[SF] หมูกระทะ (Non x Boss)

สวัสดีค่า เป็นแฟนฟิคแรกของเรา พิมพ์ตอนมึนๆเนื้อหาเลยออกมามึนๆตาม.... บวกกับพิมพ์ในมือถือด้วย มึนเข้าไปใหญ่ -...-

ภาษาคงไม่ได้สละสลวยเท่าไหร่ ขออภัยด้วยนะคะ 

ยังไงก็ฝากเรื่องนี้ไว้ด้วย :)

เป็นตอนที่เรามโนเองจากในเรื่องค่ะ ฮ่าๆ อยู่ในช่วงที่พรรคของนนได้รับเลือกเป็นสภานักเรียนค่ะ แก๊งนี้เลยไปกินหมูกระทะฉลองกันตามธรรมเนียม 

ยังไงก็ฝากไว้ด้วยนะคะ ติชมได้ตามสบายค่ะ

หมูกระทะ

วันนี้เป็นวันประกาศผลโหวตสภานักเรียนของโรงเรียนนาดาวบางกอกครับ ซึ่งผู้ชนะก็คงไม่ต้องบอก แน่นอนว่าประธานนักเรียนรูปหล่อยิ้มเก่งเฟรนด์ลี่เทคแคร์ประชาชน(?) ณัฐชนนแห่งNadao The Next Genได้รับผลโหวตมากที่สุด 

..ก็ได้รับชัยชนะไปครับ ฮ่าๆ 

หลังจากที่พวกเราเข้ามาจัดห้องสภาให้เป็นระเบียบแล้วก็คิดว่าจะไปกินหมูกระทะฉลองกัน เหมือนเป็นวัฒนธรรมคนไทยไปแล้ว อะไรๆก็หมูกระทะ  พอๆกับทะเลอ่ะครับ จะเศร้า อกหัก ปาร์ตี้ก็ต้องไปทะเล 

"นนๆ เก็บของเสร็จยัง" เสียงหวานจากขนมปังเรียกผมจากประตูห้อง  

"โอ๊ย ไวๆหน่อยค่ะลูกนน เจ๊หิววว"

"รอแปบเจ๊เกรียงงง"ผมรีบยัดแฟ้มเข้าตู้แย่างลวกๆก่อนจะวิ่งออกไปที่ประตู รู้ครับว่าหิว ยิ่งเห็นผมคงยิ่งท้องร้องกัน-..- 

"แล้วบอสอะ" ผมหันไปถามเต้อ เพื่อนสนิทของคนที่ควรจะเป็นประธานนักเรียน 

"มันบอกไม่อยากกินอ่ะ มันไม่ชอบกลิ่น"

"อุ๊ย จะคุณชายไปไหนยะ  เลือกกินแบบนี้ตัวเลยแค่นั้.."

"นี่กำลังนินทาอยู่เหรอ?" เอ๊ะ เสียงคุ้นๆ

ทุกคนหันไปมองต้นเสียง 

"อ้าว ไอ้บอส ไหนบอกไม่ไป" เต้อถามเพื่อนสนิท

"ก็ไม่ค่อยอยากไปอ่ะ แต่วันนี้ที่บ้านคงไม่มีอะไรกิน เลยจะไปด้วย" เต้อพยักหน้าเป็นเชิงว่าเข้าใจ

"จริงๆอยากไปกินกับกูอะดิ้" ผมหยอกบอสเล่น

ทรึง 

บอสหันมามองแรงใส่

เค้าไม่เล่นนะเว่ย กูขอโทษ ไม่เล่นก็ได้ 

"อ้ะๆ ครบคนละ งั้นไปกันเลยปะ หิวจะแย่ละเนี่ย"

ปังก็หิวทั้งวันอ่ะ ผมได้แต่คิดในใจ เดี๋ยวตายก่อนจะไปถึงร้าน

.

.

.

ฉ่าาา

เสียงเนื้อหมู ไก่ กุ้ง สารพัดเนื้อสัตว์ถูกทาบลงบนเตาย่าง เสียงกับกลิ่นมาพร้อม พร้อมกับเสียงท้องร้องผมเนี่ยแหละ 

"โอยย สุกยังวะ" เพื่อนแว่นอีกคนในสภาครวญ

"มึงพึ่งวางเนื้อลงไปเอง" 

ทุกคนต่างคุยกันสนุกสนาน ผิดกับบอสที่นั่งเลื่อนมือถือดู 

"บอสอ่านไรอะ" ผมถาม

"ก็..แผนสภาคร่าวๆอ่ะ ว่าจะเรียงๆดูว่าอันไหนควรทำอันแรก" 

โหห ฟิตสัด 

"มึงนี่ขยันดีเนอะ"

"ก็รับปากไปแล้วก็อยากทำให้ได้อ่ะ" จึ้ก... กูขอโทษ

"บอสแดกก่อน ค่อยดูต่อ" เต้อที่นั่งตรงข้ามบอสคีบเนื้อหมูให้

"อืม ขอบใจ" เขาเป่าสองสามครั้งแล้วบรรจงคีบเข้าปาก เชี่ยย ผู้ดีสัด พลางมองตัวเองที่แดกเข้าไปแล้วกลืนเลย 

เออว่าแต่บอสมุมข้างแบบชัดๆ นี่ก็ดีแฮะ 

เออ...อากาศร้อนเปล่าวะเหงื่อผุดด้วย

เออ..ปากแดงจังวะ มันร้อนใช่ปะ

"มองไรมึง"

เออแล้วกูมองทำไม 

"อุ่ย เปล่า อากาศมันร้อนเฉยๆ"

เขาขมวดคิ้วใส่ผมเป็นเชิงว่า'กูไม่เชื่อ'

"อะๆๆ กูให้ เอาไป"ผมรีบกลบเกลื่อนโดยการ คีบเนื้อหมูชิ้นใหญ่ติดมันใส่จานบอส นี่สละส่วนที่ชอบที่สุดให้เลยนะเว้ย!

