คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #8 : .seventh
ชายหนุ่มสองคนในชุดดำยืนมองแผ่นหินสีขาวสะอาด เหนือแท่นหินรูปทรงยาวมีไม้กางแขนสัญลักษณ์ของคริสต์ศาสนาตั้งตะหง่านอยู่ด้านบน ถัดลงมาเป็นรูปผู้หญิงใบหน้าน่ารักในชุดมัธยมต้น ผมหน้าม้าซอยสั้นประบ่า ในรูปเธอยังคงฉีกยิ้มร่าเริงสดใสเหมือนตอนที่เธอยังมีชีวิต..
'ปาร์ค กาอิน'
..นั่นคือชื่อของเธอ
ดอกกุหลาบสีขาวช่อใหญ่ถูกวางลงอย่างช้าๆ ตาเรียวรี่เล็กของคนที่ได้ชื่อว่าเป็น 'พี่ชาย' ตามกฎหมาย จ้องมองก่อนจะเผยยิ้มบางๆ มือหนาเลื่อนลูบไล้ราวกับมันเป็นสิ่งที่หวงแหนที่สุดในชีวิต
"พี่กลับมาหาแล้วนะ..กาอิน.." คิมจีวอนพูดเบาๆ เขาหลับตาเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าเพื่อข่มน้ำตาไว้ไม่ให้ไหล
ภาพความทรงจำสีเทาผุดขึ้นในหัวสมองของชายหนุ่ม เด็กผู้หญิงตัวเล็กผมสั้นที่มีศักดิ์เป็นน้องสาวตามกฏหมาย แขนเล็กเกาะแขนเขา ตาใสมีน้ำตาระรื้น หญิงสาวสูดลมหายใจเข้าลึกๆก่อนจะยกแขนปาดน้ำตาแล้ววิ่งเข้าสวมกอดพี่ชาย
ตามกฎหมาย 'คิมจีวอน' คือพี่ชายของ 'ปาร์กาอิน'
แต่..
ตามความจริงเขาสองคนรักกัน เหมือนคู่รักคู่อื่นๆ ทั่วไป
มันเป็นความจริงที่ใครๆก็รับมันไม่ได้ คิมจีวอนคือเด็กกำพร้าที่ถูก 'ปาร์คมยองซู' พ่อของกาอิน รับเลี้ยงดูตั้งแต่ยังเด็ก เขาฝึกฝนเลี้ยงดูจีวอน เผื่อเป็นผู้นำของของครอบครัวคนต่อไป..
ไม่ใช่ให้ลักลอบรักกับลูกสาวของเขา
'รีบกลับมาหากาอินนะ กาอินจะรอ'
นั่นคือสิ่งสุดท้ายที่ คิมจีวอนได้ยินจากปากเด็กสาวที่เขารักที่สุด หลังจากนั้นเขาก็ถูกส่งตัวไปศึกษาต่อที่อเมริกา โดยไม่ลืมที่กำชับเพื่อนสนิทของเขาให้ทำหน้าที่ดูแลกาอินแทนเขา..
