คืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด
คุณแน่ใจว่าต้องการคืนค่าการตั้งค่าทั้งหมด ?
ลำดับตอนที่ #4 : .third
-- yunheong part --
วันนี้เป็นวันเสาร์ยุนตั้งใจตื่นแต่เช้ามาเตรียมอาหารสำหรับมื้อเที่ยงของวันนี้ เมื่อคืนฮันบินโทรมาหายุนบอกว่าบ็อบบี้และจุนฮเวจะมาทำรายงานที่บ้าน ฮันบินบอกให้ชวนจินและทำอาหารพร้อมซื้อขนมไปให้ด้วย ยุนเลยเลือกทำคิมบับ ทอดไส้กรอก ที่จริงยุนก็อยากทำอะไรที่มันดีกว่านี้นะ แต่ยุนทำไม่เป็น
นี่ขนาดทอดไส้กรอกยังไหม้เลย.. ;_;
"หืม นี่วันดีคืนดีอะไรน้องชายของเฮียถึงเสด็จเข้าครัวได้ครับ" ปากเสียแต่เช้าเลยนะ ซงมินโฮ! กรอกตาบนไปมาอย่างเนือยๆ พร้อมทำหูทวนลมไม่พูดอะไร คนยิ่งหงุดหงิดกับไส้กรอกนี่อยู่!
"โอโหหห ไส้กรอกนั่นสาบานว่ายังมีชีวิตอยู่ ทำไมรู้สึกเหมือนมันตายแล้ว" คนตัวดำเดินอ้อมมาข้างหลังก่อนจะใช้ซ่อมจิ้มไส้กรอกห้าหกชิ้นที่วางเรียงอยู่ในกล่องอาหาร พลางพ่นคำที่ฟังแล้วอยากจะเอาซ่อมจิ้มปาก!
"หุบปากไปเลยเฮีย!" ถลึงตาใส่พี่ชายตัวดีแล้วค่อยๆเลื่อนสายตามองไส้กรอกในกล่องสีชมพู ก็จริงๆอย่างที่เฮียพูดอ่ะ ตอนทอดก็สีชมพูนะทำไมทอดไปทอดมาสีดำวะ T T
"เฮียลองชิมดิ้มันอาจจะกรอบนอกนุ่มในก็ได้นะ" จิ้มไส้กรอกเจ้าปัญหาพร้อมพยายามยัดใส่ปากพี่ชาย ซงมินโฮส่ายหน้าไปมาพลางทำหน้ายี๋อย่างกะจิ้มขี้ให้กิน
โอเวอร์ไปละแหม
"ไม่เอาอ่ะ นี่ยุนเชื่อเฮียนะขนาดเอาให้หมาข้างถนนที่มันหิวโซกิน มันยังส่ายหัวเลย" คนตัวดำว่าพร้อมกับทำมือชิ่วๆไล่ไส้กรอกในมือก่อนจะเดินอ้อมไปที่ตู้เย็น โอโห ดูไอพี่ชายตัวดีเปรียบเทียบดิสะเห็นภาพเลย
"ทำไงดีง่า บ็อบบี้ต้องไม่ชอบแน่เลย" บ่นพึมพัมมองไส้กรอกในมือพร้อมทำหน้าเง้างอ อุตส่าห์ตั้งใจตื่นแต่เช้าขี่จักรยานไปจ่ายตลาด ตอนแรกก็วางเมนูอยากทำข้าวผัดก็ทำไม่ได้ ทิ้งข้าวไปตั้งเยอะ! คิดว่าจะทำแซนวิสใส่ชีสใส่ไข่ดาวใส่ผักแบบในรายการรีวิวอาหารก็ทำไม่ได้! ตัดขนมปังไม่เท่ากัน ทอดไข่ดาวก็ไหม้ ผักมีหนอน งือออ T T
ผลสรุปก็เหลือเมนูสุดท้ายคิมบับกับไส้กรอก ในเน็ตเขาแนะนำมาบอกง่ายสุดแล้ว ไหนง่าย? ดำเป็นตอตะโกเลยง่ะ
"บ็อบบี้? ใคร?" พี่มินโฮยืนพิงตู้เย็นดูดนมกล่องพร้อมเลิกคิ้วถาม
"คนที่ยุนชอบอ่ะ"
"ชอบ? ยุนเนี่ยนะ คนไหนทำไมไม่เล่าให้ฟังเลย"
"เพื่อนฮันบิน เขาพึ่งย้ายมาอ่ะ น่ารักดี"
"หรอ แล้วพี่ท็อปพี่ที่คณะพี่อ่ะไม่สนใจอ่อ พี่เขาถามหายุนหลายรอบละ"
"ไม่อ่ะยุนไม่ชอบ นี่เฮียช่วยทำคิมบับหน่อยสิ้" พูดตอบพร้อมเปลี่ยนเรื่องทันที ไม่อยากจะพูดต่อ! บอกเลยว่าไม่ชอบพี่ท็อปอย่างแรง หยิบสาหร่ายสีเหลี่ยมวางไว้บนไม้ที่ใช้สำหรับทำคิมบับก่อนจะตักข้าวโปะๆลงไปให้เต็ม แล้วหยิบเครื่องที่หั่นไว้แล้วเป็นเส้นๆวางลงไปให้เรียบร้อย
"มานี่เดี๋ยวเฮียม้วนให้" พี่มินโฮค่อยๆม้วนอย่างใจเย็น ม้วนทับกันไปทับกันมาไม่นานมันก็เป็นม้วนกลมๆ ร่างเล็กปรบมือดีใจพร้อมหยิบมีดออกมาค่อยๆหั่น อย่างระมัดระวัง "ยุน ขนมเค้กในตู้พี่ขอชิ้นนึงดิ"
"อือๆ ชิ้นนั้นกินได้แต่ชิ้นนั้นห้ามกินยุนจะเอาไป..ชึก โอ๊ยยยยย!!" หันไปสั่งคนเป็นพี่ที่ขอกินขนมเค้กโดยไม่ได้ทันระวัง ยุนฮยองรีบชักมือออกอย่างไว มองดูนิ้วตัวเองที่เลือกสีแดงสดไหลทั่วนิ้ว พี่มินโฮรีบวางเค้กพร้อมตรงรี่ลากยุนไปล้างน้ำเปล่า ปากดำๆบ่นอุบอิบว่าไม่ระวังเลยๆเป็นสิบรอบ
ก็ใครล่ะที่ทำให้ยุนเป็นงี้!
