คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : รอคำว่ารัก [Tree] 100%
เจ็บปวดที่ได้แต่มอง
เจ็บปวดที่ได้แต่ปลอบตัวเองว่าไม่เป็นไร
แค่เห็นนายมีความสุขและยิ้มได้ฉันก็ยินดี
คิมจุนมยอนจะรู้ตัวบ้างมั้ยว่ารุ่นพี่โจคยูฮยอนกำลังเจ็บที่นายกำลังจะค่อยๆเดินจากไปทีละก้าว ไปเป็นของคนอื่น
“ฉันคงทำได้แค่เฝ้ามองนายนะจุนมยอน”คยูฮยอนมองไปข้างในอย่างเศร้าๆก่อนจะเดินหนีไปเค้าคงต้องหลบไปทำใจแล้วละ
ในเมื่อเฝ้ามองมานานแต่รุ่นน้องตัวเล็กไม่มีใจให้เค้า เค้าก็ต้องเป็นฝ่ายเดินจากไปเฝ้ามองอยู่ห่างๆ
แต่ในทางกลับกันเค้าจะหาทางกำจัดจางอี้ชิงออกจากจุนมยอนไปด้วย เค้าไม่ต้องการให้จุนมยอนต้องเจ็บตัวเพราะคนเลวแบบจางอี้ชิง
“โจวคยูฮยอน นายหลบมามองน้องจุนมยอนอีกแล้วนะ” เสียงของคนตัวเล็กอีกคนที่แอบมองเค้าอยู่เดินเข้ามาสะกิดเค้า
“ลีทงเฮ นายมาทำอะไร”
“ฉันหรอ ก็มาเดินตรวจตราความเรียบร้อยของหอไง แต่นายมาแอบดูน้องจุนมยอนทุกวันเลยนะ แล้วไม่เจ็บหรอฉากเมื่อกี้ของน้องจุนมยอนกับรุ่นน้องโอเซฮุน หนุ่มฮอตชมรมบาส”คำพูดของทงเฮมันเหมือนตะปูที่มาทิ่มแทงใจของคยูฮยอนเต็มๆ
“ใครบอกว่าฉันเจ็บ ฉันไม่เจ็บสักนิดเลยนะ”อาการปากอย่างใจอย่างของคยูฮยอนทำเอาทงเฮหัวเราะลั่น
“ฮ่าๆๆๆๆๆๆนายนี่นะไม่เจ็บอย่าปกปิดหน่อยเลยฉันดูออกนะว่านายมันเจ็บมากขนาดไหน แต่ก็อย่างว่าแหละนะ ในเมื่อนายเลือกที่จะมองแบบห่างๆก็นับว่าสุดยอดแล้ว เป็นฉันคงทนไม่ได้หรอกนะ”
“นายรู้?”คยูฮยอนถามคนตรงหน้าเจ้านี่มารู้ความรู้สึกของเค้าได้ยังไง
“ใช่ฉันรู้ แค่มองตานายก็รู้แล้วนายมันโกหกไม่เก่งทำไมฉันจะดูไม่ออกกัน เอาน่ะยังไงก็มีคนต่อคิวรอนายตั้งเยอะแยะอย่าเสียใจไป”ทงเฮตบไหล่คยูฮยอนก่อนจะทำท่าเดินเลี่ยงไป แต่คยูนั้นได้เรียกเค้าก่อน
“ทงเฮ ช่วยอะไรอย่างนึงหน่อยสิ”เป็นครั้งแรกที่คยูเอ่ยปากขอให้ทงเฮช่วยเหลือ
“ช่วยอะไร”ทงเฮหันมาถาม ก่อนจะเดินมาตรงหน้าของคยู
“ช่วยจับตาดูจางอี้ชิงและพรรคพวกให้ฉันหน่อย พวกนั้นจะทำร้ายจุนมยอนกับเจ้าเด็กนั่น”น้ำเสียงของคยูดูเศร้าลงความจริงเค้าอยากปกป้องจุนมยอนแต่ดูแล้วเค้าคนเดียวคงไม่ไหวแน่ๆ
“ก็ได้ แต่มีข้อแลกเปลี่ยนนิดหน่อยนะ”
