คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : ตอนที่แปด
บ้านของมาร์ค ไม่ใช่บ้านหลังใหญ่มาก เป็นบ้านเดี่ยวสองชั้นหลังเล็กสีขาวมีพื้นที่รอบบ้านเล็กน้อย สองห้องนอนอยู่ชั้นบน ด้านล่างมีแค่ห้องครัว กับห้องรับแขก มาร์คมีแม่บ้านเข้ามาทำความสะอาดบ้านให้อาทิตย์ละสองถึงสามครั้ง รวมทั้งซักรีดเสื้อผ้าให้ด้วย แน่นอนว่าคนที่จัดการหาแม่บ้านและเลือกซื้อบ้านนี้ให้ก็คือพ่อของเค้านั้นเอง
"ไม่มีใครอยู่หรอครับ"
แบมแบมที่นั่งอยู่บนโซฟาในห้องรับแขก
เอ่ยถาม เค้าไม่เห็นใครเลย ตั้งแต่เดินเข้าบ้านมาร์คมา
"พี่อยู่ที่นี่คนเดียว ครอบครัวพี่อยู่ที่แอลเอกันหมด"
มาร์คเดินออกจากห้องครัวมาพร้อมน้ำกับคุ้กกี้ในโหลแก้ว
“อย่าบอกนะว่านี่ทำเอง” ถามออกไปด้วยท่าทางอึ้งๆ
มาร์คยิ้มขำแล้วส่ายหน้า
“พวกเพื่อนๆพี่ชอบซื้อขนมมาทิ้งไว้ที่นี่น่ะ พวกมันชอบมาบ้านพี่กัน”
"งั้นพี่มาร์คก็ไม่เหงา"
นั่งจ้องเค้าตาแป๋วเชียว
มาร์คขยับมานั่งบนโซฟาข้างๆร่างเล็กแล้วมองหน้า
"ตอนแรกๆที่ย้ายมาก็เหงา แต่พี่มีเพื่อน แล้วพี่ก็ชอบหากิจกรรมทำตลอด
ก็เลยไม่เหงาเท่าไหร่"
"ได้ไงกัน ขนาดแบมอยู่กับพี่คุณ แบมยังเหงาเลย"
หนุ่มแก้มยุ้ยคว้าหมอนอิงมากอดแล้วทำหน้ามุ่ย
"พี่คุณนะทำงานตลอดเลย บินไปโน้นนี่บ่อย แบมอยู่คนเดียวบ่อยมาก มันน่าเบื่อ
แบมถึงชอบออกไปข้างนอก ไปหาที่ถ่ายรูปสวยๆ"
มาร์คยิ้มอ่อนให้กับความน่าเอ็นดูของคนๆนี้
"ถ้างั้นวันไหนที่แบมเหงา อยากออกไปที่ไหน แบมก็บอกพี่สิครับ ต่อไปนี้พี่จะไม่ให้แบมเหงาแล้วนะ
ไม่อนุญาตครับ"
ว่าแล้วก็ดึงจมูกเล็กๆนั้นเบาๆด้วยความหมั่นเขี้ยว
"รอพี่แปปนึงนะ ขออาบน้ำเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อน แล้วจะมาทำอาหารให้กิน"
มาร์คทิ้งให้แบมแบมนั่งหน้าแดงอยู่คนเดียวแล้วไปอาบน้ำด้านบน
ทั้งคู่ใช้เวลาอยู่ด้วยกันทั้งวัน มาร์คทำสปาเก็ตตี้ เมนูที่เค้าเห็นว่าง่ายทานกับแบมแบม
เสร็จแล้วทั้งคู่ก็มานั่งดูทีวีและพูดคุยกันที่โซฟาห้องรับแขก
ร่างเล็กเจื้อยแจ้วเล่าเรื่องของตัวเองให้มาร์คฟัง บ้านเกิดของเค้าอยู่ที่ไทย
พ่อแม่ ครอบครัวอยู่ที่ไทย แต่ว่าตัวเองตามมาอยู่กับพี่ชายที่โซล เพราะอยากมาเรียนที่นี่ดู
จริงๆแล้วก็อยากมาอยู่กับพี่ชายนั้นแหละ เล่าเรื่องของพี่ชายด้วย
ว่าพี่ชายเค้าเก่งมากแค่ไหน เรียนจนจบแล้วก็ทำงานที่นี่ เล่าเรื่องความตลกและความโหดของพี่นิชคุณให้ฟัง
