คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ฉันรักใคร?
บทที่ 4
ฉันรักใคร?
สถานีวิทยุคลื่นเมโลดี้ ฟอร์แฟน
เฮ้อ~หวังว่านายข้าวเจ้าจะหายท้องเสียจากช็อคโกแลตของฉันแล้วนะ(รู้สึกผิดยังไงก็ไม่รู้ที่ทำช็อคโกแลตแย่ๆแบบนั้นไปให้เพื่อนๆกินกัน) ฉันขอให้นายข้าวเจ้ามาจัดรายการได้ทีเถอะ...ถ้ามาไม่ได้ก็ขอให้อย่าส่งนายผ้าก๊อตบวมน้ำมาเลย....
“หวัดดีจ้า น้องพัดลม...สงสัยวันนี้เราต้องจัดรายการคู่กันอีกแล้วล่ะครับ”อะไรนะ!!!!ไม่เอาๆๆๆๆๆๆ
“เอ่อ...ทำไมอีกล่ะคะ?”ทำไมฉันต้องจัดรายการกับผ้าก๊อตบวมน้ำด้วย???
“ก็ข้าวเจ้ามันขอเปลี่ยนรอบจัดรายการเป็นทุ่มนึงถึงสองทุ่มอ่ะ..แกไม่รู้เหรอ..แล้วพวกแกมีเรื่องอะไรกัน?”พี่จอร์จบอกว่านายข้าวเจ้าเปลี่ยนรอบเหรอ?นายข้าวเจ้าใช้อำนาจลูกเจ้าของคลื่นเปลี่ยนรอบตามใจชอบแบบนี้ไม่ได้นะ...ดวงตาสีน้ำตาลเข้มของฉันสื่ออารมณ์ออกไปอย่างชัดเจนว่า..........ช่างน่าเศร้าอะไรเช่นนี้....
“เอ่อ...เจ้าไม่เห็นบอกเลยนี่คะ แล้วอีกอย่างก็แค่มีเรื่องกันนิดหน่อย”นิดหน่อยเอง..แค่จูบกันเอง เฮ้อ~ฉันต้องเคลียร์!!!
“ไม่มีอะไรก็ดีแล้ว...ไปจัดรายการได้แล้ว”เอาล่ะ!!ไม่มีนายฉันคงไม่ตายหรอก(มั้ง)
‘สวัสดีครับ ผมนายดีเจผ้าก๊อตสุดหล่อ สุดเท่ มีสเน่ห์สุดๆ โฮะๆๆๆ ว่ามั้ยครับคุณพัดลม?’
‘...........’
‘คุณพัดลมครับ!’เสียงใครเรียก???น่ารำคาญเป็นบ้า!!!
“พัดลม...ฟังอยู่รึเปล่า?เราจัดรายการอยู่นะน้องพัด”เสียงกระซิบบางเสียง บอกให้ฉันตื่นจากภวังค์ความคิดที่กำลังคิดถึงนายข้าวเจ้าอยู่...(เอ๊ะ!เมื่อกี้บอกว่าคิดถึงข้าวเจ้าเหรอ???พูดไปได้ยังไง?!!อ๊าย~เขิน...^///^)
“ค่ะ....เอาเป็นว่าพัดขอเปิดรับสายแรกกันก่อนเลยดีกว่านะคะ”ฮู่ววว...เป็นไปได้ด้วยดี
[สวัสดีค่ะพี่พัดพี่เจ้า....หนูคิดถึงพี่ข้าวเจ้ามากเลยค่ะ ที่เมื่อวานพี่พัดบอกว่าพี่เจ้าไม่สบาย หนูอยากเข้าไปดูแลมากเลยค่ะ] น้องคนนี้มีสิทธิ์อะไรมาห่วงข้าวเจ้า???หงุดหงิดๆๆๆๆๆๆๆๆๆ(แล้วฉันจะหงุดหงิดอะไรนักหนา?)
‘เอ่อ...น้องครับ น้องไม่ได้ฟังตั้งแต่ต้นใช่มั้ยเอ่ย?วันนี้พี่เจ้าก็ไม่ได้มาเหมือนกันครับ ตอนนี้น้องคุยอยู่กับพี่ผ้าก๊อตแล้วก็น้องพัดลมครับ...เอาเป็นว่าวันนี้จะขอเพลงอะไรเอ่ย?’