คนตัวดำออกคำสั่งให้นั่งรอพร้อมหายไปกลับมาพร้อม กล่องพยาบาลมือหนาหยิบแอลกอฮอลชุบสำลีค่อยๆล้างแผลให้ ทั้งเจ็บทั้งแสบ ปล่อยให้คนเป็นพี่นั่งทำแผลไม่ถึงสองนาทีพลาสเตอร์สีแดงก็แปะลงมาที่นิ้ว
"เสร็จละ ทีหลังก็ระวังๆ ไปอาบน้ำป่ะ ไปเที่ยงไม่ใช่หรือไง ที่เหลือเฮียทำต่อเอง" ร่างสูงออกคำสั่ง ยุนฮยองทำปากมุบมิบล้อเลียนก่อนจะพาร่างตัวเองไปอาบน้ำล้างตัวให้เรียบร้อย
-- end yunheong part --
"จินอยู่ไหนแล้วว"
[กำลังเดินเข้าไป รอแปปนะ]
"โอเค" ยุนฮยองเก็บเครื่องมือสื่อสารลงในกระเป๋ากางเกง ก้มมองกล่องอาหารแล้วก็ต้องยกยิ้มภูมิใจให้กับอาหารที่ตัวเองจัดเตรียม ทั้งคิมบับ(เฮียทำ) ไส้กรอก(เฮียทอดให้ใหม่) แซนวิส(เฮียจัดการใหม่ทุกอย่าง) ขนมเค้ก(ซื้อ) น้ำส้ม(ซื้อ)
ภูมิใจ-..-
ยุนฮยองนั่งรออยู่หน้าบ้านไม่ถึงห้านาที ร่างของเพื่อนสนิทที่แสนคุ้นเคยก็เดินมาถึง ทั้งสองเดินคุยเดินเล่นกันไปเรื่อยๆระหว่างทางเดินไปบ้านฮันบิน จินฮวานบ่นตลอดทางว่าไม่อยากมา ไม่อยากเจอ เบื่อขี้หน้าฮันบิน บ่นแบบนี้จนยุนฮยองแทบจะจำได้ขึ้นใจ ใช้เวลาไม่ถึงสิบห้านาทีก็มาถึงเนื่องจากบ้านของฮันบินและยุนฮยองไม่ได้ไกลจากกันมากเลย
ยุนฮยองและจินฮวานถอดรองเท้าไว้ที่หน้าบ้าน ก้มมองรองเท้าผู้ชายไซต์ใหญ่ที่ถอดอยู่ รองเท้าแตะสีดำอันนี้ของฮันบิน สีแดงกับสีน้ำเงินนี่คงเป็นของบ็อบบี้และจุนฮเว ยุนฮยองค่อยๆแง้มประตูออก ร่างบางของทั้งสองเดินไปยังห้องรับแขก ฮันบินเอ่ยทักทายจินฮวานเสียงใสแต่คนถูกทักทำเมินเดินไปนั่งข้างจุนฮเวที่นั่งเขียนอะไรสักอย่างอยู่
ยุนฮยองเลื่อนสายตามองผู้ชายใส่แว่นหนาๆที่ใส่เสื้อกล้ามสีขาวกับกางเกงบาสสีแดง ในหูสวมหูฟังกำลังนั่งเขียนอะไรสักอย่างโดยที่ไม่ได้รับรู้เลยว่าเขามาแล้ว
ชิ
ยุนฮยองวางสัมพาระลงบนโต๊ะอาหารในห้องครัวก่อนจะค่อยย่องๆไปข้างๆพร้อมหย่อยตัวลงนั่ง บ็อบบี้ดูสะดุ้งเล็กน้อยมือหนาละจากการเขียนมาถอดหูฟังออกพร้อมหันหน้ามายิ้มหวานๆให้ยุนฮยองละลายเล่น เสื้อกล้ามสีขาวบางๆทำไมอยู่กับบ็อบบี้ถึงได้รู้สึกว่ามันเซ็กซี่ขึ้นมาทันตาเห็น
"มาแล้วหรอครับ" บ็อบบี้เอ่ยทักทาย ใบหน้าคมยังคงยกยิ้มอยู่อย่างนั้น ยุนฮยองไม่ตอบโดยทันทีเขาลุกเดินออกไปหยิบขวดน้ำส้ม เทใส่แก้วแล้วมายื่นให้บ็อบบี้
"อือมาแล้วพึ่งเห็นหรือไง" คำพูดที่เหมือนดูน้อยใจแต่จริงๆแล้วไม่เลย ยุนฮยองแค่อยากจะแกล้งบ็อบบี้เล่นเท่านั้นเอง บ็อบบี้รับน้ำส้มขึ้นดื่มอย่างงงๆ งงที่การกระทำของร่างบางที่ค่อนข้างสวนทาง
คำพูดดูน้อยใจแต่ไหงรินน้ำส้มมาให้เขากินเฉย
"ขอโทษครับ คือผม.."
"ชั่งเถอะ" คนตัวเล็กพูดตัดทั้งๆที่บ้อบบี้ยังพูดไม่จบ
"ยุนฮยองครับ ขอโทษนะครับ" คนใส่แว่นหนาช้อนสายตามองคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ข้างๆ ใบหน้าคมดูสลดลงเล็กน้อย ก็ไม่รู้ว่าทำไมเขาต้องขอโทษแต่ปากมันก็ดันขอโทษร่างเล็กนี้ไปสะแล้ว ยุนฮยองแอบยกยิ้มในใจ ทำหน้างี้แคร์เราแล้วใช้ม้าาาา
ร่างเล็กหัวเราะคิกคักพออกพอใจ ในหัวมโนไปไกลกว่าบ็อบบี้แคร์ตัวเอง จุนฮเวที่นั่งตรงข้ามมองเห็นเหตูการ์ณก็ต้องขมวดคิ้วไม่เข้าใจ ใครๆก็รู้ว่ายุนฮยองฮอตมากแค่ไหน แต่ทำไมถึงได้ดูสนอกสนใจเพื่อนใหม่ของเขาขนาดนั้น ถึงเขาจะได้ยินผ่านหูที่ดงฮยอกเล่าให้ฟัง แต่ก็ไม่คิดว่ายุนฮยองจะดูรุกหนักรุกแรงขนาดนี้
"พี่จิน มานั่งข้างผมสิไปนั่งข้างไอเน่มันทำไม" ฮันบินนั่งไม่พูดไม่จาสักพักในใจแอบน้อยใจที่พี่จินฮวานไม่สนใจตัวเอง แถมยังไปนั่งข้างจุนฮเวอีก แต่ถึงจะงอลหรือน้อยใจขนาดไหนจินฮวานก็ไม่สนใจเขาอยู่ดี จนต้องเอ่ยปากชวนคนตัวเล็กให้มานั่งด้วย
"ไม่อ่ะ นั่งนี่แหละดีแล้ว" ตอบไปโดยไม่คิดอะไร นั่งไหนก็เหมือนกันป่ะวะ แล้วทำไมกูต้องนั่งข้างเด็กกระโปกอย่างมึงด้วย ทำมือปัดๆพร้อมหันไปสนใจทีวีตรงหน้าต่อ
ฮันบินเห็นงั้นเลยไล่ให้จุนฮเวไปทำส่วนของเขา แล้วเขาจะทำส่วนของจุนฮเวแทน เด็กหัวแดงหย่อนตัวลงนั่งข้างๆร่างเล็ก จินฮวานจิ้ปากไม่พอใจก่อนจะรีบลุกขึ้นหนีแต่ก็โดนมือหนาฉุดรั้งไว้สะก่อน
"ไหนบอกนั่งนี่ดีแล้วไงครับ ทีนี้จะหนีผมไปไหนอีก" ฮันบินว่าพร้อมค่อยๆเลื่อนมือที่จับแขนไปประสานรวมกับนิ้วมือทั้งห้าของจินฮวาน คนถูกจับมือถลึงตาใส่มือเล็กพยายามแกะมือปลาหมึกนี่ออก ปากเล็กๆโวยวายลั่นไม่พออกพอใจที่ฮันบินแอบจับมือเขา ยุนฮยองหัวเราะดังลั่น พร้อมเอ่ยแซวจนเพื่อนสนิทต้องหันถลึงตาใส่อีกรอบ
"โอเคนั่งแล้วๆ ปล่อยได้ละ!" จินฮวานว่าน้ำเสียงไม่พอใจจนเห็นได้ชัด หย่อนตัวนั่งข้างๆอย่างเนือยๆ ไอเด็กนี่นะ! น่าโมโหจริงๆ!
