My Boss บอสซุปตาร์กับเลขาแฟนคลับ

ประเทศไทย

ปี2031

"เฮ้ยมึง!!!" เสียงของหญิงสาวคนนึงพูดขึ้นเสียงดัง

"อะไรของมึงวะ อยู่ใกล้แค่นี้ จะตะโกนเพื่อ"ฟอร์ยูพูดขึ้นพร้อมกับหันไปมองซันช่ายเพื่อนสาวของตนด้วยความสงสัย 

"พูด เรียกทำไม กูกำลังดูเฮีย(แจ็คสัน เจ)ไลฟ์อยู่เลย"ฟอร์ยูถามย้ำอีกครั้งแล้วกอดอกยืนฟังคำตอบของเธอ

"คือ คือมึงงงงง มึง มึง มรึ๊งงงง"ซันช่ายตะโกนเสียงดังด้วยความดีใจอะไรสักอย่าง 

"โอ้ยอะไรของมึงว่ะ อีช่าย ลีลาว่ะเฮ้ย มีอะไรก็รีบๆพูดมาดิ กูรอฟังนานละ"ฟอร์ยูด่าเพื่อนของเธอพร้อมกับมองบนแล้วเดินมาดูสิ่งที่เพื่อนของเธอกำลังจ้องมองอยู่ 

"มึงดูนี่ดิ"ซันช่ายชี้ให้เพื่อนสาวของเธอดูในหน้าจอคอมที่มีผลประกาศรายชื่อพนักงานใหม่ของบริษัท มาร์คสตูดิโอ 

"ไหน ประกาศรายชื่อหัวหน้าฝ่ายบัญชีคนใหม่ คุณซันช่าย ขอให้รีบมารายงานตัวภายใน2เดือน เฮ้ย นี่มึงได้เป็นหัวหน้าเลยหรอ"เมื่อฟอร์ยูได้อ่านใบประกาศจบก็ทำให้เธอตกใจเป็นอย่างมาก 

"เออดิ ต้องหัวหน้าอยู่แล้วป่ะ มาร์คผัวกูเลยนะมึง ก็งี้แหละ"ซันช่ายหันมายิ้มตอบเพื่อนสาวของเธอ

"อ่ะจ้ะๆ แต่ว่ามึงต้องไปรายงานตัวภายใน2เดือนที่เกาหลีนะเว้ย"ฟอร์ยูคิดรายละเอียดต่างๆแล้วหันไปบอกเพื่อนของเธอ 

"เออว่ะมึง พาสสปอร์ต วีซ่า กูยังไม่ได้เตรียมเลยอ่ะ งั้นกูขอไปเตรียมตัวก่อนนะเว้ยมึง อาทิตย์หน้ากูจะบินล่ะ ส่วนมึงก็รอ แจ็คสันอยู่ที่นี่ไปนะจ๊ะ เขาคงไม่อยากให้มึงไปทำงานลำบากแหละเพื่อนเลยไม่รับมึงเข้างี้"ซันช่ายพูดกับเพื่อนพร้อมกับเดินยิ้มออกไปอย่างร่าเริง

"ชิ้ ขิงเข้าไปเถอะ เฮ้อออ ทำไมเฮียแจ็คเขาไม่รับเราเข้าไปทำงานน่ะ ศักยภาพไม่พอหรอ น่าอิจฉาชะมัดเลย อีช่ายก็ได้ไปสมใจละ ก็เหลือแต่แกนี่แหละยัยพัชเอ้ย"ฟอร์ยูบ่นพึมพำกับตัวเอง (พัชคือชื่อไทยของฟอร์ยู) (ช่ายคือชื่อไทยของซันช่าย)

