คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #19 : Chapter 6/1
[ R e - u p ]
e-book >> ลลินนโปร
e-book ลลินนโปร ัโปรฯ ลราา 3 วันนะะ 8-11/12
า 269 เหลือ 189 บาท่ะ(ราาายผ่านเว็บ)
ิ้มๆ >> ลลินนโปร
Chapter 6
ึมาแล้ว ะที่นโปรำลัะล้อยหลับ ทว่าน้าายลับยับัวยุยิอยู่เป็นระยะนพลอยทำให้เาที่ำลัเลิบเลิ้มสะุ้นิๆ ทุที
“เป็นอะไร นอนไม่หลับเหรอ”
เสียทุ้มิะัวเียทอถามพลาลูบแนหิสาวเบาๆ ทั้ที่หลับา ใบหน้าหล่อมทีุ่อยู่ับเรือนผมนุ่มลอเลียสูมลิ่นหอมอ่อนๆ อย่าหลใหล้วยวาม่วุน
“อื้อ”
“ุเทียนหอมไหม”
หิสาวส่ายหัวเบาๆ ่อนเอื้อนเอ่ยระเ้าระอ “เาหลัให้หน่อย”
นโปรรับฟัแล้วระบายยิ้มบาๆ เลื่อนมือมาเาหลัให้เบาๆ ืนนี้นท้ออแว่าปิ ระนั้น็ไม่ไ้ทำให้เารู้สึรำาใเลยสันิ พร้อมะามใและเอาอเอาใเสมอนั่นละ
“นี่”
“หือ” ายหนุ่มที่ำลัะเลิ้มหลับแทนนถูเาหลัรารับในลำอ ่อนะเปิปรือเปลือาึ้นมา
“แม่ฝาถามว่าอนลอะให้ลอามฤษ์ไหม เผื่อรอบรัวโปรถือ”
พอนอนไม่หลับ ลลิน็เลยหาเรื่อวนเาุย อาเป็นเพราะมีวามัวลเรื่อานในหัวเลยพลอยทำให้หลับไม่ลระมั
“ไม่ถือหรอ ลออนไหน็อนนั้น อนทำยัไม่ไ้ทำามฤษ์เลย”
ล่าวิลในท้ายประโย สำหรับนโปรแล้วอแ่ให้ลูแ็แรสมบูร์และพร้อมะลอออมาเมื่อถึเวลา็พอแล้ว
“ไอ้หมา ทะลึ่ ฮื้อ...”
ลลินเอี้ยวใบหน้าไปเอ็นที่นอน้อนอยู่้านหลั ทว่าเสียลับาหายไป ัวแ็ทื่อเพราะูบที่ไม่ทันไ้ั้ัวรับ...
นโปรใ้ริมฝีปาทาบทับลหาปาสีหวานอย่าหนัหน่ว มือหนาระับพลาันาเรียวสวยึ้นเล็น้อยแล้วบเบียุมพิอย่าโหยระหาย ไม่เว้น่อว่าให้นที่อยู่ในอาารระหนใไ้ปิเสธ บเม้มลีบปาล่าให้เผยอแย้ม ลิ้นอุ่นเลียไล้ิมวามหวานในโพรปานุ่ม ันำเรียร้อนลลินอบสนอ ริมฝีปาสอนัวเนียูบอย่าเร่าร้อน เรียวลิ้นเี่ยวระหวัพัวพันลึึ้ราวับะรวมเป็นหนึ่ สอายเบียิปลุเร้าอารม์หวามในายให้่านหวิว แรพิศวาสุรุ่นนเรว่าหาไม่ยับยั้ะเลยเถิ...
ายหนุ่ม่อยๆ ถอนูบอย่าอ้อยอิ่ ไม่วายลอเลียรัแลีบปา่ำวาวาุมพิอย่าแสนลุ่มหล ลมหายใร้อนพรูรแ้มนวลเนียนที่เห็นัว่าแเรื่อแม้อยู่ใ้แสสลัว เยมมวามหอมรุ่นอย่าเื่อ้า ราวับว่าำลัละเลียื่ม่ำไวน์รสเลิศที่ไม่ำเป็น้อรีบร้อนลืนินลอ
หลใหล...ลั่ไล้มาึ้น มาึ้นทุวัน...
“โปร...พอแล้ว”
อ้อมแอ้มประท้วแล้วเบี่ยใบหน้าร้อนผ่าวหลบเลี่ย เมื่อริมฝีปาร้อนรุ่มเลื่อนหาหมายะุมพิอีรา ลลินสัมผัสไ้ถึแรปรารถนาในัวเา ึ่มัน...็เิึ้นในัวเธอเ่นัน เพียแู่บลับทำให้ร่าายมีปิิริยาอบสนออย่าแรล้า วามรู้สึโหยหาารปลปล่อยนั้น่าน่าอาย แ่ะปล่อยัวปล่อยใในอนนี้ไม่ไ้...
“เินเหรอ” เย้าแหย่เสียลั้วัน
“เียบไปเลย!”
