?”ยังมีหน้าไปถามอีกยัยพัดลม
“ไม่นี่...แต่ไม่รู้จะเถียงยัยตัวแสบยังไงดี...ไปกินข้าวดีกว่า หิวแล้ว...โว้ย!!”นายก็ยังพูด โว้ย เหมือนเดิมอ่ะแหละ โด่!!!
“ชิ!!!รอด้วยเว้ย!!!”รู้สึกจะเริ่มพูดไม่เพราะขึ้นทุกวันแล้วฉัน
ห้องเรียน
“ข้าวหอม...ได้ข่าวว่าเธอเป็นแฟนกับพี่โอ๊ตเหรอ?”นายไฟฟ้าถามขึ้นมา และตอนนี้สายตาของคนในห้องเริ่มหันมาสนใจ
“เอ่อ...ใช่จ้ะ แหะๆ^^”ข้าวหอมตอบ และยิ้มแห้ง
“อ้าว...แปลว่าก็เป็นแฟนกับพี่ตัวเองแล้วก็แย่งแฟนเพื่อนตัวเองด้วยอ่ะดิ!!”ไอ้ไฟฟ้า...นายถามคำถามบ้าๆแบบนี้ได้ไง???
“ก็...ก็...”ข้าวหอมพูดไม่ออกแล้วเริ่มมีน้ำใสๆคลออยู่ที่ตาแล้วด้วย
“ก็ข้าวหอมกับพี่โอ๊ตน่ะ ไม่ได้เป็นพี่น้องกันจริงๆซะหน่อย...อีกอย่าง ฉันกับพี่โอ๊ตก็เลิกกันก่อนที่ข้าวหอมกับพี่โอ๊ตจะเป็นแฟนกัน!!!”ฉันพูดออกไป...นายห้ามมาว่าอะไรทั้งนั้น!!!
“แปลว่า...เธอถูกทิ้งน่ะสิ...ใช่ม้า???”ไอ้ไฟฟ้า!!!ฉันเริ่มโกรธนายแล้วนะ!!!
“ไม่ได้ถูกทิ้งซะหน่อย...พัดลมรู้ว่าตัวเองไม่ได้รักพี่โอ๊ต และพี่โอ๊ตก็รู้ว่าไม่ได้รักพัดลม เลิกกันอย่างสันติเว้ย!!”ข้าวเจ้าพูดออกไป...นายแก้ตัวให้ฉันเหรอ?ฉันเริ่มใจอ่อนแล้วนะ หรือว่าฉันจะถอนคำพูดดี...เอาไงดีล่ะ?
“ก็แปลว่ายัยพัดโสด...ใช่มะ?”จะถามอะไรนักหนาเนี่ย???
“เออ!!!มีไร?โสดแล้วทำไมยะ?!!!”ฉันเริ่มมีอารมณ์ขุ่นๆแล้วนะ
“เป็นแฟนกันมะ?”
เอื๊อก!!!มาจากไหนเนี่ย???ตอนแรกไม่เห็นจะมีท่าทีอะไรว่าสนฉันเลยอ่า....
“ไม่ได้...พัดลมไม่ชอบแกหรอก”ถูกๆนายข้าวเจ้าพูดถูก เพราะฉันต้องชอบนายแน่ๆเลย
“แกรู้ได้ไง...คอยดูมั้ยล่ะ?”นายไฟฟ้าทำหน้ากวนสุดๆ
“แกไม่มีทางได้พัดลมเป็นแฟน!!!”นายข้าวเจ้าเริ่มขึ้นแล้ว อ๊าย~ผู้ชายรุมจีบหนู
“พัดลมจะเป็นแฟนฉันรึเปล่า ก็ไม่เกี่ยวกับแก!!คนนอกแบบแก แล้วก็คนที่ไม่จริงใจแบบแก พัดลมไม่มีทางรักแน่นอน.....”นายไฟฟ้าพูดมายาวเหยียด และยิ้มมุมปากอย่างชั่วร้าย ส่วนนายข้าวเจ้าโกรธเป็นฟืนเป็นไฟกำหมัดในมือแน่นจนเส้นเลือดเผยออกมา กรี๊ด!!น่ากลัว
ปั่ก!
“อย่ายุ่งกับพัดลม!!!”นายข้าวเจ้าต่อยนายไฟฟ้า เพื่อนรักของตัวเองไป...โอ้ความรัก ไยเจ้าน่ากลัวเพียงนี้....
“ไอ้เจ้า....”
ปั่ก! นายไฟฟ้าก็ไม่ยอมแพ้ และพูดต่อว่า....
“คนที่มีแฟนแล้วอย่างแก อย่ามายุ่ง!!!” อะไรนะ!!มีแฟนแล้วเหรอ?พูดบ้าอะไรของนายนี่
“ไอ้ไฟฟ้า!!”
ผัวะ!
