(จบแล้ว) อยู่ดี ๆ ผมก็ได้แต่งงานกับรุ่นพี่

ลำดับตอนที่ #5 : คลอเคลีย

12.00 นาฬิกา

ตอนนี้ทั้งสองคนก็ยังนอนกกกันอยู่บนเตียงไม่มีใครตื่นสักคน

Rrrrrrrrrrrrrrrr

เสียงโทรศัพท์ของปืนดังขึ้น

“อื้อ ใครมันโทรมาตอนนี้ว่ะ” ปืนบ่นพำพึมออกมา ก่อนจะเอื้อมมือไปหยิบโทรศัพท์ที่กำลังส่งเสียงดัง และกดรับ

“สวัสดีครับ”

“ปืน มึงจะมาเรียนไหมวันนี้ ตอนนี้ใกล้จะเข้าเรียนแล้วกูเห็นมึงยังไม่มาเลยโทรมาตาม”

“วันนี้กูคงไม่เข้าเรียนว่ะน้ำฝากเลคเชอร์ให้ด้วยนะ”

“อื้อ~~~” เมื่อมีเสียงรบกวน วินก็ส่งเสียงความรำคาญออกมา

“นี่ที่มึงไม่มาเรียนเพราะนอนกกสาวอยู่ใช่ไหม ? ”

“เอ่อ..แค่นี้ก่อนนะน้ำฝากด้วย” จากนั้นปืนก็วางสายทันที

“อื้อ” วินส่งเสียงออกมาเบา ๆ พร้อมกับเปลี่ยนท่านอน

“หึ ขี้เซาจริงเลยนะมึง” พูดจบปืนก็หอมแก้มวินไปฟอดใหญ่เพราะว่าหมันเขี้ยว

ฟอด

“อื้อ” วินส่งเสียงออกมาเพราะความรำคาญ

“หื้อ..ดูเหมือนว่าจะตัวรุมนะ” ว่าเสร็จปืนก่อนเอามืออังที่หน้าผากและซอกคอของวิน

“กระจอกจังเลยนะมึง แค่นี้ก็เป็นไข้ล่ะ ไม่เห็นเก่งเหมือนปากเลย” จากนั้นปืนก็ลุกไปคุยโทรศัพท์สักพักและเข้าไปในห้องน้ำ

.....

30 นาที่ผ่านไป

กริ้ง~~~

กริ้งหน้าห้องก็ดังขึ้น บ่งบอกว่ามีคนมา

ปืนก็เดินไปเปิดประตู

“เอาอาหารและขอที่สั่งเอาไว้มาส่งครับ”

“ส่วนดิฉันมาทำความสะอาดห้องค่ะ”

“เชิญครับ” ปืนถอยหลังและผายมือให้ทั้งสองคนเข้ามา

“ทำความสะอาดแค่ห้องนั้นก็พอนะครับ”

“ค่ะ” แม่บ้านพยักหน้า ก่อนจะเดินเข้าไปทางหน้านอนที่เละเทะ เพราะผ่านสมรภูมิรบมาเมื่อคืน

หลังจากนั้นปืนก็เดินเข้าไปในห้องที่วินนอนอยู่ ก่อนจะไปนั่งทีหัวเตียงเพื่อปลูกเด็กดื้อขี้เซา

“วิน วินตื่นได้แล้ว”

“อื้อ...โอ้ย” วินรู้สึกตัวและทำการพลิกตัวเปลี่ยนท่า จากนั้นก็ร้องออกมาและทำหน้าเหยเก ตอนนี้เขารู้สึกราวกับถูกรถสิบล้อทับก็ไม่ปาน เพราะรู้สึกปวดระบมไปทั้งร่าง และรับรู้ได้ร่างลมหายใจร้อนผ่าว

“หึ ตื่นขึ้นมาทานข้าวแล้วกินยา อย่าสำออย”

