คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #1 : บทนำ - กรงขังซาตาน
[ R E - U P ]
e-book พร้อมาวน์โหลแล้วนะะ ัโปรฯ 149 (ios 179 ) บาท
ถึวันที่ 27/04 ่ะ
บทนำ
รัาาน
โรม อิาลี
วาลมโสวยึ้เือ้วยวามหมอเศร้าทอมอออไปนอระใสบานสูภายในเพน์เฮาส์สุหรู บรรยาาศภายนออรุโรมุ่ม่ำาสายฝนที่โปรยปรายลมาไม่าสาย เปลือาสีอ่อนะพริบไปมา แพนาามอนยับึ้นลเบาๆ ราวับผีเสื้อระพือปี อบายัแ้ำและมีร่อรอยอวามอ่อนล้าหลัาผ่านารร้อไห้ิันมาหลายวัน วหน้าเรียวประับ้วยเรื่อหน้าามนั้นไร้วามสใสไม่่าาท้อฟ้าที่มืรึ้มในยามนี้ นัยน์าู่สวยยัเหม่อมอออไป้านออย่าไรุ้หมาย ฝ่ามือบอบบาวาทาบลบนระใสที่เริ่มพร่ามัวเพราะละออฝน วามเย็นอมันยัไม่ทำให้หนาวเหน็บเท่าวามเย็นในใอเธอเลย
ม่านมัสลินทอถอนหายใออมาเบาๆ รูผ้าม่านให้ปิเ้าหาันอย่า้าๆ ยิ้มอย่าเศร้าๆ ับัวเอแล้วหมุนปลายเท้าเินลับไปยัเียว้าภายในเพน์เฮาส์ ทว่าภาพบุรุษหนุ่มหน้าหล่อเหลาราวับนัรบโรมันที่ยืนออหน้านิ่รึมอยู่รหน้า ลับทำให้เ้าายบอบบาะัและยืนนิ่ราวับถูแ่แ็ วาเบิว้าึ้น้วยวามใปนหวาหวั่น ใวน้อยเ้นระรัวแรในยามสบประสานสายาับวาสีน้ำเินเ้มอันน่าเราม เริ่มหายใไม่ทั่วท้อเมื่อร่าสูเริ่มยับฝีเท้า้าวเ้ามาหา
แม้ใบหน้ามทรเสน่ห์ะเรียบเย ทว่าวามที่ำลั้อมอเธอนั้นวาววับไป้วยเพลิโทสะ รามแร่รึ้ม้วยไรเราบเบียเ้าหาันนเป็นสันนูนเ่น วามุรุ่นที่แผ่ระายอยู่รอบๆ ายสูำยำทำให้หิสาวรู้สึลัวับในน้ำาลอเบ้า เป็นรั้แรที่ฟรานเเียสโรธแล้วน่าหวาลัวถึเพียนี้…
“นอบหนีปัหาอย่าเธอ ่อให้หนีไปไลแ่ไหน็หนีไม่พ้นนอย่าันอยู่ี”
น้ำเสียราบเรียบหาแ่ทรอำนาหลุออมาาริมฝีปาหยัไ้รูปอฟรานเเียส มาร์โนี ที่อนนี้ำลัมีวามรุ่นโรธอัแน่นอยู่ในายอย่ามหาศาล เพราะ ‘เมีย’ หอบ ‘ลู’ ในท้อหนีมา ายหนุ่มโรธันแทบอยาบีบอาวๆ ที่ำลัเิึ้นอย่าถือีให้หัามือนั!
