ยั่วรักมัจจุราช

ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ การกลับมาของมัจจุราช

เป็นนิยายหมดสัญญานำมารีอัปใหม่นะคะ ฝากติดตามอีกครั้งด้วยค่า

e-book >> ยั่วรักมัจจุราช 

บทนำ

การกลับมาของมัจจุราช

“กลับมาแล้วสินะคะ”

น้ำเสียงราบเรียบดังขึ้นจากทางด้านหลังเรียกรอยขมวดระหว่างคิ้วของคนฟังในทันที กรามแกร่งครึ้มด้วยไรเคราบดเข้าหากันแล้วคลายออก ดวงตาสีอำพันฉายแววคุกรุ่น หากเปลี่ยนคำพูดเป็น ‘กลับมาแล้วเหรอคะ’ แทนคำถามกึ่งประชดประชันคงจะไม่ทำให้ชาครีย์ เคนชิงตัน ธนวรรธ์ รู้สึกกรุ่นโกรธ จากที่ไม่ปรารถนาเจ้าของเสียงหวานๆ นั่นอยู่แล้วยิ่งมีความไม่พึงพอใจเพิ่มมากขึ้น

ชายหนุ่มร่างสูงใหญ่หันไปเผชิญหน้า แววตาแสนร้ายตวัดมองด้วยความคุกรุ่น “กลับหรือไม่กลับ เธอก็ไม่มีสิทธิ์เข้ามายุ่งในบ้านของฉัน”

บ้านสีขาวหลังกะทัดรัดที่ตั้งอยู่ในอาณาเขตเดียวกันกับคฤหาสน์ธนวรรธ์ คือพื้นที่ส่วนตัวที่เขาไม่ต้องการให้ใครเข้ามารุกล้ำ ทว่าผู้หญิงคนนี้กลับฝ่าฝืนคำสั่งอย่างไม่น่าให้อภัย!

คนถูกกล่าวหายกมือขึ้นกอดอกแล้วรีบโต้เถียงทันควัน “แต่ไอเฟลมีสิทธิ์!”

ใบหน้าประดับด้วยเครื่องหน้างดงามเชิดรั้นอย่างถือดี เธอมีสิทธิ์และมีอย่างถูกต้องตามกฎหมายเสียด้วย ไม่อย่างนั้นคงไม่กล้าลอยหน้าลอยตาอยู่ตรงหน้าหรอก

“ฮึ! สิทธิ์จอมปลอมนั่นน่ะเหรอ” เขายกยิ้มร้ายพลางหัวเราะในลำคออย่างเย้ยหยัน

อรกัญญา เคนชิงตัน ถึงกับลมหายใจขาดห้วงเมื่อรู้สึกเจ็บแปลบขึ้นมาในอกราวกับโดนเข็มแหลมๆ ทิ่มแทง กระบอกตาร้อนผะผ่าว มือบางกำเข้าหากันแน่น แม้จะปวดร้าวกับวาจาแสนร้าย ทว่ายังเชิดหน้าคอตั้งอย่างหยิ่งผยอง

“ถึงกับพูดไม่ออกเลยเหรอ อรกัญญา”

นัยน์ตาสีอำพันกวาดมองเรือนร่างเย้ายวนแล้วยกยิ้มมุมปากบางเบา ชุดนอนผ้าซาตินบางๆ แทบทะลุถึงเนื้อในนั่นทำให้เลือดลมในกายพลุ่งพล่านอย่างน่าประหลาด แต่งตัวโป๊ขนาดนี้เตรียมอ่อยเหยื่อหรืออย่างไรกัน

“ที่ไอเฟลไม่เถียงเพราะมันไม่ใช่ความจริง”

อรกัญญาเม้มเรียวปากเข้าหากัน ดวงตาคู่สวยล้อมรอบด้วยแพขนตางามงอนสบประสานสายตากับดวงตาคู่คมนิ่งอย่างไม่เกรงกลัว แม้จะรู้สึกร้อนวูบวาบในกาย แก้มนวลซับสีระเรื่อ เพราะสายตาคมที่มองมาอย่างจาบจ้วง ผู้ชายคนนี้กำลังข่มเหงเธอด้วยแววตาทรงอิทธิพลของเขา

