รอคำว่ารัก [sehun x suho]

ลำดับตอนที่ #3 : รอคำว่ารัก [two] 100 %

จุนมยอนออกมาที่ร้านเค้กข้างมหาลัยก่อนเวลานัดถึงหนึ่งชั่วโมงตามจริงเค้าไม่ได้รีบร้อนอะไรนะ แต่วันนี้เค้าขอร้องให้ทิฟฟานี่และซอฮยอนนูน่าช่วยสอนเค้าทำช็อคโกแลตให้
"จุนมยอนของพวกเรามีความรักแล้วหรอเนี่ย"ซอฮยอนอดที่จะแซวน้องชายคนสนิทไม่ได้เสียจริงๆ ก็ดูสิจุนมยอนเล่นทำช็อคโกแลตไปแล้วยิ้มไป จะไม่ให้มีอะไรได้ไง
"เธอก็ไปแซวน้องจุนมยอนเค้าดูสิหน้าแดงใหญ่เลยน่ะ"ถึงแม้ทิฟฟานี่จะดุที่ซอฮยอนไปแซวน้องชายตัวเล็กคนนี้ แต่ดูแล้วมันก็อดคิดไม่ได้จริงๆ เพราะเมื่อก่อนจุนมยอนมาร้านนี้บ่อยแต่ไม่เคยให้เธอหรือซอฮยอนสอนทำของพวกนี้เลย ต้องมีอะไรสักอย่างแน่นอน
"อ่า นูน่าก็แซวผมไปเรื่อยผมเนี่ยนะมีความรัก"จุนมยอนกำลังโกหกพี่สาวทั้งสองของเค้าอยู่ แต่มันก็ไม่เป็นผลเลยสักนิดทิฟฟานี่และซอฮยอนนูน่าต่างส่ายหน้าไม่เชื่อทั้งคู่
"ถ้าเราบอกว่าทำไปให้คยูฮยอนพี่ชายของเรา พี่ยังจะเชื่อมากกว่านะจุนมยอน"
"โอ้ว แปปนึงนะ เหมือนมีลูกค้าเข้ามาเลย"ทั้งซอฮยอนและทิฟฟานี่ต่างพากันเข้าไปดูลูกค้าผู้มาใหม่  แต่ภายใต้กระจกใสของร้านทำให้บุคคลผู้มาใหม่ต้องมองเข้ามาข้างใน ก่อนที่จะยิ้มออกมาและหยิบมือถือมาถ่ายรูปร่างบางที่กำลังทำช็อคโกแลตอยู่เอาไว้
"นี่เซฮุน แกทำไมไม่เข้าไปหาพี่เค้าวะ"จงอินที่แอบมองอยู่ก็เอ่ยขึ้นมา เซฮุนจึงนิ่งเงียบไป
"แกจะให้ฉันเข้าไปกวนพี่เค้าหรอไงจงอิน"ถึงปากจะตอบแต่สายตาก็ยังคงมองไปที่ร่างบาง แค่มองก็ยังดี สำหรับเซฮุนเค้าไม่ต้องการอะไรมากกว่านี้แล้ว
"ไปช่วยทำไง ตัวเล็กจะทำยังไงไหวช็อคโกแลตเท่าที่รู้มามันต้องใช้กำลังในการทำมากนะ"จงอินพูดแค่นั้นก่อนจะหันไปหาซอฮยอน แล้วกระซิบลงที่ข้างหู"พี่แบคฮยอนกับพี่ชานยอลยังไม่มาหรอครับนูน่า"
ซอฮยอนไม่ตอบอะไร แต่ชี้นิ้วไปทางประตูที่สองคนนั้นกำลังเดินเข้ามา "นูน่าทั้งสองครับผมฝากเจ้านี่ไปช่วยพี่จุนมยอนข้างในได้มั้ยครับทำคนเดียวไม่สนุกหรอก"
เมื่อสิ้นคำพูดของจงอินเซฮุนก็ถึงกับเหวอไป  เค้าทำอะไรไม่ถูกเลยจริงๆ "ได้สิจ้ะ"ทิฟฟานี่ตอบสั้นๆก่อนจะดึงแขนเซฮุนเข้าไปข้างใน 'โชคดีนะเพื่อน'จงอินยิ้มที่มุมปากก่อนจะหันไปทางซอฮยอน
"นู่น่าครับ ช่วยเพื่อนผมด้วยนะครับมันแอบชอบรุ่นพี่จุนมยอนมานาน แต่มันไม่รู้จะบอกยังไง"
"เอาน่ะ ยังไงก็ถือว่าช่วยจุนมยอนด้วยนะนูน่า"แบคฮยอนก็ขอร้องซอฮยอนด้วยเหมือนกัน เรื่องนี้มีเค้า  ชานยอล จงอิน แล้วก็ทิฟฟานี่กับซอฮยอนนูน่าเท่านั้นที่รู้
"พี่จะคอยช่วยนะ แต่ไม่รับประกันว่าจะสำเร็จมั้ย"










