คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : 7
7
ทั่กๆๆๆ
นี่มันยิ่งกว่าการวิ่งมาราธอน วิ่งร้อยคูณร้อย หรือแข่งวิ่งการกุศลซะอีก ฉันวิ่งทำไม ฉันหนีอะไรอยู่เหรอ ฉันกำลังหนีอะไรถึงต้องวิ่งเอาเป็นเอาตายโดยไม่คิดชีวิตแบบนี้น่ะ
กึก!
พอคิดได้แบบนั้นฉันก็หยุดวิ่งทันที นั่นสิ...ไอ้ที่ฉันวิ่งมาจากหน้าโรงเรียนแบบไม่คิดชีวิตน่ะ มันเป็นเพราะอะไรกัน
ทั่กๆๆๆ
เสียงฝีเท้าที่สลับกันไปมาอย่างรวดเร็วทำให้ฉันเดินไปหลบอยู่ตรงสวนต้นไม้ข้างๆอาคารเรียน
“ยัยขี้เหร่ เธออยู่ไหนเนี่ย เป็นบ้าอะไรถึงได้ออกวิ่งแบบนั้นน่ะ!”เสียงหมอนั่น
“เฮ้!เธออยู่ไหนน่ะ ยัยขี้เหร่!”
“ถ้าเธอโกรธเพราะเรื่องเมื่อกี้ล่ะก็...”อ้าว?ทำไมถึงหยุดพูดอ่ะ เสียงหายไปไหนแล้วล่ะ-*-
ล่ะก็...ล่ะก็ทำไมล่ะฟะ จะพูดก็พูดให้มันจบๆประโยคสิ-*-
หมับ!
“กรี๊ดดดด>_<”
ฉันกรีดร้องออกมาเมื่อมีสัมผัสแรงๆตรงหัวไหล่ถูกกระชากให้หันหน้าไปหา
“เจอและ^^”นายเอสแพรสโซ่-*-
ทำฉันเกือบหัวใจวายตายแล้วมั้ยล่ะ ฮึ่ย-*-
“มานั่งจับกบไปย่างกินเหรอไง^^”เอสเพรสโซ่ถามเสียงติดตลก
“ที่นี่มีกบเหรอ-*-“
“ก็ไอ้ตัวที่มันนั่งพองเข้าพองออกข้างหลังเธอมันคืออะไรล่ะ ถ้าไม่ใช่กบ”
และเพราะเอสเพรสโซ่พูดมาแบบนี้ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะหันไปมองทางด้านหลัง...
ไอ้ตัวสีเขียว ลื่นๆ มีเมือกตามตัว ที่ทำตัวเหมือนตัวเองกำลังจำศีลโดยท่องคาถายุบหนอพองหนออยู่นั่น
แถวบ้านฉันเรียกมันว่า...กบ!!!
“เอส...”
“หือ?o_O”หมอนั่นดูงงๆที่ฉันไม่เรียกชื่อเต็มของเขา เพราะอะไรเหรอ...ก็ปากฉันมันสั่นไงล่ะฟะTOT
“กลัวกบT^T”สองพยางค์สั้นๆได้ใจความแล้วนะ พาฉันออกไปจากตรงนี้ที พลีส~TOT
อ๊บบบ~
และเมื่อมีซาวด์มาเต็มในระยะประชิดจนได้ยินชัดเจน ฉันก็หันขวับไปทางต้นเสียงทันที...
มันกระโดดมาหาช้านนนนนน!!!!TOT
“เอสๆๆๆ”ฉันโผกระโจนเกาะเอสเพรสโซ่แน่นเพื่อให้ตัวเองห่างจากเจ้าเคโรโระกลับชาติมาเกิดนั่นมากที่สุด
“โอเคๆกอดฉันไว้นะยัยลิงคิงคอง ถ้าเธอหลุดไปล่ะก็...กบเอาเธอไปกินแน่^^”มันใช่เวลามาล้อเล่นเหรอไงยะ-*-
และฉันที่อยู่ในสภาพเอาแขนคล้องคอเขา ขารัดรอบเอวเขา ก็ออกมาจากสวนของน้องกบน้อยสำเร็จ ฉันจึงคลายอ้อมกอดออกและนั่นทำให้ฉันคิดผิด...
แค่ชั่วพริบตาที่ฉันสบตากับเอสเพรสโซ่ เขาก็เหมือนสะกดฉันเอาไว้ให้หยุดนิ่งมีเพียงหัวใจของฉันเท่านั้นที่เต้นรัวแรงไม่รู้สาเหตุว่ามาจากการกลัวกบหรือเพราะเขาที่กำลังเอาหน้าเข้ามาใกล้ฉันเรื่อยๆกันแน่
และคำตอบมันก็มาตบกะโหลกฉันทันทีเพราะทันทีที่เอสเพรสโซ่ทาบริมฝีปากอุ่นๆลงมาอย่างแผ่วเบา หัวใจของฉันก็เต้นแรงมากซะจนอาจจะช็อกตายได้ เขาไม่ได้จูบหรอกก็แค่ปากแตะกันเท่านั้น แต่ก็นั่นล่ะ...ฉันใจเต้นแรงเพราะไอ้ ‘แค่’ ที่เขาทำนั่นแหละ - ////// -
“ขวัญเอ๊ยขวัญมา^^”
พอพูดจบเขาก็ปล่อยฉันลงสู่พื้น บอกได้เลยว่าขาฉันแทบไม่มีแรงจะทรงตัวให้ยืนต่อได้ด้วยซ้ำ และเขาคงรู้และดูออกจึงเอาท่อนแขนมาโอบไหล่ฉันให้ไปชิดตัวและถือกระเป๋าของฉันให้เสร็จสรรพก่อนที่จะเดินตามทางยาวที่ทอดไปยังอาคารเรียนของเราโดยมีท้องฟ้าสีฟ้าอ่อนเป็นแบ็คกราวด์ให้ความรู้สึกโรแมนติก
เราเป็นอะไรกันเนี่ย...โรแมนตกโรแมนติกงั้นเหรอ บ้าเถอะ!
โอ๊ย!สารภาพเลยนะ วันนี้อาจารย์ห้องปกครองต้องให้คะแนนความสะอาดของห้องฉันเป็นที่โหล่แน่ เพราะฉันน่ะไม่มีแรงแม้แต่จะเดินไปหยิบไม้กวาดได้ด้วยซ้ำ ถ้ามีเขาอยู่ใกล้ๆแบบนี้อ่ะ - /////// -
ความคิดเห็น