คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : พิสูจน์รัก
บทที่ 8
พิสูจน์รัก
“อือ?”นายข้าวเจ้าทวนคำพูดฉันและเลิกคิ้วถาม
“ก็ อือ ไง!!งงไรอ่ะ?แล้วเกมศือะไร?”ฉันถามกลับไปบ้าง
“แบบว่าเมื่อคืนฉันเล่นเกทส์กับพี่โอ๊ตน่ะ แล้วตัดสินไม่ได้ว่าใครชนะ สงสัยอารมณ์ดีจัด เลยให้ฉันชนะมั้ง!...เอ่อ...ระหว่างพี่โอ๊ตกับฉันอ่ะ...”นายข้าวเจ้า ถามไปหน้าแดงไป
“ก็...ไม่เลือกใครเลยแล้วกัน “ฉันพูดพร้อมแกล้งทำหน้าเซ็ง
“ไม่ใช่เรื่องนั้นอีกเรื่องนึง” รู้หรอกน่า...ว่านายคิดอะไร
“อ๋อ...เรื่องนั้นน่ะเหรอ?ไม่ได้เรื่องทั้งคู่เลย”ฮ่าๆสะใจจังเลย
“.............”นายข้าวเจ้าไม่พูดอะไร นายนั่นหันหลังกลับไป มันเป็นการเดินจากไปที่ดูเศร้ามาก...คนที่เศร้าก็คือฉันเนี่ยแหละ
ห้องเรียน
“ข้าวเจ้าคะ...ข้าวเจ้ามาแล้วเหรอ???เชอร์รี่รออยู่ตั้งน๊าน....นาน ไปไหนมาคะ?”เสียงยัยเชอร์รี่แสบทรวงมาก...ฉันนึกถึงภาพเหตุการณ์วันนั้น ฉันอยากแก้แค้น!!!
“ไปทำใจมาครับ”ชิ!น้ำเน่าซะ ไม่มีใครเกิน...
“ข้าวหอม...เอ่อ..”จริงสิ ข้าวหอมย้ายที่ไปนั่งกับพวกยัยเชอร์รี่แล้ว ปกติมีอะไร ฉันต้องเรียกหาเพื่อนคนนี้ทุกที แต่ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครเลย...ไม่เหลือใครเลยจริงๆ
เอาล่ะ...ในเมื่อฉันไม่เหลือใคร ฉันก็ต้องช่วยตัวเอง!!!!
“ยัยเชอร์รี่ ฉันขอท้าเธอคนเดียว ตัวต่อตัว...”ฉันเดินเข้าไปหายัยเชอร์รี่(ที่อยู่ใกล้กับนายข้าวเจ้า)
“เฮอะ!เพราะว่ามาแบบหมู่เป็นกรุ๊ปแล้วแกสู้ไม่ได้ใช่มั้ย?อิอิ “ยัยนี่หัวเราะฉันอย่างสะใจ
“ถ้าเธอไม่สู้ ฉันจะแจ้งตำรวจและฉันก็ไม่กลัวพวกเธอด้วย พวกเธอไม่มีวันทำอะไรครอบครัวฉันได้เด็ดขาด!!!”
“ฮึ!เอาสิ แกก็ลองดู...ระหว่างพวกฉันและพี่ลูกกวาด กับตัวคนเดียวแบบเธอ ใครจะชนะ!!!~”กรอด!!!!!
“ไม่ต้องสู้กันหรอกครับ...”นายข้าวเจ้าเริ่มพูดมาบ้าง...
