ลำดับตอนที่ #1
คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : ฟลอเรนซ์ นักเรียนแลกเปลี่ยนจากฝรั่งเศษ
"หะ..หาาาา!"
"สึนะคุง เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ"
เคียวโกะถามทันทีที่สึนะโยชิร้อง 'หา' ออกมาดังลั่นห้อง คนอื่นๆหันมามองเล็กน้อย สึนะโยชิรีบส่ายศีรษะขวับๆทันที
"มะ..ไม่มีอะไร แหะๆๆๆ"
"คะ..คุณรีบอร์น! ที่ว่าข้ามเวลามาเป็นศตวรรษเนี่ย..ศตวรรษนะครับ! ไม่ใช่ทศวรรษ?"
โกคุเดระถามด้วยน้ำเสียงแตกตื่นแต่ยังเบาเสียงอยู่ รีบอร์นตอบกลับหน้าตายเช่นเดิม
"ก็มาจากศตวรรษที่สิบแปด บ้านนายเรียกเป็นทศวรรษเรอะ"
"หาาาาาาา!!!!!!"
"โกคุเดระ..นายก็บ้าตามซาวาดะไปด้วยเหรอเนี่ย"
ฮานะมองโกคุเดระที่ร้อง'หา'ออกมาเหมือนสึนะโยชิเป๊ะๆอย่างงงๆ แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้ว กลับไปนั่งนับเลขนับอะไรสักอย่างอยู่คนเดียวที่โต๊ะตัวเอง
"อะ..เอ่อ... ฉันขอไปห้องน้ำหน่อยนะ!!"
สึนะโยชิเอ่ยพลางลากยามาโมโตะออกมานอกห้องโดยไม่ลืมหยิบ(?)รีบอร์นมาด้วย ก่อนจะเลื่อนประตูปิดอย่างเร็ว
"นะ..นี่! รีบอร์น..."
"..นี่มันจะเข้าคาบโฮมรูมแล้ว พวกนายมาทำอะไรกันที่โถงทางเดิน"
"จ๊ากกกกกก!!!! คุณ..คุณฮิบาริ!!!!"
ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากถามรีบอร์น ประธานนักเรียนสุดโหดที่เขากลัวสุดใจก็โผล่มาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียงซะนี่ สึนะโยชิเผลอตะโกนออกมาอีกรอบจนแทบตะครุบปากไม่ทัน
"เฮ้ๆ ใจเย็นสิสึนะ"
ยามาโมโตะตบไหล่สึนะไปมา หน้าเขาก็ยังยิ้มๆอยู่เหมือนเดิม แต่มันยิ้มจนคนทั่วไปหมั่นไส้เอาเสียนี่...(?)
เมื่อสึนะโยชิหันไปหารีบอร์นอีกที แน่นอนว่า....
มันหายไปอีกแล้ว!!!
"อืม...ว่าแต่นายมาเดินเตร็ดเตร่แถวนี้ทำไมล่ะ"
ยามาโมโตะเอ่ยถามฮิบาริโดยที่สึนะให้ถ้วยความกล้าแก่ยามาโมโตะในใจไปแล้วเรียบร้อย คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อโดนคำถามตรงๆพุ่งมาเสียอย่างนั้น
"..อันที่จริง พวกอาจารย์เขาวานให้ฉันมาหาตัวเด็กใหม่ที่จู่ๆก็หายไป ถ้าพวกนายมาทำหน้าที่นี้แทนก็ไม่เลว.."
ร่างสูงเอ่ยไม่จบประโยคก็หาวหวอด สองหน่อที่ยืนสนทนาอย่างกล้าๆกลัวๆได้แต่มองตามอ้าปากค้าง
....ฮิบาริก็มีหลุดเก๊กได้แฮะ
"เอ๊ะ เดี๋ยวนะ..คุณฮิบาริบอกว่าเด็กใหม่หายตัวไปจากพวกอาจารย์ใช่มั้ยฮะ"
สึนะโพล่งขึ้นมา ฮิบาริมองอย่างฉงนทว่าปนไปด้วยความสนใจ
"..นายรู้เหรอว่าอยู่ที่ไหน"
"ก็..ในห้องเรามีเด็กผู้หญิงแปลกหน้ามานั่งอยู่เนี่ยสิ" ยามาโมโตะชี้ไปทางห้องเรียนที่อยู่ข้างๆ
ครืด...