"ปล่อยพี่ก็หนีผมไปอีกไม่เอาอ่ะ จับไว้แบบนี้แหละดีแล้ว อุ่นหัวใจดี" หยอดคำหวานๆไปหนึ่งทีใบหน้าเด็กหัวแดงยิ้มกว้างอย่างปิดไม่มิด ไม่รู้ว่าทำไมถึงหลงรักคนโหดๆแบบนี้ได้มากขนาดนี้ ทั้งๆที่พี่เขาไม่เคยสนใจผมเลย แต่ไม่เป็นไรไม่นานหรอก ผมจะทำให้พี่จินหลงรักผมจนหัวปักหัวปำเลย ฮึบบ
บ็อบบี้ จุนฮเวและฮันบินต่างช่วยกันทำงานส่วนของตัวเองอย่างขมักเขม้น รายงานนี้คะแนนค่อนข้างเยอะเขาทั้งสามต้องทำออกมาให้ดี มือฮันบินยังคงประสานกับจินฮวานไว้แน่น คนตัวเล็กหยุดต่อต้านแล้วปล่อยให้ฮันบินจับมือตัวเองไว้อย่างนั้นมืออีกข้างเท้าคางมองดูทีวีหัวเล็กเริ่มสัปผงกขึ้นลงไปมาเมื่อคืนจินฮวานนอนดึกเขาคิดเรื่องคอนเซปกีฬาสีปีนี้จนได้นอนแค่ไม่กี่ชั่วโมง
"นอนตักผมก็ได้นะ"เอ่ยปากบอกจินฮวานส่ายหัวพร้อมตะโกนใส่หน้าดังๆว่าไม่! ฮันบินไม่ได้ตอบโต้อะไรเขาหันไปสนใจกับงานต่อ จนรู้สึกถึงแรงอะไรสักอย่างที่เอนเอียงมาทางไหล่ของเขา ศรีษะเล็กๆของจินฮวานค่อยๆโน้มลงมาจนถึงไหล่ร่างสูงข้างๆ ฮันบินค่อยๆจับศรีษะเล็กจนแนบชิดกับไหล่ของเขา ไม่นานนักจากที่พิงไหล่กลายเป็นนอนตักโดยมีหมอนเล็กๆหนุนหัวอยู่ คนถูกหนุนตักยิ้มน้อยยิ้มใหญ่ ลอบมองหน้าใสๆบนตักอย่างรักใคร่ มือหนาละจากปากกาลงมาเกลี่ยผมที่ปกปิดใบหน้า
"บ็อบบี้ อันนี้เขียนผิดนะ" ยุนฮยองเอ่ยทักท้วงทันทีที่เห็นว่าบ็อบบี้เขียนเนื้อหาผิด บ็อบบี้มองสลับหนังสือและกระดาษรายงานไปมา "จริงด้วยครับ บรรทัดนี้ผมเขียนผิด" หยิบลิควิกขึ้นลบบรรทัดที่ตัวเองเขียนผิดอย่างช้าๆ ยุนฮยองที่นั่งลอบมองตลอดแอบก็อมยิ้มตลอดเวลา
เมื่อสองสามวันก่อนที่ยุนฮยองเอ่ยปากบอกไปว่า 'มีแฟนยังถ้ายังฉันจองนะ' เขากับบ็อบบี้ก็ได้มีการคุยกันมากขึ้นกว่าเดิม ไลน์หากันทุกวันในช่วงก่อนนอน จนทั้งสองเริ่มสนิทกันมากขึ้น ถึงจะไม่มากแต่ก็ยังดีกว่าเมื่อตอนแรกๆ
บ็อบบี้เคยถามยุนฮยองว่าทำไมถึงชอบเขา ยุนฮยองหยุดคิดไปสักพักก่อนจะเผยยิ้มออกมาพร้อมล่ายยาวจนบ็อบบี้ถคงกับเขิล 'ไม่รู้สิ มีคนจีบยุนเยอะนะ แต่ไม่รู้ทำไมยุนถึงชอบบ็อบบี้ ยุนว่าบ็อบบี้มีอะไรที่ยุนสนใจ บอกยังไงดีล่ะ อืม.. จะบอกว่ารักแรกพบก็ได้นะคริคริ ก็บ็อบบี้น่ารักนี่ เวลายิ้มยิ่งน่ารัก เอาเป็นว่ายุนชอบโอเคนะ'
ตอบไปเขิลไป เกิดมาพึ่งจะเคยทำแบบนี้กับใคร .////.
