คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : ตอนที่สี่
ทางด้านคริส พอไปส่งน้องชายสุดที่รักแล้ว เค้าก็ขับรถกลับมาที่คอนโดตัวเอง หลังจากอาบน้ำทำใจอยู่พักใหญ่ๆก็ตัดสินใจโทรทางไกลข้ามประเทศไปหาญาติสนิท รอเสียงสัญญาณได้ไม่นานก็รับสาย
“รอให้เช้าก่อนมันจะตายรึไงห๊ะ”
เสียงเนือยๆของนิชคุณดังขึ้น ฟังก็รู้ว่าหลับไปแล้ว ที่ไทยก็ดึกมาแล้วด้วยสิ
“สำคัญนิดหน่อยว่ะ”
“ถ้าไม่สำคัญจริง แกรอฉันกลับไปเหยียบคอแกได้เลย”
“คืองี้คุณ แกใจเย็นๆนะ ฉันหาทางแก้ปัญหาดีที่สุดแล้ว แกอย่าโมโหนะเว้ย”
คริสเริ่มไม่มั่นใจแล้ว ว่าเค้าอยากบอกนิชคุณด้วยตัวเองตอนนี้
“ไอ่คริสพูด”
นิชคุณเองก็เริ่มใจไม่ดี เรื่องอะไรที่สำคัญจนทำให้คริสโทรหาเค้ากลางดึกดื่นขนาดนี้ มันสำคัญขนาดไหนเชียว หรือว่า จะเป็นเรื่องน้องชายเค้า
“คือว่าฉันให้แบมแบมมาเป็นนายแบบในสังกัดฉันว่ะ”
คริสตัดสินใจพูดเร็วๆที่เดียวออกไปเลย
“เหตุผลบ้านป้าฉันสิ เอาน้องฉันไปเป็นนายแบบเนี่ยนะ ไอ่นี่ ไม่อยากตายดีใช่ไหม ไม่เอาเว้ย ไม่ยอม”
เอ้าไอ่นี่ ป้ามันก็แม่เค้าป่ะว่ะ ด่าแม่กุนี่หว่า
“ไม่ทันแล้วว่ะ คือแบมมันขึ้นปกนิตยสารไปแล้ว เดี๋ยวแกกลับมาแกก็คงเห็นเองแหละ”
“ได้ไง ทำไมไม่ถามฉันก่อน ไอ่แบมมันไปถ่ายมาเมื่อไหร่ ไม่เห็นมันเล่าอะไรให้ฉันฟังเลย”
นิชคุณโวยวายออกมายาวๆ เค้าโทรหาน้องชายทุกวัน ทำไมไม่เห็นเล่าอะไรให้ฟังเลย นี่แอบไปถ่ายแบบสินะ
“ก็แบมแบมน่ะสิ”
คริสเล่าเรื่องทั้งหมดที่ได้รับการถ่ายทอดมาจากแบมแบมอีกทีให้นิชคุณฟัง แล้วกว่าจะอธิบายทางแก้ปัญหาให้รู้เรื่องทั้งหมดได้ก็ปาเข้าไปสองชั่วโมง ขี้หูเค้าจะไหลออกมาแล้วเนี่ย
“แกต้องดูแลงานน้องดีๆนะเว้ย ส่งรูปมาให้ฉันดูด้วย ไอ่ที่ขึ้นปกอะไรเนี่ย ไอ่แบมนะไอ่แบม ขี้ใจอ่อนกับคนอื่นจริงๆ”
“อย่าไปว่าน้องมันเลย ทำเป็นไม่รู้จักน้องตัวเองไปได้ นอนได้แล้วเว้ย”
“เออๆ แม่งหงุดหงิด ไม่คุยแล้ว good night” ว่าจบนิชคุณก็วางสายใส่เค้าไปเลย
คริสวางมือถือไว้ที่หัวเตียงแล้วเดินไปปิดไฟภายในห้องชุดของตัวเองแล้วกลับมาล้มตัวนอนที่เตียง ผ่านไปอีกวันแล้วสินะ วันวุ่นวายของเค้า