กึก...
ภายในห้องเงียบสงัดอย่างไม่น่าเชื่อทันทีเมื่อชายหนุ่มผู้เป็นที่หวาดเกรงต่อเหล่านักเรียนโรงเรียนนามิโมริย่างก้าวเข้ามาในห้อง ทุกคนพร้อมใจกันหลบทางให้เขาทันที จนเขาสามารถเห็นเด็กผู้หญิงแปลกหน้าที่ต้องตามหาเสียจนง่วง โดยที่รู้สึกว่าไม่จำเป็นแต่ก็ขัดไม่ได้เนื่องจากเป็นคำสั่งจากอาจารย์
เธอมีเส้นผมสีทอง เกล้าไว้เป็นหางม้า มัดรอบด้วยการถักเปีย ผิวขาวสีน้ำนมและดวงตาสีนภาออกไปทางสีเขียวน้ำทะเลเล็กน้อยบ่งบอกว่าเธอเป็นชาวตะวันตกอย่างไม่ต้องสงสัย เธอช้อนสายตาขึ้นมาสบตากับผู้มาเยือนเงียบๆ
"..มีธุระอะไร"
ภาษาญี่ปุ่นติดสำเนียงต่างชาติเล็กน้อยถูกเอื้อนเอ่ยออกมา ฮิบาริมองเธออยู่พักหนึ่งก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารที่แนบตัวเอาไว้ขึ้นมาดู
"ไนล์ ฟลอเรนซ์ นักเรียนแลกเปลี่ยนจากฝรั่งเศษใช่ไหม"
"....ใช่"
"ดี งั้นก็ไปพบอาจารย์ที่ห้องทางฝั่งอาคารตะวันออกด้วย" เขาเก็บแฟ้มลงก่อนจะเท้ามือกับโต๊ะที่เธอนั่งอยู่ ในใจนั้นโล่งยิ่งนักเมื่อรู้ว่าหมดภาระหน้าที่เสียที ฟลอเรนซ์มองฮิบาริด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินจากไป
"อะไรกัน นี่ใครเป็นคนเปิดประตูห้องเรียนทิ้งไว้"
อาจารย์ผู้มีศีรษะล้านเลี่ยนเดินเข้ามาในห้องเรียนและเอ่ยถึงประตูที่เปิดค้างเอาไว้ ก่อนจะหลับหูหลับตาเดินเข้ามาในห้องและวางหนังสือการเรียนการสอนกับโต๊ะ
"เฮ้อ..ไม่ไหวๆ เอ้า เริ่มคาบเรียนแล้วนะ ทุกคนไปนั่งที่ซะ..."
เมื่อเงยหน้าจากกองหนังสือมองภาพในห้องเรียน เขาแทบจะผงะเมื่อพบสายตาอาฆาตจากกรรมการคุมกฎ แต่ที่แปลกใจยิ่งกว่าคือเด็กนักเรียนคนใหม่ในห้อง
"อะ..อ้าา เธอ ไนล์ ฟลอเรนซ์ที่เป็นเด็กใหม่ใช่ไหม..."
เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามหลบเลี่ยงสายตาของฮิบาริ เคียวยะ ฟลอเรนซ์สบตาผู้เป็นอาจารย์ด้วยสายตาที่นิ่ง..นิ่งมาก มากเสียจนอาจารย์คนนั้นแทบจะล้ม
"ค่ะ"
"เอ้อ...ฮ่าๆๆ งั้นเหรอ ชอบนามิโมริ..ไหม...ฮ่าๆๆๆ"
"กรุณาหยุดถามตอบอะไรไร้สาระเสียเถอะค่ะ คุณรู้ดีอยู่แล้วว่าอย่างไรฉันก็ต้องตอบว่าชอบตามมารยาท เมื่อครู่คุณพูดว่าเริ่มคาบเรียนแล้วไม่ใช่หรือคะ เริ่มสอนเสียทีค่ะ ฉันว่าเราเสียเวลาไปไม่มากก็น้อยแล้ว"
ทุกคนอึ้งจัดกับฝีปากของเธอคนนี้ แม้จะพูดอย่างสุภาพและน้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มลื่นหู ทว่ารอยยิ้มที่คลี่ออกมานั้นกลับดูแปลกประหลาดไปจนไม่เหมือนกับว่ายิ้มอย่างอ่อนโยน
"แล้วเธอไม่รู้หรือไงว่าที่พวกอาจารย์ต้องเสียเวลาก็เพราะเธอหายไป"
ฮิบาริเอ่ยขึ้น เตรียมทอนฟาเอาไว้ คำพูดแสนจะน่าเกลียดของเธอทำเอาเขาทนไม่อยู่...
