คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #7 : บทที่ 2 (3) บททดสอบแรก
[ R E - U P ]
e-book พร้อมาวน์โหลแล้วนะะ ัโปรฯ 149 (ios 179 ) บาท
ถึวันที่ 26/05 ่ะ
ลไ้ไม่รบานะะ พี่เรย์นาเริ่มแล้ว่ะะะะ
อัลวาเรเินนำหน้าภรรยามายัห้อพัส่วนัวบนั้นสอ ึ่ินพื้นที่บริเวปี้ายอวิลล่าบาลิเียทั้หม ไม่มีเหุผลที่ายหนุ่ม้อถือทิิว่าแ้วเ้าอมเป็นเมียที่้อารแล้ว้อแยห้อันอยู่ และเา็มีวามเป็นสุภาพบุรุษพอที่ะไม่ออไปหาิน้านอให้สิ้นเปลือ ะนั้นหิสาว้อรับหน้าที่ปรนเปรอวาม้อารทาายที่มีมาล้นอเาแทนผู้หิพวนั้น!
“ุ้ออยู่ที่ห้อนี้ร่วมันับผม”
เ้าอร่าสูหันไปเผิหน้าับภรรยาแล้วเอ่ยเสียเรียบ แ้วเ้าอมพยัหน้ารับไม่มีสิทธิ์ั้อเพราะเธอเป็นแ่ผู้อาศัยเท่านั้น
“รู้ใ่ไหมว่าหน้าที่ภรรยามีอะไรบ้า”
“รู้่ะ”
“เ้ามาสิ”
มือหนาเปิประูแล้วสาวเท้าเ้าไปภายในห้อนอนโทนสีาวน้ำาึ่ถูแ่้วยเฟอร์นิเอร์ราาแพ วาสีน้ำาลทอเหลือบมอนที่ยืนนิ่อยู่หน้าประูแล้วเิอาารหุหิน้อพ่นลมหายใออมาแรๆ
แ้วเ้าอมยืนนิ่เฝ้าทบทวนำพูออัลวาเร้วยใเ้นระส่ำระสาย เธอำลัลัวับใ…หิสาวยืนหน้าสร้อยเศร้าน้ำาลอเบ้า ไม่ล้า้าวาเ้าไป้านในห้อนอนออัลวาเร
“อบให้ใ้ำลัุระาั้นเหรอ?”
อัลวาเรเริ่มพาล ร่าสูหมุนัวลับไปเผิหน้า้วยใบหน้าที่สบอารม์เท่าไรนัิ้วหนาที่พาอยู่เหนือแววาุันมวเ้าหาันเล็น้อย รามแร่บเ้าหาันแน่นอย่าระับอารม์
“อโทษที่ทำให้อารม์เสีย่ะ”
หิสาวบอเสียเบาเมื่อสัมผัสไ้ว่าสิ่ที่เธอำลัทำอยู่นั้นสร้าวามไม่พอใให้ับสามี วาลมโที่เลือลิ้้วยหยน้ำามออัลวาเรอย่าลุแ่โทษ ะ้าวเ้ามาหยุในห้อส่วนัวอเาแล้วยืนัวลีบเล็ ไม่ล้ายับเยื้อนายเรว่าะทำให้เ้าอห้อเิวามไม่พึพอใ
“ผมไม่อบนั้า อือายืยา มันน่ารำา”
“เ้าาอโทษ่ะ ุอัลวาเร”
แ้วเ้าอม้มหน้ารับผิแ่โยี หลุบเปลือาลปิ่อนวามอ่อนแอเอาไว้ภายใน ริมฝีปาสีหวานเม้มเ้าหาันแน่นอย่าสะลั้นวามรู้สึ เมียที่ไม่้อารอย่าเธอทำอะไร็ผิไปหมทุอย่าเลยสินะ
“้อให้ออำสั่ทุอย่า ุ็มีสมอน่าะิไ้ว่าอะไรวรทำอะไรไม่วรทำ”
“เ้าาอโทษ่ะ…”
เสียหวานเริ่มสั่นเรืออย่าน่าสสาร มือบาสั่นเทาำเ้าหาันแน่น้วยวามหวาลัว
“เยหน้าึ้นมา!”
น้ำเสียเ้มห้วนวาออำสั่เสียันร่าบาสะุ้ อัลวาเรัุนเียวับวามอ่อน้อยสนิมสร้อยอภรรยา
นถูออำสั่รีบะพริบาถี่ๆ เพื่อับไล่น้ำาที่วนเียนะไหล เยหน้าเศร้าสร้อยึ้นมอเา อบาแๆ นั่นทำให้อัลวาเรสบถอยู่ในลำอ้วยวามไม่อบใ ยิ่ไ้เห็นริมฝีปาสวยๆ ที่เม้มเ้าหาันแน่นยิ่ทำให้รู้สึหุหิุ่น่านะมั
“ทำัวน่ารำา” บำแนเรียวถูระาเ้ามาปะทะับอแร่อย่าไม่ปรานี
“เ้าาอโทษ่ะ” วาวาวโรน์อเาน่าลัวนแ้วเ้าอมใเ้นระส่ำ ราแร่รึ้ม้วยไรเราที่บเ้าหาันนเป็นสันนูนทำให้เธอหวาหวั่นพรั่นพรึ ายบอบบาสั่นเทา น้ำาเริ่มลอเบ้า ใบหน้าีเผือ
“หยุพูำว่าอโทษเสียที มันน่ารำา!”
