คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ch.1
ทำไมถึงเธอถึงรู้สึกหวั่นไหวกับสายตาคู่นั้น..
ทำไมเขาถึงมาอยู่ในความฝันเมื่อยามหลับตา..ทั้งๆที่เขาเป็น “อาจารย์”
“โอ้ พระเจ้า! เธอ เฮอร์ไมโอนี่ เกรนเจอร์ แม่มดที่เก่งที่สุดในฮอกวอต์ เด็กสาวที่มีหนุ่มวนเวียนอยู่รอบกลับหลงรักอาจารย์ตัวเอง เหอะแล้วก็ไม่ใช่อาจารย์ที่ไหน อาจารย์คนนั้นคืออาจารย์ที่สอบวิชาปรุงยา เซเวอรัส สเนป!! “
เฮอร์ไมโอนี่ถอนหายใจอย่างแรงกับความคิดในหัวของเธอนั่น กองรายงานท่วมหัวมันไม่ได้หนักใจเท่ากับความรู้สึกข้างในตัวเธอนี่ ในตอนนี้ เธอคิดถึงเสียงที่มีพลังของเขานั้น ดวงตาที่แสนจะเย็นชาแต่ถ้ามองเข้าไปส่วนลึกนั้นก็จะเห็นแววตาที่มองเศร้าอยู่ตลอดเวลาของเขา ท่าทางที่ไม่แคร์ต่อสิ่งใดในโลก เธออยากรับรู้ความรู้สึกนั่น เธอรู้สึกถึงความรู้สึกนี้แน่ชัดก็เมื่อย่างเข้าสู่ชั้นปีสุดท้าย วันนั้นที่ระเบียงทางเดินไปห้องสมุด ด้วยความที่เธอหอบหนังสือกองโตเพื่อนที่จะคืนมาดามพินส์ เธอเสียจังหวะการเดิน เธอสะดุดก่อนที่เธอจะล้มลงก็มีมือหนาแต่แข็งแรง โอบเอวของเธอไว้พร้อมกับรั้งเธอเข้ามาในอ้อมกอด เอไม่ได้เงยหน้ามองคนตรงหน้าเลยด้วยซ้ำ เธอตกอยู่อ้อมกอดนั้นชั่วครู่ แต่ก็มีเสียงจากคนที่ในอ้อมกอดทักขึ้นมาว่า
“มิสเกรนเจอร์ ระวังหน่อยสิแล้วพูดคำว่าขอบคุณหนะเป็นไหม รึเลือดสีโคลนอย่างเธอ เกิดมาไม่รู้จักคำว่าขอบคุณ หืม”ถ้อยคำที่แสนเย็นชานั้น ทำให้เธอเงยหน้ามองเจ้าของอ้อมกอด ตาสีดำขลับของเขาจ้องตอบกลับมาดวงตาของทั้งคู่ชั่วครู่แล้วเธอก็เบนหลบลงมา
“ขอ..บคุณ…ค่ะ…ศาส..ตรา..จารย์”เธอตอบเสียงตะกุกตะกัก
“ที่หลังเดินก็ระวังหน่อย”เสียงที่แสนเย็นชาพูด ก่อนจะเดินจากไป
เมื่อเขาเดินจากเธอ เฮอร์ไมโอนี่เธอทรุดตัวลงกับพื้น
โอ้ว พระเจ้า! ความรู้สึกที่มันอะไรกัน เธอยังจดจำความรู้สึกที่มือหนาของเขาโอบเอวเธอไว้ สายตาที่แสนจะมีพลังที่ตรึงตาตัวหัวใจนั่น เธอเป็นอะไรไปเนี่ย!
นี่ก็2อาทิตย์ ผ่านมาแล้ว เธอยังลืมเหตุการณ์นั่นไม่ได้สักที
“เฮอร์….ไม…..โอ..นี่”
ทำไมนะ..ทำไม
“เฮอร์…ไมโฮ..นี่”
ทำไม๊…
“เฮอร์ไมโอนี่!!!!!!!!”