หลังจากเกิดเหตุการณ์นั้นมา นี่มันก็อาทิตย์นึงแล้วครับ ตอนพี่คุณกลับมา
ผมนี่ขาวสะอาดเลยล่ะครับ ไม่ได้ใช้ครีมอะไรใหม่นะ โดนซักฟอกสิครับ
นี่ขนาดเฮียโทรไปคุยก่อนแล้วนะ ไม่อยากจะนึกสภาพตัวเองถ้าเฮียไม่คุยให้ก่อนเลย
ผมคงเปื่อยจนขาดได้เลยล่ะมั้ง
เฮียให้สัมภาษณ์กับนักข่าวว่าผมเป็นนายแบบใหม่ในสังกัดที่กำลังจะทำการเปิดตัวพอดี จึงให้ไปถ่ายแบบแทนพี่จูเนียร์ที่ไม่สบายกะทันหัน และจัดการเพิ่มโปรไฟล์ของผมเข้าไปในเว็บไซต์บริษัทเป็นที่เรียบร้อย
ตั้งแต่วันนั้นจนถึงวันนี้ผมยังไม่ได้ถ่ายแบบอะไรเพิ่มเลย ชีวิตประจำวันผมก็เหมือนเดิม ไม่ได้มีอะไรเปลี่ยนมากมาย แค่มีคนมองบ้าง เข้ามาทักบ้าง ว่าใช่แบมแบมรึเปล่า แต่โดยส่วนมากก็เหมือนเดิมเกือบทั้งหมด
อ่า… ที่จะไม่เหมือนเดิมก็มีแต่ช่อดอกไม้นี่แหละ ผมได้รับช่อดอกไม้ครับ ทุกวันเลย แปลกใจเหมือนกัน ตอนแรกคิดว่าอาจจะเป็นแฟนคลับรึเปล่า แต่ก็ไม่น่าเป็นไปได้
ก็ผมได้รับดอกไม้ตั้งแต่เฮียยังไม่ได้ให้สัมภาษณ์กับนักข่าวว่าผมเป็นนายแบบในสังกัดเลย แถมยังมีการ์ดแนบมาด้วยทุกครั้ง ผมก็งงนะ ว่าใครฝากมาให้
ในการ์ดเขียนมาแค่ ‘M. T.’ แค่นั้นเอง ไม่มีข้อความหรืออะไรเลย
ช่วงแรกๆยูคยอมงอนผมใหญ่เลยครับ หาว่าผมมีแฟนแล้วไม่เล่าให้มันฟัง เค้าเป็นใครผมยังไม่รู้เลย จะเป็นแฟนได้ไง
หรือว่าจะเป็นเขา
ผมเอง…..ก็แอบหวังนะ
"น้องแบมแบมครับ"
ผมนั่งรอเรียนพร้อมกับยองแจอยู่ที่โต๊ะใต้ตึกคณะนิเทศครับ หันไปมองตามเสียงเรียก ปรากฏว่าเป็นพี่จูเนียร์เดินเข้ามาพร้อมช่อดอกไม้
"อีกแล้วนะแบม" ยองแจแซวผมอีกแล้ว
"มีคนฝากมาให้ครับ"
พี่จูเนียร์ยื่นช่อดอกไม้สีขาวแซมชมพูให้ผมรับไว้ คราวนี้ฝากพี่จูเนียร์คนดังแห่งคณะนิเทศเอามาให้เองเลย ผมรับมากอดไว้
แนบอกแล้วหยิบการ์ดที่เหน็บมาขึ้นมาเปิดดู
"ขอบคุณครับ"
อีกแล้ว คนเดิมเลย จะใช่รึเปล่านะ
"พี่ครับ เดี๋ยวครับ"
ผมเรียกพี่จูเนียร์ที่หันหลังกำลังจะเดินออกไป แล้วรีบหยิบปากกาเขียนเบอร์มือถือของตัวเองลงไปในการ์ด แล้วลงท้ายว่า