โดยเฉพาะที่บอกว่าตอบว่าชอบนามิโมริเพราะเป็นมารยาท!!!!
แกร๊ง...
"แม้กฎของโรงเรียนจะกล่าวไว้ว่าห้ามพกอาวุธ แต่การที่กรรมการคุมกฎสามารถพกทอนฟาไปไหนมาไหนได้นี่ การที่ฉันจะพกมีดสั้นเอาไว้สักเล่มคงจะไม่ร้ายแรงนักหรอกนะคะ"
เสียงฮือฮาในห้องดังขึ้นจากนักเรียนที่แยกย้ายไปนั่งที่ตั้งแต่ตอนที่ฮิบาริเดินเข้ามา เมื่อฟลอเรนซ์ถือมีดสั้นเอาไว้ในมือ ลวดลายของมันดูราวกับเป็นมีดสั้นของราชวงศ์เก่าแก่ของทางตะวันตก
"...ที่ฉันพกทอนฟาได้ก็เพราะฉันเป็นกรรมการคุมกฎ สัตว์กินพืชชั้นต่ำอย่างเธอไม่มีสิทธิ์พกมีดสั้นไว้ในโรงเรียน"
..มันผิดกฎหมายทั่วไปด้วยซ้ำครับคุณพี่....
สึนะที่แอบเข้ามาในห้องเรียนเงียบๆพร้อมยามาโมโตะแย้งในใจ แต่ดูท่า...
ไม่น่าเข้ามาเลยแฮะ จะสู้กันอยู่รอมร่อ โดนลูกหลงแหงๆ...
"อะ..อาจารย์จะไปตามอาจารย์คนอื่นมาช่วยนะ!!"
อาจารย์ผู้มีศีรษะล้านเลี่ยนกุลีกุจอกึ่งคลานกึ่งวิ่งออกไปนอกห้องเรียน เมื่ออาจารย์ออกไป นักเรียนทุกคนพร้อมใจกันไปหลบอยู่มุมห้องทันที ทั้งสองคงเตรียมจะสู้กันอยู่แล้วหากไม่มีสิ่งใดมาขัด
เพล้ง!!!
"ชิชิชิ...นี่น่ะ เป็นคนของวาเรียน้า อย่าเอาไปเล่นตามใจชอบสิ"
กระจกแตกออกเป็นเสี่ยงๆทันทีเมื่อมีดรูปร่างประหลาดเสียบจึก ตามมาด้วยร่างของชายผู้มีนิสัยวิปริตผิดมนุษย์ที่ปรากฏขึ้นตรงริมหน้าต่าง ฟลอเรนซ์และฮิบาริหันไปมองทันทีและตั้งท่าป้องกันโดยสัญชาตญาณ
"โฟล เจ้าชายหาตั้งนาน วาเรียรับเข้าทำงานตั้งนานแล้วแท้ๆ ไม่ยอมโผล่หัวไปที่ปราสาท มาอยู่ที่โรงเรียนซังกะบ๊วยพรรค์นี้เนี่ยนะ อุชิชิชิชิ ร้อนถึงเจ้าชายที่บอสให้มาลากไปทำงานเลยน้า"
ปึด!!
"แกว่าอะไรซังกะบ๊วยนะ..."
ฮิบาริเปลี่ยนเป้าหมายทันที แต่ดูท่าเบลเฟกอร์ไม่ได้กลัวเกรง กลับยิ่งพูดยั่วขึ้นไปอีก
"โรง~เรียน~ซังกะบ๊วย~~"
"...ตายซะเถอะ สัตว์กินพืชชั้นต่ำอย่างแกน่ะ.."