“อะไร”คยูมองหน้าทงเฮอย่างงงๆขอให้ช่วยแค่นี้ทำไมต้องขอแลกเปลี่ยนด้วย ทงเฮไม่พูดอะไรมากเค้าโยนงานทั้งหมดมาให้คยูทำ “นายต้องทำงานนี่ให้ฉันแล้วฉันจะช่วยนายเอง ห้ามปฎิเสธ และห้ามถามอะไรทั้งสิ้น” เมื่อไม่มีทางปฎิเสธได้ คยูจึงต้องทำใจยอมรับงานนั้นมาทำเพื่อแลกเปลี่ยนกับการที่ให้ทงเฮช่วยเหลือ
“จงอิน แกเคยกอดนางฟ้ามั้ยวะ”เซฮุนทำทาฟินแล้วนึกถึงตอนที่เค้าได้กอดกับคนตัวเล็กที่น่ารักและน่าทะนุถนอมที่สุดในบรรดาทุกคนที่เค้าเคยเจอมา จุนมยอนเป็นคนที่น่ารักและน่าปกป้องที่สุดแล้ว
“แค่ได้กอดพี่เค้าทำหน้าฟินไปสามชาติเลยนะ”จงอินแกล้งแซว บางทีเค้าคงกำลังหมั่นไส้เซฮุนอยู่ก็เป็นได้
“ไม่ได้แค่กอดนะ ฉันบอกเค้าไปแล้วว่าชอบเค้า”เซฮุนทำท่าภูมิใจในตัวเองมากก จงอินถึงกับหัวเราะ”นี่เป็นเอามากนะ”
จงอินเงียบไปก่อนจะถามอะไรบางอย่าง “นายรู้เรื่องพี่อี้ชิงแล้วใช่มั้ย” คำถามนี้ทำให้เซฮุนที่นั่งยิ้มอยู่ถึงหับเครียดขึ้นมา เค้าจะรับมือกับผู้ชายคนนี้ยังไงดี จางอี้ชิงเป็นมาเฟียที่ใหญ่โตพอๆกับรุ่นพี่คยูฮยอน แต่นิสัยของความเป้นมาเฟียนั้นแตกต่างกันลิบลับ รุ่นพี่อี้ชิงมีนิสัยที่ค่อนข้างเอาแต่ใจตัวเอง และมักชอบใช้กำลังข่มขู่คนอื่นไปทั่วทั้งมหาลัยจะรู้จักเค้าเรื่องนี้ และของทุกอย่างที่เค้าอยากได้ใครก็ห้ามแตะต้อง ข้อนี้ทุกคนในมหาลัยรู้ดีว่าอี้ชิงแอบชอบจุนมยอนและเฝ้าตามจีบอยู่แต่ก็มีคู่แข่งเป้นรุ่นพี่คยูฮยอนที่คอยตามกันท่าอี้ชิงไว้เสมอ
“ฉันรู้แล้ว แต่ยังคิดไม่ออกว่าจะรับมือยังไงดี นายก็รู้จางอี้ชิงนิสัยเป็นยังไง”
“มีอะไรให้ช่วยก็บอกแล้วกันนะ เอ่อ ฉันไปก่อนนะนัดคยองซูไว้เดี๋ยวจะสาย”จงอินรีบเดินไปพร้อมกับมองนาฬิกาไปด้วย ปล่อยให้เซฮุนนั่งใช้ความคิดอยู่คนเดียว เค้าต้องจัดการอะไรสักอย่างแล้วละ ก่อนจะล้วงเข้าไปในกระเป๋าเสื้อแล้วหยิบเบอร์โทรของจุนมยอนออกมา ก่อนจะหยิบมือถือออกมาแล้วกดเบอร์ของจุนมยอนลงไป รอให้คนตัวเล็กรับโทรศัพท์อยากฟังเสียงเวลาคุยกันในโทรศัพท์จริงๆเลยจะน่ารักขนาดไหนนะ
“(ฮัลโหล ใครน่ะ)” เสียงของคนตัวเล็กดังมาจากปลายสาย
“เอ่อ เซฮุนเองครับจุนมยอน” แค่ได้ยินเสียงเซฮุนก็ฝันดีแล้วล่ะ
“(มีอะไรหรอ เซฮุนเมื่อกี้ก็เพิ่งเจอกันนี่นา)”