"มันไม่ใช่อย่างนี้นะ"เสียงทิฟฟานี่ดังมาจากข้างในก็เซฮุนดันใส่ใส่ผงช็อคโกแลตมากเกินไป ทำให้มันขมส่วนจุนมยอนก็แอบขำเบาๆ ก็เซฮุนไม่ถามอะไรใครเลยมีแต่ใส่เอาๆ
"พี่หัวเราะอะไรผมครับ"เซฮุนหันมาถามคนตัวเล็กที่เอาแต่หัวเราะเค้า ก่อนจะมองอย่างพิจารณาและเดินเข้าไปหาใกล้ด้วยสติและหัวใจที่เรียกหา


"ก็นาย..."ร่างบางยังไม่ทันได้พูดจบก็ถูกคนตัวสูงกว่ามาจ้องตาเค้า จนทำให้เค้าเริ่มรู้สึกร้อนที่ใบหน้าและไม่กล้าสบตาด้วยใกล้ๆ
ยิ่งใกล้ก็ยิ่งน่ารัก เค้านึกถึงคำที่จงอินบอก ถ้าช้าคนอื่นเอาไปจะทำไงยิ่งเค้ามีคู่แข่งที่หน้ากลัวอย่างรุ่นพี่อี้ชิงเค้าต้องยิ่งทำคะแนนสินะ
"พี่ผมขอบคุณนะสำหรับผ้าพันคอ แต่"เซฮุนหยุดพูดแค่นั้นก่อนจะค่อยๆเดินเข้ามาหาคนตัวเล็กมากขึ้นอีก
"จะดีมากนะถ้าพี่เอามาให้ผมเอง ผมชอบนะ"ร่างสูงมองคนตัวเล็กที่กำลังเหวออยู่ ก่อนจะไปหอมแก้มคนตัวเล็กเบาๆ แก้มนิ่มๆหอมๆนี้มันทำให้เค้าตกหลุมรักฮยองตัวเล็กมากขึ้น 
"ทะ...ทำอะไรของนายมาหอมแก้มพี่ทำไม"จุนมยอนเอามือขึ้นมาลูบแก้มของตัวเองเบาๆ พร้อมกับหน้าที่เริ่มขึ้นสีแดงราวกับลูกมะเขือเทศ
"เอ่อ คือว่า"แค่จะบอกรักบอกชอบเซฮุนก็เหมือนมีอะไรมาคอยอุดปากอีกซ้ำสอง หรือว่าเค้าจะไม่มีสิทธิบอกรักรุ่นพี่ที่เค้าแอบรักหรือไงกันนะ

แค่ได้พบและสบตามันก็ทำให้เค้าแอบหวั่นไหวตั้งแต่วันแรกที่พบเจอ
ผู้ชายที่ผิวขาวราวกับเกล็ดหิมะ 
ผู้ชายที่น่ารักและน่าทะนุถนอม
ผู้ชายที่ยิ้มทีนึงทำให้โลกของเค้านั้นสดใส
ผู้ชายที่เค้ามักจะแอบมอง
ผู้ชายที่ใครต่อใครและเค้าอยากลองเป็นเจ้าของ
ผู้ชายคนนี้ทำให้เค้าตกหลุมรักตั้งแต่วินาทีแรกที่ได้แอบมอง
คิมจุนมยอนของโอเซฮุน
แค่อยู่ใกล้ๆยังมีความสุขมากๆเลย

 

