คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : เซอร์ไพรส์
บทที่ 1
เซอร์ไพรส์!!!!
‘สวัสดีคร้าบ...พบกันอีกครั้งนะครับกับผม...นายข้าวเจ้าสุดหล่อน่าทานครับและวันนี้นะครับผมไม่ได้มาคนเดียวอีกเช่นเคย ผมมาพร้อมกับคู่หูเพื่อนสาวสุดหล่อที่ชื่อว่าพัดลมคร้าบ~’
‘สวัสดีค่ะ วันนี้ท่าทางดีเจข้าวเจ้าไปกินอะไรไม่ดีเข้าแน่เลย แล้วผลมันเลยส่งมาถึงปาก ว่ามั้ยคะท่านผู้ฟัง’
‘เอ่อ...ไม่ทราบว่าทำไมเหรอครับ?’
‘เพราะถ้ากินอะไรไม่ดีเข้าไปท้องจะเสียไงคะ แต่เผอิญของเสียไปลงที่ปากคุณหมด...เอาล่ะค่ะ เอาเป็นว่าพักการทะเลาะของเราสองคนไว้แค่นี้ก่อน ตอนนี้ไปฟังเพลงกันดีกว่าค่ะ เพลง จะเป็นเธอได้หรือเปล่า ของ คุณโดม รีเควสต์มาจาก คุณก้านฟ้า แฟนคลับพันธุ์แท้ของคลื่นเราค่ะ’
“ตลกใหญ่แล้วนะ ไอ้ข้าวเน่า!!!บอกกี่ครั้งแล้วว่าฉันไม่ได้เป็นทอมไง”ฉันเริ่มปฏิบัติการจัดการเพื่อนดีเจทันที หลังจากปิดเสียงไมค์ออกอากาศเสร็จ
“ฉันก็ไม่ได้บอกซะหน่อยว่าแกเป็นทอม!!!”ทำหน้ากวนสุดๆ
“แล้วที่พูดใส่ไมค์ไปเมื่อกี๊ หมายความว่า?”
“ก็หมายความอย่างที่พูดอ่ะแหละ แบร่~”กวนสุดๆไปเลย
“แก..ไอ้บ้าข้าวเจ้า!!!”
“เฮ้ยๆๆๆยัยพัดไอ้เจ้าพอเลย..เพลงจะจบอยู่แล้ว ทะเลาะกันได้ทุกวันพวกนี้...”
เมื่อเสียงของผู้จัดการจอร์จสุดหล่อบอกให้หยุดพักการทะเลาะอันแสนดุเดือดระหว่างเพื่อนโรงเรียนเดียวกัน ฉันก็ต้องกลับไปทำหน้าที่ดีเจเสียงใสเหมือนเดิม แต่มันหงุดหงิดทุกครั้งเพราะเพื่อนปากปีจอของฉันเอง ที่คอยสร้างความเดือดให้จิตใจตลอดเวลา จนเป็นที่รู้กันว่าถ้าวันไหนเป็นวันที่เราสองคนมาจัดรายการวันนั้นพวกพี่ๆก็ต้องคอยฟังเสียงเพลงที่จะจบแล้วบอกให้เรากลับไปทำงานกันได้แล้ว
