(จบแล้ว) อยู่ดี ๆ ผมก็ได้แต่งงานกับรุ่นพี่

ลำดับตอนที่ #2 : มึงขู่กูเหรอ !

พาร์ทของปืน

วันรุ่งขึ้น

"คุณพ่อ คุณแม่สวัสดีครับ" เสียงปืนกล่าวทักทายพ่อแม่ของวินขึ้น วันนี้เขามารับไอ้ดื้อไปรองชุดแต่งงาน

"สวัสดีลูก พี่ปืนมารับน้องวินหรอลูก" แม่ของวินทักทายแล้วถามขึ้น

"ครับคุณแม่ ผมมารับน้องไปลองชุดแต่งงานครับ" ปืนตอบแม่ของวินออกไปอย่างสุภาพนอบน้อม

"อย่างนั้นรอแป๊บหนึ่งนะลูกพี่ปืน เดี๋ยวแม่ไปเรียกน้องให้ ให้คนไปเรียกตั้งหลายรอบแล้วแต่ก็ไม่ยอมตื่นสักที ลูกนี้นี่ดื้อจริง ๆ " แม่ของวินตอบปืนออกไปอย่างเอ็นดู เธอนั้นค่อนข้างชอบลูกเขยคนนี้มาก เพราะดูท่าปืนจะสามารถกำราบลูกสุดดื้อของเธอนั้นให้อยู่ในกรอบได้ และผลพลอยได้ทางธุรกิจอีกด้วย

"คุณแม่ครับเดี๋ยวผมขึ้นไปปลุกน้องเองก็ได้ครับ่" ปืนพูดขึ้นหลังจากที่แม่ของวินพูดจบ

"เอาอย่างนั้นหรอลูก อย่างนั้นแม่ฝากด้วยนะ น้องค่อนข้างขี้เซาหน่อยและงอแงหน่อยนะลูก เดี๋ยวแม่เตรียมตั้งโต๊ะรอ เช้านี่พี่ปืนก็อยู่ทานข้าวกับแม่ด้วยนะลูก"

"ครับคุณแม่" ปืนตอบรับคำชวนแม่ของวินออกไป ทั้งที่ไม่ตนนั้นไม่ค่อยทานอาหารเช้าสักเท่าไหร่ แต่ก็ไม่อยากเสียมารยาท จากนั้นก็เดินขึ้นบันไดขึ้นไปปลุกคนขี้เซาที่ยังนอนไม่ตื่นทั้งที่นัดกันไว้แล้วแท้ๆ เมื่อขึ้นมาถึงหน้าห้องของวินปืนค่อย ๆ เปิดเข้าไปในห้องนอนของวิน ก็เห็นเจ้าของห้องกำลังนอนหลับสบายใจเฉิ่ม

"หึ ๆ ไอ้ดื้อเอ้ย ตอนนอนนี่ก็น่ารักเหมือนกันนะเนี่ย" ปืนเดินเข้ามานั่งข้างเตียงของคนดื้อ น่าแปลกที่เดี๋ยวนี้เขามองเห็นไอ่ดื้อว่ามันน่ารักได้ยัง ทั้ง ๆ ที่เมื่อก่อนไม่เคยเป็นมาก่อน ปืนพูดพึมพำออกมาพร้อมกับเอามือลูบแก้มวินเบา ๆ คนที่นอนอยู่ถูกก่อกวนก็ส่งเสียงเหมือนรำคาญออกมา

"อื้อ...อื้อ "เสียงครางรำคาญดังออกมาจากคนที่หลับ จากการที่ถูกรบกวนจากคนตัวโตกว่า

ฟอด ฟอด

ปืนหอมลงตรงแก้มทั้งสองของวินอย่างหมั่นเขี้ยว

"ตื่นได้แล้ว ไอ้ดื้อ ถ้ามึงไม่ตื่นกูจะปล้ำมึงเดี๋ยวนี้เลย" ปืนพูดกระซิบข้างหูของคนขี้เซา

