คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : ก็แค่พี่สาว
1
ก็แค่พี่สาว
ตึกๆๆๆ
“มอน!แฮ่กๆ เดี๋ยวฉันไปส่งนะ>_<”
ฉันวิ่งลงมาจากบันไดที่บ้านที่มีถึงสามสิบกว่าขั้นเพื่อวิ่งตามเด็กมอสี่ขายาว ร่างสูง ผมแดงไปข้างล่าง ทำตัวเหมือนผู้หญิงถูกทิ้งแล้วมาตามง้อเขาไม่มีผิด-__-+
“ไม่ต้อง-__-“
‘ไม่ต้อง’ เก๊กเข้าไปพ่อคุณ!หมั่นไส้ชะมัดเลยทีตอนเด็กๆเล็กๆล่ะก็ ‘พี่จิลฮับ’ ต้องมีคำว่า ‘ฮับ’ ตามหลังทุกที
หมับ!
“ฉันไปส่ง”เสียงฉันแอบสั่นเล็กๆคงเพราะขั้นบันไดสามสิบขั้นแน่ๆT_T
“อย่ามาวุ่นวายได้มั้ย!”ตะ...ตวาดฉันเลยเหรอ!o_O
“ไดมอน ฉันคิดว่านายคงยังอยากได้รถอยู่สินะ”ฉันยิ้มมุมปากอย่างคนเหนือกว่าเล็กน้อย
ใช่...คุณพ่อใช้มาตรการเด็ดขาดว่า ถ้าไดมอนไม่ยอมทำตามก็ให้เอาเรื่องรถมาอ้างไปเลย ฮะๆแล้วฉันก็คิดว่าได้ผลด้วยสิ^^
“...”
“ไปเป็นหนูทดลองหน่อยซิว่าฉันขับรถได้เจ๋งแค่ไหน^^”อย่าบอกใครนะ...นี่คือเหตุผลหลักเลยล่ะที่ฉันยอมให้น้องชายตัวแสบขึ้นรถกันเนี่ย
บรื้นนนน~
แล้วตอนนี้รถพอร์ชคันงามป้ายแดงก็มาจอดอยู่หน้ารั้วสีน้ำเงินจัดของโรงเรียนไฮสคูลที่ฉันเคยอยู่มาก่อนหน้าเขาตั้งนานมาแล้ว คิดถึงบรรยากาศเก่าๆเหมือนกันนะ
แล้วแทนที่ฉันจะปลดล็อคให้น้องชายลงจากรถ ฉันกลับหักพวงมาลัยเลี้ยวเข้าไปในเขตรั้วสีน้ำเงินเข้มจัดแทน^^ก็แหม...ขอแวะเข้าไปเยี่ยมครูหน่อยสิ
เอี๊ยด!
ฉันจอดรถเสร็จก็ก้าวออกจากรถโดยที่น้องชายสุดที่รักก็ออกมายืนกอดอกทำหน้ามุ่ยใส่อย่างไม่ต้องถามเหตุผลเลย คงอายสินะ...ที่โตป่านนี้ยังมีพี่สาวมาส่งอ่ะ เฮ้อ~ชีวิตวัยรุ่น!-*-
“ฉันมาหาครูของฉันย่ะ!นายไปเรียนได้แล้วไป”ฉันบอกก่อนจะหมุนตัวกลับเพื่อเดินไปที่อาคารพักครู
“เดี๋ยว!”อุ๊ย!เรียกซะเสียงดังเลย เด็กบ้า
“อะไรอีกล่ะคะ น้องชาย~”ฉันลากเสียงยาวเป็นการประชด
“รีบตามผมจนลืมรูดซิบกางเกงเลยเหรอไง”แล้วไอ้น้องชายก็ทำสายตากะลิ้มกะเหลี่ยใส่ฉันปิดท้ายก่อนที่จะเดินจากไปเนี่ยนะ ฮะ...เฮ้ย!ฉันเป็นพี่สาวนายนะเว้ย!
ฉันก้มลงมองเป้ากางเกงตัวเองทันทีแล้วมองซ้ายมองขวาก่อนที่จะรูดซิปกางเกงขึ้นมาอย่างเงียบๆแล้วเดินต่ออย่างมั่นใจในความสวยของตัวเองจนมาถึงตึกพักครูที่ที่เป็นที่พักของครูทุกๆคน
แอ๊ด~
ฉันแง้มประตูเข้าไปมองในห้องพักครูมิเชล คุณครูที่ฉันรักมากที่สุดในโลกหล้า(แต่เพิ่งว่างมาเยี่ยมได้วันนี้T.T)แล้วก็พบว่ามีผู้ชายผมสีดำ แต่งกายหรูหรานั่งคุยกับครูมิเชลอยู่ก่อนแล้ว เอ๋...หรือว่าครูมีลูกแล้วนะ
“สวัสดีค่ะ^^”ฉันตัดสินใจเดินเข้าไปแล้วเอ่ยทักทายครูมิเชลด้วยรอยยิ้มหวานหยดย้อย
“อ้าว...นี่นัดกันมาหาครูรึเปล่าเนี่ย พร้อมหน้าพร้อมตาเชียว^^”
พร้อมหน้าพร้อมตา?
แล้วชายหนุ่มที่คุยกับครูมิเชลอยู่ก่อนหน้าก็หันมาสบตากับฉัน ดวงตาสีฟ้าอ่อนบ่งบอกความเป็นลูกครึ่งของเขาทำให้ฉันจำได้ทันทีว่าเขาคือใคร
“ปิแอร์...”
ตกใจทำไมก็ไม่รู้ก็แค่...’เพื่อนเก่า’ ไม่สิ ‘แฟนเก่า’ ต่างหากล่ะ....
