คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #38 : บทที่ 11 (4) - ความกระจ่าง
[ R E - U P ]
e-book พร้อมาวน์โหลแล้วนะะ
ฝาิามุหมอับนในวามลับ่อ้วยนะะ ำลัะอัป่า
ทาสรัเมียำยอม : https://writer.dek-d.com/provokelove/writer/view.php?id=1631261
“ทุเรื่อที่เธออยารู้ อแ่ถามันยินีะบอ”
“อบุ่ะุเม”
พราวฟ้าลี่ยิ้มหวานหย วาสีน้ำาลสวยมอสบามอสามีแล้ว็รู้สึวยเินึ้นมา แววาที่ผู้ายนนี้ใ้มอเธอแ่ละทีมันลึึ้เหลือเิน
“พรุ่นี้วันหยุ พราวอยาเ้าเมือไปื้ออุปร์สำหรับทำนม ุเมพาไปไ้ไหมะ”
เือบลืมเรื่อนี้ไปเสียสนิท ึรีบเอ่ยอ หาเ้าห้อนอนแล้วเธอะลืมสิ้นทุอย่าเพราะะถูปรนเปรออย่าร้อนเร่าานเป็นสามี
“ไ้สิ พรุ่นี้มีถนนนเิน้วยอยาลอไปเินหรือเปล่า”
พราวฟ้ารีบพยัหน้ารับ นถามวามือลบนศีรษะไ้รูปอย่าอ่อนโยนแล้วให้บลหาอแร่ร้าวัเิมอย่าเบามือ ลี่ยิ้มบาเบาับท่าทีื่นเ้นเหมือนเ็ๆ ปิวันหยุพ่อเลี้ยเมา็ไม่เยหยุทำานเลยสัรั้ เมื่อ่อนเาโหมทำานหนัอย่าเอาเป็นเอาาย แ่อนนี้แ่านแล้วึ้อแบ่เวลาาานมาให้ภรรยานสวยบ้า ประเี๋ยวเธอะน้อยใหาเาไม่มีเวลาให้ ยิ่อนเ่อยู่้วย
*****
“อนลับาาเฟุ่หมอพาพราวไปูฟาร์มวัว้วย่ะ แ่นานลับทัุหมอว่าเป็นพ่อเลี้ย”
หลัาทีุ่ัวหาไออุ่นาออสามีนานนับสิบนาที พราวฟ้า็เอ่ยถึเหุาร์ที่เิึ้นเมื่อบ่ายเสียใสอย่านึัน มือบอบบาลูบไล้แ้มสา้วยไรเราอสามีเบาๆ อย่าเพลิเพลิน นานในฟาร์มเห็นเธอเินเ้าไปพร้อมับเมินทร์ ็ิว่าแม่เลี้ยมาับพ่อเลี้ย พาันทัทายันให่ ส่วนนถูทัผินั้น็ไม่แ้่าเลยสันิ ทั้ยัยิ้มอย่าบัน
พ่อเลี้ยเมาหัวเราะเบาๆ ับำพูอภรรยา เพราะมีเหุาร์แบบนี้เิึ้นเป็นประำ
“แล้วทำไมเธอถึแยออว่านไหนัน นไหนนายหมอ”
เสียทุ้มห้าวพึมพำถามิลุ่มผมหอมรุ่น ุมพิเบาๆ อย่าถนอม ใบหน้ามทรเสน่ห์มีรอยยิ้มบาๆ ผุึ้น พราวฟ้าแยออเสมอว่านไหนเา นไหนเมินทร์
“็ุเมัวำว่าุหมอ”
อบ่ายๆ พลาเยหน้าึ้นมอสามีาแป๋ว แล้วอมยิ้ม นถามถึับนึุน ้มลฟัแ้มนุ่มๆ ้วยวามมันเี้ยว แมุ่่าอบไ้น่าีเหลือเิน หาว่าผัวัวำ เาไม่ไ้ำเสียหน่อย แ่ผิวสีแทนาารทำานาแในไร่เท่านั้นเอ
“แล้วุหมอ็ไม่เยมอพราว้วยสายาหื่นๆ แบบุเมทำอยู่้วย่ะ”
พูแล้วอมยิ้มวยเินนแ้มแเรื่อ
“นอาหน้าาและรูปร่าที่เหมือนันมาแล้ว ุเมับุหมอไม่มีอะไรเหมือนันเลยนะะ”