“จุนมยอนยังไม่ตอบผมเลยนะ”
“(ฉันว่า ฉันตอบไปหมดแล้วเซฮุนอ่า)”จุนมยอนไม่รู้เลยหรอว่าทำเสียงน่ารักอ้อนๆแบบนี้เซฮุนฟินนะ -///-
“จุนมยอนยังไม่ตอบผมเลยนะว่าจะไปเชียร์ผมมั้ย ผมอยากให้จุนมยอนไปมากๆเลยนะ”
“(อ่า...นายอยากให้ฉันไปจริงๆหรอ งั้นฉันไปก็ได้แต่มีข้อแม้นะ)”
“ข้อแม้อะไร”
“(นายต้องห้ามปฎิเสธนะ ถ้าฉันไปนายต้องพาฉันไปทุกที่ที่ฉันอยากไป...)”จุนมยอนต้องกลืนคำพูดตรงท้ายลงคอไปด้วยความเขิน ทุกที่ที่จุนมยอนจะให้เซฮุนพาไปมันคือสิ่งเค้าวาดฝันไว้ว่าอยากไปกับเซฮุน
“ขอเพียงจุนมยอนสั่งผม โอเซฮุนคนนี้ยินดีครับ”
“(ชริส์ นี่มันช่วงโปรโมชั่นสำหรับฉันใช่มั้ยเนี่ย ฮ่าๆๆๆ)”
“ใครบอกว่านี่เป็นช่วงโปรโมชั่นครับ นี่มันสำหรับจุนมยอนคนเดียวเลยนะไม่รู้หรอ”
“(งั้นฉันไปดูนายซ้อมทุกวันดีมั้ยนะ คิคิคิ)”
“ดีสิ ดีมากๆเลยจุนมยอนของผม”
“(อ่า นี่ฉันเป็นของนายไปแล้วหรอเนี่ย)”
“ช็อคโกแลตของจุนมยอนอร่อยมากเลย ไว้วันหลังไปทำด้วยกันนะครับ”
“(นายจะไปทำอีกจริงๆหรอ ช็อคโกแลตของนายมันขมแต่ก็ช่างมันเถอะนะ)”
“ขมแต่จุนมยอนก็กินไม่ใช่หรอไง”เซฮุนแกล้งตัดพ้อใส่คนในสาย จนจุนมยอนที่ฟังอยู่ยิ้มออกมา
“(ถ้าไม่กินก็กลัวว่าคนที่ให้จะโกรษเอาน่ะ เอาไปให้คนอื่นเค้าจะกินกันหรอไง คิคิคิ)”เสียงหัวเราะของจุนมยอน กับถ้อยคำที่กลัวว่าเค้าจะโกรษทำเอาเซฮุนปริ่มสุขจนบอกไม่ถูก
“จุนมยอนอ่า น่ารักจังเลยนี่เราคบกันใช่มั้ยครับ”
“(หื้ม คงจะอย่างนั้นแหละมั้ง><)”
“มีคนเตือนผมเรื่องรุ่นพี่อี้ชิง ยังไงจุนมยอนก็ระวังตัวไว้ด้วยนะฮุนเป็นห่วงจุนมยอนนะ”
“(นายก็รู้เรื่องอี้ชิงแล้วหรอ)”เสียงหวานๆถามเซฮุน
“รุ่นพี่ชานยอลบอกผมตอนออกจากร้านเบเกอรี่ แล้วผมก็แอบได้ยินรุ่นพี่คยูฮยอนคุยกับจุนมยอน นี่เค้าไม่ได้แอบฟังนะ”เซฮุนพูดอย่างร้อนตัว
“(ฮ่าๆๆๆ เซฮุนฉันยังไม่ได้ว่าอะไรเลยนะ งั้นฉันจะระวังตัวให้มากๆนะนายก็ด้วยเป็นห่วง..นะ)”
“ครับผม” เซฮุนเงียบไปสักพักก่อนจะเรียกชื่อคนในสายอีกครั้ง” จุนมยอน”น้ำเสียงของเค้าดูหนักแน่นมากกว่าเดิม
“(อะไร)”
“ตั้งใจฟังมันดีๆนะ”
“(อือออ)”
“ซา-รัง-เฮ ได้ยินแล้วใช่มั้ยครับตัวเล็กของผม”
“(ได้ยินแล้วน่ะ)”