“นายว่าอะไรนะ!!ยัยนี่มันทำอะไรกับฉัน...นายก็รู้ดี ฉันจะเอามันคืน...ฉันจะฆ่ามันทั้งเป็น ฉันจะตามจองล้างจองผลาญ ไม่มีวันสิ้นสุด!!! นายไม่ได้รักฉันแล้วนี่...ตอนนี้ฉันเหลือตัวคนเดียว ยัยนี่เป็นผู้หญิงที่สวยเซ็กซี่ ยั่วผู้ชายเก่ง นายก็คงชอบมันมากใช่มั้ย?ถ้านายไม่ช่วยก็อย่ามายุ่ง!!!”ฉันระเบิดอารมณ์ใส่นายข้าวเจ้าเป็นชุด...ฉันเสียใจ โกรธ และอยากร้องไห้เป็นที่สุด
“เธอมันก็ยั่วผู้ชายเก่งเหมือนกันแหละ”นายข้าวเจ้า...มากเกินไปแล้ว!!!
เพียะ!! เสียงฝ่ามือของฉันประทับลงแก้มขาวๆของนายข้าวเจ้า...นายไม่มีสิทธิ์มาว่าฉัน นายไม่ควรว่าฉันแบบนี้...
“แก...แก...กล้าดียังไงมาตบหน้าข้าวเจ้า!”
เพียะ! ยัยเชอร์รี่ตบฉัน...ทีนี้แหละแกจะเห็นว่าฉันเป็นผู้หญิงที่มีส่วนเหมือนทอมตรงไหน?
ปั่ก!ตุ่บ!เพียะ!
หึ หึ หึ ทั้งหมัดที่สะกิดตรงจมูก...ทั้งเท้าเบอร์41ของฉันที่วางลงบนก้นแหลมๆของยัยเชอร์รี่ และฝ่ามือเรียวๆที่ซัดเข้าไปอย่างเต็มแรง!!!สะใจเป็นบ้า!!ตอนนี้ยัยเชอร์รี่ปากเก่งเสียงแจ๋นกำลังนอนฟุบอยู่บนพื้นห้องเรียน ฮ่าๆๆๆๆ
“ทำเกินไปแล้วมั้ง...เขาแค่ตบเธอครั้งเดียวเธอทำกับเขามากขนาดนี้เลยเหรอ?”นายข้าวเจ้าถามฉัน พร้อมสายตาที่ผิดหวังอยู่ข้างใน
“ใช่...ฉันก็แค่พูดกับนายครั้งเดียว...แต่นายทำเย็นชากับฉันขนาดนี้เลยเหรอ? นายไม่ได้รักฉันแล้วใช่มั้ย?ที่พูดมา นายโกหกใช่มั้ย?!!!”ฉันถามและตะคอกออกไปพร้อมน้ำตาที่ไหลริน ฉันกำลังวิ่งออกจากห้องมาเพราะทนเห็นภาพที่ข้าวเจ้ากำลังพยุงยัยเชอร์รี่ขี้ปลวกไม่ได้....
“เธอกำลังจะไปไหนน่ะ พัดธิการ์?”เสียงนี้.....โธ่!อาจารย์สุนีย์ใจร้ายจังเลย...มาผิดคิวแล้วนะคะ แง...หมดอารมณ์ TT
“เอ่อ...ไปเข้าห้องน้ำค่ะ แต่ตอนนี้หนูไม่ไปแล้วดีกว่าค่ะ^^”ฉันตอบ
“ไปเถอะ เดี๋ยวก็ราดกันพอดี...รีบไปรีบมานะ เอ้อ!กลางวันนี้ไปหาฉันด้วยนะ” อาจารย์สุนีย์ไม่ได้เป็นคนใจร้ายอะไรเลยนะเนี่ย^^
พักกลางวัน
ตอนนี้ฉันไม่เหลือใครเลย...ตอนนี้ฉันนึกถึงภาพเหตุการณ์ที่อาจารย์สุนีย์ไม่ได้เป็นคนใจร้ายอย่างที่คิด..อาจารย์สุนีย์???ลืมไปเลยต้องไปหานี่นา.....เอาวะ!!เป็นไงเป็นกัน...ไปคุยธุระกับอาจารย์แล้วก็ขอไปปรึกษาวิชารักแทนวิชาคณิตหน่อยจะเป็นไรไป...