พวเาทั้สอนมีวามแ่าอย่าเห็นไ้ัเน เหมือนสีาวและสีำ เมินทร์ะเร่รึมมาว่าสามีอเธอมา ิะเย็นาเลย้วย้ำ
“แ่่อนัน็าวแบบมันนั่นแหละ แ่ทำานาแในไร่ทุวันสีผิวมัน็เลยเปลี่ยน เธอไม่้อัวลหรอนะว่าลูอเราออมาแล้วผิวะล้ำ เพราะพ่อ็เยาว แม่็าว ยัไลู็้อาวแน่นอน”
ในยามที่เอื้อนเอ่ยำพูออมา สีหน้าและแววาอายหนุ่มเปี่ยมล้นไป้วยวามสุ หัวใอิ่มเอิบเบิบาน ลอีวิเาไม่เยิอยาะลหลัปัานทีใรนระทั่ไ้พบับพราวฟ้า วามินั้น็เปลี่ยนแปลไป มีภาพออนาผุึ้นมาในหัวเ็มไปหม เาอยาเป็นเ้าอเธอ อยาไ้เธอมาเป็นภรรยา เป็นู่ีวิ เป็นแม่อลู อยาให้พราวฟ้าอยูู่่ับพ่อเลี้ยเมาลอไป
พราวฟ้ามอสบาสามี้วยวามรู้สึอื้ออึเมื่อเาพูถึเรื่อลู ่อยๆ บวหน้าามลับอแร่เพื่อุ่อนวามระอัระอ่วนบนใบหน้า เธอัริมฝีปาเบาๆ ้วยวามรู้สึที่บอไม่ถู วาลมโไหวระริไปมานั้นล้ายาวามมั่นใ ะในั้นเ้นแผ่วเบาเหลือเิน หิสาวลืนน้ำลายเหนียวๆ ลอ่อนะถามออไปเสียเบานแทบไร้น้ำหนั
“ุเมอยามีลูเหรอะ”
“อยาสิ ันอยามีลูับเธอหลายๆ น”
เาอบเสียหนัแน่นอย่าไม่ลัเล มันือวาม้อารที่ออมาาใ ทำให้พราวฟ้าเียบไปั่วะ ู่ๆ ระบอา็ร้อนผะผ่าว หัวใปวหนึบล้ายถูบีบรัอย่าหนัหน่ว เธอบอไม่ถูับวามรู้สึที่เิึ้นับัวเอในอนนี้ มันสับสนและีันวุ่นวายไปหม
พ่อเลี้ยเมาอยามีลูับเธออย่านั้นหรือ...
“เรามีลูันเลยนะ”
ายหนุ่มระิบบอเบาๆ ทว่า่าไม่่าาสายฟ้าที่ฟาลมาลาลำัวอพราวฟ้าอย่ารุนแร หิสาวปิเปลือาลเมื่อู่ๆ น้ำามัน็พานะไหล
“ทำไมเียบ เธอไม่อยามีลูับันเหรอพราวฟ้า”
น้ำเสียที่ใ้ถามนั้นฟัูหม่นเศร้าไม่น้อย ฝ่ามือหนาลูบไล้เส้นผมยาวสลวยอนในอ้อมแนอย่าเบามือำถามและารระทำอ่อนโยนอเาทำให้หยน้ำาอพราวฟ้าร่วเผาะ นเธอรีบรนรานปาเ็มันอออย่ารวเร็ว เม้มปาแน่นเพื่อลั้นเสียสะอื้น ยับัวเบียิับเรือนายสูให่มาึ้นยิ่ว่าเิม ไม่อบำถามสามีเพราะุไปทั้ลำอนพูไม่ออ
พราวฟ้าบอไม่ถูว่าอยามีลูับเาไหม รู้แ่ว่าอนนี้มีวามสุที่ไ้อยู่เีย้าเา ไ้อยู่ในอ้อมแนอเาแบบนี้ แ่หิสาวไม่รู้ว่ามันะเป็นแบบนี้ไปอีนานเท่าไร หัวใอเธอมันยัแว่ไว ้อารวามมั่นเพื่อเป็นหลัยึเหนี่ยว เพราะวามสัมพันธ์ที่เิึ้นอย่ารวเร็วมันทำให้เธอาวามมั่นใ ลัเลและสับสน
“ถ้าไม่อยามีลูับัน็บอรๆ ันไม่บัับเธอหรอ”