“แล้วตัวเล็กรักผมมั้ยนะ”เซฮุนแกล้งถาม
“(อ่า ที่ผ่านมามองไม่ออกหรอไง เจ้าดื้อ)”
“ผมไม่ดื้อนะ ตัวเล็กอ่ะดื้อกว่าผมอีก”
“(นายนั่นแหละดื้อ โอเซฮุนดื้อมากๆ แต่..เค้าก็ชอบนะ)”จุนมยอนพูดด้วยน้ำเสียงเขินอาย ก่อนจะรีบเปลี่ยนเรื่องคุย
“(แล้วเอาเบอร์เค้ามาจากไหนอ่ะ)”
“เอามาจาก พี่ซอฮยอนกับพี่ทิฟฟานี่น่ะ^^”
“(ห๊ะ เอามาจากนูน่าทั้งสองหรอ)”เสียงของจุนมยอนดูแปลกใจมากกับคำตอบที่ได้ นูน่าทั้งสองเอาเบอร์เค้าไปให้เซฮุนได้ยังไง
“อ่อ แต่รุ่นพี่ชานยอลเป็นคนบอผมนะว่าเป็นเบอร์ของตัวเล็ก”
“(นี่เค้าไม่ได้ตัวเล็กนะ เค้าสูงเหมือนกันนะหยุดเรียกว่าตัวเล็กสักที)”
“จุนมยอนตัวเล็กของผมน่ารักดีออก ฮ่าๆๆๆๆ”เซฮุนระเบิดเสียงหัวเราะใส่ในโทรศัพท์
“(งอนแล้ว ไม่ไปดูแล้ว เซฮุนบ้า)”
“อ่า ไม่เรียกตัวเล็กแล้วก็ได้อย่างอนฮุนนะๆๆๆ จุนมยอนอ่าฮุนไม่เคยง้อใครแบบนี้เลยนะ”
“(.....)”ไม่มีเสียงตอบกลับจากจุนมยอน
“อย่างอนฮุนนะ จุนมยอนอ่าฟังฮุนอยู่มั้ย เฮ้ ยังอยู่มั้ย”
“(ฟังอยู่ ชริส์)”
“หายงอนฮุนยัง”
“(ยัง..แค่นี้นะง่วงนอนแล้ว ชริส์)”
“เดี๋ยวๆๆๆ”
“(อะไรล่ะ)”
“ฝันดีนะที่รักของผม”
“(อืมม ฝันดีนะฮุน จุ๊บ)” จุนมยอนพูดแค่นั้นก็กดตัดสายไปด้วยความอายปล่อยให้เซฮุนนอนยิ้มอยู่คนเดียว เค้าพอจะเดาออกว่าจุนมยอนน่ะไม่ได้โกรษเค้าหรอก แต่นั่นมันก็น่ารักไปอีกแบบ ยิ่งทำแบบนี้จุนมยอนจะรู้มั้ยว่าทำให้เซฮุนหลงรักจุนมยอนมากขึ้นไปอีกหลายเท่าตัว
ที่ชมรมบาส เซฮุนยืนมองหาคนตัวขาวที่เค้าตั้งใจนัดไว้จนไม่มีสมาธิที่จะซ้อมก่อนลงแข่ง ปกติจุนมยอนจะมาดูเขาซ้อมแต่เช้าแล้วนะ แต่ทำไมตอนนี้ยังไม่มา
“มองหาใครหรอ” เสียงเล็กๆที่ดังมาจากข้างหลังถามขึ้น ก่อนที่เซฮุนจะหันไปด้วยความตกใจ
“เปล่าสักหน่อย”น้ำเสียงที่ตะกุกตะกัก ทำให้จุนมยอนถึงกับอมยิ้มเล็กๆ
“มองหาฉันก็บอกมาเถอะน่า ก็แค่มาช้าไม่ใช่ไม่มาสักหน่อย”รอยยิ้มเล็กๆที่มุมปากของเซฮุนค่อยๆหลุดออกมาอย่างไม่รู้ตัวหลังจากที่ได้ฟังประโยคนั้นของจุนมยอน นอกจากจะน่ารักแล้ว ยิ้มทีโลกของเซฮุนแม่งจะหยุดหมุนเลย ฮือออ ย่ายิ้มแบบนี้ให้ใครเห็นนะฮุนหวงงง
