.KEEP! ล๊าลั๊นล๊า

ลำดับตอนที่ #1 : ใบสมัครนางเอกวอคก้า (PORNICE)

ใบสมัครนางเอกวอดก้า (จงฮยอน) [ สีเท่า 25% เท่านั้น! คำตอบขอเป็นสีดำ ตัวบาง ]

ส่วนที่ 1 ประวัติผู้สมัคร

ชื่อ :  พราว

อายุ : 14

ส่วนที่ 2 ประวัติตัวละคร

ชื่อจริง-นามสกุล//ชื่อเล่น(ภาษาไทย) : พัณนิฎา วงศ์กริทิยากร // เพ้นท์นี

ชื่อจริง-นามสกุล//ชื่อเล่น(ภาษาอังกฤษ) : Pannida  Wongkritiyakorn // painnie

อายุ : 18

ฉายา : ยัยฟูฟ่า

วันเกิด : 9 มกราคม 1991

เชื้อชาติ(บังคับ ลูกครึ่งไทย-ญี่ปุ่น) : ลูกครึ่งไทย - ญี่ปุ่น

บุคลิก ลักษณะภายนอก(ละเอียดนิดนึง) : สาวน้อย หน้าสวย ผิวขาว หน้าเนียน ตากลมๆโตๆ หุ่นดี ผมยาวประบ่าหยิกฟู     ดูเซอร์ ๆ แนว ๆ เท่ห์ แอบน่ารัก ๆเป็นตัวของตัวเอง แต่งตัวเก่ง

ส่วนสูง//น้ำหนัก : 163  // 48

นิสัย(ขอละเอียดยิบ ไม่ต่ำกว่า 5 บรรทัด) : เป็นคนเซอร์ ๆ เป็นตัวของตัวเอง ไม่ชอบให้ใครมาบังคับ ไม่ยอมใคร ชอบช็อปปิ้ง ชอบดูเสื้อผ้า ชอบวาดรูป ชอบประดิษฐ์ของใช้เอง เป็นคนปลอบคนเก่ง เป็นคนมีความรับผิดชอบสูง เป็นคนแอบต๊อง แอบบ้า ต๊องนิด น่ารัก ๆ ไม่ใช่คนที่ร้องไห้ง่าย ๆ นอกจากเจออะไรที่มันสุด ๆจริง ๆ เป็นคนคนจริงจัง และจริงใจในเรื่องต่าง ๆ เป็นคนที่มีความเป็นผู้ใหญ่ ขี้บ่นนิด ๆ เป็นคนติดเพื่อน ไม่ชอบอยู่คนเดียว เป็นคนรักน้อง รักครอบครัว รักเพื่อนพ้องมาก ก เป็นคน ซ่า ๆ ร่างเริง สดใส พูดมาก เป็นคนตรงๆ คิดอะไรก็พูด คิดอะไรก็ทำ

ครอบครัว : *ไม่ต้องใส่ค่ะ เพราะว่าเป็นพี่สาวของแพนนี

การศึกษา : นักเรียนแลกเปลี่ยนจากประเทศญี่ปุ่น ชั้น ม.6 

ความสามารถพิเศษ : เล่นอิเล็กโทน

ชอบ : แต่งตัว , วาดรูป . ดีไซน์ , เสียงดนตรี

เกลียด : การหลงทาง

งานอดิเรก : วาดรูป ฟังเพลง เล่นอิเล็กโทน
อื่นๆ : -
เพลงประจำคู่ของคุณ(บังคับ Gee แล้วใส่อีกเพลงด้วยค่ะ พร้อมบอกความหมาย) :

(ตอนที่วอคก้าบอกกับเพ้นท์ว่า คบกับเมอร์แรงแล้ว TT)

Song : 미워 (Hate U, Love U)
Artist : Super Junior
Album : Super Junior 2 집

미워하고 싶은데,
มี วอ ฮา โก ชิพ พึน เด,
(ทงเฮ) อยากจะเกลียดแต่,

다른 사람 곁에서 행복한 너를 보는것도 지쳐버렸어 이젠
ทา รึน ซา รัม คยอ เท ซอ เฮง บค ฮันนอ รึล โบ นึน กอท โด จิ ชยอ บอ รยอท ซอ อี เจน
ตอนนี้แม้แต่การที่เห็นเธอไปมีความสุขข้าง ๆ คนอื่นก็เหนื่อยก็เกิน

아무것도 모른채 널 보내야 했던 날
อา มู กอท โด โม รึน เช นอล โบ เน ยา เฮท ตอน นัล
(ฮีชอล) วันที่เคยต้องอยู่กับเธอผู้ไม่รู้อะไรเลย

너무도 오랜 일이라서 느낌조차 없지만
นอ มู โด โอ เรน อี รี รา ซอ รือ กิม โจ ชา ออบ จิ มัน
มันเป็นเรื่องที่นานมาแล้ว ไม่เหลือแม้แต่ความรู้สึก แต่

*너를 지우려 애써도 봤어
นอ รึล จี อู รยอ เอ ซอ โด บวัท ซอ
(คยูฮยอน) ต้องเจอกับความยากลำบากเพื่อจะลืมเธอ

하지만 있을 수 없는 일인걸 제발 내 곁에 있어줘
ฮา จี มัน อิท ซึล ซู ออบ นึน อี ริน กอล เจ บัล เน คยอ เท อิท ซอ จวอ
แต่มันเป็นสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ ได้โปรดอยู่เคียงข้างฉัน