“ถ้ามีปัาหนีไ้แ่นี้อย่าิะหนี เพราะันะไม่ปล่อยเธอเอาไว้แน่”
“ุฟรานเเียส…”
ม่านมัสลินราเรียื่อสามีเบาหวิวนแทบไม่หลุออมาาลำอ ยิ่เมื่อเายับเ้ามาใล้ใยิ่สั่น ฟรานเเียสในยามนี้่าน่าลัวเหลือเิน เาเหมือนมหาสมุทรนิ่สบแ่ภายใ้ผิวน้ำนั้นำลัลั่เืออย่าเ็มที่ ไม่อยาะเื่อเลยสันิว่าเวลาเพียไม่ี่วันเาะามหาัวเธอเอ ม่านมัสลินหลลืมไปว่าไม่มีที่ใในอิาลีที่อิทธิพลอฟรานเเียสแผ่ไปไม่ถึ ่อให้เธอลายเป็นละออฝุ่นในอาาศ ายหนุ่ม็ะามหานเอ
“ถ้าไม่ิว่าเธอท้อลูอันอยู่ ไม่มีทาที่ันะามหาเธอเ็า ม่านมัสลิน!”
ร่าสูสืบเท้าเ้าไปใล้ภรรยาที่ยืนนิ่อย่า้าๆ วาสายามมอสำรววหน้าเรียวามีเผือที่ปราร่อรอยอวามอิโรยแล้วสบถออมาอย่าโรธั แ่ับสายฝนที่ำลัเทระหน่ำลมาอย่ารุนแรมาึ้นเรื่อยๆ ม่านมัสลินไม่ิะูแลัวเอทั้ๆ ที่ำลัั้รรภ์อยู่ เวลาแ่สอวันที่หนีมาเธอยัูแลัวเอไมไ้ แล้วะเอาปัาที่ไหนไปูแลลูในท้อให้แ็แรสมบูร์
“ฮื้อ!”
เ้าอร่าบอบบาสะุ้ในน้ำาร่วเผาะ ้อนวาึ้นมอนที่้าวเ้ามาหยุรหน้าอย่าัพ้อ ร้าวรานในอเพราะำพูแสนร้ายที่ยัทำหน้าที่เือเือนหัวใเธออยู่เสมอ ริมฝีปาสั่นระริเม้มเ้าหาันแน่น ่มลั้นวามเ็บปวในอ ไม่เยมีสัรั้ที่สบาผู้ายนนี้แล้วะรู้สึอบอุ่นในหัวใ สิ่ที่เธอสัมผัสไ้มันมีเพียแ่วามเย็นาและหนาวเหน็บราวับยืนอยู่ท่ามลาหิมะเท่านั้น
“ไม่้อิะหนีอี เพราะ่อานี้ไปันะัเธอเอาไว้ลอีวิ!”
“ปล่อยมิลินนะ!”
วาเสียใส่อย่าไม่ริ่เรเมื่อถูมือหนาับระาแนเรียวทั้สอ้านถลาเ้าไปปะทะายสู ม่านมัสลินรีบสะบัายออห่าาราวับรัเีย มอเา้วยแววาที่เ็มไป้วยวามหมอเศร้า
“ไม่มีทาที่ันะปล่อยเธอไป!”
ายหนุ่มใ้วแนแร่โอบรัเอวอิ่วเ้าหาัวไว้แน่น ใ้แววาทรอำนา้อลึเ้าไปในวาแม่อลูสำทับำพูที่เพิ่ประาศร้าวออไป รามหน้าบเ้าหาันแน่นเพื่อระับเพลิโทสะที่ำลัเือาลอย่าเ็มที่ไว้ภายใ้ใบหน้าเร่รึม
“มิลินไม่อยาลับไปับุฟราน ปล่อยมิลินไปเถอะนะะ มิลินสัาว่าะไม่เ้าไปยุ่วุ่นวายับีวิอุอี”
หิสาวอ้อนวอนเสียสั่นเรือ นัยน์าไหวระริมอวอนอวามเห็นใ ะที่ในั้น็เ็บหนึบราวับำลัถูบีบั้นอย่ารุนแร
เมื่อหิสาวพูว่าะไป อ้อมแนแร่็ระับแน่นึ้นอย่าอัโนมัิ แม้ภายนอะเย็นาทว่าภายในออฟรานเเียสลับำลัรุ่มร้อนสุี แ่ม่านมัสลินหนีมาสอวันายหนุ่มยัแทบบ้า อย่าิว่า่อานี้ไปเาะยอมปล่อยให้เธอหนีไปไ้่ายๆ
“อยาไปาันอย่าั้นเหรอ หึ!” ฟรานเเียสระุยิ้มร้ายา
“ทาเียวที่เธอะไปาีวิอันไ้็ือวามายเท่านั้น”
“แ่นี้มิลิน็ทรมานเหมือนายทั้เป็นแล้วนะะ!”
