รอคำว่ารัก [sehun x suho]

ลำดับตอนที่ #2 : รอคำว่ารัก [one]

รอคำว่ารัก [one]

คิมจุนมยอน นักศึกษามหาลัยปีสอง ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นดาวของมหาลัยมามหาลัยเช้ากว่าปกติจากที่เคยมาที่เค้ามาเช้ากว่าทุกวัน นั่นคือเค้าจะได้มาแอบมองรุ่นน้องที่เค้าแอบรักมานาน รุ่นน้องที่เป็นนักกีฬาชมรมบาสของมหาลัย และขึ้นชื่อว่าฮอตที่สุดในชมรมโอเซฮุน
ความรักที่ได้แต่แอบมอง ความรักที่ได้แต่เฝ้าดูและไม่กล้าพอที่จะบอกไป ทำให้ร่างบางต้องแอบดูร่างสูงที่ตัวเองแอบรักแล้วก็คอตกเบาๆ
อยากกล้าพอที่จะไปบอก แต่สิ่งที่กลัวคือการโดนปฎิเสธ เพราะรุ่นน้องคนนี้ของเค้า มีสาวแท้และสาวเทียมมารุมล้อมมากมายเหลือเกิน จนเค้าเองแอบคิดว่าเค้าอาจอยู่นอกสายตาของร่างสูงแล้วก็เป็นได้ ถ้าจุนมยอนสู้คนเหล่านั้นคงไม่ไหวจริงๆ โอเซฮุนจะรู้มั้ยว่าเค้ารู้สึกยังไงทุกครั้งที่เจอและสบตากัน "ผ้าพันคอที่ตั้งใจถักให้ฉันจะให้นายยังไงดีล่ะ" ร่างบางมองผ้าพันคอที่ถือมาอยู่ก็คิดหนัก 
ตั้งใจทำให้สุดๆ และที่สำคัญเค้าไม่เคยทำให้ใครเลยอีกต่างหาก โอเซฮุนเปลี่ยนทุกอย่างในชีวิตของจุนมยอนไปแล้วจริงๆ เรื่องงานแบบนี้เค้าไม่เคยสนใจสักนิด แต่นี่กลับไปขอให้แม่บ้านช่วยสอนมันคืออะไรกันล่ะ
คุณแม่บ้าน มักจะล้อเค้าทุกวันว่าเป็นผู้ชายทำไมต้องทำเรื่องพวกนี้ ด้วยยิ่งคิดก็ยิ่งขำตัวเองพิลึก เค้าก็แค่อยากทำอะไรให้เซฮุนบ้างเท่านั้นเอง "จุนมยอนนายมาแอบมองน้องคนนั้นอีกแล้วนะ"เสียงใสๆ จากเพื่อนสนิทของร่างบางทำให้เค้าถึงกับสะดุ้ง นี่มันเป็นภาพที่ชินตาของเพื่อนรักของเค้าไปแล้วละที่จะเห็นเค้านั่งแอบมองเซฮุนอยู่อย่างนี้
"ก็มันเลิกมองไม่ได้นี่นา"ร่างบางตอบกลับแต่สายตาก็ยังคงมองหาร่างสูงที่ตัวเองอยากเจอ
"นั่งมองน้องเค้าทุกวันแบบนี้ทำไมไม่สารภาพกับเค้าไปเลยล่ะว่าชอบ"คำนี้ของเพื่อนสนิททำให้จุนมยอนคิดหนัก เค้าอยากบอกนะ แต่กลัวอะไรหลายๆอย่างกลัวว่าเซฮุนจะรับไม่ได้และปฎิเสธเค้าเนี่ยสิ "ถ้ามันสารภาพกันได้ง่ายๆก็ดีสิแบค แล้วนั่นถุงอะไรของนายน่ะ"จุนมยอนเปลี่ยนเรื่องทันทีที่เห็นแบคฮยอนถือถุงใบเล็กๆมาด้วย
"อ่อ นี่หรอถุงของชานยอลเค้าน่ะ แล้วนั่นผ้าพันคอของใครอย่าบอกนะของคนนั้นน่ะ"แบคฮยอนพูดพร้อมกับใช้สายตามองไปทางเซฮุนที่กำลังเดินเข้ามาใกล้ตรงที่จุนมยอนนั่งอยู่ แบคฮยอนจึงรีบดึงผ้าพันคออกจากจุนมยอนแล้ววิ่งไปทางเซฮุน จุนมยอนจะร้องห้ามแต่ก็ไม่ทันเลยได้แต่เอามือปิดหน้าไว้ด้วยความอาย ก่อนจะหาที่ซ่อนตัวเพื่อไม่ให้แบคฮยอนชี้มาทางเค้า "มีคนเค้าทำมาให้นายน่ะ เค้าอยู่ทางน่ะ..อ้าวหายไหนเเล้วเนี่ย"แบคฮยอนได้แต่จับผมแก้เก้อจุนมยอนฉันกำลังช่วยนายอยู่นะทำไมนายหายไปไหนเนี่ย T_T 
"เอ่อ ยังไงก็ต้องขอบคุณมากนะครับ ยังไงผมจะรับไว้นะฝากบอกเพื่อนรุ่นพี่ด้วยนะครับว่าผมจะใช้มัน"เซฮุนพูดไปยิ้มไปก่อนจะเอาผ้าพันคอมาพันไว้ แล้วรีบเดินไปทันที
ความจริงเซฮุนมาถึงนานแล้วละ แต่เค้ายังไม่เข้ามาเพราะแอบมองร่างบางที่เข้ามานั่งในนี้ อยากเดินเข้าไปทักทายแต่ขามันก้าวไม่ออก และใจยังไม่กล้าพอขนาดแอบมองเค้ายังใจสั่นเลยได้แต่แอบถ่ายรูป รุ่นพี่จุนมยอนในอริยาบถต่างๆเอาไว้ดูในเวลาที่คิดถึง แต่นี่จุนมยอนฮยองทำผ้าพันคอแล้วเอามาให้เค้านี่มันมีความสุขมากกว่าตอนแอบถ่ายรูปฮยองอีกแน่ะ
แค่ผ้าพันคอหนึ่งผืน ก็ทำให้เซฮุนคนนี้เป็นสุขที่สุดแล้ว