พ่อเลี้ยเมาแนบใบหน้าับเส้นผมหอมอภรรยา รามแร่อเาบเ้าหาันแน่นนเป็นสันนูนเพื่อ่มวามเ็บี๊ในใ ให้ายเถอะ! เ็บะมัเลย
“ไม่ใ่อย่านั้น่ะ”
เสียหวานหยรีบละล่ำละลับอ ยอมรับว่าแร์วามรู้สึอสามี เห็นเาัพ้อพราวฟ้า็อรู้สึผิไม่ไ้ หิสาวผละใบหน้าาอแร่ระ้าพลา้อนวาู่ามึ้นมอเา มันมีวามหมอเศร้าเือปนอยู่อย่าปิไม่มิ
“ั้นบอันสิพราว ว่าเราะมีลู้วยัน”
ายหนุ่มมอสบาู่สวยอย่าลึึ้เพื่อรออยำอบ ฝ่ามือหยาบร้านลูบไล้เรียวหน้าามอย่าทะนุถนอมราวับลัวว่าผิวสวยๆ ะเป็นรอย ไม่ิะาั้นอยามีในอนนี้ เพียแ่อยารู้ว่าเธออยามีลูับเาไหม
พราวฟ้าเม้มริมฝีปาแน่น หลุบเปลือาลล้ายาวามมั่นใ สถานาร์ันแบบนี้ทำให้ใวน้อยเ้นไม่เป็นส่ำเอาเสียเลย
“ฮึ! รัเียันสินะ”
พ่อเลี้ยเมาระุยิ้มอย่าเย้ยหยันัวเอ วามเียบที่ไร้รับมัน็ัเนพออยู่แล้วว่าพราวฟ้ารัเียเา...
มือหนายร่าบอบบาลาัแล้วลุึ้นเ็มวามสู สีหน้าและแววาอเานิ่เรียบ มันทำให้รู้สึหนาวเหน็บยิ่ว่าอาาศที่โอบล้อมรอบาย พราวฟ้าสะท้านเยือเมื่อวามอบอุ่นถูพราออไป เธอผวามอามหลัสามีที่เินาไป วาหมอหม่นลอัไป้วยน้ำา ไว้เท่าวามิเ้าอร่าแน่น้อยถลาลุึ้นามแล้ววิ่เ้าไปอเาาทา้านหลั ุรั้เอาไว้ไ้ทัน่อนที่ะ้าวเ้าห้อ มือบอบบาำเสื้อยืสีเทาไว้แน่น ะที่ายนั้นสั่นเทิ้มรุนแร
“พราวไม่เยรัเียุเม…”
หิสาวสะอื้นไห้อยู่ับแผ่นหลัว้าอย่าสุลั้น ปวหนึบไปทั้ใที่ทำให้สามีเ้าใผิ เธอไม่เยรัเียเา…ไม่เลยสันิ ไม่สามารถทำเ่นนั้นไ้เลย
เสียสะอื้น ายที่สั่นสะท้านและหยน้ำาอุ่นที่เปียึมเป็นวว้า ทำให้พ่อเลี้ยเมารวร้าวไปทั้อ สีหน้า แววาที่เยแ็ระ้าแปรเปลี่ยนไป เา่อยๆ แะมือน้อยที่ำเสื้อัวเอไว้แน่นออ แล้วึร่าสั่นเทาให้้าวมายืนรหน้า ใบหน้าเปรอะเปื้อนไป้วยราบน้ำาที่แหนมอนั้นทำเอาใวแร่อ่อนยวบลทันวัน
“พราวไม่เยรัเียุเมเลยนะะ” วาู่ามที่เปียุ่มไป้วยหยาน้ำามอสบามอย่าเว้าวอนอให้เื่อ
“ถ้ารัเีย…ฮึ…พราวไม่ยอมแ่าน้วย”
พราวฟ้าสะอื้นฮั าลมโไหวระริเมื่อน้ำามันวนะไหลอีรา ยิ่มอสบามแล้วพบับวามเย็นา เรียวหน้าาม็ยิ่เหยเเมื่อวามเ็บปวเสียแทเ้ามาในหัวใระลอแล้วระลอเล่า หิสาวมอสามี้วยสายาัพ้อน้อยใแล้วเมินใบหน้าหนี ะน้ำานั้น็ไหลพรั่พรูลมาอย่า้าๆ เธอรับวามรู้สึแบบนี้ไม่ไหวริๆ
