คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #3 : สู้เพื่อพัด(ลม)
บทที่ 3
สู้เพื่อพัด!!!(ลม)
“เฮ้ย!ล้อเล่นน่ะ” ฉันตกใจ จนต้องถามคำถามโง่ๆออกไป
“ไม่ได้ล้อเล่น ตั้งแต่วันแรกที่เราเจอกัน ทำงานด้วยกัน ที่ฉันชอบพูดว่าแก เป็นทอม หรือทำอะไรก็แล้วแต่...ฉันมองแกเป็นผู้หญิงทุกครั้ง ฉันมีความสุขที่ได้อยู่กับแก ฉันชอบแกจริงๆนะ”
หลังจากที่ข้าวเจ้าพูดจบ ฉันหูชา พูดไม่ออกบอกไม่ถูก แต่ตอนนี้ในฐานะดีเจก็ต้องทำหน้าที่ต่อไป พวกพี่ๆทีมงานที่ได้ยินก็ช็อคเหมือนกัน แต่ยังทำงานต่อได้...ฉันก็ต้องทำได้!!!
ฉันกำลังจะเลื่อนมือไปเปิดเสียงไมค์ แต่ต้องตกใจสุดขีดเมื่อ ไมค์เปิดเอาไว้แล้ว...ตายล่ะ!ฉันลืมปิดเสียงไมค์ ถ้าอย่างนั้นเสียงที่พูดเมื่อกี้ ก็ได้ยินกันหมดน่ะสิ...แงๆๆๆ รู้แล้วว่าทำไมพวกนั้นถึงช็อค โบกไม้โบกมือ โอ๊ย....ทำยังไงดี???
‘เอ่อ...เอ่อ...’
‘ครับ...เพลงวันวาเลนไทน์ก็ได้จบลงไปแล้วนะครับ ผมกับคุณพัดลมก็พร้อมที่จะอยู่คุยกับแฟนๆในช่วงต่อไปนี้นะครับ...เรามารับสายแรกกันดีกว่าครับ คุณพัดลม’ นายไม่รู้หรือไงว่าไมค์มันเปิดอยู่ตลอดเวลาน่ะ ทำเป็นไม่รู้สึกรู้สาได้ยังไง เก่งจริงๆเลย
‘เอ่อ...ค่ะ มารับสายแรกกันดีกว่านะคะ สายแรกมาจากคุณ โดโซะ ค่ะ....สวัสดีค่ะ คุณโดโซะ สุขสันต์วันแห่งความรักนะคะ คุณมีอะไรจะพูดหรือรีเควสต์เพลงมั้ยคะ?’
[เอ่อ...โดโซะอยากถามว่าพัดลมจะรับรักของข้าวเจ้ามั้ยคะ?] ถามบ้าอะไรของเธอกันเนี่ย??? แล้วอีตาข้าวเจ้ายังมีหน้ามายิ้มหวานใส่กันอีก...จะบ้ากันไปใหญ่แล้วนะ!!!
‘แหม...คุณ โดโซะเชื่อคุณข้าวเจ้าด้วยเหรอคะ?? มันเป็นมุกของเราสองคนน่ะค่ะที่เตรียมไว้เซอร์ไพรส์วันวาเลนไทน์วันนี้น่ะค่ะ แหะๆ’ ฉันยิ้มแห้งๆพร้อมกรอกเสียงใส่ไมค์ไปมองหน้านายข้าวเจ้าไป...สีหน้าของข้าวเจ้าดูเศร้าลงไปทันที นายข้าวเจ้ากำลังจะพูดอะไรสักอย่างฉันจึงรีบเอามือปิดปากไว้ก่อนอย่างรู้ทันแล้วกระซิบข้างหูให้เบาที่สุดเพื่อไม่ให้เสียงเล็ดลอดสู่ไมค์
“อย่าพูดเลยนะ...”ฉันตัดสินใจพูดคำๆนี้ออกไป...นายข้าวเจ้าก็พยักหน้าอย่างเข้าใจแต่หน้าก็ยังเศร้าอยู่ดี...
‘ค่ะ...ว่าแต่คุณ โดโซะ จะขอเพลงอะไรดีคะ?แล้วจะให้ใครเอ่ย?’ฉันดำเนินงานต่อไป เพื่อถ่วงเวลาไว้ให้นานที่สุด....
[โดโซะ ขอเพลง ปากแข็ง ให้กับคุณพัดลมแล้วกันค่ะ อิอิ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะคะ^^] อะไรของเธอกันเนี่ย???!!!