"ไอบ็อบๆ"
"ห้ะๆ โทษทีว่ะ" คนถูกเรียกหลุดจากภวังค์ เขาเงยหน้ามองเพื่อนสนิทที่มีท่าทีว่าถึงเวลาต้องไปได้แล้ว คิมจีวอนพยักหน้าเข้าใจก่อนจะหยัดตัวเองขึ้นมาโดยไม่ลืมที่จะยิ้มให้และกล่าวลา
"ไว้พี่จะมาหาใหม่นะคนดี"
ขายาวก้าวเดินต่อโดยไม่ลืมที่จะหันหลังมาดูเพื่อความแน่ชัดอีกครั้ง 'กาอินจากพี่ไปแล้วจริงๆหรอ?' นี่คือสิ่งที่ดังก้องอยู่ในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า
วันนี้คือวันครบรอบหนึ่งปีหลังจากสูญเสีย 'ปาร์คกาอิน' น้องสาวตามกฏหมายของคิมจีวอนไป ด้วยสาเหตุที่เขาแทบไม่เชื่อหูตัวเอง
..กาอินตกเลือดตาย
"มึงจะไปไหนต่อ" ฮงซอกเพื่อนสนิทของจีวอนเอ่ยถาม เขาหยิบบุหรี่ในกระเป๋าขึ้นจุดไฟแล้วส่งให้ร่างสูงข้างๆ
"หายุนฮยอง นัดไว้ช่วงบ่าย" ร่างสูงตอบเสียงเรียบก่อนจะหยิบบุหรี่สูบเข้าปอด
"อ่าห้ะ"
"มึงอ่ะ ไปไหนต่อ"
"ไม่รู้ว่ะ คงเข้าบริษัท"
"อือ ฝากบอกพ่อด้วย ช่วงเย็นกูค่อยเข้า"
"อ่ะได้.. ไอบ็อบ นั่นไง.." ฮงซอกชะงักครู่นึงก่อนจะยกนิ้วชี้บริเวณหลุมศพของกาอิน ชายร่างสูงในชุดดำข้างๆมีชายหนุ่มตัวเล็กชุดขาวยืนแนบข้าง คิมจีวอนมองการกระทำของคนทั้งสองก่อนจะขบสันกรามจนเกิดรอยนูนขึ้น เขาสูบสารนิโคตินเต็มปอดก่อนจะผ่อนมันออกมาแรงๆ มือหนาปาบุหรี่เมื่อครู่ทิ้ง ขายาวๆ เหยียบขยี้จนไม่เหลือชิ้นดี
จีวอนมองตามร่างสูงในชุดสีดำเขาวางช่อดอกกุหลาบสีขาวซึ่งเป็นดอกที่หญิงสาวชอบลงช้าๆ ก่อนจะหยิบกล่องข้าวสีชมพูวางลงพร้อมรินน้ำให้ เขาอยู่ไกลเกินกว่าจะเห็นใบหน้าของคนสองคนนั้นชัด
แต่เขามั่นใจร้อยเปอร์เซ็นว่านั่นล่ะ คือคนที่ทำให้กาอินต้องตาย!
"มาแล้วหรอ" ยุนฮยองกระโดดเย๋งๆออกจากตัวบ้าน เสียงใสทักทายพร้อมรอยยิ้มที่แสนน่ารัก คิมจีวอนในชุดสีดำสวมแว่นกรอบหนาพยักหน้าเบาๆ แล้วเผยยิ้มบางๆ
ร่างเล็กมองสำรวจพลางขมวดคิ้วสงสัยเมื่อด้านหลังบ็อบบี้มีรถเก๋งสีดำจอดอยู่ "เอ๋ วันนี้บ็อบบี้ขับรถมาด้วยหรอ" ยุนฮยองเอ่ยถามก่อนจะหยิบรองเท้าผ้าใบสีขาวสวมใส่
"ใช่ครับ วันนี้ผมจะพายุนฮยองไปขับรถเล่น"
"จริงนะ" คนตัวเล็กยิ้มกว้าง
"จริงครับ ขึ้นรถกันนะ" บ็อบบี้เปิดประตูให้ร่างเล็กก่อนจะผายมือเชื้อเชิญ ยุนฮยองที่ยิ้มกว้างอยู่แล้วก็ยิ่งยิ้มกว้างเข้าไปใหญ่ เขาหัวเราะให้กับท่าทีของบ็อบบี้ ไม่ว่าจะกี่ครั้งต่อกี่ครั้งบ็อบบี้คนนี้ก็ยังคงทำให้เขามีความสุขเสมอ
"เราจะไปไหนหรอ"
"ยุนฮยองอยากไปไหนล่ะครับ" ร่างสูงย้อนถาม ยุนฮยองขมวดคิ้วใช้ความคิดก่อนจะดีดนิ้วดังเปร๊าะแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสดใส "ใกล้วันเกิดดงฮยอกแล้ว ยุนอยากไปซื้อของขวัญ" เขาพึ่งนึกได้เมื่อเช้าว่าวันพุธที่ใกล้จะถึงนี้เป็นวันเกิดของรุ่นน้องตัวเล็ก จึงตั้งใจว่าจะหาซื้อของขวัญไปให้
"นั้นผมจะพายุนฮยองไปทานข้าวที่ห้าง แวะซื้อของขวัญ พอตกเย็นก็ไปขับรถเล่นกันดีไหมครับ" เสียงทุ้มเอ่ยนุ่มนวลแล้วหันมายิ้มให้คนตัวเล็กข้างๆก่อนจะหันไปสนใจปลายทางข้างหน้าต่อ
"อื้อ" ยุนฮยองยิ้มตอบ
No matter what happens
ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้น
Even when discusse on me now
หรือแม้ตอนนี้เราจะทะเลาะกัน
I promise you
ฉันสัญญา
That I`m never let you go
ว่าฉันจะไม่ปล่อยคุณไป
You ?? ??? ? ?? ??? ??
