คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : คนนอกใจ
3
คนนอกใจ
“ฮ้าวววว~”
ฉันลืมตาขึ้นมาด้วยความลำบากสุดๆเพราะแสงแดดยามเช้าที่กระทบกับเปลือกตาทำให้ความขี้เกียจในตัวดิ้นพล่านด้วยความทุรนทุรายT^T
ฉันลุกขึ้นมานั่งบนเตียงด้วยอาการสะลึมสะลือและมึนหัวที่สุดในรอบยี่สิบปีที่ผ่านมา คงเป็นเพราะไอ้น้ำบ้าที่ฉันแย่งไดมอนมาดื่มอึกๆอย่างไม่คิดหน้าคิดหลังล่ะมั้ง ผลเลยส่งให้ฉันมึนตึ้บขนาดนี้TOT
“ฉันมองที่ชุดตัวเองก็เห็นแค่ว่าใส่ชุดนอนของตัวเองอยู่ สงสัยไดมอนคงให้คนรับใช้มาเปลี่ยนให้เมื่อคืนล่ะมั้ง ดะ...เดี๋ยวนะ!แล้วเมื่อวานใครมาส่งฉันถึงเตียงกันล่ะ ไดมอนงั้นเหรอ!เขาต้องพาฉันนั่งแท็กซี่กลับบ้านแน่ๆเลย แล้วพอร์ชคันงามของฉันป่านนี้จะเป็นยังไงบ้างเนี่ย!O_O
ฉันรีบลุกจากเตียงมองซ้าย มองขวาไปรอบๆห้อง ลืมความมึนหัวไปชั่วขณะก่อนที่จะเปิดประตูห้องลงไปด้านล่าง แฮ่ก!ใครก็ได้ช่วยลดขั้นบันไดบ้านฉันที่เหอะ>[]<;;
ฉันวิ่งเท้าเปล่าไปที่โรงรถเพื่อดูว่ารถของฉันยังอยู่ไม่ได้ไปไหน อย่างน้อยตอนกลับมาจากบ้านไดมอนคงให้คนขับรถไปรับรถฉันกลับมาก็ได้ หวังว่า...
หมดหวัง!!TOT
ไม่มีสิ่งใดสีขาวผ่อง ดีไซน์สวยงามที่สามารถพาฉันไปไหนต่อไหนได้อีกแล้ว...สิ่งที่ฉันอยากได้ตลอดยี่สิบปีที่ผ่านมา แล้วก็เพิ่งได้รับมันมา ตอนนี้...มันหายไปแล้วTOT
“จิล เธอมาทำอะไรตรงนี้อ่ะ”
“O_O”
ใช่...มันอาจจะยังไม่ได้หายไปไหน ไม่แน่น้องชายสุดที่รักอาจจะเก็บมันไว้ให้พี่สาวคนนี้ก็ได้TOT
หมับ!
“O_O”
“มอน!พอร์ชของฉันยังอยู่ใช่มั้ย มันยังไม่หายไปไหนหรอกใช่มั้ยT_T”น้ำตาฉันเริ่มไหลออกมา ฮือ...นึกภาพไม่ออกจริงๆว่าถ้าพ่อกลับมาเห็นพอร์ชที่ตัวเองเพิ่งซื้อให้หายไปแล้ว ฉันจะโดนอะไรบ้าง
“...”
“ว่าไงล่ะ มอน!มัน...ยังอยู่ใช่มั้ยTOT”
“ฉัน...”
“มอน~TOT”
“ขอโทษนะ แค่พาเธอหนีตำรวจมาได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว ฉันไม่มีเวลาไปเก็บพอร์ชของเธอหรอก”
...แล้วก็เดินจากไป
โฮๆๆๆๆ ทำไมชีวิตฉันมันรันทด อดสู พริกขี้หนูไม่เผ็ด(?)แบบนี้ล่ะ ฮือๆๆจิลเวลรี แกจะทำยังไงฮะ รถทั้งคันหายไปแบบนี้เนี่ยยยยTTOTT
[Daimond : start]
เอาเลยครับ...จะด่าว่าผมโกหกหน้าด้านๆก็เชิญเลย เพราะผมเพิ่งทำมันไปเมื้อกี้นี้เอง
‘มอน!พอร์ชของฉันยังอยู่ใช่มั้ย มันยังไม่หายไปไหนหรอกใช่มั้ยT_T’
‘...’