ห้องพักครู
“เอ่อ..สวัสดีค่ะ อาจารย์สุนีย์อยู่ไหมคะ?”ตึกตักๆใจเต้นแรง...อู้ย...เสียววุ้ย!ถอนตัวทันมั้ยเนี่ย???
“เข้ามาสิ...พัดธิการ์?”ว้าว...เหมือนนี่เป็นโอกาสของฉันเลย ไม่มีอาจารย์คนอื่นอยู่เลยสักคน ได้การล่ะ!!
“คือ...คือ...ธุระของอาจารย์คืออะไรคะ?”โอ๊ย!จะบ้าตาย พูดไม่ออก
“ฉันอยากมีเพื่อนมาคุยแก้เหงาน่ะ เห็นว่าเธอคุยเก่งก็เลยชวนมาคุยด้วยกันหน่อย...”แค่นี้เหรอ?โถ่..นึกว่าเรื่องอะไร?
“คือ..คือ..หนูมีเรื่องอยากปรึกษาอาจารย์ค่ะ”
“จะปรึกษาเรื่องหัวใจล่ะสิ!”อ.สุนีย์พูดพร้อมสายตาเหล่มองอย่างจับผิด
อึก!เสียงกลืนน้ำลายลงคอ...พร้อมสายตาที่รู้สึกผิด ฉันไม่น่ามาหา อ.สุนีย์ตั้งแต่ต้นเลย แง...ถอนตัวไม่ทันแล้วด้วย!
“ว่ามาสิ!จะปรึกษาเกี่ยวกับอะไร?”หา!!สุดยอดไปเลย.YoYซึ้งสุดๆ
“คือ...คนๆนึงเขามาบอกรักหนูน่ะค่ะ แล้วคนอีกคนหนูเคยชอบเขามากเลยอ่ะค่ะ แต่ตอนนี้ไม่แล้วค่ะ...หนูรู้สึกว่าหนูรักคนที่เขามาบอกรักหนูมากกว่าค่ะ แหะๆ^///^”อ๊าย~เขินมากๆๆๆๆ ฉันกล้าพูดออกไปได้ยังไงเนี่ย???
“ไอ้คนๆนั้น คนๆนี้ ใครคนนู้น...เธอพูดชื่อมาเลยได้มั้ย?ฉันล่ะปวดหัวกับเธอจริงๆ”เอาอย่างนั้นเลยเหรอ???
“ค่ะ...นายทัศเจ้ามาบอกว่ารักหนู ตอนแรกหนูก็กำลังชอบและคบหากับรุ่นพี่ ม.6 ที่ชื่อโอตชาติน่ะค่ะ...แล้วพอนายข้าวเจ้าบอกความรู้สึก พร้อมทั้งการกระทำที่มีต่อหนูและเมื่อเขากำลังจะจากไป....หนูถึงได้รู้หัวใจตัวเอง....ว่าหนูรักใคร”อ๊าย~โอ๊ย!!เขินค่ะเขิน....
“แล้วใครกันล่ะ?” อาจารย์จะให้คำปรึกษาหรือว่าถามซุบซิบคะเนี่ย???โอเคค่ะ หนูจะบอกข้อสุดท้ายแล้วนะคะ ไม่อย่างนั้นเลือดคงพุ่งตัวแรงเกินพิกัด อันเนื่องมาจากความเขินอาย อิอิ^^
“นายทัศเจ้าค่ะ>//<”โอ๊ย...หน้าฉันร้อนผ่าว ไปหมด ใจเต้นไม่เป็นจังหวะแล้วด้วย!!!
“อ้าว...แล้วใครยืนยิ้มอยู่ที่หน้าประตูกัน?ไปดูหน่อยสิพัดธิการ์”โอเคๆค่ะ พัดลมคนนี้ขอรับใช้อ.สุนีย์เจ้าค่ะ..ว่าแต่ยังไม่ได้รับคำปรึกษาอะไรเลยนี่นา....TT
“เฮ้ย!” ฉันตกใจสุดๆที่เห็นนายข้าวเจ้า...นายนี่มานานรึยัง?มาทันที่ฉันพูดไปรึเปล่า?โอ้ว...เครียด!!!