‘ถ้าอย่างนั้นไปฟังเพลง ปากแข็ง กันดีกว่าค่ะ และวันนี้เราสองคนก็หมดหน้าที่แล้ว สุขสันต์วันวาเลนไทน์ค่ะ’ ฮู่ววว...ในที่สุดฉันก็ทำได้ด้วยดี...งานเสร็จแล้ว...ดีใจจัง!!!
ปัง!!! เสียงปิดประตูอันดังครึกโครมทำให้ฉันสะดุ้งตื่นจากความคิดที่แสนหวานในการทำงานสำเร็จ...คนที่เป็นจุดกำเนิดเสียงคือ นายข้าวเจ้านั่นเอง...ฉันจึงรีบเปิดประตูออกมาเคลียร์อย่างด่วน!!!
“ข้าวเจ้า!!!!”ฉันตะโกนออกไป ทั้งที่มีสายตาของทีมงานจ้องมองเหตุการณ์ไม่คาดสายตา...แต่ใครจะแคร์ !!!~
“อะไร?” โอ้โห...น้ำเสียงเย็นชาไปรึเปล่า???
“นายพูดอะไรออกไมค์ รู้ตัวรึเปล่า?จะเล่นอะไรก็ให้มันรู้เรื่องหน่อย บอกกันไว้บ้างก็ดี...จะได้แก้ปัญหาได้ถูก”ฉันนึกอะไรออก ก็พูดออกไป...จนไม่ได้นึกเลยว่าคนฟังจะรู้สึกยังไง ถ้าสมมติว่า คนๆนั้นคิดจริงจัง...
“เธอนั่นแหละคือปัญหา!!!เลิกคิดว่าฉันเล่นๆได้มั้ย?ในสายตาเธอมีใครจริงจังบ้าง...นอกจากพี่โอ๊ต!!” ทำไมโกรธขนาดนี้?
“เอ่อ..เอิ่ม..เอ่อ...”ฉันเหมือนคนใบ้รับประทาน พูดอะไรไม่ออกเลยจริงๆ ตอนนี้ฉันเห็นนายข้าวเจ้ากำลังเดินหันหลังไปไกลขึ้นเรื่อยๆ ความรู้สึกมันหวิวๆเหมือนอะไรบางอย่างจะหายไปจากชีวิตก็ไม่รู้...ฉันอาจจะคิดมากไปเอง
โรงเรียน
“พัดลม มาแล้วเหรอ?^^”เสียงใสๆนี้จะเป็นเสียงใครไปไม่ได้นอกจาก ข้าวหอม...
“หวัดดีจ้ะ ข้าวหอม...สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ^^”
“โห...ถืออะไรมาเต็มไม้เต็มมือเลย?”ตาสีดำวาวของข้าวหอมมองมาที่ถุงใบใหญ่สองใบในมือของฉัน
“อ๋อ....ก็มีช็อคโกแลตที่ฉันกับพี่แอร์ช่วยกันทำแล้วก็มีดอกไม้นิดๆหน่อยๆน่ะ^//^”โอ๊ย...พูดไปเขินไปแล้วฉัน!!!!!
“งั้นเหรอ?แล้วทำไมมีสองกล่องที่ไม่เหมือนกับอันอื่นๆอ่ะ?”ทำไมตาไวแบบนี้นะยัยข้าวหอม...
“ก็กล่องนึงให้พี่โอ๊ต ส่วนอีกกล่องให้นายข้าวเจ้าน่ะ” ต้องบอกจนได้สิน่า....
“อ้าว...แล้วของข้าวหอมไม่มีแบบพิเศษแบบนี้มั่งเหรอ?”
“มีสิ...ดอกกุหลาบไง...อ่ะ สุขสันต์วันวาเลนไทน์นะ^^”
“ขอบใจนะพัดลม...รักพัดลมที่สุดเลย!!!”เฮ้ย!!อย่ามากอดกันแบบนี้นะ...ขนลุกหมดแล้ว!!!!
“แล้วนายข้าวเจ้าล่ะ?”ฉันรีบถามน้องสาวของคู่หูทันที
“อ๋อ...ลืมบอกไปเลย เห็นพี่ข้าวเจ้าบอกว่าจะไม่มามั้ง...” อะไรนะ...ไม่มางั้นเหรอ?ตาบ้าเอ้ย!!คนอุตส่าห์ทำมาให้...