ข้าวเจ้าพุ่งหมัดใส่หน้าหล่อๆของนายไฟฟ้า...อุ๊ยตาย!ฉันชมนายไฟฟ้าเหรอเนี่ย? ช่างเหอะ!ฉันอยากรู้เรื่องที่นายนั่นพูดมากกว่าตอนนี้ฉันกำลังครุ่นคิดด้วยความฉลาด(ที่มีน้อยนิด) ทั้งๆที่มีเสียงหมัด ศอก เท้า ดังตุ่บตั่บ ฉันก็คิดต่อไป...จนกระทั่ง มีคนมาสกิดแขนฉัน....
“อะไร?”ฉันพึมพำออกไป
“พัดไม่คิดจะห้ามหน่อยเหรอ?”ข้าวหอมพูดพลางชี้มือไปยังสองคนนั้นที่แลกหมัดกันอย่างเมามัน
“เฮ้อ~ปล่อยไปเถอะ...ยิ่งต่อยกันฉันก็จะยิ่งไม่พูดกับคนนั้น!!!”ฉันพูดเสียงดังๆๆเพื่อให้นายสองคนนั้นได้ยิน จากนั้นทั้งนายข้าวเจ้า และนายไฟฟ้าก็stopศึกเจ้ามวยไทยทันที...แผนฉันได้ผลแฮะ!!
“นี่...นายไฟฟ้าที่นายพูดเมื่อตอนนั้นน่ะ เรื่องจริงเหรอ?”ฉันถามอ้อมๆ หวังว่านายนี่จะเข้าใจนะ
“เรื่องอะไรเหรอ?อูย..เจ็บจัง”นายไฟฟ้าถาม แล้วทำหน้าพร้อมเสียงที่แสนออดอ้อน น่าหมั่นไส้อะไรเช่นนี้
“ก็เรื่องนายข้าวเจ้าน่ะ”โอ๊ย!แล้วฉันจะไปสนใจทำไมเนี่ย?
“สนใจมันทำไมล่ะ?หรือว่าเธอชอบมัน”นายไฟฟ้าพูดพร้อมเหล่สายตาพิฆาตไปทางนายข้าวเจ้า
“เอ่อ...ปะ เปล่า แค่สงสัยน่ะ^^!”ฉันพูดพร้อมเหงื่อที่ผุดขึ้นตามผิวหน้า
“ใช่...ไอ้ข้าวเจ้ามันเป็นคนนอกสำหรับเราสองคน เป็นคนไม่จริงใจ และ...”นายไฟฟ้าเว้นคำพูดตรงนี้แล้วหันไปมองหน้านายข้าวเจ้าแล้วแสยะยิ้มออกมา ก่อนจะพูดต่อ...
“มันมีแฟนแล้วและทุกอย่างก็คือเกมส์” เกมส์?ฉันไม่เชื่อนายหรอกนายไฟฟ้า นายจะพูดจริงเหรอ?ถึงในใจฉันจะคิดอย่างนั้นแต่...แต่ฉันก็ยอมรับว่าไม่มั่นใจเลยจริงๆ
“จริงรึเปล่าข้าวเจ้า?”ฉันหันไปถามนายนั่น พร้อมย่นคิ้วเล็กน้อย
“กล้าโกหกก็ทำนะ ไอ้เจ้า!”นายไฟฟ้าพูดแทรกขึ้นมา
“ฉัน...ฉัน...”นายข้าวเจ้าพูดติดๆขัดๆและทำสีหน้าหม่นลงไป แค่นี้ฉันก็รู้แล้วว่ามันต้องเป็นเรื่องจริง
“ฉันอะไร?”ฉันพูดออกไป ฉันอยากได้ยินจากปากนาย
“ฉันมีแฟนแล้ว แต่...”ไอ้ข้าวเจ้าบ้า!!!นายมีแฟนแล้วมาทำดีกับฉัน มาบอกว่ารักฉันทำไมกัน???ตอนนี้ฉันเริ่มมีน้ำอุ่นๆคลออยู่ที่ขอบตา ดวงตาของฉันร้อนผ่าว ฉันไม่ยอมร้องไห้ต่อหน้านายและเพื่อนๆในห้องแน่!!!
“แต่...อะ..ไร..”ฉันพูดแบบกล้ำกลืนฝืนทน เหมือนคนหมดแรง ฉันหมือนตัวเองโดนหักหลัง...
“แล้วเรื่องเกมส์ล่ะ มีจริงมั้ย?”ฉันถามไปพร้อมน้ำตาคลอ
“บอกไปสิ...ที่แกทำกับพัดลมน่ะ มันเพราะเกมส์ หึหึ”นายไฟฟ้าพูดและหัวเราะในลำคอ
“ไอ้ไฟฟ้า...”ข้าวเจ้าครางชื่อนั้นเบาๆด้วยความเคียดแค้น
“ฉันถามว่ามันมีจริงรึเปล่า?!!!”ฉันตะคอกใส่ข้าวเจ้า
“มี..มันเป็นเกมส์ที่ฉันกับพี่โอ๊ตพนันกันไว้ แล้วฉันก็มาปรึกษาไอ้ไฟฟ้า..ฉันไม่น่าไปปรึกษามันเลย..”นายข้าวเจ้าพูดกับตัวเอง
“เฮอะ!ทำไมล่ะไอ้เจ้า แกคิดว่าฉันหักหลังแกเหรอ?ทุกอย่างมันเกิดจากแกที่ไปแกล้งทำดีกับพัดลมต่างหาก ฉันก็แค่รักพัดลม ไม่อยากให้คนที่ฉันรักโดนหลอก แค่นั้น” นายไฟฟ้าพูดเสียงจริงจังและมองมาทางฉัน
“แต่ทั้งหมดที่ฉันทำกับเธอ...ฉันทำมาจากข้างในนะ เชื่อฉันนะพัดลม”เชื่อเหรอ?นายจะให้ฉันเชื่ออะไรนายได้อีกเหรอ?