“อะไรเหรอ?”นายนี่พูดเสียงเย็นชาสุดๆ ไม่ได้ยินล่ะสิ...ฉันอยากให้นายข้าวเจ้าได้ยินที่ฉันพูดเหมือนกันนะ...อยากรู้นักว่าจะทำหน้าทำเสียงเย็นชาแบบนี้รึเปล่า?ชิ!!หมั่นไส้!!!
“อาจารย์ให้มาดูว่าใครมายืนบื้ออยู่หน้าประตู...”ฮ่าๆๆๆหลอกด่าซะเลย
“.........”เงียบ ไม่คิดจะเถียงสักคำ นายมาทำให้ฉันรักนายแล้วทำให้ฉันเสียทุกอย่างไปทั้งข้าวหอม พี่ข้าวโอ๊ต และก็เพื่อนกวนๆแบบนายด้วย...ไอ้บ้า!!นายมันใจร้ายใจดำที่สุดเลย…TT
“อาจารย์คะ...หนูขอตัวก่อนนะคะ สวัสดีค่ะ”ถ้าอยู่ตรงนี้นานๆหนูอาจจะขาดใจตาย!!(เพราะคนใจร้ายคอยให้แรงกดดัน)
ห้องน้ำหญิง
“ยัยพัดลม”
ซ่า....เสียงน้ำอัดลมถูกเทราดตั้งแต่หัวจรดเท้า คิดว่าฉันยอมแกเหรอ???
“ฉันไม่ได้ตัวเปล่าอย่างที่แกคิดหรอกนะ!!นังพวกบ้าผู้ชาย!!!”ฉันด่าพร้อมจิกหัวยัยเชอร์รี่มาเป็นคนแรก...ฉันจับผมหางม้าที่มันรวบไว้ ฉันตัดๆๆๆๆๆไม่สนใจอะไรทั้งนั้น(ฉันพกกรรไกรติดตัวไว้เสมอ...ตั้งแต่วันที่แกทำกับฉัน!)...ตอนนี้เลิกพักเที่ยงแล้วไม่มีเด็กที่ไหนมาอยู่อีกต่อไปแล้ว...เมื่อฉันจัดการยัยเชอร์รี่เรียบร้อย อีกสองคนที่เหลือถึงกับอึ้ง ทึ่ง ตะลึง...ไม่ต้องตกใจหรอกเพราะต่อไปก็คือพวกแก!!! ฉับๆๆๆๆ เรียบร้อย....สาสมกับที่พวกแกเคยทำกับฉัน!!!
“ฮือๆๆๆๆๆๆ”เสียงคร่ำครวญของยัยสามตัวทั้ง เชอร์รี่ แคทตี้ และจีจี้ สมน้ำหน้าพวกแก!!!
“นี่ยังน้อยไปกับที่พวกแกทำกับฉัน...อย่ามาทำร้ายฉันอีกเพราะต่อจากนี้ไปฉันจะไม่พกแค่กรรไกรแน่!!”ฉันขู่...เสียงยัยสามคนนั้นสะอึกสะอื้น ฉันไม่ได้อยากทำเธอเท่าไหร่หรอกนะ ก็แค่ทำแบบให้แก้ทรงไม่ไหวเท่านั้นเอง...สงสารก็สงสารนะแต่การที่เธอมาทำกับคนอื่นแล้วไม่สำนึกผิด มันไม่น่าให้อภัย...โดยเฉพาะหัวโจทก์
ห้องเรียน
เพียะ!
เสียงฝ่ามือมาที่แก้มสวยๆใสๆของฉันอีกครั้ง(วันนี้ฉันโดนตบมากไปแล้วรึเปล่า?) คนที่ตบฉันคือ...พี่ลูกกวาด
“แกกล้าดียังไงมาทำแบบนั้นกับน้องสาวฉัน?!!”ตะคอกฉันเหรอ???