*ขออธิบายเพิ่มเติมนะค่ะ ฟอร์ยูกับซันช่ายเนี่ย เขาเป็นเพื่อนกันตั้งแต่สมัยเรียนปวช.1 สาขาบัญชี ด้วยความชอบศิลปินวงเดียวกันเลยทำให้พวกเขาสนิทกันมาก อย่างฟอร์ยูเธอชอบแจ็คสัน เจ(อายุห่างกับฟอร์ยูถึง12ปี) ส่วนซันช่ายเพื่อนของเธอก็ชอบมาร์คคึ(อายุห่างกัน12ปี) พวกเธอสองคนก็เลยมาเรียนภาษาเกาหลีเสริมด้วยกันเพื่อที่จะไปหาศิลปินที่ตนเองชื่นชอบแต่แล้วเมื่อพวกเธอเรียนจบ อายุได้26ปี ซันช่ายกับฟอร์ยูก็มีความคิดที่จะสมัครเข้าไปทำงานบริษัทของแจ็คสันและมาร์ค 

แต่ซันช่ายกลับถูกเรียกให้ไปเป็นหัวหน้าฝ่ายบัญชี เนื่องจากบริษัทของมาร์คเนี่ย ขาดพนักงานด้านบัญชีพอดี 

แต่ฟอร์ยูสาเหตุที่เธอไม่ได้รับเลือกก็เพราะว่าบริษัทของแจ็คสัน เจ พนักงานฝ่ายบัญชีได้เต็มเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

กลับมาที่ปัจจุบัน

1อาทิตย์ต่อมา

"แล้วคือกูต้องอยู่คนเดียวหรอมึง มึงรีบไปขนาดนั้นเชียว"ฟอร์ยูที่นั่งมองเพื่อนของเธอเก็บกระเป๋าเดินทางอย่างตั้งอกตั้งใจแล้วถามคำถามออกไปอย่างเศร้าๆ

"เออน่า มึงอยู่ได้เชื่อกู พอดีว่ามาร์ครอกูอยู่ ไม่ต้องทำหน้าเศร้าเลยมึงเนี่ยตอแหลมากเพื่อน คิดถึงก็ไปหากูก็แค่นั้นเองมึง"ซันช่ายหันมาตอบเพื่อนของเธอแล้วลุกขึ้นมาตบไหล่เบาๆ เพื่อเป็นการให้กำลังใจ 

"แต่มึง...ทำไมเฮียเขาไม่เลือกกูว่ะ นี่กูเรียนภาษาจีนไปคุยกับเขากูยังยอมลงทุนเรียนภาษาเกาหลีเพิ่มไปอีกนะเว้ย แบบคือคุณสมบัติขนาดนี้อ่ะมึง แต่เขาไม่เลือกกู"ฟอร์ยูตัดพ้ออกมาอย่างเซ็งๆ 

"เอาน่ามึง อย่าคิดมากเลย เดี๋ยวเขาเปิดรับสมัครพนักใหม่ มึงก็สมัครไปสิ เขาก็คงจะเห็นหน้ามึงบ่อยจนเลือกก็ได้"ซันช่ายพูดเชิงให้กำลังใจเพื่อนอย่างติดตลก

"เออๆ ไปเก็บของมึงให้เสร็จเถอะเดี๋ยวกูช่วย ไปพรุ่งนี้ละ เดี๋ยวกูไปส่งที่สนามบิน"ฟอร์ยูพูดกับซันช่ายด้วยน้ำเสียงที่ปกติ

"หู้ยย ซารางเฮโย"ซันช่ายทำมือรูปหัวส่งให้ฟอร์ยูพร้อมกับยิ้มแล้วพูดเสียงสองเสียงสามเสียงสี่เสียงห้าใส่เพื่อนของเธอ

"ไม่ต้องมารักกู กูงอน ชอบทิ้งกูไว้คนเดียว"ฟอร์ยูตอบเพื่อนของเธอด้วยน้ำเสียงงอนๆแต่เธอก็ไม่ได้งอนเพื่อนของเธอจริงๆหรอก มันเป็นแค่นิสัยที่พวกเธอสองคนชอบทำใส่กันก็เท่านั้น

"ขอโทษ อะเดี๋ยวกูเลี้ยงขนม"ซันช่ายพูดขอโทษพร้อมกับทำมือเหมือนร้องไห้ แล้วเธอก็เปลี่ยนน้ำเสียงและสีหน้าอัตโนมัติโดยบอกว่าจะเลี้ยงขนมตามนิสัยเดิม

"เค งั้นกูไม่งอนล่ะ"ฟอร์ยูตอบเพื่อนของเธอแล้วก็เข้าไปช่วยซันช่ายเก็บกระเป๋า

"อีเหี้ย เหี้ยมากนะ นิสัยไม่เคยเปลี่ยนตั้งแต่16ยัน26เลยนะมึง"ซันช่ายพูดพร้อมกับยิ้มอ่อนๆ

"ยูทู"ฟอร์ยูตอบพร้อมกับเลิกคิ้วใส่เพื่อนของเธอ การกระทำนี้มันทำให้ทั้งคู่ยิ้มออกมาไม่น้อย 

.

