(จบแล้ว) อยู่ดี ๆ ผมก็ได้แต่งงานกับรุ่นพี่

ลำดับตอนที่ #1 : เหตุเกิดจากความเมา จริงเหรอ ?

"โธ่เว้ย นี่มันเรื่องบ้าอะไรเนี่ย" นี่มันเกิดอะไรกับชีวิตของกูเนี่ย ผมได้แต่บ่นโวยวายออกมาอย่างไม่สบอารมณ์อยู่ในห้องนอนของตัวเอง

สวัสดีครับทุกคน เอ่อ ผมลืมแนะนำตัวผมชื่อวินครับ แนะนำแค่นี่แหละ ที่ทุกคนเห็นผมโวยวายนี่ ก็เพราะว่าพ่อแม่ผม จะให้ผมแต่งงานครับทุกคน แถมคนที่ผมจะแต่งงานด้วยยังเป็นผู้ชายที่ผมเกลียดขี้หน้ามันเอามาก ๆ อีกด้วย ทุกคนคงสงสัยใช่ไหมครับว่าทำไมผมถึงเกลียดขี้หน้ามัน และไม่อยากเห็นหน้าของไอ่บ้านั้น

1 เดือนที่แล้ว

ค่ายอาสาวันสุดท้าย

"เอ้า... หมดแก้วเว้ย " เนื่องจากวันนี้เป็นค่ายอาสาวันสุดท้ายก็เลยมีการกินเลี้ยงกัน ชาวใจดีทำอาหารให้เหล่านักศึกษาได้ทานกันรวมไปถึงของเด็ดประจำหมู่บ้านนั้นก็คือ น้ำหมักผลไม้ที่ผู้ใหญ่บ้านนำมาเลี้ยงส่งท้ายในคืนวันนี้ มันทำให้พวกผมโดยเฉพาะชาววิศวะเราถนัดการดื่มเหล้าอยู่แล้ว ก็เลยดื่มกันอย่างสนุกสนาน แต่หารู้ไหมว่าน้ำหมักผลไม้หรือเหล้าหมักนั้น รสชาติที่หอมนวลลิ้น ทำให้ดื่มง่าย และก็ทำให้เมาง่ายเช่นกัน ก็เลยทำให้วันนั่นพวกผมเมากันมาก จากนั้นผมก็ตัดฟุบลงไปกับโต๊ะ และก็ได้ยินเสียงคน ๆ หนึ่งขึ้นมา ซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้ว่าใคร เพราะลืมตาแทบไม่ขึ้นแล้ว

"ไงมึงเมาเหมือนหมาเลยนะ"คนคนนั้นพูดว่าผม มันเป็นใครว่ะ อยากจะต่อยปากมันสักหน่อยกล้าดียังไงมาว่าให้ผมเป็นหมา แต่ผมก็ไม่มีแรงมากพอที่จะเงยหน้าไปมองว่ามันเป็นใครแต่เสียงมันคุ้นมาก

"มึงเป็นคราย ? "

"หึ อยากจะรู้เหรอว่ากูเป็นใคร "มันก้มหน้าเข้ามากระซิบที่หูผม น้ำเสียงมันนี่โคตรกวนตีนมากเลยคน

"ไอ้บ้า มึงเป็นคราย"

"หึ ก็ว่าที่ผัวมึงไง "จากนั้นมันก็ลากผมไป ซึ่งผมไม่รู้ว่ามันจะพาผมไปไหน

"โอ๊ยย ปล่อย... กู"

"เงียบหน่อยได้ไหมว่ะ เก็บเสียงมึงไว้ครางก็พอ ตอนนี่เงียบ"

"ม่าย" คุณคิดหรอว่าผมจะฟังมันไม่มีทาง

"เงียบ ! กูบอกให้มึงเงียบไม่อย่างนั้นกูจะฆ่ามึงหมกป่านี่แหละ"

"...." จากนั้นผมก็เงียบ ผมกลัวมันจะทำจริงนิครับ เพราะตอนนี้ด้วยสภาพของผมนั้น ไม่มีแรงสู้อย่างแน่นอน

"เอ้าดื่มน้ำเข้าไป มึงจะได้มีสติหน่อยเวลาเอากัน กูไม่อยากเอากับศพหรอกนะ"