“น้องสาวเหรอ?ฉันไม่ตกใจสักนิดว่าทำไมเชอร์รี่ถึงเป็นน้องสาวเธอ...ฉันจะไม่เรียกเธอว่าพี่อีกต่อไป...อย่าให้ฉันไม่นับถือเธอไปมากกว่านี้เลยนะ...ปั่ก!ฉับๆๆ
“กรี๊ด!!!!!”เสียงแสบทรวง พี่น้องคู่นี้!!!
“ทำไม?กรี๊ดทำไม?ที่เธอทำกับฉัน มันก็ไม่น้อยนะ!!ดูสภาพฉันสิ...”ฉันพูดออกไป ตอนนี้สายตาของคนทั้งห้องมองมาที่ฉัน ไม่เว้นแม้แต่ข้าวหอม....เธอคงไม่คิดว่าฉันเป็นเพื่อนอีกต่อไปสินะ!!
ฉึก!
เสียงกรรไกรที่อยู่ในมือฉันตกลงดัง ตุ่บ เมื่อมีของแหลมบางอย่างมาแทงฉัน เจ็บจังเลย...ฉันก้มมองแผลตัวเองช้าๆมีน้ำสีแดงไหลรินออกมาเต็มไปหมด!!อย่างน้อยฉันก็ได้แก้แค้นคนที่มันมาทำร้ายฉันในวันนั้น...
“พัดลม!!!”เสียงนี้...ข้าวหอม...เธอไม่ได้โกรธฉัน ไม่ได้จะเลิกคบฉันใช่มั้ย?ตอนนี้ข้าวหอมพยุงฉันลุกขึ้นแล้วบอกเพื่อนๆในห้องให้ไปตามครู....
“เธอหายโกรธฉันแล้วเหรอ?”ฉันถามพร้อมมองหน้าด้วยสายตาที่มองเห็นแบบเลือนราง
“ฉันไม่ได้โกรธเธอนะ!ตั้งแต่ที่พี่โอ๊ตมาบอกรักฉัน...แล้วก็ตั้งแต่ที่ฉันเลิกกับพี่ใจเดียว...ฉันอยากไปนั่งกับเธอเหมือนเดิม...ทำตัวเหมือนเดิมกับเธอ...แต่ฉันทำตัวไม่ถูกเลย ฉันขอโทษนะ!!” ฮือๆฉันซึ้งมากเลย...
“พัดลม!!!ใครทำแบบนี้กับเธอ!!”ข้าวเจ้า...ฮือๆ นายไม่ต้องพูดอะไรทั้งนั้น ไม่ต้องบอกว่าหายโกรธฉัน หรืออะไรทั้งสิ้น...เพราะฉัน...ฉันแค่ได้อยู่กับนาย ฉันก็ไม่คิดเล็กคิดน้อยอะไรทั้งนั้น!!!
แล้วเมื่อไหร่ คุณครู อาจารย์ คุณหมอ นางพยาบาล หรืออะไรก็ได้!!!มาช่วยที!!!อูย....เจ็บจริงๆเลย
โรงพยาบาล
“หมอคะ...ช่วยลูกสาวฉันด้วยนะคะ”แม่...แม่คะ พัดเจ็บจังเลย
“พัดไม่เป็นไรหรอกค่ะแม่”ฉันพูดทั้งน้ำตา ตามจริงมันเจ็บมากๆเลยแหละ งุงิ!~
ตอนนี้เสียงหมอ นางพยาบาล พ่อแม่พี่สาว ข้าวหอมและข้าวเจ้า เสียงดังเจี๊ยวจ๊าวกันไปหมด โอ๊ย~เหมือนจะเป็นลม
“อย่าหลับนะ!พัดลม...เธอห้ามเป็นอะไรนะ!!!”
วืด!!!
ทุกอย่างมืดสนิท เมื่อฉันได้ยินเสียงสุดท้ายของนายข้าวเจ้า บอกฉันว่าอย่าหลับ แต่เปลือกตาของฉันมันหนักอึ้งและปิดลงในที่สุด
(ข้าวเจ้า)
ผมจะคลั่งตายอยู่แล้ว...เธอมันโง่ ยัยพัดลม ไปทำแบบนั้นทำไม???ไม่เชื่อกันบ้างเลยรึไง???