"ผมให้พี่นะ แม้มันจะขมไปหน่อยก็ตาม"เซฮุนยื่นกล่องช็อคโกแลตที่เค้าเพิ่งหัดทำให้จุนมยอน เมื่อเห็นคนตัวเล็กไม่ยื่นมืออกมาเซฮุนจึงเอามือของจุนมยอนมาอล้วเอาช็อคโกแลตของเค้ายัดใส่ไปในมือที่แสนนุ่มนิ่ม แค่ได้จับมือเซฮุนก็รู้สึกเหมือนตัวเองจะลอยได้ยังไงก็ไม่รู้
"เซฮุนนายเอาไปกินสิ พี่เอาไปแบคฮยอนมันก็ไม่กินหรอก"คนตัวเล็กเอาเพื่อนสนิทตัวแสบมาอ้าง ก่อนจะเอาช็อคโกแลตใส่มือเซฮุน แล้วก็จะเดินออกไป
"พี่"แต่จู่ๆเซฮุนก็เรียกเค้าเอาไว้
"อะไร"จุนมยอนตอบกลับโดยไม่มองหน้าเซฮุน ถ้าขืนเค้าหันไปมองเซฮุนต้องรู้แน่ๆว่าเค้ากำลังเขินอยู่
"ถ้าไม่รบกวน ช่วยมาเชียร์แล้วดูผมซ้อมทุกวันได้มั้ยครับ"คำพูดที่่ดูเหมือนจะธรรมดาแต่มันแฝงไปด้วยคำที่ใช้ในการออดอ้อนมากมาย
"เอ่อ ไม่รู้สิ"จุนมยอนตอบกลับไปสั้นๆก่อนจะเดินออกไปด้วยความเขิน โดยที่จุนมยอนไม่รู้เลยว่าได้ขโมยหัวใจดวงน้อยๆของเซฮุนไปด้วย 

"พี่ว่ามันจำเป็นสำหรับเรานะเซฮุน"ทิฟฟานี่ยื่นกระดาษใบเล็กที่เขียนเบอร์โทรศัพท์ของใครสักคนอยู่ในนั้น เธอเอามันใส่มือให้เซฮุนก่อนจะเดินออกมาเก็บของหน้าร้าน โดยที่เซฮุนไม่รู้ว่านั่นคือเบอร์ของจุนมยอน

"โทรไปนัดเค้าให้มาเชียร์นายสิ เค้าน่ะคอยแอบเชียร์นายอยู่นะไม่รู้หรอ"เสียงชานยอลที่ดังออกมาจากข้างร้านทำเอาเซฮุนถึงกับสะดุ้ง 

"พี่ชานยอล"เซฮุนก้มหัวให้เล็กน้อยตามมารยาทแต่ก็ต้องแปลกใจว่าชานยอลรู้ได้ไงว่านี่เป็นเบอร์ใคร

"นั่นมันเบอร์ของจุนมยอน ฉันว่านายควรสารภาพไปไวๆเลยดีกว่าว่ารู้สึกยังไง เท่าที่ฉันตามสืบมาคู่แข่งนายกำลังวางแผนอะไรบางอย่างอยู่ซึ่งมันไม่ดีกับนายแล้วก็จุนมยอน"ชานยอลพูดไปพร้อมกับขยับแว่นตาไป ถ้าขืนเซฮุนชักช้าเจ้านั่นที่เค้าพูดถึงได้ลงมือทำอะไรอย่างที่เค้าคิดไว้แน่ๆ

"รุ่นพี่คยูฮยอนหรอครับ"เซฮุนยากที่จะคาดเดาได้ว่าใคร ที่น่ากลัวสำหรับเค้าก็มีแค่รุ่นพี่คยูฮยอนกับรุ่นพี่อี้ชิง

"ไม่ใช่ ถึงรุ่นพี่คยูฮยอนจะเป็นลูกมาเฟียแต่เค้าก็ไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว ที่ฉันหมายถึงน่ะคือจางอี้ชิง"ชานยอลพูดแค่นั้นก็หันมามองเซฮุนอีกรอบ"นายรีบบอกจุนมยอนไปซะว่า รู้สึกยังไงแล้วก็ระวังตัวด้วยล่ะจางอี้ชิงถ้าได้คิดทำแล้วคงไม่วางมือให้ง่ายๆ"

