คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : เชลยรักจอมเถื่อน - บทที่ 2 (1)
E-book เลยรัอมเถื่อน
ลิ > เลยรัอมเถื่อน หรือ get it now ไ้เลย่ะ
มีโปรฯ 179 บาทถึ 31.03.2021 นะะ หมโปรฯ าย 229 บาท่ะ
ระยะทาาฟาร์มปราบาไปไร่ันทรานั้นอยู่ห่าันไม่ถึห้าิโลเมร้วย้ำ
ใ้เวลาเินทาเพียไม่ี่นาที็ถึแล้ว
ทว่าพิมพ์เพทายลับรู้สึอึอัเหลือเินในยามที่้ออยู่ามลำพัับพ่อเลี้ยรัน
มีเพียวามเียบปรลุมภายในรถันหรูที่ำลัเลื่อนัวบนท้อถนน้วยวามเร็วปิ
ลิ่นหอมเย็นๆ ที่ลอยเ้ามาปะทะมูนั้นทำให้หายใไม่ทั่วท้อเอาเสียเลย
มันเป็นลิ่นเียวับลิ่นายอายหนุ่มที่เธอเผลอสูมเ้าไป
แล้วทำให้รู้สึปั่นป่วนในาย
วาู่สวยลอบมอเสี้ยวหน้ามอย่าสำรว
รามแร่ล้อม้วยไรเราเ้มนั้นทำให้เาูมเ้มมาึ้น
ริมฝีปาหยัไ้รูปนั้นล้ายำลัระุยิ้ม มูโ่เป็นสัน
แววามเ้มลึลับน่า้นหา
ิ้วหนาที่พาเียนั้นเพิ่มวามมเ้มให้ับใบหน้ามล้าม
เธอไล่ระับสายาึ้นไปเรื่อยๆ อย่าเผลอไผล
หน้าผาไ้รูปมีผมสีน้ำาลเ้มระอยู่เล็น้อย ผมอเาถูัสั้นไ้รูปไม่ไู้รรุรัแม้เป็นาวไร่
อีทั้ยัมีเรือนายที่สูส่านพิมพ์เพทายไม่ล้าปิเสธว่าเาหล่อเหลาวนหลใหลให้ใสั่นไม่น้อย
เธอรีบึสายาออห่าาเาเมื่อรู้สึว่าัวเอมอนานเินไปแล้ว
แ้มนวลร้อนผ่าว เสมอออไปนอระรถ ะเรียวปาสีสวยเม้มเ้าหาันเบาๆ
้วยวามเินอายับารระทำอัวเอ ่อนะสะุ้เล็น้อยเมื่อู่ๆ
รถันาม็แลบเ้าไปอ้าทาอย่าไม่ไ้นุ่มนวลนั
“อรถทำไมะ”
พิมพ์เพทายหันไปถามเาอย่าไม่เ้าใ
วาู่หวานายแววื่นระหน รอบายมีเพียวามมืและเปล่าเปลี่ยว
แม้ลอสอ้าทาะมีไฟฟ้า่อยให้แสสว่าทว่าบริเวนี้ลับไม่มี
แถมยัไม่มีรถสัรไปมาเลยสัันเพราะ่าัหวัหาเริ่มมื็แทบไม่่อยมีรถวิ่แล้ว
พ่อเลี้ยรันยยิ้มเล็น้อยเมื่อเห็นอาัปิริยาหวาลัวอนัวเล็
แววาเ้มึ้นเพราะมีวามุรุ่นบาอย่าสะสมเอาไว้ั้แ่เมื่อหลายวัน่อน
“ันมีเรื่อะุย้วย”
บอเสียราบเรียบิะเร่รึม
“ไว้วันหลัเถอะ่ะ ึแล้ว
รุาไปส่พายที่บ้าน้วย”
หิสาวรีบปิเสธแล้วลอบลืนน้ำลายเหนียวๆ ลอเมื่อสัมผัสไ้ถึประายบาอย่าในวามลึลับน่า้นหาู่นั้น
เริ่มรับรู้ถึสถานาร์ไม่ปลอภัย
มือบอบบาระับระเป๋าสะพายใบเล็ที่วาอยู่บนัแน่น
มันเป็นอาวุธิ้นเียวที่เธอสามารถใ้ป้อันัวไ้หาพ่อเลี้ยรันิะทำอะไรไม่ี
ะที่วาลมโมอ้อเานิ่อย่าไม่ไว้ใ
ใบหน้ามทรเสน่ห์อพ่อเลี้ยหนุ่มปรารอยยิ้มร้าย
แววาู่มวามอไปยัเรือนายอ้อนแอ้นในุเรสเรียบๆ
ทว่าลับเน้นสัส่วนัเนอย่าลามเลีย ่อนเอ่ยออมา้วยน้ำเสียแผ่วพร่าว่า...
