คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #2 : คนเจ็บ
ในวันที่อากาศสดใส ท้องฟ้าเป็นใจอย่างนี้ แก้วตาคนนี้เลยออกมาเดินเล่นเพื่อสูดอากาศที่บริสุทธิ์ สักหน่อยเพื่อให้ได้ร่มรื่น แก้วตามองไปรอบๆบ้านด้วยความภาคภูมิใจ เพราะสวนหน้าบ้านเธอเป็นคนดูแลมันทุกวัน อย่างใส่ใจ ในขณะที่แก้วตากำลังจะจับสายยางเพื่อที่จะรดน้ำตนไม่อย่างทุกวันที่ทำ แต่ ต้องสะดุดกับสิ่งๆหนึ่ง แก้วตาต้องขยับแว่นอีกครั้งเพื่อให้แน่ใจ ว่า สิ่งนั้นเป็นอะไร
แต่แล้วสิ่งที่ได้พบว่า นั้น คือมนุษย์
"เฮ้ย" แก้าตาร้องอย่างตกใจ รีบวิ่งไปดูและตกใจยิ่งกว่าเก่าในเมื่อคนตรงหน้าเนื้อตัวเต็มไปด้วยแผล หน้าตาก็มอมแมมจนมองไม่เห็นหน้าที่แท้จริง
"คุณค่ะ เป็นไรหรือปล่าวค่ะ" แก้วตารีบถามด้วยความเป็นห่วง ก่อนที่จะถามอะไรอีกแก้วตารีบพยุงร่างของคนเจ็บขึ้นมา ถ้าเธอไม่รีบช่วยเขาได้ตายเพราะเธอนี่ละ
แก้วตาพยุงร่างคนเจ็บวางไว้ที่โซฟา แต่กว่าจะลากมาได้แก้วตาก็หมดแรงแล้ว คนบาดเจ็บก็หนักซะเหลือเกิน พอแก้วตาหายเหรื่อยรีบเอาน้ำมาเช็ดตัวพร้อมหาอุปกรณ์ทำแผลค่อยทำไป แก้วตาทำแผลอย่างเร่งรีบเพราะกลัวคนที่นอนบาดเจ็บจะเป็นไรไปซะก่อน โดยที่แก้วตาไม่ทันสังเกตุว่าคนที่ช่วยนั้นเป็นผู้ชาย
แก้วตาเช็ดแผลอย่างเหนื่อยเพราะคนบาดเจ็บนี่ก็แผลเยอะซะเหลือเกินกว่าจะเสร็จ ทำเอาแก้วตาหมดแรง พอหายเป็นห่วงคนบาดเจ็บซักพักแก้วตาก็รีบเอาเสื้อผ้าที่ ที่ติดตัวมาไปซักให้เรียบร้อย แต่เดี๋ยวนะ เธอต้องตรวจก่อน ถ้าคนบาดเจ็บเป็นโจรเป็นขโมยขึ้นมาเธอก็ตายพอดี
แก้วตาหาจนพบสิ่งที่มากับตัวคนบาดเจ็บสองอย่างคือ โทรศัพท์กับกระเป๋าสตางค์ มีแค่นี้ละ
เธอรีบเอาสองนี้ไปเก็บไว้แล้ว แล้วซักเสื้อผ้าต่อจนเสร็จ
แต่เดี๋ยวนะ เหมือนแก้วตาจะลืมอะไรไปบางอย่าง คงไม่ลืมหรอกมั้งมันไม่มีอะไรนิ และแก้วตาทำอาหารต่อ แล้วกินจนอิ่มแล้วก็ยังไม่ลืม ไปดูคนบาดเจ็บ
แต่พอแก้วตาได้สังเกตุใบหน้าคนบาดเจ็บดีแล้วแก้วตาก็หน้าแดงขึ้นมา ก็อะไรหละคนบาดเจ็บหล่อกับอย่างเทพบุตรเดินดิน จะไม่ให้แก้วตาหน้าแดงได้ไง ไหนจะหุ่นที่บาดใจอีก ตายๆ แก้วตารีบเอามือปิดจมูกกันเลือกำดาวที่จะไหลออกมา แก้วตาเดินไปหาทิชชู่เพื่อมาซับ พร้อมกับหัวใจที่เต้นแรงพร้อมจะระเบิดออกมา น่าเจอคนหล่อก็ต้องตื่นเต้นเป็นธรรมดา