ฉันชื่อ พัดลม อยู่ ม.5 ฉันชอบการพูดเป็นที่สุด จนเกิดเป็นความใฝ่ฝันอันน้อยขึ้นมาว่า ฉันอยากเป็นดีเจ เหมือนโชคจะเข้าข้างเพราะฉันมีเพื่อนสนิทเป็นลูกเจ้าของคลื่นวิทยุ ‘เมโลดี้ ฟอร์แฟน’ซึ่งคลื่นนี้จะมีดีเจหน้าตาดีอยู่หลายคน(ซึ่งหนึ่งในนั้นก็คือ ฉันเอง หุหุ)จนเป็นหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้คลื่นนี้เรตติ้งพุ่งกระฉูด....ต้องขอบใจเพื่อนคนนี้ที่ทำให้ฉันได้มาเป็นดีเจ..เพื่อนที่ฉันพูดถึงไม่ใช่ไอ้ข้าวเจ้า แต่เป็นข้าวหอม ซึ่งเป็นน้องสาวของไอ้ข้าวเจ้า แล้วไม่ต้องสงสัยว่าทำไมฉันถึงได้มาจัดกับข้าวเจ้า?แล้วทำไมไม่เรียกข้าวเจ้าว่าพี่...เหตุผลทั้งหมดมาจากยัยข้าวหอมคนเดียว ที่เสนอความเห็นขึ้นมาว่าน่าจะให้ฉันคู่กับข้าวเจ้า ส่วนที่ฉันไม่เรียกข้าวเจ้าว่าพี่ เพราะนายนี่อยู่ชั้นเดียวกับฉัน ห้องเดียวกัน แต่ที่ข้าวหอมเรียกว่าพี่เพราะข้าวเจ้าเกิดก่อนข้าวหอม 3 วินาที เป็นแฝดพี่น้องที่ช่างแตกต่างกันซะเหลือเกิน ..........(แล้วฉันรู้เรื่องครอบครัวคนอื่นขนาดนี้เชียว)
“จะกลับแล้วเหรอ ยัยพัดลม”
“อือ...มีไร?”
“เปล่า..แค่จะถามว่ากลับด้วยกันมั้ย มันดึกแล้ว..”
“เฮ้ย!!!!”
“อะไร??!!!”
“สงสัยวันนี้ฝนตกแน่ๆเลย..แปลกๆนะเนี่ยแกเป็นอะไรรึเปล่า?”
“เปล่า..ก็ยัยข้าวหอมมันโทรมาบอกว่าให้ไปส่งแกที่บ้านด้วย ฉันเลยถามแก กลัวยัยข้าวหอมโกรธเอา...”
“ฮ่าๆๆนั่นไง!!ว่าแล้วเชียว..แกเนี่ยนะจะมาดีกับฉัน...โอเคๆไปส่งฉันเลย เร็วๆ”
ฉันว่าแล้วเชียว...นายข้าวเจ้าต้องมีอะไรแน่ๆไม่อย่างนั้นไม่มาขอส่งฉันกลับบ้านหรอก....
“ขอบใจนะแก...พรุ่งนี้เจอกันที่โรงเรียน!!^^”
“เออๆไปละ บาย... -///-”ทำไมมันต้องหน้าแดงด้วยเนี่ย..?
“บาย”
วันรุ่งขึ้น
“ยัยพัดๆๆตื่นๆๆๆๆๆๆ”
เสียงใครเนี่ย!!!!!รำคาญจริงๆ..คนจะหลับจะนอน...
“ยัยพัด!!!!!!” อ๋อ...เสียงพี่สาวฉันนี่เอง...
“อะไร?พี่แอร์....” ไม่ต้องสงสัยว่าทำไมพี่สาวชื่ออย่างไฮโซส่วนน้องสาวชื่อแปลกๆเพราะพ่อกับแม่ฉันชอบของเย็นๆ กะว่าถ้ามีน้องคนที่ 3 คงชื่อตู้เย็นแน่ๆ แต่ฉันก็น้อยใจนิดหน่อยว่าทำไมพี่ต้องมีชื่อดีกว่าฉัน แล้วแม่ก็จะคอยเข้าข้างพี่แอร์อยู่ตลอดๆ ส่วนพ่อก็ไม่พูดอะไร เฉยๆตลอดเช่นกัน ฉันสงสารตัวเองจัง!!!
“อะไร?พี่แอร์....”
“ตื่นได้แล้ว จะไปโรงเรียน 9 โมง 10 โมง เหรอไง?”