เสียหวานสวนลับอย่าเหลืออ ไม่ใ่เพราะเหมือนายทั้เป็นน่ะหรือ เธอถึพาลูในท้อหนีนใทมิฬอย่าเามา อนนี้หัวใมันบอบ้ำนรับวามเ็บปวอี่อไปไม่ไหวแล้ว ฟรานเเียสะให้เธอแบรับมันอีเท่าไรันเาถึะพอใ หรือ้อาระให้เธอเ็บนายเลยหรือไ
“ทุอย่ามันเิึ้นเพราะารระทำอเธอ ม่านมัสลิน”
“้อให้มิลินไปสาบานที่ไหนะ ุฟรานถึะยอมเื่อว่ามิลินไม่ไ้ทำ”
ม่านมัสลินทอถามอย่าเหนื่อยล้า เหนื่อยทั้ายและในแทบะหมแรลเรื่อยๆ เหนื่อยที่ะอธิบายในสิ่ที่ัวเอไม่ไ้ระทำ ทว่า้อมารับผลรรมามัน ทั้ยั้อลายเป็นผู้หิแพศยาที่อบเอ่ยวาาเสแสร้ในสายาฟรานเเียส
“ไม่ำเป็น้อสาบานเพราะันไม่มีทาเื่อ!”
เหุาร์ที่เิึ้นทั้หมมันบ่บอัเนอยู่แล้ว ่อให้ม่านมัสลินปิเสธอย่าไร็หนีวามริและวามผิที่เธอไ้่อึ้นไม่พ้นอยู่ี
“ฮึ...นใทมิฬ”
วาอาบเลือบ้วยหยาน้ำามอสบาเา วามเ็บปววามเสียใที่มันอัแน่นอยู่ในนี้ฟรานเเียสเยมอเห็นมันบ้าหรือเปล่า ทำไมถึไ้ใร้ายับผู้หิัวเล็ๆ อย่าเธอนั
“มิลินเลียุฟราน เลียที่สุ เลีย! เลีย! เลีย!”
แม้ะมีแรเพียน้อยนิ แ่สอำปั้นน้อยๆ ็ทุบีอแร่อเาไม่หยุทั้น้ำานอใบหน้า ารพูในสิ่ที่รัน้ามับหัวใมันเ็บไม่่าาถูเาทำร้ายใให้เ็บ้ำ้ำๆ เลยสันิ
ฟรานเเียสรวบับมือบาที่ำลัประทุษร้ายัวเอไว้แน่น ระาเ้ามาหาัวอย่าไม่รุนแรนั เพราะห่ววามปลอภัยอลูน้อยในรรภ์ ับ้อใบหน้าเปื้อนราบน้ำาอนรหน้า้วยวาุัน ่อนระิบลอไรฟัน้วยน้ำเสียเหี้ยมเรียม…
“ั้นเธอ็้อเลียันไปนวันาย”
“ุมันาานร้าย! นใทมิฬ มิลินเลียุที่สุ!”
ม่านมัสลินะอใส่เาอย่าเหลืออ สะอื้นไห้นัวโยน น้ำามามายพรั่พรูนเปียสอแ้ม ร่าายอ่อนแอนแทบไร้เรี่ยวแระหยัยืน ทว่า็ยัิ้นรนให้พ้นาพันธนาารอนใร้ายนเฮือสุท้าย่อนะหมสิในอ้อมแนอเา
“มิลิน!!!”
*****
มีวามิเห็นยัไ ฝาอมเมน์ให้ำลัใัน้วยนะะ
รั ; อัยย์าา
ความคิดเห็น