เวลาล่วงเลยมาจนถึงบ่ายโมงยุนฮยองอาสาจัดการยกอาหารจัดอาหารโดยมีบ็อบบี้คอยช่วยอยู่ข้างๆ "ยุนฮยองทำเองหรอครับ น่ากินมากเลย" คนใส่แว่นเอ่ยชม ยุนฮยองบิดม้วนก่อนจะพยักหน้า "ช่าย ยุนทำเอง น่ากินใช่มั้ยล่ะ นี่ยุนตั้งใจทำมาให้บ็อบบี้กินเลยนะ" ตอบคำโกหกออกไปอย่างเนียนๆ บ็อบบี้ยิ้มดีใจก่อนจะอ้าปากรับไส้กรอกที่ยุนฮยองป้อน
"อื้ออร่อยมากเลยครับ" คนซื่อเอ่ยชม จากที่ยุนฮยองม้วนเป็นเกลียลแล้วตอนนี้ยิ่งกว่าเก่า สีหน้าและท่าทางแสดงออกว่าดีใจจนจุนฮเวถึงกับหมันไส้
"ตกลงทำมากินกันสองคน?" คนหน้าโหดที่ยืนกินน้ำมองเหตุการณ์เบ้ปากก่อนจะแขวะไปหนึ่งดอก ยุนฮยองเบือนหน้าหนีพร้อมยกกล่องอาหาร แก้วน้ำจัดวางไว้ที่โต๊ะหน้าทีวี จินฮวานยังคงหลับอยู่ ฮันบินค่อยๆใช้มือสะกิดให้ลุกขึ้นมากินแล้วค่อยนอน
"ยุนทำเองอ้อ" ฮันบินยัดคิมบับเข้าปากก่อนจะเอ่ยถาม เกิดมาสิบเจ็ดปีเข้าออกบ้านยุนฮยองมานับครั้งไม่ถ้วนไม่เคยเห็นลูกพี่ลูกน้องของตัวเองเช้าครัวเลยสักครั้ง ล่าสุดเดือนที่แล้วยังใช้เขาทอดไข่ให้กินอยู่เลย แล้วไหงวันนี้ทั้งคิมบับ แซนวิส ไส้กรอกถึงได้วางเรียงราย หน้าตาหน้ากินขนาดนี้
"อือ ทำมะ ยุนเก่งขึ้นกว่าเดินแล้วนะ" ยกซ่อมชี้หน้าเด็กเจ้าปัญหา อย่ามาทำให้ฉันเสียฟอร์มนะไอน้องบ้า!
"ไม่ใช่เฮียทำหรอวะ ขนาดไข่ยุนยังอุ้บ!.." จัดการยัดคิมบับคำโตเข้าปากเด็กบ้าก่อนที่มันจะปริปากพูดอะไรไปมากกว่านี้
ตอนนี้ทั้งหกกำลังกินอาหารที่ยุนฮยองทำ(?) กันอย่างเอร็ดอร่อยทั้งแซนวิส ไส้กรอก คิมบับ ขนมเค้กหมดภายในไม่ถึงครึ่งชั่วโมง คนใส่แว่นเอ่ยปากชมตลอดการกินว่าอร่อยอย่างนู้นอร่อยอย่างนี้จนคนถูกชมยิ้มแรง งานนี้ต้องยกความดีความชอบให้เฮีย กลับไปจะกอดงามๆเลย
จินฮวานและบ็อบบี้ช่วยยุนฮยองเก็บทำความสะอาดและล้าง บ็อบบี้เหลือบไปเห็นพลาสเตอร์สีแดงที่ติดอยู่บริเวณนิ้ว ก่อนจะเอ่ยถาม "โดนมีดบาดหรอครับ"
"อ้ออือ ตอนทำคิมบับอ่ะ อ๊าพลาสเตอร์หลุดแล้ว" บอกตอบ พร้อมอุทานเมื่อพลาสเตอร์โดนน้ำขณะล้างกล่องข้าว ทำให้พลาสเตอร์สีแดงหลุดลอดออกมาพร้อมเลือดที่ยังคงติดอยู่
บ็อบบี้จับมือเล็กออกคนตัวสูงเดินจ้ำอ้าวไปถามอะไรสักอย่างกับฮันบินก่อนจะเดินกลับมาพร้อมกล่องพยาบาล ร่างสูงเอ่ยบอกให้ยุนฮยองนั่งลงบนเก้าอี้ ก่อนจะค่อยๆหยิบยาแดงจิ้มลงไปที่บริเวณแผลแล้วก็หยิบพลาสเตอร์สีครีมอันใหม่ขึ้นมาแปะให้อย่างเบามือ
ยุนฮยองเงยมองหน้าคนข้างหน้าที่สีหน้าท่าทางดูจริงจังกับการทำแผลให้เขามาก ปากสีชมพูลอบยิ้มอย่างปิดไม่มิด เอ่ยบอกขอบคุณทันทีที่เสร็จ บ็อบบี้ยิ้มไม่ตอบอะไรเขาเดินไปเก็บกล่องพยาบาล พร้อมเดินมาบอกแกมสั่งให้ยุนฮยองไปอยู่ตรงห้องรับแขก เดี๋ยวเขาจัดการตรงนี้เอง
ยุนฮยองไม่ได้ทำตามคำสั่งเขาไม่ได้ไปห้องรับแขกอย่างที่บ็อบบี้บอก เขานั่งมองร่างสูงที่ง่วนอยู่กับการล้างกล่องข้าว ล้างแก้ว เก็บกล่องขนมเค้กทิ้งพร้อมเก็บกล่องข้าวของเขาใส่ถุงให้เรียบร้อย
"เหลืออีกสามหน้าก็เสร็จละ บ็อบบี้มึงเขียนหน้านี้นะ ส่วนไอเน่หน้านี้ กูหน้านี้เอง" ทันทีที่บ็อบบี้แหละยุนฮยองเดินเข้ามาในห้องรับแขก ฮันบินยื่นกระดาษพร้อมอธิบายจัดแจงในส่วนของแต่ละคนให้เรียบร้อย บ็อบบี้รับมาทำโดยมียุนฮยองคอยนั่งเล่นโทรศัพท์อยู่ข้างๆ
จินฮวานหลังจากกินอิ่มตาก็เริ่มปรือ ความง่วงเข้าครอบงำอีกครั้ง เขาหันมองหน้าฮันบินที่จริงจังทำงานก่อนจะค่อยๆโน้มศรีษะลงบนตักที่เดิมพร้อมปิดตาลงทันที ฮันบินตกใจเล็กน้อยแต่ก็ต้องดีใจจนเผยยิ้มกว้างออกมา เขาบอกให้จุนฮเวหยิบผ้าห่มที่วางอยู่บนโซฟาส่งมาให้เขาแล้วนำมาห่มให้ร่างเล็กที่นอนอยู่บนตัก จินฮวานเงยหน้ามองแต่ไม่ได้พูดอะไรเขาซุกหน้าลงบนหมอนที่อยู่บนตักฮันบินพร้อมกับกำชับผ้าห่มให้แน่นขึ้น