“ตายแล้ว!!!ลืมสนิทเลยว่าวันนี้ต้องไปโรงเรียน...แล้วนี่กี่โมงแล้วพี่แอร์?”
“8โมง....”
“เฮ้อ~โล่งอกหน่อยไปสายเข้าแถวไม่เป็นไรหรอก แค่เข้าห้องเรียนทันก็ดีแล้ว...”
“ยังพูดไม่จบ 8 โมงครึ่งแล้วย่ะ!!!”
“หา!!!!!”
“อีกอย่างปกติ แกต้องตื่นแต่เช้าเพื่อไปรอพี่โอ๊ตอะไรของแกไม่ใช่เหรอ?”
“จริงด้วย..พี่โอ๊ต!!!”
แงๆๆๆๆอยากร้องไห้เหลือเกิน...อดเจอพี่โอ๊ตแถมยังไปโรงเรียนสายตั้งแต่วันแรกเลยเหรอเนี่ย~โอ๊ย....แย่แล้วฉัน!~วันนี้วันจันทร์...คาบแรก คณิตศาสตร์!!!!อาจารย์สุนีย์ โหย...อย่างโหดเลย แล้วทำไมรถมันติดแบบนี้เนี่ย.....
“พี่แอร์ไปละนะ หวัดดีจ้า”
“แกจะลงไปไหน?อีกนิดเดียวก็ถึงโรงเรียนแกแล้วนะ”
“ฉันจะวิ่งไป!!!!”
ฮึบๆๆๆๆๆๆสู้ๆๆๆๆๆๆยัยพัดลม สู้ๆ ไม่อย่างนั้นแกโดนอาจารย์สุนีย์ทรมานอยู่หน้าห้องแน่.....
“แฮ่กๆๆๆ”โอย...แทบตาย โชคดีมาทันคาบแรก
“ยัยพัด ไปไดเอ็ตมาเหรอ?”
“ไดองไดเอ็ตที่ไหนล่ะไอ้เจ้า...ฉันวิ่งจากทางด่วนมาโรงเรียนเนี่ย กลัวมาคาบอาจารย์ป้าไม่ทัน!!......ข้าวหอมช่วยพยุงหน่อยดิ ฉันไม่ไหวแล้ว~”
“พัดธิการ์... นางสาว พัดธิการ์!!!!”
“ใครเรียกเนี่ย?กำลังเหนื่อยอยู่ไม่เห็นเหรอ?”
“ฉันนี่แหละเรียกเธอ!มีปัญหาอะไรมั้ย?”
“อาจารย์...สุนีย์!!!OoO”
“มาสายอีกแล้วใช่มั้ย?เธอมีปัญหาอะไรกับคาบฉันเหรอไง?ใครจะบอกครูได้ไหมว่าเกิดอะไรขึ้น?!!”
“หนูค่ะ อาจารย์”
“ว่ามา เชอร์รี่”
ยัยเชอร์รี่...เธอนี่มัน...ยัย..ยัยบ้าเอ้ย!!!
“ก็ พัดมาโรงเรียนสายอีกตามเคยน่ะค่ะ แล้วเขาก็เรียกอาจารย์ว่า...ลำบากใจจังเลยค่ะ”
“เรียกฉัน?...เรียกว่าอะไร?”
“อาจารย์ป้าน่ะค่ะ”
ตายแล้ว...ทำไงดี?ยัยสตรอว์เบอร์รี่!!!มันจะมากเกินไปแล้วนะ พูดแบบนี้ อ.สุนีย์บีบคอฉันแน่ๆTT
“พัดธิการ์!!!บังอาจมากเกินไปแล้วนะ..เรียกฉันเป็นป้าเหรอ?กระโดดตบ100ครั้ง”
“หา?!!!”
“150ครั้ง”
“อะไรนะคะ?!!!”
“200ครั้ง”
“200ครั้ง?!!!”