“งั้นฉันฝากให้นายข้าวเจ้าด้วยนะ..เดี๋ยวฉันไปหาคนๆนึงก่อน”คนๆนึงที่ว่าก็คือ พี่ข้าวโอ๊ต นั่นแหละ อิอิ
“จ้า”
(ข้าวเจ้า)
ใจร้ายที่สุดเลยนะ ยัยพัดลม...แค่นี้ยังไม่รู้อีกเหรอ?อุตส่าห์บอกไปตรงๆแล้วนะ ฉันก็งอนกับเขาเป็นเหมือนกันนะ...ฉันสู้พี่ข้าวโอ๊ตไม่ได้ตรงไหน???แค่พี่โอ๊ตดูแลตัวเองจนคนอื่นบอกว่าหล่อกว่าฉัน สะอาดกว่าฉัน แค่นี้น่ะเหรอ....ยัยพัดลมใจร้ายที่สุดเลย!!!!พูดถึงพี่โอ๊ต...ถ้าจีบยัยนั่นล่ะก็ ต้องเป็นแฟนกันแน่ๆ ไม่ได้ๆๆๆๆๆ ฉันไม่ยอม!!!!!!!!!!!!
(พัดลม)
พี่ข้าวโอ๊ตอยู่ไหนกันนะ????? นั่นเพื่อนพี่ข้าวโอ๊ตนี่นา ลองถามดูดีกว่า...
”เอ่อ...พี่คะ พี่ข้าวโอ๊ตอยู่ไหนเหรอคะ?”
“อ้าว...น้องทอมดีเจนี่เอง มาหาโอ๊ตทำไม?หรือว่าจะเอาดอกไม้มาให้มัน?”ถามตรงไปแล้วมั้งคะเพื่อนพี่โอ๊ต....
“เอ่อ...เพื่อนหนูฝากมาให้ค่ะ แบบว่าไม่กล้ามาให้ด้วยตัวเอง” แก้ตัวอย่างเนียนเลยฉัน
“ฝากพี่ไว้ก็ได้นะ”
“หนูไม่ค่อยไว้ใจคนอื่นน่ะค่ะ”แรงเลยฉัน!!
“งั้น...โอ๊ตมันอยู่ตรงชิงช้าลานไผ่น่ะ...อย่าพูดอะไรเยอะล่ะ...มันเพิ่งเลิกกับแฟนมา” เลิกกับแฟน????!!!!
ลานไผ่
“เอ่อ...พี่โอ๊ตคะ” ระวังไว้ยัยพัด...แค่ให้ของแล้วก็รีบๆไปซะ!!!
“อ้าว...พัดลม เอาของมาให้พี่เหรอ?” ถามตรงดีนะคะ
“ค่ะ...เดี๋ยวให้ของเสร็จพัดลมก็ขอตัวแล้วค่ะ ไม่กวนพี่โอ๊ตนานหรอกค่ะ” ฉันให้ของเสร็จแล้วและกำลังจะเดินออกไป แต่!!
หมับ!
“อย่าไปนะ!!อยู่กับพี่ก่อนได้มั้ย?” ตอนนี้ฉันถูกพี่โอ๊ตกอดอยู่...ให้ตายเถอะ กรี๊ด!!!!
“เอ่อ...ปล่อยก่อนดีกว่าค่ะ” ตามจริงอยากพูดว่า ‘กอดนานๆเลยค่ะ’ โอ๊ย...กรี๊ด!!
“พัดบอกให้ปล่อยก็ปล่อยดิ...”เสียงใคร มาขัดจังหวะเนี่ย???
“ข้าวเจ้า!!!” มาได้ยังไง?ไหนบอกว่าไม่มา?แล้วมาตอนไหน?รู้ได้ยังไงว่าฉันอยู่ที่นี่?ใครบอกนาย?ยัยข้าวหอมเหรอ?โอ๊ย...คำถามผุดขึ้นมาในหัวฉันเต็มไปหมด....เรื่องมันชักจะไปกันใหญ่แล้วนะ...(ตอนนี้พี่โอ๊ตยังไม่ปล่อยฉันเลย^///^)
“ไม่ปล่อย...แล้วแกจะทำอะไรฉัน???บอกแล้วไงว่าถ้าฉันจะชอบพัดลมแกไม่มีสิทธิ์ยุ่ง!!!”หน้าพี่โอ๊ตกวนสุดๆไปเลย......(น่ารักอ่ะ)เอ๊ะ!!เมื่อกี้ถ้าหูไม่ฝาด พี่โอ๊ตบอกว่าชอบพัดลม!!!
“ผมมีสิทธิ์แน่..เพราะผมก็บอกพี่แล้วเหมือนกันว่าจะจีบยัยพัดลม!!!!”หา!!!!ผู้ชายมารุมจีบฉันเหรอ???ไม่อยากเชื่อเลย....
“แล้วแกคิดว่าพัดลมจะชอบแกรึไง?”