"แหมม ยิ้มหน้าบานมาเลยนะ"เสียงเสียงหนึ่งเอ่ยทักเซฮุนทันทีที่ก้าวเท้าเดินเข้ามาในชมรม "ก็คนมันมีความสุขนี่หว่า ไอ่จงอิน"เซฮุนยังคงมองผ้าพันคออยู่อย่างนั้นและยิ้มกับมันไม่หุบ
"บ้า ป่าววะ ยิ้มกับผ้าพันคอ"จงอินอดแซวเพื่อนเสียไม่ได้ แต่เซฮุนก็ไม่นึกโกรษ 
"จงอิน กุไม่กล้าจีบพี่จุนมยอนเค้าว่ะ"เซฮุนพูดขึ้นมาลอยๆขณะที่จงอินกำลังเอาหูฟังมาเสียบฟังเพลง แต่ก็ต้องถอดมันออกมา "เซฮุนเอ้ย แกจะปล่อยให้พี่จุนมยอนดาวมหาลัยสุดน่ารักหลุดมือไปหรอวะ ถ้าเป็นกุนี่เข้าไปจีบเลยนะเว้ย ขาว สวยน่ารัก นั่นน่ะ สเปคชายทั้งหลายเลยนะ"
"จงอิน แกหยุดความคิดของแกเลยนะ ฉันไม่ให้แกจีบพี่จุนมยอนเด็ดขาด"เสียงที่ดูเข้มๆทำให้จงอินหลุดขำออกมา ยังไม่ทันไปจีบเค้าไอ่เจ้านี่ก็วางท่าทีหวงซะแล้ว
"ฮ่าๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ แกนี่นะยังไม่ทันได้จีบพี่เค้า บอกรักพี่เค้าก็วางท่าทีหวงซะแล้ว"จงอินยังคงหัวเราะอยู่อย่างนั้น อีกอย่างถึงพี่จุนมยอนจะน่ารัก และสวยมากก็จริงแต่เค้าไม่มีทางหักหลังเพื่อนคนนี้ของเค้าแน่นอน เห็นทีคิมจงอินต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ ไม่งั้นโอเซฮุนมันได้ผิดหวังกับพี่จุนมยอนแน่นอน แล้วที่สำคัญพี่จุนมยอนของเซฮุนมันมีคนจีบเยอะด้วยเนี่ยสิ มึงไม่รีบทำคะแนนเดี๋ยวก็เสียพี่จุนมยอนไปหรอก -_-
"เห็นทีเจ้าพ่อคิมจงอินต้องทำอะไรสักอย่างแล้วละ" จงอินมองเซฮุนแล้วยิ้มอย่างมีแผน ช่วยไม่ได้นะเพื่อนจะจีบสาว(?)ทั้งที มันช้าไม่ได้นะ "พี่ชานยอลต้องช่วยผมนะไม่งั้นหนี้ที่ติดผมจะทบต้นและดอกเลย" จงอินส่งข้อความไปยังมือถือของชานยอล
"เซฮุน แกต้องเดินหน้าแล้วนะ ช้าไม่ได้ขืนช้าท่องไว้โดนคนอื่นเอาไปกินนะ ฮ่าๆๆ" มันเป็นคำที่ดูเหมือนจะตลกแต่จริงๆแล้วจงอินกำลังให้กำลังใจเพื่อนเค้าอยู่ต่างหาก 
"แกจะปล่อยให้ตัวเองต้องรออะไรอีกวะ กล้าๆหน่อยสิ มัวแต่มองเค้าแอบถ่ายรูปเค้าเก็บไว้เดี๋ยวก็ไม่สมหวังพอดี"
"ก็แค่ยังไม่มีความกล้ามากพอ พอเห็นหน้าพี่เค้าทีไรขามันก็ก้าวไม่ออกใจมันสั่นจนพูดอะไรไม่ถูกเลยว่ะ"เซฮุนเอ่ยอย่างเศร้าๆ แกมันช่างขี้ขลาดจริงๆเซฮุนแค่สารภาพรักยังไม่กล้าเลย เพราะตลอดเวลาเค้าคิดมาตลอดว่าพี่จุนมยอนจะรับไม่ได้ถ้าเค้าสารภาพรักออกไป แล้วนี่ก็ดันเป็นผู้ชายทั้งคู่อีก