“มืๆ แถมเียบแบบนี้ บรรยาาศเป็นในะ
เธอว่าไหม”
“ุิะทำอะไร”
ยับัวถอยไป้านหลันแผ่นหลับอบบาิับประูรถ้วยวามื่นระหน
แทบไม่ล้าหายใแร
ะใวน้อยเ้นระส่ำเมื่อสัมผัสไ้ถึประายบาอย่าในแววามู่นั้น
เริ่มเลิ่ลั่เมื่อเาปลเ็มันิรภัยและเริ่มยับัว
“ิะทำมิีมิร้าย” ไม่ว่าเปล่าหาแ่ยัโน้มัว้ามไปััหิสาวเอาไว้ับประูรถไม่ให้ยับเยื้อนหนี หมายะ ‘ทำมิีมิร้าย’ อย่าที่พู
“ถอยออไปนะ พ่อเลี้ยรัน!”
มือบอบบาพยายามผลัันแผอว้าให้ยับออห่า
ทว่า้อรีบัมือลับเมื่อรู้สึเหมือนมีระแสไฟอ่อนๆ
วิ่ผ่านเ้ามาใ้ฝ่ามือนุ่ม สอแ้มเนียนแเปล่ปลั่ ทั้โรธทั้อาย
ถึับลั้นหายใเมื่อใบหน้ามลลมาใล้นสัมผัสไ้ถึลมหายใร้อนผ่าวเือ้วยลิ่นแอลอฮอล์อ่อนๆ
พิมพ์เพทายนั่้มหน้าุนิ่ ไม่ล้ายับัวหรือัืน่อ้านเพราะลัวเาะทำอย่าที่พู
“ไม่เ็มใอยาเป็นเมียันทำไมไม่ปิเสธผู้ให่ไปั้แ่แร”
“พาย็แ่อยาอบแทนทีุ่เย่วยีวิไว้เท่านั้น”
พิมพ์เพทาย้อนวาสีน้ำาลึ้นมอสบาเา
อย่าไม่เรลัวอำนาาแววามทรอิทธิพลที่ำลัายแววอวามุรุ่น
“ถ้าแ่อยาอบแทนบุุ
วิธีอื่น็มีหรือะยอมนอนับันสัรั้สอรั้็น่าะพอแล้วนะ
ไม่ำเป็น้อฝืนใัวเอนานั้นหรอ”
เพราะวามรุ่นโรธบาอย่าที่สะสมไว้
ทำให้พ่อเลี้ยรันทำัวพาลหาเรื่อ ทั้ยัพ่นวาาแสนร้ายอย่าไร้วามเป็นสุภาพบุรุษ
เพียะ!!!
ฝ่ามือบอบบาที่ระทบเ้าับีแ้มวา
ือสิ่อบวาาร้ายาไร้ึ่วามให้เียริและูถูหยามเหยีย
นเิเสียระทบัลั่นรถันหรู
“หยาบาย!”