**달라진 것은 없어 혼자인걸
ทัล รา จิน กอ ซึน ออบ ซอ ฮน จา อิน กอล
(เยซอง) ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไป ต้องอยู่คนเดียว

또 다른 사랑이 올 거라고 나 믿어봤지만 이젠
โต ทา รึน ซา รัง งี อล กอ รา โก นา มิด ดอ บวัท จิ มัน อี เจน
ฉันเคยเชื่อว่าจะมีความรักครั้งใหม่ แต่ตอนนี้

숨쉬는 것 마저 힘이들고
ซุม ชวี นึน กอท มา จอ ฮี มี ดึล โก
เหนื่อยแม้จะหายใจ

이렇게 커져만 가잖아 너를 향한 내 그리움이 조금씩
อี รอค เค กอ จยอ มัน กา จา นา นอ รึล ฮยัง ฮัน เน คือ รี อู มี โจ กึม ชิก
(ซองมิน) ความคิดถึงของฉันที่ให้เธอมันมากขึ้น ๆ ไปอย่างนี้นี่นา

지워지지 않은 채 남아 있어
ชี วอ จี จี อา นึน เช นา มา อิท ซอ
ยังไม่อาจลบได้ ยังเหลืออยู่

미워하고 싶은데,
มี วอ ฮา โก ชิพ พึน เด,
(รยออุค) อยากจะเกลียดแต่,

날 잊은듯한 너의 뒷모습만 지키는 것도 지쳐버렸어 이젠
นัล อี จึน ดึท ฮัน นอ เอ ดวีท โม ซึบ มัน จี กี นึน กอท จี ชยอ บอ รยอท ซอ อี เจน
ตอนนี้แม้แต่การรักษาภาพความหลังของเธอที่ทำเป็นลืมฉันมันก็เหนื่อยแล้ว

하루하루 힘없이 사는 내가 싫었어
ฮา รุ ฮา รุ ฮิม ออบ ซี ซา นึน เน กา ชิล รอท ซอ
(อึทึก) เกลียดตัวเองที่อยู่แบบซังกะตายไปวัน ๆ

이런 내 모습 바꾸려고 노력하지만 안돼
อี รอน เน โม ซึบ พา กู รยอ โก โน รยอค ฮา จี มัน อัน ดเว
พยายามที่จะเปลี่ยนตัวเองที่เป็นอย่างนี้แต่ทำไม่ได้

*
**
미련없이 보내려 했어
มี รยอ นอบ ซี โบ เน รยอ เฮท ซอ
(รยออุค) จะอยู่แบบไม่มีอะไรค้างใจ

견딜 수 있을거라 믿었지만 아직 남은 사랑
คยอน ดิล ซู อิท นึล กอ รา มี ดอท จี มัน อา จิค นา มึน ซา รัง
เคยเชื่อว่าจะทนได้ แต่ว่ารักยังคงเหลืออยู่

더욱 깊어만 가는걸, 지겨운 이 외로움도
ทอ อค กี พอ มัน กา นึน กอล, จี คยอ อุน อี วี โร อุม โด
(คยูฮยอน) มันยิ่งหยั่งลึกลงไป ความเงียบเหงาที่เยือกเย็นนี้ด้วย

이젠 하루라도 견딜수없어 네가 점점 미워져..
อี เจน ฮา รุ รา โด คยอน ดิล ซู ออบ ซอ เน กา จอม จอม มี วา จยอ. . .
ตอนนี้แม้เพียงวันเดียวก็ทนไม่ได้ เกลียดเธอมากขึ้นเรื่อย ๆ

**달라진 것은 없어 혼자 인걸
ทัล รา จิน กอ ซึล ออบ ซอ ฮน จา อิน กอล
(เยซอง) ไม่มีอะไรที่เปลี่ยนไป ต้องอยู่คนเดียว

또 다른 사랑이 올거라고 나 믿어봤지만
โต ทา รึน ซา รัง งี อล กอ รา โก นา มิด ดอ บวัท จิ มัน
ฉันเคยเชื่อว่าความรักครั้งใหม่จะมา แต่

더 이상 숨쉬는것 마저 힘이 들었고
ทอ อี ซัง ซุม ชวี นึน กอท มา จอ ฮี มี ดือ รอท โก
ลำบากแม้แต่จะหายใจต่อไป

이렇게 커져만 가잖아 너를 향한 내 그리움이 조금씩
อี รอค เค กอ จยอ มัน กา จา นา นอ รึล ฮยัง ฮัน เน คือ รี อู มี โจ กึม ชิก
(ซองมิน) ความคิดถึงของฉันที่ให้เธอมันมากขึ้น ๆ ไปอย่างนี้นี่นา

지워지지 않은 채 남아 있어
ชี วอ จี จี อา นึน เช นา มา อิท ซอ
ยังไม่อาจลบได้ ยังเหลืออยู่

อิมเมจตัวละคร(ขอชื่ออิมเมจด้วยจ๊ะ 4 รูป) : Shin Da-Bin

   
 

 
  

อิมเมจคู่(2 รูปพอ) :

 