[หนูฟังตั้งแต่ต้นแหละ...แต่ว่าหนูติดปากน่ะค่ะ เพราะปกติพัดเจ้า คู่หูคู่นี้จะอยู่ด้วยกันตลอดเลยน่ะค่ะ หนูชินอ่ะค่ะ....เอาเป็นว่าหนูขอเพลง คิดถึง แล้วกันค่ะ]
‘ครับ...ถ้าอย่างนั้นไปฟังเพลง คิดถึง ซึ่งเป็นเพลงจบของการจัดรายการของเราสองคนดีกว่าครับ’
จบสักที...น่าเบื่อที่สุด...น้องคนนั้นในสายก็ดันมาพูดแทงใจดำกันซะอย่างนั้น...นี่น่าจะทุ่มนึงแล้วนะ ไปรอนายข้าวเจ้าหน้าลิฟท์ดีกว่า...(วันนี้ฉันพูดถึงนายข้าวเจ้าแทบทั้งวันแล้วนะ)
หน้าลิฟท์
ติ๊ง!
“พี่ซูซี่ครับ ไปรอผมที่ห้องก่อนนะครับ เดี๋ยวผมตามไป..”เสียงนายข้าวเจ้านี่นา....ไปรอที่ห้อง?หมายความว่าไงน่ะ????
“ข้าวเจ้า!!!!”ฉันตะโกนเรียกนายข้าวเจ้าด้วยความรู้สึกแปลกๆแบบที่ไม่เคยเป็นมาก่อน...
“เอ่อ...ขอตัวนะ ฉันรีบจริงๆ”รีบอะไร?จะรีบไปไหน? ชิ!จะไปหาพี่ซูซี่สุดเซ็กซี่ล่ะสิ
“นายจะหนีหน้าฉันไปถึงไหน?” ถามตรงๆแบบนี้ ตอบมาซะดีๆ หึหึ
“ก็...ก็...เอาไว้ก่อนได้มั้ย?ไม่ไหวแล้วนะ!!!” ไม่ไหวอะไรของนาย? ยิ่งพูดก็ยิ่งงง
“ไม่ได้!!ต้องเคลียร์กันเดี๋ยวนี้ พูดมาให้รู้เรื่องเลย...”
“ฉันรู้สึกผิดที่ทำแบบนั้นกับเธอก็เลยไม่กล้าสู้หน้า แล้วตอนนี้ไปได้รึยัง?” พูดให้มันชัดๆหน่อยไม่ได้หรือไง?แล้วนายจะรีบไปไหนนักหนา? อยู่กับฉัน มันน่าอึดอัดมากเลยรึไงยะ!!!????
“ดูทำหน้าเข้าสิ..อย่างกะคนปวดขี้!!!^^”ฉันแกล้งแซวนายข้าวเจ้า...เพราะตอนนี้ฉันรู้ความจริงแล้วนี่นา...อิอิ
“ก็เอออ่ะดิ...ไม่รู้จะสงสัยอะไรนักหนา?ไปได้ยัง?หรือจะให้แตกอยู่ตรงนี้!!!อูย....”อะไรนะ!!!ของจริงมาเองเลยเหรอ???
“ไปเลย...รีบๆไปเลย ไป!!”
แพร่ด!!!
เสียงนี้...กลิ่นนี้...หน้าแบบนี้...เหมือนว่าทุกอย่างมันสายเกินไปซะแล้วล่ะมั้ง กรี๊ด!ไอ้ข้าวเจ้าขี้แตก!!!แง...หนูจะทำยังไง??
“นี่!มัวแต่ยืนอึ้งอะไรอยู่ล่ะ...รีบพาฉันไปที่ห้องน้ำชายเลยเร็วๆแล้วก็ไปบอกพวกพี่ๆด้วย...เร็วๆดิ”
“แล้วทำไมต้องเป็นฉันด้วย????”
“ก็เธอเป็นต้นเหตุทั้งหมด มารั้งฉันไว้อยู่ได้...ไม่รักก็ไม่น่าทำกันอย่างนี้นะ รู้มั้ย??” จึ้กๆๆๆ แทงใจดำอย่างแรงเลยค่ะ....
“แล้วจะให้ฉันทำอะไรอีกมั้ยล่ะคะคุณผู้ชาย?นอกจากที่ได้บัญชาลงมาแล้ว”ประชดซะเลย...
“มี!!ไปซื้อกางเกงใน กางเกงยีนส์ แล้วก็ถุงเท้าให้ฉันหน่อย”อ๋อ...แค่ของใช้ส่วนตัวผู้ชายเอง...จิ๊บๆ
“หา!!!!อะไรนะ??ไม่ได้ๆฉันเป็นผู้หญิงนะ” (เพิ่งนึกออก)
“แล้วไง?จะให้ฉันอยู่จมกองขี้เหรอไง? ตอนนี้มันลามมาถึงถุงเท้าแล้วนะ”อี๋~น่าเกลียดจริงๆเลย...
“เออๆเอาเงินมาดิ” ถูก...จะให้ฉันออกให้ได้ยังไง???