"รุ่นพี่จางอี้ชิง"ชื่อนี้เซฮุนพอจะรู้กิตติศัพท์ดีถ้าไม่พอใจใครนี่สั่งลูกน้องมาตามเก็บอย่างเดียว อย่าหวังว่าเค้าจะยอมให้ทำอะไรพี่จุนมยอนเลยเถอะ ผมจะปกป้องพี่จุนมยอนเอง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"จับตาดูเซฮุนกับจุนมยอนดีๆล่ะมีอะไรมารายงานฉันด้วย"

"ครับ คุณอี้ชิง"อี้ชิงสั่งลูกน้องที่แฝงตัวเข้ามาทำงานในหอพักของจุนมยอน ให้จับตาดูสองคนนี้ไว้ให้ดีในเมื่อจุนมยอนไม่รับรักเค้า เค้าก็ไม่ยอมให้ใครหน้าไหนเหมือนกัน

"ฉันเตือนนายแล้วนะว่าอย่าทำให้ฉันเจ็บ"อี้ชิงมองไปที่ห้องของจุนมยอนพร้อมกับกำหมัดแน่น เค้าทั้งรักทั้งโกรษที่่คนคนนี้ไม่รับรักเค้า ทั้งๆที่เค้าตามจีบมานานนับปี

"ทำแบบนี้ไม่เกินไแหน่อยหรอไงกัน"เสียงทุ้มต่ำของใครอีกคนดังขึ้นมาจากทางด้านหลัง เค้าเข้ามากระชากไหล่อี้ชิงจนอี้ชิงถึงกับเซ

"ผมนึกว่ารุ่นพี่คยูฮยอน จะไม่สนใจซะอีกนะ"อี้ชิงเหน็บแนมคนที่พึ่งเดินเข้ามา

"ก็ไม่ได้อยากสนใจหรอกนะ ถ้านายไม่ได้วางแผนทำอะไรชั่วๆกับน้องจุนมยอน แล้วอีกอย่างฉันดูแลหอนี้จะส่งใครมาดูด้วยนะว่าใครเป็นเจ้าของ ลูกน้องฉันมีเยอะกว่าของนายนะ หึหึ"คยูฮยอนยิ้มเยาะก่อนจะเดินไปกระซิบข้างหูของอี้ชิง

"เอาคนของนายออกไป ไม่งั้นฉันจะไปปิดบ่อนของนาย"ถ้าให้เทียบกันระหว่างครอบครัวของคยูฮยอนกับอี้ชิง ครอบครัวของอี้ชิงนับว่ายังไม่มีอิทธิพลเท่าของครอบครัวเค้า

"อย่าว่าแต่จุนมยอนจะไม่ชอบนายเลย ไม่ว่าฉันหรือใครๆก็ไม่ชอบนายจางอี้ชิง"

"หึ ผมว่าอีกหน่อยพี่ก็คงเป็นแบบผมนะครับ"อี้ชิงใช้สายตามองคยูฮยอนอย่างเหยียดหยาม

"ถึงฉันจะผิดหวัง แต่ฉันก็มีคนมากมายที่รอเสียบต่อน้องจุนมยอนก็แล้วกัน เก็บสายตาแบบนัั้นไว้มองตัวนายเองในวันที่โดนปิดบ่อนเถอะจางอี้ชิง"

"ฝากไว้ก่อนเถอะ"อี้ชิงพูดแค่นั้นก่อนจะพาลูกน้องกลับไป ส่วนคยูฮยอนก็หันไปมองทางด้านหลังของเค้าก็พบว่าจุนมยอนกำลังเดินกลับเข้ามาพร้อมกับใบหน้าที่สดใสมากกว่าเดิม โดยที่จุนมยอนคงไม่ได้สังเกตุว่าคยูฮยอนกำลังมองเค้าอยู่เลยสักนิด

"จุนมยอน"ไม่ว่าคยูฮยอนจะพยายามเรียกเท่าไรคนที่เพิ่งเดินผ่านเค้าไปก็ไม่หันมาทางเค้าเลย

"คิมจุนมยอน"คราวนี้เค้าตะโกนออกมาทำให้คนที่พึ่งเดินผ่านไปถึงกับชะงัก

"รุ่นพี่"คนตัวเล็กตอบกลับด้วยเสียงที่ดูสดใส

"ไปไหนมา"