“..สาม”
“ค่ะ!!!200ครั้ง ใช่มั้ยคะ?แบบว่าหนูแค่ทวนคำสั่งแบบทหารน่ะค่ะ”
“ทหารเหรอ?หาว่าฉันเป็นอาจารย์ป้าถึกๆใช่มั้ย?”
“300ครั้ง ปฏิบัติ”
อะไรเนี่ย!!!ฉันไปทำเวรกรรมแต่ชาติปางก่อนกับอาจารย์สุนีย์หรือไง?ถึงได้มาจองเวรจองกรรมกับฉันคนเดียวเนี่ย!
“120-121-122-133-134...”
“นับเลขอะไรของเธอ?คิดจะโกงเหรอ?นับใหม่ ตั้งแต่ต้น!!”
โอย...มึนหัวไปหมดแล้วเนี่ย...ข้าวเช้าอาหารมื้อหลักก็ยังไม่ได้กิน ต้องมาออกกำลังกายน่ามึนงงขนาดนี้ ไม่ไหวแล้ว~
พรึ่บ
“เฮ้ย!อาจารย์สุนีย์ครับ ขออนุญาตครับ”
“มีอะไร นายโอตชาติ?”
“น้องที่อยู่หน้าห้องเป็นลมน่ะครับ”
“อะไรนะ?เด็กคนนี้แกล้งเป็นลมรึเปล่า?เจ้าเล่ห์จะตาย...”
“ไม่ครับ ผมเห็นน้องร่วงไปกับพื้นเลยครับ ถ้าแกล้งก็เนียนมากเลยนะครับอาจารย์”
“งั้นเธอช่วยพาเด็กนี่ไปส่งห้องพยาบาลทีนะ ครูติดสอนอยู่..”
“ครับ”
ห้องพยาบาล
“น้องฟื้นแล้วครับ อาจารย์กันจิรา”
“งั้นเหรอ?เธอช่วยไปเอาน้ำเปล่ามาให้น้องดื่มหน่อยไป..”
“ครับ”
ที่ไหนเนี่ย?โอ๊ย..ปวดหัว ปวดท้อง เจ็บขาด้วยอ่ะ
“น้อง..น้ำเปล่าครับ ดื่มซะ”
“ขอบคุณค่ะ เฮ้ย!”
“เฮ้ยอะไร?”
“เอ่อ...พี่...พี่โอ๊ต มาได้ยังไงคะ?”
“ก็เดินมาน่ะสิ^^”น่ารักจังเลยอ่ะ กวนหน่อยๆ โอ๊ย...ใจจะขาดแล้วเอ๊ย!!!
“เอ้า!ถามดีๆนะเนี่ย...ว่าแต่พี่มาอยู่ที่นี่ได้ยังไงคะ?เป็นอะไรเหรอ?”
“พอดีพี่เดินผ่านมาเห็นน้อง ม.5 คนนึง กระโดดตบหน้าห้องเรียน...นับเลขผิดๆถูกๆแล้วก็ร่วงลงไปกับพื้น...ก็เลยอุ้มมาที่นี่ไง!!!”
“หา!!!OoO”
ตายแล้ว......นี่ฉันเป็นลมเหรอเนี่ย? ร้อยวันพันปีไม่เคยสักครั้ง แต่ดันมาเป็นวันที่พี่โอ๊ตเดินมาพอดี อย่างกะพรหมลิขิต!!!! แถมพี่โอ๊ตยังอุ้มเราด้วย กรี๊ด!!!!!!!!!!!!!!!
“หาอะไรกัน...เธอจะขอบคุณรุ่นพี่สักคำก็ไม่มี เด็กคนนี้...”
“เอ่อ..ขอบคุณนะคะ รุ่นพี่ ^///^”
“ไม่เป็นไรหรอก...ผมกลับก่อนนะครับอาจารย์กันจิรา”
“เอ่อ..ถ้าอย่างนั้นหนูก็ขอตัวเหมือนกันนะคะอาจารย์...กันจิรา^^”
“จ้ะ ถ้าค่อยยังชั่วแล้วก็ไปเรียนเถอะ...ขอบคุณที่มาอุดหนุน แล้วกลับมาอุดหนุนอีกนะคะ...”