“หา…” เฮอร์ไมโอนี่สะดุ้งสุดตัวเมื่อมันมาเขย่าตัวเธออย่างแรง เธอก็หันไปพบ
“แฮรี่ นายมีอะไร” เธอถามเพื่อนซี้
“เธอเป็นอะไรรึเปล่า”เขามองเธออย่างสงสัย
“เปล่านิแล้วรอนล่ะหายไปไหน”
.”รอนไปรอเราที่ห้องโถงแล้ว”
“อ้าว หรอ”
“ไปกันเถอะ” เขาพูดพร้อมกับจูงมือเธอออกไป
ห้องโถงในเช้าวันจันทร์เต็มไปด้วยผู้คนมากมาย พวกเขาทั้ง2 ก็ลงมาสาย ทำให้เป็นจุดเด่นอยู่ไม่เช่นน้อย
ระหว่างที่พวกเขาเดินไปยังโต๊ะกริฟฟินดอร์ก็มีสายตาคู่หนึ่งที่มองอย่างไม่พอใจ
“ยัยเกรนเจอร์จับมือกับไอ้พอตเตอร์! หึ่ม เมื่อ2อาทิตย์ที่แล้วยังให้เขาโอบ พอมาวันนี้ก็ไอ้พอตเตอร์คอยประคบประหงม ชิ ยัยเกรนเจอร์”
เขา เซเวอรัส สเนปพยายามบังคับโทสะที่อยู่ดีๆก็พุ่งขึ้นมาอย่างไม่มีเหตุผลเมื่อเห็นยัยเลือดสีโคลนกับไอ้พอตเตอร์เดินจับมือเข้ามาโดยไม่แคร์สายตาใคร
ระหว่างที่เดินไปยังโต๊ะกริฟฟินดอร์ เฮอร์ไมโอนี่พยายามอย่างยิ่งที่จะไม่เหลือบมองไปยังโต๊ะอาจารย์
เธอไม่อยากให้ความรู้สึกบ้าๆนี่เกิดขึ้นมาอีก แค่นี้เธอก็จะ..แย่อยู่แล้ว
“หวัดดี รอน”เธอทักเพื่อนที่กำลังกินสตูไก่ไว้เต็มปาก
“อา ยุ่น อะ อวาด เออ อัย โอ อี้..อั้น อง อา อออังอาน”
“รอนเคี้ยวเสร็จแล้วค่อยพูดก็ได้เดี๋ยวก็ติดคอหรอก”แอรี่พูด
“แค่กกๆๆๆ…”
แฮรี่ส่ายหัวอย่างเอือมๆและหันมาตักขนมปังเนยให้แก่คนที่นั่งอยู่ข้างๆ
“เฮอร์ไมโอนี่อ่ะ กินซะ เธอหนะผอมจะตายรู้ไหม ”
“อ้ายๆๆเอออ่ะอัวแอ่อินอังอืออู่อ้าย”
(ใช่ๆ เธอหนะมัวแต่กินหนังสืออยู่ได้ -แปลให้ค่ะ ^__^ )
“ขอบใจจ๊ะแฮรี่ ส่วนนายหนะรอนถ้ากินหนังสือแล้วฉลาด ชั้นก็จะกินย่ะ!”