ส่วนที่ 3 คำถามทั่วไป

1.อยากให้เวลาที่อัพขอให้มาเม้นทุกครั้งนะคะ เพราะว่าเจ้กะไนซ์ขี้น้อยใจ = = แล้วก็อยากให้มาตามจิกๆทวงๆด้วยเพราะไม่อย่างงั้นไรเตอร์ก็ห่อเหี่ยว แต่งไม่ออกเหมือนกัน

: จ้ะ ๆ แน่นอน ^^

2.ถ้าติดธุระอะไรขอให้มาบอกด้วย อย่าหายไปเฉยๆ ไม่งั้นเจ้ก็ตัดชิ๊บแบบไม่มีเหตุผลเหมือนกัน = =

: โอเคเลย ^^

3.บทนี้เจ้กับไนซ์เปิดรับแค่ 5 วันนะคะ เพราฉะนั้นติดแล้วรีบๆรายงานตัวด้วย >o<

: โอเคครับป๋ม ^^

4.คาแรคเตอร์พระเอกเป็นไงมั่ง?

: เจ๋ง น่ารัก ^^

ส่วนที่ 4 คำถามชิงบท

1.ในวันแรกที่คุณมาถึงเมืองไทย คุณก็ดันหลงทางในสนามบิน = = คุณที่ไม่รู้ว่าทางไหนคือทางไหนกำลังเดินวนไปวนมาในสนามบินอันใหญ่โตแห่งนี้ กระเป๋าเดินทางอันเบิ่มเริ้มกับสาวน้อยหลงทาง จะทำยังไงดีละ T^T ในตอนที่คุณกำลังนั่งร้องไห้อยู่นั้นก็มีผู้ชายคนนึงเดินเข้ามา เขาเข้าช่วยปลอบคุณและพาคุณไปยังประชาสัมพันธ์ เขาคนนั้นผู้แสนจะอ่อนโยนและน่ารัก รอยยิ้มที่บลิงบลิงแบบนั้น! คุณตกหลุมรักเขาตั้งแต่แรกพบซะแล้ว >< อธิบายเหตุการณ์นี้ ความรู้สึกต่อเขา พร้อมบทพูด ไม่ต่ำว่า 15 บรรทัด

: สนามบินอันกว้างใหญ่!

“ให้ตายสิ่ >< นี่ฉันหลงทางหรือนี่”

ฉันมันซวยจริง ๆ มาเมื่อไทยวันแรกก็ดันหลงซะแล้ว ฉันชักอยากจะร้องไห้แล้ว ฉันไม่ใช่คนที่จะมาร้องไห้ง่าย ๆ นะ แต่ ฉันหลงทาง ทำไง TT

  “ฮือ ๆๆ ๆ T______________T”

   “คุณครับ เอ่อ เป็นไรรึป่าวครับทำไมมานั่งร้องไห้อยู่ตรงนี้ ^^”

เสียงใครนะ พระเจ้าหรอ O_o

  “ *___T ” หน้าฉันตอนนี้ มัน วิ้งทั้งน้ำตา เทวดาชัด ๆ

  “ เอ่อ คุณครับ ท่าทางคุณคงจะหลงทางใช่ไหมครับ ”

“……”

“เอ่อ คุณครับ” ^_^/ ฟึ่บ ๆ ชายคนนั้น เอามือมาโบกผ่านหน้า

“ ห๊า ! ฉันหลงทางค่ะ ช่วยด้วย”

 เอ่อ ฉันเผลอเคลิ้มไปกับหน้าหล่อๆของเขาตั้งแต่เมื่อไรหน่ะ ถ้าเขาไม่โบกมือ ฉันก็คงเคลี้ยมได้ต่อ >.<

“ ครับ เดี๋ยวผมพาคุณไปประชาสัมพันธ์ละกันครับ ^^”

 อ่า ๆ ทำไมฉันโง่ฉันไม่คิดเลยว่ามีประชาสัมพันธ์ -*-

“ ขอบคุณมากน้ะค่ะ ^^”

อ่า ในที่สุดฉันก็จะได้กลับบ้านแล้ว

“ไม่เป็นไรครับ ผมไปแล้วนะครับ ^^”

ตึก ตึก ตึก ใจฉันเป็นอะไรเนี่ยทำไมถึงเต้นแรงแบบนี้ เป็น เสียงของชายคนนั้น หรือเพราะรอยยิ้มอ่อนโยน หรือเพราะหน้าหล่อ ๆคนเขา หรือว่า เพราะเขาช่วยฉัน 55+ ฉันก็ไม่ร๔เหมือนกันสิ่ แต่ตอนนี้ฉันรู้สึกรักเขาเหลือเกิน หรือนี่จะเป็นอะไรที่เขาเรียกกันว่า “รักแรกพบ”  >///<

2.คุณต้องมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่โรงเรียนเดียวกับน้องสาว ในวันแรกที่คุณเข้าไปยังห้องเรียนเพื่อแนะนำตัวเอง คุณก็เจอเขาอีกครั้ง!! *0* เหมือนกับว่าโชคชะตาลิขิตให้เขามาเป็นเนื้อคู่ของคุณ(คิดเอาเอง = =) แถมเขายังต้องเป็นคนดูแลคุณตลอดชั่วเวลาที่คุณอยู่ที่นี่อีกด้วย!! คุณก็เลยติดเขาแจอย่างกับอะไรดี แต่ดูเหมือนว่าเขาจะแอบปิ๊งรุ่นน้องที่ชื่อเมอร์แรงอยู่ แถมรุ่นน้องคนนี้ก็ยังเป็นคนที่น้องสาวคุณไม่ชอบซะด้วย คุณจะทำยังไงกับเหตุการณ์นี้ อธิบายพร้อมบทพูด 15 บรรทัดขึ้น