“เอ่อ...เกรงว่าจะไม่สะดวกนะคะ ขอตัวล่ะค่ะ”
มีแบบนี้ด้วยเหรอ?เข้าห้องพยาบาลแล้วขอเชิญกลับเข้ามาอีก....ชักไปกันใหญ่แล้ว!!!แต่..การเป็นลมก็ดีเหมือนกันนะ^^
ห้องเรียน
“พัดลม มาแล้ว....เป็นยังไงบ้าง อิอิ^^”
“ขำไรข้าวหอม?”
“ก็พี่โอ๊ตน่ะ เขาอุ้มเธอไปห้องพยาบาลด้วยแหละ...”
ตายล่ะ...พวกนี้รู้กันด้วยเหรอ?
“เอ่อ...ก็ใช่..”ตามจริงฉันอยากจะบอกว่ากลิ่นน้ำหอมอ่อนๆที่ตัวพี่โอ๊ตยังอยู่คาจมูกฉันอยู่เลยนะ...
“แล้วพี่เขานั่งเฝ้ารอเธอจนฟื้นเลยรึเปล่า?”
“อุ๊ยตาย!!!ข้าวหอมกล้าถามนะยะ...พี่โอ๊ตน่ะ ไม่ตาต่ำสนใจยัยทอมพัดขนาดนั้นหรอกนะยะ คริคริ”
แหม....ยัยสตรอว์เบอร์รี่ เรื่องเก่ายังไม่ได้เคลียร์เลยนะ จะเอาเรื่องใหม่เลยใช่มั้ย?
“ขอโทษนะยัยสตรอว์เบอร์รี่ เอ้ย..เชอร์รี่ แต่บังเอิญวันนี้พี่โอ๊ต เขาตาต่ำมารอฉันอ่ะ แต่ถ้ารอเธอ...คงต้องต่ำๆๆๆๆๆๆกว่าฉันมากๆเลยอ่า..^V^”
“กรี๊ด...ยัยทอมพัด!!!!”
“โอ๊ย...นี่ยัยเชอร์รี่...ฉันขอตั้งฉายาใหม่ให้เธอเลยนะเปลี่ยนจาก’เชอร์รี่สวยใส’ เป็น ‘เชอร์รี่ปรอทแตกแปดหลอดไม่ปลอดภัยนะจ๊ะ’ดีที่สุด!!!^^ “
“อ๊าย~อีตาข้าวเจ้าบ้า...”
ฮ่าๆๆๆๆๆๆ คิดได้ไงเนี่ยนายข้าวเจ้า เจ๋งบาดใจอย่างแรง!!!! น่าสงสารเชอร์รี่จังเลย~(ประชด)
“พัดลมๆๆ ว่าแต่พี่โอ๊ต เขาเป็นยังไงบ้างอ่ะ?”
“ก็น่ารัก..มากๆๆๆๆๆๆๆ” เขินนะเนี่ย..ถามอะไรก็ไม่รู้ยัยข้าวหอม>///<
“ขอโทษนะครับ...”
พี่โอ๊ต...มาได้ยังไงเนี่ย???
“เอ่อ...รู้มั้ยครับว่าข้าวเจ้าอยู่ไหน?” พี่โอ๊ตมาถามหาอีตาบ้าข้าวเจ้าทำไม?
“กรี๊ด...พี่โอ๊ต!!มาหาข้าวเจ้าเหรอคะ?เพิ่งออกไปเมื่อกี้เอง...มีธุระอะไรรึเปล่าคะ?ฝากน้องเชอร์รี่สวยใสไว้ได้เลยค่ะ^^”
อื้อหือ...เชอร์รี่สวยใส!!!จะอ้วกแตก!!!แล้วยัยข้าวหอมเป็นอะไรก้มหน้าก้มตาอยู่นั่นแหละ..
