คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #6 : My Destiny มันคือพรหมลิขิต Chapter6
แสงแดดที่สอดส่องผ่านหน้าต่างเข้ามาปลุกให้เจ้าของห้องอย่างผมที่หมกตัวอยู่ใต้ผ้าห่มตื่นขึ้น โอ้ยยๆๆๆ ผมรู้สึกปวดเมื่อยจัง (แหนะๆคิดไรกันอ่ะ ผมแค่โดนนอนกอดทั้งคืนเฉยๆ) ผมนอนมองหน้าพี่ไวท์อยู่พักหนึ่ง พี่ไวท์ก็ลืมตาขึ้น ผมหันหน้าหนีแทบไม่ทัน
“แอบมองพี่ทำไม หืมม??”อย่ามองผมอย่างนี้นะพี่ไวท์ ผมจะละลาย
“ปะ ....ปะ ป่าววซะหน่อย ใครมองพี่ มั่วว่ะ”
“ไม่รู้ดิ ใครก็ไม่รู้แอบมอง หมามั้ง”
“หมาที่ไหนเล่า ไปๆๆไปพี่ไปอาบน้ำได้แล้วนะ กัปอยากไปสยามแล้วอ่า”
“ไม่ไม่ๆๆไม่ไป พี่ขี้เกียจอาบ”
“โถ่ๆๆๆๆพี่ไวท์อ่ะ ไปเร็วๆนะคนดีของกัป กัปอยากไปสยามแล้วว”
“ไม่ๆๆๆๆ ถ้ากัปอยากให้พี่อาบก็ไปอาบให้พี่ดิ”นั่นไงครับ พี่ไวท์ส่งสายตาเจ้าเล่ห์กับรอยยิ้มกรุ้มกริ่มมาให้ผมอีกแล้ววว ^///////^
“ไม่เอาอ่ะ พี่ไวท์ทะลึ่ง ถ้าพี่ไวท์ไม่ไปกัปไปอาบน้ำแล้วไปเองก็ได้ เชอะ!!”ผมทำท่าจะลุกเดินออกไปจริงๆ พี่ไวท์รีบดึงแขนผมให้นั่งลงบนตักแล้วรวบตัวผมไว้
“พี่ขอโทษคร้าบบบ รอแป๊ปนะพี่อาบน้ำแป๊ปเดียว” หลังจากพูดจบพี่ไวท์ก็รีบลุกไปหยิบผ้าเช็ดตัวเดินเข้าห้องน้ำไป ระหว่างรอผมก็เช็คโซเชี่ยวไปตามสไตล์ ไหนๆก็ไหนๆล้ะโพสต์ข้อความลงทวิตดีกว่า
/อยากไปทะเล/
พอโพสต์เสร็จพี่ไวท์ก็ออกมาจากห้องน้ำพอดี ผมจึงรีบไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาแล้วเดินเข้าห้องน้ำต่อ ไม่วายมีเสียงตะโกนไล่ตามหลังมา
“เร็วๆนะ พี่คิดถึง”
.............
หลังจากที่ผมอาบน้ำเสร็จ ผมก็เห็นพี่ไวท์นั่งทำหน้าขรึมอยู่บนเตียง พี่ไวท์เป็นอะไรอ่ะเมื่อกี้ยังดีๆอยู่เลยย ผมจึงเดินเข้าไปกอดพี่ไวท์จากทางด้านหลัง
“พี่ไวท์เป็นรายยย”ผมทำหน้าตาอ้อนๆแล้วเอาหน้าถูกับแขนพี่ไวท์
“.........”ไม่มีเสียงตอบรับจากเลขหมายที่ท่านเรียก
“ไหนหันหน้ามาคุยกันดีๆซิ”ผมพูดพร้อมกับเอามือจับไหล่ให้พี่ไวท์หันตัว
“กัปมีไรทำไมไม่บอกพี่อ่ะ”พี่ไวท์ขึ้นเสียงใส่ผมครับ โอ้ยๆๆๆน้ำตาผมมันเริ่มเอ่อมาอีกแล้วล่ะครับ ผมนี่ร้องไห้ง่ายจังเนอะ
“พี่เป็นไรอ่ะ บอกผมหน่อย โกรธผมเรื่องไร”ทำไมเสียงผมสั่นแบบนี้ โอ้ย!!ไอ้น้ำตาบ้านี่ก็ขยันไหลจังง เอ๊ะ!!แต่เมื่อกี้ผมเห็นว่าพี่ไวท์แอบยิ้ม หรือผมจะตาฝาด
“5555555555555555”ห้ะ!! พี่ไวท์หัวเราะ หัวเราะไรอ่า ผมหยุดร้องไห้ทันที เราต้องคุยกันให้รู้เรื่อง