“ยัยงก!!!” ว่าก็ว่าไปเถอะ...คิดว่าฉันจะเจ็บหรือไง? โฮะๆๆๆ
เมื่อฉันพานายข้าวเจ้าไปห้องน้ำเสร็จแล้ว และไปห้องจัดรายการเพื่อไปบอกทีมงานซึ่งทุกคนต่างอึ้งๆว่าลูกเจ้าของคลื่นขี้แตก!เห็นหน้าแต่ละคนแล้ว สะใจเป็นบ้า....และขั้นตอนสุดท้าย คือ ไปซื้อของใช้ส่วนตัวให้ผู้ชาย(งานนี้หนักใจสุดๆไปเลย...)อย่างอื่นก็ไม่เท่าไหร่ แต่กางเกงลิงของผู้ชายน่ะสิ สั่งอะไรมาไม่ไว้หน้ากันบ้างเลย...แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงว่านายไซส์ไหน?คิดอะไรของฉันเนี่ย...น่าเกลียดเป็นที่สุด!!!
ร้านขายเสื้อผ้าผู้ชาย
“เอ่อ...เอ่อ...” ติดอ่างอีกแล้วและอีกแล้ว
“สวัสดีค่ะ...ไม่ทราบว่าหาอะไรให้คนพิเศษหรือเปล่าคะ?”คนพิเศษ?บ้า!พูดอะไร...เขินหมดเลย~(ท่าจะบ้าจริงๆฉัน)
“เอ่อ..ค่ะ”ที่ตอบว่า ค่ะ เพราะว่าเพื่อนที่พิเศษไงล่ะ...
“ไม่ทราบว่าหาอะไรล่ะคะ?”
“เอ่อ...กางเกงยีนส์...ถุงเท้า แล้วก็ กางเกง...เอ่อ...กางเกง....”พูดไม่ออกอ่ะ ฉันอายจนแก้มแดงไปหมดแล้วนะ
“กางเกงชั้นในบุรุษใช่มั้ยล่ะคะ?^^”แหม...ถามซะตรงเลยนะคะคุณคนขาย...
“แหะๆ ค่ะ” ฉันได้แต่ส่งยิ้มแห้งๆไปให้คนขาย
“เอ่อ...ไม่ทราบว่าไซส์อะไรคะ?”
“หา!!!แล้วฉันจะไปรู้ได้ยังไงล่ะคะ...”ยัยคนขายบ้าไปแล้วเหรอไง???
“คือ...คุณมาซื้อของให้เขาแล้วไม่รู้เหรอคะว่าเขาใส่ไซส์อะไร?”
“ฉันจะไปรู้ไซส์กางเกงในเขาได้ยังไงล่ะคะ!!!”ฉันเผลอตะคอกยัยคนขายไป จนคนขายถึงกับหน้าซีดเผือด...
“ฮิฮิ...ฉันหมายถึงไซส์กางเกงยีนส์น่ะค่ะ ส่วนไซส์กางเกงใน คุณลองไปเลือกดูทางด้านนั้นได้เลยค่ะ”โอ๊ย!!อยากจะบ้าตาย ฉันดูเป็นผู้หญิงติ๊งต๊องมากเลยนะเนี่ย.....
ติ๊ด...ติ๊ด....
เสียงโทรศัพท์ดังขึ้นมา...ทำให้ฉันรีบกดมารับสายแก้เขิน
“ใครคะ?”
[จะถามอะไรนักหนา...ฉันนั่งในนี้ยุงกัดจนจะเป็นไข้เลือดออกอยู่แล้วนะ]
“อย่าบ่นมากได้มั้ย...ฉันอายมากแค่ไหนไม่รู้เหรอไงที่มาซื้อของแบบนี้ให้นาย!!!”ฉันตะคอกเสียงลงไป
[แล้วที่ฉันขี้แตกมันเพราะใครล่ะ??รีบไปซื้อมาเลยเร็ว!!]
“เออๆรู้แล้วล่ะน่า...ว่าแต่...”ฉันตัดสินใจจะถามนายข้าวเจ้าไปตรงๆว่านายนั่นใส่กางเกงไซส์อะไร?
ตูด...ตูด...
เฮ้ย!!!วางสายไปได้ยังไง??ฉันยังพูดไม่จบเลยนะ....เอายังไงดีล่ะทีนี้....
“ไม่ทราบว่าไซส์อะไรคะ?”คนขายเริ่มอารมณ์ไม่ค่อยดีแล้วล่ะมั้ง
“ขอดูกางเกงหน่อยได้มั้ยคะ?คือฉันไม่รู้ไซส์ของเขาจริงๆน่ะค่ะ”
“ได้ค่ะ”คนขายถึงแม้จะพูดอย่างนี้แต่สีหน้าก็เริ่มไม่พอใจนิดๆแล้วล่ะ ฉันรู้สึกได้....
