(จบแล้ว) อยู่ดี ๆ ผมก็ได้แต่งงานกับรุ่นพี่

ลำดับตอนที่ #3 : ไอ้ดื้อ

"อือ อื้อ มึงทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย ปล่อยกู ! "

"ไอ้หมาบ้า ปล่อยนะเว้ย" วินโวยว้ายขึ้นหลังจากหลุดจากการจูบของปืนได้

"เพี๊ยะ ! เพี๊ยะ ! "เสียงฝ่ามือของวินตีลงไปที่แขนของปืน เพื่อให้ร่างที่ตัวโตกว่าปล่อย ทั้ง ๆ ที่ตัวของผมสองคนก็ไม่ได้ต่างกันมาก แต่ทำไมไอ้บ้านี่ถึงได้แรงเยอะกว่าผมก็ไม่รู้

"โอ๊ยเจ็บนะเนี่ย ตีเข้ามาได้นะมึง" ปืนแสร้งโวยงายออกมาเช่นกัน

"แล้วมึงมาจูบกูทำไมละ" วินพูดขึ้นพร้อมกับหยิบชุดที่เตรียมไว้เข้าไปรอง เพื่อหนีร่างสูง

"หึ ปากมึงหวานดีนะ เหมือนกินขนมหวานเลยว่ะ" เสียงหัวเราะจากในลำคอดังออกมาจากร่างสูงของปืน ที่มองตามหลังวินที่หนีตัวเองทำเข้าไปรอชุดในห้องรองชุด ในใจเขาได้แต่คิดว่าทำไมเดี๋ยวนี้วินถึงได้ดูน่ารักขึ้นมากสำหรับเขา

10 นาทีผ่านไป

" O_O "

"มึงจะจ้องกูทำไม " เสียงของวินเรียกสติของปืนให้กับปืนที่เผลอมองวินนานไป เพราะชุดนี้มันเข้ากับวินมาก ทำให้วินดูน่ารักมากเมื่อใส่ชุดนี้

"จะจ้องกูอีกนานไหม มึงก็รีบไปรองชุดของมึงสิ กูไม่ได้ว่างทั้งวันขนาดนั้นนะ" วินพูดออกมาอย่างหงุดหงิด

"มึงไม่ว่างมึงจะไปไหน" ปืนพูดถามออกมา

"เรื่องของกู ทำไมกูต้องบอกมึง" วินตอบออกไปแบบส่ง ๆ ไปงั้นแหละ เพราะไม่อยากอยู่ใกล้กับปืนมาก มันเปลืองตัว

"เพราะกูเป็นผัวมึงยังไงล่ะ มึงถึงต้องบอกกู" ปืนว่าออกมาเสียงเข้ม เพราะเริ่มหงุดหงิดกับคำตอบของคนดื้อตรงหน้า

"ผัว เผลอ อะไรกันพูดมาได้ไม่อายปาก"

"กูจะอายทำไม ก็กูเป็นผัวมึงจริง ๆ " ปืนพูดตอบไปพร้อมกับสายตาเจ้าเล่ห์ แล้วยิ้มมุมปาก

"โว๊ะ ! แล้วแต่มึงเถอะ" วินที่เถียงปืนไม่ได้ก็ทำหน้าหงุดหงิดแล้วก็เลยเดินหนีออกไปจากห้อง

"หึ นับวันยิ่งเหมือนผู้หญิงขึ้นไปทุกที"

หลังจากนั้นปืนก็เข้าไปรองชุดเจ้าบ่าวจนได้ชุดที่ถูกใจแล้วก็ไปตกลงกับทางร้าน

"ขอบคุณที่ใช้บริการร้ายเรานะคะ"

"ครับ /ครับ"

หลังจากที่ออกมาจากร้านปืนก็ถามวินขึ้นมาอีกครั้ง

"มึงจะไปไหนยังไม่ตอบกูเลยนะ" ปืนถามวินออกมาเพราะเมื่อกี้ยังไม่รู้เลยว่าร่างบางจะไปที่ไหนหลังจากนี้ เพราะเห็นเร่งเขานัก

"มันเรื่องของกูไหมล่ะ มึงไม่ต้องไปส่งกูหรอกกูมีธุระแยกกันตรงนี้แหละ" วินพูดขึ้นและคิดจะเดินจากไป

"ไม่ ! มึงจะไปไหนนัดกับใครไว้ เดี๋ยวกูไปส่ง"

"กูบอกว่าจะไปเองไง มึงพูดไม่รู้เรื่องหรือไง"

"กูก็บอกว่าจะไปส่งไง"

"...."

