คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : เดือนอ้าย | 8
ำี้แ : หามีเนื้อหาที่าหายไป อ่านแล้วาอน ็ือเป็นส่วนโนัทิ้ไปเพราะลไม่ไ้นะะ
e-book พร้อมให้าวน์โหลแล้วนะะ
ลิที่ลิ์เพื่อาวน์โหลไ้เลย่ะ
เือนอ้าย : อิธารา
#เมียพี่รบเ็สุ
“แล้วน้ออ้ายิยัไับพี่ ถึไู้บอบพี่”
พอโนถามลับ้วยวามริอันน่าอายในท้ายประโย ใบหน้าอเือนอ้าย็ร้อนู่ึ้นทันที อายม้วนนทำัวมาถู
“อะ...อ้ายไม่บอหรอ”
บอเสียะุะัแล้วทำหน้าอ้ำ ทว่าลับน่าูบน่าฟัเหลือเินในสายาพลรบ
“ั้นพี่็ไม่บอหรอ แ่ะูบบ่อยๆ”
มุมปาไ้รูประุยิ้มเ้าเล่ห์ ยื่นใบหน้าหล่อเหลาเ้าไปหาหมายะูบน้อน้อยอีรั้ให้หายิถึ ิถึปาหวานๆ ลิ้นนุ่มๆ นแทบลั่แล้ว
“ไม่เอา อ้ายไม่ใหู้บแล้ว ฮื้อ!” หิสาวประท้วเมื่อถูึเ้าไปูบอีรา
“พี่รบอย่าั อ้ายเ็บ” เือนอ้ายมอนที่เพิ่ัปาัวเอาเียวปั เมื่อรู่็ูบนบวมเ่อแล้วยัมาัันอี
“พี่รบอโทษรับ อย่าโรธพี่นะ”
พลรบใ้ท้อนิ้วเลี่ยลีบปานุ่มแสเบาๆ อย่าปลอบประโลม ปาน้ออ้ายน่าูบนเาอมันเี้ยวไม่ไ้
“พีู่บ่อนะ” อ้อนอไม่พอยัมอาระห้อยนนถูอ้อนใอ่อนระทวย พยัหน้ารับอย่าวยเิน
“ห้ามั”
“รับ ไม่ั”
รับปาแล้วบรรแนบริมฝีปาไ้รูปเ้าหาอย่านุ่มนวล ่อนสอลิ้นเ้าไปเี่ยวพันันไปมานเิเสียื้นแะ ในอนแรพลรบรุ้อน แ่อนนีู้บเร่าร้อนลับำเนินไปอย่าุเือราวับไม่มีใร้อารให้มันยุิล ายหนุ่มึเป็นฝ่ายถอนปาออเพื่อเว้น่วให้เือนอ้ายหายใแล้วประบูบอีรา ูึรุนแรนล้ายะลืนินปานุ่มๆ เหมือนเลลี่เ้าไป
“ฮือ...”
เือนอ้ายเบี่ยใบหน้าหนีเมื่อรู้สึเ็บแปลบบริเวลีบปา หอบหายใระเส่านออิ่มพอีัวระเพื่อมึ้นลรุนแรว่าปิ
“อย่าหันหน้าหนีพี่รับ”
นเอาแ่ใประรอวหน้าามแระเรื่อวนมอให้หันลับมาหา แววาเปี่ยมปรารถนามอสบาหวาน่ำอย่าโหยหา ปาอเือนอ้ายนุ่มราวและหวานมา นลายเป็นสิ่เสพิอเาไปแล้ว
“พี่รบูบแร อ้ายเ็บปา” เือนอ้ายอแ วาู่หวานมีประายน้ำาาระยิบระยับมอัพ้อ
“ั้นพี่ะเบาๆ พี่รบะูบเบาๆ นะะ”
เยถูพลรบพูะาใส่บ่อยๆ ทว่าไม่มีรั้ไหนเลยที่ทำให้เือนอ้ายรู้สึว่าำลัโนล่อลว้วยารม์ายเท่ารั้นี้ ใอเธอเ้นแรเมื่อเาส่ระแสอออ้อน พยัหน้ารับ ยอมให้เาป้อนูบแสนหวานให้อีรั้ เพราะเธอเอ็อบให้พลรบูบเหมือนัน...