ใช้เวลาเกือบชั่วโมงงานก็เสร็จเป็นรูปเป็นร่างทั้งสามช่วยกันเย็บเข้าเล่มแล้วยื่นให้ยุนฮยองตรวจทาน มีบางจุดที่ต้องแก้เล็กน้อย แต่ใช้เวลาไม่นานก็เสร็จเรียบร้อย
Rrrrrrrr
เสียงโทรศัพท์ของใครคนใดดังขึ้น จุนฮเวล้วงมือหยิบโทรศัพท์รับสายทันที
"อือว่าไง"
[จุนเน่นายอยู่ไหน]
"บ้านไอบิน ทำงาน"
[อ่าวหรอ อืมนั้นไม่เป็นไร]
"มีอะไรอ่ะ พูดมา"
[ฉันอยู่ห้าง y อ่ะ แม่ใช้ฉันซื้อของเลยอยากให้นายมาเป็นเพื่อนหน่อย]
"อือ รออยู่นั่นแหละอีกสิบนาทีโทรไป"
[อ่าวแล้วงานนา..ตี๊ด]
จุนฮเวเก็บโทรศัพทืใส่กระเป๋า ก่อนจะเอ่ยลาเพื่อนและรุ่นพี่พร้อมตรงรี่ออกไปอย่างรีบร้อน ใครใช้ให้ไปห้างนั้นคนเดียว โง่รึไง! บ่นอุบอิบในใจอย่างหัวเสีย ก็ห้างนั้นมันอยู่ข้างๆกับโรงเรียนที่เขาเคยมีเรื่องมาก่อน เห็นว่าพวกมันชอบนักผู้ชายตัวเล็กๆหน้าหวานๆ โดนลากไปรุมโซมมาหลายรายแล้ว ให้ตายเถอะ คิดแล้วโมโห สองขายาวก้าวขึ้นรถแท็กซี่อย่างว่องไว
ทางด้านฮันบินบ็อบบี้และยุนฮยองก็ช่วยกันเก็บสัพพาระและแยกย้ายกันกลับ ฮันบินปล่อยให้จินฮวานนอนอยู่อย่างงั้นโดยไม่ปลุก บ็อบบี้เลยอาสาเดินไปส่งยุนฮยองเพราะยังไงก็เป็นทางผ่านทางออกไปหน้าหมู่บ้านอยู่แล้ว ร่างสูงหิ้วสัมพาระแทนยุนฮยองทุกอย่าง เรียกรอยยิ้มจากคนตัวเล็กได้เป็นอย่างดี อยู่กับบ็อบบี้นี่ยิ้มทั้งวันเลยแฮะ มีความสุขมากๆด้วย
ชอบจัง
ทั้งสองเดินกันไปเรื่อยๆโดยยุนฮยองคอยชวนคุยนู่นนี่ตลอดทาง ใช้เวลาไม่นานก็มาถึง ยุนฮยองหน้าเง้างอใจอยากจะหยุดเวลานี้ไว้อีกสักพักอยากเดินคุยเล่นแบบนี้ไปเรื่อยๆ อยากจะชวนบ็อบบี้เข้ามานั่งกินขนมในบ้านแต่ก็ตัดใจไม่ชวน ร่างสูงส่งของในยุนฮยองพลางช้อนสายตามอง
"ทำไมทำหน้าอย่างนั้นล่ะครับ" เอ่ยถามอย่างใสซื่อ ยุนฮยองส่ายหัวบอกว่าเปล่าไม่มีอะไรแต่ดูยังไงก็เป็นอะไรอยู่ดี "ไม่ทำหน้าแบบนั้นน่ะครับ รีบเข้าบ้านนะครับ" ยุนฮยองพยักหน้าช้าๆ ถึงจะเสียดายแต่ก็ไม่เป็นไร แค่วันนี้ก็โอเคแล้ว ยังไงวันจันทร์ไปโรงเรียนก็ได้เจอ
"ผมไปก่อนนะ" เอ่ยลาพร้อมยกมือขึ้นบ้ายบาย ยุนฮยองยิ้มกว้างก่อนจะโบกมือลาแล้วเดินเข้าบ้านไป คนตัวสูงมองร่างเล็กเข้าบ้านไปจนหายลับตาแล้วพำพัมอะไรบางอย่างออกมาเบาๆ
"ซงยุนฮยองผม..…"
70per.
ชายร่างเล็กตัวขาวตาเรียวรี่เล็กกำลังจดจ้องตุ๊กตาหมีสีน้ำตาลหน้าบึ้งขนาดกลางที่วางขายอยู่ ทำหน้าบึ้งๆเหมือนจุนฮเวเลยแฮะ หัวเราะคิกคักถูกอกถูกใจอยู่คนเดียว มือบางหยิบตุ๊กตาสีน้ำตาลขึ้นสำรวจ หมีน้อยมีให้เลือกหลายสีหลายรูปแบบ แต่ดงฮยอกเลือกหมีสีน้ำตาลที่ทำหน้าบูดบึ้ง สวมเสื้อสีดำ เหมือนจุนฮเวจริงๆนะ ดูทำหน้าสิ ฮิฮิ ส่งมือน้อยๆลูบหัวน้องหมีไปมาก่อนจะถูกมือใครบางคนที่ไม่รู้จักแย่งไป
"อ๊ะ!" ร่างเล็กอุทานดังลั่นเมื่อตุ๊กตาที่ตัวเองหมายปองถูกแย่งไปต่อหน้าต่อตา
"อยากได้หรอจ๊ะ" เสียงทุ้มของชายแปลกหน้าสองคน สวมเสื้อยืดสีขาวตัวใหญ่กับกางเกงยีนส์ อีกคนสวมเสื้อสีดำลายโลโก้กางเกงสแล็คดำ "เอามา!" ดงฮยอกพยายามยื้อแย่งหมีตัวน้อย ชายแปลกหน้ายื่นมือชูหมีน้อยขึ้นเหนือหัว คนตัวเล็กโมโหฟึดฟัดกระโดดพยายามแย่ง
ก็หมีตัวนี้มันเหลือตัวเดียวนี่!
"ไปกับพี่ก่อนสิ เดี๋ยวพี่คืน" คนแปลกหน้ามองพลางทำสีหน้าเจ้าเล่ห์ยิ้มกระลิ่มกระเลี่ย สายตาสำรวจดงฮยอกตั้งแต่หัวจรดเท้า คนถูกมองเริ่มรู้สึกแปลกๆ มันขยะแขยงพิกล อยากจะเดินหนีออกมาแต่หมีล่ะ
..หมีน้อยตัวนั้นอยากได้นี่
ไม่ทันที่ได้คิดหรือทำอะไรต่อแขนเล็กก็ถูกมือสากๆของผู้ชาสเสื้อดำดึงเข้าไปอย่างแรงจนร่างของดงฮยอกเซถลาซบไหล่ชายแปลกหน้า ดีดตัวออกอย่างว่องไว มือที่โดนเกาะกุมสะบัดไปมาอย่างแรง
"ปล่อยนะ!!"