: ณห้องม.6/x โรงเรียน xxx

“สวัสดีค่ะ ฉัน พัณนิฎา วงศ์กริทิยากร เป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนมาจากประเทศญี่ปุ่น ฝากเนื้อฝากตัวด้วยค่ะ ^______________^”

ฉันกล่าวแนะนำตัวกับเพื่อนแล้วก็ฉีกยิ้มกว้าง360 องศา สมกับเป็นยิ้มสยามสวยงามแท้ แลตะลึงตึ้ง ตั้ง อุล๊า ๆๆ

“พัณนิฎา เธอไปนั่งตรงที่ว่างข้าง ๆ เศรษฐศาสตร์แล้วกันนะ เศรษฐศาสตเขาจะเป็นคนดูแลทุกอย่างในขณะที่เธออยู่ที่นี่”

คุณครูสาวสุดสวยใส่แว่นเก๋ๆ บอกกับฉันอย่างใจดี แล้วชี้ไปยังที่นั่งข้างๆเด็กชายที่นอนฟุบอยู่กับโต๊ะเรียนข้างๆหน้าต่างนั้น เศรษฐศาสตร์งั้นเหรอเด็กเรียนแน่เลย

“นาย ๆ ๆ” จึกๆ ฉันเรียกนาย เศรษฐศาสตร์ นี่อยู่นานแล้วเขาก็ไม่เงยหน้ามาซะที

“นาย เศรษฐศาสตร์ ได้ยินฉันมั๊ย ?” เอ่อ ท่าทางเขาจะหูหนวกรึเปล่า - ; -

“ได้ยิน” อ้ะ เสียงคุ้นจัง เขาตอบฉันแล้วแต่หน้าก็ฟุบอยู่นั้นแหลั --*

“คือ ครูเขาให้นายดูแลฉันอ้ะ ฉันชื่อ เพ้นท์นี่ เรียกสั้นๆว่า เพ้นท์ก็ได้น้ะ แล้วนายล้ะ ?”

“ฉันชื่อ วอคก้า” เขาชื่อ วอคก้า โอเค ๆ

“เอ่อ วอคก้า นายจะไม่เงยหน้าขึ้นมาเลยหรอ หน้านายเป็นฝี สิวเต็มหน้า หรืออะไรอ้ะ ฉันรับได้หมด เงยหน้าขึ้นมาเหอะนะ”

ฉันพยายามพูดจาหว่านล้อมให้ นาย วอคก้านี่เงยหน้าขึ้นมา ยังไม่เคยเห็นหน้าเลยนะฟุ่ย จะเป็นขอมดำโต๊ะไปเพื่อใคร ?

ฟึบ~

เขาเงยหน้ามาแล้ว O_o นายคนนั้นที่สนามบิน โอ้ว สุดหล่อ >.<

“เธอๆ หน้าฉันไม่ได้เป็นไรทั้งนั้นล้ะ แต่ฉันเป็นคนขี้อายหน่ะ >//<” ว้าย. น่ารักจัง

“อ้ะจ้ะ ๆ ”

พักกลางวัน

“วอคก้า ฉันขอไปกินข้าวกับนายได้ป้ะ ฉันมีเพื่อนในโณงเรียนนี้คือ นายคนเดียวอ้ะ ไม่รู้จักใครเลย ><” ฉันหน้าด้านไปป่าวเนี่ย ไปขอกินข้าวกันปู้จาย

“โอเค ได้ๆ แล้วฉันจะแนะนำเธอกับเพื่อนฉันเอง ^^” รอยยิ้มอ่อนโยนของนายทำให้ฉันใจสั่นแบบนี้

“ขอบคุณมากเลยนะ ^^”

ตึก.

“โอ๊ย จะหยุดเดินก็บอกกันสักคำสิฟระ เจ็บหัวเลย TT” ไอวอคก้านั้นมันนึกจะหยุดก็หยุดไอคนเดินตามหลังอย่างฉันเลยต้องมาเจ็บ ลูบหัวป้อยๆ อย่างนี้TT

“…..” เงียบ

“วอคก้า วอคก้า วอคก้า วอคก้า วอคก้า วอคก้า วอคก้า วอคก้า”

ฉันเรียกชื่อเขาซ้ำๆ แต่เขากลับเงียบ สายตาของเขามองไปยังทางเดินเชื่อมของอีกตึก เขามองไปที่ผู้หญิงหน้าตาสวยๆ นั้น ผู้หญิงคนนั้นเป็นใครกันนะ

“ห๊ะๆ อะไรนะ ? เพ้นท์”  เขาดูเลิ่กลั่กๆ หลังจากจ้องมองหญิงสาวคนนั้นอยู่นาน

“ชอบ น้องคนนั้นหรอ” ฉันหลุดปากถามอะไรบ้า ๆไปนะ ปากมันไวจริงๆ

“ป่าวนะ”

“อย่ามาโกหกกันสิ เราเป็นเพื่อนกันนะ”