"อ้าว สองคนนั้นมัวนั่งทำอะไรอยู่มาซ้อมบาสได้แล้ว"เสียงของประธานชมรมที่ออดมาตามหาเค้าทั้งสองคนก็ตะโกนเรียกทันทีที่เห็น จงอินจึงตบไหล่เซฮุนก่อนจะรีบวิ่งไปหาประธานชมรม 
"เซฮุนรีบมาสิ คนอื่นเค้ารอนายอยู่นะ"เสียงของประธานชมรมคนเดิมเร่งเซฮุนที่กำลังถอดผ้าพันคอเก็บใส่กระเป๋าไว้
"มาแล้วครับพี่คริส ไม่ต้องเร่งผมก็ได้น่ะ"เซฮุนเอ่ยอย่างเซ็งๆก่อนจะรีบเดินไปซ้อม เค้ามองไปที่ห้องเรียนของรุ่นพี่จุนมยอนก่อนจะหันกลับไปเมื่อพบว่ารุ่นพี่ของเค้ามองมาที่เค้าอยู่ เห็นเซฮุนนิ่งๆแบบนี้ก็เขินเป็นนะครับ
"นายเห็นแล้วใช่มั้ยผลงานของบยอนแบคฮยอน ฮ่าๆๆ"แบคฮยอนพูดอย่างอารมดีทันทีที่เดินผ่านมาเห็นจุนมยอนนั่งมองไปที่ชมรมบาสอยู่ ผลงานที่แบคฮยอนตั้งใจช่วยจุนมยอนเต็มที่เลย "ยังไงก็ขอบใจนายมากแล้วกัน"จุนมยอนหันมาคุยกับแบคฮยอนบางทีเค้าก็ควรขอบคุณเพื่อนคนนี้ของเค้านะที่เอาผ้าพันคอไปให้เซฮุน ไม่งั้นเค้าคงไม่ได้เห็นเซฮุนใช้มันแน่ๆ
"วันนี้ไปที่ร้านเบเกอรี่เป็นเพื่อนฉันหน่อยสิจุนมยอน"แบคฮยอนนั่งลงข้างๆจุนมยอน ก่อนจะเอ่ยชวนให้ไปร้านเบเกอรี่เจ้าประจำเป็นเพื่อนเค้า ตามจริงมันคือแผนที่เค้าตั้งใจวางแผนที่เค้ากับชานยอลวางแผนไว้ให้เซฮุนกับจุนมยอนมานั่งเปิดเผยความรู้สึกของตัวเองต่างหาก เค้าทนไม่ได้ที่จะเห็นจุนมยอนต้องมานั่งรออะไรแบบนี้โดยไม่ทำอะไรเลย ในเมื่อชอบเค้าก็ต้องบอกเค้าไปเลยสิจะเก็บไว้ทำไม ไม่เข้าใจเลยจริงๆ
"ได้สิ กี่โมงล่ะ"แม้จะเอ่ยปากถาม แต่สายตาก็ยังคงมองอยู่ที่ชมรมบาสอยู่แบบนั้น ภาพที่จุนมยอนกำลังเห็นคือ ร่างสุงกำลังซ้อมบาสอยู่แล้วก็มีสาวๆนับสิบ ไปยืนกรี๊ดคอยให้กำลังใจอยู่ตรงนั้น อีกทั้งคอยยังคอยหาน้ำและซับเหงื่อให้
"กำลังใจของนาย มีเยอะเลยนะเซฮุนพี่จะอยู่ตรงไหนล่ะถ้าไปทำแบบนั้นบ้าง ถ้าพี่ไปเชียร์นายแบบนี้นายจะมองพี่แบบที่เราบังเอิญมามองกันบ้างมั้ย"คนตัวเล็กกำลังเหม่อลอยจนไม่ทันฟังที่แบคฮยอนพูด จนกระทั่งแบคฮยอนต้องสะกิดเค้าแรงๆ เพื่อเรียกสติของเพื่อนเค้ากลับมาก่อน
"นายฟังฉันอยู่มั้ยเนี่ย ฉันบอกสี่โมงเย็นนายก็ไม่ตกลงเอาแต่เหม่อลอยอยู่นั่นแหละ มันน่าน้อยใจชะมัด"แบคฮยอนยู่หน้าลงเล็กน้อย
"ฉันขอโทษทีนะ พอดีคิดอะไรเพลินไปหน่อยสี่โมงเย็นหรอได้สิ"คนตัวเล็กตอบตกลงอย่างง่ายดาย แบคฮยอนจึงยิ้มออกสำเร็จไปตามแผนไปแล้วหนึ่ง ชานยอลอ่า เสร็จเรื่องของจุนมยอนนายต้องพาฉันไปเดทตามสัญญานะ

