"สึนะคุง เป็นอะไรรึเปล่าจ๊ะ"
เคียวโกะถามทันทีที่สึนะโยชิร้อง 'หา' ออกมาดังลั่นห้อง คนอื่นๆหันมามองเล็กน้อย สึนะโยชิรีบส่ายศีรษะขวับๆทันที
"มะ..ไม่มีอะไร แหะๆๆๆ"
"คะ..คุณรีบอร์น! ที่ว่าข้ามเวลามาเป็นศตวรรษเนี่ย..ศตวรรษนะครับ! ไม่ใช่ทศวรรษ?"
โกคุเดระถามด้วยน้ำเสียงแตกตื่นแต่ยังเบาเสียงอยู่ รีบอร์นตอบกลับหน้าตายเช่นเดิม
"ก็มาจากศตวรรษที่สิบแปด บ้านนายเรียกเป็นทศวรรษเรอะ"
"หาาาาาาา!!!!!!"
"โกคุเดระ..นายก็บ้าตามซาวาดะไปด้วยเหรอเนี่ย"
ฮานะมองโกคุเดระที่ร้อง'หา'ออกมาเหมือนสึนะโยชิเป๊ะๆอย่างงงๆ แต่ตอนนี้เขาไม่สนใจแล้ว กลับไปนั่งนับเลขนับอะไรสักอย่างอยู่คนเดียวที่โต๊ะตัวเอง
"อะ..เอ่อ... ฉันขอไปห้องน้ำหน่อยนะ!!"
สึนะโยชิเอ่ยพลางลากยามาโมโตะออกมานอกห้องโดยไม่ลืมหยิบ(?)รีบอร์นมาด้วย ก่อนจะเลื่อนประตูปิดอย่างเร็ว
"นะ..นี่! รีบอร์น..."
"..นี่มันจะเข้าคาบโฮมรูมแล้ว พวกนายมาทำอะไรกันที่โถงทางเดิน"
"จ๊ากกกกกก!!!! คุณ..คุณฮิบาริ!!!!"
ขณะที่กำลังจะเอ่ยปากถามรีบอร์น ประธานนักเรียนสุดโหดที่เขากลัวสุดใจก็โผล่มาไม่ให้สุ้มไม่ให้เสียงซะนี่ สึนะโยชิเผลอตะโกนออกมาอีกรอบจนแทบตะครุบปากไม่ทัน
"เฮ้ๆ ใจเย็นสิสึนะ"
ยามาโมโตะตบไหล่สึนะไปมา หน้าเขาก็ยังยิ้มๆอยู่เหมือนเดิม แต่มันยิ้มจนคนทั่วไปหมั่นไส้เอาเสียนี่...(?)
เมื่อสึนะโยชิหันไปหารีบอร์นอีกที แน่นอนว่า....
มันหายไปอีกแล้ว!!!
"อืม...ว่าแต่นายมาเดินเตร็ดเตร่แถวนี้ทำไมล่ะ"
ยามาโมโตะเอ่ยถามฮิบาริโดยที่สึนะให้ถ้วยความกล้าแก่ยามาโมโตะในใจไปแล้วเรียบร้อย คิ้วเรียวขมวดมุ่นเมื่อโดนคำถามตรงๆพุ่งมาเสียอย่างนั้น
"..อันที่จริง พวกอาจารย์เขาวานให้ฉันมาหาตัวเด็กใหม่ที่จู่ๆก็หายไป ถ้าพวกนายมาทำหน้าที่นี้แทนก็ไม่เลว.."
ร่างสูงเอ่ยไม่จบประโยคก็หาวหวอด สองหน่อที่ยืนสนทนาอย่างกล้าๆกลัวๆได้แต่มองตามอ้าปากค้าง
....ฮิบาริก็มีหลุดเก๊กได้แฮะ
"เอ๊ะ เดี๋ยวนะ..คุณฮิบาริบอกว่าเด็กใหม่หายตัวไปจากพวกอาจารย์ใช่มั้ยฮะ"
สึนะโพล่งขึ้นมา ฮิบาริมองอย่างฉงนทว่าปนไปด้วยความสนใจ
"..นายรู้เหรอว่าอยู่ที่ไหน"
"ก็..ในห้องเรามีเด็กผู้หญิงแปลกหน้ามานั่งอยู่เนี่ยสิ" ยามาโมโตะชี้ไปทางห้องเรียนที่อยู่ข้างๆ
ครืด...
กึก...