ถึงฉันจะพูดออกไปแบบนั้น แต่น้ำตามันก็เอ่อล้นมาที่ขอบตาแล้ว

“โอเคๆ ยอมก็ได้ ฉันแค่แอบปิ้งน้องเขานะ เห็นน่ารักดี เขาชื่อเมอร์แรง ^^”

ทำไม ? ต้องพูดด้วยสีหน้ามีความสุข รอยยิ้มอ่อนโยนนั่น มันกำลังทำให้ฉันเจ็บนะ T^T เจ็บ. เจ็บที่ตรงหัวใจ

“จ้ะๆ ขอให้สมหวังเร็วๆ แต่ตอนนี้ฉันหิวจะแย่แล้ว ^^”

ฝืนใจพูดอะไรที่มันไม่ตรงกับใจนี่มันยากจริงๆนะ

บ้าน วงศ์กริทิยากร

“แพน เจ๊ มีไรจะถามนะ”

“ถามอะไรล้ะ เจ๊ ว่ามาเลย? ”

“แพน รู้จักผูหญิงที่ชื่อ เมอร์แรงมั๊ย ?” ฉันถามไปเพราะอยากรู้จริง เมอร์แรงใครกันนะ

“เมอร์แรงหรอ ยัยนี้เป็นคนที่ฉันไม่ชอบเอาซะเลยล้ะเจ๊ มีอะไรป่าวอ้ะ เด็นแพนจัดการให้”

น้องสาวฉัน ซ่า จริงๆ ทำหน้าซะ

“ไม่มีอะไร ไปๆ นอนได้แล้ว”

ฉันตัดประโยคโดยไม่อยากจะรู้อีกแล้ว ผูหญิงชื่อ เมอร์แรง ฉันก็ไม่ชอบเธอ!!

3.เวลาผ่านไปหลายเดือน ตอนนี้คุณหลงรักวอดก้าเข้ามากๆแล้วล่ะ แต่คุณก็รู้อยู่แก่ใจว่าตอนนี้วอดก้ากำลังหลงรัก "เมอร์แรง" รุ่นน้องสุดสวย เจ้าของตำแหน่ง "Princess" ของโรงเรียน และแล้ววันหนึ่งเขาก็พาคุณไปเลี้ยงอาหารค่ำ โดยบอกว่า เขามีเรื่องน่ายินดีจะฉลอง เขาพาคุณไปร้านอาหารที่หรูหรา โรแมนติก บรรยากาศดี ซึ่งเหมาะกับคู่รักเป็นอย่างมาก คุณดีใจบวกเขินอายมากๆ และแล้วเขาก็บอกเรื่องน่ายินดีของเขาให้แก่คุณฟังว่า "เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!" คุณจะทำอย่างไรต่อไป รู้สึกอย่างไร แล้วคุณจะพูดกับเขาว่าอย่างไร [บทพูด+บรรยายไม่ต่ำกว่า15บรรทัด]

: ตอนนี้ ก็หลายเดือนแล้วที่ฉันมาเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนที่นี้ แล้วตอนนี้ฉันก็รักเขามากขึ้นมากขึ้นทุกที วอคก้า นายน่ารักเกินไปแล้วนะ >///< แต่เรื่องมันก็ไม่ได้ราบรื่นหรอกนะก็เขานะ แอบรัก เมอร์แรง เด็กสาวหน้าตาน่ารัก ๆที่เป็น"Princess" ของโรงเรียนอยู่นะสิT^T

Gee gee gee gee baby baby baby ~

“วอคก้า♥        ”

“ฮัลโหล มีไรอ้ะ ^^”

(เพ้นท์ว่างมั๊ย ? จะพาไปเลี้ยงอาหารค่ำ สนใจเปล่า มีเรื่องน่ายินดีจะบอก)

“อะไรน้ะ มีเรื่องน่ายินดีงั้นเหรอ >///< โอเค ๆ เจอกัน” เขามีอะไรจะบอกฉันนะ หรือว่า >///<

(โอเค งั้น 6 โมง เจอกันที่ร้านxxx นะ ^^ )

17.00 น. หน้าร้าน xxx

คุณผู้อ่านคงสงสัยล่ะสิ 5 โมงเอง ฉันมาทำไมในเมื่อ วอคก้าเขานัด 6 โมง  ก็ฉันตื่นเต้นนี่เขาจะบอกอะไรฉัน >///< เขินจัง

18.00 น. หน้าร้าน xxx

“เพ้น มาและ ๆ รอนานไหม ? ^^” อ่า วันนี้เขาน่ารักจัง >//<

“ไม่นานหรอก ไป ไปกัน ฉันหน่ะ อยากรู้จะตายอยู่แล้วนะเรื่องน่ายินดีของนายอ้ะ ^^”

“โอเคๆ เข้าร้านกันเหอะ ^^”

ภายในร้าน

ง่ำ ๆๆ ๆ อาหารมื้อนี้อร่อยจริงๆ >///<

“เอ่อ เพ้นท์” เขาเอ่ยขึ้นในขณะที่เรากำลังกินอาหารกันอย่างอร่อยๆเลย ฉันมีความสุขจัง >.<

“อืม. จะบอกเรื่องน่ายินดีล่ะสิ ฉันรอฟังอยู่ อยากรู้จะแย่แล้ว ^^”

"เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!"

O_______________o

"เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!"

"เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!"

"เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!"

"เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!"

"เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!"

"เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!"

"เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!"