ก่อนหน้านี้หนึ่งชั่วโมง




หลังจากที่แบคฮยอนให้ผ้าพันคอของจุนมยอนกับเซฮุนไปแล้วเค้าก็รีบเดินออกมาหาชานยอลที่ห้องสมุดของมหาลัยเพื่อช่วยกันวางแผนให้เซฮุนกับเพื่อนของแบคฮยอนได้เผยความในใจต่อกัน แม้มันดูเหมือนจะง่ายแต่มันแอบยากอยู่มากทีเดียวเพราะทั้งสองคนนั้นต่างฮอตทั้งคู่และยังไม่กล้าบอกรักกันทั้งคู่
"ชานยอลนายต้องช่วยฉันนะ"แบคฮยอนเอ่ยอย่างรีบร้อนทันทีที่เจอหน้าคนรักของตัวเอง
"นายจะให้ฉันช่วยอะไร อย่าบอกนะว่าเรื่องของจุนมยอน"ชานยอลเอ่ยอย่างรู้ทัน 
"นายรู้ได้ไง"แบคฮยอนทำตาโตใส่ชานยอล
"ก็นี่ไง"ชานยอลชูโทรศัพ์ของเค้าให้แบคฮยอนดูข้อความที่จงอินรุ่นน้องคนสนิทส่งมา เค้าพอจะรู้มาบ้างว่าจุนมยอนแอบชอบเซฮุน และเซฮุนก็แอบชอบจุนมยอนเหมือนกันแต่ติดที่ว่าไม่กล้าบอกความรู้สึกของตัวเองออกไป
"ใช่เลย ฉันนึกออกแล้วว่าจะทำยังไงดี"
"นายจะทำยังไงอ่ะ เผื่อฉันจะช่วยได้"ชานยอลที่ละจากหนังสือก็หันมามองหน้าแบคฮยอน
"ถ้านายไม่ช่วยฉัน แล้วใครจะพาเซฮุนมาล่ะ"แบคฮยอนจิ๊ปากนิดๆ
"จริงด้วยสิ ลืมไปเลยอ่ะ"ชานยอลไม่ทันพูดอะไรต่อ แบคฮยอนก็ชิงพูดขึ้นมาซะก่อน
"ถ้าเสร็จงานนี้ นายต้องพาฉันไปเดทด้วยเลื่อนมาหลายรอบแล้วนะครั้งนี้ฉันไม่ยอมจริงๆ"
แบคฮยอนยิ้มอย่างผู้ชนะคราวนี้ชานยอลไม่มีทางปฎิเสธเค้าได้แล้วละ ฮี่ๆๆๆ
"โอเค"ชานยอลตอบสั้นๆก่อนจะกดโทรศัพท์ไปหาจงอิน
"ทำไมไม่รับสักทีวะ ฉันจะบอกให้นายพาเซฮุนไปเจอจุนมยอนนะ รับสิๆๆ"ชานยอลรีบโทรไปอย่างร้อนรน
("ว่าไงครับพี่") อยู่ๆเสียงในสายก็ดังขึ้นมา