“ไอ้สัด กูไม่ได้สำออย มึงรองมาเป็นกูดูไหมล่ะ ไอ้ห่าไม่รู้ว่ามึงไปตายอดตายอยากที่ไหนมา”

“เดี๋ยวเถอะ ดูแต่ละคำที่มึงพูดซิ กูพี่มึงนะจะพูดอะไรให้เกียติกูด้วย”

“ทำไม กูพูดแบบนี้แล้วจะทำไม”

“หึ เดี๋ยวมึงจะโดนลงโทษแบบเมื่อคืนไง”

“ชิ~” วินไม่รู้จะตอบโตยังไงได้แต่ทำหน้ามุยและหันหน้าไปอีกทาง

“ไม่ต้องมาหันหน้าหนีกู ลุกขึ้นมากินข้าวกินยาได้แล้ว”

“….”

“กูบอกมึงเนี่ยทำไมไม่ทำตามหรือมึงอยากโดนทำโทษอีก กูบอกเอาไว้เลยนะ ครั้งต่อไปกูไม่ปล่อยมึงไปง่าย ๆ แน่”

คำพูดนี้ทำให้วินรีบหันไปมองหน้าปืนและพูดออกมาด้วยความโมโหว่า “ไม่ใช่กูไม่อยากลุกแต่กูลุกไม่ขึ้น กูเพราะมึงเลย ไอ้สัด”

“หึหึ” ได้ยินแบบนั้นปืนก็หัวเราะเยาะในลำคอ

“หัวเราะหาพ่องมึงหรอ”

“โอเค กูความผิดกู กูจะรับผิดชอบเอง” พูดจบปืนก็อุ้มวินขึ้น

“เฮ้ย เฮ้ย มึงจะทำอะไรเนี่ย”

“กูก็จะรีบผิดชอบที่กูทำลงไปไง”

“ไม่...” วินไม่ทันพูดจบ ปืนก็พูดขัดขึ้นมาก่อน

“มึงไม่ต้องพูดว่า ไม่ต้อง ถ้ามึงพูดนะกูจะปล่อยมึงลงตรงนี้แหละ”

วินจึงทำได้แต่เงียบ

ปืนอุ้มวินออกมาจากห้องก่อนจะพาไปที่โต๊ะทานข้าว ก่อนจะนั่งลง โดยที่ให้วินนั่งลงบนตักของเขา

“ปล่อยกู มึงจะให้กูนั่งบนตักมึงทำไมเนี่ย”

“หรือมึงนั่งบนโต๊ะแข็ง ๆ ได้ ? ”

“....”

“ถ้านั่งไม่ได้ก็เงียบแล้วกินซะ และก็กินยาจะได้หายป่วย”

วินไม่อยากโต้เถียงอินก็ตักข้าวไปปากเคี้ยวตุ้ย ๆ

“เป็นไงอาหารที่กูสั่งมาถูกปากไหม? ”

“ก็ดี”

ปืนที่เห็นเด็กดื้อตรงหน้าเคี้ยวข้าวแก้มตุ้ย ก็อดหมั่นเขี้ยวไม่ได้ เขาจึงซุกหน้าเข้าที่ซอกคอของวิน ก่อนจะจูบกัดซอกคอของวินหน้าหยอกล้อ ในขณะเดียวกัน มือที่โอบเอวอยู่ก็ล้วงเขาไปในเสียของวิน

“อื้อ มึงทำอะไรของมึงเนี่ย” วินพูดขึ้นเสียงอู้อี้ เพราะข้างเต็มปากพร้อมกับดิ้นไปมา

“อยู่นิ่ง ๆ กูไม่ทำไรมึงหรอก ของสัมผัสนิดเดียวเอง”

“อื้อ ไม่เอามึงจะมาจับกูทำไมล่ะ”

“ก็กูอยากทำ หรือมึงจะให้กูทำมากกว่านี้”

“ไม่เอา มึงไม่เห็นสภาพกูหรือไง”

“ถ้าอย่างนั้นก็อย่าดิ้น”

วินรู้สึกจนปัญญา จึงไม่ได้ขัดขืนอีกต่อไป ปล่อยให้ปืนกอด กัด และไซ้ซอกคอของเขาอยู่อย่างนั้น

....

