คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #10 : ให้อภัยยากไปหรือเธอ?
บทที่ 10
ให้อภัย ยากไปหรือเธอ???
“พี่เจ้าคะ...เรื่องทุกอย่างมันต้องผ่านไปได้ค่ะ”น้องสาวที่แสนดีของผมเอ่ยขึ้นมา
“ขอบใจนะ ข้าวหอม”ผมขอบใจน้องสาว แล้วยิ้มให้ ถึงแม้ตอนนี้ในใจของผมจะเจ็บปวดมากเพียงใดก็ตาม
“ไปหาพี่โอ๊ตกันดีกว่าค่ะ”ข้าวหอมพูดแล้วลากผมมาหาพี่โอ๊ต ผมเดินตามมาทั้งที่ไม่รู้ว่าพี่โอ๊ตจะช่วยอะไรผมได้
“พี่โอ๊ตคะ...อยู่รึเปล่า?”ข้าวหอมมองเข้าไปในห้องเรียนสีเขียวสดใสและพูดออกมา ถามหาแฟนตัวเอง
“แหม...น้องสาวกับพี่ชายมาเป็นแฟนกันได้ แปล๊กแปลกกกกก”เสียงยัยพี่หน้าแก่คนนึงพูดออกมาดังๆ รู้ชัดๆว่าเธอหมายถึงข้าวหอม...ข้าวหอมหน้าเจื่อนและเดินออกมาให้ไกลจากห้องของพี่โอ๊ตที่สุด เพราะไม่อยากได้ยินเสียงหัวเราะของแก๊งยัยป้านั่น....คิดเหรอว่าจะได้ว่าน้องของผมฟรีๆ ถึงผมจะเพิ่งทรมานกับความรักแต่ผมไม่ให้ใครมาว่าคนในครอบครัวแน่!!ผมก้าวขายาวๆมายืนอยู่หน้าห้องของพี่โอ๊ตแล้วเล็งสายตาไปหาที่แก๊งยัยป้านั่น...
“สวัสดีครับพวกพี่ทั้งสี่คน^^”ผมพูดและยิ้มบาดใจออกมา
“อุ๊ย!หล่อจังเลย...สวัสดีจ้ะมีอะไรเหรอ??”ยัยป้าหัวหน้าแก๊งที่ว่าข้าวหอมพูดขึ้น
“คือ...ข้าวหอมกับพี่โอ๊ตไม่ได้เป็นพี่น้องแท้ๆนะครับ คนที่เป็นพี่น้องแท้ๆของพี่โอ๊ต คือ ผม!!และ...ผมก็คิดว่าข้าวหอมเป็นน้องสาวคนนึง และผมก็ไม่ชอบให้ใครมาว่าคนในครอบครัวของผม ฉะนั้น อย่าได้ว่าอะไรครอบครัวของผมอีก...เด็ดขาด!”
ผมพูดเสียงเข้มและทำสายตาดุดันกับแก๊งยัยป้านั่น และก็มีเสียงปรบมือดังขึ้นมา....
แปะๆๆๆ
“ว้าว....ยอดเยี่ยมกระเทียมเจียวมากเลย ข้าว่าน้องไอ้โอ๊ตน่าจะได้รางวัลคนรักครอบครัวดีเด่นว่ะ ฮ่าๆ”ถ้าจำไม่ผิด พี่คนนี้น่าจะเป็นพี่ใจเดียวแต่หลายใจ!!
“ขอบคุณครับ”ผมตอบแบบประชดสุดๆ และทำหน้ากวนประสาทใส่...ก็มากวนก่อนนี่นา
“เฮ้ย!น้องไอ้โอ๊ตกวนพระบาทของข้าสุดๆเลยว่ะ!!!ขอสั่งสอนน้องชายคู่อริหน่อยดีกว่าว่ะ ไอ้โป้งไอ้ป้าง!!ไปจับตัวมันไว้ดิ๊!!!”ไอ้พี่ใจเดียวสั่งการคู่พี่น้องฝาแฝดให้มาล็อคตัวผมไว้...แหม....คิดว่าผมง่ายมากเหรอไง!!
“อย่านะคะ!!!”ข้าวหอมตะโกนออกมา
“อ้าว...หายไปไหนมาตั้งนาน พี่นึกว่าจะไม่กลับมาแล้วซะอีก...ขอหอมข้าวหอมแฟนเก่าตัวเองหน่อยดีกว่า จุ๊บๆ”แก ไอ้เลว
ผัวะ!! กรี๊ด!!!!!!!!ผมต่อยไอ้พี่ใจเดียว และเสียงสาวๆวัยรุ่นในห้องของพี่โอ๊กกรีดร้องออกมาทันที
ปั่ก! ไอ้พี่ใจเดียวมันต่อยผมคืน...(วันนี้โดนต่อยบ่อยไปรึเปล่า????)
ซ่า.......เสียงน้ำเทราดลงบนไอ้คุณพี่ใจเดียว ที่ผมรู้เพราะว่าน้ำมันโดนผมนิดนึง เพราะไอ้พี่ใจเดียวมันกำลังคร่อมผมและกระหน่ำหมัดไม่ยั้ง นี่แหละความโชคดีที่มีอยู่ในความเจ็บปวด!!!ว่าแต่ใครสาด????
“พัดลม!!!”ผมตะโกนชื่อพัดลมออกมา ตอนนี้ข้าวหอมกำลังยืนอยู่ใกล้ๆพัดลมส่วนไอ้ไฟฟ้ากำลังถือน้ำอีกขวดอยู่ แต่พัดลมเป็นคนที่ถือขวดเปล่า แล้วยืนจ้องเขม็งมาที่ผมและไอ้คุณพี่ใจเดียว....
“ยัยบ้า!!กล้าดียังไงมาสาดฉัน ฮะ!!!”
“อย่าแตะต้องเธอเด็ดขาด!!”ผมพูด...โอ้ววว พระเอกอะไรเช่นนี้!!!