"รับสักทีนะจงอิน เย็นนี้ช่วยพาเซฮุนไปเจอจุนมยอนที่ร้านเบเกอรี่ข้างมหาลัยตอนสี่โมงเย็นด้วยล่ะ อ่อ อย่าบอกว่าไปหาจุนมยอนนะไม่งั้นเจ้านั่นคงไม่กล้าไปแน่ๆ"
("ได้เลยครับพี่ ผมจะพามันไปเองครับแล้วนี่พี่จุนมยอนรู้หรือยังครับ")
"ไม่ต้องห่วงเรื่องจุนมยอน เดี๋ยวแบคฮยอนเค้าจะเป็นคนไปบอกเอง ว่าแต่นายทำได้แน่นะ"
("พี่เชื่อผม ผมพามันไปได้แน่นอนไม่ต้องห่วง")
"ฝากนายจัดการด้วยละกัน แค่นี้แหละ"
("ครับพี่ ผมไปซ้อมต่อแล้วนะครับ")
 การสนทนาของชานยอลกับรุ่นน้องคนสนิท ทำให้แบคฮยอนพึงพอใจเป็นอย่างมากอย่างน้อยมันก็ทำให้เค้าเบาใจไปขั้นหนึ่งเหลือแค่เค้าต้องไปชวนจุนมยอนเท่านั้นเอง 
"ชานยอล ฉันไปก่อนนะมานานแล้วเดี๋ยวจุนมยอนจะสงสัยเอา"แบคฮยอนดูนาฬิกาของตัวเอง ก่อนจะหันมาจุ๊ฟแก้มชานยอลแล้วเดินออกไปจากห้องสมุด
"เซฮุนเย็นนี้ว่างมั้ยวะ"จงอินเริ่มดำเนินการตามแผนที่ชานยอลสั่งให้เค้าทำ
"ก็ว่างนะ นายมีอะไรอ่ะ"เซฮุนที่กำลังหยิบผ้าเช็ดหน้ามาซับเหงื่อก็ถามขึ้นมาอยู่ๆจงอินมาชวนเค้าไปไหนเนี่ยนะ
"ไปร้านเบเกอรี่ข้างมหาลัยเป็นเพื่อนหน่อยดิ"ถ้าไม่ใช่ช่วยเพื่อนจงอินไม่ไปร้านเบเกอรี่เด็ดขาดเลย
"ไปทำไมอ่ะ"เซฮุนยังคงถามต่อ
"ไปเลือกเค้กเป็นเพื่อนหน่อย จะเอาไปให้พี่่ลู่หานเค้าน่ะ" เวลานี้เค้าจำเป็นต้องเอาลู่หานพี่ชายข้างบ้านเค้ามาอ้างเอาไว้ก่อนเพื่อไม่ให้เซฮุนสงสัย
"จะไปกี่โมง จะได้ไปเป็นเพื่อน"
"สี่โมงน่ะ ไปแน่ๆนะ"จงอินยิ้มออกมาอย่างดีใจในที่สุดมันก็สำเร็จ
"อืม ยังไงก็รอด้วยแล้วกัน"


----------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ในที่สุดตอนแรกก็มาแล้วอาจกากๆไปบ้าง แต่ก็ติชมกันได้นะคะ อิอิ

 

พูดคุยกันได้ที่ @_ssbuums ค่ะ