"เอ่อ ไปหัดทำช็อคโกแลตกับพี่ซอฮยอนกับพี่แทยอนมาครับ"คนตัวเล็กถึงกับตกใจเมื่อรุ่นพี่ที่เค้าสนิทมาขึ้นเสียงใส่ แม้เค้าจะรู้ว่าที่รุ่นพี่ที่เค้าเคารพขึ้นเสียงใส่เพราะอะไร แต่เค้าเลือกที่จะให้มันหยุดไว้แค่นี้ดีกว่า

"คราวหลังอย่าไปไหนคนเดียวนะ อย่าไปเข้าใกล้อี้ชิงพี่ไม่อยากให้เกิดอันตรายกับนายแล้วก็เจ้าเด็กคนนั้น"มันเป็นสิ่งที่คยูฮยอนต้องกลั้นใจพูดออกมาแม้เค้าจะเจ็บแต่คนตรงหน้าต้องปลอดภับจากคนอย่างจางอี้ชิง

“ทำไมล่ะครับ” คนตัวเล็กถามกลับดูแล้วอี้ชิงไม่น่าจะเลวร้ายนี่นา

“นายรู้จักจางอี้ชิงน้อยเกินไป ในเมื่อนายไม่รับรักอี้ชิงเค้าก็ย่อมทำอะไรที่เลวร้ายได้มากกว่าที่นายคิดอย่าลืมสิ ว่าจางอี้ชิงเป็นใคร”คยูฮยอนพูดโดยไม่สบตาจุนมยอนสักนิด เค้าไม่กล้าสบตาดวงตาคู่สวยนี่เลย ดวงตาที่ทำให้เค้ารักดวงตาที่ทำให้เค้าแทบคลั่ง  แต่เค้าเลือกที่จะหยุดไว้แค่มองอยู่ห่างๆแค่นี้ก็พอรู้ว่าจุนมยอนไม่เลือกเค้า แต่เลือกเด็กหน้ามึนปีหนึ่งที่ชื่อโอเซฮุน

“งั้นผมจะระวังตัวให้มากขึ้นนะครับ”จุนมยอนส่งยิ้มมาให้คยูฮยอนก่อนจะเดินเข้าไปในตึก รุ่นพี่คยูฮยอนดีกับเค้ามากแต่เค้าไม่คิดอะไรที่มันเกินเลยจากคำว่าพี่น้องเลยสักนิด “ขอโทษครับพี่”

จุนมยอนเดินไปนั่งตรงม้านั่งในตึกและมองไปรอบๆก่อนจะพบว่ามีใครอีกคนกำลังเดินตามเค้ามาและดูเหมือนว่ายังคงแอบมองเค้าอยู่ 

“ใครน่ะออกมาเลยนะ”คนตัวเล็กหันไปมองแล้วใช้น้ำเสียงที่ดูดุๆพูดออกมา จนคนที่ตามเค้ามานั้นต้องรีบเดินออกมาจากมุมมืด

“พี่จุนมยอน ดุแบบนี้ก็ยังน่ารักนะ”คำแรกที่คนตัวสูงเอ่ยพร้อมกับเดินเข้ามาหาเค้านั่นทำให้เค้าต้องเงยหน้ามามอง และทำให้เค้านั้นอึ้งไป โอเซฮุนตามเค้ามาทำไม

“นายตามพี่มาทำไม ทำไมไม่รีบกลับตึกของนายไป”สายตาของจุนมยอนมองเซฮุนด้วยความรู้สึกที่หลากหลาย บางทีเค้าก็สับสนว่าทำไมเซฮุนต้องตามเค้ามา

“ผมเอาไดอารี่ ของพี่มาคืนซอฮยอนนูน่าบอกว่ามันคือของพี่ แต่คงไม่โกรษนะ”เซฮุนทำท่าสำนึกผิด เค้ากลัวคนตัวเล็กจะโกรษถ้ารู้ว่าเค้าแอบอ่านมัน

“จะโกรษทำไม หรือว่านายแอบอ่าน”เมื่อสิ้นคำพูดของจุนมยอน เซฮุนก็ได้แต่พยักหน้าเป็นการตอบกลับ ก่อนจะพูดอะไรออกมามันคือความรู้สึกจากใจเค้าจริงๆ