ทว่าปลายนิ้วแร่ลับเยปลายามนให้หันไปเผิหน้าแล้วเลี่ยเ็น้ำาออาสอแ้มให้อย่าเบามือ และารระทำอันอ่อนโยนอเา็ทำให้พราวฟ้าผวาเ้าอสามีแน่น พ่อเลี้ยเมาึวัร่าอรรึ้นสู่อ้อมแนแล้วพาเินเ้าห้ออย่าเียบๆ นระทั่วาภรรยาลบนเียเา็ยัไม่เอื้อนเอ่ยำพูใๆ ออมา
“ุเมโรธพราว”
เสียสั่นัพ้อนที่ััร่อมายอเธอไว้ับเีย แนเรียวยึ้นล้อลำอแร่เมื่อเาทำท่าะยับห่า สวมอไว้แน่นอย่าลัววามอบอุ่นะหายไปอี อบาร้อนผ่าว น้ำาเรียมะไหลอีรา
“ไม่ไ้โรธ…”
ายหนุ่มุมพิหน้าผาเลี้ยเลาเบาๆ แล้วยับายลนอนโยมีนัวเล็ยับามมานอนทับบนเรือนาย มุมปาหยัยยิ้มนิๆ ับท่าทีอ้อนออปนเ้าอน ท่อนแนแร่อระับเอวอิ่วไว้หลวมๆ อย่าหวแหน ยอมรับว่ายัมีวามุ่นเืออยู่ในใแ่ไม่ไ้โรธเลย
“ุเมโรธ…”
เธอแย้แล้วบหน้าหาออุ่น ัริมฝีปาอย่าบิเพียเสี้ยววินาที แล้วเอื้อนเอ่ยออไป
“ถ้าพราวยอมมีลูะหายโรธใ่ไหมะ”
พราวฟ้าอยาีัวเอเหลือเินับวิธีาร้ออน แม้ะรู้ว่าำพูที่เอ่ยออไปไม่สามารถนำลับืนไ้ แ่เธออยาให้สามีหายโรธ ไม่อยารับวามเย็นาาเา สุท้ายแล้วเธอ็้อพ่ายแพ้ให้ับวามรู้สึอัวเออยู่ีสินะ
“พูแล้วห้ามืนำนะ”
หัวใอบุรุษหนุ่มผู้แ็ระ้าโลเ้น้วยวามีใ วแนำยำอรัายนุ่มนิ่มแน่นึ้น ริมฝีปาหยัลี่ยิ้มว้า เ็หนอเ็ ลัวผัวไม่หายโรธถึั้นยอมมีลูให้ ่าน่ารัน่าัเหลือเินนะแมุ่ทูนหัวอผัว
“บอมา่อนสิะว่าหายโรธแล้ว”
นแสนอนเยหน้าึ้นมอเาาแป๋ว แล้ว็้อราฮือในลำอเมื่อถูู่โม้วยุมพิร้อนแรุันราวับพายุ พราวฟ้ายับริมฝีปาอบรับอย่ารู้ใ หลับาพริ้มรับรสูบร้อนเร่าานเป็นสามี หลายนาทีว่าพ่อเลี้ยเมาะยอมผละห่าาวามนุ่มและ่ำหวาน ริมฝีปาสีหวาน็บวมเ่อและร้อนผ่าว
“ไม่โรธแล้ว”
ระิบบอทั้ที่ยัลอเลียปาร้อนับลีบปานุ่มอย่าหลใหล ลมหายใหอบระเส่าเป่ารึ่ันและัน วาปรือ่ำมอสบามแล้วพยัหน้ารับอย่าเอียอาย สอแ้มาวนวลแ่านวนมอ ายหนุ่มึพรมูบไปทั่ววหน้าามแสุปลั่อภรรยาัวน้อยอย่าลุ่มหลลั่ไล้สุหัวใ ่อยๆ ผ่อนายอ้อนแอ้นให้นอนล้าายอย่าถนอมราวับไ่ในหิน พราวฟ้ายับัวุหาไออุ่นอย่าอัโนมัิเ่นทุืน แนเรียวพาไว้ที่สะโพสอบ หลับาพริ้มสู่นิทราในอ้อมแนอันอบอุ่นอสามีอย่าแสนสุ
+++++
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเม้นให้ำลัใ้วยนะะ
ีรีส์ slave to love
ทาสรัเมียยอเสน่หา [ พ่อเลี้ยเมา x พราวฟ้า ]
ทาสรัเมียำยอม [ เมินทร์ x ีรีนา ]
ความคิดเห็น