"อื้อ เฮ้ย ! มึงเข้ามาได้ยังไงเนี่ย ใครใช้ให้มึงเข้ามาออกไปเลยนะ ออกไปจากห้องกูเดี๋ยวนี้ ! " วินที่ถูกรบกวนก็ตื่น แต่ก็ต้องตกใจที่ว่าไอ้หมาบ้าที่เขาไม่อยากจะเห็นหน้ามันมากที่สุดกลับมานั่งอยู่ข้างเตียงของเขาเสียได้ และตอนนี้หน้าของมันและเขาก็ใกล้กันมากอีกด้วย ทั้งที่เขาผลักมันออกไปแล้วแท้ ๆ แต่มันก็เขาเข้ามาใกล้เขาอีกครั้ง

"ถอยออกไปไกล ๆ กูหน่อยสิ มึงจะเอาหน้ามาใกล้กูทำ ๆ เนี่ย"

"หึหึ" ปืนหัวเราะออกมาจากลำคอ ดูคนที่ทำหน้างอ ดู ๆ ไปก็น่ารักดีเหมือนกันนะเวลาที่มันโมโห

"หึ ๆ ตื่นมาก็โวยวายเลยนะมึง รีบลุกไปอาบน้ำได้แล้ว กูให้เวลามึง 20 นาทีแล้วก็ลงไปข้างล่าง พ่อกับแม่มึงรอทางข้าวเช้าอยู่ อย่าช้านะมึง ถ้ากูขึ้นมาตามมึงอีกรอบ รับรองวันนี้มึงจะไม่ได้ลุกออกจากเตียงแน่"

"โอ๊ย ไอ้บ้านี่มึงขู่กูหรอ" วินโวยวายใส่ปืน

"กูไม่ได้ขู่ กูทำจริงหรือมึงจะรองก็ได้นะ" ปืนพูดออกมาพร้อมกับยืนหน้าเขาไปใกล้วิน

"ไม่เว้ย มึงออกไปได้ละ กูจะอาบน้ำ" วินผลักปืนออกจากตัวพร้อมกับรีบวิ่งเข้าไปในห้องน้ำ เพราะไม่อย่างนั้นไอ้หมาบ้านั้นมันจะต้องทำอะไรแปลก ๆ กับเขาอีกแน่

"หึ นึกว่าจะแน่" ปืนดูคนที่วิ่งเขาไปในห้องน้ำ ก่อนจะหัวเราะออกมา

"นี่มันคนเดียวกับที่จะแย่งสายน้ำไปจากไอ้บูมหรอว่ะ" ปืนพึมพำ แล้วก็เดินออกจากห้องวินไป

20 นาทีผ่านไป

"นั้นตาวินลงมาแล้ว วันนี้ี่ลงมาทานข้าวเร็วกว่าทุกวันนะเนี่ย" แม่ของวินพูดแซวลูกชายขึ้น

“สงสัยน้องวินคงจะตื่นเต้นแหละครับคุณแม่ที่วันนี้จะได้ไปลองชุดแต่งงาน”

"ฮ่า ๆ แม่ก็ว่าอย่างนั้นแหละลูก" แม่ของวินหัวเราะออกมาและเออออไปกับลูกว่าที่ลูกเขยของเธอ ส่วนวินก็ทำหน้าหงิกงอตั้งแต่ที่เดินลงมาจากห้อง

"แม่ก็ ผมไม่ได้ตื่นเต้นสักหน่อย ก็ไอ้หมาบ้านี้มันให้เวลาผมอาบน้ำ 20 นาที นี่ผมเลยต้องรีบอาบน้ำ" วินพูดออกไปอย่างหงุดหงิด

"ตาวิน ! ทำไมพูดว่าพี่เขาแบบนั้นละไม่น่ารักเลยนะครับ ขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี่เลยนะ" แม่ของวินพูดดุลูกชายของตัวเองออกมาที่พูดจาไปไม่น่ารัก