"ปล่อยก็โง่สิจ๊ะคนสวย" ยื่นหน้าเจ้าเล่ห์เข้าหา มือเล็กอีกข้างจัดการต่อยหน้ากวนบาทาจนหน้าหันไปตามแรงกระแทก เท่านั้นไม่พอฟาดแข็งเข้าที่กลางลำตัวอย่างรวดเร็ว ชายเสื้อดำนอนล้มลงมือกุมน้องชายตัวเอง ร้องครวญคราง
วะฮ่ะฮ่า
รู้จักดงฮยอกคนนี้น้อยซะไปแล้ว
"เก่งนักนะ" อ้ะ!ลืมไปมันมีสองคน แขนที่พึ่งหลุดพ้นจากชายเสื้อดำ บัดนี้ถูกชายแปลกหน้าอีกคนจับไว้อย่างแน่น ดงฮยอกนิ่วหน้าด้วยความเจ็บ "ปล่อยนะ!โอ๊ยเจ็บ!พี่ช่วยผมด้วย!" ตะโกนร้องดังลั่น มองอ้อนวอนขอความช่วยเหลือพนักงานที่เดินผ่านไปผ่านมา
แต่ก็แทบไม่มีใครสนใจ
มองผ่านมาแล้วผ่านไปเหมือนเป็นเรื่องปกติ
ห้างนี้มันมีเรื่องแบบนี้ทุกวี่ทุกวัน ใครที่ยื่นมือช่วยก็มักจะโดนลูกหลงกลับมา พนักงานก็ต่างชินและไม่กล้ายุ่งเกี่ยว โดนฟ้องปิดไปตั้งหลายหนแต่เพราะอำนาจเจ้าของที่เป็นมาเฟียก็เลยได้แต่ปล่อยให้เป็นแบบนี้
"ชิท!" สบถคำหยาบเบาๆก่อนจะมองซ้ายขวาหาทางเอาตัวรอด
"โอ๊ย!! มึงเป็นใครวะ!!" อยู่ๆชายแปลกหน้าก็ล่วงหล่นลงไปนอนกองกุมหัวอยู่ที่พื้น ดงฮยอกช้อนสายมองชายผู้มาใหม่ สายตาแบบนี้.. หน้าตาแบบนี้.. เสื้อสีขาวตัวนี้ที่เขาเป็นคนซื้อให้เมื่อวันปีใหม่..
..จุนฮเว
"ไปไกลๆตีนกูเลย ไป!!" ออกแรงกระทืบชายเสื้อขาวอีกสองสามที ชายเสื้อดำลุกขึ้นชี้หน้าจุนฮเวก่อนจะตะโกนไล่หลังพร้อมพยุงเพื่อนอีกคนหนีไป "ฝากไว้ก่อนเถอะมึง!!!" จุนฮเวชูนิ้วกลางตอกกลับพลางเลื่อนหางตามองคนตัวเล็กที่ยืนมองเขาด้วยท่าทีเก้กัง
"มานี่!" กระชากมือเล็กให้เดิรตามมาอย่างแรง ดงฮยอกเบ้หน้าเจ็บปวดรอยมือของชายแปลกหน้าขึ้นสีแดงเข้มจนหน้ากลัว ขาเล็กก้าวเท้ายาวตามจุนฮเวไปอย่างไม่บ่น
เขารู้จุนฮเวกำลังโกรธถ้าขัดหรือพูดอะไร
เขาต้องโดนดุแน่ๆ
ผลักร่างบางนั่งลงบนเกาอี้ก่อนจะขยี้หัวตัวเองแรงๆด้วยความหงุดหงิด "ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ให้มาห้างนี่!" เผลอขึ้นเสียงดังจนดงฮยอกสะดุ้งสุดตัว
"ฉะฉัน.." ไม่ทันที่จะได้เอ่ยคำแก้ตัวหรือพูดอะไรออกไปก็โดนคนข้างหน้าสวนขึ้นมาทันควัน "ฉันพูดอะไรนายไม่เคยฟัง! แล้วทำไมไม่หนีห้ะ ยืนซื่อบื้ออยู่ตรงนั้นทำไม โถ่เอ้ย!"
"ก็มะ..หมีตุ๊กตาหมีมัน.."
"มัน? ทำไม"
"คนพวกนั้นมันมา มาแย่งตุ๊กตาที่ฉันจะซื้อนี่ ก็ก็..ฉันอยากได้"
"อยากได้! ก็เลยไม่หนีปล่อยให้มันลวนลามอย่างนั้นน่ะหรอ ห้ะ!! "
"จุนฮเวฉัน.."
"ตอบ!!" จุนฮเวตะคอกเสียงดัง ทั้งน้ำเสียงและสีหน้าบ่งบอกว่าคนคนนี้โมโหและเดือดมากแค่ไหน ถ้าฉันมาช้ากว่านี้ล่ะดงฮยอก นายจะทำยังไง! ใครจะช่วยนาย! ไม่ถูกมันลากไปทำอะไรต่อมิอะไรหรือไง!!
"ฉัน...." พยายามจะพูดออกไปแต่จุนฮเวก็ไม่ฟัง เขาก็รู้ว่าจุนฮเวเวลาโกรธหรือโมโห เขาจะไม่ฟังใคร ไม่ฟังอะไรเลย ทั้งสีหน้าท่าทางแววตามันน่ากลัว น้ำตาสีใสเริ่มเอ่อเหนือขอบตา ยกมือขยี้ตาแรงๆเพื่อปกปิด ถ้าเขายิ่งร้องไห้ทำตัวอ่อนแอจุนฮเวจะยิ่งโกรธ
"โถ่ ให้ตายย!!!"
"ฮึกฮือ.." สะดุ้งสุดตัวอีกครั้ง น้ำตาที่กักไว้ตอนนี้มันล้นไหลอาบสองแก้ม ดงฮยอกพยายามกั้นเสียงสะอื้นสุดชีวิต ยกมือขึ้นปิดหน้าพร้อมหันหน้าไปอีกทาง ถึงจะเคยเห็นเวลาจุนฮเวโมโหมากี่ครั้งต่อกี่ครั้ง แต่ครั้งนี้มันรู้แย่ไปแล้ว ไม่ไหวแล้ว.. "ฮืออออ" เสียงร้องไห้ยังดังต่อเนื่อง จุนฮเวเริ่มใจเย็นลง เขาหย่อนตัวนั่งข้างๆก่อนจะใช้มือจับใบหน้าเล็กให้หันมาทางเขา
"ฉันไม่ชอบนายร้องไห้.." เอ่ยบอกเบาๆก่อนจะใช้มือเกลี่ยน้ำตาที่ไหลอาบแก้มออก
"ฮึก..ก็นาย..ฮือไม่ ฟะฟังฮึก ฉันนี่.."
