ภาวินทร์ภคนางค์

ลำดับตอนที่ #41 : บทที่ 14 (3) ไม่ปล่อยไปไหนแล้ว

“คุยเสร็จแล้วจะปล่อย”

ภคนางค์ทำเสียงฮึดฮัดในลำคอแล้วชักสีหน้าใส่เจ้าของตัก กระนั้นก็ยอมคุยแต่โดยดี “งั้นก็รีบคุยมาสิคะ นางค์อึดอัด”

“อึดอัดหรืออาย”

ว่าหยอกเย้าแล้วยกยิ้มด้วยสีหน้าผ่อนคลายเมื่อเห็นความแดงระเรื่อบนเรียวหน้างดงาม ช่างชวนมองนัก ทำให้โดนมองค้อนเสียวงใหญ่ ทว่าภาวินทร์ไม่ได้รู้สึกขุ่นเคืองใจแต่อย่างใด กลับมีความสุขมากกว่าที่ได้แกล้งหญิงสาวให้อายจนแก้มแดง เห็นแล้วก็อยากจูบฟัดแรงๆ นัก แก้มแม่กับแก้มลูกไม่รู้ว่าแก้มใครหอมมากกว่ากัน แต่ภาวินทร์ชอบหอมเป็นที่สุด

“เรื่องเมื่อคืน...”

“นางค์ไม่อยากให้คุณพูดถึงมันอีกค่ะ” 

เสียงหวานรีบละลักละล่ำเอ่ยสวนขึ้นอย่างรวดเร็วจนลิ้นแทบพันกัน เธออายเกินกว่าจะรับฟังมัน ใบหน้านั้นร้อนเห่อเสียยิ่งกว่าเดิมเพราะภาวินทร์ไม่ได้แค่พูด แต่แววตาล้ำลึกของเขายังคงมองอย่างสื่อความหมาย

“แต่เธอเป็นเมียฉันแล้ว...” ถึงแม้ภคนางค์จะไม่อยากให้พูดถึงมัน แต่ก็คงหนีความจริงที่ว่าเธอเป็นเมียเขาแล้วไม่ได้หรอก มิหนำซ้ำยังเป็นครั้งแล้วครั้งเล่า

“แต่นางค์บอกไปแล้วว่าไม่ยอมรับคุณเป็นสามี” รีบปฏิเสธทันควัน พลันสองแก้มนั้นยิ่งรุ่มร้อนขึ้นเรื่อยๆ

มุมปากหยักกระตุกยิ้มร้ายเมื่อคนบนตักเอาแต่ปฏิเสธ ทั้งที่เมื่อคืนเขาก็ทำให้เธอเป็นเมียเขาอีกครั้งแล้ว จะปากแข็งไปถึงเมื่อไรกัน

“ทั้งที่เรานอนด้วยกันแล้วงั้นเหรอ”

เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อยในยามมองคนขี้อายที่ยังคงปากแข็งเสมอต้นเสมอปลาย นอนด้วยกันแต่ไม่คิดจะยอมรับเขาเป็นสามีงั้นเหรอ แล้วภคนางค์จะให้เขาเป็นอะไรสำหรับเธอกันล่ะ เป็นพ่อของลูกที่มีความสัมพันธ์ลึกซึ้งแบบสามีภรรยางั้นหรือ

“แล้วไงคะ ก็แค่นอน” 

เธอเชิดหน้าพูดเสียงสะบัดราวกับเป็นเรื่องปกติ ทั้งที่โหนกแก้มนั้นร้อนจัด การพยายามจะตัดสัมพันธ์จากคนจอมเผด็จการและเอาแต่ใจอย่างภาวินทร์นั้นกลายเป็นเรื่องยากขึ้นเพราะเหตุการณ์เมื่อคืน

“งั้นถ้าฉันจะทำแบบเมื่อคืนอีกเธอคงไม่ว่าอะไร”

“นางค์คิดว่าเราไม่ควรคุยเรื่องนี้กันอีกค่ะ”

เธอตัดบทด้วยน้ำเสียงเย็นชาเพื่อป้องกันหัวใจตัวเองไม่ให้ถลำลึกเข้าหาเขาไปมากกว่านี้ เหตุการณ์ที่เกิดขึ้นเมื่อคืนทำให้ภคนางค์ต้องเตือนตัวเองให้ระมัดระวังการอยู่ใกล้ชิดภาวินทร์ตามลำพังมากขึ้น เพราะเขาเปรียบเสมือนตัวอันตรายต่อตัวและหัวใจที่เธอไม่สมควรจะอยู่ใกล้

“แล้วถ้าเธอท้องล่ะ”

“คะ…คงไม่ท้องหรอกค่ะ” พอเขาพูดเรื่องท้องขึ้นมาภคนางค์ถึงกับร้อนวาบในช่องท้อง เรียวหน้าหวานเริ่มซีดเผือด

“ฉันไม่ได้ป้องกันนะ…ทั้งคืน”

ใจของคนฟังสั่นสะท้าน เริ่มหายใจไม่ทั่วท้องเพราะน้ำเสียงแหบห้าว “นางค์คงไม่โชคร้ายขนาดนั้นหรอกค่ะ”

“ฉันมันน่ารังเกียจมากเลยหรือ เธอถึงคิดแบบนั้น” ภาวินทร์ทอดถามเสียงนุ่ม อีกทั้งแววตาที่ติดจะตัดพ้อก็มองหญิงสาวนิ่ง

“ตอบฉันสินางค์”

“ปล่อยค่ะ นางค์จะไปหาลูก” ภคนางค์ไม่ยอมรับไม่ปฏิเสธ แต่บ่ายเบี่ยง ถ้าเธอรังเกียจเขาก็คงไม่ยอมขนาดนั้น…