"ผมอยากรู้จักคุณ" ก่อนจะสอดการ์ดใส่ซอง เดินไปยื่นให้พี่จูเนียร์ที่ยืนรออยู่
"แบมฝากให้เจ้าของดอกไม้ได้ไหมครับ"
พี่เค้ารับการ์ดไปแล้วยิ้มๆ
"ได้สิ" พี่จูเนียร์เดินออกไปแล้ว
"เขียนอะไรลงไปอ่ะ"
ยองแจกระแซะไหล่ถามผม
"ไปเรียนกันเถอะๆ"
ผมลุกขึ้นเก็บของชวนยองแจขึ้นไปเรียนทันที
"เฮ้ยๆๆ จะรีบไปไหนเนี่ย รอด้วยๆ"
ยองแจรีบเก็บของแล้ววิ่งตามร่างบางที่เดินลิ่วๆนำเค้าออกไปไกลแล้ว
เขินล่ะสิ คิกคิก
ใต้ตึกคณะบริหาร
สามหนุ่มสุดหล่อคนดังของมหาลัยนั่งคุยกันอยู่เป็นปกติ
จูเนียร์ที่ตามมาสมทบทีหลัง ยื่นซองการ์ดให้มาร์คทันทีที่นั่งลง
มาร์คมองด้วยความสงสัยก่อนจะยิ้มน้อยๆเมื่อจูเนียร์บอกต่อ
"เค้าฝากมาให้"
"อะไรอ่ะ"
ไม่ใช่คนรับการ์ดนะที่ถาม
หวังแจ็คสันต่างหากที่อยากรู้ อันนี้ไม่ได้ขี้เสือกนะ
แต่กิจของเพื่อนน่ะอยากรู้ได้สิ
"ถามเพื่อนซี้มึงดูสิหวัง แอบส่งดอกไม้ให้เค้าเป็นอาทิตย์แล้วเนี่ย"
แล้วมึงจะให้กุถามไอ่มาร์คทำไมไอ่เนียร์
มึงก็บอกกุมาหมดแล้ว หวังแจ็คสันได้แต่คิดในใจ
"ฝากให้ใครว่ะ เล่าเลยๆ"
แจ็คสันอยากรู้ๆๆ โอ๊ยคันเนี่ย
ถ้าไม่รู้นี่ลงแดงตายเลย
มาร์คสบตาเพื่อนๆแล้วยิ้ม ก่อนจะลุกขึ้นจากโต๊ะไปยืนหันหลังพิงเสา
ปล่อยให้จูเนียร์ทำหน้าที่เล่าให้เจบีกับแจ็คสันฟัง
แทน
ใครจะรู้ว่าคนที่ยืนพิงเสาอยู่หยิบการ์ดออกมาเปิดดูแล้วยิ้มอยู่คนเดียว
แบมแบมนั่งเรียนอยู่ในห้องหยิบมือถือมาหมุนเล่นพลางฟังอาจารย์อธิบายเรื่องการจับกล้องที่ถูกวิธี
ลักษณะภายนอกของกล้อง บลาๆๆๆๆ
ไม่ใช่ว่าเค้าไม่ตั้งใจเรียนนะ แต่เรื่องพวกนี้เค้ามีพื้นฐานอยู่ก่อนแล้ว เนื่องจากอยู่ชมรมถ่ายภาพมาตั้งแต่ม.ปลาย เค้าก็ฟังอาจารย์เพื่อทบทวนความรู้ในหัว และเก็บเกร็ดความรู้เพิ่มเติมในสิ่งที่อาจารย์เสริมให้
แถมอาจารย์ออกตัวตั้งแต่คาบแรกที่เข้าสอนแล้วว่า
ปีแรกนักศึกษาจะยังไม่ได้จับกล้องแน่นอน อาจารย์จะสอนทฤษฎีแบบอัดแน่นตลอดทั้งปี
แล้วจะให้เริ่มนำความรู้ต่างๆมาเริ่มใช้จริงในปีที่สอง
ครืดดดด~
มือถือในมือร่างบางสั่นเตือนพร้อมป๊อบอัพข้อความว่ามีคนแอดเป็นเพื่อนมาจากโปรแกรมแชท