"ใครกันแน่ที่ไม่ฟังฉันก่อน อะไรที่ฉันเตือนฉันบอกนายไม่ฟัง ก็สมแล้วไม่ใช่หรือไงที่ฉันจะโมโหแบบนี้ ถ้าเกิดฉันมาช้าล่ะ นายจะเอาตัวรอดยังไง ฉันเคยบอกแล้วใช่มั้ยห้างนี้ หรือไอโรงเรียนข้างๆถ้าไม่จำเป็นอย่ามา แต่นายไม่ฟังฉัน" ร่ายยาวจนคนที่ฟังเริ่มสะอื้นเสียงดังอีกรอบ ก็จริงที่จุนฮเวเคยเตือนเขาบอกเขา แต่เขาลืม เขาผิดเอง..
น้ำตาสีใสร่วงหล่นพร้อมเสียงสะอื้นดังขึ้นจนคนที่เดินผ่านไปผ่านมาเริ่มมอง จุนฮเวพยายามพูดปลอบบอกไม่เป็นไร เลิกร้องได้แล้วแต่ก็ไม่เป็นผล ดงฮยอกสะอื้นจนใบหน้าหูตาแดงกร่ำ จุนฮเวถอนหายใจเฮือกใหญ่ก่อนจะเดินหายไปโดยไม่พูดไม่จา
ดงฮยอกยิ่งเห็นดังนั้นก็ยิ่งสะอื้นขึ้นมาอีก จุนฮเวหนีเขาไปแล้ว รำคาญเขาแล้ว เขาทำตัวให้จุนฮเวลำบากใจอีกแล้ว ร้องไห้สะอื้นอยู่อย่างนั้นจนเริ่มหายใจไม่ออก สองแขนยกขึ้นปิดหน้าปิดตา ปกติดงฮยอกไม่ใช่คนอ่อนแอ ไม่ใช่คนที่จะมานั่งร้องไห้กับเรื่องแบบนี้ แต่ก็เพราะนี่คือจุนฮเว
เขาถึงเป็นแบบนี้..
นั่งสะอื้นเล็กๆอยู่คนเดียวเกือบสิบนาที ก่อนจะเงยหน้ามองเมื่อใครบางคนยื่นถุงขนาดใหญ่สีฟ้ามาให้
จุนฮเว..
"เอาไปสิ และเลิกร้องได้แล้ว" วางถุงไว้บนตักเล็กก่อนจะหันหน้ามองนู่นมองนี่กลบเกลื่อนสีหน้าพร้อมหย่อนตัวลงนัางข้างๆ ดงฮยอกลอบมองหน้าคนข้างๆก่อนจะค่อยๆเลื่อนสายตามองของที่อยู่ข้างในถุง ปากบางฉีกยิ้มแก้มปริ นี่มันตุ๊กตาหมีน้อยหน้าบึ้ง จุนฮเวไปซื้อไอนี่มาง้อเขางั้นหรอ หยิบตุ๊กตาสีน้ำตาลขึ้นเชยชมก่อนจะเอาแนบเข้ากับตัว
ยื่นหน้ามองคนข้างๆที่ทำหน้าตาไม่รู้ไม่ชี้
..จุนฮเวกำลังเขิน
"ขอบใจนะ" เสียงใสเอ่ยจุนฮเวทำมือปัดๆพลางหยัดตัวขึ้นและเดินหนีไปอีกทาง ดงฮยอกรีบเก็บตุ๊กตาใส่ในถุงพร้อมสาวเท้าก้าวคนขี้อายไปอย่างรวดเร็ว "จุนฮเวย่า ว่าแต่ทำไมนายหาฉันเจอล่ะ แล้วรู้ได้ไงว่าตุ๊กตานี้ จุนฮเวว รอฉันด้วยสิ~"
"เลิกถามมากได้แล้วหน่า!"
"คิคิ"
ปรือตาช้าๆพลางกระพริบตาถี่ๆเพื่อปรับม่านตาให้คงที ยืนแขนบิดขี้เกียจคลายความเมื่อยล้า นี่ผมหลับไปนานขนาดไหนเนี่ย จำได้ว่านอนอยู่บนตักไอเด็กกาก แล้วไหงทำไมมานอนอยู่บนโซฟาได้
หยัดตัวขึ้นนั่งก่อนจะสำรวจรอบตัว ไอเด็กฮันบินหายไปไหนวะ แล้วนี่ยุนฮยองอ่ะ จุนฮเว บ็อบบี้ คิดได้ดังนั้นรีบยกนาฬิกาข้อมือขึ้นดู หกโมงครึ่ง!!!! ชิบหายละ! หลับไปเกือบสามชั่วโมง แม่มเอ้ยไอเด็กเวรปากไม่มีปลุกกูไงวะ แล้วนี่กว่าจะถึงบ้าน เดินคนเดียวมึดๆมีคนฉุดกูขึ้นมาทำไง
"อรุณสวัสดิ์ครับ ที่รัก" หันค้อนขวับมองต้นเสียง ฮันบินเดินยิ้มทำหน้าระรื่นมานั่งข้างๆคนตัวเล็ก จินฮวานเบ้ปากไม่พอใจกับสรรพนามหวานเลี่ยนที่คนต้นเสียงยัดเยียดให้ ที่รักหน้า มองหน้ากูด้วยนี่กูเล่นด้วยมั้ย
"อรุณสวัสดิ์พ่อแกดิ ทำไม่ไม่ปลุกฉัน!! นี่มันเกือบทุ่มนึงละนะ กว่าจะเดินถึงบ้านโว้ย! ถอยไปเลยไปป่านนี้ม๊าบ่นตายละมั้…" โวยวายฟึดฟัดตะโกนชี้หน้าด่าคนข้างๆเสียงดังลั่นก่อนที่จะชะงักเมื่อเห็นร่างผู้หญิงตัวขาวสวยใบหน้าละหม้ายคล้ายเด็กข้างๆนี่ หญิงสาวคนนั้นอุ้มเด็กผู้หญิงตัวเล็กน่ารักในอ้อมกอด เขาหันมายิ้มให้คนตัวเล็กพร้อมเอ่ยชวนทานข้าวเย็น
"ทานข้าวเย็นด้วยกันก่อนสิ จินฮวาน เดี๋ยวน้าให้ฮันบินไปส่ง" คิมฮันนาคุณแม่ยังสาวของฮันบินและน้องสาวตัวเล็กฮันบยอลเอ่ยชักชวนจินฮวานให้ทานข้าวเย็นด้วยกัน
"อ่ะเอ่อผะผมเอ่อ" ร่างบางตะกุกตะกักพูดทำตัวไม่ถูก เขามองสลับฮันบินและผู้หญิงคนนั้นอย่างงงๆ นี่ครั้งแรกที่เขามาบ้านฮันบิน ฮันบินเคยเล่าให้ฟังว่าเขามีน้องสาวอยู่คนนึงแต่ที่แปลกใจคือ นั่นคุณแม่ งั้นหรอ ยังสาวยังสวยอยุ่เลยแฮะ