ชายหนุ่มไม่ปล่อยทั้งยังกระชับอ้อมแขนแน่นราวกับจะแกล้ง คนจอมพยศก็เริ่มออกแรงดิ้นรนขัดขืนเพื่อให้หลุดพ้น แถมยังทำเสียงฮึดฮัดในลำคอด้วยความขัดใจ

“ถ้ายังดื้ออีกจะจัดการให้หนักกว่าเมื่อคืน” 

ใบหน้าคมคล้ามขยับเข้าไปกระซิบข่มขู่เสียงเหี้ยมลอดไรฟัน แล้วหอมแก้มแดงระเรื่อหนักๆ ด้วยความมันเขี้ยว ภคนางค์จะรู้ไหมว่าท่าทางปั้นปึ่งของเธอน่ะมันน่ารักขนาดไหน

“ไม่มีทางที่นางค์จะให้คุณทำแบบนั้นอีก”

“ต่อต้านฉันให้ได้ก่อนแล้วค่อยมาพูด”

ริมฝีปากได้รูปกระตุกยิ้มกรุ้มกริ่ม แค่โดนจูบก็ตัวอ่อนเป็นขี้ผึ้งโดนไฟลนแล้ว ยังจะมากล้าปากดีใส่ผัว เมื่อคืนนี้ใครกันล่ะที่ครางหงิงๆ อยู่กับอกเขาไม่หยุด แถมเสียงห้ามก็ยังไม่มีความหนักแน่นเอาเสียเลย

ใบหน้าบึ้งบูดของภคนางค์ร้อนวูบขึ้นเมื่อเขาเอาความจริงมาพูด ดวงตาคู่หวานได้แต่มองค้อน เธอไม่ได้มากประสบการณ์อย่างเขานี่ จะได้มีชั้นเชิงมากมายมาหลอกล่อให้คล้อยตาม

“ปล่อยค่ะ”

ภคนางค์ประท้วงอีกคราเมื่อสัมผัสได้ถึงความไม่น่าไว้วางใจจากนัยน์ตาสีเข้ม ยิ่งเมื่อชายหนุ่มขยับใบหน้าทรงเสน่ห์เข้ามาใกล้จนลมหายใจอุ่นรวยรดผิวแก้ม ใจยิ่งเต้นโครมครามจนเกรงว่าเขาจะได้ยินเสียง

“เอ๊ะ! คุณภาวินทร์!”

ร้องเรียกชื่อเขาเสียงหลงเมื่อแก้มโดนรังแกอย่างหนักหน่วง พลันทำให้ความร้อนลุกลามไปทั่วทั้งกาย โดยเฉพาะโหนกแก้มที่ร้อนจัดและคงแดงแปร๊ด เธอดิ้นรน ผลักไส และทุบตีแผงอกแกร่งเป็นพัลวันด้วยความอาย ทว่าภาวินทร์กลับยังยิ้มหน้าระรื่นอย่างอารมณ์ดีหลังจากได้แกล้งเมียให้อายจนแก้มแดงเป็นลูกตำลึงสุก

“เอ้า ดิ้นเข้าไป ทุบเข้าไป ระวังฉันเอาคืนนะ”

สิ้นคำขู่กำปั้นเล็กๆ ที่ประทุษร้ายนั้นพลันชะงัก หอบหายใจแรงด้วยความโมโหจนอกสะท้อนสะท้านขึ้นลง ดวงตาสีสวยฉายแววขุ่นขวางมองอย่างเอาเรื่อง

“ทำไมไม่ทุบต่อล่ะ ทุบอีกสิ ทุบให้ช้ำไปเลย”

ภาวินทร์ลอยหน้าลอยตาท้าทาย แถมยังแอ่นอกกำยำให้ทุบอีกต่างหาก ทั้งเอ็นดูทั้งขันคนหน้างอที่กลัวแม้กระทั่งคำขู่ ทั้งที่ก่อนหน้านั้นน่ะทำเป็นเก่ง นึกว่าจะแน่สักแค่ไหนกัน

ภคนางค์กัดฟันและกำมือแน่นด้วยความเจ็บใจ ถ้าไม่ตกเป็นรองอยู่เธอจะทุบให้กระอักเลือดไปเลย ชอบฉวยโอกาสดีนัก!

“ปล่อยนางค์เถอะค่ะ นางค์จะไปดูยายหนู” 

ทว่าสิ่งที่ทำได้ในตอนนี้ก็คืออ้อนวอนขอให้เขาปล่อย ฝืนใจช้อนดวงตาคู่งามขึ้นมองอย่างเว้าวอนด้วยความอายแสนอายจนแก้มร้อนไปหมด

คนพยศที่อ่อนลงทันตานั้นทำให้ภาวินทร์อมยิ้ม ยอมปล่อยแต่โดยดีแม้อยากกอดให้นาน อยากจะแกล้งให้หนักกว่านี้ ดวงตาคมกริบมองคนที่รีบลุกเดินออกไปด้านนอกทันทีที่เขาคลายอ้อมแขนแล้วได้แต่ส่ายหน้าเบาๆ ด้วยสีหน้าเปื้อนยิ้ม ภาวินทร์ยอมปล่อยภคนางค์ไปแค่ตอนนี้เท่านั้นละ เพราะต่อจากนี้ไปเขาจะไม่ยอมปล่อยเธอไปไหนอีกแล้ว

 +++++

มีความคิดเห็นยังไง ฝากคอมเม้นให้กำลังใจด้วยนะคะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ / อิงธารา

e-book >> https://goo.gl/K5N86N

หรือ get it now ค่ะ