ภายในห้องเงียบสงัดอย่างไม่น่าเชื่อทันทีเมื่อชายหนุ่มผู้เป็นที่หวาดเกรงต่อเหล่านักเรียนโรงเรียนนามิโมริย่างก้าวเข้ามาในห้อง ทุกคนพร้อมใจกันหลบทางให้เขาทันที จนเขาสามารถเห็นเด็กผู้หญิงแปลกหน้าที่ต้องตามหาเสียจนง่วง โดยที่รู้สึกว่าไม่จำเป็นแต่ก็ขัดไม่ได้เนื่องจากเป็นคำสั่งจากอาจารย์
เธอมีเส้นผมสีทอง เกล้าไว้เป็นหางม้า มัดรอบด้วยการถักเปีย ผิวขาวสีน้ำนมและดวงตาสีนภาออกไปทางสีเขียวน้ำทะเลเล็กน้อยบ่งบอกว่าเธอเป็นชาวตะวันตกอย่างไม่ต้องสงสัย เธอช้อนสายตาขึ้นมาสบตากับผู้มาเยือนเงียบๆ
"..มีธุระอะไร"
ภาษาญี่ปุ่นติดสำเนียงต่างชาติเล็กน้อยถูกเอื้อนเอ่ยออกมา ฮิบาริมองเธออยู่พักหนึ่งก่อนจะหยิบแฟ้มเอกสารที่แนบตัวเอาไว้ขึ้นมาดู
"ไนล์ ฟลอเรนซ์ นักเรียนแลกเปลี่ยนจากฝรั่งเศษใช่ไหม"
"....ใช่"
"ดี งั้นก็ไปพบอาจารย์ที่ห้องทางฝั่งอาคารตะวันออกด้วย" เขาเก็บแฟ้มลงก่อนจะเท้ามือกับโต๊ะที่เธอนั่งอยู่ ในใจนั้นโล่งยิ่งนักเมื่อรู้ว่าหมดภาระหน้าที่เสียที ฟลอเรนซ์มองฮิบาริด้วยสายตาแปลกๆ ก่อนจะลุกขึ้นยืนเตรียมจะเดินจากไป
"อะไรกัน นี่ใครเป็นคนเปิดประตูห้องเรียนทิ้งไว้"
อาจารย์ผู้มีศีรษะล้านเลี่ยนเดินเข้ามาในห้องเรียนและเอ่ยถึงประตูที่เปิดค้างเอาไว้ ก่อนจะหลับหูหลับตาเดินเข้ามาในห้องและวางหนังสือการเรียนการสอนกับโต๊ะ
"เฮ้อ..ไม่ไหวๆ เอ้า เริ่มคาบเรียนแล้วนะ ทุกคนไปนั่งที่ซะ..."
เมื่อเงยหน้าจากกองหนังสือมองภาพในห้องเรียน เขาแทบจะผงะเมื่อพบสายตาอาฆาตจากกรรมการคุมกฎ แต่ที่แปลกใจยิ่งกว่าคือเด็กนักเรียนคนใหม่ในห้อง
"อะ..อ้าา เธอ ไนล์ ฟลอเรนซ์ที่เป็นเด็กใหม่ใช่ไหม..."
เห็นได้ชัดว่าเขาพยายามหลบเลี่ยงสายตาของฮิบาริ เคียวยะ ฟลอเรนซ์สบตาผู้เป็นอาจารย์ด้วยสายตาที่นิ่ง..นิ่งมาก มากเสียจนอาจารย์คนนั้นแทบจะล้ม
"ค่ะ"
"เอ้อ...ฮ่าๆๆ งั้นเหรอ ชอบนามิโมริ..ไหม...ฮ่าๆๆๆ"
"กรุณาหยุดถามตอบอะไรไร้สาระเสียเถอะค่ะ คุณรู้ดีอยู่แล้วว่าอย่างไรฉันก็ต้องตอบว่าชอบตามมารยาท เมื่อครู่คุณพูดว่าเริ่มคาบเรียนแล้วไม่ใช่หรือคะ เริ่มสอนเสียทีค่ะ ฉันว่าเราเสียเวลาไปไม่มากก็น้อยแล้ว"
ทุกคนอึ้งจัดกับฝีปากของเธอคนนี้ แม้จะพูดอย่างสุภาพและน้ำเสียงที่ฟังดูนุ่มลื่นหู ทว่ารอยยิ้มที่คลี่ออกมานั้นกลับดูแปลกประหลาดไปจนไม่เหมือนกับว่ายิ้มอย่างอ่อนโยน
"แล้วเธอไม่รู้หรือไงว่าที่พวกอาจารย์ต้องเสียเวลาก็เพราะเธอหายไป"
ฮิบาริเอ่ยขึ้น เตรียมทอนฟาเอาไว้ คำพูดแสนจะน่าเกลียดของเธอทำเอาเขาทนไม่อยู่...