ชาครีย์เป็นบุรุษหนุ่มร่างกายสูงกำยำวัยสามสิบสามปี ใบหน้าหล่อเหลาทรงเสน่ห์นั้นผสมผสานระหว่างสองเชื้อชาติไทย - อังกฤษได้อย่างลงตัว คิ้วหนาพาดอยู่เหนือดวงตาสีอำพันทรงอิทธิพลเมื่อยามสบประสาน จมูกโด่งคมสันรับกับริมฝีปากหยักได้รูป ทุกอย่างที่ประกอบขึ้นมาเป็นเขานั้นงดงามราวกับเทพบุตรกรีก ทว่ามันช่างขัดกับนิสัยแสนร้ายกาจไม่ต่างจากมัจจุราชร้ายของเขานัก

“ฉันมาทวงใบหย่า”

สบตากับคนตรงหน้านิ่งด้วยสีหน้าดุดันในยามกล่าวถึงความต้องการที่ทำให้กลับมาประเทศไทย หลังจากไม่ได้กลับมาเป็นเวลาหลายปีอย่างตรงไปตรงมา ทว่าวาจานั้นไม่ต่างจากแส้ที่ฟาดลงมากลางลำตัวของอรกัญญาอย่างรุนแรง ร่างอรชรแทบทรุดลงไปกองกับพื้นเมื่อความเจ็บจี๊ดมันวิ่งเข้าชนหัวใจอย่างรุนแรงจนใบหน้าหวานซีดสลดลง

สามปีที่ถูก ‘สามี’ ทิ้งไปอย่างไม่ไยดีตั้งแต่คืนแต่งงาน สามปีทนเฝ้ารอการกลับมาของเขา สามปีที่ต้องทนกับการขอหย่านับไม่ถ้วน มันไม่ได้ทำให้รู้สึกชินชากับความขมขื่นเลยสักนิด…

“ฉันมาด้วยตัวเองขนาดนี้แล้วหวังว่าเธอจะยอมเซ็นมันเสียที”

“ไอเฟลไม่หย่า ให้ตายยังไงก็ไม่หย่า”

ส่ายหน้าปฏิเสธทั้งน้ำตาที่เริ่มเอ่อคลอ ไม่สามารถปกปิดความเจ็บปวดในดวงตาคู่สวยเอาไว้ได้เลยสักนิด ขณะชาครีย์ยังคงมองเธอด้วยแววตาที่ไร้ซึ่งความปรานี การที่สามีส่งคนมาจัดการเรื่องหย่า มันไม่ทำให้เจ็บปวดเท่ากับที่เขาบอกว่าลงทุนมาด้วยตัวเองเลย ในสมองของเขาคงมีแต่เรื่องหย่าขาดจากเธอแทบทุกวินาทีเลยสินะ คิดแล้วก็รู้สึกรวดร้าวไปทั้งอก

“แค่จรดปากกาเซ็นไม่ถึงนาทีมันยากนักหรือไง!”

“ไม่ยาก แต่ไอเฟลไม่เซ็น”

ชาครีย์สบถในลำคอด้วยความหงุดหงิดใจ เริ่มไม่สบอารมณ์มากขึ้นเรื่อยๆ เมื่ออรกัญญายังทำตัวยุ่งยาก นัยน์ตาวาวโรจน์ขึ้นอย่างน่าเกรงขาม กรามแกร่งบดเข้าหากันแน่น บรรยากาศรอบกายเริ่มตลบอบอวลไปด้วยความคุกรุ่นชวนอึดอัด

“ระหว่างไอเฟล...กับใบหย่า...”