“เธอก็มาด้วยเหรอจิล...”เขาถามเสียงเบาเหลือเกิน ถ้าฉันไม่ได้ตั้งใจฟังเขาอย่างจดจ่อก็คงจับใจความไม่ได้หรอกว่าเขาพูดว่าอะไร
“อืม ก็...มาส่งน้องน่ะ^^”ฉันยิ้มให้บางๆเหมือนลืมเรื่องทุกอย่างได้หมดแล้ว
ใช่...ฉันคงลืมเรื่องทุกอย่างได้หมดแล้ว
“น้อง?ใช่ นายไดมอนรึเปล่า หืม?”ครูมิเชลถามขึ้นแล้วก็มองหน้าฉันอย่างต้องการคำตอบจริงๆจังๆจากเด็กขี้เล่นอย่างฉัน
“ค่ะ ไดมอนเป็นน้องชายของหนูเอง มีอะไรรึเปล่าคะ ทำไมครูทำสีหน้าแบบนั้น^^;;”เหงื่อฉันก็แอบแตกตามครูมิเชลเหมือนกันนะ ก็เจ้าน้องบ้านั่นแสบเกินจะบรรยายเลยล่ะ เฮ้อ~
“เมื่อกี้สายข่าวของครูรายงานมาว่าไดมอนกำลังจะไปมีเรื่องกับพวกรุ่นพี่ ม.6 น่ะครูเลย...”
“หนูจัดการเองค่ะ!”
และเพราคำพูดนั้น ฉันเลยมายืนอยู่ตรงสนามฟุตบอลท่ามกลางแดดยามเช้าและกลิ่นน้ำหอมของวัยรุ่ยชายน่าเวียนหัวที่รวมตัวกันแบบกลุ่มย่อยๆ และหนึ่งในนั้นก็คือ น้องชายฉันนี่แหละ-__-;;
“ไดมอน-__-“ฉันเดินดุ่มๆเข้าไปหาน้องตัวเองแล้วยืนจังก้าขวางไว้พร้อมทำหน้าที่คิดว่าโหดที่สุดใส่เขา
“ถอยไป อยากเป็นโล่ให้ไอ้พวกรุ่นพี่ปากมอมเหรอไง!”เด็กบ้านี่ไปโกรธอะไรเป็นฟืนเป็นไฟขนาดนี้เนี่ย
“ใจเย็นหน่อยได้มั้ย นายวู่วามเกินไปแล้วนะ”ฉันใช้มือผลักอกเขาที่เตรียมพุ่งไปฝั่งนั้นเต็มที่
“เฮ้ย!ยัยหน้าป้านี่เป็นใครวะไอ้มอน!”
“หน้าป้า?“ฉันทวนคำพร้อมกับมองไปทางต้นเสียงด้วยความปรี๊ดแตก ฉันเนี่ยนะหน้าป้า ไอ้เด็กเลววว
“หึ~บอกแล้วว่าอย่ายุ่ง^^”เวลานี้ยังจะมายิ้มอีกนะ
“นายห้ามทำตัวแบบนี้ไดมอน นี่ก็ถึงเวลาจะเข้าเรียนแล้วไปเรียนได้แล้วนะ!”ฉันจับแขนเขาเพื่อจะพาไปขึ้นห้องเรียน แต่เขาก็สะบัดมือออกเหมือนรำคาญฉันเต็มที
“เลิกยุ่งสักทีได้มั้ย!”และเป็นอีกครั้งในรอบเช้าที่เขาตวาดใส่ฉัน-__-;;
“ไม่ได้!ฉันเลิกยุ่งกับนายไม่ได้!”
“เฮ้ยๆๆนี่แกคบป้าเป็นแฟนเหรอวะ คิกๆๆ^O^”ฝั่งตรงข้ามได้ทีก็ทำปากมอมใส่ ฉันเลยหันขวับไปตวาดจนพวกนั้นจ๋อยสนิท
“เงียบไปเลย!คนในครอบครัวจะคุยกัน!”
“...”
“ไป!ไปเรียนกับฉันเดี๋ยวนี้เลย ไดมอน!”ฉันจับแขนเขาอีกครั้งและเขาก็สะบัดออกอย่างแรงจนฉันเซไปข้างหลังแล้วล้มลงไปกับพื้น
“เธออยู่ในฐานะไหนกันที่จะมาสั่งฉันได้!”
ไดมอนพูดจบก็สบตาฉันนิ่งๆก่อนที่เขาจะยื่นมือมาให้ฉันแต่ฉันก็ใช้หลังมือปัดมือเขาออกอย่างรับไม่ได้กับการกระทำเมื่อกี้ ฉันมองหน้าเขานิ่งๆในขณะที่ตัวเองลุกขึ้นมายืนเต็มความสูงแล้ว
“ในฐานะพี่สาว ฉันขอสั่งนายให้ไปเรียน...เดี๋ยวนี้!”
“แล้วไง ก็แค่พี่สาว^^”
ฮิ้วววว~
เสียงเด็กเปรตที่เห็นว่าไดมอนไม่เกรงกลัวฉันโห่ร้องอย่างสนับสนุน แม้แต่พวกที่จะชกต่อยกับเขาก็เปลี่ยนพรรคไปอยู่ฝ่ายเขาแทนแล้ว
“ฉันทำได้มากกว่าพี่สาวคนอื่นนะ^^”
[ไม่ได้อยากจะห้ามนายสักนิด
ที่นายคิดว่าห่วงใยอย่าได้ฝัน
ฉันทำตามหน้าที่แบบของมัน
ในสัมพันธ์แบบพี่สาวให้น้องชาย]
{Jewelry}
ความคิดเห็น