“หุบปาก!!!”เธอตะคอก...ต้องเป็นผมแน่ๆเลยTT
“นี่เธอเป็นใคร กล้าดียังไงมาสาดน้ำใส่ฉัน ยัยทอม!!!”เฮ้ย!กล้าว่าพัดลมเหรอ???ขึ้นเลยๆๆแต่...กลัวโดนอีกอ่า....
“แล้วพี่เป็นใครกล้าดียังไงมาทำกับผู้หญิงแบบนี้!!!ไร้คุณสมบัติลูกผู้ชาย ไปเอากระโปรง ผ้าถุง หรือไม่ก็ชุดผู้หญิงมาใส่เหอะ...ถ้าทำตัวแบบนี้!!!”ว้าว....เธอช่าง...สุโค่ย!!!!
“ไอ้เดียว ยัยนี่มันว่าแกว่า หน้าตัวเมีย อ่ะ!”เพื่อนของไอ้พี่ใจเดียวพูดย้ำขึ้นมา
“รู้แล้ว!!!ไม่ต้องย้ำ!!...เธอคิดว่าเธอเจ๋งมาเหรอยัยทอมบอย...”
“เจ๋งไม่เจ๋งก็ดูเอาเองสิ!”ยัยพัดลมพูดพร้อมยิ้มมุมปาก แบบว่า ฉันเหนือกว่าแกนะยะ
“หน็อย...เธอ!!!”ไอ้พี่ใจเดียวมันจับหัวไหล่ของพัดลมไว้ แล้วดันไปติดกำแพงและกำลังจะจูบเธอ ผมรีบเดินไปและจะคว้าตัวไอ้พี่ใจเดียวไว้ แต่...
ปั่ก! โอ้ววโนว!!ยัยพัดลม เธอ-โหด-มากกกกกกก ยัยพัดลมใช้ขายาวๆของเธอกระแทกลงไปที่เป้าของไอ้คุณพี่ใจเดียวแต่ขาเธอคงยาวจัดมั้ง ผมเลยโดนเข้าเป้าไปเต็มๆด้วยเหมือนกัน... อูย...ไอ้พี่ใจเดียวนั่งทรุดน้ำตาปริบอยู่ที่พื้น ส่วนผมยืนกุมเป้าไว้และสุดท้าย น้ำตาลูกผู้ชายก็ออกมาดูโลก...
“กลับกันเถอะ ข้าวหอม ไฟฟ้า...นายด้วย นายข้าวเจ้า!!!”พัดลมพูดพลางเดินออกไปเชิดๆนี่เธอไม่คิดจะขอโทษฉันซักคำเลยรึไง แงๆๆๆ เค้าจะฟ้องแม่!!!!!
ห้องเรียน
(พัดลม)
“โอ๊ย!!!เจ็บๆๆๆๆๆๆ”นายข้าวเจ้าคร่ำครวญจะเป็นจะตาย...ชิ!ถึงฉันจะรู้ความจริง แต่ก็ใช่ว่าจะไม่โกรธนายนะที่นายไม่ยอมบอกฉันก่อน!!(หาเรื่องงอนจริงๆ)
ย้อนไปเมื่อชั่วโมงที่แล้ว
“พัดลม...เรื่องในห้องน่ะ”ตึกๆ ตักๆโอ๊ย!ฉันรู้สึกผิดกับนายจัง
“เอ่อ...ขอโทษนะ นายก็รู้ใช่มั้ยว่าฉันคิดกับเธอยังไง”ฉันพูดออกไปตรงๆ
“รู้ดิ!ฉันก็ไม่ได้ชอบเธอจริงๆซะหน่อย คือ...พวกเพื่อนๆบอกให้ฉันลองใจไอ้เจ้ามันน่ะ ว่าชอบเธอรึเปล่า? ส่วนเรื่องเกมส์ กับเรื่องแฟนน่ะ....”นายไฟฟ้าหยุดพูดแล้วเว้นไว้ ทำให้ฉันลุ้นตัวโก่ง ก่อนที่จะพูดต่อ
“เรื่องเกมส์ ไอ้เจ้ามันไม่อยากให้พี่โอ๊ตมาจีบเธอ เพราะมันรู้ว่ายังไงเธอก็ต้องตกลง มันอยากจะมีโอกาสสักครั้งที่ได้บอกรักเธอ อย่าโกรธมันเลยนะ...ส่วนเรื่องแฟนน่ะ มันไม่ได้เต็มใจหรอกนะ ป๊าของมันแบบว่า...แบบว่าคลุมถุงชนน่ะ ให้ตายเถอะ!ไม่อยากเชื่อว่ายุคนี้จะมีอะไรแบบนี้ด้วย...มันรักเธอมากนะไม่ได้รักยัยน้องน้ำใจอะไรนั่น!”นายไฟฟ้าพูดออกมายาวเหยียด จนฉันสามารถเข้าใจเรื่องทุกอย่างได้ ฉันรีบวิ่งกลับไปที่ห้องทันที ไม่รู้ทำไมแต่ฉันอยากกลับไปเจอหน้าไอ้บ้านั่น!!แต่เมื่อไปถึงที่ห้องเรียน ฉันไม่เจอเขา เมื่อลองถามเพื่อนๆก็พากันส่ายหน้าไม่รู้ ฉันเลยนึกว่าต้องไปกับข้าวหอมแน่ๆ เพราะข้าวหอมไม่อยู่ที่ห้อง แล้วยัยข้าวหอมจะไปไหนล่ะ???ส่วนนายไฟฟ้าก็วิ่งตามฉันมา มาพักหอบแฮ่กๆหน้าห้องแล้วก็บ่นตลอดทาง เมื่อฉันสตาร์ทตัวออกมาจากห้อง...และในที่สุดก้มาถึงตึก ม.6 แล้วภาพที่ฉันเห็นคือ ไอ้บ้าข้าวเจ้ากำลังต่อยกับรุ่นพี่อยู่ ฉันจึงบอกให้นายไฟฟ้าไปหาน้ำมา...นายนั่นก็บ่นไม่หยุด!!!
