~!+de Blanc cube+!~

ลำดับตอนที่ #20 : [Carnivore Host Club2]

CRY .q

Carnivore Host Club

before story




NOIRE
<นัวร์>


"ว้ายเธอ ดูนั่นสิ ลูกชายของบ้าน..แหละ"

"ไหนๆ จริงเหรอ ต้องเป็นพวกหัวกระทิแบบพ่อแม่แน่เลย"

"อุ้ย หน้าตาก็ดี โตไปต้องหล่อแน่ๆเลย ลูกสาวฉันก็อายุใกล้ๆกัน น่าพามาทำความรู้จักเนอะ"

เสียงกระซิบกระซาบจากบรรดาแขกเหรื่อเมื่อพ่อแม่พาเขาไปออกงานครั้งแรก เพียงแค่รู้ว่าผมเป็นใคร ทุกคนก็คาดหวังอะไรหลายๆอย่างจากผมทันที คุณพ่อคุณแม่เองก็ดูมีความสุขที่มันเป็นอย่างนั้น เด็กชายวัย 3 ขวบอย่างผมจีงยิิ้มและตอบรับความคาดหวังของทุกๆคน

ในตอนนั้น ผมช่างมีความสุขเหลือเกิน...

--------------------------------------------------------------------------

"ทำไมโจทย์ง่ายๆแค่นี้ถึงคิดไม่ออกห๊ะ!! เธอนี่มันโง่จริงๆ!!"

ครูตบโต๊ะพร้อมกับตวาดผมอย่างแรง ก่อนจะหันหลังและโบกมือไล่

"จะไปไหนก็ไป เธอไม่เหมาะกับโครงการเด็กพิเศษหรอก"

ผมคอตก เก็บกระเป๋าแล้วเดินออกจากห้องช้าๆท่ามกลางสายตานับสิบที่จับจ้องอย่างเหยียดหยาม แน่สิ ผมเป็นแค่คนธรรมดา โครงการนี่พ่อแม่ก็ยัดเงินเข้า ผมไม่ได้พิเศษไปกว่าใครเขาเลยสักนิด..

ก่อนจะพ้นขอบประตู เสียงแว่วก็ลอยมา

"ดูท่าลูกไม้จะหล่นไกลต้นไปเยอะเลยสิน่า น่าเสียดายแทนจริงๆ"

.....

ในตอนนั้น ผมรู้สึกไร้ค่าเหลือเกิน...

--------------------------------------------------------------------------

"ฝากเขาด้วยนะคะ"

เสียงคุณแม่พูดกับหญิงสาวอีกคนหนึ่งในสถานที่ที่ไม่รู้จัก ก่อนจะกลับขึ้นรถและขับออกไปอย่างรวดเร็ว โดยไม่มีแม้แต่คำลา..

หญิงสาวคนนั้นพาผมเข้าไปในบ้าน มีคนอื่นอยู่มากมายแต่ผมก็ไม่ได้สนใจพวกเขาเลย

วันแล้ววันเล่าที่ผมรอให้คุณแม่มารับ แต่ว่าเธอก็ไม่เคยมา แน่นอนผมรู้ว่านี่หมายถึงอะไร ผมได้เพียงแต่ยอมรับ ว่าตัวเองเป็น"ข้อบกพร่อง"ก็เท่านั้น

ในตอนนั้น ผม..ไม่รู้สึกอะไรเลย...

--------------------------------------------------------------------------

"เอาแต่หลบแบบนี้ เมื่อไหร่จะหาคุณพ่อคุณแม่ได้กันล่ะคะ"

หญิงสาวคนเดิมทักเมื่อเห็นผมมาหลบอยู่หหลังตึกทั้งๆที่วันนี้มีคนมาดูเพื่อรับลูกบุญธรรมหลายคน

"ผมไม่ต้องการพ่อแม่"

ผมตอบโดยไม่มองหน้าคนถาม ก่อนจะได้ยินเสียงถอนหายใจและเสียงฝีเท้าเดินห่างไป

สายตาผมจับจ้องไปยังฟ้าคราม

สักวันผมจะไปจากที่แห่งนี้ จะไปโลดแล่นอยู่บนท้องฟ้า แต่ทว่าคำว่า"ข้อบกพร่อง"ยังคงเป็นพันธนาการ

เมื่อไรนะ ที่ผมที่หลุดพ้นโซ่ตรวนนี้เสียที....