ความชอบของตัวเอง แล้วก็เรื่องที่เค้ามาเป็นนายแบบได้ยังไง รวมถึงเรื่องของเฮียคริสด้วย
มาร์คนั่งฟังเรื่องราวทั้งหมด มีส่วนร่วมกับอารมณ์ขันในทุกช่วง เค้าอยากใช้เวลา
อยากเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตคนๆนี้ แบมแบมไม่ค่อยมีเพื่อน ไม่ชอบวุ่นวาย
ไม่ชอบคนเยอะๆ แบมแบมจะประหม่าถ้าต้องตกเป็นเป้าสายตาจากคนหมู่มาก
ยิ่งเค้ารับฟังเรื่องราวต่างๆจากปากอิ่มนี้ เค้าก็ยิ่งรู้สึกหลงไหลหลงรักคนๆนี้มากขึ้นไปอีก แบมแบมมีสเน่ห์ น่ารัก ในแบบเฉพาะตัวเป็นธรรมชาติ ไม่มีปรุงแต่งเลยด้วยซ้ำ ร่างบางอ่อนโยน ขี้เล่น ขี้อาย และขี้อ้อนในบางมุม เค้าคิดว่าคนที่ทนกับลูกอ้อนของแบมแบมได้และไม่ยอมตามใจนี่ต้องใจแข็งไม่ธรรมดาเลยทีเดียว
ร่างบางเอนหลังนอนตักมาร์ค คนที่กลายเป็นหมอนก็ก้มหน้ามองแล้วเกลี่ยแก้มยุ้ยเล่นเพลินมือ
"พี่มาร์คเล่าให้แบมฟังบ้างสิ" มาร์คเลิกคิ้วขึ้น
"เรื่องของพี่มาร์คไง" แบมแบมจับมืออีกข้างของมาร์คมากุมเอาไว้ระดับอก
"พี่เป็นคนไต้หวัน ไต้หวันแท้ๆ แต่เกิดที่แอลเอ
พ่อแม่พี่ทำธุรกิจนำเข้าส่งออกสินค้า พวกท่านเดินทางบ่อยๆ
แต่ก็มีบ้านที่แอลเอนั้นแหละ น้องชายพี่เรียนอยู่ที่นั้น"
"พี่มาร์คมีน้องชายด้วยหรอ โตรึยังครับ"
"พี่มีน้องชายคนนึง ชื่อโจอี้ อายุเท่าแบมนี่แหละ หมอนั้นสนใจด้านเคมี
เรียนปีหนึ่งด้านนั้นเลย"
"แล้วทำไม พี่มาร์คมาเรียนที่นี่ล่ะ"
"พี่ กับ แจ็คสัน รู้จัก เจบีและจูเนียร์ที่แอลเอ สองคนนั้นไปเรียนซัมเมอร์
แล้วก็ติดต่อกันมาตลอด พี่เบื่อๆเลยลองขอพ่อมาเรียนที่นี่ พ่อบอกว่าถ้าพี่สอบเข้ามหาลัยที่นี่ได้พ่อก็โอเค
พอพี่สอบได้พ่อก็ซื้อบ้านนี้ให้ แล้วแจ็คสันก็ตามมา แต่มันอยู่คอนโดใกล้ๆมหาลัยน่ะ
ก็แค่นี้แหละ อ้าว หลับซะแล้ว"
มาร์คมองคนที่นอนหนุนตักหลับตาพริ้ม ปากเผยอออกเล็กน้อย
เค้าปล่อยให้แบมแบมนอนหลับไป ตัวเองก็ดูทีวีไปเรื่อยๆ พอห้าโมงเย็นเค้าก็ค่อยๆขยับตัวออกแล้วสอดหมอนให้แบมแบมหนุนนอนแทน
ส่วนตัวเองก็ไปทำอาหารเย็น
พอเสร็จก็กลับมาปลุกแบมแบมให้ไปล้างหน้าล้างตามากินข้าวกันก่อนแล้วค่อยไปส่ง
"พี่มาร์คน่าจะเลี้ยงหมานะ"
มาร์คเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยที่จู่ๆคนตัวเล็กก็พูดขึ้นมา เค้ากำลังขับรถไปส่งแบมแบมที่คอนโดก่อนที่จะดึกเกินไป เดี๋ยวร่างเล็กจะโดนพี่ชายดุเอาได้