ไซส์ไหนนะที่นายนั่นใส่...???เอายังไงดีล่ะ???เอาตัวนี้ก็แล้วกัน!!!
“แล้วถุงเท้ากับกางเกงชั้นในไม่ทราบว่าจะรับเป็นสีอะไรดีคะ?”สี? หึหึ ฉันจะเอาคืนนายบ้างล่ะนะ
“เอาถุงเท้าสีแดง ฟรีไซส์ ส่วนกางเกงในเดี๋ยวฉันไปเลือกเองค่ะ^^”
ได้แล้ว...ทีนี้ก็ไปชำระเงินก็เป็นอันเสร็จภารกิจของฉันซะที
ห้องน้ำในสถานีคลื่นวิทยุ
ก๊อกๆๆๆ
“นายอยู่ห้องนี้หรือเปล่า?อยู่ห้องไหนก็ยื่นมือมาเลย...”
“อยู่นี่ๆๆๆไม่มาซะพรุ่งนี้เลยล่ะ?”กวนจริงๆมันน่านัก...ต้องแกล้งซะหน่อยแล้ว
“งั้นก็เอาของพรุ่งนี้แล้วกันนะ”
“เฮ้ย!!พูดเล่นๆๆขอร้องล่ะนะยัยพัดลม ได้โปรดส่งของมาเถอะ” ฮ่าๆๆสะใจอะไรเช่นนี้!!!
“อ่ะ...เอาไป!!!”
“นี่เธอ!!!นี่เธอซื้ออะไรมาเนี่ย???!!!กางเกงยีนส์ไซส์ L ? ถุงเท้าสีแดง?เฮ้ย!กางเกงในสีชมพูรูปปากจุ๊บๆ...เธอซื้ออะไรบ้าๆมาให้ฉันเนี่ย...” อิอิ นายถึงกับช็อคล่ะสิ...สมน้ำหน้ามาแกล้งฉันก่อนทำไมล่ะ???
“ก็ฉันไม่รู้ไซส์นายนี่นา...อีกอย่างก็ไม่รู้ว่านายชอบสีอะไร แบบไหน ลายอะไร รสนิยมเป็นแบบไหน???จะใส่หรือเปล่าล่ะ?”ตอนนี้ฉันเหนือกว่านายเห็นๆ
“ใส่ดิ...ไม่ใส่ก็หนาวแย่....แล้วว่าแต่เธออยากรู้ไซส์ฉันรึเปล่าล่ะ?”
“ไอ้ทะลึ่ง!!!”พูดอะไรบ้าๆ
“ฮ่าๆ ฉันล้อเล่นหรอก...หรือว่าเธออยากดูจริงล่ะ ฮ่าๆ”อีตาบ้า...พูดอะไรแบบนี้นะ(ฉันกำลังอยู่ในห้องน้ำผู้ชายอยู่นี่นา....)
“ฉันขอตัวกลับก่อนนะ อีกอย่างอยู่ในห้องน้ำผู้ชายมันรู้สึกแปลกๆน่ะ....ฉันกลับก่อนนะ”
“เดี๋ยวสิ...เดี๋ยวฉันไปส่งเอง...”
“ไม่ต้องๆๆๆเดี๋ยวมันจะดึกไปมากกว่านี้...”ได้เวลาที่ต้องกลับบ้านแล้ว....ว่าแต่!นี่มันกี่โมงกี่ยามแล้วล่ะเนี่ย??? 3 ทุ่มครึ่ง!!ไม่นะ...กลับดึกขนาดนี้โดนว่าแน่ๆ ต้องรีบกลับให้ก่อน 4 ทุ่ม...ก่อน4ทุ่มๆๆ
“แท็กซี่!!!”ฉันรีบเรียกแท็กซี่คันสีชมพูสดใสทันทีเมื่อเห็นป้ายว่างสีแดง อันที่จริงเขาจอดรถเหมือนจะรอให้ผู้โดยสารหน้าตาดี(อย่างฉัน)ขึ้นรถ...สองสามวันมานี้ฉันออกมาจากสถานีทีไรก็เจอแท็กซี่สีชมพูทุกครั้ง สงสัยเพราะคนมันกำลังมีความรักแน่ๆ^^
“ไปไหนครับ?”เสียงทุ้มใหญ่น่ากลัวถามฉันขึ้นมา
“เอ่อ..ไปซอยสุทธิณีอ่ะค่ะ”ฮู่ววว...ใจเต้นตึกตัก(ด้วยความหวาดกลัว)
“ครับ”เสียงพี่ทำไมน่ากลัวแบบนี้นะ???แล้วมองกระจกมองหลังทำไมบ่อยๆ เริ่มรู้สึกไม่ดีแล้วนะ...มีรถตามฉันอีกแล้ว!!!