กลับมาสู่ปัจจุบัน
“นี่!พัดลม ฉันเจ็บมากกกก เพราะเธอ!!!”นายยังมีหน้ามาว่าฉันอีกเหรอ?
“.............”ฉันแกล้งทำเป็นเงียบกริบ ไม่อยากคุยอะไรด้วยอีก เพราะอาจารย์วราวรรณ อาจารย์ภาษาไทยกำลังสอนอยู่...นายนั่นก็ยังอุตสาหะมากระซิบว่าฉันอีกนะ!!!
“นี่!ขอโทษฉันมาเดี๋ยวนี้เลยนะ!!!”นายข้าวเจ้าเริ่มเพิ่มระดับน้ำเสียงออกมา น่าสงสารจังเลย อีกไม่นานนายโดนอาจารย์ว่าแน่ๆ หึหึ สะใจ!!!!
“ขอโทษเดี๋ยวนี้นะ!!ยัยพัดลมตด!!”
“ไอ้ข้าวเน่า!!!!”ฉันโพล่งออกมาเสียงดัง
“อะไรพัดธิการ์?ข้าวที่ไหนเน่า!!”ตายล่ะวา....แก้ตัวยังไงดี????
“ไม่มีค่ะอาจารย์ ไม่มีเลย แหะๆ”ฉันพูดแก้ตัว พร้อมเหยียดยิ้มเหยเก
“แล้วพูดขึ้นมาระหว่างการสอนทำไม เธอคุยกับใคร?”ฉันอยากจะบ้าตาย....เอายังไงดี ฉันมองไปทางข้าวหอม
“เธอคุยกับใคร?เธอคุยกับหอมฤดีเหรอ?”ข้าวหอมหันมองหน้าขวับมาทางฉันทันที เธอเหมือนว่าจะมีน้ำตาคลอแล้วด้วย...
“เปล่าค่ะ”เฮ้อ~ชีวิต ฉันต้องถูกลงโทษคนเดียวอ่า แงๆๆๆ
“พัดธิการ์คุยกับผมเองครับ”เฮ้ย!อีตาข้าวเจ้า....นายจะทำบ้าอะไรของนายเนี่ย???
“กิ๊วๆๆๆวี้ดวิ้ว~”เสียงเพื่อนในห้องทำเสียงล้อเลียนและผิวปาก
“ทำเสียงอะไรของพวกเธอน่ะ!!!”อาจารย์วราวรรณถลึงตามองพวกเราทั้งห้อง
“...............”เงียบกริบ ห้องฉันพูดไม่ออกทั้งห้อง
“เธอ!สองคน...ออกไปยืนแลบลิ้นอยู่หน้าห้องเดี๋ยวนี้ ส่วนในห้องก็ลุกนั่งคนละ10ที”โอ้...ช่างเป็นการลงโทษที่ทรมานอะไรเช่นนี้...ไปยืนแลบลิ้นเนี่ยนะ!!เซ็งจริงๆ
“แอ้ แข้ แจ้!!แอ้ แบ้!!!(ไอ้ข้าวเจ้า!!ไอ้บ้า!!)”ฉันพูดออกไปทั้งๆที่ยังแลบลิ้นอยู่
“แท แพด แอ แร???(เธอพูดอะไร???)”นายข้าวเจ้าก็ถามออกมาเช่นกัน
“แอ แร แน๊(อะไรนะ)”โอ๊ย~ปวดหัวค่ะ เลิกพูดดีกว่า....
แต่ แด แด่ แด๊.....แต๊ แด แด๊ แด แด่ แด๊.... ทำไมเสียงออดโรงเรียนวาบหวิวๆแปลกๆ
“หมดเวลาเรียนแล้ว นักเรียนอย่าลืมทำการบ้าน หน้า 81 ล่ะ ไปพักได้!!”
“นักเรียนเคารพ”เสียงยัยแพนเค้ก หัวหน้าห้องแสนสวยบอกขึ้น เธอเปรียบดั่งนางฟ้าเลยทีเดียว เพราะฉันเมื่อยลิ้น อ๊า~
“ขอบคุณค่ะ/ครับ”
เมื่ออาจารย์วราวรรณออกมาจากห้อง แล้วก็มาพูดว่า....
“ทีหลังอย่าคุยอีกล่ะ ไม่อย่างนั้นฉันจะให้ห้อยลิ้นแล้วก็ยืนกระต่ายขาเดียวไปด้วยเลย เข้าใจนะ!”เจ้าค่ะ รับทราบ....
“แป แก แข้ แก”นายข้าวเจ้ายังไม่เอาลิ้นออกอีก....บ้าไปแล้ววววว
“พูดอะไรของนาย เอาลิ้นเข้าไปได้แล้ว อีตาบ้า!!”ฉันว่า พลางกระแทกมือน้อยกลอยใจลงบนหน้าหล่อๆของอีตานี่เบาๆ
“ฮ่าๆๆ ฉันบอกว่าไปกินข้าวกัน....เย้ๆๆในที่สุดเธอก็พูดกับฉันแล้วเธอหายโกรธฉันแล้ว ดีใจๆ^V^”นายข้าวเจ้าพูดและยิ้มแป้นแล้น ชิ!คิดว่าน่ารักหรือไง
“ฉันยังไม่ได้หายโกรธนาย!!!”เมื่อฉันพูดออกไป นายข้าวเจ้าก็หน้าเศร้าลงทันที สมน้ำหน้า!!!
