คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : 6
6
“เมื่อเช้าเพื่อนที ทำพี่ไว้ซะแสบ”ฉันกระซิบบอกที ก่อนจะทำหน้ามุ่ย แต่เขากลับนั่งเรียนอย่างมีความสุขก่อนที่จะส่งยิ้มโปรยเสน่ห์ไปทั่วห้อง จนหนุ่มๆในห้องเขม่นทีกันเป็นแถว
“เลิกหว่านเสน่ห์ได้แล้ว เดี๋ยวก็ไปมีเรื่องกับใครเขาหรอก”ฉันเตือนด้วยความหวังดีนะ
“^O^”นี่จะมากวนอารมณ์ฉันใช่มั้ย หา!!!
“...”ฉันขี้เกียจพูดกับคนใบ้ เลยหันไปตั้งใจเรียนต่อ ฮึ่ย!อารมณ์เสียชะมัดเลย!!_*_
“สังขยาจ๊ะ ลองยกตัวอย่างเกี่ยวกับการมีเพศสัมพันธ์หน่อยสิจ๊ะว่าควรจะป้องกันยังไง^^”ฉันเริ่มเบื่อกับวิชาสุขศึกษาเต็มทน มันทำให้รู้สึกหมกมุ่นกับเรื่องอย่างว่าจนเกินไป!
“หึๆ”ทีหัวเราะในลำคอก่อนจะหันมามองฉันที่ลุกขึ้นเตรียมตอบคำถาม ไอ้น้องบ้า!
“เอ่อ...”ฉันพยายามนึก ทำยังไงดีเนี่ย!
ถุงยางอนามัยบิ๊กไซส์ กลิ่นสตรอเบอรี่ครับ^^
“ถุงยางอนามัย...”ฉันพึมพำ
“ใช่จ้ะ^^ถุงยางอนามัยก็เป็นการป้องกันอย่างหนึ่งของการมีเพศสัมพันธ์ เก่งมากจ้ะสังขยา^^”
ว้าย!สังขยาอยากจะกรีดร้อง ไอ้คำพูดบ้าๆนั่นลอยมาในหัวฉันเพียงวูบเดียวเท่านั้น แต่มันทำให้ฉันหน้าแดงและถูกเสียงขำบ้าๆของทีกวนประสาทตั้งแต่ตอนนั้น ไอ้น้องบ้า กร๊าซซซซซซซซซซ
พักกลางวัน
โต๊ะของที...ฉันมองไปบนโต๊ะของทีหลังจากทานข้าว(คนเดียวT^T)เสร็จแล้ว บนโต๊ะของทีมีทั้ง จดหมายรัก ดอกกุหลาบสีแดง ขาว ชมพู เหลือง(ไปหากันมาจากไหนเยอะแยะ_*_)รูปถ่ายของผู้หญิงที่แอ๊บแบ๊วแก้มป่อง ตาโต ดันนม!ส่งรูปพร้อมที่อยู่ เบอร์โทรศัพท์ คิดว่าทีจะบุกไปปล้ำพวกหล่อนถึงบ้านเลยเหรอไงยะ!
โต๊ะของฉัน...ฉันมองไปที่โต๊ะตัวเองบ้าง ก็เห็นโพสอิทสีดำมาแปะไว้อีกครั้ง โดยมีลายมือยุกยิกเขียนว่า
‘น้องเธอน่ารักจัง หึ!’
ให้ตายเถอะ!ถ้ามันมีแค่คำว่า ‘น้องเธอน่ารักจัง’ ฉันจะไม่เครียดเลยสักนิด แต่ไอ้คำที่ทำฉันประสาทจะรับประทานคือ คำว่า ‘หึ!’ อยากจะบ้า ฉันไปสร้างเวรสร้างกรรมกับใครเนี่ย!~
~กุ๊กกุ๊กไก่ เลี้ยงลูกมาจนใหญ่ไม่มีนมให้ลูกกิน ลูกร้องเจี๊ยบเจี๊ยบ แม่ก็เรียกไปคุ้ยดิน ทำมาหากิน ตามประสาไก่เอย กระต๊ากๆ~
ติ๊ด!
