คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #11 : บทที่ 3 (2) - แม่เลี้ยงพราวฟ้า
[ R E - U P ]
e-book พร้อมาวน์โหลแล้วนะะ ัโปรฯ 149 บาท ถึวันที่ 30/09 ่ะ
“ว่าไ ะยอมเป็นเมียันีๆ หรือ้อให้ใ้ำลัปล้ำเอา บอเลยว่าันออยาปาแห้มานาน อาะรุนแรไปหน่อย ัวเธอยิ่เล็ๆ อยู่้วย ้ำามือันแน่ๆ” แล้ใ้น้ำเสียเหี้ยมเรียมู่
“รี๊! นหยาบาย”
ำปั้นน้อยๆ ทุบเ้าที่ไหล่บึบึนัุ้บ ใบหน้าแปลั่ายแววโมโหปนเินอาย บารั้เธอ็เหลืออับำพูและารระทำอันแสนป่าเถื่อนอพ่อเลี้ยเมาริๆ
“าวไร่าวสวนอย่าัน็เป็นแบบนี้แหละพราวฟ้า ะให้พูาหวานๆ มัน็ระาปา ว่าไ...ยอมีๆ หรือ้อให้ปล้ำ เอ...พยศแบบเธอนี่ ันว่าปล้ำเอาน่าะ่ายว่านะ”
เสียทุ้มแพร่าแล้หยอแหย่ ใ้หลัมือหนาเลี่ยพวแ้มแปลั่เบาๆ แล้วลาไล้ลมาามลำอระหอย่าเื่อ้าๆ ะรออยำอบ สัมผัสาปลายนิ้วร้อนผ่าวแม้แผ่วเบาทว่าลับทำเอานอ่อนามายสาวลุเรียว ใบหน้าามร้อนัยิ่ว่าเิม ใวน้อยเ้น้วยัหวะระทึเมื่อมันเริ่มลา่ำลมาเรื่อยๆ
“ว่าไ…”
เายื่นใบหน้าเ้าไปใล้ๆ แล้วระิบถามอีรา มุมปาหยัระุยิ้มอย่านเหนือว่า เมื่อสัมผัสไ้ว่าพราวฟ้าำลัมีวามหวาหวั่น
“ยอมไหม…”
“ยอม่ะ!”
เมื่อไ้รับำอบแสนพึพอใ ริมฝีปาไ้รูป็ประทับุมพิลหาลีบปานุ่มอย่าหนัหน่ว วแนแร่โอบอายนุ่มละมุนเ้าหาาย มอบูบแสนหวานล้ำให้ ‘ว่าที่ภรรยา’ เนิ่นนานนพอใ แล้วึ่อยๆ ผละริมฝีปาออหา ลมหายใร้อนเป่ารวหน้าเรียวแสุปลั่ ริมฝีปาสีหวานที่เผยอึ้นหายในั้น่าเย้ายั่น เมาุมพิลหา้ำๆ อย่าอใไม่อยู่ นหิสาวราประท้วึยุิแล้วูบที่แ้มหอมรุ่นเบาๆ แ่ยัไม่ยอมปล่อยเธอออาอ้อมแน
ารระทำอ่อนโยนอ่อนหวานอเาทำเอาพราวฟ้าปิบัิัวไม่ถู ปิะ่อน้าาบ้วนเธอหวาลัว อ้อมแนแร่อบอุ่นว่ารั้ไหนๆ นปิเสธไม่ไ้เลยว่าอยาอยู่แบบนี้ไปนานๆ นัยน์าหวาน่ำ้อนึ้นมอสบาม วามร้อนรุ่ม่อยๆ ระายไปสู่ใบหน้าอีระลอ วามอุ่นวาบ็ึมาบเ้าสู่ใ
และที่พราวฟ้ายอมแ่านับพ่อเลี้ยเมา็เพราะเหุผลส่วนัวที่มีอยู่ในใ…
“ทำไมถึอยาแ่านับันะ”
ำอบที่ให้ไปไม่สามารถเอาลับืนไ้แล้ว แ่วามสสัยยัมีอยู่ เพราะูเหมือนพ่อเลี้ยเมามีวาม้อารอยาะแ่านับเธอเหลือเิน ทั้ๆ ที่ป้าอเธอบอว่าเาหววามโสมา
“แ่แล้ว อยามีเมีย” พ่อเลี้ยเมาอบเพียสั้นๆ พลาใ้ปลายนิ้วไล้แ้มเนียนนุ่มอย่าหลใหล ผิวายอพราวฟ้านั้นาวผุผ่อและเนียนละเอีย นุ่มละมุนนเาอยาลูบไล้ไปทั้ัว อา…แ่ิ็รู้สึร้อนรุ่มในายแล้ว
“แล้วทำไมถึปล่อยให้ัวเอแ่นานี้ะ”
วาสีน้ำาลสวยมอสบาอบ นึ้อนับวาาทื่อๆ นั่นเหลือเิน ทว่าพอไ้มอใล้ๆ ทำให้พราวฟ้ารู้ว่าพ่อเลี้ยเมานั้นหล่อเหลามเ้มเหลือเิน อีทั้นัยน์าสีสวยู่็มีเสน่ห์ึูมา ไม่ไ้แ่อย่าที่ัวเอเพิ่ล่าวไปเลยสันิ
“รอนที่ถูใอยู่”
เธอถามเา็อบรไปรมา ไม่ิปิบั แ่วามริแล้วอยาอบว่า ‘รอเธอโ’ มาว่า
พราวฟ้าอ้าปาเหวอ ถึับไปไม่ถูับำอบรไปรมา พ่อเลี้ยเมา่าเป็นนรเหลือเิน ิำไหนพูำนั้น แม้ระทั่สีหน้าและแววาที่แสออ็ไม่่าัน มันเปิเผยเสียนเธอรู้สึหวั่นไหว
“ันอายุเยอะแล้วพราวฟ้า ไม่้อลัวหรอว่าันะไ้เธอแล้วทิ้”
แม้ำพูไม่อาสร้าวามมั่นใไ้ แ่เาะทำให้พราวฟ้าเห็น้วยารระทำว่าะมีเพียเธอนเียวลอไป...