“ข้าวหอม!!!..แกเป็นอะไร?”ตามจริงมันอาจจะดูน่ากลัวไปหน่อย เพราะฉันตะโกนใส่ข้าวหอม กะแกล้งให้ตกใจเล่นๆ
“เอ่อ..เปล่าๆๆๆ”ทำไมทำตัวพิรุธๆๆ???
“ข้าวหอม!! มานี่หน่อยสิ...” พี่โอ๊ตรู้จักข้าวหอมด้วยเหรอ?
“เอ่อ..ค่ะ” ใจฉันเนี่ยอยากออกไปหาพี่โอ๊ตกับข้าวหอมอย่างแรง....แต่ยังพอมียางอายอยู่บ้าง(นิดหน่อย)
“ข้าวหอมรู้มั้ยว่าใครเป็นคู่หูดีเจกับไอ้ข้าวเจ้า”
“เอ่อ..รู้ค่ะ พี่ข้าวโอ๊ต เอ่อ..พี่โอ๊ตมีอะไรจะฝากบอกก็ฝากหอมได้เลยค่ะ...” เอ๊ะ!ทำไมพูดจาดูสนิมสนมกันจังเลย...แล้วทำไมข้าวหอมถึงเรียกพี่โอ๊ตว่าพี่ข้าวโอ๊ต ล่ะ? โอ๊ย...สงสัยจัง!!!
“พี่แค่อยากเจอน้องดีเจคนนั้นน่ะ...ไปหาเป็นเพื่อนพี่หน่อยได้มั้ย?” หาดีเจคนนั้น...ก็ฉันน่ะสิ!!! จะไปหาที่ไหนล่ะคะ หนูอยู่นี่!!!!
“ได้ค่ะ...เดี๋ยวหอมเรียกให้นะคะ เขาอยู่ห้องเดียวกับหอมกับพี่เจ้าน่ะค่ะ”
“งั้นเหรอ?โอเคๆพี่รออยู่หน้าห้องนะ”
“ค่ะ...พัดลมๆๆออกมานี่หน่อยสิ”
“จ้ะ มาแล้ว^^” พวกเขาจะสงสัยมั้ยนะว่าทำไมฉันถึงออกมาเร็วถึงเพียงนี้........
“พี่โอ๊ตมาทำอะไรที่นี่?” นายข้าวเจ้า...มาผิดจังหวะแล้วรู้มั้ย? อย่าแย่งซีนฉันสิยะ!!!
“พี่มาหาคู่หูดีเจนายไงล่ะ?”
“มาหาทำไม?”นี่นายข้าวเจ้า ช่วยพูดกับพี่โอ๊ตดีๆหน่อยได้มั้ย!!!!!(เริ่มขึ้นแล้วนะ)
“พี่เขาจะมาหาทำไมเดี๋ยวนายก็รู้เองแหละ จะถามอะไรนักหนา...อ้าว..พี่!!!” ฉันแกล้งตกใจไปอย่างนั้นเองแหละ อิอิ จะให้ฉันทำตัวยังไงล่ะ? ทำเหมือนรู้มานานแล้วเหรอ? อายแย่เลย.....
“อ้าว..น้องนี่นา เป็นคู่หูดีเจไอ้ข้าวเจ้ามันเหรอ?”
“ค่ะ” ใช่ค่ะ พี่โอ๊ต....^^
“ไหนแกบอกว่าเป็นทอมไง...น้องเขาแค่ผมสั้นเองน่ารักดีออก” กรี๊ด....พูดแบบนี้ใจจะละลายไปกองอยู่ที่พื้นแล้วนะ>///<
“มองตรงไหนว่ายัยนี่น่ารัก?มองยังไงก็ทอม ทอม ทอม!!!”