ซวยละแก้าตวรู้ละเธอลืมอะไร ลืมงาน ซายค่ะ!!!พอไปดูนาฬิกาพบว่า 7.45 ยังพอมีเวลาไม่เป็นไรเธอรีบขึ้นไปอาบน้ำ และแต่งตัวรีบลงมาไปทำงาน ก่อนแก้วตาจะไปเธอคิดว่าบาดเจ็บอยู่คงไม่คิดจะทำอะไรหรอกมั้ง แก้วตาคิดอย่างหายห่วงและรีบไปทำงานทันทีก่อนที่จะได้ตายจริงๆ
คนเจ็บค่อยๆลืมตาขึ้นมาพบว่าอยู่ในห้องรับแขกที่มีขนาดพอดี แต่ให้ตายสิก่อนจะนึกอะไรได้ว่ามาอยู่ที่นี่ได้ไงกลับต้องพบว่าตัวเองมีผ้าพันแผลเต็มไปหมด แต่นึกที่มาของแผลแล้วก็เจ็บใจเพราะที่มาของแผลนี้เกิดจากการที่ศัตรูของเขาลอบกัดไว้ มันน่าเจ็บใจนัก แต่ก่อนที่เขาจะได้นึกอะไรอีก ตอนนี้เขารู้สึกหิวมากจนแสบท้องไปหมด เขาค่อยลุกจากโซฟาอย่างระมัดระวังที่สุด เพราะกลัวที่จะเจ็บแผล เพราะคนที่กว่าจะทำความสะอาดแผลเขาเสร็จคงเหนื่อยน่าดู
เขาค่อยๆเดินอย่างระมัดระวัง กลัวที่จะไปโดนอะไรเข้าจนได้แผลมาอีกตรงไปยังห้องครัว เขาค่อยไปเปิดตู้เย็นดูว่าในนี้น่าจะมีอะไรที่ทำกินได้บ้าง เนื่องจากคนที่ช่วยชีวิตเขาไว้น่าจะไม่อยู่ แต่นึกถึงตอนที่ทำแผลเขาได้กลิ่นหอมอ่อนๆจากตัวเป็นผู้หญิงแน่นอน จะว่าไปเขาก็ไม่เห็นเธอชัดมากหรอกเพราะตอนสติมันเบลอ สุดท้ายก็สลบไป
แต่ก่อนที่เขาจะได้ลงมือทำอาหารกลับมีเสียงเหมือนตะโกนออกมาจนทำเขาสะดุ้ง
“คุณทำอะไรนะ คุณไม่ต้องทำแล้วเดี๋ยวฉันทำเอง” เธอถามเขาเสียงดัง เพราะความที่กลัวคนตรงหน้าจะมีแผลทำให้เธอลืมความอายไปเสียสนิทก็ตอนที่กลับบ้านมาไม่เจอเขาทำให้เธอคนตัวใหญ่จะอะไรเลยรีบมาดู
“....” ก่อนที่เขาจะได้พูดอะไร คนตัวเล็กก็รีบลากเขามานั่งเสียก่อนและคนตัวเล็กก็รีบทำอาหาร เขาสังเกตคนตัวเล็กไปทำอาหารไป ผิดจากที่เขาคาดไว้เยอะเลยแหะ จากการแต่งตัวที่ดูยังไงก็ไม่ต่างจากทรงคุณยายชัดๆ เสื้อที่ปิดยันคอเกือบเลยแขนถ้าไม่พับไว้ กระโปรงที่ยาวจนถึงตะตุ่ม ไหนจะผมเผ้าที่ยุ่งเหยิงจนดูไม่ได้ แอบคิดไม่ได้ว่าเธอได้หวีมันมั่งหรือเปล่า
คนตัวเล็กที่รู้ตัวถูกจ้องก็เกิดอาการหน้าแดงนิดหน่อยแต่ก็ทำอาหารต่อไป แต่จะว่าไปคนที่เธอช่วยไว้นี่ โครตหล่อเลยแหะขนาดตอนหลับที่ว่าหล่อพอลืมตานี่โครตหล่อเลย พอคิดถึงตรงนั้นเธอก็อดหน้าแดงไม่ได้ คิดดูสิว่าตัวเองทำแผลให้คนหล่อยังต้องมาอยู่สองต่องสองอีกคิดแล้วก็ฟิน ไม่ได้ไม่ได้เธอเป็นหญิงไทยใจงามคิดอะไรแบบนี้ไม่ได้มันไม่งาม แต่ก็อดคิดไม่ได้ เอ่อ.... ชั่งเหอะ
ความคิดเห็น