อรกัญญาช้อนดวงตาไหวระริกขึ้นสบตาบุรุษหนุ่มที่ได้ชื่อว่าเป็น 'สามี' อย่างถูกต้องตามกฎหมาย นัยน์ตาสีอำพันที่เต็มไปด้วยความว่างเปล่าคู่นั้นมันทำให้หัวใจของเธอหนาวเหน็บเหลือเกิน

“อะไรสำคัญกับพี่ชาร์ลมากกว่ากันคะ...”

แต่ละคำพูดกว่าจะเค้นมันออกมาช่างยากเย็นนัก ตลอดสามปีที่ผ่านมาชาครีย์ไปอยู่ที่ไหน เป็นตายร้ายดีอย่างไรอรกัญญาไม่เคยรับรู้ ไม่เคยได้รับการติดต่อจากสามีโดยตรง มีเพียงคนของเขาที่มั่นติดต่อมาหาเพื่อให้เธอยอมเซ็นใบหย่า แม้จะถูกเมินเฉยไม่ต่างจากภรรยาที่ไร้ค่าแต่ราคาค่าตัวกลับสูงลิบ เธอยังอดทนรอการกลับมาของเขาอย่างไม่ย่อท้อ แทนที่จะดีใจเมื่อได้พบหน้าทว่ากลับทุกข์ระทมยิ่งกว่าเดิม...

“สิ่งที่ฉันต้องการคือ ‘ใบหย่า’ ยังไม่ชัดเจนมากพออีกเหรอ”

ชาครีย์ให้คำตอบด้วยน้ำเสียงราบเรียบไม่ต่างจากสีหน้าและแววตาที่ไร้ความรู้สึก 

“พี่ชาร์ล...”

ใบหน้าของอรกัญญาเหยเกเมื่อความเจ็บมันเสียดแทงขึ้นมาในอกอีกระรอก คำพูดของชาครีย์ช่างไม่ต่างดั่งมีดแหลมคมที่ทิ่มแทงลงมากลางใจ แล้วกรีดซ้ำจนกลายเป็นแผลเหวอะหวะ

“ถ้าอยากเป็นเมียฉันนัก ก็ขึ้นไปนอนรอบนเตียง!”

เสียงเข้มออกคำสั่ง ไม่สนต่อสีหน้าและแววตาที่เต็มไปด้วยความเจ็บปวดรวดร้าวของคนตรงหน้า คนอย่างชาครีย์ เคนชิงตัน ธนวรรธ์ ไม่เคยมอบความปรานีให้กับใครอยู่แล้ว! ยิ่งคนอวดดีอย่างอรกัญญายิ่งไม่สมควรได้รับมัน

“พี่ชาร์ลคะ...”

“ตำแหน่งเมียที่เธออยากได้…”

ท้ายประโยคเขาปรายตามองไปที่เตียงกว้างเพื่อขยายความหมายของคำว่า ‘เมีย’ หากอรกัญญาต้องการ ก็ยินดีมอบให้ แต่เป็นตำแหน่ง ‘เมียบำเรอบนเตียง’ เพียงเท่านั้น…

อรกัญญาเม้มเรียวปากสั่นระริกเข้าหากันแน่นจนเจ็บแปลบ พยายามกลั้นน้ำตาแห่งความเสียใจเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ดวงตาแสนเศร้ามองหน้าคนใจร้ายอย่างตัดพ้อ ผู้หญิงอย่างเธอไม่ได้มีค่าเท่ากระดาษแผ่นเดียวที่เรียกว่า ‘ใบหย่า’ เลยสักนิด ชาครีย์ช่างใจดำทำร้ายหัวใจของเธออย่างเลือดเย็นเหลือเกิน

“ฉันให้เธอได้แค่นี้…อรกัญญา”

เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเนิบนาบทว่าแววตากลับดุดันและน่าเกรงขามยิ่งนัก มุมปากหยักยกขึ้นเล็กน้อยในยามสาวเท้าเข้าไปหาหญิงสาวอย่างช้าๆ

“ถ้าเซ็นใบหย่าเมื่อไร ตำแหน่งเมียบำเรอบนเตียงของเธอก็จะสิ้นสุดลงเมื่อนั้น…”