You (คุณ)เมื่อไหร่ก็ตามที่ฉันล้มลง
?? ???? ? ??? ? ??? ?
เธอจะจับฉันไว้ไม่ว่าจะกี่ครั้ง ด้วยสายตาที่หนักแน่นนั้น
And You ? ?? ?? ? ??? ?? ???
And You (และเธอ)ผ่านช่วงเวลาที่ยากลำบากพวกนั้น ได้จนถึงตอนจบ
? ???? ?? ? ? ? ?? ????
จับมือฉันไว้ จนกว่าโลกนี้จะสลายไป
ยุนฮยองรอบมองร่างสูงข้างๆที่ฮัมเพลงตามวิทยุที่ยังคงเล่นเพลงอย่างต่อเนื่อง สายตากลมมองใบหน้าของชายข้างๆก่อนจะอมยิ้ม
? ?? ?????? ?? ?? ??? ????
รักของเราค่อยๆเปลี่ยนไปทีละนิด เหมือนกับคนอื่นๆมากมาย
??? ?? ?? ???
แต่ ขอร้องว่าอย่าเศร้าเลย
?? ?? ???? ??? ?? ? ??
ถึงอย่างนั้นฉันหวังว่าฉันจะเป็นคนที่เธอไว้ใจเหมือนเพื่อนสนิท
?? ? ??
และเธอสามารถพึงพาได้
I promise you that I`m be right here baby
ฉันสัญญา ว่าฉันจะอยู่ที่นี้
เสียงเพลงยังคงดำเนินต่อพร้อมกับสายตากลมที่จ้องมองคนข้างกายอยู่เป็นระยะ ยุนฮยองคิดย้อนกลับไปในวันที่เขาเจอบ็อบบี้ครั้งแรก จนถึงตอนนี้ ทุกอย่างมันเปลี่ยนไปหมด ความสุขที่เกิดขึ้นทีล่ะน้อยๆ พร้อมกับความรู้สึกดีที่เริ่มก่อตัวขึ้น
จนตอนนี้มันเกินแล้วล่ะ..
กับคำว่า รู้สึกดี
??? ?? ?? ? ? ? ??? ?? ???
เมื่อค่ำคืนที่รู้สึกเหงามาถึง ฉันค่อยๆหลับตาลงเบาๆ
??? ??? ? ?? ? ??? ??? ??
และรู้สึกได้ถึงลมหายใจของเธอ แค่นี้ฉันก็ไม่กลัวอะไรแล้ว
? ?? ? ?? ??? ??? ??? ? ??
ไม่มีใครในโลกนี้ที่สามารถแทนที่เธอได้อีกแล้ว
You are the only one in I`ll be there for you baby
ฉันจะอยู่เพื่อเธอ แค่เพียงคนเดียว
"ยุนชอบเพลงนี้จัง" คนตัวเล็กเอ่ยบอก พลางฮัมเพลงตามจังหวะไปเรื่อยๆ
"เหมือนผมเลยครับ…"
You and I together it`s just feels alright
???? ?? never ? ?? ?? ?? ? ?? ???
เราไม่เคยแยกกัน (never) แม้ว่าใครจะทำอะไร ฉันจะปกป้องเธอเอง
You and I together ? ? ?? ?? ?
You and I together อย่าปล่อยมือฉัน
???? ?? never ?? ? ??? ?? ? ????
แม้ว่าฉันจะบอกลาเธอ (never) แต่สำหรับฉัน ในโลกนี้ก็มีแค่เธอเท่านั้น
just you and I Forever and ever..
แค่เธอกับฉันตลอดไป และ ตลอดไป..