“พี่คะ...มองหนูทำไมบ่อยๆคะ?”ฉันกลัวก็จริง แต่ความสงสัยฉันมันพุ่งทะลุออกมาจนปิดไว้ไม่อยู่...
“น้องใช่ดีเจพัดลมรึเปล่า?”เสียงพี่ก็ยังน่ากลัวอยู่ดี...
“ค่ะ...มีอะไรเหรอคะ?”กลัวจังเลย
“พี่เป็นแฟนคลับน้องน่ะครับ...แต่...”อ๋อ...ที่แท้ก็แฟนคลับนี่เอง แล้ว...
“แต่อะไรคะพี่?”
“มีคนจ้างพี่ให้มาข่มขืนน้องน่ะสิ ฮ่าๆๆๆ มาเป็นของพี่ซะดีๆ”กรี๊ด!!!!ทำยังไงดี?พระเอกขี่ม้าขาวอยู่หนใดคะ มาช่วยหนูที!
เอี๊ยด....
เสียงจอดรถดังเอี๊ยด...มันทำให้น่าขนลุกขนพองยิ่งขึ้น ผู้ชายคนขับกำลังลงมาจากรถแล้วเปิดประตูฝั่งฉัน มันลากฉันออกมาจากรถ ฉันกัดมัน มันร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดและต่อยฉัน จากนั้นฉันก็เริ่มสู้กับมันด้วยความรู้มวยไทยทั้งหมดที่เคยดูผ่านช่องโทรทัศน์มาก่อน...มันเป็นไปได้ยากมากที่ฉันจะสู้ไอ้คนร่างยักษ์ได้...ใครจ้างมันมา?จ้างมาทำไม?และฉันจะเอาตัวรอดได้อย่างไร?แล้วรถข้างหลังที่ตามมามันจะช่วยฉันมั้ย????
“เฮ้ย!!!หยุดเดี๋ยวนี้...แกอย่ามายุ่งกับผู้หญิงของฉันนะโว้ย!!!”เสียงคุ้นๆเสียงใครหว่า???
“แล้วแกเป็นใคร?มายุ่งอะไรด้วยวะ!!??”ไอ้บ้า!!ไอ้เลว!!!ไอ้ชั่ว!!!!แกอย่ามายุ่งกับฉัน...เอามือสกปรกๆของแกออกไปเดี๋ยวนี้นะ!!!! ฉันทำได้แต่ร้องด่ามันในใจ(ก็คนมันกลัวนี่นา)
“ฉันเป็นคนที่รักยัยพัดลมว่ะ!!แกอย่ามายุ่งกับคนที่ฉันรักเด็ดขาด...ย้าก!!!!”เสียงการต่อสู้เริ่มขึ้นตั้งแต่ไอ้หน้าเหียกมันปล่อยฉันลงพื้นอย่างไม่ไยดีจนหัวฉันไปกระแทกกับรากต้นไม้ใหญ่...เจ็บอย่างแรงเลย...
โช้งเช้งๆๆๆๆ(เสียงการต่อสู้...ตามจริงแค่แลกหมัดกันไม่ถึงกับมีมีดดาบอะไรเลย...)
“อ่อย...พี่คร้าบ ปล่อยพวกเราไปเถอะครับ”เอ๊ะ!นี่มันเสียงนายพระเอกม้าขาวของฉันนี่นา...
“ไม่ได้เว้ย!!ข้าต้องทำงานให้เสร็จจะได้ไปรับเงิน...งั้นเริ่มเลยนะ!!”มันเริ่มมาทางฉันแล้ว...นายพระเอกช่วยฉันด้วยๆๆๆ
ผัวะ!!พลั่ก!!ปั่ก!!ตุ่บ!!
เสียงกระหน่ำหมัด เตะ ถีบ ทุบ กระหน่ำใส่คนที่มันกำลังจะจู่โจมฉัน.....ฉันกลัวจนหน้าซีดไปหมด ใจเต้นตึกตัก
“รู้ซะมั่งว่าไผเป็นไผ หึหึ”เสียงพระเอกขี่ม้าขาวของฉันกำลังสะใจอย่างมาก...ถึงมากที่สุด!!!
“ขะ..ขอบ..คุ...คุณ...ค่ะ”ปากฉันสั่นจนพูดติดอ่างไปหมด น่าเกลียดที่สุดเลย
“ถึงกับติดอ่างเลยเหรอ ยัยพัดลม!!บอกแล้วใช่มั้ยว่าเดี๋ยวไปส่งน่ะ...บอกกี่ครั้งว่านั่งแท็กซี่คนเดียวมันอันตราย....”