“ผมรู้ว่าพัดลมชอบพี่...แต่ผมไม่สนหรอก เพราะยังไงคนที่เลือกก็คือพัดลม...แต่คนที่รักอาจจะมีแค่คนเดียว”พูดอะไรของมัน งง??พอพูดเสร็จนายข้าวเจ้าก็เดินออกไปเลย รู้สึกใจหายยังไงก็ไม่รู้...
(ข้าวเจ้า)
ทำไมยัยพัดลมต้องกอดกับพี่โอ๊ตด้วยเนี่ย.....ฉันไม่ไหวและไม่พร้อมที่จะเข้าใจอะไรทั้งนั้น แต่ยังไงก็ตาม ฉันจะสู้เพื่อพัด!!!! (เหมือนคนบ้ายังไงก็ไม่รู้เลยเรา...)
“พี่ข้าวเจ้า!!ไหนบอกว่าจะไม่มาไงล่ะคะ?” ข้าวหอมนี่เอง...มีอะไร??
“มีอะไรรึเปล่า ข้าวหอม?”
“เอ่อ...พัดลมฝากมาให้พี่เจ้าน่ะค่ะ”อะไรนะ!!พัดลมฝากของขวัญวาเลนไทน์มาให้เหรอ?ดีใจจังเลย...อย่างนี้ต้องไปขอบคุณซะหน่อยแล้วล่ะ^^
ลานไผ่
“พัดลม!!!ขอบใจนะเรื่อง...”ช็อคเลยสิครับท่านผู้อ่าน..กำลังเห็นคนที่เรารักนั่งกินช็อคโกแลตแบบเดียวกันอยู่กับพี่ชายของตัวเอง.....นึกว่าพี่โอ๊ตจะไปแล้วซะอีก...ทำไมถึงใจร้ายใจดำกันแบบนี้นะ
“เรื่อง?เรื่องอะไรเหรอ?” ยังจะมาถามซ้ำเติมกันอีกทำไมพัดลม...ไม่เคยรักไม่เคยแคร์ฉันเลยล่ะสิ แงๆๆๆ TT
“สงสัยจะเป็นเรื่องของขวัญน่ะสินะ...ฮ่าๆ น้องพัดลม เขาก็ทำให้ฉันเหมือนกันแหละ” เยาะเย้ยผมเหรอ?? แก้ตัวยังไงดี?
“ผมแค่จะบอกว่า...วันนี้ฉันจะไม่เข้าไปทำรายการวิทยุนะ!!แค่นี้แหละที่จะบอก...”แก้ตัวได้เห่ยสุดๆเลยไอ้ข้าวเจ้า!!!
ที่บ้าน
ทำไมถึงไม่ถามสักคำว่าเพราะอะไรฉันถึงไม่ไปทำรายการวิทยุ?ทำไมไม่สนใจกันบ้างเลย...ไม่รักกันก็เลยไม่แคร์กันงั้นสิ......มันน่าน้อยใจที่สุด!!! เฮ้อ~รักเขาข้างเดียวมันต้องเป็นแบบนี้ทุกคนเลยเหรอ?????
ตั้งแต่กลับบ้านมา...ผมก็ได้แต่นั่งคิดถึงเรื่องราวของวันวาเลนไทน์วันนี้...ทุกสิ่งทุกอย่างมันติดตาผมมาก...และสะเทือนใจผมเป็นที่สุด บอกตรงๆตั้งแต่รู้จักกันมาตั้งแต่ ม.1 ผมไม่เคยคิดว่าจะมีผู้ชายคนไหนมาชอบยัยพัดลม... มันทำให้ผมชะล่าใจว่าคงไม่มีใครมาเป็นคู่แข่งกับผม...ผมเสียใจที่เรื่องทุกอย่างมันเกิดมาจากความผิดพลาดของผม....ถ้าผมย้อนเวลากลับไปได้ ผมจะบอกรักพัดลมตั้งแต่ ม.1 เลย...ไม่ปล่อยให้พี่ข้าวโอ๊ตได้มีโอกาสมาจีบพัดลมเด็ดขาด!!!!!!
(พัดลม)
‘สวัสดีค่ะ ท่านผู้ฟังวันนี้มาพบกันอีกครั้งนะคะ กับดีเจพัดลมและดีเจ ขะ...’ เกือบไปแล้วฉัน...ติดปากไปแล้วสินะ....