พิมพ์เพทายะอใส่หน้าเา้วยวามรุ่นโรธ
มือบอบบาที่เพิ่ประทุษร้ายนหยาบายทั้าหนึบและสั่นเทา ใสั่นระรัว
วาลมโมีน้ำาลอเล้ามอหน้าเาอย่าุ่นวา
พ่อเลี้ยรันใ้ปลายลิ้นุนันระพุ้แ้ม้าที่ถูบ้วยท่าทีไร้วามยี่หระ
วามวาวโรน์ึ้นอย่าน่าเราม
เพียเสี้ยววินาทีฝ่ามือหนา็ระาท้ายทอยอนัวเล็เ้ามาหาแล้วระแทริมฝีปารุ่มร้อนลหาลีบปาอ่อนนุ่มอย่าไร้วามปรานี
บยี้อย่าลทั์
ับรวบสอมือบาที่ยึ้นประทุษร้ายแผอว้าและพยายามันให้ออห่าไว้้วยัน
แรอันน้อยนินั้นไม่ไ้ทำให้เาระายผิวเลยสันิ
ุมพิอายหนุ่มุันาบ้วึ้นามแริ้นรนอนัวเล็
เสียราประท้วเิึ้นในลำออพิมพ์เพทาย
แ่พ่อเลี้ยรันไม่เปิโอาสให้มันไ้เล็ลอผ่านริมฝีปานุ่มออมา
เาบเล้าูบหนัหน่ว รอบรอริมฝีปาอหิสาวอย่าถือสิทธิ์
ลิ้นร้อนสาบุรุเ้าไปในโพรปา่ำหวานแล้วยึรอเรียวลิ้นเล็
ูื่มับวามหวานละมุนราวับน้ำหวานาเสรอไม้อย่าไร้วามนุ่มนวล
นระทั่นแสนพยศเริ่มสิ้นฤทธิ์
ระทวยวยบเ้าหาอว้า
ุมพิแสนร้ายึแปรเปลี่ยนเป็นอ่อนโยนราวับะปลอบประโลมที่ทำให้ลีบปานุ่มละมุน้ออ้ำ
วแนแร่โอบรัร่านุ่มหอมรุ่นเ้ามาแนบิอ ะเฝ้าวนเวียนบเบียุมพิเ้าหาเรียวปานุ่ม้วยวามระหายและหลใหล
ผละห่าเล็น้อยเปิโอาสให้นัวเล็ในอ้อมแนไ้หายใ
พิมพ์เพทายอบโยเอาอาาศเ้าปอ้วยใบหน้าแ่านเมื่อายหนุ่มผละริมฝีปาออห่า
วาปรือ่ำมอสบาเา ริมฝีปาร้อนผ่าวเผยอแย้มึ้นะหมายะบริภาษ ทว่าปาร้อนรุ่ม็แนบลมารอบรออีรา
วระัืนทว่ามือนุ่มที่ถูปลให้เป็นอิสระนั้นลับยุ้มเสื้อเิ้บริเวออเาแน่น
เนื้อัวสั่นสะท้านและร้อนวูบวาบอยู่ในอ้อมแนแร่
วาลมโหวาน่ำอนไม่ประสาหลับพริ้มลอย่ายอมำนน
เผลอัวเบียิเ้าหาไออุ่นาอ้อมอแร่
แหนหายใบหน้าึ้นรับารรุรานอันาบ่านอย่าที่ไม่เยไ้รับมา่อนในีวิ
แม้ผ่านารเียนาวาบหวามในนิยายมานับไม่ถ้วน
แ่พิมพ์เพทายลับไม่ประสาับเรื่อพวนี้เลยสันิ
เธอไม่มีประสบาร์หาแ่ใ้เพียินนาารเท่านั้น