“นาย...นายข้าวเจ้า!!”นายข้าวเจ้า...นายมาช่วยฉัน!!!
สวบ!
เสียงสวมกอดของฉัน...ฉันกำลังกอดกับนายข้าวเจ้าอยู่...ฉันเหมือนผู้หญิงหน้าไม่อายที่กอดผู้ชายทั้งๆที่ตัวเองมีแฟนแล้ว แต่ฉันรู้สึกอบอุ่น รู้สึกมีความสุข รู้สึกหลายๆอย่าง แบบที่ไม่เคยได้เจอมาก่อน ฉันรู้สึกว่าต้องการความรู้สึกนี้มานานแล้ว
“เธอ...ทำอะไรน่ะ?”กอดนายอยู่ไงล่ะ?
“ฉัน....ฉันกลัว”ตามจริงฉันอยากบอกนายว่า ฉันคิดว่านายเป็นพระเอกขี่ม้าขาวมาช่วยฉันเลยนะ...ถึงแม้ชุดที่นายใส่มันจะดูแปลกๆไปหน่อย แต่ยังไงมันก็ดูเท่สำหรับฉันมากเลย....
“เธอไม่ต้องกลัวหรอก...เดี๋ยวเธอไปรอฉันในรถนะ เดี๋ยวฉันจะโทรแจ้งตำรวจก่อน”
“อืม”
ที่บ้าน
“อะไรนะ!!ไอ้หน้าไหนมันกล้ามาทำเรื่องเลวๆแบบนี้กับลูกสาวของพ่อ!!!”พ่อตะโกนเอาเป็นเอาตายเลยทีเดียว...
“เอ่อ...พัดไม่เป็นอะไรมากหรอกค่ะ โชคดีที่...”
“โชคดีที่นายข้าวเจ้าเพื่อนลูกมาช่วยไว้ได้ทันไงล่ะ”นั่นสิ...นายข้าวเจ้ามาช่วยฉัน รู้สึกมีแผลด้วยนี่นา
“ข้าวเจ้าๆๆๆ”ฉันเรียกนายข้าวเจ้าไว้ก่อนที่นายข้าวเจ้าจะสตาร์ทรถออกไป...
“มีอะไรเหรอ?”นายข้าวเจ้าเลิกคิ้วถาม...ให้ตายเถอะ...นายนั่นคิ้วแตก ปากแตก อะไรแตกอีกมั้ยเนี่ย???
“มาทำแผลก่อน...เร็วสิ!!”
ในบ้าน
“อ้าว....พ่อข้าวเจ้า ขอบใจนะที่ช่วยยัยพัดลมไว้”
“ไม่เป็นไรครับ เพื่อนกัน ช่วยกันได้อยู่แล้วครับ”นายคงคิดกับฉันแค่เพื่อนแล้วจริงๆสินะ
“ไปทำแผลก่อนไปลูกไป”พ่อรีบบอกข้าวเจ้าให้มาหาฉันที่ม้านั่งข้างนอกทันที
“นายเจ็บมากมั้ย?”ฉันถามด้วยความเป็นห่วง
“เจ็บดิ...”
“งั้นมานี่...”ฉันดึงนายข้าวเจ้าเข้ามาใกล้เพื่อเริ่มการทำแผล หน้าของเราชิดกันจนจมูก แก้มและปาก จะชนกันอยู่แล้ว>//<
“เธอไม่ชอบฉันตรงไหน?”นายถามอะไรของนาย...บ้าจริงๆเลย ฉันก็เขินเป็นนะยะ
“ตอนแรกไม่รู้....แต่ตอนนี้รู้แล้ว...”
“รู้ว่าอะไรเหรอ?”สายตาและหน้านายนั่นกำลังเลื่อนเข้ามาใกล้ขึ้นเรื่อยๆ ใจฉันเต้นตึกๆตักๆ สั่นไปหมดทั้งตัว จนทำให้ฉันรู้หัวใจของตัวเองว่าคิดยังไงกับคนๆนี้
“ฉันรู้แล้วว่าใจของฉันมันรักใคร...คนๆนั้นอาจจะคือนาย” หน้าไม่อายเลยฉัน พูดออกไปได้ยังไงน่ะ???
“อาจจะ?แต่เธอ...เป็นแฟนกับพี่ฉันนะ”จริงด้วยOoO
“ฉันบอกกับพี่นายไป เพราะ...เพราะฉันน้อยใจนายที่นายเอาช็อคโกแลตฉันไปคืน”เคลียร์กันไปเลย…ในที่สุดคำๆนี้ก็พูดออกมาได้ซะที หลังจากที่วันนั้นมันถูกกลืนเข้าไปในคอ....