เพลงหยุดลงพร้อมสัมผัสที่อบอุ่นบนมือเล็ก ยุนฮยองมองมือหนาก่อนจะช้อนสายตามองหน้าคนข้างกาย รอยยิ้มของบ็อบบี้ทำให้ยุนฮยองยิ้มตาม ใบหน้าเล็กขึ้นสีทีละนิดอย่างห้ามไม่ได้ ความอบอุ่นแบบนี้มันหาที่ไหนไม่ได้อีกแล้ว
นอกจากคนคนนี้ บ็อบบี้เป็นคนเดียวที่ทำให้เขารู้สึกอบอุ่น เหมือนอยู่ด้วยแล้วรู้สึกปลอดภัย รู้สึกมีความสุข รู้สึกดีทุกอย่าง ทั้งๆที่เขาแทบไม่ทำอะไรให้เลยด้วยซ้ำ
ไม่เข้าใจเหมือนกันว่า รอยยิ้ม ท่าทาง คำพูดคำจา การกระทำต่างๆ มันจะทำให้เขารู้สึกดีมากถึงขนาดนี้
ชอบ..
ชอบจนถอนตัวไม่ได้อีกแล้ว
"เอามือออกไปได้แล้ว เดี๋ยวรถก็ชนหรอก" ร่างเล็กทำหน้าดุพลางยิ้มขำ ซงยุนฮยองพึ่งจะได้รับรู้วันนี้ว่าการนั่งรถฟังเพลงเฉยๆโดยที่ไม่ได้ทำอะไร มันจะมีความสุขได้มากถึงขนาดนี้
"ฮ่ะ ครับๆ"
หรือเพราะคนตรงนี้
คือคิมจีวอน..
คนตัวเล็กยิ้มกับตัวเอง เขาเข้าใจแล้วล่ะ ว่าทำไมคนนับล้านถึงโหยหาความรักกันมากขนาดนี้
"ถึงแล้วครับ" ซงยุงฮยองสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะหันซ้ายหันขวามองรอบตัว นี่เขานึกอะไรเพลินนานขนาดไหน ทำไมถึงไม่รู้ตัวเลยว่าถึงแล้ว "เป็นอะไรหรือเปล่าครับ" บ็อบบี้ถาม เมื่อเห็นท่าทีแปลกๆของคนข้างๆ ยุนฮยองไม่ตอบเขาเพียงยิ้มกลับไปแล้วเปิดประตูลงจากรถ
ร่างสูงพายุนฮยองเดินเลือกร้านอาหารโดยตามใจคนตัวเล็ก ยุนฮยองเลือกทานอาหารญี่ปุ่นเนื่องจากเป็นของชอบ เขาสั่งเบนโตะมาคนละเซ็ต ตบท้ายด้วยไอศรีมชาเขียว "ให้ยุนเลี้ยงนะ บ็อบบี้เลี้ยงยุนทุกครั้งเลย" ยุนฮยองเบะปาก เมื่อร่างสูงยืนกรานว่าจะเลี้ยง
"ผมเป็นคนชวนยุนฮยองมาก็ต้องเป็นคนเลี้ยงสิครับ" คิมจีวอนวางเงินสดจำนวนนึงก่อนจะจูงมือคนตัวเล็กให้เดินออกมาโดยที่ไม่รอรับตังค์ทอน ยุนฮยองหน้าเง้างอไม่พอใจ ที่จีวอนเอ่ยปากเลี้ยงรอบที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ ตั้งแต่รู้จักกันมาไม่ว่าจะอะไร นิดหน่อยร่างสูงก็จะคอยจ่ายให้ ซื้อให้ตลอด แม้แต่ข้าวกลางวันที่โรงเรียนคิมจีวอนก็ออกให้
"…."