“ไอ้ข้าวเจ้า!!!!”อุ๊ย...ฉันเผลอแสดงอาการแย่ๆแบบนั้นออกไป..พี่ เขาต้องไม่ชอบแน่ๆเลย...
“นี่ไง!น่ารักตรงนี้แหละ พี่ชอบ......” อ๊าย~เค้าเขินนะตะเอง...แปลกจัง ผิดคาดหมดเลย...
“เอ่อ...ว่าแต่พี่มีธุระอะไรกับพัดลมเหรอ?” นั่นสิ ลืมเรื่องธุระไปสนิทเลย...
“เอ่อ..พี่แค่อยากจะเจอหน้าคู่หูดีเจไอ้น้องชายแท้ๆของตัวเองเท่านั้นเองแหละ...เห็นมันบอกว่าเก่งนักเก่งหนาแต่เป็นทอมก็เลยอยากเห็นน่ะ”
“พี่โอ๊ต!!!”
“เฮ้ย...ไม่ต้องเขินหรอกน่า...พี่ไปละนะ บายครับ^^”
อะไรนะ!!!ถ้าเมื่อกี้ ฉันฟังไม่ผิด หูไม่ฝาดละก็...น้องชายแท้ๆของตัวเองงั้นเหรอ????แปลว่า...นายข้าวเจ้ากับยัยข้าวหอมเป็นน้องชายน้องสาวของพี่โอ๊ตน่ะสิ...ฉันต้องไปถามพี่โอ๊ตให้รู้เรื่อง เพราะสองคนนี้ไม่บอกฉันแน่ๆ
“พี่โอ๊ตคะ รอด้วยค่ะ” ฉันรีบวิ่งตามพี่ข้าวโอ๊ตไปถึงแม้สายตาของนักเรียน ม.5 ของแต่ละห้องจะจับจ้องมาทางนี้ ถึงแม้ว่าอาจารย์ที่กำลังสอนกำลังตะโกนว่าด้านหลัง แต่ฉันต้องรู้ให้ได้ ว่าที่ฉันคิดมันคือสิ่งที่จริงหรือเปล่า....
“แฮ่กๆพี่โอ๊ตคะ...พี่โอ๊ต...เป็น พี่ของข้าวเจ้ากับข้าวหอมใช่มั้ยคะ? แฮ่กๆๆ”โอ๊ย..เหนื่อยใจจะขาดเลยฉัน
“ครับ” ตอบสั้นเหลือเกิน....มันคุ้มมั้ยเนี่ยที่ฉันวิ่งมาทั้งหมด ข้ามจากตึก ม.5 มาตึก ม.6 เนี่ย.....แต่อย่างน้อยฉันก็ได้รู้ล่ะว่าสองคนนั้นไม่ยอมบอกฉัน...
“มีอะไรรึเปล่า?มานั่งก่อน วิ่งมาได้ยังไง อึดเหมือนกันนะเนี่ย?” อุ๊ย! พี่โอ๊ตประคองเราด้วยแหละ^///^ แหม...แต่พี่โอ๊ต ยังมีหน้ามาแซวอีก บอกให้หยุดดันไม่หยุดซะอย่างนั้น....ยังจะมาพูดอีก......แฮ่กๆ
“ก็..ก็..สองคนนั้น...”
“โอ๊ต!!!ทำไรน่ะ?” ใครอีกล่ะเนี่ย?
“ลูกกวาด...นี่ น้องพัดลม คู่หูดีเจของน้องชายเราไง....”
“เนี่ยเหรอ?หล่อเหมือนกันนะ!!แต่ยังไงลูกกวาดก็ไม่ค่อยชอบให้โอ๊ตไปอยู่กับผู้หญิงอ่ะ ถึงจะเป็นทอมแต่ก็ยังเป็นเพศหญิง... เค้าหึงนะ รู้มั้ย?”