Mark
T. : 08xxxxxxxx ผมก็อยากรู้จักคุณมากกว่านี้เหมือนกัน
ใช่พี่มาร์คจริงๆด้วย
พี่เค้าคงบันทึกเบอร์ของผม แล้วโปรแกรมแชทรันแสดงโปรไฟล์แชทของผมขึ้นมาแน่ๆเลย
ผมกดรับแอดเป็นเพื่อน แล้วพิมพ์ตอบกลับทันที
Bam×2 : เป็นพี่จริงๆด้วย
Mark
T. : รู้ด้วยหรอ ว่าเป็นพี่
Bam×2 : ก็แค่
Bam×2 : แอบหวังไว้นิดหน่อยครับ
Mark
T. : ชอบดอกไม้ไหม?
Bam×2 : ก็...ชอบนะ
Mark T. : แล้วเจ้าของดอกไม้ล่ะ
Bam×2 : ก็...
Bam×2 : ไม่รู้สิ
ผมกดปิดการสนทนาแล้วตั้งใจฟังที่อาจารย์พูดต่อจนจบคาบโดยที่ริมฝีปากยกยิ้มขึ้นเล็กๆตลอดคาบเรียนเลย
อาจารย์ก็เดินออกจากห้องไปหลังจากสอนครบสองชั่วโมงครึ่ง
"งื้อออออ" เพื่อนตาตี่ของผม ยืนขึ้นปิดตัวคลายเมื่อยซะเสียงน่ารักเชียว
"วันนี้รีบกลับไหมแบม?"
ผมส่ายหน้าตอบเพื่อนไป
"ไปดูยูคซ้อมเต้นกันป่ะ?"
ก็ดีเหมือนกันนะ
ตอนบ่ายไม่มีคาบเรียนด้วย กลับคอนโดไปก็ไม่มีอะไรทำ ไปดูยูคยอมเต้นเท่ๆดีกว่า
"เอาสิ ซื้อขนมไปฝากยูคด้วยดีไหม เจ้าหมีต้องดีใจแน่เลย"
ยองแจกับผมเก็บข้าวของใส่กระเป๋าแล้วพากันไปแวะร้านคอฟฟี่ช็อปตรงทางเชื่อมตึก
เราสองคนซื้อคุกกี้ มัฟฟิน ไปสามสี่ถุง และก็มีโกโก้ปั่นอีกสามแก้ว
จากนั้นก็เดินต่อไปที่ห้องซ้อมเต้น
ห้องซ้อมเต้นของสาขาDance มีหลายห้อง แบ่งเป็นห้องๆสองฝั่งหันหน้าเข้าหากัน
ถ้านักศึกษาจะใช้ห้องต้องขอจองล่วงหน้า ก่อนจะใช้ เพื่อจัดคิวให้ใช้ห้อง
และมีกำหนดเวลาใช้ได้ครั้งละ 3 ชั่วโมงเท่านั้น
พวกเราเดินหาห้องที่เจ้าหมีใช้ซ้อมอยู่ครับ
ยองแจเดินไปที่เคาเตอร์ที่ใช้จองห้องซ้อมแล้วบอกกับเจ้าหน้าที่ว่ามาหาเพื่อนที่ชื่อ
คิมยูคยอม ที่มาซ้อมเต้น เจ้าหน้าที่จึงบอกเลขห้องที่เพื่อนผมกำลังใช้ซ้อมอยู่
ผมกับยองแจนัดแนะกันว่าจะแกล้งเปิดประตูเข้าไปพร้อมกันให้เจ้าหมีที่กำลังซ้อมอยู่ตกใจเล่น
"หนึ่ง สอง ซั่ม เซอพราสสสสสสส!!" ยองแจเปิดประตูออก
แล้วสองคนก็กระโดดเข้าไปแหกปากเสียงดังลั่น
ความคิดเห็น