[ได้รับแล้วสินะ^^]เสียงจากปลายสายดูยินดีเกินคาด
“เลวมาก เด็กคนนั้นไม่เกี่ยวด้วย อย่าสะเออะไปยุ่ง!”ฉันแทบอยากจะด่าสาดเสียเทเสียใส่ยัยโรคจิตนั่น แต่เพราะตอนนี้ฉันต้องเก็บอารมณ์ไว้มากที่สุดเพื่อไม่ให้ยัยนั่นโกรธ ถ้ามันโกรธแล้วทำอะไรบ้าๆ คนที่แย่คือฝ่ายฉัน!
[ฮิๆ ฉันน่ะไม่อยากยุ่งกับเด็กเพราะฉันรักเด็กมากกก~แต่ว่าแกดูจะมีทุกข์หนัก ถ้าหากน้องแกเป็นอะไร]นังปิศาจ!!!
“คิดว่าตัวเองเป็นนางงามเหรอไงจ๊ะ มีอะไรก็ตัวต่อตัวสิ อย่าลอบกัด!~”ฉันพยายามจะเก็บอารมณ์แล้วนะ พยายามแล้ว พยายามอย่างที่สุด!
[ก็ตัวต่อตัวมันไม่สนุก ลอบกัดมันส์กว่าเยอะ ถ้าเธออยากเจอหน้าน้องแบบสภาพสมบูรณ์ล่ะก็ ไปบอกทีเร็กซ์ให้ออกจากกลุ่ม และห้ามเขาไปเรียนที่เซนต์ฟอร์ซอีก เข้าใจนะ บาย~^^]
ติ๊ด!
มือที่ถือโทรศัพท์อยู่สั่นไปหมด เหมือนร่างกายฉันไม่รับรู้อะไรอีก หัวสมองมันตื้อๆ นี่ยัยโรคจิตจะทำร้ายน้องฉันเพราะเรื่องที่พัวพันกับไอ้โรงเรียนเซนต์ฟอร์ซนั่นน่ะเหรอ ยัยงี่เง่า!ฉันจะไปถล่มให้เละเลย คอยดู!!
“หยา...”เสียงเรียกชื่อฉันเหวิวมาจากหลังห้อง ฉันหันไปก็พบทียืนอยู่ เขาเดินเข้ามาใกล้เรื่อยๆแล้วขมวดคิ้วใส่ฉัน ฉันจะต้องบอกเรื่องนี้ให้เขารู้ เผื่อจะมีทางแก้อะไรได้บ้าง
“ที ปากำลังตกอยู่ในอันตราย มียัยโรคจิตคนนึงโทรมาหาฉันตั้งแต่เช้า...และตอนนี้มันบอกว่า ฮึก!”นี่ฉันร้องไห้อยู่เหรอ ร้องตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้ตัวเลย
“มันต้องการอะไร”ทีจับไหล่ฉันแล้วถามด้วยสายตาจริงจัง
“มันบอกว่าให้นายออกจากกลุ่มแล้วก็ห้ามไปเรียนที่โรงเรียนอีก แต่นายห้ามทำตามที่มันต้องการเด็ดขาดนะ ฉันไม่ยอมแพ้ยัยโรคจิตนั่นหรอก!”ฉันพูดก่อนที่จะใช้หลังมือปาดน้ำตาออกไป
“แล้วปาท่องโก๋ล่ะ เธอจะปล่อยให้น้องเป็นอันตรายเหรอ”เขาถามฉัน
“ไม่มีทาง!ออกจากโรงเรียนกับฉันตอนนี้ได้มั้ย ไปพาปากลับบ้านก่อนที่พวกมันจะพาปาไป”ฉันบอก
“คิดว่าพวกมันจะไม่รู้เหรอไง ฉันว่ามันดูมั่นใจมากเลยนะว่าได้ตัวน้องเธอไปแล้ว”เขาบอกฉันแล้วทำหน้าเครียดๆ
“แล้วจะทำยังไง ฉันไม่ให้นายออกจากกลุ่มหรือโรงเรียนทั้งนั้น และก็ไม่มีวันเสียน้องไปด้วย ดังนั้นถ้ามันแตะแม้แต่น้องฉันหรือนาย มันนั่นแหละต้องเจ็บปวดที่สุด!”ฉันพูดอย่างมั่นใจ ใช่...ฉันมั่นใจ ถึงฉันไม่ได้เป็นฮีโร่กลับชาติมาเกิดแต่ยังไง ฉันก็ปล่อยให้เกิดเรื่องแย่ๆกับคนรอบข้างไม่ได้
ความคิดเห็น