คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #13 : ตอนที่ 13 - โมโหกลบเกลื่อน? 18+
e-book ; ทาสสวาทอสูร
“ฮึ! ับไอ้หน้าอ่อนนั่น ทั้อทั้ลอเลียมัน แ่ับันทำเป็นลัวนัวสั่น!”
นิษาสะุ้แล้วยแนึ้นป้อาย ใสั่นับวามน่าลัวอบุรุษหนุ่มรหน้า เรียวหน้ารูปไ่พลันีเผือลเรื่อยๆ
“นนท์เาเป็น...”
“ันไม่ไ้อยารู้ัับผู้ายอเธอ!”
ปราน์สวนึ้นเสียห้วนัทั้ที่นิษายัล่าวไม่รบประโย ทำให้หิสาวสะุ้ในน้ำาลอ บเม้มริมฝีปาเ้าหาันแน่นไม่ล้าเอื้อนเอ่ยำพูใๆ ให้ัหูเาอี
“เลิยุ่ับมันะ ่อานี้ไปเธอะเป็นเมียเ็บ เป็นสมบัิส่วนัวอันนเียวเท่านั้น!”
ประาศร้าวออำสั่อย่าเอาแ่ใ ปราน์เป็นนหวอ แม้อสิ่นั้นะไ้มา้วยวามเ็มใหรือไม่ แ่ถึอย่าไรมัน็เป็นอเา ไม่มีทาที่ายหนุ่มะแบ่ให้ใรเ็า ่อานี้ไปายหนุ่มะทำให้นิษาไม่สามารถเ้าใล้ผู้ายนไหนอีนอาเานเียวเท่านั้น!
“นิษไม่ใ่สมบัิอุ”
นิษาปิเสธเสียเรือสั่น ทว่าลับทำให้ายหนุ่มเือปุยิ่ว่าเิม ใรุ่มร้อนราวับโนไฟแผเผา รามแร่เบียเ้าหาันแน่นนเิเสียัรอ
“ไม่ใ่อันแล้วเธอะเป็นอใร!? อบันมานิษา!”
เ้าอเรือนายสูส่าปราเ้าไปประิัวนิษาแล้วระาไหล่บอบบาเ้ามาหาัวอย่าไร้วามเมาปรานี เพลิโทสะ่อัวึ้นอย่ารวเร็วราวับพายุลูให่ำลัั้เ้า
“ปล่อยนิษนะ!”
ประท้วะน้ำาร่วเผาะ้วยวามลัวับใ นิษาพยายามิ้นรนัืน้วยแรที่มีอันน้อยนิ เนื้อัวสั่นเทิ้มเพราะวามน่าลัวราวับอสูรร้ายที่ำลัเรี้ยวราอปราน์ วามเ็บปวเหมือนโนีบเหล็อันให่หนีบเอาไว้ทำให้ใบหน้าหวานเหยเ ะน้ำาอุ่นๆ รินไหลลสู่สอแ้ม
หยน้ำาใสที่ไหลอาบสอแ้มทำให้ปราน์ไ้สิแล้วะั ลายมือที่บีบแน่นเพราะถูวามรุ่นโรธเ้ารอบำ วามอ่อนแสลไปไม่น้อย...
“เล่นละรเ่ไม่แพ้ับน้าเธอเลยนะ”
ระนั้นนปาร้าย็ยัไม่วายระิบลอไรฟันแัน ายหนุ่มมอออว่าพิมพ์พิศเป็นนอย่าไร ผู้หินนั้นใ้มารยาเ่ ภายใ้วามอ่อนหวานที่แสออมาให้บิาอเารัและหลนั้น่อนวามร้ายาเอาไว้มามายเียวละ
“นิษไม่เยเล่นละรบาุนะะ โอ๊ย! นิษเ็บนะ”
ท้ายประโยนั้นนิษาถึับร้อเสียหลเมื่อถูเารวบเ้าไปอรัแน่นนระูอเธอแทบหั แ่ทำร้ายิใัน้วยวาารุนแรยัไม่สะใอีเหรอ ถึ้อทำร้ายร่าายัน้วย เธอทำผิมาเลยหรือไร ทำไมเาถึไู้เลียันั นิษาทำไ้เพียแ่ิแล้วมอายหนุ่มอย่าัพ้อผ่านม่านน้ำา
“ปล่อยนิษนะะ”
“ไม่ปล่อย! ทำัวให้ินะ เพราะอีหน่อยัน็้อทำมาว่าอ”
วแนแร่ระับแน่นึ้นนออิ่มบเบียับแผอแร่ระ้า ใบหน้ามล้ามลลแทบิวหน้าหวานนใ้ลมหายใร่วมัน วามุันสบประสานับวาไหวระรินิ่ ลิ่นหอมละมุนละไมราวับมวลอไม้แรแย้มบานที่โยเ้ามาปะทะมูลับทำให้วามรุ่นโรธลระับไปว่ารึ่
“แ่แ่ันอเธอยััวสั่นนานี้ แล้วถ้าันทำมาว่านี้ะเป็นยัไนะ” ปาไ้รูปยับระิบเสียพร่าแล้วยยิ้ม เป็นรอยยิ้มที่แฝเร้น้วยวามเ้าเล่ห์เหลือร้าย
“มะ...ฮื้อ!”