ริมฝีปาไ้รูปเผยยิ้มว้าึ้นว่าเิมับอาัปิริยาอนในอ้อมแน ูบลหาหัวไหล่มนหนัๆ แล้วทอายลนอนามเิม ทว่าารระทำอเาลับทำให้หัวใอลลินเ้นโรมรามอยู่ในอ สอแ้มรุ่มร้อนั่โนไฟแผเผา นอ่อนามเรือนายลุเรียวราว
“นอนไ้แล้ว ึแล้ว”
ว่าพลาใ้มือเาหลัให้เบาๆ หาหิสาวยัไม่หลับอนนี้เาหลับไม่ลเหมือนัน เพราะูบแสนหวานเมื่อรู่ยัุรุ่นนเิอารม์ใร่ึ้อพยายาม่มใ ร่าายอเามันื่นัว่ายายเพราะวามโหยหาในเรือนายอลลิน แ่ไม่อยาใ้ประสบาร์ที่มีมาว่าให้เธอยินยอมมีวามสัมพันธ์ทาาย อยาให้มันเิึ้นาวามรู้สึริๆ มาว่า ไม่อยาเอารัเอาเปรียบไปมาว่านี้
*****
ในารใ้ีวิ็มีสัวันที่นเราะเหนื่อยนอยาะโยนทุอย่าให้พ้นาัว ไม่้อสนใ ไม่้อรับรู้อะไรทั้นั้น ลลินำลัเผิับปัหานี้อยู่ วันนี้เธอและทีมมีพรีเน์โปรเ์ให้ลู้า ึ่ยืเยื้อและทำให้ปวหัวมาว่าะเสร็สิ้น
ทุนในทีมถึับบ่นระมว่าอร่วมานับบริษัทนี้เป็นรั้สุท้าย เพราะไม่ไหวแล้วริๆ ว่าะบานไม่วายประสาทเสียันหม เนื่อาหลายรั้แล้วที่้อใ้วามอทนในารทำานับลู้ารายนี้มาว่าเ้าอื่นๆ มีปัหายิบย่อยเ็มไปหม รั้นะโยนให้ทีมอื่น็ไม่ไ้ในเมื่อไ้รับมอบหมายมาแล้ว
ว่าะไ้ออาห้อประุม็ปาไปเือบบ่ายโม หิสาวหิว้าวนมือสั่น นโปรส่้อวามมาถามพอีว่าิน้าวหรือยั เผลอีใิว่าเาเป็นห่วเป็นใย พอเธออบไปแ่ว่าำลัะิน ายหนุ่ม็บ่นลับมาทันที เพียเท่านั้นละ วามเรียและอารม์ทีุ่รุ่นอยู่่อนหน้าล้ายถูสะิ วามน้อยใพลันีรวนึ้นมาเป็นริ้วๆ นลลินน้ำาลอ ไม่ยอมอบ้อวาม ้ำยัปิมือถือใส่เาทันที
แ่ถ้ามันบเพียเท่านั้น็ี...
เมื่อฝ่ายบุลึ้นมาหาถึแผนแล้วบอว่าใบลาที่เธอแ้ในรุ๊ปไลน์อบริษัทว่าส่มานั้นไม่มีอยู่บนโ๊ะ รั้นยืนยันว่าวาไว้ในะร้าสำหรับใส่เอสาร้วยัวเอ อีฝ่ายลับบอเสียแ็ว่าไม่มี ้ำยัมาเหวี่ยมาัสีหน้าใส่หาว่าโห ลลินึเิวามไม่พอใึ้นมา โ้อบลับอย่าไม่ยอม เือบะมีปาเสียันรุนแรถ้าเอื้อารย์ไม่เ้ามาห้ามปรามไว้ แล้วให้เ็ในทีมลไปหาใบลา้นเหุที่ฝ่ายบุล
ผล็ือมันไม่ไ้หายไปไหนเลย แ่อีฝ่ายหาไม่เอแล้วหาเรื่ออยาำหนิเธอมาว่า เพราะหิสาว็พอรู้มาบ้าว่าใรในบริษัทที่มีพนัานไม่ี่สิบนแห่นี้ที่ไม่อบี้หน้าัวเอ แล้ว็รู้้วยว่าใรที่นินทาหาว่าเธอท้อไม่มีพ่อ ึ่เป็นำพูที่ทำให้ลลินรู้สึโรธมา
แ่พอนโปรมาส่ แล้ววันนั้นเผอิมีอเยอะ ายหนุ่มเลย่วยถือึ้นมาส่ในออฟฟิศ ็เลยเหมือนเป็นารบหน้านี้นินทาเบาๆ ว่าลูในท้ออเธอมีพ่อ หรือ่อให้ไม่มีริๆ มัน็ไม่ไ้หนัหัวใรเลย เพราะมันือเรื่อส่วนัวอเธอ ไม่ใ่ประเ็นที่นนอวรมายุ่เลย ไม่ไ้่วยเลี้ยแ่สสัยเ่
ลอบ่ายเลยทำให้ลลินนั่ทำาน้วยวามรู้สึอึมรึมนระทั่เลิาน พอึ้นมาบนรถปุ๊บ แทนที่ะไ้พัสมอให้หายล้า ลับโนนโปรบ่น้ำอีรอบ วามเรีย วามเหนื่อยล้า บวับแรระแทาหลายๆ ้านที่ถาโถมทำให้ทนไม่ไหว เผลอระเบิอารม์ออมา
อนนั้นลลินไม่รู้ว่าัวเอพูอะไรใส่ายหนุ่มไปบ้า นาทีนั้นมันมีทั้วามเหนื่อย อึอั โมโห น้อยใ ผสมปนเปันไปหม เป็นวันที่เธอไ้สัมผัสับำว่า ‘สิหลุ’ อย่าแท้ริ
นี่มันเป็นแบเย์อเธอหรืออย่าไรัน...
*****
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเมน์้วยนะะ
อบุ่ะ / อิธารา
ความคิดเห็น