“ผมชอบที่พี่ เขียนถึงผมนะ แล้วผมก็ได้เขียนอะไรไว้ในนั้นด้วย เปิดอ่านสิ”ร่างสูงมองคนตัวเล็กแล้วก็สั่งให้เปิดไดอารี่หน้าสุดท้ายที่จุนมยอนเขียนค้างไว้ แล้วก็เค้าเอามันมาเขียนต่อ

 

 

 

‘จะเป็นอะไรมั้ยที่ฉันคนนี้แอบใจสั่นเวลาเจอหน้านาย โอเซฮุน

ก็แค่อยากบอกว่าผมก็ใจสั่นและเต้นแรงทุกครั้งที่ได้มองพี่จุนมยอน ของผม

ช็อคโกแลตผ้าพันคอที่ทำให้ผมชอบมากเลยนะ

ทุกอย่างที่พี่ทำ ทุกอย่างที่เป็นพี่ผมชอบหมดทุกอย่าง

แล้วจุนมยอนของผมล่ะ แค่ใจสั่นหรือว่ารักผมบอกหน่อยได้มั้ย’

 

 

ทันทีที่จุนมยอนเปิดอ่านเค้าก็รู้สึกเหมือนตัวเองกำลังบินได้ตัวมันเบาเหมือนลอยอยู่ในสวรรค์ ที่ผ่านมาเค้าคิดแค่ว่าแอบชอบข้างเดียวมาตลอด แต่นี่เค้ากับเซฮุนคิดตรงกันมาตลอด พี่ก็รักนายเซฮุน แต่พี่เขินจนพูดไม่ออกแล้ว มันสุขใจจนล้นแล้วละ

“พี่ก็ไม่แน่ใจนะว่ามันคือรักจริงๆหรือเปล่า ไว้ให้แน่ใจจะบอกนะ” จุนมยอนพูดด้วยเสียงเรียบๆแต่ตามจริงเค้ากำลังเขินอยู่ เซฮุนไม่พูดอะไร แต่เค้ากลับยิ้มและกอดจุนมยอนไว้แน่น

“ไม่เป็นไรผมรอได้”

 

ไม่ใช่จุนมยอนไม่รักเซฮุน

แต่จุนมยอนแค่ไม่แน่ใจเท่านั้นเองวส่าที่เซฮุนมารักเค้า

มันคือรักจริงๆหรือแค่สงสารกันแน่

 

“พี่ไปเชียร์ผมด้วยนะ”อยู่ๆเซฮุนก็ล้วงบัตรการแข่งขันบาสเก็ตบอลของมหาลัยมาให้จุนมยอน ก่อนจะยัดมันใส่มือให้คนตัวเล็ก “อาทิตย์หน้าสิบดมงเช้าผมจะรอพี่ไปเชียร์ผมนะ ผมจะเอารางวัลมาให้พี่” เซฮุนมองหน้าจุนมยอนเหมือนต้องการจะพูดอะไรต่อ “แต่ผมขออย่างนึงได้มั้ย ผมขอเรียกพี่ว่าจุนมยอนเฉยๆแบบที่แฟนคนอื่นเค้าทำกันนะ จะได้มั้ย”

จุนมยอนได้ฟังก็นิ่งไปก่อนจะหันตัวหนี “แล้วบอกออกมา “นายจะเรียกอะไรก็แล้วแต่นายเถอะ”

“จุนมยอน อย่าหันหลังให้ผมสิ”คำพูดที่ดูเหมือนสั่งทำให้คนตัวเล็กนั้นเหมือนโดนสาปให้ยืนนิ่งอยู่อย่างนั้น โอเซฮุนนี่มีอิทธิพลกับเค้ามากขนาดนั้นเลยหรือไงกันนะ

“อะไรเล่า ฉันจะรีบขึ้นไป”คนตัวเล็กตอบทั้งๆที่ยังหันหลังให้อยู่อย่างนั้น จนคนตัวสูงต้องหันตัวเค้ากลับมากลิ่นกายที่หอมอ่อนเคล้าคลอลอยมาติดที่จะปลายจมูกสัมผัสแรกบนตัวของจุนมยอนที่เซฮุนได้มีโอกาสจับต้อง