"เธอรู้มั้ย? ตอนนี้เมอร์แรงตกลงคบกับฉันแล้วนะ ฉันล่ะดีใจสุดๆไปเลยเธอรู้ป่าว ^---^!"

     ตอนนี้ฉันกลับมาบ้านแล้ว คำๆนั้นมันก้องอยู่ในหูของฉัน เขาที่เขาบอก บอกว่า ยัยเด็กเมอร์แรงนั้น คบกับเขาแล้ว ฉัน ฉันไม่รู้ว่าตัวเองทำอะไรลงไป ฉันรู้แค่ว่าวินาทีนั้น เหมือนทั้งโลกหยุดหมุน หัวใจแตกสลาย เหมือนร่างกายของฉันอ่อนแรงลงทุกที แต่ฉันกลับ หัวเราะ ๆๆ เหมือนคนบ้า แล้ววิ่งหนีกลับมา กลับมาที่บ้านของตัวเองมาร้องไห้ ๆๆ จนหมดน้ำตาที่มันจะไหลออกมาให้ผู้ชายคนนี้หมดแล้วจริง ๆ เวลาในตอนนั้น

.ฉันไม่อยากให้เขาเห็นน้ำตาของฉัน

.ฉันไม่อยากทำให้เขารู้สึกไม่ดี

.ฉันไม่อยากยืนอยู่ตรงนั้น

.ฉันไม่ให้อยากให้เขามาเป็นห่วงฉัน

.ฉันไม่อยากให้เขามาใกล้ฉัน

.ฉันไม่อยากให้เขามาดูแลฉัน

.ฉันไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว

ฮือ ๆๆ T________________________T นี้นะเหรอที่เขาเรียกกันว่า “อกหัก” มันเจ็บจริง ๆ

 ทั้งๆที่ฉันควรจะยินดีกลับเขาแต่ทำไม ? T______________________________T

.แล้วพรุ่งนี้ฉันควรจะทำหน้ายังไง แต่ตอนนี้ฉันควรจะยินดีกับเขางั้นสิ่

Message.

To.วอคก้า

From.เพ้นท์นี่

“ขอโทษสำหรับเรื่องแย่ๆในค่ำคืนนี้ ยินดีด้วยนะสำหรับความรักของนาย รักกันให้นานน้ะ ^^”

4.อยู่ๆกลางดึกคืนหนึ่ง วอดก้าเพิ่งกลับมาบ้านและเขาก็มาชวนคุณให้ออกไปข้างนอก เป็นเพื่อน(อีกแล้ว - -) เขาพาคุณมาที่สวนสาธารณะแห่งหนึ่ง ก่อนที่จะเริ่มเล่าเรื่องทุกอย่างให้คุณฟังว่าเขาได้เลิกกับเมอร์แรงแล้ว เพราะเมอร์แรง เพิ่งรู้ว่าเธอนั้นรักบัตเตอร์( แทมิน ) วอดก้าเสียใจมาก น้ำตาของลูกผู้ชายได้ไหลออกมาจากตาของเขา เขาซบลงที่ไหล่คุณและร้องไห้อย่างหนักเป็นเวลานาน ก่อนที่จะถามคุณว่า " เขาดีไม่พอเหรอ? เขามีอะไรที่สู้บัตเตอร์ไม่ได้ และในโลกนี้มีใครที่เฝ้ารอเขาบ้างรึเปล่า? " คุณจะทำยังไง  และแล้ววันรุ่งขึ้นเหมือนชะตาฟ้าลิขิตนรกบันดาล = = ทำให้คุณดันไปเดินชนกับเมอร์แรงเข้า และที่ตรงนั้นก็เงียบสงบและไร้ผู้คน คุณจะทำยังไงพูดกับเธอว่าอะไร?  [บทพูด+บรรยายไม่ต่ำกว่า15บรรทัด]

: กลางดึกคืนหนึ่ง

Gee gee gee gee baby baby baby ~

“วอคก้า♥        ”

(เพ้นท์ลงมาหาฉันหน่อยได้ไหม ไปข้างนอกกัน ฉันอยู่หน้าบ้านเธอ)

“โอเค ๆ”

ตื้ด~

 ฉันรีบเปลี่ยนชุด แล้วลงมาหาเขานี้ก็ดึกมากแล้ว วอคก้าจะพาฉันไปไหนเนี่ยเดินจนเมื่อยล้ะ

สวนสาธารณะ!!

เขาพาฉันมานั่งลงบนเก้าสีสีสดภายในสวนสาธารณะ คืนนี้มีดาวเต็มเลยละ แต่กลับไม่มีดวงจันทร์

“เพ้นท์ ฉันเลิกกับเมอร์แรงแล้วนะ เขาบอกว่า เขาเพิ่งรู้ว่าเขาไม่ได้รักฉัน เขารักบัตเตอร์”

หน้าของผู้ชายที่ฉันรัก แววตาที่มีแต่ความอ่อนโยนตอนนี้ มันมีแต่เศร้าสร้อยเหลือเกินในแววตาครู่นั้น

“ฮือ ๆๆ ๆ T____________________T”

น้ำตาลูกผู้ชายของเขา ที่ฉันไม่เคยได้เห็นมันไหลออกมา เขากำลังจะทำให้ฉันร้องไห้ตามนะ