“พี่รบอยามาาไหน”
“ั้แ่พีู่บน้ออ้าย พี่็อยาูบเรื่อยๆ ไม่อยาพอเลย”
ปาร้อนพึมพำว่า มูโ่็ุไ้แ้มนวลหอมรุ่นอย่าหลใหล ระเรื่อยลมายัรอบหน้า ลำอระห ใ้ริมฝีปาบเม้มเนื้อนุ่มเบาๆ อย่าหยอเย้าพลาลูบไล้เอวบาอย่าเพลินมือ หอมและนุ่มไปทั้ัวแบบนี้เาะอทนไ้นานแ่ไหนันวะ เือนอ้ายน่าินิบหายเลย
ในหัวพลรบอนนี้มีแ่ำว่า ‘อยาินน้อ อยาินน้อ อยาินน้อ’ ลอยอยู่เ็มไปหม
“พี่รบ มะ...มันมาเินไปแล้ว พอแล้ว่ะ”
เสียหวานห้ามะุะั ารระทำอเาทำเอานอ่อนามายอเธอลุู่ ทั้ยัวูบหวามในอ อารม์ปรารถนาถูปลุปั่นึ้น เรว่าหาปล่อยให้พลรบทำมาว่านี้ัวเอะพลอยหลระเริามไป้วย
ทุอย่าหยุะัลทันทีเพราะเสียปรามผะแผ่ว วหน้ามผละาออหอม ้อนมอเรียวหน้าหวานหย วาุ่มวาวลอหยาน้ำา พวแ้มสอแ่าน ปาบวม้ำ ทั้น่าสสาร ทั้ยั่วยวนให้สิแระเิยิ่ว่าเิม น่ารัแิบหายเลยโว้ย!
“พี่อโทษรับ”
พลรบรริมฝีปาลบนหน้าผาเลี้ยเลาแผ่วเบา าม้วยมับนิ่ม พลาเือนสิัวเอในใว่าอทน อทน อทน แ่อีใ็ะโน้อว่าทนไม่ไ้็ับแแม่เลย!
เออ! ศีลธรรมืออะไรนอย่าพลรบไม่รู้ัหรอ รู้แ่ว่าอยาไ้็้อไ้
“ปล่อยอ้ายไ้แล้ว่ะ” หิสาวืนัวออห่า แ่พลรบไม่ยอมลายวแนที่โอบเอวบา
“อออีหน่อย” ไม่ว่าเปล่าแ่ยัระับอแน่นึ้น้วย
“แ่ท่านี้มัน...อันราย”
“พี่ไม่ทำอะไรแล้ว ออยู่แบบนี้เพื่อระับอารม์่อน”
พลรบบหน้าับบ่าเล็ สูลิ่นายหอมอ่อนๆ เ้าปอแล้วผ่อนลมหายใออมาหนัๆ ัฟันแน่นอย่าระับอารม์พลุ่พล่าน ไม่รู้ว่าทำแบบนี้แล้ว่วยระับหรือทำให้มันปะทุยิ่ว่าเิมันนะ
เือนอ้ายยอมนั่นิ่ๆ ามำออายหนุ่ม เพราะบาอย่าร้อนผ่าวที่อยู่ใ้สะโพมันำลัส่สัาเือนว่าไม่วรื้อ และหิสาวเพิ่ะสัเเห็นว่าุลุมอเธอมันหลุลุ่ยนแทบหล่นลาไหล่อยู่รอมร่อ พลรบ่ามือไวริๆ
“ถ้าพี่ไม่ิอะไรับน้ออ้าย พี่ไม่มีทาูบอ้ายหรอนะ”
“วามรู้สึที่พี่รบมีให้อ้ายอนนี้ มีให้แ่อ้ายนเียวใ่ไหมะ”
“รับ” ายหนุ่มผละใบหน้าาลาไหล่บอบบาเพื่อมอสบาู่หวานที่ายัถึวามไม่มั่นใ
“แ่น้ออ้ายนเียวเท่านั้น”
เือนอ้ายทำเพียแ่สบาอบเท่านั้น ไม่ไ้เอื้อนเอ่ยำพูใๆ ออมา เพราะหิสาวไม่สามารถปัใเื่อเพียแ่ำพูไ้ในอนนี้ พลรบ้อทำให้เธอเห็นว่าเาะมีแ่เธอนเียวเท่านั้น
“ืนนี้นอนับพี่ไ้ไหมรับ พี่อยานอนอน้ออ้าย”
*****
ผู้ายปาหวานมันเื่อใไม่ไ้ริๆ มีวามวนน้อนอน้วย วนแบบรๆ ี้เลยเหรอะ น้อเป็นลูมีพ่อมีแม่นะพี่รบบบบบบบ
ปล.น้ออ้ายหนีไม่ทันแล้ว เพราะน้อสมยอมมา 55555555555
อ่านแล้วมีวามิเห็นยัไฝาอมเมน์้วยนะะ
่วนี้ไวรัสระบา อย่าลืมูแลัวเอัน้วยนะะ
รั / อิธารา
ความคิดเห็น