“ไม่รู้ละ ที่ผมให้ไปจุนมยอนจะต้องไปด้วยห้ามเบี้ยวผมเด็ดขาด”น้ำเสียงที่ดูเหมือนจะเอาแต่ใจทำให้คนตัวเล็กกว่าถึงกับอมยิ้ม โอเซฮุนของเค้านี่ช่างเอาแต่ใจจริงๆ

“รู้แล้วน่ะ ไม่ต้องย้ำหรอกว่าแต่ขอไดอารี่คืนด้วย”

“จุนมยอน เขียนถึงผมอีกนะผมชอบ”ร่างสูงกระซิบที่ข้างหูของคนตัวเล็ก ทำให้เค้าได้เห็นแก้มเนียนที่กำลังขึ้นสีอย่างเห็นได้ชัดทำให้เค้าอดคิดไม่ได้ว่าทำไมคนตัวเล็กถึงน่ารักขนาดนี้ ไม่แปลกใจเลยที่ใครๆก็พากันไปรุมจีบรุมรัก และนั่นต้องขอบคุณรุ่นพี่ปาร์คชานยอลที่ทำให้เค้ากล้าที่จะมาบอกรักคนตัวเล็ก

“จุนมยอนขอกอดหน่อยนะ”คำร้องขอแบบเด็กของเซฮุน ที่ไม่ต้องรอคำตอบเค้าก็จัดการสวมกอดคนตัวเล็กที่ทำให้เค้าหลงรักได้มากมายขนาดนี้

ดูเหมือนจุนมยอนจะง่ายไปใช่มั้ยที่ยอมให้เค้ากอด แต่ไม่ใช่เลยจุนมยอนทำอะไรไม่ถูกต่างหากสติของเค้ามันเริ่มหลุดลอยไปตั้งแต่เซฮุนมากระซิบที่ข้างหูเค้าแล้ว เซฮุนนาจะรู้มั้ยตัวฉันจะระเบิดแล้วนะอย่าแกล้งกันให้มีความหวังแบบนี้สิ

“จุนมยอนรู้มั้ยตัวของจุนมยอนมันหอมมากเลยนะ เค้าชักไม่อยากจะปล่อยแล้วสิ”เซฮุนกระซิบเบาๆที่ข้างหู ก่อนจะแอบหอมแก้มขาวเนียนของจุนมยอนไปหนึ่งที

“เค้าไปแล้วนะ”จุนมยอนผละตัวเองจากอ้อมกอดของเซฮุนแล้วรีบเดินหนีไปด้วยความอาย เซฮุนจึงได้แต่มองไปแล้วยิ้มไปอย่างน้อยเค้าก็ได้ทำตามหัวใจเค้าเรียกร้อง 

“จุนมยอนอ่า  เราเป็นแฟนกันแล้วใช่มั้ย”เสียงตะโกนของเซฮุนที่ดังตามหลังมาทำให้จุนมยอนหยุดชะงักก่อนจะหันกลับมา

“ไม่รู้สิ นายก็คิดเอาเองแล้วกัน”คนตัวเล็กตอบอย่างกวนๆ ทำเอาเซฮุนถึงกับเอามือมาบีบจมูกคนตัวเล็กเบาๆแล้วจ้องตาคนตัวเล็กอยู่นาน “บอกหน่อยไม่ได้หรอ เค้ากลัวคิดไปเองคนเดียวนะ” สายตาที่สื่อออกมาของเซฮุนทำให้จุนมยอนหลุดพยักหน้าออกมาอย่างไม่รู้ตัว
















 

จุนมยอนคงไม่รู้สินะว่าตอนนี้หัวใจของเซฮุนนั้นมันบินลอยไปในอากาศแล้ว

เซฮุนขอหยุดทุกอย่างไว้ที่วันนี้ และเวลานี้ได้มั้ยนะ

ช่วงเวลาของความสุข 

อยู่แบบนี้นานๆนะครับ

ผมอยากอยู่ข้างๆคนตัวเล็กคนนี้ที่ผมรัก

 

------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


ในที่สุดก็ครบ 100 % แล้ว อิอิ
ยังไงก็ติชมได้นะ อาจจะ งงๆ กันหน่อยไม่ว่ากันเนอะ
พูดคุยกันได้ที่ทวิตเตอร์ @_mamlism ค่ะ