"ทำไมล่ะ"
"จะได้มีเพื่อนเล่นไง ไม่เหงาด้วย แบมอยากเลี้ยงด้วย
แต่ที่คอนโดไม่ให้เลี้ยง" แบมแบมหันหน้ามามองมาร์ค
"ตกลงที่เสนอให้พี่เลี้ยงเนี่ย
เพราะไม่อยากให้พี่เหงาหรือแบมอยากเลี้ยง" ว่าแล้วก็หันมายิ้มให้คนข้างๆ
"ก็ทั้งสองอย่างนั้นแหละ" ยู่ปากอย่างคนแสนงอน เบื่อคนรู้ทันอ่ะ
"ถ้าพี่เลี้ยงแบมจะมาช่วยพี่ดูแลรึเปล่าล่ะ"
"ช่วยสิ แบมจะมาเล่นด้วย เอ๊ย! มาช่วยดูแลทุกอาทิตย์เลย" นั้นไง
ตาวาวเลย
"งั้นอาทิตย์หน้าเราไปซื้อลูกหมากัน"
"เย้! พี่มาร์คน่ารักที่สุดเลย"
ก็น่ารักซะขนาดนี้ จะไม่ให้ยอมได้ไงกัน แบมแบมนั่งยิ้มแก้มปริจนถึงคอนโดเลย
มาร์คส่งแบมแบมที่หน้าคอนโดแล้วก็ขับรถกลับบ้านตัวเอง
ส่วนแบมแบมพอถึงห้องก็หารูปลูกหมาดูในมือถือไปเรื่อย
"ทำไรอ่ะ"
นิชคุณเดินออกจากห้องนอนก็เห็นน้องชายนั่งยิ้มน้อยยิ้มใหญ่หัวเราะคิกคักอยู่คนเดียว
นี่เค้ามีน้องเป็นบ้ารึเปล่าเนี่ย
"พี่คุณดูนี่ดิ ตัวสีขาวกับสีน้ำตาล ตัวไหนน่ารักกว่ากัน"
แบมแบมเปิดรูปลูกหมาพันธุ์มอนทีสสีขาวกับสีน้ำตาลให้พี่ชายดู
"ไม่เห็นน่ารักเลย จะดูไปทำไม"
นิชคุณเดินเลี่ยงไปเทน้ำในครัวกิน
"ก็จะเลือกไง
แบมจะเลี้ยงหมาแหละ"
"เฮ้ยๆๆ บอกไว้ก่อนนะเว้ยที่คอนโดเค้าห้ามเลี้ยงหมานะ"
ว่าจบก็ยกน้ำขึ้นดื่ม
"ใครบอกว่าแบมจะเลี้ยงที่นี่เล่า แบมเอาไปเลี้ยงที่บ้านคนอื่นต่างหาก"
"แค่กกกกกก" คนเป็นพี่สำลักน้ำกับคำตอบของน้อง
"จะบ้ารึไง แกจะไปเลี้ยงที่ไหน ไอ่แบม ออกมาพูดให้รู้เรื่องดิ๊"
อยู่ก็โง่แล้ว แบมแบมเผ่นเข้าห้องล็อคประตูอย่างดี คิคิ
ไม่นานจากนั้น ที่บ้านมาร์คก็มีลูกหมาน้อยสีขาววิ่งเล่นอยู่ในบ้าน
“โคโค่ อยู่ไหน ออกมานี่เร็ว แบมมาแล้ว”
ร่างบางร้องเรียกสัตว์เลี้ยงตัวใหม่ของตัวเอง(?)ที่ฝากเลี้ยงไว้ที่บ้านมาร์ค ก่อนเจ้าของบ้านจะไขเปิดประตูให้ซะอีก
“หนูโค่จ๋า”
ลูกหมาตัวเล็กวิ่งดุ๊กดิ๊กเข้ามาหาคนเรียก แบมแบมกำลังเห่อลูกหมาตัวใหม่เป็นอย่างมาก ถ่ายรูปแล้วเอาไปอวดทุกคนเลย ทั้งเพื่อนตัวเอง ลามไปถึงเพื่อนมาร์คด้วย โคโค่น่ารัก อย่างงั้นอย่างงื้ ตอนแรกจะตั้งชื่อว่าเลิฟด้วยซ้ำ แต่เปลี่ยนใจเพราะคำพูดของเจ้าของบ้านน่ะสิ
ก็จะไม่ให้เปลี่ยนได้ไง เจ้าของบ้านเล่นมาพูดว่า
“ลูกหมามันไม่ใช่ความรักซะหน่อย มันเป็นผลพวงของความรักต่างหาก”