“ยิ้มอะไรของนายไปซ้อมเลยไป” ว่าแล้วก็ดันตัวของคนตัวสูงที่เอาแต่ยืนยิ้มเข้าไปในโรงยิม ก่อนที่จะเดินตามไปข้างในโดยที่ทั้งสองคนนั้นไม่รู้ว่าทั้งหมดนี้อยู่ในสายตาของใครอีกคนที่เฝ้ามองอย่างเจ็บปวดและแค้นใจ
“จางอี้ชิง”เสียงเย็นๆที่อี้ชิงคุ้นหูเรียกสติของเขานั้นให้คืนมา เสียงนั้นมันไม่ใช่ของใครเลยเป็นเสียงของคยูฮยอนศัตรูของเขาเอง
“นายนี่ตามติดจุนมยอนจังเลยนะ ก็รู้อยู่ว่าเขากับเจ้าเด็กบ้านั่นเป็นอะไรกัน”อี้ชิงพูดอย่างเย้ยหยันหากโจคยูฮยอนมาเพราะเรื่องนี้ล่ะก็ เขาก็ต้องย้อนกลับไปดูตัวเองเหมือนกัน
“ฉันรู้ว่านายจะสื่อถึงอะไร แต่ระหว่างฉันกับนายมันต่างกัน ถึงฉันจะชอบจุนมยอนแต่ฉันก็รับได้กับสิ่งที่เขาเลือก ซึ่งมันไม่เหมือนนายเลยสักนิด ฉันขอเตือนนายไว้อย่างนึงนะ ถ้านายทำอะไรเซฮุนกับจุนมยอนล่ะก็ ฉันไม่ไว้หน้านายแน่!!”คำพูดของคยูฮยอนดูเหมือนว่าจะไม่เข้าไปในหัวของอี้ชิงเลยสักนิด แถมอี้ชิงยังยิ้มให้เขาแบบเยาะเย้ยอยุ่อย่างนั้น
“หึ แล้วทำไมฉันต้องฟังนายด้วยล่ะ” อี้ชิงเดินมากระซิบที่ข้างหูคยู ก่อนจะเดินกระแทกไหล่คยูแรงๆแล้วเดินหนีไปโดยไม่ฟังคำเรียกเลยสักนิด
“ผับของนาย บ่อนของนาย ฉันเคยเตือนไว้แล้วว่าถ้าไม่ทำตามที่ฉันขอเรื่องจุนมยอน ทุกอย่างที่เป็นของนายฉันจะพังมันให้หมด รอรับมันไว้ให้ดีล่ะจางอี้ชิง”คยูกำหมัดแน่นให้กับท่าทางที่อวดดีของอี้ชิง ก่อนจะมองเข้าไปในโรงยิมแล้วเขาเห็นรอยยิ้มและสายตาที่จุนมยอนมองเซฮุนแล้ว ได้แต่เจ็บอย่างบอกไม่ถูก
“พี่รักนายนะจุนมยอนแม้นายจะไม่เคยมองมาที่พี่เลยก็ตาม”
“แฟนมาเฝ้าเลยหรอวะ” จงอินยังคงอดที่จะแซวเรื่องนี้กับเซฮุนไม่ได้สักที ก็นะรุ่นพี่จุนมยอนยังไม่มามันก็มองหา พอมามันก็ดูสวีทๆกับพี่เขาอีก ไม่ให้แซวก็ยังไงอยู่นะ
“เขามาตามคำขอของฉันต่างหากล่ะ”เซฮุนตอบจงอินแบบไม่มองหน้า มือของเขากำลังเก็บของเตรียมตัวพาจุนมยอนไปเดทกันตามที่เขาคิดไว้แต่จุนมยอนนั้นจะว่างไปด้วยมั้ยนะ
“อ่อ หรออ ฮ่าๆๆๆงั้นไปก่อนนะไม่อยากขัดจังหวะ พอดีนัดกับคยองซูไว้”
-------------------------------------------------------------------------------------------------
ครบ100% แล้ว *พรากก*
เร่งฟิค ได้ที่ @_ssbuums ค่ะ
เมาส์มอย : แต่งไปฟินไป
ความคิดเห็น