โรงอาหาร
“นี่เธอ!เมื่อตอนเช้าน่ะ ยังไม่ได้เคลียร์เลยนะ ที่เธอเอาน้ำมาราดฉัน เอ...ได้ข่าวว่าเธอใช่มั้ยที่มีเรื่องกับลูกกวาด?”ใช่ย่ะ?มีอะไรเหรอยะ?!!!คุณพี่ใจเดียว...เข้ามาหาเรื่องถึงโต๊ะฉันเลยนะ กล้ามากกกก เพราะฉันนั่งอยู่คนเดียว พวกนั้นทำไมซื้อข้าวนานจังเลยอ่า
“ไม่เห็นมีอะไร ฉันก็ไม่ได้ทำอะไรซะหน่อย”ฉันทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ กวนโอ๊ยใส่ซะเลย คริ คริ^^
“เหรอออ ที่เธอเอาน้ำเย็นๆมาราดฉัน มันไม่เป็นอะไรเหรอ?”อย่าเอาหน้าใสๆมาใกล้นะ หวั่นไหว โฮกกก
“ออกไปนะ!!!ฉันขอโทษแล้วกันค่ะ พอใจรึยัง คุณพี่จะไปไหนก็ไปเถอะค่ะ ชิ่วๆ”ฉันพูดพลางเอามือไล่ไปมา
“นี่..ฉันไม่ใช่น้องแมวน้อยน่ารักนะ!”อื้อหือออ แมวน้อยน่ารัก อ้วกกกก
“หนูหมายถึงหมาอ่ะค่ะ”โฮะๆๆๆ
“นี่เธอ!ฉันกินข้าวด้วยดิ”หา!!!โนเวย์ เซย์โน แน่นอนค่ะคุณพี่....
“ไม่!!!”ฉันตะคอกเสียงห้วน
“นะๆๆๆๆ ขอกินด้วยคนนะ^^”อ๊าย~ยิ้มหวานเป็นบ้า!!!กรี๊ดดดด ใจจะละลาย โฮกกก ทำไมผู้ชายหน้าตาดีต้องมารุมตอมด้วย???เอ๋...เหมือนดอกไม้เลยแฮะ!!(ดอกไม้หรืออึกันแน่!!!)
“เอ่อ..แต่เดี๋ยวเพื่อนหนูก็จะมาแล้ว ไม่ว่างหรอกค่ะ”ฉันพูด
“งั้นเหรอ?งั้นฉันขอนั่งตักเธอหรือไม่ก็ให้เธอนั่งตักฉันแล้วกัน ประหยัดที่ดี...เนอะ^^”กรี๊ดดดด พี่ใจเดียวคนนี้ ไม่พูดเปล่า เขาจับไหล่ฉันแล้วดึงตัวขึ้น แปลก..ที่ฉันสู้แรงไม่ไหว(หรือว่าไม่ได้สู้)จากนั้นเขาก็แทรกตัวมาตรงที่นั่งเดิมของฉัน แล้วกดฉันลงบนตัก อ๊าย~เขินจัง><เฮ้ย!!!เป็นอะไรของฉันเนี่ย???
“ก้นแหลมจังเลย^^”นี่พูดอะไรเนี่ย???
“ทะลึ่งแล้ว ปล่อยฉันเดี๋ยวนี้นะ จะจับไหล่ฉันไปถึงไหนเดี๋ยวก็เตี้ยกันพอดี!!!”ตามจริงก็อยากนั่งต่ออ่ะแหละ เฮ้ย!!ไม่ได้ๆ
“ทำอะไรน่ะ!!ปล่อยพัดเดี๋ยวนี้เลย...อยากต่อยกันอีกเหรอไงพี่!!”นายข้าวเจ้า!!ตอนนี้เริ่มมีไอร้อนๆโพยพุ่งมาจากตัวของทั้งคู่แล้วล่ะ แต่ของนายข้าวเจ้าท่าทางแรงมากกกก
“เอ่อ...อย่าทะเลาะกันนะ!”ฉันพูด
“ไม่ให้ทะเลาะ แล้วไปนั่งตักไอ้พี่ใจเดียวทำไม!!!”นายข้าวเจ้าตะคอกฉัน ถ้าดูแล้ว นายหึงอู่ใช่มั้ยล่ะ?เอ๊ะ!แต่ฉันโกรธนายอยู่นี่นา....
“นายมีสิทธิ์อะไรมาพูดมิทราบ?ฉันกำลังโกรธนายอยู่นะ!!มีสิทธิ์อะไรมาพูดแบบนี้ หา!!!”ฉันกระแทกเสียงกลับ ตอนนี้กลายเป็นศึกระหว่างฉันกับนายข้าวเจ้าแทน แต่ฉันเห็นรอยยิ้มชั่วร้ายของพี่ใจเดียว เขากำลังคิดอะไรอยู่แน่!!!ตอนนี้ฉันเปลี่ยนสายตามามองพี่ใจเดียวแล้วพอหันมาอีกที นายข้าวเจ้ากำลังน้ำตาคลอ....นายกำลังจะร้องไห้!!!
“ฉันไม่มีสิทธิ์อะไรเลยใช่มั้ย?เธอโกรธฉันที่ฉันไม่บอกเธอ...แต่เธอน่าจะรู้ว่าที่ฉันทำทั้งหมด เพราะฉันรักเธอ...เธอทำร้ายฉันมากแค่ไหน ฉันไม่เคยโกรธเธอ!แต่เพียงแค่ ฉันไม่บอกเธอว่าฉันมีคู่หมั้นที่พ่อเลือกให้ มีเรื่องเกมส์ที่เคยเล่นกับพี่โอ๊ต เธอกลับโกรธเป็นฟืนเป็นไฟ กลับไม่คิดที่จะให้อภัยฉันเลย...ฉันเหนื่อยแล้วพัด...เหนื่อยมากจริงๆที่เธอทำเย็นชาแบบนี้ เธอบอกว่าให้เป็นก็เพื่อน ฉันก็เจ็บมากพอแล้ว แต่นี่พอมาเป็นเพื่อนเธอกลับเย็นชาใส่...เธอจะให้ฉันช้ำใจตายเลยใช่มั้ย?”นายข้าวเจ้าพูดออกมาทั้งน้ำตา...ฉัน..ฉันขอโทษนะ ข้าวเจ้าอย่าทิ้งฉันนะ!!!
“...................”ฉันอ้ำอึ้งพูดไม่ออก น้ำตาไหลพราก ฉันเสียใจที่ทำร้ายนายแบบนั้น ฉันก็รักนายเหมือนกัน แต่ฉันไม่กล้าพูดออกไป ฉันมันขี้ขลาดมากนายข้าวเจ้า ฉันขอโทษนะที่ทำร้ายนาย....