"กูไม่กินมันหมูอ่ะ" ...สัด กูขอโทษกูลืมว่ากูไม่เหมือนมึง

"งั้นกูขอนะ" อ่าวเชี่ยเต้อ 

"อืมๆ"

"ป้อนกูด้วยดิ" 

"แดกเองไม่เป็น?" เออ แดกเองไม่เป็นเหรอวะเต้อ 

"ก็มันไกล จิ้มน้ำจิ้มให้กูด้วยๆ"

"เออๆ" บอสคีบเนื้อหมู(ของผม)ลงไปในถ้วยนเำจิ้มแล้วเอามือรองล่างไว้ ขณะที่ยื่นไปป้อนไอ้เต้อ ..เชี้ยย ที่ถูกมันต้องเป็นของกู ทั้งคนป้อนทั้งเนื้อหมูอ่ะ ..อ่าวผิดคิว ท่ด 

เดี๋ยวแล้วนี่กูเป็นไรวะ ทำไมต้องหงุดหงิด

"นน เย็นหมดแล้วอ่ะ ในจานมึงอ่ะ" บอสหันมามองตาแป๋วผ่านกรอบแว่น พลางถือตะเกียบชี้ๆไปในจานผม

"ชวนคนอื่นมาก็แดกดิวะ เดี๋ยวเหลือต้องจ่ายเพิ่มอีก"

"แค่เหม่อเฉยๆ ดุน้องนนทำไมเนี่ยย" น่ารักเลยกู พร้อมทำตาแป๋วใส่บอสกลับ 

"มึงจะแอ๊บทำไม"

"ก็อยากให้มึงมองว่ากูน่ารักงาย"

"นี่เป็นบ้า..?" เอ่า กูแค่หยอด

ช่าง แดกก็ได้ ผมคีบเนื้อที่เย็นแล้วเข้าปาก 

ทันใดนั้น 

"เชี่ย !" เพื่อนหัวเกรียนในสภาอุทานออกมาเมื่อทำน้ำร้อนกระเด็นใส่บอส ตอนที่ใส่ผักลงไปในหม้อ 

"เห้ย แดงเลย" ผมรีบบอก

"เออเดี๋ยวกูไปห้องน้ำก่อน"

"เดี๋ยวบอสกูไปด้..." บอสวิ่งนำไปแล้วครับ

ผมไม่รอช้าวิ่งตามไปติดๆ คนมันเป็นห่วง ไม่มีไรนอกจากนั้น

ซ่าา 

ในห้องน้ำตอนนี้มีเพียงเสียงจากก๊อกน้ำที่ไหลผ่านข้อมือของคนตัวเล็ก

ข้อมือขาวพอโดนน้ำร้อนก็ขึ้นรอยแดงอย่างเห็นได้ชัด

"บอสเป็นไงบ้าง" ผมยืนมองบอสอยู่ห่างๆ 

"นน ตามมาทำไม? แค่น้ำร้อนกระเด็น"

"เอ่อ ก็..ก็กลัวมึงจะแสบอ่ะ เป็นห่วง เดี๋ยวมึงเป็นไรขึ้นมากูจะเหงา"

"เหงาอะไร เพื่อนก็มีตั้งเยอะ" 

"เออ ไหน มาให้กูดูหน่อย" ผมเดินเข้าไปใกล้แล้วคว้าข้อมือเล็กมา บอสข้อมือเล็กมากจนผมกำได้แน่นเต็มมือ 

"หายแสบยัง?"

บอสพยักหน้าตอบ 

ผมได้เปรียบที่สูงกว่าบอสนิดนึงเลยมองเขาได้ถนัดขึ้นมาหน่อย  

คนตัวเล็กข้างหน้าผมกำลังมองไปที่ข้อมือที่รอยแดงกำลังจางลง มันทำให้ผมชอบมุมนี้อย่างบอกไม่ถูก 

สายตาที่ดูผ่อนคลายและเป็นมิตรเหมือนครั้งแรกๆที่เจอกันก็ได่เห็นตอนนี้ สายตาที่ไม่เหมือนกำลังคิดอะไรยากๆอยู่ 

ผมใจเต้นแรงขึ้น

เพียงเพราะมองคนคนนี้

..เดี๋ยว กูจะเขินทำไม 

"บอส.. กู จะพยายามนะ"

"สภาอ่ะนะ?" เขาแหงนหน้ามามอง 

"มึงได้รับหน้าที่มาแล้วก็พยายามแล้วกันนะนน" เขายิ้มบางๆให้ ทว่า..แฝงความเศร้าไว้อยู่

"อืม นั่นก็จะพยายาม แต่ตอนนี้.."

"ตอนนี้อะไร?"

"เปล่าๆ ไปกินกันต่อเหอะ จะหมดชั่วโมงนั่งละ" ผมเลื่อนไปจับช่วงแขนที่สูงกว่าข้อมืออีกนิดเพื่อไม่ให้โดนรอยแดงนั้น แล้วพาบอสออกมาจากห้องน้ำ

กูจะพยายามสนิทกับมึงมากขึ้นกว่านี้ได้มั้ย

กูจะได้สิทธิ์ที่จะพิเศษกับมึงมากกว่าเต้อได้มั้ย

กูจะพยายาม ให้มึงรู้สึกเหมือนกูในตอนนี้ได้มั้ย

บอส..?