“ฉันมันไม่ดี ฉันมันไม่หล่อ ฉันมันมีอะไรที่ดีน้อยไปกว่าไอบัตเตอร์งั้นเหรอ เพ้นท์ เธอบอกฉันมาที่สิ ฉันผิดอะไรฉันไม่ดีตรงหนาย ย T___________________T ฮือ ๆๆ ” เขาร้แงไห้แล้วเอนตัวลงมาซบไหล่ฉันแล้วร้องไห้อย่างหนักหลังจากพร่ำเพ้อมานาน โดยที่ฉันไม่ได้พูดอะไร

“วอคก้า. นายมัวแต่มาเศร้าเสีขใจกับอะไรแบบที่ทำไม เขาไม่รักเรา เราก็อย่าไปรักเขาสิ ยังมีใครอีกหลายคนที่เขา รักนาย ไม่เคยทิ้งนายไปไหน ป่านนี้ พ่อแม่นายเขาจะทำอะไรอยู่ เขาจะเป็นห่วงนายนะ ที่นายยังไม่กลับบ้าน ดึกดื่นป่านนี้แล้ว ความรักของพ่อแม่หน่ะ เป็นรักที่บริสุทธิ์ ”

หลังจากที่ฉันไม่ได้พูดอะไรมานาน วันนี้ฉันพูดจามีสาระละค่ะ ฮ่าๆ (เวลานี้ เวลาเศร้าเว้ย ยัยฟูฟ่า)

“ขอบคุณมากน้ะที่ช่วยปลอบฉัน ขออยู่แบบนี้สักพักได้มั๊ย ?”

 เขาพูดหลังจากสงบจากการร้องไห้อย่างหนักแล้ว เขาดูน่าสงสารจริง ๆ

“ได้สิ จะอยู่ยังนี้ไปอีกนานเท่าไหร่ก็ได้ ฉันจะอยู่เป็นเพื่อนนายเอง”

อ่า ๆ ฉันไม่รู้จะเศร้าไปกับเขา เศร้าที่เขาเสียใจหรือ จะมีความสุขที่ฉันได้อยู่ใกล้ๆ กับแล้วแล้วที่สำคัญเขาไม่มีเมอร์แรงแล้วด้วย

.ฉันควรจะสุข หรือ เศร้าดีนะ!!

5.ฉากจบของคู่คุณอยากให้เป็นแบบไหน? (อธิบาย&บทพูด ไม่ต่ำกว่า 10 บรรทัด)

: xx   xxx   20xx

    วันนี้เป็นวันสุดท้ายของการเป็นนักเรียนแลกเปลี่ยนของฉันแล้วล่ะ แล้ววันพรุ่งนี้ฉันก็ต้องบินกลับญี่ปุ่นแล้ว เฮ้ออ ~ เวลามันผ่านไปไวจริงๆเลยน้ะ หลังจากวันนั้นที่ วอคก้า เศร้าอย่างหนักก็ผ่านมานานแล้วล้ะ ตอนนี้เขาก็เป็ฯชายที่ฉันรักเหมือนเดิม แต่เขาไม่รู้หรอก ฉันไม่บอกซะอย่าง ^^ ฮ่า ๆ เก็บไว้ให้เป็นความลับแบบนี้ล่ะดีแล้ว ไม่ต้องลุ้นว่าเขาจะตอบยังไง ไม่ต้องกังวลกลับสิ่งที่เขาตอบมา ตอนนี้ฉันมีความสุข อืม แล้วหลังเลิกเรียนเพื่อนก็มีปาร์ตี้ เลี้ยงส่งฉันด้วยล้ะ น่าสนุกใช่ม้ะ? ฉันเตรียมสนุกแล้ว ฮ่า ๆๆ ^____________^

อ๊อ ด ด ด ด ~

อ๊อด บอกเวลาเลิกเรียนดังขึ้น เวลาที่ประเทศไทย ของฉัน อ่า ๆๆ ปาร์ตี้ ๆๆ ปาร์ตี้เลี้ยงส่งฉันก็จัดในห้องเรียนนี้ล้ะ ตอนนี้เพื่อนกำลังเตรียมของ อ่า ของกินตรึมอ้ะ น้ำลายจะไหล ^^ ฮ๋า ๆๆ

“ตอนนี้ ก็มาถึงช่วงพิเศษ ที่พวกเราจะมอบของให้เพ้นท์นี ”

ยัยเพื่อนสาว ฉันทำตัวเป็นพิธีกร ว้าวอะไรเนี่ย จะให้อะไรฉันเนี่ย

“ขอเชิญ วอคก้ามอบให้เลยค้ะ”

ปรึ่บ ๆๆๆ

      ทุกคนต่างปรบมือทันทีที่วอคก้ามอบของให้ฉันของนั้นก็ไม่มีอะไรมากหรอกก็เป็นสมุดหนา ๆเล่มนึงที่แต่งอย่างเก๋ไก๋เลยล้ะ มีรูปของทุกคนในห้องด้วย งานวันนี้ทำเอาฉันเกือบจะร้องไห้ออกมาเลยล้ะทุกคนดีกับฉันมากจริง ๆ