แฮรี่เหลือบมองนาฬิกาตอนที่ทั้งสองคนทะเลาะกันอยู่ๆ
“นี่ๆพวกนายทั้งสองคนเลิกทะเลาะกันได้แระ รีบๆกินซะด้วย เพราะอีก5นาที”
“ทำไม” ทั้งสองคนพูดพร้อมกัน
“วิชาปรุงยาหนะสิ”
ณ คุกใต้เดิน
“แฮ่กๆ เห็นไหมเราวิ่งมาเหลือเวลาอีกตั้ง2นาทีก่อนเริ่มเรียน” รอนพูด
“เพราะนายหนะสิ มัวแต่ตะกละกิงอยู่ได้” เฮอร์ไมโอนี่บ่น
“ก็เพราะเธอแหละที่วันนี้ลงมาช้า”รอนบ่นอุบ
“เข้าไปกันเถอะและก็เลิกทะเลาะกันได้แล้ว!”แฮรี่พูด
เมื่อทั้งสามคนผลักประตูเข้าไปก็พบสายตากว่าสี่สิบคู่จ้องพวกเขา ฝั่งสลิธิรีนพากันยิ้มอย่างสะใจ ส่วยสเนปที่กำลังพูดอยู่ชะงักไปชั่วครู่ก่อนที่ยิ้มออกมาอย่างชั่วร้าย
“อ่ะฮ้า แฮรี่ พอตเตอร์ผู้ยิ่งใหญ่ นายวีสลีย์ และมิสเกรนเจอร์คนเก่งเข้าเรียนสายกับเขาเป็นด้วยหรอ”เสียงที่เย็นยะเยือกเต็มไปด้วยความถากถางเรียกเสียงหัวเราะจากสลิธิรีนได้เป็นกอง
“พวกผมไม่ได้มาสายหนะครับ มาก่อนเวลาตั้ง2นาทีแต่อาจาร..” เสียงรอนหายไปเมื่อเสียงจากผู้เป็นอาจารย์ดังขึ้น “หักกริฟฟินดอร์ 30 คะแนน โทษฐานที่เข้าเรียนสาย หวังว่าคงจะไม่มีแบบนี้อีกเป็นครั้งที่2 หนะ ไปนั่งที่ได้!! เร็วๆเข้า” ปรากฏว่าเมื่อที่ถึงโต๊ะประจำของพวกเขากลับมาที่นั่งเหลือเพียง 2 ที่และที่ตรงติดโต๊ะอาจารย์เพียงอีก1 ที่!
“ชักช้าอยู่ทำไม เมื่อไหร่จะนั่ง รึจะให้ชั้นหักคะแนนกริฟฟินดอร์จนหมด ห๊า…”
เฮอร์ไมโอนี่มองหน้าเพื่อนทั้งสองและตัดสินใจเดินไปนั่งโต๊ะเดียวที่ติดอยู่กับโต๊ะอาจารย์!
สเนปลอบยิ้มที่มุมปาก ในที่สุดแผนกลั่นแกล้งเล็กๆน้อยของเขาก็สำเร็จ! เขามองสาวน้อยที่นั่งตรงหน้าเขาอย่างเต็มตา ใบหน้านวลผ่อง เรียวได้รูป ผมฟูของเธอทำให้เธอน่ารักและสวยสง่าในเวลาเดียวกันที่เขาชอบที่สุดคงจะเป็นดวงตาสีน้ำตาลและสมองของเธอนั่นที่แสนจะรู้ไปทุกอย่าง เขาชอบทุกอย่างที่เป็นเธอ
ชอบงั้นหรอ? แต่ปากเจ้ากรรมก็ดันพูดไปคนละอย่างที่ใจคิด
“อ้า…มิสเกรนเจอร์ แม่มดตัวน้อยที่เขาว่ากันว่าเก่งที่สุด จะเก่งอย่างที่เขาว่ากันไหมนะ”เสียงยานคางถากถาง
เสียงฮาตรีมอีกครั้งจากฝั่งสลิธิรีน เฮอร์ไมโอนี่ก้มหน้าก้มตาจ้องหนังสืออย่างเอาเป็นเอาตาย อย่างไม่คิดจะสนใจคนตรงหน้า
“เอาล่ะๆเสียเวลามามากแระ เปิดหน้า 346 วันนี้เราจะมาเรียนเรื่อง ‘น้ำยาฝันเหมือนจริง’กันนะ สรรพคุณก็คือ ถ้าเราดื่มน้ำยานี้เข้าไปก็จะฝันถึงเรื่องที่ส่วนลึกของจิตใจของเรามากที่สุดและคนที่เราฝันถึงก็อาจจะฝันถึงเราด้วยเช่นกัน ถ้าเซนส์ของคนๆนั้นแรงพอ ”
ระหว่างที่เขาบรรยาย นักเรียนหญิงพากันซุบซิบที่คิดว่า ถ้าปรุงยานี้สำหรับพวกเธอจะนำไปใช้กับใคร อะไรที่ที่ไหน พอกันจ้องตาเขาแป๋วแต่คนตรงหน้าเขากลับนั่งจ้องหนังสืออย่างไม่มีท่าทางว่าจะเงยขึ้นมาสบตาผู้สอนอย่างเขาเลยแม้แต่น้อย
“ส่วนประกอบและวิธีการอยู่บนกระดาน ส่งท้ายชั่วโมง”
ความคิดเห็น