ไม่รู้ผีอะไรเข้าสิงผมถึงได้ทำตามที่มันบอกอย่างง่ายดาย

"หึ อย่างนี้ค่อยน่ารักหน่อย"

ที่พักนักศึกษา

ตอนนี้สร่างเมาไปเล็กน้อย หลังจากที่เวลาผ่านไปสักพักใหญ่ เพราะถูกมันตะคอกใส่ผมและบังคับให้ผมดื่มน้ำ จนผมฉี่ไปแล้วไปรู้กี่รอบ

"โอ๊ย ! เบา ๆ หน่อยก็ได้ มึงจะเหวี่ยงกูมาทำไมเนี่ย แล้วนี่มึงจะพากูเข้ามาในเต็นท์ใครเนี่ย ? "

"เต็นท์กูเอง"

"แล้วมึงพากูมาที่เต็นท์มึงทำไม ปล่อยกูนะเว้ย เฮ้อ ! นั้นมึงจะทำอะไรกู"

"เงียบ ! " มันตะคอกเสียงดังใส่ผมครับ

"ไม่ ! ปล่อย ! นั้นมึงจะทำอะไรกูว่ะ"

"หึกูก็จะทำให้มึงมีเมียอีกไม่ได้อีกไงล่ะ" ปืนพูดพร้อมยกยิ้มมุมปาก

"ไอ้บ้า ! มึงเป็นบ้าไปแล้วหรอว่า กูกับมึงไม่ได้มีเรื่องผิดใจอะไรกัน แล้วมึงมาทำแบบนี้กับกูทำไม"วินโวยวายออกไปอย่างไม่ยอมแพ้

"หึ ช่วยไม่ได้มึงเสือกเข้าไปเป็นมือที่สามในชีวิตคู่ของเพื่อนกูเอง ดังนั้นเรื่องที่กำลังเกิดขึ้นกับมึงก็อย่าโทษใครเลยนอกจากตัวมึงเอง"

"ม่า..าย อึก " ผมรู้สึกว่าผมกลืนอะไรสักอย่างลงไป

"มึงเอาอะไรให้กูกินว่ะ"

"หึ ก็สิ่งที่จะช่วยมึงให้มีความสุขกับกูคืนนี้ยังไงละ"ปืนยิ้มออกมาด้วยรอยยิ้มชั่วร้าย

“ไอ้ชั่ว มึงทำกับกูแบบนี้ได้ยังไงว่ะ”

หลังจากนั้นทุกอย่างก็เป็นไปอย่างที่ทุกคนคาดการไว้นั่นแหละครับคืนนั้นมันเอาผมจนถึงเช้า แล้วมันก็หลับไป ส่วนผมก็หนีมันออกมาเพราะมันเป็นวันที่ผมจะต้องกลับมอแล้ว

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมาผมก็หลบหน้ามันมาโดยตลอดเวลาอยู่มหาลัย และคิดว่าชาตินี้ผมจะไม่ได้เจอมันอีกและผมก็เลิกยุ่งกับพี่สายน้ำเพื่อนมันแล้วด้วย ก็อย่างที่มันว่านั่นแหละครับเรื่องนี้ผมก็มีส่วนผิดที่เข้าไปในชีวิตของพวกมัน ทำให้เรื่องนี้เกิดขึ้น อีกอย่างเรื่องมันก็ผ่านไปแล้วคิดมากไปก็ปวดหัว และผมก็เป็นผู้ชายไม่เสียหายอะไรอยู่แล้ว ส่วนเรื่องที่ผ่านมาก็ถือว่าให้ทานหมามันไป จากนี้จบสิ้นกันที

ปัจจุบัน

เฮ้อ !

จากที่ผมคิดว่าจะไม่ต้องเจอหน้ามันอีกแต่กลับต้องได้มาเจอ ยิ่งเลวร้ายกว่านี้คือผมต้อง แต่งงานกับไอ้หมาบ้านั้นครับ !

โปรดติดตามตอนต่อไป >>>>

**เรื่องนี้เป็นเรื่องต่อจากเรื่อง อยู่ดีๆ ผมก็ได้แต่งงานกับเพื่อน (สนิท) นะคะ****