"ไม่บอกใช่ไหม งั้นมึงก็ไม่ต้องไป มากับกูนี่ ! " พูดจบปืนก็กระชากแขนวินอย่างแรงเพื่อให้เดินตามไปที่รถ

"โอ๊ย นี่มึงจะพากูไปไหนเนี่ย ปล่อยกูสิวะกูเจ็บนะเว้ย"

"หยุดพูดแล้วก็เดินตามกูมา ถ้ามึงไม่อยากเจ็บตัวมากกว่านี้"

"โอ๊ย ! ไอ้บ้าปล่อยกูสิ กูเจ็บแขน"

"เข้าไปนั่งดี ๆ " ปืนเปิดประตูรถพร้อมกับบอกให้วินเข้าไปนั่ง

"โอ๊ยไอ้บ้านี่ แขนแดงหมดเลย"

"ก็ใครละที่ดื้อ"

"ใครดื้อ ? "

"ถามมาได้ กูอยู่กับมึงสองคนเนี่ย กูว่าให้หมามั้ง"

"มึงว่ากูเป็นหมาเหรอฮะ ! มึงสิไอ้หมาบ้า"

"กูได้พูดสักคำไหม มึงคิดเออเอง หึ"

"โอ๊ย ไม่พูดด้วยแล้ว" เมื่อเถียงปืนไม่ไหววินก็นั่งเงียบและหันหน้ามองออกไปข้างนอกหน้าต่าง

"หึ" เสียงหัวเราะของปืนที่ดังออกมาจากในลำคอ

......

คอนโดนของปืน

ปืนเลี้ยวรถเข้าจอดรถประจำคอนโด

"มึงพากูมาที่คอนโดมึงทำไม"

"ก็กูอยากพามา"

"แต่กูไม่อยากมา"

"แล้วไง"

"โอ๊ยกูจะบ้าตาย ก็กูไม่อยากมากูจะกลับบ้าน มึงจะพากูมาทำไมละ"

"ก็กูบอกมึงว่าไง กูอยากพามึงมา" ปืนตอบออกไปด้วยรอยยิ้มมุมปาก

"โว๊ะ ! กูไม่พูดกับมึงแล้ว"

ปัง ! วินเดินลงจากรถพร้อมกับปิดประตูเสียงดังลั่น

"ถ้าประตูรถกูพังขึ้นมานะ มึงโดนดีแน่" ปืนว่าตามหลังวินที่เดินนำเข้าไปในลิฟต์ เพื่อที่จะขึ้นไปห้องปืน

"มองหน้าทำไม" วินรู้สึกรำคาญเมื่อถูกสายตาจ้องมอง จากร่างสูงข้างกาย

"เปล๊า" ปืนพูดออกไปพร้อมกับยิ้มที่มุมปากเล็กน้อย

"โว๊ะ กวน.. ตี..น "

ติ๊ง~~

เมื่อลิฟต์เปิดออกวินก็เดินเข้าออกไปทันที โดยไม่รอปืน

"เดินไปก่อน มึงเข้าห้องได้หรือไง ? " ปืนถามออกไปด้วยรอยยิ้มมุมปาก

"มึงก็รีบ ๆ เดินมาสิ ! " วินพูดออกมาด้วยความหงุดหงิด

หลังจากที่เข้าในห้อง วินก็เดินไปนั่งที่โซฟาห้องรับแรกพร้อมกับเปิดทีวีเสียงดังลั่น

"หูมึงหนวกหรือไง ถึงเปิดดังขนาดนั้น " ปืนพูดถามคนที่กำลังประชดเขาอยู่ การกระทำของวินมันไม่ได้ทำให้เขารำคาญแม้แต่อย่างไร แต่กลับมองว่ามันน่ารักมากกว่า เหมือนเด็กที่งอนพ่อแม่แล้วเรียกร้องความสนใจ