“เธอนี่โง่คงต้นคงปลายจริงๆนะ^^”ด่าฉันทำไม???
“มาด่าฉันทำไมเนี่ย???”
“ก็ขนาดฉันบอกว่าฉันท้องเสียเพราะของที่กินไปวันวาเลนไทน์พร้อมเพื่อนๆน่ะ.......เธอก็ยังไม่รุ้เหรอไง?ว่ามันเป็น........ช็อคโกแลตของเธอ”
“รู้สิ” ฉันรู้...เฮ้ย!จริงด้วย...เพราะนายข้าวเจ้ากินช็อคโกแลตฉันก็เหมือนคนอื่นๆน่ะสิที่ท้องเสียเหมือนกัน...แล้วใครกันนะที่เอาช็อคโกแลตมาคืน???
“รู้หรือยัง???”
“อืม....”ฉันต้องรู้ให้ได้ว่าใครเอาของที่ฉันให้มาคืน
“พ่อข้าวเจ้า...วันนี้ค้างที่นี่สิ นี่มันก็ดึกมากแล้วนะ” ไม่ได้นะๆๆๆพ่อให้นายนี่ค้างที่นี่ไม่ได้นะ!!!!
“เอ่อ...ขอบคุณครับ” ดีมากๆแค่ขอบคุณแล้วก็กลับบ้านของนายไป...
“งั้นพ่อข้าวเจ้าก็ไปอาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าของพ่อนะ หวังว่าคงไม่รังเกียจกันนะ^^”อะไรของพ่อ...ก็นายข้าวเจ้าขอบคุณเป็นการปฏิเสธไปแล้วไงล่ะคะ.....
“ครับ”หา!!! ‘ครับ’ หมายความว่าอย่างไรกัน????
“ผมไม่รังเกียจหรอกครับ...แล้วจะให้ผมนอนห้องไหนล่ะครับ?” พ่อคงไม่ได้จะให้นอนกับลูกสาวตัวเองหรอกนะ
“ลืมไปเลย...งั้นนอนห้องรับแขกได้มั้ยลูก เดี๋ยวพ่อไปเอาที่นอน หมอน ผ้าห่มมาให้”ฮู่ววว...โล่งอกหน่อย
“ไม่มีปัญหาครับ”ทำไมต้องทำหน้าตาผิดหวังด้วยล่ะ?หรือว่า....นายอยากนอนห้องเดียวกับฉัน หุหุ (เข้าขั้นโรคจิต)
ห้องนอนของฉัน
“ยัยพัดพี่ว่าพ่อต้องอยากได้อีตาหน้าหล่อสุภาพบุรุษคนนี้มาเป็นลูกเขยแน่ๆ อีกอย่างฉันเคยเห็นเขามาส่งแกบ่อยๆ ไม่นึกมาก่อนว่าจะหล่อถึงเพียงนี้!!!” พี่แอร์...ผู้ชายคนนี้อยู่ในเครือข่ายของหนูหรอก...(กล้าพูดมากมาย)
“ฉันไม่อยากจะเชื่อเลยนะ ว่าแกจะมีคนหน้าตาดีๆมาจีบทั้งๆที่เพิ่งโดนหักอกไปด้วยการเอาช็อคโกแลตมาคืนน่ะ”อกหักบ้าบออะไรล่ะ???
“เอ้อ!ว่าแต่คนที่เอาช็อคโกแลตมาคืนน่ะ พี่รู้จักเขามั้ย?”ต้องรู้ให้ได้เลย....
“รู้สิ...ฉันก็บอกแกไปแล้วไงวันนั้นน่ะ แต่แกดันหนีขึ้นห้องไปซะก่อน....ฉันก็เลยนึกว่าแกไม่ได้ใส่ใจอะไรซะอีก”จะไม่ใส่ใจได้ยังไง เพราะไอ้เรื่องนี้นี่แหละที่ทำให้ฉันได้มี First Kiss กับเขาน่ะ....
“แล้วใครเหรอที่เอามาคืนน่ะ”
“นายข้าวโอ๊ต...เป็นรุ่นน้องฉัน 2 ปี...ยอมรับนะว่าหน้าตาหล่อมาก ตอนที่ฉันอยู่ที่โรงเรียนนั้นน่ะ ยังเคยกิ๊กกันเลย...แต่นายนั่นดันเจ้าชู้...ก็เลยเลิกกันน่ะ” เคยกิ๊กกันเหรอ???โอ้มายก็อด มิเคยรู้มาก่อนเลยนะเนี่ย!!!!