“อะไรมัน็ไม่แน่นอนหรอ่ะ”
ระนั้นหิสาว็ยัไม่มีวามมั่นใเลยสันิ เมื่อเรื่อระหว่าเธอับเามันเพิ่ะเริ่ม้นเอ...
“เวลาะเป็นเรื่อพิสูน์…”
เาล่าวเพียเท่านั้น รถันหรู็อยู่ในวามเียบัน วาสอู่มอสบประสาน พราวฟ้ามอลึเ้าไปในวาสีสวยอเา เธอเห็นเพียเาอัวเออยู่ในนั้น แล้ววามอุ่นวาบที่ระายไปทั่วาย สอแ้มแปลั่น้อ้มหน้าุ่อนวามเินอาย ายอรรสะุ้น้อยๆ เมื่อริมฝีปาร้อนรอมมแ้มนุ่ม วาหวานึ้้อนมอ้อนใส่นอบเอาเปรียบ ทว่านเ้าเล่ห์ลับยัิ้วให้ราวับะบอว่าเานั้นเหนือว่า
ใ่สิ! พราวฟ้าไม่มีแรสู้ับนเถื่อนอบใ้ำลัอย่าเาไ้หรอ
*****
สามวัน่อมา
มือหนาับปาาสีเินรเ็นื่ออัวเอลบนทะเบียนสมรส านั้นึเลื่อนไปรหน้านที่นั่อยู่้าาย วาหวานึ้มอเอสารรหน้าแล้วลอบทอถอนหายใออมาเบาๆ ล้ายำลัาวามมั่นใ มือบาหยิบปาาึ้นมาถือเอาไว้ เธอสัมผัสไ้ว่ามันสั่นเทานิๆ พอๆ ับใที่เ้นระรัวนรู้สึหวิวๆ ่อนัสินใเ็นื่อัวเอลไปแล้ววาปาาลัเิม ริมฝีปาสีหวานเม้มเ้าหาันในยามมอระาษที่เรียว่า ‘ทะเบียนสมรส’ เพียแ่ไม่ี่วินาทีที่รปาาลบนระาษแผ่นนั้น ็เป็นารประาศิว่าเธอไม่ใ่พราวฟ้านเิมอี่อไปแล้ว…
“ยินี้วยนะรับ พ่อเลี้ยเมาและุพราวฟ้า เป็นสามีภรรยาันอย่าถู้อามหมายแล้วรับ”
นายอำเภอวัยลานึ่มาทำหน้าที่ทะเบียนสมรสให้ถึไร่ีรีรินทร์ยื่นใบสำัารสมรสที่บรรุอยู่ในปผ้าไหมสีมพูอ่อนให้ เป็นอวัสั่ทำพิเศษที่ท่านับภรรยาั้ใมอบให้พ่อเลี้ยับแม่เลี้ยแห่ไร่ีรีรินทร์ พร้อมล่าวแสวามยินีหลัาที่ให้พยานในารทะเบียนสมรสทั้สอนลื่อเรียบร้อยแล้ว
“อบุรับลุ”
พ่อเลี้ยเมาล่าวอบุผู้ให่ที่สนิทสนมับรอบรัวอเาเป็นอย่าี ่อนส่สมุสีหวานให้ับ ‘ภรรยา’ ริมฝีปาหยัลี่ยิ้มให้เล็น้อย
“อบุ่ะ”
พราวฟ้ายมือไหว้อบุอย่านอบน้อม พร้อมับระบายยิ้มอ่อนหวาน แล้วรับสมุสีมพูอ่อนที่ปัอัษรสีทอไว้้านหน้าว่า ‘ใบสำัารสมรส’ มา หิสาวเปิมันออู้วยวามรู้สึที่ไม่อยาเื่อว่าะเิึ้นริๆ ้านในนั้นมีื่ออพ่อเลี้ยเมาับเธอถูพิมพ์ลบนระาษมีรอบลายอไม้สวยาม
เหมือนฝัน...พราวฟ้ารู้สึเ่นนั้น เหมือนเธอำลันอนหลับและฝันอยู่ แ่แล้วท่อนแนแร่ที่เลื่อนมาโอบเอวบา็่วยปลุให้ื่นาฝัน พร้อมับเสียทุ้มห้าวระิบที่้าใบหูอย้ำว่ามันือวามริ...
“เป็นเมียันแล้วนะ พราวฟ้า”
+++++
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเม้นให้ำลัใ้วยนะะ
ีรีส์ slave to love
ทาสรัเมียยอเสน่หา [ พ่อเลี้ยเมา x พราวฟ้า ]
ทาสรัเมียำยอม [ เมินทร์ x ีรีนา ]
ความคิดเห็น