‘ผ้าก๊อต คร้าบ....วันนี้ท่านผู้ฟังไม่ต้องสงสัยนะครับ ว่าทำไมวันนี้ผมถึงได้มากับคุณพัดลม...เพราะว่าวันนี้ นายข้าวเจ้าเกิดอาการท้องเสียกะทันหัน จึงทำให้หน้าที่นี้มาตกอยู่ที่ผมคร้าบบบ เอาเป็นว่าเรามาเปิดรับสายแรกกันดีกว่านะครับคุณพัด’
“ค่ะ”อยู่กับนายอ้วนนี่ เซ็งจังเลย...ไม่เหมือนกับตอนที่อยู่กับนายข้าวเจ้าเลย
[สวัสดีค่ะ พี่พัดลม...พี่ข้าวเจ้าไม่สบายมากเลยเหรอคะ? ก้านฝนเป็นห่วงพี่เจ้ามากเลยค่ะ]
‘ไม่มากหรอกค่ะ...คุณก้านฝนไม่ต้องเป็นห่วงนะคะ ว่าแต่คุณก้านฝนเป็นน้องของคุณก้านฟ้าใช่มั้ยคะ?’
[ค่ะ...หนูชอบพี่เจ้ามาก เพราะพี่เจ้าเป็นคนดี น่ารักค่ะ แล้วก็เป็นห่วงคนอื่นอยู่เสมอเลยค่ะ]
‘รู้ได้ยังไงล่ะคะ?’น้องคนนี้ จะรู้จักนิสัยใจคอนายนี่เลยเหรอ???
[ก้านฝนดูจากการพูดของพี่ข้าวเจ้าที่พูดกับพี่พัดลมน่ะค่ะ] เหรอ?นายพัดลมพูดแบบนั้น แปลว่าเป็นห่วงฉันเหรอ???ไม่เห็นจะรู้เลย....
‘เอ่อ...พี่ก๊อตก็ไม่ได้อยากจะขัดจังหวะการคุยนะครับ แต่ไม่ทราบว่าน้องก้านฝนต้องการขอเพลงอะไรดีครับ?’
[เอาเพลง...ชอบก็จีบ ค่ะ]
‘ถ้าอย่างนั้น ไปฟัง ชอบก็จีบ ที่คุณก้านฝนขอมาดีกว่าครับ และสำหรับวันนี้ เราสองคนก็ขอตัวลาไปก่อน พบกันได้ใหม่เวลาเดิมวันพรุ่งนี้นะครับ...สำหรับวันนี้ สุขสันต์วันวาเลนไทน์ครับ...’
เฮ้อ....ในที่สุด ก็จบการทำงานของวันนี้ไปซะที..วันวาเลนไทน์ วันนี้ดูตื่นเต้นมากเลย...มีอะไรแปลกๆและเหมือนมีอะไรบางอย่างหายไปจากชีวิตเลย เพราะอะไรนะ...เพราะอะไรๆๆๆๆๆ???? ทำไมฉันถึงคิดถึงนายนั่นอยู่ตลอดเวลาเลย......
แล้ววันนี้ฉันก็ต้องกลับบ้านคนเดียวน่ะสิ...น่ากลัวจังเลย เวลาที่ไม่มีนายข้าวเจ้า ชีวิตฉันเป็นอย่างนี้เลยเหรอ????
“ไปซอยสุทธิณีค่ะ...”
“ครับ”
ตอนนี้ฉันก็ขึ้นรถแท็กซี่มาเรียบร้อยแล้ว...ใจหายวูบวาบมากเลย บรรยากาศไม่เหมือนกับตอนที่อยู่กับนายข้าวเจ้าเลยสักนิดเดียว(ตายล่ะ..ฉันคิดถึงนายนั่นอีกแล้วเหรอเนี่ย???)
แล้วรถข้างหลังที่ตามเรามาตลอดล่ะ คือรถใครกันเนี่ย??เห็นตามมาตั้งแต่ปากซอยแล้วนะ...ตามฉันมาทำไม???(หรือฉันระแวงไปเอง...เพ้อเจ้อจริงๆเลยฉัน!!!)
ถึงบ้านอย่างปลอดภัยแล้วฉัน...โล่งใจเป็นที่สุดเลย...แต่รถคันนั้นทำไมไม่แซงรถแท็กซี่ไปเลยนะ หรือว่าจะมาทำมิดีมิร้ายกับฉัน ไม่ได้นะ!!!ต้องรีบเข้าบ้านแล้ว....
“กลับมาแล้วคร่า...”
“มาแล้วเหรอ ยัยพัด...กินช็อคโกแลตด้วยกันมั้ย?เหมือนกับที่เราทำเป๊ะเลย...” ช็อคโกแลตที่ไหนกัน?ไม่มีทางเหมือนกันเป๊ะหรอก..พี่แอร์พูดเว่อร์ไปแล้ว...