อัลวาเรเผลอวาเสียใส่พร้อมทั้เย่าร่าบา้วยวามโรธเรี้ยว เมื่อไม่สามารถระับอารม์ุรุ่นเอาไว้ไ้ ยิ่เธอพูำว่า ‘อโทษ’ มันยิ่เป็นารระุ้นโทสะร้ายให้ระเบิออมา
‘ทำไม้อโมโหับเรื่อแ่นี้้วยวะู’ ายหนุ่มไ้แ่สบถถามัวเออยู่ในใอย่าไม่เ้าใ
“ิะบีบน้ำาเรียร้อวามสนใเหรอแม่นน้อย บอเลยว่ามันไม่สำเร็หรอ เพราะอะไรรู้ไหม…”
อัลวาเรระุยิ้มร้ายาะสบประสานวาลมโที่ไหวระริ้วยหยาน้ำาอนน้อยในรทอ
“เพราะเธอเป็นแ่เมีย…ที่ันะใ้ับวามใร่ระหายในร่าายยัไละ หึๆ”
“ันรู้หน้าที่อัวเอี่ะ”
ะล่าวออมาอย่าราบเรียบ ็พยายามวบุมน้ำเสียไม่ให้สั่นเรืออย่าสุวามสามารถ แ้วเ้าอมระหนัอยู่เสมอว่าเินทามาที่นี่เพื่ออะไร เธอไม่มีทาหลลืมหน้าที่อัวเอ แ่วามร้ายาอายหนุ่มำลัทำให้เธอรู้สึอ่อนแอและปวหนึบที่หัวใ อัลวาเร่าไม่่าาอสูรร้าย เา่าใร้ายเหลือเิน
“ั้น็เริ่มหน้าที่อเธอเลย็แล้วัน…”
เพียเสี้ยววินาทีแผ่นหลับอบบา็ถูันให้ิผนัเย็นเียบ วาหวานึ้เบิว้า้วยวามื่นระหน มือเล็ยึ้นหมายะประทุษร้าย แ่ลับถูเาับรวบไว้เหนือศีรษะทุยสวย้วยมือเพีย้าเียว ่อนายหนาหนัะทิ้น้ำหนััวลหานเธอแทบมหายเ้าไปในอแร่ำยำ ริมฝีปาร้อนบยีุ้มพิลีบปาอิ่มอย่าาบ้ว แ้วเ้าอมพยายามเบี่ยใบหน้าหลบหลีารรุราน แ่อัลวาเรลับใ้มือหนายึท้ายทอยสวยไว้มั่น เพิ่มแรบเล้ารัแริมฝีปาิ้มลิ้ม ใ้วาม่ำอเพื่อให้ปลายลิ้นร้อนสอแทรเ้าไปในโพรปา่ำ
แ้วเ้าอมปิเปลือาลอย่ามื่นเมื่อไร้ทาสู้ ลีบปาอ่อนนุ่มเ็บระบมาารรอรับอารม์ิบเถื่อนอเานน้ำาลอ แ่อัลวาเรลับไม่ิมอบวามเมาให้แ่เธอเลยสันิ ายหนุ่มยััววามหวานล้ำปานน้ำผึ้อย่าุเือนพอใ แล้วปลอบประโลม้วยุมพิอ่อนหวาน ใ้ประสบาร์ที่มีเหนือั้นว่ามอมเมาหิสาวให้ล้อยาม ปลพันธนาาราแนเรียวให้เป็นอิสระ ่อนโอบระับายนุ่มนิ่มอ่อนระทวยเ้าหาัวนออวบอิ่มเบียเสียับแผอำยำ ปลุระุ้นวาม้อารในายให้พลุ่พล่าน
ฝ่ามือร้อนผ่าวลูบไล้ายเนียนนุ่มผ่านุเรสัวสวยอย่าย่ามใ วามหอมหวานอแ้วเ้าอม่วยะล้าวามุ่นมัวอเาไ้อย่าน่ามหัศรรย์ เ่นเียวับน้อยประสบาร์ที่สิหลุลอย หลระเริามแรัูอเาอย่า่ายาย แม้ระทัุ่เรสถูปลนลไปออยู่ที่้อเท้าเรียวเล็ เธอยัไม่รู้สึัว หิสาวเผยอริมฝีปาึ้นหอบหายใเมื่ออัลวาเรยอมถอนริมฝีปาออห่า เรือนายอ้อนแอ้นเอนบับผนัอย่าหมแร นัยน์า่ำหวานปรือปรอย พวแ้มนวลแสุปลั่ ลีบปาบวมเ่อ ออวบอัที่ถูห่อหุ้ม้วยบราเียร์สีรีมสะท้อนึ้นลามแรหายใ
“ทำหน้าที่อัวเอไ้ี…”
…