“น้องพัด ให้พี่รักษาแผลหัวใจให้นะ^^”พี่ใจเดียวมองมาที่ฉัน เอามือแตะบ่าและยิ้มออกมา
“ไม่ต้องมายุ่งกับพัดลมเลย เอ็งจะตามจองล้างจองผลาญพวกข้าถึงไหน...เลิกเหอะไอ้หลายใจ!!”พี่โอ๊ตพูดขึ้นมาพร้อมสายตาดุดัน
“เฮอะ!จองล้างจองผลาญ...เอ็งมันบ้า!!ข้าชอบน้องคนนี้จริงๆเว่ย...น่ารักดี แปลกดี ข้าชอบบบบ”พี่ใจเดียวพูดเหมือนชอบฉันมากแต่ฉันคิดว่าพี่ด่าฉันมากกว่า.....แปลกเหรอ?ฮึ่ม!!!
(ข้าวเจ้า)
ผมเหนื่อย ผมท้อ ผมเสียใจ ผมนั่งร้องไห้อยู่คนเดียวที่ลานไผ่ จุดที่ผมเจอเรื่องเจ็บปวดในหัวใจวันวาเลนไทน์....ทำไมบรรยากาศที่โรงเรียนถึงได้น่าอึดอัดแบบนี้นะ มองไปทางไหนก็เจอแต่เรื่องราวที่เคยร่วมทุกข์ร่วมสุขกับพัดลม ผมว่านี่มันคงเป็นจุดจบของความรักครั้งนี้ของผม เรื่องราวทุกอย่าง ต้นเหตุก็คือผม...เหตุที่ผมไปรักคนที่เขาไม่รักเรา อีกสองนาทีโรงเรียนก็จะเลิกแล้ว ผมนั่งรอคอยวันเวลาให้ผ่านพ้นไปเรื่อยๆ ผมคิดกับตัวเองว่าต่อจากนี้ไป ผมจะเป็นข้าวเจ้าคนเดิมที่ไม่เหมือนเดิม....มันหมายความว่า ผมจะเป็นคนร่าเริงแจ่มใส หน้าตาดีแบบนี้(ไม่วายที่จะหลงตัวเอง)แต่ผมคงไม่เป็นคนที่คอยรัก ห่วงใย ติดตาม พัดลมอีกต่อไป....ผมจะกลายเป็นข้าวเจ้าที่ดีกว่าเดิม ตั้งใจทำงาน...ทำงาน? เฮ้ย!ลืมไปเลย วันนี้ต้องไปจัดรายการนี่นา ตั้งแต่ที่ผมคอยตามดูแลพัดลมผมก็ไม่ได้ไปจัดรายการเลย ผมต้องขอโทรไปหาป๊าก่อนดีกว่า.....ถึงเส้นใหญ่แต่ถ้าไม่มีความรับผิดชอบก้คงกระเด็นออกไปเหมือนหมูเหมือนหมาแน่ๆ ผมรีบกดโทรศัพท์เบอร์บ้านทันที
ตู๊ด...ตู๊ด....ตู๊ด....
[อาโหล...ขอสายครายคร้าบ?]เสียงสำเนียงจีนของป่าป๊าของผมดังลอดสายมา ทำไมพูดยานแบบนี้ล่ะ?
“เอ่อ...หวัดดีครับป๊า...อั๊วขอโทษนะครับที่อาทิตย์นี้ อั๊วไม่ได้ไปจัดรายการเลย ป๊าช่วยไปบอกพี่จอร์จได้มั้ยครับว่าผมขอเปลี่ยนรอบจัดเป็น วันเสาร์ตอนเย็นน่ะครับ”ผมพูดเสียงขอร้องผู้เป็นพ่อ
[อ่อ..ล่ายๆ อั๊วจะจัดการให้ เอ้อ!วันนี้อย่ากลับบ้านช้าหล่า...แวะซื้อของขวัญน่ารักๆมาให้ล่วย!]อาป๊าพูดขึ้นมาเสียงดูจริงจัง แล้วซื้อของขวํญทำไม?
“ทำไมเหรอครับป๊า...มีอะไรเหรอครับ?”ผมถามด้วยความสงสัย พร้อมทำหน้ามุ่ยไปด้วย
[อย่าถามมากน่า...เดี๋ยวก็ไม่เปลี่ยนรอบให้เลย ลื้อกับอาพัดลมใช่ม้า?โอเคๆเดี๋ยวอั๊วจัดให้]ขอบคุณครับ เฮ้ย!ไม่ใช่สิ ไม่ใช่กับพัดลม...
“เดี๋ยวครับ”
ติ๊ด! เสียงวางสายอย่างไร้เยื่อใย...โถ่ ถ้าเป็นแบบนี้ แล้วเมื่อไหร่ฉันจะตัดใจจากเธอได้ล่ะเนี่ย???
(พัดลม)
วันนี้ฉันโทรไปหาพี่จอร์จ แล้วก็ต้องแปลกใจนิดๆว่า ฉันไปบอกพี่จอร์จตอนไหนว่าขอเปลี่ยนรอบเป็นวันเสาร์ตอนเย็น คงเป็นฝีมือนายข้าวเจ้าล่ะสิท่า....แต่เย็นนี้ฉันมีนัดแล้ว วันนี้เป็นวันเกิดพี่จอร์จ พี่จอร์จบอกว่าจะเลี้ยงข้ามต้มกุ๊ยแสนอร่อย เอาล่ะ!ฉันจะเตรียมท้องไปรออิ่มซะเลย(น่าเกลียดดด)...แต่ไปงานวันเกิดต้องซื้อของขวัญซะหน่อย แต่ฉันล่ะหนักใจจริงๆเพราะพี่จอร์จบอกให้ฉันไปบอกนายข้าวเจ้าด้วย บอกเองก็ไม่ได้
ร้านของขวัญ
“พี่ เอาแบบนี้สีขาวชิ้นนึงค่ะ/ครับ”มันเหมือนว่ามีเสียงผู้ชายพูดแทรกขึ้นมา แถมยังมีนิ้วชี้เรียวยาวมาอยู่บนนิ้วชี้แสนสวยของฉันอีก...