"แม่อ่ะ"

"ไม่ต้องมาเรียกแม่เลย รีบขอโทษพี่เขาเดี๋ยวนี้"

"ขอโทษ" วินกล่าวขอโทษออกไปพร้อมกับหันหน้าไปทางอื่น ส่วนคนที่ถูกขอโทษนั้นก็ได้แต่ยิ้มมุมปากมองคนดื้อ

"ดูสิลูกคนนี้นิ" แม่ของวินบ่นลูกชายจอมดื้อของเธอ

"หึ คุณแม่อย่าดุน้องวินเขาเลยครับ" ปืนพูดขึ้นยิ้ม ๆ

"เรารีบทานข้าวกันเถอะ เดี๋ยวจะไปตามนัดสาย" พ่อของวินที่เงียบมานานพูดขึ้น

…..

ร้านรองชุดแต่งงาน

"เชิญค่ะคุณปืน คุณวิน ทางเราได้จัดเตรียมไว้เรียบร้อยแล้วค่ะ" พนักงานของร้านพูดตอนรับด้วยรอยยิ้ม

"นี่คือชุดทั้งหมดที่ทางร้านเราได้เตรียมไว้ให้นะคะ"

"ครับ ผมกับน้องวินขอเลือกดูแป๊บหนึ่งนะครับ" ปืนพูดตอบกลับ

"ได้ค่ะ ดิฉันขอตัวนะคะ ถ้าสงสัยตรงไหนสามารถสอบถามได้นะคะ"

"ครับ ขอบคุณครับ" ปืนตอบพนักงานออกไป แล้วก็หันมาเห็นร่างบางทำหน้าบึ้งตึงไม่รับแขกอยู่

"ทำหน้าให้มันดี ๆ หน่อย" ปืนพูดเสียงดุออกไป

"ทำไมกูทำหน้ายังไงก็เรื่องของกูเกี่ยวอะไรกับมึง" วินพูดออกมาอย่างเอาแต่ใจ

"หึ ! พูดไม่เพราะเดี๋ยวมึงจะโดน กูพี่มึงนะวิน" ปืนพูดขึ้นพร้อมยืนหน้าเข้าไปใกล้วิน

"มึงก็พูดไม่เพราะกับกูเหมือนกันแหละ" วินพูดขึ้นอย่างไม่ยอมแพ้พร้อมกับสะบัดหน้าไปอีกทาง

"ไปเลือกชุดได้แล้ว จะได้รองชุดจะได้เสร็จเร็ว ๆ กูมีธุระอย่างอื่นต้องไปอีก"

"ถ้ามึงมีธุระรีบมากก็ไปเลยสิ ไม่ต้องรองมันหรอกชุด ใส่ชุดอะไรก็เหมือนกันหมดนั่นแหละ"

"หึ อย่างนั้นหรอ" ปืนพูดขึ้นพร้อมกับใช้มือรั้งคอของวินเข้าหาตัว ทำให้วินเซเข้าไปซบอกของปืน

"ปล่อย มึงทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย" วินโวยวายพร้อมกับพยายามแกะแขนปืนออกจากท้ายทอย แต่ยิ่งขยับปืนก็ยิ่งรัดตัววินแน่นมากยิ่งขึ้น

"อื้อ.. " ตอนนั้นเองปืนก็ประกบจูบเพื่อปิดปากวินทันที

"อื้อ ทำบ้าอะไรของมึงเนี่ย" วินผลักปืนออก ก่อนจะโวยวายออกมาเสียงดังลั่น

"ก็มึงบอกให้กูรีบไปทำธุระไม่ใช่หรอ กูก็ทำอยู่นี่ไง" ปืนพูดขึ้นพร้อมกับประกบจูบวินอีกครั้ง

"อือ....อื้อ"

โปรดติดตามตอนต่อไป .............