‘ว่าไงล่ะ มอน!มัน...ยังอยู่ใช่มั้ยTOT’
‘ฉัน...’
‘มอน~TOT’
‘ขอโทษนะ แค่พาเธอหนีตำรวจมาได้ก็บุญเท่าไหร่แล้ว ฉันไม่มีเวลาไปเก็บพอร์ชของเธอหรอก’
ตอนนั้นมันเป็นอะไรที่ชั่ววูบมาก พอเห็นเธอทำหน้าจะเป็นจะตายอย่างนั้นไอ้นิสัยขี้แกล้งก็กำเริบทันที ผมก็เลยโกหกไปหน้าด้านๆว่าไม่ได้ไปเก็บพอร์ชของเธอ ทั้งที่ผมขับมาส่งเธอถึงบ้านด้วยซ้ำแต่ว่าเธอก็เมามากจนอ้วกใส่รถตัวเองที่รักนักรักหนา ผมก็เลยสั่งให้คนขับรถเอารถไปล้างให้ในตอนเช้าแล้วตอนนี้คนขับรถก็กำลังขับรถไปส่งผมที่โรงเรียนอยู่
“เอ่อ...ลุงครับ”ผมเอ่ยเสียงทุ้ม
“ครับ คุณชาย”
“ผมอยากให้เก็บเรื่องที่ลุงเอารถพอร์ชไปล้างเป็นความลับนะครับ ผมอยากเซอร์ไพรส์จิลน่ะครับ^^”โกหกอีกแล้วสิ
“อ๋อ...ครับๆ คุณชาย^^”
หวังว่าผมคงไม่บาปไปมากกว่านี้หรอกนะ เฮ้อ~
[Daimond : finish]
“ฮือออออ~TOT”
“...”
“โฮฮฮฮฮฮฮ~TOT”
“....”
“ม่ายยยยยย~TOT”
“พอแล้วมั้ง จิล!”
ปิแอร์บอกฉันแล้วกดมือที่กุมผ้าเช็ดหน้าอันเปียกชุ่มลงให้พ้นจากหน้าของฉัน
ไม่ต้องสงสัยหรอกว่าทำไมฉันถึงอยู่กับแฟนเก่าบนเตียงแบบนี้ได้ ก็เพื่อนๆสาวทั้งหลายของฉันไปต่างประเทศกับแฟนตัวเองกันหมด จีจี้ก็ไปฮ่องกง ลิซซี่ก็ไปอเมริกา แนนก็ไปญี่ปุ่น แล้วจะมีใครยอมทิ้งความสุขกับแฟนหนุ่มและบรรยากาศอันโรแมนติกมารับฟังเรื่องร้องทุกข์ของฉันกันล่ะT_T
ฉันก็เลย...โทรหาปิแอร์ดู แล้วผลสรุปก็คือเขามาจริงๆ อย่างน้อยในความโชคร้ายก็ยังมีความโชคดีอยู่บ้างล่ะนะTvT
“ฮึก...พอร์ชฉันหายไปแล้วTOT”
“มันอาจจะยังไม่หายก็ได้นะ จิล”
แล้วมันไปไหนล่ะ ปิแอร์~TOT
“TOT”
“ฉันรู้ว่าเธอเครียดแต่เธอก็ไม่ควรร้องไห้หนักแบบนี้นะ”ปิแอร์เอามือมาลูบหัวฉันเบาๆเป็นการปลอบใจ
“ปิแอร์...ถ้าพ่อกลับมา...”
ปุบ!