“ไม่ต้องหึงหรอก โอ๊ตก็มีแค่ลูกกวาดคนเดียวนี่แหละ...” โอ้โห...น่าอาเจียนอะไรเช่นนี้ หวานซะ...ไม่นานก็เลิก!! ชิ!!! ( นี่ฉันเป็นแฟนพี่เค้ารึไง?ยัยบ๊อง!!)
“เอ่อ...พี่ไม่ต้องหึงหรอกค่ะ” เพราะฉันต้องแย่งพี่โอ๊ตมาให้ได้ หึหึ
“ก็..น้องคนนี้ เป็นแฟนกับยัยข้าวหอมน้องสาวของเราเอง..”หา!!!พี่โอ๊ต คิดว่าเราเป็นทอมจริงๆเหรอเนี่ย..... หนู-ไม่ใช่-ทอม!!
“เอ่อ..ม..ไม่...”โอ๊ย..จะติดอ่างอะไรตอนนี้เนี่ย!!!!
“พี่ไปก่อนนะ แฟนพี่เรียกแล้ว...บายครับ^^” แง...ยังไม่ทันได้อธิบายอะไรเลย...เดี๋ยวก่อน...ฉันต้องกลับไปเคลียร์กับสองคนนั้นก่อน...
ห้องเรียน
“นายข้าวเจ้า ยัยข้าวหอม!!!!!อยู่ที่ไหน?”
“จะตะโกนทำไม?ยัยพัดลมตด!!” หน็อย...ยังจะกล้าอีกนะ ไอ้ข้าวเจ้า!!
“นี่!มาคุยกันหน่อยดิ” เจอแน่ๆๆ อิอิ
“มีอะไรเหรอพัด?” เห็นหน้ายัยข้าวหอมแล้วสงสารจัง แต่ ฉันต้องเคลียร์!!!
“ก็...”ทำไมมองหน้ายัยข้าวหอมแล้วพูดไม่ออกนะ หรือว่า..ฉันชอบข้าวหอม
“จะเรื่องอะไรล่ะ ยัยหอม.....ก็เรื่องพี่โอ๊ตอ่ะดิ” รู้ด้วยเหรอนายข้าวเจ้า?.....
“ใช่!ทำไมพวกนายไม่บอกฉันอ่ะ?”
“ก็..เธอถามรึไงล่ะ?” นายบ้า....กวนไปแล้วมั้ง ฮึ่ม!
“ก็ไม่ได้นึกนี่นา...แต่เอาเป็นว่าในเมื่อพวกเธอเป็นเพื่อนฉันและเป็นน้องชายน้องสาวของพี่โอ๊ต..ช่วยเป็นพ่อสื่อแม่สื่อให้หน่อยได้ป่ะ?^^”
“ฝันเหอะ..ยัยพัดลมตด!ฉันไม่เคยคิดจะช่วยเธอเลย...เลิกไร้สาระได้แล้ว วันนี้อย่าไปสายล่ะ จะไปด้วยกันมั้ย?”
“ไม่...ไม่ไปจริงๆด้วย...ถ้านายไม่มีฉันคอยอยู่ข้างๆนายจะจัดรายการได้จริงๆเหรอ? ช่วยกันหน่อยก็ไม่ได้!!”
“พี่เจ้า ช่วยเป็นพ่อสื่อให้พัดลมหน่อยสิ...จริงอย่างที่พัดพูด ถ้าไม่มีพัดพี่จะทำได้เหรอ?นะ..ช่วยหน่อยนะคะ^^”รักยัยข้าวหอมจังเลยคร้าบพี่น้อง!!!!
“ช่วยก็ช่วยได้...แต่หอมก็รู้ว่าพี่โอ๊ตมีแฟนแล้ว...”
“แต่พี่โอ๊ตอาจจะไม่ได้เจอรักแท้ที่เป็นอยู่ก็ได้ ฉันอาจจะเป็นรักแท้ของพี่เค้า~^^”
ความคิดเห็น