"ยุนฮยองอ่า อย่างอลผมสิครับ"
"คราวหน้าให้ยุนเลี้ยงบ้างนะ" ยุนฮยองเงยหน้ามองพลางทำสีหน้าอ้อน "นะ นะบ็อบบี้นะ" ร่างสูงทำท่าคิดก่อนจะใช้นิ้วดันกรอบแว่นตา แล้วเผยยิ้มออกมา "ผมกินจุนะครับ"
"ไม่เป็นไรน่ะ"
"นั้นคราวหน้า เราไปกินสเต๊กกันนะครับ"
"อื้อ!" ยุนฮยองยิ้มกว้าง เขากำชับนิ้วทั้งห้าให้มั่นคงก่อนจะพากันเดินไปร้านนู้นทีร้านนี้ที
"คิดหรือยังครับว่าจะซื้ออะไรให้ดงฮยอก" บ็อบบี้ถาม เมื่อเห็นว่าคนตัวเล็กเดินเช้าร้านนี้ร้านนู้น แต่ก็ไม่ได้อะไรออกมาสักอย่าง "ยุนว่าจะซื้อเสื้อยืดสวยๆให้ เห็นดงฮยอกบ่นว่าเสื้อแบรนที่เขาชอบมันลดแต่ไม่มีโอกาสได้ไปซื้อสักทีน่ะ" คนตัวเล็กยิ้มตอบก่อนจะฉุดมือหนาให้เดินตาม
"อ๋อครับ" ร่างสูงพยักหน้าเข้าใจ เขาสองคนมาหยุดอยู่ที่ร้านเสื้อร้านใหญ่แบรนดังที่วัยรุ่นนิยม ยุนฮยองผละออกจากบ็อบบี้ก่อนจะเดินเจ้าอ้าวไปเลือกซื้อเสื้อในซุ้มลดราคา
"ตัวนี้ ตัวนี้ อ้ะตัวนี่ก็เท่อ่ะ ตัวนี้ด้วยดีกว่า มีไซต์ไรบ้างเนี่ย โอ้ะ สีฟ้า ชอบๆๆ สีน้ำเงินก็สวย แต่ตัวเล็กอ่ะ" ยุนฮยองพออกพอใจกับเสื้อแบรนดังเขาหยิบสีนู้นทีสีนี้ที ตัวเล็กบ้างตัวใหญ่บ้าง จนร่างสูงที่ยืนมองต้องยิ้มตาม
"บ็อบบี้ชอบสีอะไรหรอ" ยุนฮยองหันมาถาม คนตัวเล็กหอบเสื้อผ้าเยอะแยะจนคิมจีวอนส่ายหน้าแล้วเดินเข้ามาช่วยถือ "ดำครับ" ร่างสูงตอบเสียงเรียบ
"อ่านั่นสิ วันนี้นายใส่สีดำทั้งตัวเลยคงชอบสินะ"
คิมจีวอนชะงักครู่นึง เขาหลุบสายตาลงต่ำก่อนจะช้อนสายตาแล้วตีสีหน้าเรียบเฉย"….อ่าใช่ครับ…แล้วยุนฮยองล่ะครับชอบสีอะไร"
"ขาวอ่ะ ฉันชอบสีขาว" ยุนฮยองตอบ มือเล็กหยิบเสื้อลายเดียวกันที่มีสีขาวกับดำ ไซต์เล็กกับไซต์ใหญ่ขึ้นมาก่อนจะวางลงบนตะกร้า เขาหันไปหยิบเสื้อสีน้ำเงินกับสีกรมคนละลายแล้ววางไว้ในตะกร้าเช่นกัน "สองตัวนี้ของดงฮยอกส่วน…ตัวนี้ให้จินละกัน" มือเล็กหยิบสีเขียวอ่อนขึ้นพิจารณาแล้ววางลงในตะกร้าอีกครั้ง
"อันนี้แยกถุงนะครับ" ยุนฮยองเอ่ยบอกพนักงานก่อนจะก้มลงหยิบกระเป๋าสตางค์จ่ายเงิน
"อันนี้ของบ็อบบี้"
"หืม.. ของผม" คนตัวสูงชี้เข้าที่ตัวเอง ยุนฮยองยิ้มแล้วพยักหน้าก่อนจะส่งถุงให้ บ็อบบี้รับมาพิจารณาด้วยท่าทีงงๆ "ยุนซื้อให้เปิดดูสิ" ร่างเล็กย้ำอีกครั้ง คนตัวสูงกล่าวขอบคุณก่อนจะค่อยๆแง้มถุงออก
