คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ความจริง....
“เนี่ยเหรอผับ! เล็อย่าับรูหนู นอัเ้าไปเป็นร้อยะมีอาาศให้หายใไหมเนี่ย” พิมล่าว
“อยามานัไม่ใ่เหรอ” รุ้ไหมล่าว
“ะสำรวอะไร็สำรวนะ ถ่ายรูปไ้ทุที่ยเว้น...ห้อน้ำาย แล้วพิมห้ามแอบเ้าห้อน้ำายล่ะ ไม่ั้นลู้าไ้เลิลับหมแน่” บอยล่าว
“ั้นพี่ับบอยะอยู่แถวนี้นะ” สายลมล่าว
“่ะ / ฮะ” รุ้ไหมและพิมล่าวพร้อมัน
“นั้นปลายฟ้านี่!” รุ้ไหมล่าว
“านนี้เสียัวแน่ๆ” พิมล่าว
“เ้าอาะพาไปส่บ้าน็ไ้ ็นั่นมันแฟนเ่าปลายฟ้านี้”
“โนมอมเหล้าแน่ๆ ัวร์ๆ”
“ยายพวนั้นออไปนอร้านแล้ว เราามไปเถอะ”
“ามไปทำไมเี๋ยว็โนหาว่า ส ใส่รอเท้า ราวที่แล้ว็โน่าั้น่ำยัไม่พอเหรอ?”
“เถอะน่า...ถือว่า่วยเพื่อนร่มโล”
แล้วเินออไป
“สมน้ำหน้า...ไปะไ้็ี” เรล่าว
“ใ่ๆ ฮ่าๆๆ” แพทล่าว
รุ้ไหมและพิมเินมาีหน้า
“ว่าไยัยั้น่ำ!” เรล่าว
“อ๋อ...ยัยพวั้นสูอยาวเป็นห่าน ายาวเป็น้นมะพร้าว สูอย่าับเปร!” พิมล่าว
“รี้ๆๆๆ” แพทร้อ
“อ๊ายย...นัั้น่ำ” เรพูพร้อมเื้อมือะบ แ่โนพิมสวนหมั่อน
“ไหม ับยัยเรไว้!”
พิมเินเ้าไปใล้แพท แพท่อยๆถอย
“บอมา ปลายฟ้าถูพาัวไปไหน ถ้าไม่อยาเ็บัวบอมาะ” พิมล่าว
“รี๊ๆๆๆ” แพทร้อ
“บอมา!” พิมล่าว
“...ันไม่บอหรอว่าปลายฟ้าอยู่หลัร้าน...” แพทล่าว
“แพท! นี่เธอะบอมันทำไม” เรล่าว
“ันไม่ไ้บอ! แ่พลั้ปา ็ันในี่” แพทล่าว
“ไม่ไ้บอ!” เรล่าว
“พิมเราะเอายัไับยัยพวนี้ีล่ะ” รุ้ไหมล่าว
“็เอาแบบนี้ไ...” แล้วพิม็ับแพทและเร เหวี่ยมานัน
“แพท...ันมีอะไระบอ เรื่อที่ันะบอือว่าเธอถูเรใ้เป็นเรื่อมือหาผู้าย เธอไม่รู้สิว่าปลายฟ้ามีู่หมั้น แล้วเร็บับู่หมั้นปลายฟ้าไ้ 3 เือนแล้ว ันไม่้อบอหรอนะว่าู่หมั้นอุไฮโมีานะอะไร แ่อนนี้็ิไม่ถึล่ะสิว่าู่ๆเร็มาอเธอับปลายฟ้าเป็นเพื่อน” รุ้ไหมล่าว
“ไม่รินะแพท!” เรล่าว
“เพราะที่เรบับเธอเป็นเพื่อนเพราะ้อารทำร้ายทั้เธอและปลายฟ้าทาอ้อม ลอเวลา่อนที่เธอมาบับเร พวเธอเยมาเที่ยวลาืนไหม...แล้วารทำร้ายเธอับปลายฟ้าทาออ้มือ สื่อ เธอไม่เยอ่านหนัสือพิมพ์ล่ะสิ เพราะ่าวุหนูไฮโสอนเหานออมาเที่ยวลาืนยามรารีพาผู้ายลับบ้านทุรั้ที่มา เนี่ย! ลหนัสือพิมพ์ทุบับทุเ้า ไหนะอินเอร์เน็อี ะเสียหายไม่ใ่เล่น” พิมล่าว
“นี่เธอหลอใ้ันเหรอ!”แพทล่าว
“พิมไปูปลายฟ้า่อนเถอะ” แล้วพิมับรุ้ไหม็วิ่ไปหลับร้าน
“เร! ลอเวลาที่เธอมาบันเป็นเพื่อน ไม่สิ บับันเพื่อหลอใ้ เพื่อผลประโยน์ัวเอใ่ไหม?” แพทถาม
“่วยไม่ไ้...เธออยาโ่ให้ันหลอเอ”
“ไม่ล่ะ เธอมันเลวเ้าใส้ริๆเลย”
“เธอมัน็เลวไม่ใ่เหรอ ถึยอมทำับเพื่อนรัไ้”
“แ่ไม่ใ่เพราะแเหรอ...ที่ทำให้ัน้อลายมาเป็นแบบนี้”