“เฮ้ย!นั่นมัน...กล่องช็อคโกแลตของเพื่อนฉันนี่นา...พี่ไปเอามาได้ยังไง?” เอามาได้ยังไงๆๆๆๆๆๆๆ
“ก็มีผู้ชายหน้าตาดีๆคนนึงเอามาให้พี่อ่ะ รู้สึกจะชื่อ ข้าว...ข้าวอะไรสักอย่างนี่แหละ” ข้าวเหรอ?นายข้าวเจ้าแน่ๆทำไมทำร้ายจิตใจกันขนาดนี้นะ....นายมันใจร้ายที่สุดเลยนายข้าวเจ้า!!!!ฉันรู้แล้วว่าพรุ่งนี้จะทำอะไรเป็นการแก้แค้นนายดี หึหึ....แต่ตอนนี้ฉันต้องไปอาบน้ำนอนก่อน...ไม่ไหวๆวันนี้เหนื่อยมากๆเลย....
“อ๊ะ!จำได้แล้ว ชื่อกิ๊กเก่าสมัย ม.ปลาย...ข้าวโอ๊ตเจ้าเสน่ห์ อ้าว...ขึ้นห้องไปซะแล้ว”
เช้าวันรุ่งขึ้น ที่โรงเรียน
“อรุณสวัสดิ์นะ พัดลม...”
“พี่โอ๊ต!!!” ทักแต่เช้าเลยนะเนี่ย....
“ยังไม่หายตื่นเต้นอีกเหรอ?ถ้าอย่างนั้นพี่คงต้องมาทักทุกวันแล้วล่ะ ฮ่าๆ” ขำๆๆ ขำอะไรนักหนา?หนูกำลังอารมณ์ไม่ดีอยู่นะ(ไม่รู้เหมือนกันว่าเป็นเพราะอะไรเนี่ย????)
“เธอสองคนน่ะ อย่ามัวจีบกันอยู่ได้มั้ย?อ้าวทัศเจ้า เข้ามาสิ ยืนมองอะไรอยู่ล่ะ?” นายข้าวเจ้า!!ได้เวลาเอาคืนแล้วสินะ...นายมาทำร้ายจิตใจฉันก่อนนะ
“พี่โอ๊ตคะ...หนูยอมเป็นแฟนกับพี่ค่ะ” ฉันพูดกับพี่โอ๊ตทันทีเมื่อเห็นว่านายข้าวเจ้าเดินผ่านมา...
“ไม่ได้นะ...เธอกับพี่โอ๊ตจะเป็นแฟนกันไม่ได้นะ ฉันยังไม่ได้จีบเธอเลยนะ”
“นายทัศเจ้า พูดอะไรออกมาน่ะ? กระโดดตบ100ครั้ง ปฏิบัติ”
สะใจจังเลย....นายข้าวเจ้าโดนทำโทษแต่เช้าเลย!!!แต่ทำไม ความรู้สึกลึกๆของฉันมันไม่มีความสุขจริงๆเลยล่ะ???
ห้องเรียน
“พัดลม...ได้ข่าวว่าเธอกับพี่โอ๊ตเป็นแฟนกัน งั้นเหรอ?”เสียงยัยเชอร์รี่ดังมาแต่ไกล...
“อืม..”
“ยังไงก็ขอเตือนด้วยความหวังดีนะ...ระวังเป็นเหมือนพี่ลูกกวาดล่ะ”เหมือนพี่ลูกกวาด?ที่ไปมีแฟนใหม่เหรอ?
“ฉันไม่มีทางไปมีแฟนใหม่หรอกย่ะ”
“แฟนใหม่อะไรของเธอ?ฉันหมายถึงถูกพี่โอ๊ตเขี่ยทิ้งต่างหากล่ะยะ”เขี่ยทิ้ง?เขี่ยบ้าบออะไรล่ะ...
“พี่ลูกกวาดไปมีแฟนใหม่ต่างหากล่ะ...พี่โอ๊ตไม่ได้ผิดซะหน่อย”
“เธอพูดอะไรน่ะ?ฉันเห็นมากับตาว่าพี่โอ๊ตบอกว่าพี่ลูกกวาดไม่ใช่คนที่เหมาะสมกับเขา เขาก็เลยขอเลิกไง...เธอก็ระวังเป็นแบบนั้นล่ะ ฉันหวังดีนะยะ...ว่าแต่ไม่มีใครในโรงเรียนที่หน้าตาดี หล่อล่ำ มาดแมนเท่าพี่โอ๊ตอีกแล้วเหรอไงนะ?”
“เฮ้ย!ไอ้เจ้า ไปทำอะไรมาเนี่ย?” เสียงของไฟฟ้าเพื่อนสนิทของข้าวเจ้าตะโกนออกมาลั่นห้อง
“ไม่ได้ทำอะไรมาก แค่ล้างหน้า แต่งตัวให้เรียบร้อย...เผื่อจะเป็นคนที่อยู่ในสเป็คใครบ้างเท่านั้นเอง...”พูดประชดฉันเหรอ??