“แล้วตอนที่พี่เขาเอาช็อกโกแลตมาคืนน่ะ...พี่ไม่สงสัยบ้างเหรอว่าเอามาให้ทำไม?”
“สงสัยสิ...แต่ฉันจำได้ว่าช็อคโกแลตเนี่ย...ฉันทำกับแก ฉันก็เลยจะทำลายหลักฐานแต่แกดันกลับมาซะก่อน”
“ทำไมต้องทำลายหลักฐานด้วย???” ทำไมถึงต้องทำลายหลักฐานด้วยนะ
“ก็ฉันรู้อยู่แล้วว่าเธอต้องโดนหักอกแน่ๆหน้าตาดีๆแบบฉันยังเคยโดนมาแล้วเลยนะ....แล้วกับคนหน้าตาอย่างแก...ไม่น่ารอดอยู่แล้ว”อะไรนะ!!นี่มันหลอกด่ากันชัดๆ....พี่แอร์ใจร้ายที่สุดเลยTT
“เกินไปแล้วนะ....ฉันเป็นแฟนกับพี่โอ๊ตนะ เราสองคนรักกันมาก ที่พี่โอ๊ตเอาช็อคโกแลตมาคืนน่ะ เขาอาจจะอยากแบ่งให้ฉันกินด้วยก็ได้ เรารักกันมากและฉันไม่มีวันโดนหักอกเหมือนพี่แน่ๆๆ!!!”
“งั้นคนที่อยู่ข้างล่างน่ะ....พี่ขอนะ!!” ใครจะไปให้กันยะ...
“ไม่ได้หรอก...ยังไงอีตาข้าวเจ้าก็ต้องมาสยบแทบเท้าฉันคนเดียวเท่านั้น....นายนั่นรักฉันจะตายไป พี่ไม่ได้แอ้มของที่มันเป็นของฉันหรอก....อิอิ”
เพล้ง!
เสียงอะไรน่ะ???ใครมาทำอะไรแตกหน้าห้องฉันเนี่ย???
“ไปดูซิ...ยัยพัดลม” รู้แล้วล่ะน่า...ไม่ต้องสั่งได้มั้ย???
แอ๊ด.....
“ข้าวเจ้า!!!” จากสถานการณ์แล้วไม่น่ามีทางเป็นไปได้ที่ข้าวเจ้าทำแก้วนมที่กำลังอุ่นๆแตกลงด้วยความซุ่มซ่าม(เหมือนที่นายนี่เคยเป็นปกติ) จากการคาดเดาของฉันที่มีเปอร์เซ็นต์ความเป็นไปได้สูง คือ....นายข้าวเจ้าได้ยินที่ฉันพูด!!!!
“จำไว้นะ...ฉัน....ไม่...ได้...เป็นของใครทั้งนั้น.....และไม่...ไม่มีวัน ที่ฉันจะไปสยบแทบเท้าเธอ!!!” เสียงนายข้าวเจ้าเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและถ้าฟังลึกๆเข้าไปเหมือนนายนี่กำลังสะอึกสะอื้นด้วยความเสียใจจนไม่สามารถบรรยายอะไรได้....ฉันไม่น่าพูดแบบนี้เลย...ไม่น่าพูดเลยจริงๆ
ฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่ยืนอึ้งและทำอะไรไม่ถูก...ฉันมีน้ำอุ่นๆคลออยู่ตา ฉันไม่รู้ว่าทำไมรู้สึกไม่ดีที่ทำให้ข้าวเจ้าเจ็บ...หรืออาจเป็นเพราะสิ่งที่ฉันบอกนายข้าวเจ้าตรงม้านั่ง และสิ่งที่ฉันพูดในห้องกับพี่แอร์ ตอนนี้นายข้าวเจ้ากึ่งเดินกึ่งวิ่งลงไปจากบันได...แผ่นหลังของนายข้าวเจ้าที่ฉันเห็นทำให้น้ำจากที่เคยอยู่แค่ขอบตา...บัดนี้มันได้ไหลรินลงมาเป็นสายอาบแก้มของฉันไปแล้ว...คราบแป้งที่ฉันเคยทาบนหน้าสีขาวอมชมพูก่อนนอนทุกคืน ตอนนี้มีแต่คราบแป้งที่เกิดจากการโดนหยดน้ำตาของฉัน....ฉันรู้สึกเกลียดตัวเองขึ้นทุกวันแล้วสิสรุปว่าความรู้สึกลึกๆที่อยู่ข้างในใจฉันรักข้าวเจ้าหรือว่าพี่ข้าวโอ๊ตกัน?
“ฉันก็มีหวังสินะ^^”จะหวังบ้าหวังบออะไรยะ??ยัยพี่ตัวแสบ....
ความคิดเห็น