ขณะกลับบ้าน

     ฮ่า ๆตอนนี้ ฉํนก็จะกลับบ้านแล้วล้ะ วอคก้าเขาอาสามาส่งฉันด้วยล้ะ >///<

“เพ้นท์ นี่เธอจะกลับแล้วจริงๆหรอ ^^ ”  เขาถามฉันมันก็แน่อยู่แล้วล้ะสิ

“ก็ใช่สิ กลัวไม่มีคนปลอบ คนชวนทะเลาะแล้วนะสิ” ฮ๋า ๆ เขาคงกลัวอย่างนั้นล่ะมั่ง ^^

“ป่าว ฉันกลัวจะคิดถึงเธอนะสิ >///<” อะไรน้ะ เขาจะคิดถึงฉัน

“…..” พูดไม่ออกเลย - -*

“อะไรๆ อึ้งเลยหรอ เอางี้ คืนนี้กลับไปอ่านหนังสือที่ให้ไปเลยน้ะ แล้วพรุ่งนี้เจอกัน บาย ^^”

อ้ะ ๆ ใจร้ายอ้ะ มีไรก็ไม่บอก พอดีมันถึงหน้าบ้านฉันด้วยล่ะต้องไปอ่านซะแล้วหนังสือนั้นอ้ะ ^^

ภายในห้องนอน เพ้นท์นี

    หนังสือเล่มนี้รวบร่วมความรัก ความรู้สึกที่มีต่อเธอ เพ้นท์นี.

.............................................................................................

วอคก้า

   เอ่อ. เวลามันไปเร็วจริงๆเลยนะ ฉันขอบคุณเธอมากน้ะที่มาช่วยให้ฉันได้คิดอะไร หลายๆอย่างที่ คอยปลอบใจฉันเรื่อยมา อืม อยากลืมติดต่อกันมาบ้างน้ะ.

  ฉันมีอะไรจะบอกเธอ  ฉัน รัก เธอ >///< น่าอายจัง  เขิน ๆ ♥ ♥ ♥

 วอคก้า เขาบอกรักฉัน >///< คืนนี้ฉันมีความสุขมากที่สุดเลย

วันต่อมา ณ สนามบินอันกว้างใหญ่

     อ่า ตอนนี้ฉันกำลังจะขึ้นเครื่องแล้ว ทุกคนต่างมาร่ำลาฉัน พวกเขาร้องไห้ ฉันก็ร้องไห้ T___T  วอคก้านานยังไม่มาเลย

ผู้โดยสารเครื่องบิน ไทย - ญี่ปุ่น สายการบินชาล่า ลา  TJ 2555 กรุณาขึ้นเครื่องได้แล้วค่ะ

ไฟล์เครื่องบินของฉันนิ แต่วอคก้ายังไม่มาเลย อีกแปบได้ไหม

“เพ้นท์นี เขาประกาศให้แกเข้าแล้วน้ะ” มิ้นท์ เพื่อนสาวของฉันบอกขึ้น

“เอ่อ อีกแปบได้มั๊ย วอคก้ายังไม่มาเลย” ฉันบอกด้วยเสียงเศร้า ๆ

“เขาคงไม่มาแล้วล้ะ ขึ้นเครื่องเหอะเดี๋ยวจะตกเครื่องเอานะ” เพื่อนๆ เตือนฉัน เพราะเห็นทีว่า เขาคงไม่มาแล้ว

“จ้ะๆ บาย ดูแลตัวเองด้วยน้ะทุกคน ฉันรักพวกแก ^^”

ฉันตัดสินใจเลิกรอเขาแล้ว เขาคงไม่มาจริงๆ

บนเครื่องบิน

  เอ๊ะ ทำไมเบาะข้างๆฉันถึงไม่มีคนมานั่งล้ะ

อ้ะพูดถึงก็มาพอดีเลย แต่เขาคนนั้นกลับสวมหมวกมิดชิด ฉันเริ่มจะกลัวแล้วนะโจรรึเปล่าเนี่ย

ฟึ่บ~

“เซอร์ไพรส์ ^^” เสียงสดใส รอยยิ้มอ่อนโยน

“วอคก้า O____o นายมาได้ไง” วอคก้า ผู้ชายที่นั่งข้างฉัน วอคก้าเป็นเขาจริงๆด้วย

“ ก็ฉันจะไปกับหัวใจฉันไง >///<” พูดจา เน่าจริง ๆ

“บ้า นายทำฉันตกใจหมดเลยน้ะ TT ฮือ ๆ” โธ่ ฉันตกใจ ดีใจ ไม่รู้ล้ะ ฉันรู้สึกยังไงเนี่ย

“ฮ่า ๆๆ ฉันอยากรู้คำตอบ” อยู่ๆ เขาก็พูดขึ้นด้วยเสียงจริงจัง

“คำตอบอะไร ??” อ่า ฉันงง ไปหมดแล้ว คำตอบอะไรกันน้ะ ?

“ฉันรักเธอ” อะไรน้ะ

“ ห๊า ๆ” เขาพูดอะไรน้ะ

“ฉันรักเธอ”

“ฉันรักเธอ”

“ฉันรักเธอ”

“ฉันรักเธอ”

“ฉันรักเธอ”

“นี่เธอไม่คิดจะพูดอะไรเลยหรอ” เขาถามเมื่อฉันเงียบไปนาน

“ฉันก็รักนาย >///<” อายจัง ฉันพูดอะไรออกไปเนี่ย แต่ตอนนี้ฉันมีความสุขที่สุดเลย

THE END

.คำบางคำอาจไม่มีใครรู้ได้เลย หากเราไม่พูดมันออกมา!

+++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++++