“กูอิ่มแล้ว มึงก็ควรหยุดลวนลามกูได้แล้ว”

“วันนี้มึงมีเรียนไหม แต่ถึงมีก็คงไม่ทันละมั้งนี่ก็ปาไปจะบ่ายสองแล้ว”

“มี มีเรียนตอนเช้า ตอนนี้เขาคงเรียนจบไปแล้วเพราะมึงคนเดียวเลยทำให้กูขาดเรียน”

“ทำมาโทษกู วันนี้เสือกอยากเป็นคนดีขึ้นมา ใช่ว่ากูไม่รู้ว่ามึงโดดเรียนอยู่บ่อย ๆ ”

“เสือก” วินไม่รู้จะเถียงยังไง ก็ได้แต่เงียบแล้วบิดหน้าไปทางอื่น

“กินข้าวแล้วทานยาเข้าไปด้วย”

“ไม่กินได้ไหม” เสียงของวินอ่อนลง พร้อมกับทำหน้าเหยเก

“ไม่ได้ตอนนี้มึงยังมีไข้อยู่”

ทว่าวินกลับทำหน้ามุยไม่หยิบยาขึ้นกินสักที

“อะไรอย่าบอกนะว่าตัวเท่าควายแล้ว มึงยังกลัวการกินยาอยู่”

“กูไม่ได้กลัว แค่ไม่ชอบรสขมของมัน”

“กินเข้าไปเถอะหน่า เดี๋ยวกูให้กินขนมหวานล้างปาก”

“มึงซื้อมาด้วยหรอ”

“อืม กูสั่งเค้กมาให้มึงชิ้นหนึ่งอยู่ในตู้เย็น” ปืนพูดขึ้นพร้อมกับหันหน้าทางตู้เย็น

ดวงตาของวินเปล่งประกายออกมาอย่างเห็นได้ชัดเจน ราวกับเด็กน้อยที่ได้ของถูกใจ

“อย่างนี้ค่อยดีหน่อย” วินพูดแล้วก็กรอกยาลดไข้และยาแก้อักเสบเข้าปาก พร้อมกับกลืนน้ำตามทันที

(⇀‸↼‶)

“อี้...ขมเป็นบ้า”

“ฮ่าฮ่า เข้าไปพักในห้องก่อน เดี๋ยวกูเอาเค้กไปให้ ให้กูอุ้มมึงไปมาคงไม่ไหวหรอก”

“แล้วใครของให้มึงอุ้มล่ะ ชิ ! ”

f ('︶︿︶) o

“หึหึ ดูทำตัวเข้า” จากนั้นปืนก็ไม่ได้พูดอะไรต่อ และอุ้มวินเข้าไปในห้องนอนของเขา ซึ่งตอนนี้แม่บ้านทำความสะอาดเรียบร้อยแล้ว ก่อนจะเดินออกจากห้องเพื่อไปเอาเค้ก

“อ่ะ ขนมหวานของมึง”

เมื่อเห็นสตรอเบอร์รี่ช็อตเค้กดวงตาของวินก็เป็นประกายขึ้นมาอีกครั้ง

“เด็กน้อย”

“อะไรของมึง กูกินได้แล้วใช่ไหม”

“ก็กินสิ ใครห้ามมึงล่ะ”

“แล้วมึงจะถือไว้ทำไมล่ะ เอามาให้กูสิ”

“หึหึ” ปืนหัวเราะออกมา จากนั้นก็ส่งจานเค้กให้วิน ส่วนตัวเองก็ล้มตัวนอนข้าง ๆ พร้อมกับมองวินกินเค้กด้วยความอร่อย

"มันอร่อยขนาดนั้นเลย"