พูดทั้งๆที่มองหน้าเค้าอยู่ จะไม่ให้เค้าเปลี่ยนชื่อให้มันได้ไง เค้าไม่ละลายลงไปกองกับพื้นก็ดีเท่าไหร่แล้ว
ยิ่งคุยกับพี่มาร์คนานวันเข้า เค้ายิ่งได้เรียนรู้ว่า มาร์คต้วนผู้ชื่อดังในมหาลัยโซลนั้น ถ้าคิดจะจีบใครแล้ว ไม่มีคำว่าแห้วแน่นอน ก็มาร์คต้วนคนนี้ คารมจัดว่าเด็ด หน้าตาก็เด็ด ทำอาหารยังเด็ดเลยครับ ใครปฏิเสธก็แปลกแล้ว
“พี่โทรชวนพวกเพื่อนๆพี่มาปาร์ตี้บาบีคิวที่บ้านช่วงบ่ายล่ะ แบมโทรชวนยูคยอมกับย่องแจด้วยสิ”
มาร์คเอ่ยชวนในตอนสายขอวันอาทิตย์ที่ไปรับคนตัวเล็กมาเล่นกับโคโค่ แบมแบมหยิบมือถือขึ้นมาโทรชวนเพื่อนสองคนทันทีโดยไม่ขัดศรัทราเจ้าของบ้าน
“พี่มาร์คชวนมาบาบีคิวที่บ้านเค้าตอนบ่ายอ่ะ มานะยูค รับแจมาด้วย”
เหมือนจะเป็นประโยคแกมบังคับมากกว่าประโยคเชิญชวน แต่ยูคยอมไม่ปฏิเสธหรอก ของฟรี แถมได้ยินเพื่อนพูดให้ฟังตลอดว่าพี่คนนี้ทำอาหารอร่อยมาก ก็อยากมาชิมอ่ะนะ ไม่ได้ตะกละอะไรเลย ว่าแล้วก็แต่งตัวก่อนจะโทรไปบอกเพื่อนอีกคนว่ากำลังออกไปรับแล้วนะ ให้เตรียมตัวรอได้เลย
“พี่มาร์คมีอะไรให้แบมช่วยไหม?”
ร่างเล็กเดินป้วนเปี้ยนๆรอบตัวอีกคนมาสักพักใหญ่ พร้อมกับกล่าวประโยคข้างต้นเรื่อยๆ แบมแบมอยากช่วย เค้ารู้ แต่ช่วยเองเตรียมอาหารไม่ได้ จึงให้น้องเตรียมอุปกรณ์การกินไปจัดที่สนามหญ้าเล็กๆของเค้าที่หน้าบ้านได้เลย
ที่หน้าสนามหน้าบ้านมีโต๊ะกับเตาบาบีคิวอยู่แล้ว เพราะมาร์คยกไปไว้ก่อนแล้ว แบมแบมจึงเตรียมแค่จาน ช้อน กับพวกขวดน้ำดื่ม กระติกน้ำแข็ง และแก้วน้ำไปวางเอาไว้ จากนั้นก็ไปเอาลูกหมาเข้าคอกแล้วเดินไปล้างมือมานั่งรอที่โซฟา นั่งรอไปเรื่อยๆจนกลายเป็นนอนรอไปได้ยังไงก็ไม่รู้
ปรื้นๆ
เสียงบีบแตรสั้นๆดังขึ้น เจ้าของบ้านจึงวิ่งออกจากครัวไปเปิดประตูบ้านให้เพื่อนๆขนเสบียงเข้ามาเพิ่ม ก๊วนรุ่นพี่ปีสามพากันแห่เข้ามาในห้องรับแขกก็เจอคนแก้มยุ้ยนอนหลับซบโซฟาไปซะแล้ว พากันจุ๊ปากบอกกันให้เงียบไว้ มาร์คเดินไปเอาผ้าห่มผืนบางที่เก็บไว้ใต้โต๊ะรับแขกมาคลี่ห่มให้ร่างบาง แบมแบมชอบมาเผลอหลับที่โซฟาบ้านเค้า เค้าเลยมีอุปกรณ์เตรียมไว้พร้อม
“ดูแลเอาใจใส่ดีเหลือเกิน” หันไปเจอเพื่อนจอมกวนแซวเข้าจนได้
“ได้เป็นแฟนรึยังล่ะ ดูแลเค้าขนาดนี้”
ยัง ยังไม่หยุด คนอุตส่าห์แกล้งทำหูทวนลม ไม่ได้ยินแล้วนะ เดินหนีเข้าครัวไปเตรียมของดีกว่า ยังไม่วายได้ยินเสียงหัวเราะตามหลังมาอีก
ความคิดเห็น