“กรี๊ด!!!!หล่อมากเลยอ่า^///^”เสียงของเชอร์รี่....ฉันว่านายข้าวเจ้าต้องว่าแน่ๆ
“กรี๊ดทำไมล่ะครับเชอร์รี่...ไม่อยากเป็น เชอร์รี่สวยใสเหมือนเดิมแล้วเหรอ?”ถ้าหูฟังไม่ได้ผิดไป ข้าวเจ้าพูดคำว่า ‘ครับ’
“ขอคุยอะไรด้วยหน่อยสิ”ฉันอยากคุยกับนายจะแย่อยู่แล้วนะ
“ไม่ล่ะ”ตอบเย็นชาเกินไปแล้ว
“แต่ฉันมีธุระจะคุยกับนาย มานี่!!!” ฉันเริ่มทำการลากนายข้าวเจ้าออกมา.....ถึงนายข้าวเจ้าจะเดินออกมาด้วยความไม่เต็มใจ เย็นชา และไม่มีการขัดขืนซึ่งมันทำให้น้ำตาของฉันเริ่มคลออยู่ที่เบ้า...ฉันลากข้าวเจ้ามาสุดอยู่ที่มุมตึกเรียนและเริ่มการสนทนา
“นาย...นาย...นายเป็นอะไร?”
“เปล่า” เปล่าเหรอ? ที่นายทำแบบนี้มันเย็นชามากเลยนะ
“ที่นายทำแบบนี้ ไม่เป็นอะไรจริงๆน่ะเหรอ?”
“ไม่”
“เลิกพูดแบบนี้สักทีได้มั้ย!!!” ฉันหมดความอดทนกับบรรยากาศแบบนี้ จนในที่สุดฉันก็พูดกึ่งแนวตะคอกทำให้นายข้าวเจ้ามองหน้ามาทางฉัน ตาสีน้ำตาลอ่อนของนายนี่ ทำให้ใจฉันรู้สึกหวั่นไหว...อาการหลายๆอย่างเริ่มแสดงออกมาทางสีหน้าและดวงตาของนายข้าวเจ้า มันมีทั้งความรู้สึกเศร้า เสียใจ เจ็บปวด และ สะใจเล็กน้อย
“เธอจะให้ฉันทำยังไง?ฉันพยายามห่างกับเธอ...เธอรู้ว่าฉันคิดยังไงกับเธอแต่เธอกับทำเมินต่อความรู้สึกดีๆที่ฉันมีให้ เธอบอกยอมรับเป็นแฟนกับพี่โอ๊ตต่อหน้าฉัน เธอคิดว่าความรู้สึกที่ฉันมีต่อเธอมันเป็นเรื่องเล่นๆหรือไง...ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้รักฉัน ไม่ได้แคร์ฉัน ไม่เคยสนใจฉัน แต่ฉันเป็นคนเดียวที่โง่ไปรักผู้หญิงใจร้ายอย่างเธอ!!!” ข้าวเจ้าพูดออกมาไม่หยุดพร้อมกับน้ำตาที่คลออยู่ที่ขอบตา พร้อมที่จะโผล่ออกมาได้เสมอ...ฉัน...ฉันไม่รู้จะทำยังไงดี???
“ใจร้ายเหรอ?ฉันเนี่ยนะที่ใจร้าย?นายต่างหากที่เอาช็อกโกแลตที่ฉันทำให้ไปคืนฉัน มันทำร้ายความรู้สึกกันมากเกินไป...ฉัน..ฉันเสียใจที่นายเอาของที่ฉันตั้งใจทำให้ไปคืน ฉันน้อยจะ..”ฉันกำลังจะพูดว่า’ฉันน้อยใจ’แต่คำพูดที่ฉันกำลังจะพูดถูกกลืนหายไป...นายข้าวเจ้ากำลังประทับฝีปากลงบนปากของฉัน...นี่คือจูบแรกของฉัน...ฉันไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมน้ำตาถึงไหลไม่หยุดแต่ที่ฉันรู้คือฉันไม่ได้เสียใจที่กำลังจูบกับข้าวเจ้าแน่นอน...เมื่อเริ่มรู้สึกตัว ฉันและข้าวเจ้ารีบผละออกจากกันทันที...
“ฉัน...ฉันขอโทษนะ..ที่ทำแบบนี้กับคนที่มีแฟนแล้ว...”ข้าวเจ้าพูดออกมาด้วยความรู้สึกผิด และเขากำลังจะพูดอะไรอีกอย่างนึง แต่อาจารย์สุนีย์คนสวยก็เข้ามาขัดจังหวะซะก่อน...