“ฮื้อ!” หิสาวราประท้วในลำอเมื่อุมพิเร่าร้อนอพ่อเลี้ยรันทำให้เธอเริ่มหายใไม่ทัน
พ่อเลี้ยรันยอมถอนริมฝีปาและผละายร้อนรุ่มออห่าเพียเล็น้อย
หลัาที่ไ้มอบโทษทั์้วยารปล้นูบาว่าที่เมีย
รสาิอพิมพ์เพทายหวานถูใเาอย่าที่ิเอาไว้ และวามไร้เียสาอเธอ็่าปลุระุ้นเร้าแรปรารถนาีเหลือเิน
นไม่อยาทำแู่บ
พิมพ์เพทายเผยอริมฝีปาบวม้ำและเ็บแปลบปลาบึ้นหอบหายใ
เรียวหน้าหวานอเธอร้อนผ่าว
เนื้อัวยัสั่นสะท้าน้วยวามวาบหวามปนหวาลัวับารรุอย่าไร้วามปรานี
ุมพิร้อนแรที่ายหนุ่มปรนเปรอให้นั้นมอมเมาเธอให้าสินสมยอมเาอย่า่ายาย
ทว่าเมื่อิถึถ้อยำหยาบายและารระทำอันิบเถื่อน่อนหน้านั้นลับทำให้วามรู้สึบาอย่าเสียแทึ้นมาในอนน้ำาลอ
“นป่าเถื่อน”
พอไ้สิหิสาว็วัมือหมายะสะบัใส่ใบหน้าเาอีรอบอบแทนารระทำอันหยาบโลน
ทว่า้อะัันเมื่อพ่อเลี้ยรันเอียแ้มให้้วยสีหน้ายียวนพร้อมับมอริมฝีปาสีหวานอเธออย่ามาหมาย
ทำเอาพิมพ์เพทายใสั่นมาว่าเิม
เพราะุมพิแสนหวามและร้อนแรเมื่อรู่ยัิรึอยู่บนลีบปานุ่มละมุน
“บอีสิ ันะูบให้เธอปาเ่อยิ่ว่าเิม”
เ้นเสียลอไรฟันท้าทาย
โนบหน้าไ้แู่บเรียวปาแสนหวานอย่าูื่ม
เายอมให้เธอบอีเป็นสิบรั้็ยัไ้ ฝ่ามือเล็ๆ แสนนุ่มนั่นไม่ระายผิว้านๆ
อเาเท่าไรหรอ
“นหยาบาย ไร้วามเป็นสุภาพบุรุษ”
บริภาษอย่าเหลืออเสียลอไรฟัน
ทั้ที่วามริอยาะรี๊ใส่หน้าเา้วย้ำ นอะไร่าร้ายา
หยาบายและไร้วามเป็นสุภาพบุรุษที่สุ!
“นที่ล้าทำร้ายร่าายัน็้อเอแบบนี้ละ”
ยัถือว่าเาใีที่ทำแู่บเพราะไม่อยาให้เธอื่นระหน
เพราะารลโทษในวันนี้มันแ่ั้นเริ่ม้นเท่านั้นละ
“ุพูาหยาบายใส่พาย่อน” โ้เถียอย่าไม่ยอมแพ้
“ัน็เป็นแบบนี้ ทั้หยาบาย
ทั้ป่าเถื่อนและที่สำัอบใ้แร…”
ว่าเสียพร่าพลาใ้ฝ่ามือหนาวาประทับบริเว้นาาวเนียนที่โผล่พ้นุัวสวยออมาแล้วลูบอย่าย่ามใ
ผิวายอพิมพ์เพทาย่านุ่มละมุนไม่่าาริมฝีปาอเธอเลยสันิ
“พ่อเลี้ยรัน!”