“นี่!นายทัศเจ้า...เล่าเรื่องทุกอย่างมาเดี๋ยวนี้นะ!!!”โอ๊ะโยะโย๋!!!เสียงอาจารย์สุนีย์มาแล้ว...นอกจากเป็นอาจารย์สอนคณิตแล้วยังเป็นอาจารย์ที่ปรึกษาของห้องเราอีกด้วย...ช่างเศร้า!!!
“เอ่อ...เอ่อ...คือว่า พัดธิการ์เคยโดนสี่คนนั้น ทั้งเชอรัสรี คทารตี จีรัสจา และพี่ ม.6 ที่ชื่อ ชัทกวาดา(ชัด-ทะ-กวา-ดา)ครับ ท้งสี่คนนั้นร่วมมือกันทำร้ายพัดธิการ์ ครับ และผมมั่นใจว่า พัดธิการ์ต้องการแก้แค้น ก็เลยทำแบบนี้กับพวกเธอทั้งสี่คน แต่ว่า พี่ชัทกวาดา เขาแทงพัดธิการ์น่ะครับ” ผมเล่าเรื่องอย่างละเอียดจนเหงื่อแตก...เพราะนอกจากอาจารย์สุนีย์ พ่อแม่ของพัดลม ข้าวหอม ยังมีสายตาอีกสี่คู่จ้องจิกมาที่ผม....แหะๆ ผมทำตามที่ควรจะเป็นนะคร้าบ...
“อ้าว...ไหนพ่อข้าวเจ้าบอกว่าไม่รู้ไง!!โกหกลุงเหรอ?”น่านไง!มาอีกหนึ่งดอก ปัญหาทำไมเพิ่มพูนรวดเร็วเพียงนี้...
“คือ...พัดลมไม่ให้ผมบอกน่ะครับ^^”ผมเหยียดยิ้มแห้งๆไปให้คุณพ่อ(ของพัดลม)
“แปลว่า...พวกเธอทั้งสี่คน ไปทำร้ายพัดธิการ์ก่อนใช่มั้ย? อันที่จริงเรื่องนี้ฉันก็ไม่มีอำนาจเด็ดขาดอะไรหรอกนะ!คงต้องถามทางโรงเรียน ผู้ปกครอง และเจ้าหน้าที่ตำรวจ....คุณพ่อคุณแม่ไม่ต้องกังวลนะคะ เราจะจัดการเรื่องนี้ให้ดีที่สุดค่ะ”ว้าว!อาจารย์สุนีย์จัดการได้อย่างเยี่ยมยอดแอนด์ยอดเยี่ยม!!!
“งั้นผมขอรอพัดลมก่อนนะครับ”คุณพ่อของพัดลมพูดขึ้นมา และมองไปทางสี่คนนั้น...
“พ่อขอโทษพวกหนูด้วยนะ!ที่พัดลมทำแบบนี้กับพวกหนู...ตอนนี้พัดลมก็ได้รับสิ่งที่พวกหนูอยากให้พัดลมเป็นแล้วใช่มั้ย?พ่อขอล่ะนะ อย่าทำอะไรพัดลมอีกเลยลูก...พ่อขอรอถามพัดลมก่อนนะว่าจะเอายังไง...แต่พ่อเชื่อว่าพัดลมจะไม่เอาเรื่องพวกหนู^^”โอ้ว!~คุณพ่อของพัดลมพูดได้กินใจอย่างแรงรุย!~
สี่คนนั้นก้มหน้าก้มตาสำนึกผิด พวกนั้นร้องไห้โฮออกมาไม่หยุด...น่าสงสารเหมือนกัน แต่ถึงยังไงไม่ควรทำรุนแรงกับพัดลมแบบนี้!!!!
