~!+de Blanc cube+!~

ลำดับตอนที่ #13 : [ออริ ฟอร์ Tale Lagend's Story]

APPLICATION

รูปภาพ ::  click! click! click!

บท ::    Mulan : นักรบพเนจร(มู่หลานมันนับเป็นเทพนิยายไหม = =  ถ้าไม่ใช่เอาเป็นอย่างอื่นตามใจไรท์แล้วกัน)

            รูปร่างลักษณะ-บุคลิกภาพ :  หญิงสาวร่างสูงโปร่ง สูง170ซม หนัก50กก. ผมสีน้ำตาลเข้มเหยียดตรงถึงกลางหลัง  นัยน์ตาสีแดงดั่งเลือดผีวขาวนวลออกแทนเล็กๆเหมือนคนเอเชีย

            ชื่อ – นามสกุล :: มาเรียน ลาลุสก้า ll Marian Laluceka

            ชื่อเล่น :: มาเรียน ll Marian  (เมล ll Mal - ต้องคนสนิทมากๆๆๆๆ(ซึ่งหาแทบไม่มี)เท่านั้นถึงจะเรียก)

            อายุ :: 18 ปี

           เพศ :: หญิง

           เผ่าพันธุ์ :: มนุษย์

ลักษณะนิสัย ::ภายนอกดูเป็นคนเย็นชา ไม่มีหัวใจ ซึ่งเธอก็พยายามทำตัวให้เป็นแบบนั้น แต่โดยเนื้อแท้แล้วเธอเป็นคนจิตใจดี ชอบดูแลผู้อื่น และออกจะขี้อายด้วยซ้ำ เธอแค่กลัวการสูญเสียจนไม่อยากผูกพันธ์กับอะไรอีก แต่การฆ่าคนมากๆก็ทำให้เธอเลือดเย็นจริงๆ จนอาจจะทำร้ายจิตใจคนอื่นโดยไม่ได้ตั้งใจและไม่ได้ใส่ใจในบางครั้ง 
     แต่ในเวลาว่าง เธอก็ยังชอบดูชีวิตประจำวันอันเรียบง่ายของครอบครัวปกติธรรมดา แต่ก็เพียงดูอยู่ห่างๆเท่านั้นไม่ได้เข้าไปทักทาย เว้นแต่เวลาเกิดปัญหาจึงจะเข้าไปช่วย

            ลักษณะคำพูด :: แทนตัวเองว่า"ข้า" และอีกฝ่ายว่า"ท่าน" ถ้าอายุไล่เลี่ยหรือมากกว่า น้ำเสียงเรียบนิ่งไร้อารมณ์  แต่ถ้าเป็นเด็ก จะใช้เสียงอ่อนโยนลง แทนตัวเองว่า"พี่" และอีกฝ่ายว่า"หนู"  แต่ปกติแล้วจะเงียบ... พูดเวลาจำเป็นเท่านั้น และมักจะแสดงความเหินห่างไม่ผูกสัมพันธ์มากเสมอ  
"ข้าไม่มีเหตุผลอะไรจะต้องบอกท่าน ..." (น้ำเสียงนิ่งสงบ และเดินจากไป)
"ข้าอภัยในสิ่งที่ข้าผิดพลาด" (ค้อมหัวเล้กๆ เสียงนิ่งสงบตามเคย ไม่ได้ประชด ไม่ได้กวนโมโห แต่มันเป็นแบบนี้จริงๆ)
"ท่านกำลังทำตัวไม่มีเหตุผล" (โหมดโกรธ เสียงเข้มกว่าเดิม1%(?))