“ขอถามนายตรงๆนะ ยังโกหกอะไรฉันอีก จะหลอกกันอีกนานแค่ไหน”ฉันพูดด้วยเสียงที่เจ็บปวดสุดๆ
“ฉัน...ฉันรักเธอจริงๆนะ”นายข้าวเจ้าพูด พร้อมสายตาที่รู้สึกผิด แต่...ฉันไม่กล้าเชื่อใจนายอีกแล้วล่ะ
“พอเถอะ...นายเก็บความรักของนายไปให้แฟนนายเถอะ...อย่ามาแบ่งความรักให้ฉัน อย่าเป็นคนหลายใจ เพราะคนที่เสียใจอาจจะไม่ใช่นายคนเดียว....”ฉันพูดทิ้งท้ายกับนายข้าวเจ้า
“แต่...” นายข้าวเจ้ากำลังจพูดอะไร แต่ฉันไม่อยากฟังอะไรทั้งนั้น ฉันจึงหันมาพูดกับนายไฟฟ้า....
“ฉันยอมเป็นแฟนกับนาย” ขอโทษนะ ไฟฟ้า นายคงรู้ว่าฉันไม่ได้รักนายจริงๆ ขอโทษนะไฟฟ้า ขอโทษจริงๆ
“ขอบใจนะ...”ไฟฟ้าพูดและยิ้มออกมา แต่สายตาของเขามองแล้วดูเศร้ามากเลย
(ข้าวเจ้า)
ผมยืนช็อคอยู่นาน...จนมีคนมาสะกิดผมให้หลุดจากภวังค์อันแสนเศร้าใจนี้ ผมอยากร้องไห้ ผมอยากขอโทษ ผมอยากให้เรื่องราวทุกอย่างไม่แย่แบบนี้...ผมไม่น่าเริ่มเล่นเกมส์ตั้งแต่แรก ผมไม่น่าพนันกับพี่โอ๊ตเลย นึกถึงภาพเหตุการณ์วันนั้น ผมก็ยิ่งเศร้าเข้าไปอีก
“ไม่ว่าของอะไรที่แกชอบ ฉันขอชอบด้วยและที่แน่ๆถ้าฉันชอบ ฉันก็ต้องเอามาให้ได้!!!!” หลังจากที่ผมขึ้นมาบนห้อง ผมก็นึกคิดถึงแต่คำพูดเหล่านี้ของพี่โอ๊ต จนตัดสินใจไปหาพี่โอ๊ตที่ห้อง
ก๊อกๆ
“พี่โอ๊ต...อย่ายุ่งกับพัดลมนะ อย่ามายุ่งกับของที่ผมชอบ!!”ผมพูดออกไป
“หึหึ...งั้นมาลองดูมั้ยล่ะ มาพนันกันระหว่างฉันกับแก ใครจะได้ใจน้องคนนั้นไป...”พี่โอ๊ตท้าผมมาและผมก็ไม่ยอมให้พี่โอ๊ตชนะแน่!!!
“ตกลง เรามาพนันกัน”
ผมไม่น่าพูดออกไป ผมไม่ควรจะตอบรับ ทั้งที่ผมรู้สึกแบบนั้นจริงๆกับพัดลม ผมไม่เคยคิดมาก่อนว่าผมจะต้องเสียใจเพราะการกระทำที่ผิดพลาดของผม...ผมไม่รู้จะทำยังไงดี แค่ไม่ได้เป็นแฟนกับพัดลมก็แย่พอแล้ว แต่นี่เธอคงไม่คิดที่จะเป็นเพื่อนกับผมแล้วด้วยซ้ำไป....ทำไมเธอใจแข็งแบบนี้....ไม่คิดจะเป็นใจอ่อนแบบข้าวหอมบ้างเลยเหรอ?คนที่มันใจร้อนอย่างฉันที่วู่วามไปต่อยเพื่อนตัวเองเพราะรักเธอมากขนาดนั้น...กลายเป็นคนหลายใจในสายตาของเธอ ฉันเหนื่อยแล้วนะพัดลม…ฉันเหนื่อยที่จะสู้ เพราะถ้าเธอยังใจแข็งแบบนี้ คนที่ใจร้อนรนเป็นฟืนเป็นไฟเพราะการไม่ได้รับความรักตอบแทนอย่างฉัน....คงไม่สามารถสู้อุปสรรคที่มันผ่านเข้ามาบ่อยๆแบบนี้ไม่ได้หรอก...
ความคิดเห็น