”นายข้าวเจ้า!!!/ยัยพัดลม!!!”เราสองคนตะโกนขึ้นมาพร้อมกัน เมื่อเห็นหน้าของฝ่ายตรงข้าม ชิ!ฉันไม่ใช่ผีนะยะ
“เอ่อ...โคมไฟรูปหัวใจสีขาวเหลือชิ้นเดียวอ่ะค่ะ ไม่ทราบว่าใครมาก่อนคะ?”คนขายสาวสวยพูดขึ้น
“หนูค่ะ/ผมครับ”เราตอบพร้อมกันอีกครั้ง....ให้ตายเถอะของในร้านตั้งเยอะตั้งแยะ มันทำไมต้องเป็นชิ้นนี้ด้วย!!!
“ฉันมาก่อค่ะ”ฉันเถียงหน้ามึนทันที
“ผมมาก่อนครับ”แต่อีตาข้าวเจ้าเถียงหน้าตายเชียว
“เอ่อ...มันมีสองสีนะคะ ดำกับขาวน่ะค่ะ ไม่ทราบว่าจะลองเปลี่ยนดูมั้ยคะ?”
“ไม่!!”เราตอบพร้อมกันอีกครั้ง แต่ระดับเสียงเริ่มดังขึ้นเรื่อยๆ
“ฉันจะไปให้พี่จอร์จเป็นของขวัญวันเกิด นายจะเอาไปให้ใคร?”ฉันถามอย่างหัวเสียสุดๆ
“ฉันจะเอาไปให้...พ่อ!!เอ๊ะ!วันนี้วันเกิดพี่จอร์จเหรอ?”ลืมบอกไปเลย
“อืม..เดี๋ยวตอนหกโมงเย็น พี่จอร์จจะเลี้ยงข้าวต้มกุ๊ยตรงข้ามสถานีน่ะ พี่เค้าชวนนายด้วยนะ!”ฉันพูดตามหน้าที่ที่ได้รับมา
“เหรอ...แต่ฉันมีธุระกับป๊า...เดี๋ยวตามไปแล้วกัน งั้นพี่ครับเอาสีดำกับสีขาวใส่กล่องห่อคู่กันไปเลยครับ แล้วก็เขียนการ์ดว่ามาจากข้าวเจ้าน่าทานกับพัดลมหน้าบานนะครับ ฮ่าๆ”
“พี่คะ!เขียนว่า พัดลมแสนสวยกับข้าวเน่าค่ะ”อิอิ ไอ้ข้าวเน่า!!
“เอ่อ...เขียนว่า พัดเจ้า ครับ แค่นี้ล่ะครับ” นายข้าวเจ้าพูดจบ ก็รีบเอามือปิดปากฉันทันที เพราะฉันกำลังจะพูดว่าไม่ต้องเขียนชื่ออีตานี่ลงไป...แต่ก็โดนมือใหญ่ปิดปากไว้แน่น...เริ่มหายใจไม่ออกแล้วนะ ขอบมือบนก็ปิดรูจมูก ส่วนฝ่ามือก็ปิดปาก ฉันตัดสินใจ กัด!!!!
“โอ๊ย....เจ็ยนะ ยัยพัดลมตด!อี๋...น้ำลาย”ฮ่าๆๆๆๆนายสู้ฉันไม่ได้หรอก...โอ้ว ออกซิเจน !!!!ฉันสูดอากาศเข้าไปฟอดใหญ่
“อ่ะ...ฉันให้เธอ”นายข้าวเจ้า ยื่นพวงกุญแจรูปเด็กผู้หญิงหัวโนออกมาเป็นรูปหัวใจให้กับฉัน ส่วนมือนายนั่นก็ถือเด็กผู้ชายแบบเดียวกันไว้....นายคงอยากให้ฉันมีของคล้ายๆนายสินะ^^
“น่ารักดี...ของฟรี!ฉันอาววว”ฉันลากเสียงยาวทำหน้าทะเล้น นายข้าวเจ้ามองมาด้วยสายตาเอ็นดูปนเศร้า
“เธอไปเถอะ เดี๋ยวฉันจ่ายเอง”แหม...โชว์ป๋าซะงั้น
“ได้ไง!!ของยังไม่มาเลย ฮ่าๆ เอ้า!นี่ส่วนของฉัน”เดี๋ยวจะหาว่าไม่ใช่ของขวัญจากฉัน
(ข้าวเจ้า)
“ป๊าครับ อั๊วมาแล้ว”ผมตะโกนออกไปอย่างอารมณ์ดี ก็ตอนที่นึกถึงภาพที่พัดลมหยิบของที่ผมให้ไปอย่างว่าง่าย ผมดีใจที่เธอรับมัน...ผมเดินยิ้มเข้าบ้านมา แต่ก็ต้องชักยิ้มกลับทันที เมื่อเห็นสาวสวยผมสีดำ นั่งยิ้มอยู่....