“พวกเธอมาทำอะไรตรงนี้?”อาจารย์ถามพร้อมเหล่ตามองลงต่ำ ทำท่าจับพิรุธ
“คือ...คือหนูมาเข้าห้องน้ำน่ะค่ะแล้วเจอกับทัศเจ้าเข้าโดยบังเอิญ...”
“เหรอ?แล้วนายลงมาทำอะไรล่ะ?”เอาแล้วไง...นายจะแก้ตัวว่าอะไรล่ะทีนี้??
“ผมไปห้องพยาบาลมาน่ะครับ เพราะเมื่อวานผมท้องเสียเพื่อนในห้องหลายคนก็เป็นนะครับเพราะกินของแปลกๆ เมื่อวานน่ะครับ” นายข้าวเจ้าหันมามองหน้าฉันแล้วหันกลับไป...สีหน้าของนายข้าวเจ้าดูดีขึ้นมากแต่ถึงอย่างนั้นก็ยังไม่ยอมพูดอะไรกับฉันอยู่ดี....เอ๊ะ!ที่มองหน้าฉันหมายความว่าไง?กินของแปลกๆเมื่อวานทั้งห้องเหรอ? แปลว่าหมายถึง ช็อคโกแลต ของฉันน่ะสิ....จะใช่รึเปล่านะ???
เมื่อหมดคาบเรียนแล้วก็ถึงช่วงพักกลางวัน วันนี้นายข้าวเจ้าจะไปกินข้าวกับฉันรึเปล่า?
“พัดลมไปกินข้าวกันเถอะ...หอมหิวมากเลยอ่ะ...”ข้าวหอมพูดพลางเอามือกุมที่ท้อง...
“แล้ว....แล้ว..เอ่อ...”ติดอ่างอีกแล้วฉัน จะถามก็ถามไปสิว่า ‘แล้วนายข้าวเจ้าไม่มากินด้วยกันเหรอ?’ ติดอ่างบ่อยนะฉัน...
“พัดลมจ๊ะ...พี่ขอไปกินข้าวด้วยนะ^^”
“พี่โอ๊ต!!!” มาซะถูกที่ถูกเวลาเลยนะคะ....แล้วทำไมฉันต้องหงุดหงิดด้วยเนี่ย???
“ข้าวเจ้าไปกินข้าวกับเชอร์รี่มั้ยคะ?ไปนะๆเชอร์รี่ขอร้อง!!!”เสียงและท่าทางยัยเชอร์รี่ออดอ้อนสุดฤทธิ์....นายคงชอบล่ะสิ นายข้าวเจ้า นายบ้า!!!แล้วฉันหงุดหงิดอะไรนักหนาเนี่ย?????
“เอ่อ...ครับ วันนี้พวกเราไปกินข้าวกับเชอร์รี่กันเถอะ บางคนเขามีคนใหม่ที่ดีกว่าไปกินด้วยแล้วล่ะ”นายข้าวเจ้าพูดพร้อมสายตาที่มองมาทางฉันนิดนึง เพื่อบอกเป็นนัยให้รู้ว่า คนๆนั้นคือเธอนั่นแหละ....
“แล้วแกไม่ไปกินกับยัยพัดเหรอ?” ถามได้ดีและโดนมากเลยไฟฟ้า นายนี่พูดถูกใจเจ๊มากเลยนะ^^(แล้วฉันจะดีใจอะไรนักหนา)
“แหม...ไฟฟ้าก็..นายก็เห็นอยู่ว่าพัดลมน่ะไปกินข้าวกับแฟนเขา แล้วจะให้ข้าวเจ้าสุดหล่อไปนั่งเป็น กขค ทำไมล่ะ”ใครขอความเห็นหล่อนไม่ทราบยะ????(อาการหงุดหงิดกำเริบอีกแล้วฉัน...เป็นอะไรนักหนา???)
“หล่อขึ้นนี่...ไอ้เจ้า!!”พี่โอ๊ตเริ่มมีบทบาทในการพูดหลังจากเงียบไปนาน...
“ขอบใจ!!!”นายข้าวเจ้าพูดกึ่งตะคอกพร้อมส่งสายตาอันดุเดือดกลับมา ทั้งสองสายตาผสานกัน จนฉันคิดไปเองว่าเหมือนมีคลื่นไฟฟ้ากำลังช็อตกัน ดัง เปรี๊ยะๆๆๆๆๆๆๆ น่ากลัวจริงๆ
ความคิดเห็น