รอยยิ้มที่ผุดขึ้นบนใบหน้าคมหลังสิ้นวาจาแสนร้ายกาจนั้นทำเอาน้ำตาของอรกัญญาร่วงเผาะ เธอรีบเช็ดมันออกอย่างรวดเร็ว มองสบตาคมดุอย่างตัดพ้อ คำก็ใบหย่า สองคำก็ใบหย่า กระดาษแค่แผ่นเดียวช่างมีมูลค่ามหาศาล จนนักธุรกิจมหาเศรษฐีอย่างเขาถึงขั้นหยิบยื่นข้อเสนอและทรัพย์สมบัติมากมายเพื่อแลกกับมัน แค่ชายหนุ่มทิ้งขว้างภรรยาอย่างเธอไปตั้งสามปีโดยไร้การเหลียวแลมันก็ไม่ต่างจากการหย่าขาดกันเลยสักนิด

“ไอเฟลไม่มีทางหย่า” เธอยังยืนยันคำเดิมแม้ข้อเสนอแสนอัปยศจะทำให้ร้าวระบมไปทั้งอก

“ถ้าเธอต้องการอย่างนั้นฉันก็ไม่ว่า” เจ้าของใบหน้าหล่อเหลาราวเทพบุตรไหวไหล่อย่างไม่ใส่ใจ ซ้ำยังแสยะยิ้มเหี้ยมเกรียม

“ไอเฟลไม่ได้ต้องการ พี่ชาร์ลต่างหากที่จะยัดเยียดมันให้ไอเฟล”

หญิงสาวสูดลมหายใจลึกด้วยความอดสู กลอกตาขึ้นเพื่อให้น้ำตามันไหลกลับคืน เก็บซ่อนความเจ็บปวดไว้ภายใต้ใบหน้าเชิดรั้น มองสบตาคมดุของเขาอย่างไม่เกรงกลัวแม้ใจจะเต้นไม่เป็นส่ำ

“ในเมื่อฉันให้ข้อเสนอดีๆ แล้วเธอไม่ยอมรับมัน ก็คงต้องทำแบบนี้”

เจ้าของร่างสูงกำยำกอดอกพิงสะโพกสอบกับโต๊ะทำงานไม้สักตัวใหญ่ด้วยท่าทางผ่อนคลาย ผิดกับนัยน์ตาแข็งกร้าวที่อัดแน่นไปด้วยเปลวเพลิงแห่งโทสะ เวลาของเขามีค่ามากกว่าจะมาเคี้ยวเข็นเอาใบหย่าจากผู้หญิงอวดดีอย่างอรกัญญา ในเมื่อเธอดื้อดึงและชอบท้าทายนัก ชาครีย์ก็จะไม่ใจดีอีกต่อไปแล้ว

“ไม่ใช่เพราะพี่ชาร์ลอยากได้ตัวไอเฟลเหรอคะ ถึงได้ลงทุนทำถึงขนาดนี้”

คราวนี้อรกัญญาคลี่ยิ้มอ่อนหวาน ทั้งยังชายตามองอย่างต้องการยั่วอารมณ์อีกฝ่าย ไม่ยอมให้ชาครีย์มีอำนาจเหนือกว่าอยู่ฝ่ายเดียว แม้จะเจ็บเพราะเขาซ้ำแล้วซ้ำเล่า และความเจ็บนั้นมันก็เริ่มมาจากเอกสารเพียงฉบับเดียว…

หนึ่งเดือนหลังจากแต่งงานและสามีหายตัวไปก็มีเอกสารฉบับหนึ่งส่งตรงมาถึงเธอ สิ่งที่โชว์หราบนหัวกระดาษสีขาวบริสุทธิ์ระบุคือ ‘สัญญาของการหย่า' ดั่งมีดแหลมที่ทิ่มแทงลงมาบนอกซ้าย อีกทั้งยังมีข้อเสนอล่อตาล่อใจให้กระโจนเข้าใส่ เพียงแค่อรกัญญาจรดปากกาเซ็นชื่อลงบนนั้น ทรัพย์สินมูลค่าหลายร้อยล้านก็จะตกเป็นของเธอทันที ทว่าหญิงสาวกลับเลือกที่จะปฏิเสธข้อเสนอนั้น…