“โถ....รู้ไว้ะ้วยนะว่าที่ันบเธอเป็นเพื่อน็เพราะ้อารทำร้ายนัปลายฟ้า ใรอยาะบับเปรล่ะ”
“รี๊ๆๆๆๆ” แพทร้อ
“อยาวเป็นห่าน”
“อบุที่มว่าอสวย ยาวเป็นหส์”
“ัว็ผอม”
“อบุที่มว่าหุ่นนาแบบ”
“แนายาวอย่าับ้นมะพร้าว”
“อบุที่บอว่าันสมส่วน ไม่ไ้เี้ย เ้าเรียว่าสู 170 ั้นนาแบบ ไม่ไ้เี้ยเหมือนใรบาน” แพทล่าว
“รี๊ๆๆ แว่าันเหรอ” แพทร้อ
“ทำไม! ทีแทำับันับปลายฟ้าไ้”
“เธอรู้ไหมว่าทำไมันถึไ้เลียเธอับปลายฟ้า เธอทำหนูผีที่พวเธอล้ออน ป.3 ไ้ไหม
ที่มีละเิมหน้าใส่เหล็ัฟัน ใส่แว่นา ถัผมสอ้ามาโรเรียนทุวันน่ะ” เรล่าว
“อ๋อ ไ้สิยัยหนูผี หน้าาน่าเลียไม่มีใรบ้วย รู้สึว่าอนนั้นพวันอยู่ ป.6” แพทล่าว
“นั่นน่ะ น้อัน พวเธอทำให้น้อัน้อาย...” เรล่าว
“แ่ำพูล้อเล่นถึับาย”
“ใ่ เพราะเธอพูทำให้น้อันาย อนนั้นน้อันออไปปั่นัรยานเล่น แ่มัวเหม่อถึำที่เธอพู ทำให้ถูรถนาย แล้วเธอรู้ไหมว่า นทุนะอบเธอและปลายฟ้า ้าัวเธอับปลายฟ้าะมีนมามายรายล้อม แ่ัน...านะพอๆับพวเธอ แ่ลับไม่มีใรสนใเลย ทุนสนใแ่พวเธอ ันเลยอยาไ้ทุอย่าที่พวเธอมี ทั้ื่อเสีย ทัู้่หมั้นอปลายฟ้า...”
เรล่าว
“แ! นัสารเลว”
เพี๊ยะ! แพทบเร
“ำไว้ะ ว่าแะไม่มีวันไ้ทุสิ่ทุอย่าไปาพวัน” แพทิผมเระพู แล้วพูบ็หันหลัเินไป แ่เินไปไ้นิเียว็ถูเริผมไว้
“แะไปไหน!” เรล่าว
“ปล่อยันนะ!”
“ปล่อยั้นเหรอ...ใระยอมให้บฟรีๆ”
เพี๊ยะ! เรบหน้าแพท
“อ๋อ ้อารแบบนี้ใ่ไหม...” แพทล่าว
เพี๊ยะ! แพทบหน้าเร
“ิว่าสูแนายาวแล้วันะลัวั้นเหรอ”
เพี๊ยะ! เรบหน้าแพท แล้วแพท็ผลัเรล้มแล้วึ้นร่อมัวเร แล้วบ้าย บวาสลับัน แล้วเร็ึ้นมาร่อมแพทบ้าแล้วบไม่ยั้
บอยับสายลมเินออมาามหารุ้ไหมับพิมพ์
“ไหนเ็ในร้านบอว่าพิมับไหมออมาแล้ว แล้วอยู่ไหนเนี่ย?” บอยล่าว
“เฮ้ย! ูผู้หินนั้นสิ รีบไปห้ามสิ” สายลมล่าว แล้ววิ่เ้าไปห้าม แย 2 น ออาัน
“พี่เป็นพี่อรุ้ไหมใ่ไหมะ?”แพทถามสายลม
“รับ” สายลมอบ
“อนนี้รุ้ไหมแย่แล้ว่ะ” แพทล่าว
“รุ้ไหมเป็นอะไร!” สายลมถาม
“ือ รุ้ไหมับพิมไป่วยปลายฟ้า่ะ พวมันมีสี่น รุ้ไหมับพิมทำอะไรพวนั้นไม่ไ้หรอ่ะ”
“แล้วไหมอยู่ที่ไหน!” สายลมถาม
“รุ้ไหมับพิมอยู่ที่หลัผับ่ะ” แพทอบ พอแพทพูบสายลม็รีบวื่ไปหลัร้าน
“ปล่อยันเี๋ยวนี้นะ!” เรพู
“พี่ะ อย่าปล่อยยัยเรนะะ เพราะยัยนี่แหละเป็นนวาแผน เี๋ยวแพทามพี่อปลายฟ้า่อนนะะแล้วพี่ื่ออะไรนะะ” แพทถาม
“บอยรับ” บอยอบ
“ไป่อนนะะพี่บอย เี๋ยวพี่มัยายเรไว้แถวนี้็ไ้แล้วามไปนะะ” แพทพูแล้วรีบวิ่ไปหลัร้าน
“ปล่อยันนะ! ปล่อย! ันบอให้ปล่อยไ!” เรล่าว
“พี่อโทษนะ” แล้วบอย็มัมือเริับเสาไฟแล้ววิ่ามไปหลัผับ
ความคิดเห็น