.

.

บริษัทมาร์คสตูดิโอ ประเทศเกาหลี

ก๊อกๆๆๆๆ เสียงเคาะประตูหน้าห้องของท่านประธานดังขึ้น 

"เชิญ" 

"ท่านประธานครับ คือว่า คุณรับพนักงานฝ่ายบัญชีมาใหม่หรอครับ"เสียงชายคนนึงถามขึ้น 

"ป่าวหรอกคุณหัวหน้ายู(หัวหน้าฝ่ายบัญชี) ผมรับหัวหน้าฝ่ายบัญชีเข้ามาใหม่ต่างหาก"มาร์คพูดพร้อมกับทำหน้าเข้มแล้วค่อยๆมองตั้งแต่เท้าขึ้นมาถึงบนหัวของหัวหน้ายู

"ทำไม ทำไมถึงจ้างหัวหน้าใหม่ละครับ ตอนนี้ผมก็ทำหน้าที่นี้อยู่ไม่ใช่หรอ "หัวหน้ายูถามขึ้นอย่างสงสัยพร้อมกับหลบตาของท่านประธานที่มองมาไม่กระพริบตา 

"หัวหน้ายู คุณยังมีหน้ามาถามอีกหรอ!!!"มาร์คลุกขึ้นทุบโต๊ะเสียงดังลั่น พร้อมกับตะคอกใส่หัวหน้ายู 

"ผะ ผม อธิบายได้"หัวหน้ายูพูดด้วยน้ำเสียงที่ตะกุกตะกักด้วยความกลัว

"ผู้จัดการปาร์ค เข้ามา"มาร์คตะโกนเรียกผู้จัดการส่วนตัวของเขาที่ยืนรออยู่ข้างนอกพร้อมกับหันกลับมามองที่หัวหน้ายูด้วยสายตาที่ดุดัน

"ผมไม่ต้องการคำอธิบายของคุณหรอกครับ หัวหน้ายู เจอกับที่ศาลนะครับ"มาร์คพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยนที่แฝงไปด้วยความโกรธและความน่ากลัวสำหรับคนที่ได้ฟัง พร้อมกับหยิบเอกสารจากมือของผู้จัดการปาร์คมาปาใส่หน้า หัวหน้ายูด้วยความโมโห พร้อมกับเดินออกจากห้องประธานไป

"นี่ๆๆ มาร์คคึของเรา มีมุมน่ากลัวขนาดนี้เลยหรอ"เสียงของชายคนนึงเดินเข้ามาพร้อมกับปรบมือเสียงดังแล้วมาหยุดเดินที่หน้ามาร์ค 

"มีสิ นายอยากลองเจอดูมั้ย แจ็คสัน"มาร์คตอบด้วยน้ำเสียงที่น่ากลัว 

"ก็ลองดูสิ "แจ็คสันพูดด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่ท้าทายปนหาเรื่อง พร้อมกับสาตตาพร้อมบวกใส่มาร์ค

"นี่ พอแล้วน้า ฉันก็แค่โมโห ฉันน่ะใจดีจะตายใช่มั้ยล่ะ พวกเรารีบไปเถอะจะใกล้เวลาอีเว้นท์แล้ว"มาร์คเปลี่ยนมาพูดน้ำเสียงมาพูดปกติกับแจ็คสัน

"ครับๆๆ พี่กลัวผมละสิ" 

"ป่าว"

"ผมรู้ว่าพี่กลัว"

"นี่ ไปๆรีบไปได้แล้ว"มาร์คพูดตัดบทพร้อมกับรีบเดินนำไป