            ประวัติ :: เด็กกำพร้าจากหมู่บ้านเล็กๆในอาณาจักรฟลอเรนซ์ พ่อแม่ของมาเรียนเป็นพ่อค้าทั้งคู่และถูกฆ่าตายโดยกองโจรระหว่างไปค้าขายกับหมู่บ้านข้างๆ ตอนนั้นเธอเพิ่งอายุได้6ขวบเท่านั้น จากเด็กที่สดใสร่าเริง มาเรียนกลายเป็นเด็กเงียบและเก็บตัวอย่างมาก มีเพื่อนบ้านที่เห็นใจและรับเธอไปเลี้ยงดู แต่เธอก็ยังคงพูดแทบนับคำและชอบคลุกตัวอยู่ในบ้านไม่ยอมออกไปไหน ไม่มีใครรู้หรอกว่าตลอดเวลาที่เธออยู่บ้าน เธอฝึกการต่อสุ้ตลอด ยามค่ำคืนก็เข้าไปในป่าเพื่อฝึกดาบและศิลปะป้องกันตัว เมื่อมาเรียนอายุได้ 12ขวบ เธอก็หนีออกจากบ้าน ทิ้งไว้เพียงจดหมายสั้นๆว่าเธอจะออกไปแก้ไขความอยุติธรรมบนโลกนี้เท่านั้น เธอทำไปเพราะแค้นส่วนหนึ่ง แต่อีกส่วนเธอก็ไม่อยากให้ใครต้องมาเป็นแบบเธออีก
     เริ่มแรกเธอก็จัดการพวกโจรแถวๆหมุ่บ้านก่อน ก่อนจะไปเป็นทหารรับจ้างที่ซีเครล(หรือที่ไหนก็ได้ที่มีชื่อเรื่องนี้) แม้จะอายุเพียง12 แต่เธอก็ฝีมือดีและหัวไวมากทีเดียว และยังเป็นที่รู้จักในวงการอยู่ จนเมื่อายุ16ปีเธอก็มีชื่อในวงการใช่ย่อย งานถนัดของเธอคือการลอบสังหารโดยไร้ร่องรอยใดๆ จนได้ฉายาว่า สายลมสังหาร แต่เธอก็รับเฉพาะงานสังหารคนไม่ดี(ในความคิดของเธอ)เท่านั้น ยิ่งเป็นพวกโจรเธอจะรับงานมาหมด 

            อาชีพ:: ทหารรับจ้างอิสระ (เธอจะรับเฉพาะงานที่อยากทำและต้องเป็นงานที่ดีเท่านั้น)

            อาวุธ::  ดาบคู่(ถือโดยมือขวาถือปกติ ส่วนมือซ้ายถือแบบเอาใบดาบไปด้านหลังเพื่อง่ายต่อการใช้ป้องกัน) ศิลปะป้องกันตัว พวกกังฟู

            ความสามารถ :: ความคล่องตัวสูงมาก สามารถวิ่งได้โดยไม่มีเสียงและไม่ทิ้งรอยเท้า, ใช้อาวุธได้หลายประเภทและดัดแปลงได้ดี

            ความสามารถพิเศษ :: สร้างภาพมายาชั่วขณะ หากจ้องตาผลจะแน่นอนมากขึ้น มักใช้ในการหลบหนี ไม่ค่อยชอบใช้บ่อยเพราะสิ้นเปลืองพลังงานและต้องใช้สมาธิค่อนข้างเยอะ น้อยคนนักจะรู้ว่าเธอมีความสามารถนี้

            ชอบ / แพ้ / เกลียด:: ชอบ - ความเงียบสงบ/ความมืด(อาการเดียวกัน) จะนั่งหรือนอนนิ่งๆ พยายามทำหัวให้ว่าง ไม่คิดถึงเรื่องใดๆ  //  แพ้ - คนที่มาทำดีผูกสัมพันธ์ด้วยแม้เธอจะเย็นชาใส่ เพราะเธอกลัวว่าหากสนิทกันแล้วเธอจะต้องสูญเสียอีก เธอจพพยายามไปอยู่ห่างๆ และอาจจะพูดแรงใส่โดยไม่ตั้งใจ แต่สุดท้ายก็จะกลับมาคอยดูห่างๆอยู่ดีเพราะเป็นห่วง  //  เกลียด - การสูญเสีย ช็อค ทุกวันนี้เธอแค่สร้างเกราะบางๆมากันหัวใจที่บอบช้ำของเธอเท่านั้น เธอจะยิ่งเก็บตัว ไม่พูดไม่จา อาจถึงขั้นหนีไปเลยเพราะไม่อยากนึกถึงความทรงจำที่มีด้วยกัน(หนีปัญหานี่หว่า)