บ็อบบี้มองเสื้อ เสื้อสีดำไซต์ใหญ่ ลายโลโก้ของทางร้าน จำได้ว่าตอนเข้าร้าน เขาบอกว่ามันสวยดีไม่คิดว่ายุนฮยองจะได้ยินและซื้อมันมาให้เขา
"นี่แน่ะคิกคิก" ยุนฮยองหยิบเสื้อสีขาวตัวเล็กลายเดียวกันกับสีดำเมื่อคู่ขึ้นมาก่อนจะยิ้มแล้วหัวเราะ
"เหมือนกันเลยครับ"
"นั่นสิ เหมือนกันเลยน้า~" คนตัวเล็กพูดกลั้วขำ พลางทำสีหน้าท่าทางทะเล้นจนร่างสูงตรงข้ามหลุดหัวเราะ "เสื้อคู่ไง เสื้อคู่ คิกคิก" ยุนฮยองทำท่าเขินอาย มุดหน้าลงกับเสื้อแล้วบิดไปบิดมา ส่วนร่างสูงตรงข้ามหัวเราะก่อนจะเก็บเสื้อลงในถุงดังเดิมแล้วคว้ามือเล็กเดินต่อ
"ไปกันเถอะครับ"
ตลอดเวลาเกือบสี่ชั่วโมงในการเดินห้าง ซงยุนฮยองและคิมจีวอนเดินเข้าร้านนู้นร้านนี้ ผลัดกันซื้อนู้นซื้อนี้ให้จนเต็มไม่เต็มมือ ยุนฮยองได้ตุ๊กตาตัวใหญ่มาตัวนึง หนังสือเล่มนึง และเสื้ออีกตัวนึง โดยที่บ็อบบี้เป็นคนซื้อให้ทั้งหมด ส่วนร่างสูงก็ได้ตุ๊กตาเหมือนของยุนฮยองแต่ตัวเล็กกว่า ได้กางเกง และหมวก ยุนฮยองก็เป็นคนซื้อให้เช่นกัน
สายลมเย็นๆในเวลากลางคืนพัดผ่านร่างกายชายหนุ่มทั้งสองเป็นระยะ คิมจีวอนและซงยุนฮยองเดินทอดน่องตามทางที่มีแสงไฟสีส้มเป็นตัวนำ มือหนายังคงเกาะกุมมือเล็กไว้อย่างแนบแน่น ตลอดทางคนตัวเล็กลอบมองเสี้ยวหน้าคมผ่านแว่นกรอบหนา ที่ยังคงสนใจถนนและเบื้องหน้า
สีหน้าของร่างสูงแปลกตาไปกว่าทุกครั้ง ใบหน้าหล่อคมดูเรียบเฉยจนคาดเดาความคิดไม่ออก ขนาดเรียกชื่อแล้วยังไม่ได้ยินเลยด้วยซ้ำ
"แอบมองผมอีกแล้วนะครับ" คนตัวสูงพูดเบาๆ โดยที่สายตายังมองทอดไปยังข้างหน้า ซงยุนฮยองสะดุ้งเล็กน้อยก่อนจะเกาท้ายทอยแก้เก้อแล้วยิ้มแหะๆ
"..เอ่อ บ็อบบี้เป็นอะไรหรือเปล่า" ตัดสินใจเอ่ยถามออกไปเบาๆ เมื่อคนข้างกายยังคงทำหน้าที่ส่งสายตามองไปยังเบื้องหน้า
"หืม ครับ..ผมหรอ"
"อือ ดู…แปลกๆไปนะ"
"ไม่นี่ครับ ผมแค่คิดอะไรเพลินๆ" คนถูกถามตอบเบาๆ
"คิดอะไรหรอ มันเครียดขนาดนั้นเลยหรือไง ยุนเห็นบ็อบบี้ทำหน้านิ่ง..เรียกแล้วก็ไม่ได้ยิน" ยุนฮยองพูดตามความจริง สีหน้าเรียบเฉยพร้อมนัยต์ตาที่ดูเหมือนคิดะไรอยู่ตลอดเวลามันทำให้เขารู้สึกว่าบ็อบบี้แปลกไปกว่าทุกครั้ง ไม่เหมือนผู้ชายซื่อๆที่เขารู้จัก