“น้ำใจ...”ผมครางชื่อคู่หมั้นสาวออกมาแผ่วเบา ผมยอมรับว่าเธอสวยมาก มากกว่ายัยพัดลมหลายเท่า แต่อย่างว่าเธอไม่ใช่คนที่ใช่สำหรับผม
“หวัดดีค่ะ เฮียเจ้า”เธอพูดออกมาจากปากที่เคลือบด้วยลิปกลอส สวยจังเลย
“หวัดดีครับ^^”ผมยิ้มหวานให้เธอ
“อ้าว...มาแล่วเหรอ อาเจ้า อั๊วรออยู่นานเลย เนี่ย...อาน้ำใจ อีมาเยี่ยมลื้อ ซื้อของมาฝากเต็มไม้เต็มมือเลย^^”ป๊าพูดอย่างอารมณ์ดี ตามจริงน้ำใจต้องเป็นคู่หมั้นของพี่โอ๊ต แต่ว่าพี่โอ๊ตบอกว่า ไม่มีวันที่จะยอมรับการแต่งงานแบบคลุมถุงชน ทำให้ตอนนั้นพี่โอ๊ตกับป๊า ทะเลาะกันไปนานเลย...แล้วเมื่อป๊ากล่อมพี่โอ๊ตไม่สำเร็จจึงหันมากล่อมลูกชายคนกลางดู...ป๊าร้องไห้ออกมา บอกว่าอยากได้สะใภ้ดีๆ ผมก็ไม่แน่ใจหรอกว่ที่ป๊าเลือกมามันดีจริงรึเปล่า?แต่ถึงยังไง คนเป็นลูกก็คงต้องทำเพื่อพ่อแม่สักครั้งนึง (ซึ้งจัง)
“เอ่อ...ปาครับ อั๊วขอไปงานวันเกิดพี่จอร์จได้มั้ยป๊า....นะครับป๊า...”ผมพยายามใช้มารยาชาย(มีด้วยเหรอ?)ที่มีในตัวทั้งหมด ออดอ้อนป๊าสุดฤทธิ์สุดเดช จนทำให้อาม่าฝั่งน้องน้ำใจหลุดหัวเราะออกมา...ตอนแรกปาจะไม่ให้ผมไป แต่ว่าป๊าเหมือนคิดแผนอะไรออก(ที่ไม่น่าจะดีกับผมสักเท่าไหร่)จึงบอกว่า
“ก็ล่าย...ถ้าลื้อจะไป....”เยสสสส มารยาชายได้ผลจริงด้วย
“แต่อาน้ำใจ ลื้อต้องพาอีไปล่วย” โอ้วโนววว นี่ไงครับสิ่งที่จะทำให้ผมลำบากใจ ต้องพาคู่หมั้นไปทานข้าวกับคนที่ชอบ....
ร้านข้าวต้มกุ๊ย
“น้องน้ำใจ ชอบกินข้าวต้มกุ๊ยมั้ยครับ?”ผมถามตามมารยาท เมื่อมาถึงร้านข้าวต้มกุ๊ยแล้ว เพราะระหว่างทาง เราสองคนก็เงียบมาตลอดทาง
“เอ่อ...ค่ะ น้ำใจชอบมากค่ะ^^”เธอส่งยิ้มหวานจ๋อยมาให้ผม....ผมรีบมองไปทางอื่นเพราะเดี๋ยวจะเผลอใจไปให้สาวสวยคนนี้ ผมทำทีเป็นมองหาโต๊ะ อันที่จริงผมหาจริงๆนั่นแหละ ร้านนี้เป็นร้านข้าวต้มไฮโซมีร้านสองชั้น เป็นแบบบุฟเฟ่ต์ อื้อหือ....ของเขาดีจริง!!!
“ไอ้พัด มองไรอยู่วะ!!!”เสียงดีเจแหนม พูดขึ้นมา เมื่อได้ยินคำว่า พัด ใจผมก็หล่นไปที่ตาตุ่ม ผมมองไปตามเสียงของแหนม แล้วที่ผมเห็น พัดลมกำลัง....กำลัง...เธอ....เธอกำลังโซ้ยข้ามต้มชามโต เคี้ยวตุ้ยๆๆกับยำกุ้งแห้ง และผัดผักบุ้งไฟแดง ถ้าเดาไม่ผิด หรือ คิดไปเอง ยัยนี่กำลังหิวมากกกกก หรืออาจ หึงผม!!!
“นี่!ไอ้พัด...ค่อยๆกินก้ได้ เดี๋ยวติดคอตายกันพอดี”
“อ่ะแค่กๆ”เสียงพี่จอร์จพูดจบ ยัยพัดลมก็สำลักทันที
“โอ๊ย....ร้อนๆๆๆ ขอน้ำหน่อย”
“เอ้า!ดื่มซะ ยัยตะกละ!!ผมเอ็ดเธอ แล้วรีบยื่นแก้วน้ำให้ สายตาทุกสายตาจับจ้องมาที่ผม ก็ผม...ถึงแม้จะอยู่ไกลกันมากก็เถอะ นั่งคนละมุมเลยด้วย แต่...แต่..เป็นดีเจคู่หูกัน ก็ต้องคอยดูแลกันสิ(เหรออออ)แต่สายตาที่ทำให้ผมวางแก้วลง ทั้งที่ยัยพัดลมกำลังเอื้อมมือข้างนึงมาหยิบ(อีกข้างนึงปิดปากอยู่) ก็เพราะสายตาของน้ำใจ...เธอต้องหึงผมแน่ๆ
“นี่!ยัยบ้า...ดื่มน้ำแล้วก็ไปเข้าห้องน้ำเลยไป...น่าเกลียดจริงๆ”ผมแกล้งว่ายัยพัดลมต่อหน้าคนอื่น กลบเกลื่อนครับๆ
“ไอ้เจ้า...พี่ขอคุยอะไรด้วยหน่อย เป็นการส่วนตัว”พี่จอร์จพูดขึ้นมา
ก่อนที่เราจะลุกออกไป...มีเสียงนึงที่ผมเคยได้ยิน ปรี่เข้ามาทักทาย....
“อุ๊ยตาย!น้องดีเจกับแฟนผมซอย มากินที่นี่เหมือนกันเหรอฮะ!!”พี่สาวแสนสวยร้านทำผมนี่เอง...พูดเรื่องแฟนทำไม ตอนนี้ น้ำใจกำลังจ้องผมเขม็งเลย
“เอ่อ...ครับ หวัดดีครับ ผมมีธุระต้องคุยกับพี่จอร์จอ่ะครับ ขอตัวนะครับ...ไปเหอะพี่จอร์จ”ต้องรีบหนีๆๆๆๆ
“น้องดีเจจ๊ะ อย่าลืมนะ คนใกล้ตัวอาจเป็นภัย อิอิ^^ไปล่ะจ๊ะ ขอให้กินข้าวกันให้อร่อยนะฮ้า~”พี่พูดแปลกๆอีกแล้ว
พี่จอร์จ ลากผมมาที่ซอกข้างห้องน้ำหญิง อย่าบอกนะ!!ว่าพี่จะมาถ้ำมอง ไม่นะพี่จอร์จ!!!