นิ้วเรียวยาวของปิแอร์ทาบลงมาบนริมฝีปากของฉันเหมือนบอกให้ฉันเลิกพูดเรื่องนี้ซะที
“ร้องไห้มากี่ชั่วโมงแล้วนะ^^”
“^^”
ฉันเผลอยิ้มออกมาอย่างลืมตัว นิ้วชี้เรียวยาวที่ทาบริมฝีปากฉันเมื่อกี้ถูกแทนที่ด้วยริมฝีปากอุ่นๆของเขาแทน ฉันตกใจเล็กน้อยแต่พอถูกเขามอบสัมผัสอันแสนหวานและอบอุ่นให้กับฉัน มันเลยทำให้ฉันยากที่จะขัดขืนจึงปล่อยให้ริมฝีปากเราสัมผัสแลกเปลี่ยนความรู้สึกกันอยู่เนิ่นนาน
“เสร็จรึยัง ไม่กลัวหายใจไม่ออกตายเหรอไง”
“O_O”
ปิแอร์ค่อยๆถอนจูบออกแล้วใช้หัวแม่มือปาดคราบน้ำตาที่ยังแห้งไม่สนิทของฉันออกแล้วหมุนตัวไปมองต้นเสียงที่เข้ามาเมื่อกี้
“ตามจริงก็ยังไม่เสร็จหรอกแต่มีคนมาขัดซะก่อน”เสียงของปิแอร์ดูหงุดหงิดเล็กน้อย แต่มันก็แค่เล็กน้อยเท่านั้น
“เราก็เป็นห่วงนึกว่าจะเครียดจนหงอยตายซะก่อน แต่ที่ไหนได้คงจะหายใจไม่ออกตายซะมากกว่า”ประชดเข้าไปนะ-*-
“งั้นถ้าเห็นแล้วว่าพี่สาวนายไม่ได้หงอยตายน่ะก็ออกไปได้แล้ว เพราะ...อารมณ์มันค้างน่ะ^^”
“แกพูดบ้าอะไรน่ะ!”ไดมอนปราดเข้ามาดึงคอเสื้อของปิแอร์แล้วจ้องหน้าอย่างเอาเรื่อง
“หวงพี่สาวหรืออะไรกันแน่...”ปิแอร์ยิ้มอย่างกวนๆทำให้ไดมอนเงื้อหมัดขึ้น
หมับ!
“ปล่อยเพื่อนพี่นะ ไดมอน”ฉันกดมือของไดมอนลงและพยายามแกะมือที่กำคอเสื้อของปิแอร์ออก
“เพื่อนที่ไหนเขาจูบกันแบบคู่พี่บ้างวะ!”ไดมอนสะบัดแขนออกอย่างหงุดหงิดแล้วก็เดินออกจากห้องของฉันไป
เขา...หงุดหงิดอะไรถึงขนาดนี้เนี่ย
ฉันหันไปมองอีกคนที่รู้สึกว่าเขาจะเป็นคนพูดเพิ่มโทสะให้กับไดมอนจนเกือบจะมีเรื่องใหญ่กันไปแล้วอย่างเคืองนิดหน่อย แต่ก็ไม่กล้าว่าอะไรมากเพราะเขาอุตส่าห์มาหาฉันเพื่อรับฟังความทุกข์เรื่องพอร์ชคันงาม แต่ตอนนี้เหมือนเครียดเป็นกำลังสองเลยล่ะเพราะเรื่องไดมอนก็ดันเพิ่มขึ้นมาอีกน่ะสิ เฮ้อ~
“กลับบ้านดีๆนะ ขอโทษด้วยเรื่องไดมอน”ฉันบอกแล้วโบกมือลา
“ไม่เป็นไร ฉันถือว่าวันนี้คุ้มมากแล้วล่ะ^^”
บรื้นนนนน~
จะโดนต่อยอยู่แล้วยังมีหน้าบอกว่าคุ้มอีกนะ =_=;
ฉันเดินขึ้นมาบนบ้านแล้วรู้ว่าไดมอนต้องหมกตัวอยู่ในห้องเขาแน่ๆ ฉันเลยเดินไปเคาะประตูห้องเขาเพื่อมาง้อ ใช่...ฉันมาง้อเลยนะเนี่ย ง้อทั้งที่ไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรผิด-*-
ก๊อกๆ
ประติดถูกปลดล็อคแต่ไม่ถูกเปิดออกมา ฉันเลยบิดลูกบิดเข้าหาเขาแต่ก็เห็นแค่ความว่างเปล่า หรือว่าเขาจะอยู่ในห้องน้ำกันนะ ฉันปิดประตูลงแล้วเดินเข้ามานั่งรอเขาที่ปลายเตียง
กริ๊ก!