“คุณหมอคะ...ลูกสาวฉันเป็นยังไงบ้างคะ?”เสียงแม่ของพัดลมพูดขึ้นมา ทันทีที่เห็นหมอผ่านพ้นบานประตู
“พ้นขีดอันตรายครับ...แผลไม่ลึกครับแล้วก็ไม่โดนจุดที่สำคัญมากครับ และคนไข้แข็งแรงมากครับ คงใช้เวลาในการฟื้นตัวไม่นานครับ...หมอขอตัวนะครับ”
เย้!!พัดลม....ยัยอึด เธอเจ๋งมาก....โดนแทงแต่ฟื้นตัวเร็วเหรอ สุโค่ย!!!จากนั้นบุรุษพยาบาลก็เคลื่อนเตียงคนไข้ออกมา ร่างของยัยพัดลมนอนหลับตาพริ้มเพราะฤทธิ์ของยาสลบ....ดีใจจังที่เธอปลอดภัย^^
3 ชั่วโมงต่อมา(ผมเผลอหลับไปตอนไหนก็ไม่รู้...)
“อ่ะแค่กๆ”เสียงไอ?หรือว่ายัยพัดลมจะฟื้นแล้ว???เหมือนแบบในละครทีวี เวลาตื่นมาต้องไอค่อกแค่ก...
“โอ๊ย!พ่อเจ็บคอจังเลย...สงสัยวันนี้พูดมากไปหน่อย แม่จ๋าขอน้ำหน่อยสิ”โถ่....ที่แท้ก็พ่อพัดลมนี่เอง
“ขะ...”เอ๋?ยัยพัดลม!เธอฟื้นแล้ว!!!ว่าแต่...จะพูดอะไรของเธอ???
“คุณพ่อครับ พัดลมฟื้นแล้วครับ” ผมรีบบอกพ่อพัดลมทันที
“ข้าว....มัน....กะ....ไก่”แป่ว!!!ยัยพัดลม ที่แท้เธอก็หิวข้าวนี่เอง...ไม่เป็นนางเอกเอาซะเลย = =
“หิวเหรอลูก?เดี๋ยวพ่อไปซื้อมาให้นะ!”
“เอ่อ...คุณพ่อครับ หลังผ่าตัด หมอให้กินของแบบนั้นได้เลยเหรอครับ?”ผมถามพร้อมฉีกยิ้มอันน่ารัก(คิดไปเอง)
“จริงด้วย!เดี๋ยวพ่อไปถามหมอดีกว่า”คุณพ่อของพัดลมลนลานมาก
“เดี๋ยวแอร์ไปเองค่ะ^^”พี่แอร์พูดแล้วยิ้มหวาน ก่อนจะเปิดประตูเดินออกไป...ผมรู้นะว่าตอนนั้นพี่แอร์น่ะต้องแอบชอบผม(ก็คนมันหล่อ)แต่ทำยังไงได้ ผมชอบยัยบ๊องนี่!แบบไม่มีเหตุผลซะด้วยสิ...
เดี๋ยวนี้ผมไม่ได้ไปจัดรายการเลย...แฟนคลับคงคิดถึงผมแย่...(หุหุ คนมันมีเสน่ห์) ถ้าผมเส้นไม่ใหญ่จริง ผมคงกระเด็นออกจากสถานีไปแล้ว...แต่เดี๋ยวค่อยแก้ตัวทีหลังแล้วกัน ตอนนี้ผมขอดูแลเทคแคร์คน(ที่ผม)รักก่อนแล้วกัน^O^
หลายวันที่ผ่านมาผมคอยดูแลยัยพัดลมตลอด...จนตอนนี้หมอบอกว่าให้พัดลมออกจากโรงพยาบาลได้แล้ว เพราะผมแท้ๆยัยนี่ถึงฟื้นตัวเร็ว อิอิ
“นี่!เธอต้องขอบคุณฉันนะ...ที่ก่อนไปเรียน หลังเลิกเรียนก็มาคอยดูแลเทคแคร์เธอตลอด...ค่าน้ำมันก็แพง ฉันก็ต้องขับรถมา เอาค่าน้ำมันคืนมาเลย”ผมพูดพร้อมทำหน้ากรุ้มกริ่ม
“อะไรของนาย?ฉันขอร้องเหรอไง...แล้วจะเอาค่าน้ำมันเท่าไหร่ยะ?ทั้งเนื้อทั้งตัวมีอยู่ 200 เนี่ย...จะเอามั้ย?”200?อื้อหือ...จะถึงครึ่งถังมั้ยเนี่ย?