"เอ่อ ใช่หูกูหนวก"

"ตามใจจะเปิดดังขนาดไหนก็แล้วแต่มึง แล้วมึงหิวหรือยัง"

"ไม่หิว"

จ๊อก ~~~

เสียงท้องวินก็ร้องออกมาเสียงดัง

"หึหึ โอเคกูเชื่อละว่ามึงไม่หิว" ปืนพูดออกมายิ้มแล้วก็เดินเข้าไปในห้องครัวเพื่อทำอาหาร

"โอ๊ย ไอ่ท้องไม่รักดี จะร้องออกมาต่อหน้าไอ่บ้านั้นทำไมก็ไม่รู้"

20 นาทีผ่านไป

กลิ่นหอมของอาหารก็ลอยฟุ้งอยู่มา ทำให้ให้คนที่หิวอยู่แล้ว ก็ยิ่งหิวเข้าไปอีก

"ว๊าว หอมจังเลย" ปืนแกล้งพูดออกมาเสียงดังเมื่อทำอาหารเสร็จ เพื่อแกล้งคนที่กำลังหิวอยู่

"โอ๊ย ไม่ไหวแล้วเว้ย" และแล้ววินก็ทนความหิวไม่ไหมก็เดินตรงไปในครัว แล้วไปนั่งตรงที่ปืนตักข้าวเอาไว้แล้วลงมือกินทันที

"อ่าวไหนว่าไม่หิวไง นั่นจานข้าวกูนะ"

"แล้วไงกูจะกิน" วินทำหน้าไม่รู้ไม่ชี้ใส่ปืนแล้วก็ตักข้าวเข้าปาก

"หึหึ ไอ้ดื้อเอ๊ย"

วินตัดข้าวเข้าปากเคี้ยวตุ่ย ๆ โดยไม่สนใจคำพูดของผืนแม้แต่น้อย 

หลังจากนั้น 10 นาทีอาหารที่ปืนทำก็หมดลงอย่างรวดเร็ว ทว่าตอนนั้นเองวินกลับมีท่าทางบางอย่างเหมือนอยากจะพูดออกมาแต่ก็ไม่พูด เมื่อเห็นท่าทางของร่างเล็กตรงหน้าก็เอ่ยถามขึ้น

"มึงเป็นอะไร ทานไม่อิ่มหรอ ? "

"เอ่อที่ห้องมึงมีขนมหวานให้กินไหมว่ะ ? "

"ฮื้อ" ปืนมองหน้าของวิน ก่อนจะพูดออกมาด้วยรอยยิ้ม

"อย่าบอกนะว่ามึงติดหวาน จะต้องทานของหวานหรือขนมหลังจากกินข้าวเสร็จอ่ะ ฮ่า ๆ เด็กน้อยชิบหาย"

"ใครเด็ก กูติดหวานแล้วมันหนักหัวมึงหรือไง มึงเคยได้ยินไหม 'กินคาวไม่กินหวานสันดานไพร่' กูเป็นผู้ดีก็เลยต้องกินของหวานตามลงไปเว้ย"

"หรอ...พ่อคนผู้ดี ห้องกูไม่มีหรอกของหวานมีแต่น้ำเปล่าและเบียร์มึงจะเอาไหม ? "

"โว๊ะ เซ็งเลยทำไมห้องมึงถึงไม่มี กููอยากกินของหวาน งั้นกูกลับล่ะ"

หมับ !

"อื้อ..." ปืนรั้งท้ายทอยของวินเข้ามาจูบอย่างดูดดื่ม ผ่านไปสักพักเขาก็ผละออก

"เป็นไงหวานพอไหม" ปืนถามออกมาด้วยรอยยิ้ม และสายตาแพรวพราว

"หวานบ้านพ่อง ! มึงสิ ! " วินตอบกับไปด้วยความโมโห พร้อมกับเอามือถูปากตัวเอง

โปรดติดตามตอนต่อไป ............