รักวุ่นวายของนายเจ้าเล่ห์ || U can say that a again ||

"เอาของเราคืนมานะ" เด็กหนุ่มวัย 10 ขวบที่ขนาดตัวเล็กกว่า หน้าหงิกง้อเพราะโดนแย่งไอศกรีมรสโปรด เค้าก็นึกหมั่นไส้ในตัวเองนัก ทั้งที่อายุก็ห่างกันไม่กี่เดือน แต่ส่วนสูงและพละกำลังกลับต่างกันราวฟ้ากับเหว 

นมก็กินเหมือนกันทุกวันแต่ฉะไหนตัวเค้าถึงเท่าเดิม

"อยากได้ก็มาเอาเด้ะ ไอ้แก้มป่อง"

"วิน เอามา ไม่งั้นจะฟ้องครูนะ!" ตะหวาดไปเสียงดังปนสะอื้น และแล้วน้ำใสๆที่คลอเป้าอุตส่าห์พยายามกลั้นไว้สุดใจกลับก็ไหลออกมาจนได้ แต่ก็มิได้ทำให้เด็กซนตรงหน้านั้น ยอมแต่อย่างใด

"ฟ้องสิ ไอขี้ฟ้อง อุ้ย! หล่นเลย เหวยๆ" เสียงของเด็กซน นึกเอ่ยเยาะเมื่อไอศกรีมล่วงลงจากมือ และมองเด็กหนุ่มตัวเล็กร้องไห้อย่างชอบใจ 

"ขนม ตื่นได้แล้ว ไหนว่าจะใส่บาตรกับแม่ไง" 

"อื้ออ..ตื่นเเล้วแม่ เดี๋ยวหนมตามไปนะ" อะไรเนี่ย? ฝันอีกละหรอ ช่วงนี้รู้สึกจะฝันถึงเรื่องตอนเด็กๆบ่อยจัง หึ! เรื่องดีๆทั้งนั้นเลยนะสมองบ้า

    อ้อ! สวัสดีครับ ผมชื่อขนม ชื่อน่ากินใช่ไหมล่ะ ไม่รู้แม่คิดยังไงอะนะที่ตั้งชื่อลูกเป็นของกินสะหมด พี่ชายผมอีกสองคน 'ข้าวจ้าว' และ 'ข้าวปั้น' เห็นไหมนี่ก็ของกิน แต่ตอนนี้พี่ปั้นที่เป็นพี่คนโตเรียนจบแล้วครับ  ไปช่วยงานพ่อที่ญี่ปุ่น 

   ตอนนี้บ้านผมก็มีพี่คนรองกับแม่ แล้วก็ป้าแก้วป้าแจ่มแม่บ้านอีกสองคน ชีวิตผมก็มีความสุขดีอะน่ะ ถึงหลังๆมาเริ่มจะฝันไม่ดีเท่าไหร่ก็เถอะ เห้อ! นึกแล้วเศร้า ข้ามเนอะ

"เตรียมของครบหรือยังนะเรา อีกไม่กี่วันก็เป็นนักศึกษาใหม่แล้วนะ" 

"อืม.. เดี๋ยวหนมว่าจะไปซื้อพวก ปากกาไฮไลท์ โพสต์อิทเพิ่มนะแม่" หลังจากใส่บาตรเสร็จผมก็นั่งทานข้าวกับแม่ต่อที่โต๊ะอาหาร ส่วนพี่ชายผมน่ะ เพิ่งจะเจ็ดโมงคงยังไม่ตื่นหรอกครับ ถามว่าทำไมหรอ อย่าให้เล่าเลย

 

  ผมอยู่ปี1ครับ มหาลัยเอกชนที่เดียวกันพี่ข้าว ด้วยความบ้าอนิเมะในสมัยเด็ก ผมเลยเลือกเรียนเอกญี่ปุ่น  ส่วนพี่ข้าวก็อยู่วิศวะฯปี3 แล้วละ ถึงจะเที่ยวบ่อยแต่ก็เรียนเก่งใช้ได้เลยนะ แปลกคน!

"แล้วไปกับใครละเรา คนเดียวแม่ไม่ให้ไปนะ" 

"แม่.. แค่พารากอนเอง หนมไม่หลงหรอกน่า"

"แม่ห่วงลูกสาวนิ เดี่ยวโดนลากไปทำไงละ"

"แม่!! หนมเป็นผู้ชาย ลูกสาวอะไรละ" เบรคแป๊ปนะ แม่ครับอยากได้ลูกสาวมากกกกก ก.ไก่ 18 ล้านตัว เพราะก่อนหน้านี้ก็มีแต่ลูกผู้ชาย ตอนท้องผมนะ แม่ก็คิดว่าผมเป็นผู้หญิงแน่ๆ เพราะนอนนิ่งไม่ดื้อไม่ซน แม่ซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงไว้เต็มเลย 

พอไปอัลตร้าซาวด์ดูถึงจะรู้ว่าเป็นผู้ชาย แต่ก็เก็บไว้ให้ผมใส่อยู่ดี บอกว่าเสียดาย ผมเห็นรูปตัวเองตอนเด็กทีไรก็ขำแม่ผมทุกที 

"ไม่รู้ละ ให้ตาข้าวไปด้วยละกันแม่จะเข้าร้าน" ร้านอาหารของคุณยายน่ะ แม่รับช่วงต่อหลังท่านเสีย เป็นอาหารไทยโบราณอร่อยมากๆ

"พี่ข้าวจะไปป่าวเหอะ ปานนี้ยังไม่ตื่นเลยแม่" 

"นินทาไรพี่เจ้าตัวเล็ก" พูดไม่ทันขาดคำ เสียงพี่ชายตัวแสบก็ลอยมาพร้อมท่าเดินเสยผมเดินหาววอดๆ มาที่โต๊ะกินข้าวเท่จริงๆเล้ย ตื่นเช้าก็เป็นด้วยหรอเนี่ยปกติตื่นเกือบเที่ยง

"ป่าวซะหน่อย พี่ข้าวพาไปซื้อของหน่อยสิ แม่ไม่ให้ไปเอง" 

"ไม่ต้องมาหน้าบูดเลย น้องพี่น่ารักขนาดนี้ โดนฉุดจะทำไง เดี๋ยวพี่พาไปเอง" พี่ข้าวไม่ว่าเปล่าจับแก้มผมยืดไปมาคงคิดว่าเเก้มผมเป็นตังเมอีกแล้วสิ  

    และเรื่องที่พิลึกอีกอย่างของผมก็คือเบ้าหน้าเนี่ย! ที่มันค่อยข้างจะเอ่อ.. จะว่าไงดีจะให้พูดเองก็เหมือนชมตัวเองอีก เอาเป็นว่ามันออกแนวน่ารักกว่าผู้ชายปกติละกัน ทั้งที่พี่ทั้งสองของผมก็ออกจะมาดแมนสูงยาวเข่าดีทั้งนั้นแท้ๆ แต่ผมกลับตัวไม่ถึงครึ่งของพวกพี่ๆ 

   คงเป็นเพราะแรงอธิษฐานของแม่แน่ๆที่อยากได้ลูกผู้หญิง แถมพวกพี่เค้าก็ดูเหมือนจะยัดเยียดให้ผมหาสาระมีมากกว่าหาสาวๆซะอีก แต่ต่อให้หา ชาตินี้ผมก็คงหาสาวๆไม่ได้อยู่แล้วละนะ