“ข้าวเจ้า...”พี่จอร์จพูดเสียงอ่อน ทำให้ผมมรู้สึกขนลูกขึ้นมาทันที
สวบ! อะจ๊ากๆๆๆๆๆ พี่จอร์จกอดผมคร้าบบบ ขนลุกแล้ว!!!!
“พี่....พี่....รักข้าวเจ้านะ”พี่จอร์จกอดผมแล้วก็ร้องไห้ออกมา ไม่จริงน่ะ!ผู้ชายหล่อๆอย่างพี่จอร์จจะเป็นเกย์ได้ไง หรือว่าเรื่องที่พี่สาวร้านตัดผมบอกจะเป็นเรื่องนี้....’คนใกล้ตัวจะเป็นภัย’อ๊ากกก ผมแทบคลั่ง(แต่ตอนนี่พี่จอร์จยังไม่คลายกอดผมเลย แง...)ตอนนี้พี่จอร์จเริ่มเอามือใหญ่ของเขา เลื่อนลงมาจากกลางแผ่นหลัง แล้ว....
หมับ! อ๊ากกก พี่จอร์จจับตูดผม!!!!
ปั่ก! ผมผลักอกพี่จอร์จออกไปแล้วพี่จอร์จก็ไปชนผู้หญิงคนนึงเข้า....เธอเหมือนกำลังดูเหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ตลอด....
“พัด....พัดลม”ผมครางชื่อเธอแผ่วเบา เธอประคองพี่จอร์จและตัวเองลุกขึ้นมา
“เพราะนังชะนีนี่ใช่มั้ย?เจ้ารักมันมากใช่มั้ย?ยัยพัดลม!!”พี่จอร์จพูดจบก็ประทับฝ่ามือใหญ่ลงบนหน้าพัดลมด้วยความโมโห ผมเจ็บแทนเลย มือหนักของผู้ชายกับหน้าใสๆของยัยนั่น ยัยนั่นเอาแต่ร้องไห้....ผมไม่รู้ว่าเธอเสียใจเรื่องพี่จอร์จ หรือว่าเจ็บหน้ากันแน่
“พี่จอร์จ!!!”ผมดึงตัวพี่จอร์จออกมา ก่อนที่พี่จอร์จกำลังจะเข้าไปซ้ำพัดลม...ผมผลักพี่จอร์จออกไป ผมขอโทษนะพี่จอร์จ แต่อย่ามาทำร้ายคนที่ผมรักเลย.....
พัดลมวิ่งหนีออกไปนอกร้าน ผมรีบวิ่งตามออกไป ก่อนที่ผมจะก้าวตามพัดลม ผมหันมาพูดกับพี่จอร์จ...
“ผมชอบพี่นะ! ผมชอบพี่จอร์จแบบพี่...นี่แหละความรู้สึกที่ผมให้กับพี่ได้!!”ผมพูดก่อนวิ่งตามพัดลมไป พี่จอร์จทรุดตัวนั่งร้องไห้ลงกับพื้น....ผมขอโทษนะพี่จอร์จ(ไม่น่าหล่อเลยเรา)
“พัดลมๆๆ”ผมเรียกเธอ และวิ่งตามไป เราสองคนวิ่งผ่านโต๊ะอาหาร สายตาที่ผมเห็นแล้วทำให้กังวลหนักที่สุด คือ...สายตาของน้ำใจ โอ้!ไอ้เจ้าตายแหน่...ตายแหน่....
เราสองคนวิ่งมาจนถึงชั้นล่างพัดลมรีบวิ่งต่อไปไม่มีทีท่าว่าจะหยุด แต่ในที่สุด เธอก็หยุดอยู่ที่ต้นไม้ในสวนสาธารณะ ที่ๆที่เราเคยมากินบะหมี่ด้วยกัยกัน....เลือกที่โรแมนติกมากเลย (คิดอะไรของเรา???)
“พัดลม...”ผมเรียกชื่อเธอแผ่วเบา
“เจ็บมั้ย?”ผมถามเธอด้วยความห่วงใย หวังอยู่ลึกๆว่าเธอจะรับรู้ความห่วงใยของผม
“เจ็บ...”ตอบตรงดีจังเลย...เวลานี้เธอก็ยังน่ารักเลย
“เอ๊ะ!มีเลือดออกด้วย!!”
“หา!มีเลือดออกด้วย???”ฮ่าๆๆแกล้งเธอสนุกเป็นบ้า แต่มันก็มีจริงๆแหละ แต่แค่นิดเดียวเอง...ผมแค่ใส่ฟีลลิ่งเท่านั้นเอง
“ฮ่าๆนิดเดียวๆ”
“ฮู่ววว ตกใจหมดเลย....”ฉันก็ตกใจเหมือนกันแหละ
“ข้าวเจ้า...”พัดลมพูดเสียงแผ่วเบา ก่อนจะพูดต่อ
“ฉันให้อภัยนาย....ทุกเรื่อง”หา!ผมดีใจเป็นที่สุด พัดลมเธอให้อภัยฉันแล้ว ฉันรักเธอนะ...
“ขอกอดหน่อย”ผมพูดพร้อมยิ้มหวานและเอนตัวเข้าไปหา
ปุ่ก!เสียงเขกมะเหงกลงบนหน้าผากผม ก่อนจะมีเสียงใสๆพูดดังออกมา..
“ไอ้ทะลึ่ง!!!!”
“พัดลม...ให้อภัยไม่ยากเลยใช่มั้ยล่ะ?^^”ผมแกล้งแซวเธอ ก่อนที่ฉีกยิ้มหล่อๆให้(คิดไปเองตลอดๆ)
ความคิดเห็น