โดยเฉพาะที่บอกว่าตอบว่าชอบนามิโมริเพราะเป็นมารยาท!!!!
แกร๊ง...
"แม้กฎของโรงเรียนจะกล่าวไว้ว่าห้ามพกอาวุธ แต่การที่กรรมการคุมกฎสามารถพกทอนฟาไปไหนมาไหนได้นี่ การที่ฉันจะพกมีดสั้นเอาไว้สักเล่มคงจะไม่ร้ายแรงนักหรอกนะคะ"
เสียงฮือฮาในห้องดังขึ้นจากนักเรียนที่แยกย้ายไปนั่งที่ตั้งแต่ตอนที่ฮิบาริเดินเข้ามา เมื่อฟลอเรนซ์ถือมีดสั้นเอาไว้ในมือ ลวดลายของมันดูราวกับเป็นมีดสั้นของราชวงศ์เก่าแก่ของทางตะวันตก
"...ที่ฉันพกทอนฟาได้ก็เพราะฉันเป็นกรรมการคุมกฎ สัตว์กินพืชชั้นต่ำอย่างเธอไม่มีสิทธิ์พกมีดสั้นไว้ในโรงเรียน"
..มันผิดกฎหมายทั่วไปด้วยซ้ำครับคุณพี่....
สึนะที่แอบเข้ามาในห้องเรียนเงียบๆพร้อมยามาโมโตะแย้งในใจ แต่ดูท่า...
ไม่น่าเข้ามาเลยแฮะ จะสู้กันอยู่รอมร่อ โดนลูกหลงแหงๆ...
"อะ..อาจารย์จะไปตามอาจารย์คนอื่นมาช่วยนะ!!"
อาจารย์ผู้มีศีรษะล้านเลี่ยนกุลีกุจอกึ่งคลานกึ่งวิ่งออกไปนอกห้องเรียน เมื่ออาจารย์ออกไป นักเรียนทุกคนพร้อมใจกันไปหลบอยู่มุมห้องทันที ทั้งสองคงเตรียมจะสู้กันอยู่แล้วหากไม่มีสิ่งใดมาขัด
เพล้ง!!!
"ชิชิชิ...นี่น่ะ เป็นคนของวาเรียน้า อย่าเอาไปเล่นตามใจชอบสิ"
กระจกแตกออกเป็นเสี่ยงๆทันทีเมื่อมีดรูปร่างประหลาดเสียบจึก ตามมาด้วยร่างของชายผู้มีนิสัยวิปริตผิดมนุษย์ที่ปรากฏขึ้นตรงริมหน้าต่าง ฟลอเรนซ์และฮิบาริหันไปมองทันทีและตั้งท่าป้องกันโดยสัญชาตญาณ
"โฟล เจ้าชายหาตั้งนาน วาเรียรับเข้าทำงานตั้งนานแล้วแท้ๆ ไม่ยอมโผล่หัวไปที่ปราสาท มาอยู่ที่โรงเรียนซังกะบ๊วยพรรค์นี้เนี่ยนะ อุชิชิชิชิ ร้อนถึงเจ้าชายที่บอสให้มาลากไปทำงานเลยน้า"
ปึด!!
"แกว่าอะไรซังกะบ๊วยนะ..."
ฮิบาริเปลี่ยนเป้าหมายทันที แต่ดูท่าเบลเฟกอร์ไม่ได้กลัวเกรง กลับยิ่งพูดยั่วขึ้นไปอีก
"โรง~เรียน~ซังกะบ๊วย~~"
"...ตายซะเถอะ สัตว์กินพืชชั้นต่ำอย่างแกน่ะ.."
เก็บเข้าคอลเล็กชัน
ความคิดเห็น