คิมจีวอนเพียงแค่ยิ้มบางๆ แทนคำตอบ เขาสองคนหย่อนตัวนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ริมข้างทาง ความเงียบเริ่มปกคลุมชายหนุ่มทั้งสอง คิมจีวอนเอาแต่ทำหน้านิ่งมองปลายทางข้างหน้า ส่วนยุนฮยองได้แต่แอบถอนหายใจเบาๆ และพยายามปัดความคิดต่างๆที่แล่นเข้ามายังในสมอง
"ผมแค่คิดถึงน้องสาวน่ะครับ" บ็อบบี้พูดขึ้นหลังจากเงียบอยู่สักพัก
"หืม บ็อบบี้มีน้องสาวด้วยหรอ"
"…อ่า ใช่ครับ เธอน่ารักมาก เป็นผู้หญิงตัวเล็กที่สดใส เธอเป็นคนมองโลกในแง่ดี กินเก่งด้วยครับ" ร่างสูงพูดเสียงเรียบ ใบหน้าคมยังคงจดจ้องที่ปลายทางข้างหน้า มีบางครั้งที่เผลอยิ้มออกมาน้อยๆเมื่อพูดถึงน้องสาวแต่ก็เพียงแค่แว๊บเดียวก็กลับมามีสีหน้าเหมือนตอนแรก
"งั้นหรอ นายคงรักน้องสาวนายมากเลยสิ …ยุนไม่มีน้องสาว มีแต่พี่ชาย"
"ใช่ครับ ผมรักน้องมาก…" คิมจีวอนเงยหน้ามองคนตัวเล็กพลางยิ้มบางๆ "…อ่าครับ ว่าแต่พี่ยุนฮยองชื่ออะไรหรอครับ"
"ซงมินโฮ"
"…."
"เฮียเป็นคนขี้บ่นแต่ถึงยังไงก็เป็นคนดี เฮียอบอุ่น และดูแลยุนดีมาก ไว้ว่างๆจะพาไปรู้จักนะ" ยุนฮยองพูดถึงพี่ชายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ซงมินโฮเป็นพี่ชายที่ดูภายนอกอาจไม่ได้เรื่อง ขี้บ่นขี้จู้จี้ แต่ถึงกระนั้นก็มีแต่พี่ชายคนนี้นี่แหละที่คอยเป็นห่วง หวง และดูแลเขามาอย่างดี
"….อ่าครับ ผมก็อยากรู้จักเหมือนกัน" น้ำเสียงเย็นยะเยือกถูกเปล่งออกมาเบาๆ อย่างไม่ต้องการให้คนข้างๆรับรู้ คิมจีวอนปรับสีหน้าให้เป็นปกติก่อนจะฉุดมือคนตัวเล็กให้เดินต่อ "ไปรับลมกันเถอะครับ"
"อื้อ"
เช้าวันนี้เป็นวันที่ซงยุนอยองรู้สึกขี้เกียจที่สุดเลยก็ว่าได้ คนตัวเล็กใช้เวลาเกือบครึ่งค่อนวันในการนอนอุดอู้อยู่ใต้ผ้าห่มผืนหนา วันนี้ข้างนอกฝนตก อากาศดีมากจนไม่อยากทำอะไร เมื่อคืนกว่าจะกลับมาก็ดึก เผลอน้ำลายยืดใส่รถบ็อบบี้ดให้อายเล่นอีก โอ้ย!
"เห้ย! จะนอนอะไรนักหนา ลุกมากินข้าว!" เสียงตะโกนพร้อมเสียงเคาะประตูดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง คนตัวเล็กยกมือปิดปากหาวก่อนจะเบ้หน้าแล้วพยายามหยัดตัวลุกจากที่นอน
"ยุนฮยอง!! เห้ย!" ซงมินโฮตะโกนอย่างหัวเสีย เมื่อคืนก็ยังไม่ทันได้ถามไถ่ว่าไปไหนกับใครมาถึงกลับบ้านดึกซะขนาดนั้นก็หอบข้าวหอบของเดินหาววอดๆเข้าห้องล็อกกรอนสะงั้น แถมไม่ยอมโทรมาบอกด้วยนะ หงุดหงิดที่สุดก็โทรไปแล้วปิดเครื่องนี่แหล่ะ!