เสียงลูกบิดถูกล็อค นั่นแปลว่าไดมอนออกมาจากห้องน้ำแล้วสินะ
โอ้ว...สาบานได้ว่านี่คือร่างกายมนุษย์ผู้ชายอายุสิบห้า!O.,O ซิกส์แพ็กนั่นเกิดมาเพื่อฆ่าฉันทางอ้อมชัดๆแล้วหยดน้ำตั้งแต่เส้นผมลงมาจนถึงหยดน้ำที่เกาะตามก้อนเนื้อน่ากัดน่ากินนั่นมันอะไร ทำไมไม่ยอมเช็ดตัวให้เรียบร้อย ฉันขอให้นายเป็นเกลื้อนนนน!เกลื้อนที่อยู่ตามร่างกายสุดเซ็กซี่แบบนี้ อ๊ากกกก~ฉันคลั่งร่างกายของน้องชายตัวเอง!TOT
ฟึ่บ~
วงแขนหนาๆรัดเอวของฉันขึ้นมาอยู่ในระยะประชิดกับเขา ทำให้เสื้อกล้ามสีขาวที่ใส่อยู่ตอนนี้เปียกน้ำไปด้วยเลย
“กอดพี่นานเกินไปแล้วนะ”ฉันบอกเบาๆโดยไม่จ้องหน้าเขา
“ผมรักพี่นี่นา”
ใช่...เราเป็นพี่น้องกันยังไงก็ต้องรักกันอยู่แล้ว แต่ว่าทำไมคำพูดเมื้อกี้ถึงทำให้ฉันรู้สึกใจเต้นแรงขนาดนี้ก็ไม่รู้
“จิล...ฉันหงุดหงิดมากตอนเห็นเธอจูบกับมัน”
“เรื่องนั้น...”
“ฉันไม่ชอบเห็นใครมายุ่งกับเธอเลยจริงๆ”
“...”
“เธอไปจูบกับมันทำไมวะ!”
เขากระชากฉันมาเผชิญหน้าแล้วนั่นทำให้ฉันเห็นใบหน้าแสนหงุดหงิดของเขา
“อย่ามาวะมาเว้ยกับฉันนะ ฉันเป็น...”
ฉันไม่ได้พูดจบประโยคเลยด้วยซ้ำ น้องชายตัวดีก็เอาปากมารับคำพูดของฉันไปซะก่อนแถมครั้งนี้ยังไม่เหมือนทุกครั้งอีกต่างหากเขาไม่ได้แค่ปิดปากแต่กลับมอบสัมผัสร้อนแรงให้ฉันเหมือนระบายอารมณ์หงุดหงิดจากนั้นสักพักก็เปลี่ยนเป็นสัมผัสอ่อนโยน หอมหวานจนฉันรู้อ่อนระทวยไปทั้งร่างกาย พอรู้สึกตัวอีกทีแผ่นหลังของฉันก็สัมผัสกับสิ่งหนานุ่มบนเตียงของไดมอนเสียแล้ว ฉันพยายามผลักเขาออกแล้วบ่ายเบี่ยงไปมาจนถูกเขาจับไหล่กดลงไปแล้วจ้องหน้าอย่างจริงจัง
“ทำไม...จูบกับฉันมันทรมานมากเหรอไง!”
“...”
“เธอไม่ได้เป็นพี่สาวของฉันอีกต่อไป!”
“O_O”
“ยัยคนนอกใจ!”
“อะไร!ฉันไปนอกใจนายตอนไหนแล้วเราเป็นอะไรกันอย่างนั้นเหรอ นายถึงได้...”
“ฉันไม่ได้หมายความว่าเธอนอกใจฉันสักหน่อยนะพี่สาว...”ไดมอนยิ้มอย่างเจ้าเล่ห์ให้กับฉัน
“แล้วนายหมายถึงอะไรยะ ถึงได้ตัดพี่ตัดน้องกับฉันอย่างนี้น่ะ!”
“หมายถึงเธอนอกใจไอ้หัวดำนั่นแล้วมาหาฉันถึงห้องเพราะเผลอใจให้กับน้องชายอย่างฉันน่ะสิ^^”
“O_O”
[‘คนนอกใจ’หมายถึงฉันจริงน่ะเหรอ
หรือว่าเธอแกล้งกันให้สับสน
บอกว่าฉันนอกใจคนอีกคน
เพื่อดิ้นรนมาเผลอใจให้กับนาย]
{Jewelry}
ความคิดเห็น