"แน่นอน แต่กูไม่แบ่งมึงหรอกนะ" วินพูดขึ้นพร้อมกับยกจานเค้กไปไกล ๆ 

"กูไม่แย่งเด็กทานหรอก"

"ชอบว่ากูเป็นเด็ก มึงก็โตกว่ากูแค่สองปีเองทำมาเป็น"

"กูลืมไปมึงไม่ใช่เด็กแล้ว เพราะมีผัวแล้ว"

"สัด"

"ฮ่า ๆ " ปืนหัวเราะล่า และทำทาจะหลับ

"เดี๋ยวมึงอย่างพึงนอน พากูไปส่งบ้านก่อน"

"มึงไม่ต้องกลับหรอก นอนที่นี่แหละ"

"ไม่เอากูจะกลับบ้าน เดี๋ยวพ่อแม่กูเป็นห่วง"

"มึงไม่ต้องมาตอแหลเลย กูรู้ว่ามึงได้กลับบ้านทุกวัน อีกอย่างกูโทรบอกแม่ของมึงแล้ว ว่ามึงจะนอนที่นี่กับกู"

"ใครบอกมึงว่ากูจะอยู่ที่นี่กลับมึง"

"ก็กูบอกมึงอยู่นี่ไง"

"กูไม่อยู่ กูจะกลับ"

"เอาหนาอย่างงอแง กินอิ่มหรือยัง อิ่มแล้วก็มานอน หรือมึงยังมีแรง กูจะได้จัดต่อ"

"ไอ้...."วินวางจานไว้ที่โต๊ะข้างเตียง ก่อนจะหันมาพูดด่าปืน แต่ถูกขัดเอาไว้ก่อน

"ถ้ามึงพูดคำหยาบออกมานะ กูจะจูบจบปากเปื่อยเลยค่อยดู" พูดจบปืนก็ดึงวินล้มลงมานอนในอ้อมกอดของเขาทันที

"เฮ้ย ! ทำอะไรของมึงเนี่ย"วินดิ้นขัดขืนไปมาในอ้อมกอดของปืน

"เงียบ ! แล้วนอนได้แล้ว กูง่วง เมื่อคืนเพราะมึงทำให้กูไม่ได้นอน หึหึ"

(ㅎ‸ㅎ)

คำพูดนี้ทำให้วินถึงกับพูดอะไรไม่ออก เมื่อเห็นท่าของวินปืนก็หัวเราะออกมา

"หึหึ" < (*￣ー￣) ゞ

หลังจากนั้นทั้งสองก็เผลอหลบไปด้วยกัน จนถึงตอนเช้าโดยไม่ตื่นขึ้นมา เพราะทั้งสองคนง่วงมาก

.....

เช้าวันถัดมา ตั้งแต่เช้าตรู่ปืนก็ขับรถพาวินไปเปลี่ยนชุดที่บ้าน และทานข้าวเช้ากับพ่อแม่ของวิน ก่อนจะไปส่งวินที่มหาวิทยาลัย

"วันนี้เลิกกี่โมง"

"ไม่ต้องมารับกูจะกลับเอง"

"เอ่อเรื่องนั้นกูรู้แล้ว กูก็กำลังจะบอกมึงว่ากูไม่ได้มารับให้กลับเอง"

"ดีไม่ต้องมารับกู"พูดจบก็ทำท่าจะลงจากรถ แต่ก็ถูกปืนรั้งเอาไว้เสียก่อน และประกบปากลงมาทันที

"อื้อ"

เรียวลิ้นเกี่ยวตวัดดูดดึงลิ้นเล็กของวินอย่าเองแต่ใจ จนเวลาผ่านไปเกือบสิบนาที ปืนถึงยอมผละออก

"มึงทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย นี่มันในมหาลัยนะเว้ย"พูดจบวินก็รีบปิดปากลงจากรถไปทันที เพราะกลัวว่าปืนจะทำอะไรเขาอีก

"หึหึ เจอกันวันแต่งงาน..."

โปรดติดตามตอนต่อไป.................................