“ฉันไม่เคยอยากได้ตัวเธอ ใบหย่าต่างหากที่ฉันต้องการ”

กรามแกร่งของชายหนุ่มบดเบียดเข้าหากันแน่นเมื่อถูกก่อกวนอารมณ์ นัยน์ตาวาวโรจน์เพราะความโกรธที่เพิ่มขึ้นเป็นริ้วๆ อรกัญญากำลังท้าทายจนเขาอยากเข้าไปบีบคอสวยๆ ของเธอนัก!

“พี่ชาร์ลจะไม่มีวันได้มัน”

อรกัญญา เคนชิงตัน ตอบกลับอย่างชัดถ้อยชัดคำ มือบอบบางกำเข้าหากันแน่น หอบหายใจแรงด้วยความโกรธไม่ต่างกัน ไม่อยากได้ตัวเธอแต่ลงทุนเอาตัวเองเข้ามาแลกกับใบหย่าจะให้เธอคิดอย่างไรล่ะ หากชาครีย์อยากได้มันมากจริงๆ ยังมีเหลืออีกวิธีก็คือฟ้องหย่า ทำไมชายหนุ่มถึงไม่เลือกใช้วิธีนี้แทนที่การเอาตัวเองมาเกลือกกลั้วกับเมียที่ไม่ต้องการอย่างเธอ

“ถ้าอย่างนั้นฉันคงต้อง ‘ได้ตัวเธอ’ จนกว่าจะ ‘ได้ใบหย่า’ สินะ”

“อยากได้ก็บอกสิคะ ไม่เห็นจำเป็นต้องเอาใบหย่ามาอ้าง ไอเฟลเป็นภรรยาก็ย่อมต้องเต็มใจนอนกับสามีอยู่แล้วนะคะ”

หญิงสาวยังคงยิ้มยั่ว ทั้งที่จริงแล้วโกรธจนตัวสั่นและอยากจะกรี๊ดใส่หน้าเขาแรงๆ เพราะรอยยิ้มและแววตาเย้ยหยันนั่น ได้แต่ระงับมันเอาไว้อย่างสุดความสามารถ ถ้าหากต้องการเงินเธอคงรีบคว้าเอาไว้ตั้งแต่แรก ไม่ประวิงเวลาเอาไว้นานขนาดนี้ เพราะสิ่งที่อรกัญญาต้องการมันมีมูลค่ามากมายมหาศาลกว่าเงินทองและทรัพย์สมบัติเหล่านั้นเสียอีก

“เมียที่ไม่ต้องการก็ยังเป็นเมียที่ไม่ต้องการอยู่วันยังค่ำ”

ไม่เพียงแค่ยิ้มเหี้ยมเกรียม ทว่าดวงตาคมกริบยังกวาดมองไปทั่วเรือนกายเย้ายวนอย่างโลมเลียจนคนถูกมองนั้นร้อนวูบวาบในกาย ความร้อนพวยพุ่งสู่ใบหน้างามจนแดงซ่าน แต่ยังข่มความอายมองสบสานดวงตาเข้มดุ แล้วประกาศกร้าวออกไปอย่างท้าทายอำนาจของมัจจุราชร้ายในกายสามี

“แล้วไอเฟลจะทำให้พี่ชาร์ลได้เห็นว่าระหว่างไอเฟลกับใบหย่า สิ่งไหนสำคัญกับพี่ชาร์ลมากกว่ากัน!”

*****

อ่านแล้วมีความคิดเห็นอย่างไร ฝากคอมเมนต์ให้กำลังใจกันด้วยนะคะ

ขอบคุณสำหรับการติดตามค่ะ

อัยย์ญาดา