"เฮียจะตะโกนอะไรนักหนา ได้ยินตั้งแต่คำแรกละ" คนตัวเล็กมุ่ยหน้าใส่พี่ชายก่อนจะเดินผ่านไปยังห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน
"แล้วทำไมไม่ลุกล่ะเห้ย! ให้ตะโกนเจ็บคออยู่นั่นแหละ" คนเป็นพี่ตะโกนตามหลังแล้วเดินนำไปยังห้องครัว ซงมินโฮจัดการวางอาหารเช้าที่ตั้งใจทำไว้บนโต๊ะอาหาร ก่อนจะเดินไปหยิบน้ำส้มคั้นในตู้เย็นเทใส่แก้วสองแก้วแล้วนำมาวางไว้ข้างๆจานอาหาร
รอสักพักร่างเล็กในชุดนอนก็เดินหาววอดมานั่งจุ้มปุ๊กอยู่ข้างๆ มือเล็กหยิบซ่อมจิ้มลงไปที่ไส้กรอกแล้วยัดเข้าปาก "เอียอองอะไอ" (เฮียมองทำไม) เงยหน้าขึ้นมองคนตรงข้ามที่ทำหน้าขรึมจ้องมาอย่างไม่ลดละ
"เมื่อวานไปไหนมาทั้งวัน" มินโฮใช้ซ่อมชี้หน้าน้องชาย ก่อนจะจิ้มที่ไส้กรอกแล้วกัดเข้าปาก
"เอื่ออืนอ่อ" (เมื่อคืนอ่อ)
"เคี้ยวให้เสร็จก่อนค่อยตอบดิ!" ผลักหัวเล็กเบาๆด้วยความหมันไส้ ยุนฮยองย่นจมูกใส่แล้วกลืนไส้กรอกลงคอก่อนจะขยับปากพูด
"เดท"
"กับ"
"เพื่อน"
"เพื่อนหรือแฟน"
"รุ่นน้อง"
"ตกลงรุ่นน้อง เพื่อน หรือแฟน"
"รุ่นน้องอ่ะ"
"แล้วทำไมกลับดึก"
"ก็ไปหลายที่ ห้าง ไปขี่รถเล่น"
"แล้วทำไมไม่โทรมาบอก"
"ก็กะจะบอกเฮียตอนเช้า แต่เฮียหายไปไหนอ่ะ ตื่นมาก็ไม่เจอ พอออกมาก็ว่าจะโทรบอกแต่แบตหมดอ่ะ"
"กลับสะดึก"
"ขอโทษได้ป่ะล่ะ"
"ดูแลตัวเองด้วยนะยุน พี่เป็นห่วง" ซงมินโฮพูดด้วยน้ำเสียงนิ่งๆที่แฝงไปด้วยความเป็นห่วง ยุนฮยองพยักหน้ารับรู้ "รู้แล้วครับบบบ ยุนรู้ แต่ยุนโตแล้วนะ ยุนดูแลตัวเองได้" เขารู้ว่ามินโฮเป็นห่วงเขามาก แต่เห้ย! ปีหน้าเขาจะขึ้นมหาลัยแล้วนะ โตแล้ว ทำอย่างกับเขาเป็นเด็กไปได้!
"ให้มันจริง"
"ไม่ต้องเป็นห่วงหน่า" ยุนฮยองตอบปัดๆก่อนจะสนใจอาหารเบื้องหน้าต่อ "และวันนี้เฮียไปไหนป่ะ" เอ่ยถามออกไปเบาๆ โดยที่สายตายังจับจ้องอยู่ที่ไส้กรอกห่อชีส ซงมินโฮส่ายหัวไปมา "ไม่อ่ะ แต่วันนี้แทฮยอนจะมาบ้าน เห็นมีงานอะไรสักอย่างจะมาให้พี่ช่วย"
"อ่าหรอ ก็ดี ยุนจะได้ไม่เหงา"
100per.
เรื่องของนังบิ จะค่อยๆคลายนะคะ
พล็อตหนังไทยค่ะ อาจเดากันออก หึหึหึหึหึ
อ่อ เพลง you & i - parkbom นะคะ
เราแทรกเพลงไม่เป็นคือแทรกละมันไม่เล่นอ่ะT T
.
bobby say : อย่าลืมเม้นและแท็ก #ฟิคลั่น ให้ผมนะครับ แล้วผมจะรอ.../น้ำเสียงเย็นยะเยือก
ความคิดเห็น