“พี่ไวท์ พี่หัวเราะไรอ่า”
“พี่หัวเราะที่แกล้งคนหัวเหม่งได้สำเร็จ”
“แกล้งไร พี่แกล้งไรผมเนี่ยย”
“ก็เราอ่ะ มีไรไม่ยอมบอกพี่ อยากไปเที่ยวทะเลทำไมไม่บอกพี่ ไปโพสต์ในทวิตแบบนั้นอ่ะจะมีใครพาไปมั้ย หืมม”พี่ไวท์พูดพร้อมกับเอามือลูบหัวผมเบาๆ ไม่ได้ๆต้องดุซะหน่อย ข้อหาทำผมตกใจ
“พี่เล่นไรเนี่ยย ผมตกใจหมดเลยผมก็นึกว่าพี่โกรธผม แล้วถ้าผมบอกพี่อ่ะ พี่จะพาผมไปหรอ ช่วงนี้ผมเห็นพี่ยุ่งๆ เรียนก็หนักผมกลัวพี่เหนื่อยผมเลยไม่อยากกวนพี่อ่ะ” ได้ทีก็ใส่เป็นชุดเลยครับผม แต่ตอนแรกผมกะว่าจะดุแต่ดูไปดูมาผมเหมือนเป็นห่วงพี่ไวท์เลยเนอะ
“แหนะๆ เป็นห่วงพี่อ่ะดิ”
“อะไรๆ ใครเป็นห่วง พี่โมเมเองว่ะ แล้วตกลงพาผมไปป่ะเนี่ย ทะเลอ่ะ”
“พาไปดีมั้ยน้า”พี่ไวท์ทำหน้าคิด ผมนี่ลุ้นตัวเกร็งเลยครัช
“ไปป่ะๆ ไปเถอะนะ”
“โอเคๆ ไปๆ ไปวันนี้เลยม้ะ??”จัดไปพี่ๆๆๆ ผมพร้อมแล้วตอนนี้ใจอยู่ทะเลแล้ว
“โอเค พี่ไวท์กัปเก็บกระเป๋าแป๊ป”
“เฮ้ยๆพี่พูดเล่น ยังไม่ได้ขอแม่เลยจะไปได้ไง”พี่พูดเล่นแต่ผมเอาจริง
“ไม่รู้แหละพี่พูดแล้ว ถึงพี่จะพูดเล่นแต่ผมเอาจริง เดี๋ยวผมลงไปบอกแม่เอง”พูดจบผมก็วิ่งลงไปบอกแม่เลย หลังจากที่ผมบอกแม่แล้ว แม่ก็อนุญาตโดยที่มีพี่กัสช่วยกล่อมแม่
“แม่ไม่อนุญาตหรอก ใช่มะ”นี่คือคำแรกเมื่อผมก้าวขาเข้ามาในห้อง
“เสียใจด้วยนะพี่ไวท์ แม่อนุญาต”พี่ไวท์ทำหน้าเหวอทันที
“และในเมื่อแม่อนุญาต พี่ก็ต้องพาผมไป”
“โอเคๆ พี่ยอมเก็บของๆ เดี๋ยวไปช้า อดเล่นน้ำ พี่ให้ค้าง2คืน โอเคม้ะ”
“โอเคครับบ เย้ๆๆได้ไปทะเลแล้วผมรักพี่ไวท์ที่สุดเลย”พูดจบผมก็กระโดดกอดพี่ไวท์ตัวลอยเลยครับ
แกล็ก
พี่เงิน!!!!
“แหมๆๆๆๆ น้อยๆหน่อยไอ้ไวท์ มึงอ่ะจะไปทะเลไม่มีชวนกูกับกัสหรอกกนะ”
“น้อยๆไรนี่มันห้องกู กูจะทำอะไรก็ได้เว้ย”ผมรีบส่งสายตาเชิงปรามไปให้พี่ไวท์ทันที
“เออพี่เงินไปทะเลด้วยกันป่ะ”ไหนๆพี่เค้าก็มาล้ะ ชวนเลยล้ะกัน
“ช้าไปมั้ยกัป”พี่เงินมองผมยิ้มๆ
“มึงนี่ กัปชวนแล้วยังกวนตีนอีก จะไปไม่ไป”
“ไปๆ เดี๋ยวกูกับกัสเก็บของแป๊ป”พอพี่เงินพูดจบก็หันหลังเตรียมเดินออกจากห้องทันที
เย้ๆๆๆๆ ได้ไปทะเลแล้ว รออีกแป๊ปนะทะเลเดี๋ยวเจอกัน
________________________________
ตอนที่6 มาเสิร์ฟแล้วค่าาา ตอนที่แล้วอาจจะสั้นไปหน่อย ตอนนี้เลยจัดเต็มให้รีดเดอร์ทุกคน
อ่านให้สนุกนะคะ แล้วเจอกันค่าาาาา^^
ความคิดเห็น