รีบผลัมือหนาอเาออแล้วลนลานึายระโปรที่ร่นึ้นสูลเป็นพัลวัน
ใบหน้าหวานแ่านทั้โรธทั้อาย
ริมฝีปาสี้ำารอยุมพิยึ้นแทบะิมูะมอเา้วยแววาุ่นๆ
“พ่อเลี้ยเอาไว้ให้นานเรีย
ส่วนเธอเรียันว่าุรัน เพราะันำลัะเป็นผัวเธอ” พ่อเลี้ยหนุ่มออำสั่เสียเ้มุ
“พายะเรียอะไร็เรื่ออพาย”
นพยศบอเสียสะบัอย่ามีแ่อน มอ้อนเา่อนะยับัวนั่ัเิม
ยแนึ้นออทำหน้าบึ้ึ
“อีหน่อยัน็เป็นผัวเธอแล้ว
หัเื่อฟัำสั่ันไว้บ้า็ี”
“ทำไมพาย้อเื่อ ุแ่ะมาเป็นสามี ไม่ไ้มาเป็นเ้าีวิอพายะหน่อย”
พ่อเลี้ยรันส่ายหน้าเบาๆ
ับวามื้อรั้นอว่าที่ภรรยา รอให้แ่าน่อนเถอะ
พ่อะปราบพยศให้หายหน้าอเป็นม้า
ิพลาระุยิ้ม่อนะพารถันหรูลับเ้าสู่ถนนให่อีรั้เพื่อพาหิสาวลับไปส่ที่บ้าน
พิมพ์เพทายสูลมหายใลึเพื่อระับวามรุ่นโรธที่อยู่ภายในใ
เรียวหน้าหวานเมินออไปนอระรถลอารเินทานระทั่รถันหรูเลื่อนเ้ามาอที่หน้าบ้านหลัให่
ึรีบปลเ็มันิรภัยออาัวแล้วเปิประูลารถ
ไม่ยอมเอ่ยำอบุนที่มาส่ เพราะไม่อยาอยู่ใล้นป่าเถื่อนอีแม้แ่วินาทีเียว
“ืนนี้อนอน้วยไ้ไหมพาย”
่อนที่ประูรถะถูปิล
พ่อเลี้ยรันยัไม่วายส่เสียรุ้มริ่มหยอเย้า
แววาเ้มลึมอ้อแผ่นหลัาวนวลเนียนาเป็นมัน
ปมอุที่ล้ออยู่บริเวท้ายทอยสวยนั่น่าน่าระุเบาๆ
ให้หลุออาันเสียริ
นถูอนอน้วย้วยวาาแสนห่ามหน้าร้อนู่
หันวับไปมอเาาุ่นวาววับ้วยวามโรธรุ่นระนเินอาย
“ลับไปนอนับวัวที่ไร่อุเถอะ
นป่าเถื่อน!”
ว่าเสียุนแล้วปิประูรถใส่หน้าเา
ไม่สนว่ามันะราาแพระยับแ่ไหน ่อนรีบ้าวับๆ
เ้าบ้านโยไม่ยอมหันลับไปมอนป่าเถื่อนอย่าพ่อเลี้ยรันอี
ทว่าลับหลัเามือบอบบาลับยึ้นแะริมฝีปาที่ถูรุรานอย่าอุอา
มันเ็บแปลบปลาบเพราะแรบยี้อย่าาบ้าเหมือนนไร้อารยธรรม
ระนั้น็ทำให้สอแ้มนวลร้อนผ่าวในยามที่ระลึถึ
เพราะยัมีวามนุ่มนวลและาบ่าน พิมพ์เพทายไม่ล้าปิเสธว่าไม่ไหวหวั่นไปับสัมผัสอเา
ใวน้อยอเธอถูสั่นลอนอย่ารุนแร
ทั้ในยามที่อยู่ในอ้อมแนแร่นั้นลับรู้สึอบอุ่น
เธอวระเลียารระทำแสนร้ายาอเา ทว่าใลับื้อรั้นไม่ยอมทำามเลยสันิ
*****
อ่านแล้วมีวามิเห็นยัไ ฝาอมเมน์ให้ำลัใัน้วยนะะ
อบุสำหรับาริาม่ะ / อัยย์าา
e-book พร้อมโหลแล้วนะะ
ลิ > เลยรัอมเถื่อน หรือ get it now ไ้เลย่ะ
มีโปรฯ 179 บาทถึ 31.03.2021 นะะ หมโปรฯ าย 229 บาท่ะ
ความคิดเห็น