“ไม่เอา”ผมพูดเสียงห้วน พร้อมทำหน้างอน(หน้ารักอ่ะ)<คิดไปเองอีกแล้ว
“ก็ดี...ประหยัดเงินฉัน” เดี๋ยวเซ่!!!ใครบอกว่าฉันจะไม่เอาค่าตอบแทน....
“ฉันจะเอาอย่างอื่น...^^”ผมพูดพร้อมยิ้มหวานแล้วยิ้มกรุ้มกริ่มหน้าแดง
“เอาอะไร?”ถามเสียงห้วนเชียว....
“นี่ๆอุโหมะ!จุ๊บๆ”ผมทำเสียงน่ารักๆแล้วยื่นแก้มป่องๆไปทางยัยพัดลม
เพียะ!
“โอ๊ย!”ยัยใจร้าย...จะให้รางวัลกันหน่อยก็ไม่ได้!!!
“ทะลึ่งๆฉันไม่ใช่ผู้หญิงง่ายๆนะ...แต่ละครั้งนายก็ฉวยโอกาสทุกที ฉันไม่ได้ยินยอมอะไรด้วยเลยนะ!!ไอ้คนฉวยโอกาส!!”เฮ้ย!อะไรของเธอเนี่ย???พูดบ้าพูดบออะไรนักหนา...อยู่ๆก็มาด่าฉัน ฉอดๆๆ ที่จูบกัน ฉันคงเหมือนฝืนใจเธอมากเลยสินะ!!
“ฉันขอโทษนะ...ที่ทำอะไรแล้วไม่ปรึกษาใจเธอ ฉันไปล่ะ!”ผมพูดเสียงสั่น...ผมน้อยใจนะ เธอพูดอะไรแต่ละคำเหมือนฉันไม่มีหัวใจ
“นายจะไปไหน?”
“เธอจะสนไปทำไม?”ผมถามเสียงห้วน(ก็น้อยใจอ่ะ)
“ก็เพราะฉันสนนายไง...ฉันถึงสนใจว่านายจะทำอะไร ที่ไหน ทำไม”หา!!เธอ...เธอ...พูดอะไรออกมา
“เธอสนฉันเหรอ?”
“อื้ม...สนสิ!”
“ล้อเล่นเปล่าเนี่ย?”ผมยิ้มเขิน....หน้าแดงแปร๊ดกันเลยทีเดียว
“ก็ล้อเล่นอ่ะดิ!เป็นเพื่อนกันน่ะเจ๋งที่สุดแล้ว สำหรับฉันกับนายน่ะ!”ว่าแล้วเชียว...หน้าผมเศร้าลงไปทันที เธอจะรักฉันแบบอื่นบ้างไม่ได้เหรอไง???
“แต่...แต่....”พูดไม่ออก ผมอยากพูดว่า ‘แต่ฉันไม่อยากเป็นเพื่อนกับเธอ’
“แต่อะไร?”
“แต่ฉันสนข้าวหมูแดงร้านตรงข้ามนั่นน่ะ!!หิวโว้ย!!!”ผมพูด พลางลูบท้องตัวเองป้อยๆ เพื่อนก็เพื่อน...ใจแข็งอะไรแบบนี้เนี่ย!!!อย่างน้อยผมก็ได้พิสูจน์ว่าเธอคงคิดกับผมแค่เพื่อนจริงๆ ถึงแม้ผมจะทำดีกับเธอแค่ไหนก็ตา เฮ้อ~
ความคิดเห็น