“ฮือ...ุอัลวาเร”
หิสาวแอ่นหยัายึ้น ่อท้อบิเร็้วยวาม่านสยิว เรียวหน้าามแ่ำส่ายไปมานผมยาวสลวยระายไปทั่ว ทรมานเหลือเินับสัมผัสาปาและมือร้อน อัลวาเรไม่มอบวามปรานีให้เธอเลยสันิ
“เรียผมว่า ‘เรย์’ ”
ผละห่าาวามหอมหวานอยอทับทิมเล็น้อย ออำสั่เสียแหบพร่าแล้วริมฝีปาลอีรา อัลวาเรไม่เยอนุาให้ใรเรียื่อเล่นอเา่ายๆ แ่ลับปรารถนาอยาให้เสียหวานๆ อแ้วเ้าอมเรียมันในยามถูไฟเสน่หารอบำ ายหนุ่มเลือลิ้ใบหน้ามายแ่ำ้วยวาม้อารอันล้นเปี่ยมับทรวอเ่ึพลาบเม้มนเิรอยแ้ำแสวามเป็นเ้าอ
“ยะ...หยุ ฮือ...เ้าา...ทรมาน...” เสียที่ล่าวออมานั้นระท่อนระแท่นไม่มีน้ำหนัเอาเสียเลย
อัลวาเรไม่ฟัำวอนอ แ็แร่้อนร่าอ้อนแอ้นึ้นทั้ที่ยัลุ่มหลมัวเมาอยู่ับวามาม ายหนุ่มแทบไม่อยาเยหน้าึ้นามันแม้แ่วินาทีเียว
ะที่แ้วเ้าอมมีเพียแพนี้ัวน้อยิาย ายหนุ่ม็ยัอยู่ในุรบถ้วนสมบูร์แบบ อัลวาเรลูบไล้ผิวเนียนนุ่มมืออย่าสำรว แ้วเ้าอมเป็นผู้หิที่มีผิวสวยและหอมละมุนประุมวลอไม้ แ่ไ้สัมผัสเพียเล็น้อย็ปลุระุ้นวาม้อารในายอเาให้ลุโนอย่าที่ไม่เยเิับผู้หินไหนมา่อน แ่อัลวาเรยัไม่ปรารถนาะลืนินลูนัวน้อยในอนนี้ แ่อยาเยิมวามหวานละมุนเพียเท่านั้น
…
“แ่บทเรียนแรเท่านั้นสาวน้อย ุยั้อเรียนรู้มันอีเยอะ ารเป็นเมียผมมันไม่ไ้่ายอย่าที่ิ”
อัลวาเรใ้แนำยำรั้เอวอิ่วเ้ามาหาัว นแผ่นหลัเปล่าเปลือยแนบิับอแร่ ยับใบหน้าเ้าไประิบเสียพร่าที่ใบหูาวสะอาพลาบเม้มเบาๆ อย่าหยอเอิน แนบใบหน้าหล่อเหลาับออหอมรุ่น ่อนหัวเราะในลำอเบาๆ เมื่อสัมผัสไ้ถึอาารแ็ทื่ออนในอ้อมแน ฝ่ามือร้อนสาลูบไล้หน้าท้อแบนราบผะแผ่วแล้ว่อยๆ ลาไล้สูึ้น ปัแนเรียวให้พ้นทาแล้วาฝ่ามือลี่ลุมอูมเ่ สูมวามหอมหวานาผิวายนุ่มลื่นแล้วปิเปลือาลอย่าผ่อนลาย
แ้วเ้าอมเร็ัว้วยวามหวามไหว ร้อนวูบวาบไปทั้่อท้อเมื่อสัมผัสไ้ถึไอร้อนาเรือนายำยำสมบูร์แบบ ลมหายใอุ่นๆ ที่รวยรบริเวออทำให้เธอรู้สึร้อนผ่าวยิ่ว่าเิม มือสาที่อบุมออิ่มอย่าเป็นเ้าอทำให้เธอหน้าแ่าน อยู่ใล้เาไม่่าาอยู่ใล้อไฟที่ร้อนระอุ ไม่ล้าแม้แ่ะัืน่อ้านเมื่อเสียเร่รึมพึมพำิใบหู...
“เลือเอาว่าะพัผ่อนหรือโนับินอนนี้”
*****
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเม้น์ให้ำลัใัน้วยนะะ
รั ; อัยย์าา
e-book ีรีส์ยั่วรั : https://publisher.mebmarket.com/index.php?action=series_detail&series_id=8220&page_no=1
ความคิดเห็น