            เพิ่มเติม :: อยากให้มาเรียนตามคณะเดินทางไปห่างๆ คอยดุอยุ่บนต้นไม้ไรงี้(เอ็งเป็นถ้ำมองเรอะ?)  พอเริ่มเชื่อใจแล้วก็จะชอบแอบเอาของกิน หรือของที่เก็บได้คิดว่าน่าจะมีประโยชน์ไปวางให้ มีแต่พี่น้องกริมม์เท่านั้นที่รู้ว่าเธอเป็นคนไปวาง (แกมันสตอล์คเกอร์ชัดๆ)

สัมภาษณ์ตัวละครหน่อยนะ

เดี๋ยวนี้ไม่ว่าใครก็ไม่รู้จักนิทานเลย  คุณพอจะรู้จักนิทานบ้างมั้ย

- นิทานหรอ...? เรื่องเล่าสำหรับเด็กๆ อย่างนั้นรึเปล่า...?

หรอ..  อืมมม แล้วคุณคิดยังไงกับนิทานล่ะ

- บางทีข้าก็รู้สึกว่ามันเป็นเพียงเรื่องหลอกเด็ก แต่บางครั้งข้าก็รู้สึกว่านิทานเด็กๆได้ให้อะไรหลายๆอย่างกับข้าเหมือนกัน

ฮะๆ ก็นะ ... ฉันจะสร้างตำนานขึ้นล่ะ มหาตำนานนิทานกริมม์ และแน่นอนว่ากริมม์ก็คือนามสกุลของฉันเอง

- เป้าหมายที่สูงลิ่วย่อมยากที่จะไขว่คว้า แต่ยิ่งสูงขึ้นไปเท่าไร วินาทีที่เราคว้ามันได้ก็จะยิ่งใหญ่มากขึ้นเท่านั้น หากตำนานแต่ท่านจะสร้างเป็นเรื่องดี ข้าก็พร้อมและยินดีจะสนันสนุนท่าน แต่หากว่าไม่ ข้าก็จะขัดขวางท่านทุกวิถีทางเช่นกัน

หวังว่าจะเป็นแบบนั้นน่ะนะ   แต่ก่อนที่จะทำได้ฉันต้องเปลี่ยนเมืองนี้ให้ได้ก่อน  ฉันจะออกเดินทางไปกับน้องสาวหาผู้ร่วมอุดมการณ์เดียวกันสร้างนครแห่งปรัมปราขึ้นมาคุณคิดว่าไง

- ท่านกำลังเชิญชวนข้ารึเปล่า ถ้าหากอย่างนั้น ข้าอาจจะติดตามท่านไปห่างๆก่อน เพราะข้าเองก็อยากจะรู้เช่นกันว่าอุดมการณ์ของคนที่มีความฝันยิ่งใหญ่นั้นจะเป็นเช่นไร

ฮ่าๆๆงั้นหรอ อื้มม ตอนนี้ได้เวลาไปหาคนที่จะเดินทางด้วยแล้ว ถ้าคุณสนใจจะเดินทางไปกับเราล่ะก็ ลองแวะไป “ร้าน(เรื่อง)เหล้า” นะ อ้อ!! เรื่องนี้อย่าให้ไปถึงหูพวกทางการล่ะ บายย!!
- แล้วข้าจะหาโอกาสแวะเวียนไปแล้วกัน
 

สัมภาษณ์เจ้าของออริหน่อย

            คุณชื่ออะไรคะ แล้วคุณคิดยังไงกับการมาสมัครนิยายเรื่องนี้

- ชาร์ลค่า^^ 

            เวลาประกาศให้บอกเหตุผลด้วยไหมคะ

- ได้ก็ดีค่ะ

            ต้องการมีคู่ไหมค่ะ ถ้าต้องการเดี๋ยวไรท์จะจับคู่ให้

- มีก็ดี ไม่มีก็ได้ค่า อยากให้มีอยุ่นะ แต่ให้อีกนานๆหน่อยค่อยมีเนอะ^^

            ถ้าไม่ติดจะรับกลับเลย หรือว่าให้ไรท์ยัดบทอื่นให้คะ

- ขอดูบทที่จะให้ก่อนแล้วค่อยตอบได้ไหมอ่า แต่คิดว่าคงไม่รับกลับหรอกมั้ง

            ขอบคุณที่มาสมัครค่ะ

            - ค่าาา^^