"นั่นแม่ผมเอง ส่วนที่อุ้มอยู่น้องสาวผม ฮันบยอลไงที่ผมเคยเล่าให้ฟัง" แนะนำแม่กับน้องสาวให้คนตัวเล็กแล้วเดินไปอุ้มเด็กน้อยเข้ามาในอ้อมอก
"นี่พี่จินฮวานไหนเรียกสิ พี่จินฮวาน"
"พี่จินฮวานคะ" เด็กน้อยฮันบยอลเอ่ยเสียงใสเรียกรอยยิ้มคนรักเด็กอย่างจินฮวานให้ยิ้มตามได้อย่างปิดไม่มิด เห็นโหดๆแบบนี้แต่จินฮวานรักเด็กและสัตว์มาก ฮันบินก้มลงไปกระซิบอะไรบางอย่างกับเด็กน้อย ฮันบยอลยิ้มกว้างพร้อมเราะคิกคักเสียงดัง
"พี่จินแฟนพี่ฮันบินคิกคิก" จินฮวานอ้าปากค้างมือค้างชี้หน้าด่าอยู่บนอากาศ ใจอยากจะได้ไอเด็กเหี้ยดังๆ แต่กลัวฮันบยอลจะจำและทำตาม
"เด็กๆมาทานข้าวกันเร็ว" คุณแม่คิมฮันนาตะโกนบอกพวกเด็กให้มาทานข้าวเย็น จินฮวานลังเลแต่ก็ต้องทำตามเมื่อโดนฮันบินเร่งเร้า
กับข้าวมากมายถูกวางเรียงรายอยู่บนโต๊ะอาหาร จินฮวานนั่งกินเงียบไม่พูดไม่จา เขายังทำตัวไม่ค่อยถูกเท่าไหร่ ฮันบินตักนู่นตักนี่ให้จินฮวานจนพูนจาน ใจอยากจะด่าตอกกลับไปดังๆอย่างที่เคยทำแต่ก็ต้องนั่งยิ้มรับ ฮันบยอลชวยคุยนู่นนี่เสียงใสถามไถ่ตลอดการกินอาหาร จินฮวานยิ้มตอบรับทุกคำพูด ทำให้บรรยากาศเริ่มคลายความอึดอัดลงบ้าง
"จินฮวาน"
"คะครับ"
"แม่ฝากฮันบินด้วยนะลูก น้องอาจรบกวนลูกไปบ้าง แต่ฮันบินเขาชอบลูกมากเลยนะ เล่าเรื่องลูกให้แม่ฟังทุกวันเลย"
"อ่ะเอ่อคือ.."
"แม่ฝากน้องด้วยนะ"
"อ่าครับแฮะๆ" หันมองหน้าเด็กตัวดีที่นั่งอมยิ้มกริ่มไม่พูดอะไรนอกตากส่งสายตาพร้อมยกนิ้วโป้งให้แม่ของตัวเอง เป็นเชิงทำดีมากเลยแม่ ถามกูบ้างมั้ยว่ามันดีหรือเปล่า
จินฮวานช่วยเก็บโต๊ะล้างจานเพราะฮันบินไม่ยอมช่วยเขาเห็นว่าคุณน้าทำอยู่คนเดียวเลยเขาไปช่วยอีกแรง เวลาล่วงเลยมาเกือบสองทุ่มมัวแต่เล่นกับฮันบยอลเพลินไปหน่อย ฮันบินอาสาเดินไปส่ง บ้านเขาบ้านฮันบินและบ้านของยุนฮยองไม่ไกลกันมากเท่าไหร่สามารถเดินไปมาหาสู่กันได้สบายๆ
"นายไปเล่าอะไรให้คุณน้าฟัง" เปิดประเด็นถามในขณะเดินกลับบ้าน ฮันบินยักไหล่แล้วค่อยล่ายยาว "ก็บอกว่าผมชอบพี่จีบพี่อยู่ ไปรับพี่ทุกเช้าที่หน้าบ้าน เจอพี่ทุกตอนกลางวัน พี่น่ารักดีถึงจะชอบโหดใส่ผมก็เถอะแต่ผมก็ไม่ได้สนใจอะไร พี่เป็นยังไงผมก็รับได้ทุกอย่าง ก็ทำไงได้นี่เนอะคนมันชอบไปแล้ว จะให้ถอยออกมาก็ไม่ใช่นิสัยซะด้วย" ตอบกลับแบบยิ้มๆ
จินฮวานลอบมองคนข้างๆอย่างอึ้งๆ ก็รู้นะว่าเด็กนี่มันชอบเขาแต่ก็ไม่คิดว่ามันจะชอบเขามากขนาดเอาไปเล่าให้แม่ฟัง ไม่ใช่อะไรหรอกมันรู้สึกแปลกๆ เขาและฮันบินต่างก็เป็นผู้ชายเหมือนกัน การที่แม่ฮันบินยอมรับและฝากฝังลูกชายไว้กับเขาแสดงว่าไอเด็กนี่ต้องพูดอะไรนอกเหนือจากนี้แน่ๆ
"แล้วเมื่อไหร่พี่จะชอบผมบ้าง"
"เหอะ ไม่! มี! ทาง!" เน้นทุกคำอย่างตั้งใจก่อนจะวิ่งหนีเข้าบ้าน ฮันบินส่ายหัวพลางหัวเราะน้อยๆแทนที่จะรู้สึกน้อยอกน้อยใจกับประโยคเมื่อครู่แต่ฮันบินกลับมองว่ามันน่ารักมากกว่า
"พี่จิน ฝันดีนะฝันถึงผมด้วยนะ!!" ตะโกนไล่หลังดังลั่น จินฮวานหันมาแลบลิ้นแล้วปิดประตูบ้านดังปั้ง ฮันบินยืนมองอยู่สักพักก่อนจะหันหลังก้าวขากลับบ้านตัวเอง "ไอเด็กบ้า!!" เสียงเล็กที่ชอบฟังดังขึ้นตามหลัง ร่างสูงหันกลับไปจินฮวานก็ปิดประตูหนีไปสะแล้ว
"น่ารักชิบหาย"
100per.
ครบ100ละนะคะ คอมเม้นหายไปเยอะเลย T T
มันดร็อปลงหรอ หรือน้องยุนยังแรดไม่พอ
ตอนหน้าจัดเอ็นซียุนปล้ำบ็อบบี้เลยดีมั้ย - -
555555555555555555555555555555555555
55555555555555555555555555
ล้นเล่นนะเห้ยยย
เม้นให้หน่อยน้า ขอกลจ. จุบุ
**ปล.1ส่วนคำพูดของบ็อบบี้ปล่อยทิ้งไว้ค้างเลยค่ะ #โดนตบ
**ปล.2หมีที่กล่าวถึงคล้ายๆหมีวายจีง่ะ หน้าบึ้งๆแบบนั้น5555555
------------------------------------------------------------------
ความคิดเห็น