--------------------------------------------------------------------------

"หมายความว่ายังไงที่ที่นี่กำลังจะถูกทุบ!!??"

เขาถามเสียงดังจนเรียกความสนใจคนแถวนั้นไม่น้อยให้หันมามองร่างชายหนุ่มกับหญิงสาววัยใกล้กลางคน

"ขอโทษด้วยนะ แต่ว่าเราไม่มีเงินพอที่จะยื้อบ้านหลังนี้ไว้อีกแล้ว แต่ว่าไม่ต้องห่วงนะ เราจะหาบ้านใหม่ให้เธอเอง"

เธอพูดด้วยสีหน้าอมทุกข์ โดยเฉพาะประโยคสุดท้าย ซึ่งเขาเองก็เข้าใจดี เขาอายุเยอะเกินกว่าจะหาใครมารับเลี้ยงดู แถมเขายังหนีไปซ่อนเวลามีคนมาประจำ ไม่มีบ้านเด็กกำพร้าที่ไหนอยากจะเลี้ยงเขาไปเรื่อยๆหรอก

--------------------------------------------------------------------------

"เดี๋ยวสิ จะไปไหนน่ะ"

เสียงหญิงสาวเรียกเขาจากไกลๆแต่เขาก็ไม่สนใจกระโดดข้ามกำแพงและวิ่งออกไปในตรอกมืด ก่อนจะหันมามองบ้านเด็กกำพร้าที่เขาอยู่มานับสิบปีเป็นครั้งสุดท้าย

เขาเกลียดที่นี่.. เกลียดทุกคนที่นี่ที่เอาแต่โทษโชคชะตาที่พรากพ่อแม่ของพวกเขาไป.. เกลียดการต้องเป็นเด็กกำพร้าทั้งๆที่พ่อแม่ยังอยู่แต่ไม่ต้องการเขา.. 

แต่ถึงอย่างนั้นที่นี่ก็เป็น "บ้าน" สำหรับเขามานาน นานพอที่เขาจะผูกพันธ์...

--------------------------------------------------------------------------


"อีกแก้ว"

ผมพูดเสียงเรียบๆพร้อมวางแก้วไวน์แดงเปล่าลงหน้าบาร์เป็นรอบที่สาม

"เฮ้ย ไอ้น้อง หน่วยก้านดีนี่หว่า สนใจไปด้วยกันไหม"

เสียงห้าวทักพร้อมกับมือหนักที่ตบลงบนบ่า

"ไม่ละ ผมไม่ชอบยุ่งยาก"

ผมชายตามองคนทักที่เป็นชายร่างบึกบึนสามคน ก่อนจะปัดมือลงบ่าออก

--------------------------------------------------------------------------

ตุบ ตึ้บ 

เสียงอะไรหนักๆกระทบกันดังมาจากตรอกมืดสลัว

"มีทางดีๆให้ไปไม่เอา งั้นก็ตายซะเถอะแก"

ชายร่างบึกบึนสามคนรุมเตะรุมกระทืบผม โดยที่ผมทำได้แค่ยกแขนกันใบหน้าและงอตัวเท่านั้น

หลังจากกระทืบผมจนปางตายแล้ว ผมก็โดนปล่อยนอนอยู่ตรงนั้น ก่อนจะหมดสติไปในไม่ช้า

--------------------------------------------------------------------------

แอ็ดด

เสียงบานประตูลั่นดึงสติผมกลับมา สายตาพร่ามัวมองเห็นเงารางๆของชายร่างสูงคนหนึ่ง

"สภาพเละยิ่งกว่าหมาขี้เรื้อนอีกนะครับ"

นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ผมได้ยิน ก่อนทุกอย่างจะดำมืดอีกครั้ง

--------------------------------------------------------------------------

"ไปดูแลลูกค้าได้แล้ว อย่ามัวแต่อู้"

เสียงเจ้าของคลับหรือเรียกง่ายๆว่าเจ้านายผมสั่ง ทำให้ผมต้องลุกขึ้นมาแต่งตัวออกไปหน้าร้าน

"ให้ตายสิ นี่เรามาเป็นโฮสต์ได้ยังไงกันนี่ ตอนเซ็นส์สัญญาโดนมอมยาแหงๆ"

ผมบ่นในใจแต่ก็ยังออกไปรับลูกค้า

บางที.. ที่นี่อาจจะมีอะไรที่ทำลายโซ่ตรวนนี้ได้ก็ได้..




ปล. มันยาวเกินคาดไปหลายเท่า เสียใจ ; w ;