นิษาพยายามะปิเสธ ทว่าริมฝีปาร้อนผ่าวลับแนบลหาลีบปาสีระเรื่อแล้วบยี้อย่าหนัหน่ว ้วยวามใที่โนระทำอย่าาบ้ว ทำให้หิสาวิ้นรนและพยายามสะบัหน้าหนีารรุราน แ่มือหนาอเาลับเลื่อนึ้นมายึท้ายทอยเอาไว้แน่นแล้วรัแปานุ่มอย่าไม่ลละ นิษาส่เสียประท้วในลำอ เม้มริมฝีปาแน่น ำปั้นน้อยๆ ประทุษร้ายหมายะทำให้เาหยุ
นในที่สุปราน์็ผละริมฝีปาแสนร้ายออห่า แล้วมอนในอ้อมแน้วยแววาเ้มุ ัหวะที่นิษาำลัหอบหายใสะท้าน แล้วริมฝีปารุ่มร้อน็โบลหาอีราอย่ารวเร็ว ราวนี้สัมผัสที่ถูแะพรมบนลีบปาสีหวานเ็มไป้วยวามถนอม ราวับะปลอบประโลมที่ทำให้เ็บปว บเล้าสลับูึวามนุ่มละมุนอย่านุ่มนวล ทว่านในอ้อมแนยัพยศ ปิริมฝีปาแน่นไม่ยอมำนนให้่ายๆ
อาารพยศอนิษาทำให้เาอยาเอานะ เพิ่มแรเล้าลึให้หนัหน่วึ้น มือหนาระับท้ายทอยเล็ไว้มั่น ส่วนอี้านั้นโอบเอวบาเ้ามาประิายนแทบหลอมละลายเ้าหาัน ใ้ประสบาร์ที่เหนือั้นว่าทำให้นิษายอมเผยอแย้มริมฝีปาึ้นรับลิ้นร้อนเ้าไปในโพรปานุ่ม วามหวานล้ำที่ปลายลิ้นสัมผัสนั้นทำให้ายหนุ่มราในลำออย่าพึพอใ ำแรลิ้นร้อนื้นเ้าไปเสาะหาวามหวานภายในให้มาึ้น ทั้ยัเี่ยวระหวัรัเรียวลิ้นนุ่มที่พยายามหลบหนีสุีวิ ูึหนัสลับเบาอย่าหยอเย้านเ้าอโพรปา่ำหวานราอืออาในลำอ ทว่าพ่อเลี้ยปราน์ลับไม่หยุารรุรานไว้เพียเท่านั้น ยัื่ม่ำับวามหอมหวานราวับระหายมานาน ริมฝีปาอนิษาทั้นุ่มทั้หวาน อีทั้วามหวานล้ำที่ไ้เยิมนั้นราวับบ่อน้ำหวานที่ล่อหลอให้ภมรหนุ่มเผลอไผลมาิับั ทำเอาเาถึับหยุัวเอไม่ไ้ ใ้เรียวลิ้นละเลียิมไปทั่วอย่าใเย็น ่อยๆ บเล้าุมพิอย่าอ่อนโยนเพื่อให้นในอ้อมแนเลิบเลิ้มไปับรสุมพิ สอนให้เธอรู้ัอบสนอและยับริมฝีปาอบรับ แม้เอะะไร้เียสา แ่วามไม่ประสานั้นลับสร้าวามพอใให้เานั
*****
อ่านแล้วฝาอมเมน์และหัวใเป็นำลัใให้ัน้วยนะะ อบุที่ิาม่ะ
รั ; อัยย์าา
ความคิดเห็น